12
PRO ZA NUMMER 8 • WINTER 2009 • JAARGANG 4 Ondanks haar lichamelijke beperkingen vanwege een even- wichtsstoornis, verveelt mevrouw E.L.J. Athmer-Aghina zich geen moment. Op tafel liggen tussen half gevulde albums de stapeltjes foto’s klaar die nodig ingeplakt moeten worden. In een volgende kamer wordt meer dan één boe- kenplank in beslag genomen door haar grootste hobby: genealogie. Bovendien wordt de computer frequent gebruikt voor e-mailcontact met een zoon in Amerika. “Mijn man en ik verhuisden destijds vanuit Zuid-Limburg naar Oranjepark in Soest om dichter bij onze dochter te wonen. Vooral mijn man stond er toen op om elke dag beneden in het restaurant te dineren. Aanvankelijk was dat om mensen te leren kennen, maar later gewoon voor het gemak en de gezelligheid. Mijn man is inmiddels overleden en nog steeds dineer ik elke dag hier in het restaurant. Het is immers prettig om er even uit te zijn.” Met mevrouw Athmer is iets bijzonders aan de hand, of eigenlijk: met haar appartement. Ze wordt daarin door bewe- gingssensoren van het innovatieve veiligheidssysteem UAS ‘in de gaten gehouden’. Dit proefproject van TNO in samen- werking met zorgorganisatie Zorgpalet Baarn-Soest maakt het voor senioren mogelijk om langer zelfstandig te wonen. Maar natuurlijk vervult de zorgmedewerkster ook nog een essentiële rol : zij druppelt mevrouws ogen en helpt ’s och- tends vroeg en ’s avonds bij de praktische handelingen. Op pagina 4 meer over mevrouw Athmer en haar ervaringen met het veiligheidssysteem UAS en de zorgverlening in Oranjepark. PROZA IS EEN UITGAVE VAN PRO SENECTUTE 2 Grieppandemie 4 Zorgverlening Oranjepark 8 Psychogeriatrische groepswoningen 10 Kennismaking

ProZa #08-2009

Embed Size (px)

DESCRIPTION

ProZa #08-2009

Citation preview

Page 1: ProZa #08-2009

P R O Z A

N U M M E R 8 • W I N T E R 2 0 0 9 • J A A R G A N G 4

Ondanks haar lichamelijke beperkingen vanwege een even-wichtsstoornis, verveelt mevrouw E.L.J. Athmer-Aghina zich geen moment. Op tafel liggen tussen half gevulde albums de stapeltjes foto’s klaar die nodig ingeplakt moeten worden. In een volgende kamer wordt meer dan één boe-kenplank in beslag genomen door haar grootste hobby: genealogie. Bovendien wordt de computer frequent gebruikt voor e-mailcontact met een zoon in Amerika.“Mijn man en ik verhuisden destijds vanuit Zuid-Limburg naar Oranjepark in Soest om dichter bij onze dochter te wonen. Vooral mijn man stond er toen op om elke dag beneden in het restaurant te dineren. Aanvankelijk was dat om mensen te leren kennen, maar later gewoon voor het gemak en de gezelligheid. Mijn man is inmiddels overleden

en nog steeds dineer ik elke dag hier in het restaurant. Het is immers prettig om er even uit te zijn.” Met mevrouw Athmer is iets bijzonders aan de hand, of eigenlijk: met haar appartement. Ze wordt daarin door bewe-gingssensoren van het innovatieve veiligheidssysteem UAS ‘in de gaten gehouden’. Dit proefproject van TNO in samen-werking met zorgorganisatie Zorgpalet Baarn-Soest maakt het voor senioren mogelijk om langer zelfstandig te wonen. Maar natuurlijk vervult de zorgmedewerkster ook nog een essentiële rol : zij druppelt mevrouws ogen en helpt ’s och-tends vroeg en ’s avonds bij de praktische handelingen.

Op pagina 4 meer over mevrouw Athmer en haar erva ringen met het veiligheidssysteem UAS en de zorgverlening in Oranjepark.

P R O Z A I S E E N U I T G A V E V A N P R O S E N E C T U T E

2 Grieppandemie • 4 Zorgverlening Oranjepark • 8 Psychogeriatrische groepswoningen • 10 Kennismaking

Page 2: ProZa #08-2009

Column

Het overheidsbeleid om de financiering van de zorg meer af te stemmen op de individuele zorgindicatie, speelt zeker een rol in de voorbereiding van de plannen en begroting voor 2010. De verschuiving van collectieve zorgtarieven naar individuele vergoedingen zal echter niet direct leiden tot noemenswaardige bezuinigingen en de personeelsformatie zal naar verwachting dan ook dezelfde blijven.

De nieuwe regelgeving met zogenoemde zorgzwaartepakketten zal wel leiden tot overleg en toelichting aan onze cliënten over de inzet van medewerkers, en de aard en de omvang van onze dienstverle-ning. Maar de zorg waaraan onze cliënten gewend zijn en waarop zij vertrouwen, kan niet zomaar wijzigen doordat de overheid het concept ‘minutenzorg’ presenteert. Pro Senectute blijft te allen tijde op een persoonlijke en verantwoorde wijze dienst-verlening bieden, en gemaakte afspraken worden daarbij gerespecteerd. Wij laten ons hierin niet al te zeer leiden door de regelgeving.

Als cliënten, medewerkers en bestuur met elkaar in overleg blijven om met de beschikbare middelen zo optimaal mogelijk zorg te krijgen respectievelijk te verlenen, dan blijven spookscenario’s aangaande rigoureuze bezuinigingen ver buiten beeld. Dan blijven er altijd verbeteringen mogelijk en daar blijven wij ons ook in 2010 op richten.

Bart Magielsevoorzitter Raad van Bestuur Stichting

ColofonProza is het huisblad van Pro Senectute, dat tweemaal per jaar verschijnt. Redactie Nicole Kerssemakers, pr-communicatiemanager Stichting Pro Senectute. Concept en vormgeving Zabriski Media, Leiden. Fotografie Edwin Weers, Laurens Arenas, Klaas Fopma en Pro Senectute. Drukwerk NPN Drukkers, Breda. Redactieadres Centraal Bureau Stichting Pro Senectute, Cronenburg 75, 1081 GM Amsterdam. Tel. 020 540 01 50. E-mail [email protected]

Coverfoto Laurens Arenas

Geen spookscenario’s rigoureuze bezuinigingen

Alle zorgorganisaties kregen in mei van minister Klink van Volksgezondheid, Welzijn en Sport de opdracht om een continuïteitsplan op te stellen in verband met het Nieuwe Influenza A (H1N1), beter bekend als de Mexicaanse griep. Pro Senectute dus ook. Zo’n continuïteitsplan bevat de voorzorgsmaatregelen om verspreiding zo veel mogelijk te beperken en protocollen voor het verzorgen van zieke cliënten. Bovendien staan er alle mogelijke knelpunten en oplossingen in bij een extreem hoog ziekteverzuim onder de medewerkers.

Hoewel niemand in mei wist wanneer en hoe heftig het virus zou toeslaan, zijn alle maatregelen ter harte genomen om de gezondheid en het welzijn van onze kwetsbare groep cliënten zo goed mogelijk te waarborgen. Zo werden in november de medewerkers met direct cliëntcontact gevaccineerd op de locaties, uitgevoerd door of onder toeziend oog van een bedrijfsarts.

Alles in teken van grieppandemie

Dokter Verhagen vaccineert Kamla Bisoen van

zorglocatie Emmahof

Page 3: ProZa #08-2009

Een serviceverhoging die volgens facilitair manager Harm Okker van de zorgloca-

ties Spaar en Hout en Wildhoef, alleen maar voordelen biedt: “Het semi à la carte dineren is ontstaan vanuit een horecagedachte. Tien dagen van tevoren op een lijst invullen wat je wilt eten, zoals nu het geval is, straalt niet de gastvrij-heid uit die wij voor ogen hebben,” vindt Harm. “Daarbij komt nog eens dat deze weeklijsten voor veel admini stratieve rompslomp zor-gen. Het kan efficiënter en een stuk cliëntvriendelijker.” De pilot is gepland op een moment dat Spaar en Hout vanwege een

renovatie niet kan beschikken over een volwaardige keuken. Dagelijks brengt een speciale Foodservice-auto vanuit Wildhoef in Bloemen-daal de maaltijdcomponenten naar Haarlem. Kok en medewerkers doen er, aangestuurd door de facilitair manager, alles aan om deze pilot te doen slagen. Harm zal de resultaten uiteraard nauw-lettend volgen. Plaats veroveren in ‘Michelin-gids’ voor zorgorganisaties“Op basis van de opgedane ervaring wordt gekeken hoe de maaltijdvoorziening voor alle Pro Senectute locaties nog beter

zou kunnen in termen van gastvrij-heid, ambiance en service. Ik vind het een uitdaging om een plaats te veroveren in de ‘Gastvrijheidszorg Sterrengids’, een soort Michelin-gids voor zorgorganisaties. Op termijn hoop ik ook nog een stukje frontcooking toe te kunnen voegen. Zo kunnen gasten aan tafel in het restaurant nog een extra bestelling plaatsen die dan ter plekke wordt bereid,” aldus een enthousiaste Harm Okker.

Semi à la carte dineren komt gastvrijheid ten goede

In januari start bij Spaar en Hout een proef met de maaltijdverstrek-king. Bewoners en gasten kunnen voortaan semi à la carte dineren en dit betekent dat men op de dag zelf kan kiezen uit verschillende maaltijdcomponenten.

Kok Richard van Boekel en keuken assistente Vittoria Caccetta

3winter 2009 PROZA

Page 4: ProZa #08-2009

Zorgpalet garandeert zorg én veiligheid

in OranjeparkVoor woonlocatie Oranjepark is regiodirecteur Karin Strübbe een samenwerking aan-gegaan met zorgleverancier Zorgpalet Baarn-Soest. Mevrouw Athmer krijgt als een van de Oranjepark-bewoners sinds jaar en dag zorg aan huis geleverd van Zorgpalet: “Vaak maken ze ook nog een glas melk voor me warm.”

“Het gegeven dat Zorgpalet voor een aantal bewoners al naar alle tevredenheid zorg

leverde, heeft zeker meegespeeld in mijn keuze,” vertelt Karin Strübbe. “Voor Pro Senectute is de zorgvraag te klein om met een eigen team 24 uur per dag en 7 dagen per week zorg te garande-ren. Lang niet iedereen in Oranje-park heeft op dit moment zorg

nodig. Zorgpalet Baarn-Soest werkt met een vast Soestdijkteam dat maatwerk levert op meerdere complexen in de directe omgeving. Mijn ervaring is dat bij een acute zorgvraag alles op alles wordt gezet om de zorg direct in gang te zetten. En het feit dat er in de nacht continu een auto rondrijdt om stand-by te zijn bij calamiteiten, verhoogt de veiligheid. Zorgpalet

4 PROZA winter 2009

Page 5: ProZa #08-2009

“Nu Zorgpalet aan meer cliënten in Oranjepark zorg biedt, zijn we langer in huis. Dat heeft voordelen. Wanneer het aankleden ’s ochtends bij iemand bijvoorbeeld wat moei-zamer verliep dan gewoonlijk, kun je later op de dag nog even binnenwippen om te checken of alles goed gaat.”

Janneke Draaier van Zorgpalet aan het werk:

“Het is wel gebeurd dat het alarm ging terwijl ik rustig buiten zat,

dus nu wordt er ook op het balkon een sensor gehangen”

speelt ook een actieve rol in het ondersteunen van zelfstandigheid en zelfredzaamheid van mensen. Ik heb er vertrouwen in om met zo’n organisatie in zee te gaan.”

Domotica laat senioren langer zelfstandig wonenEr is veel te doen over de mogelijk-heden en ontwikkelingen van zogenoemde domotica in de ouderenzorg. Zorgpalet is nauw betrokken bij het alarmeringssys-teem dat als test is aangelegd bij mevrouw Athmer. Domotica betekent huisautomatisering. Het integreert niet alleen technologie en handelingen of diensten in huis, maar ook van buitenaf naar de woning toe. Van 2007 tot juni 2009 vond er een ‘preproductie-pilot’ plaats met subsidie van onder andere de provincie Utrecht. De doelgroep bestond uit mensen met dementie of somatische klachten die veelal een indicatie hadden voor opname in een verpleeghuis of verpleeg-huiszorg aan huis. Mevrouw Athmer is als enige bewoner van Oranjepark uitgenodigd om mee te doen met deze proef. Zij is vanwege een evenwichtsstoornis namelijk ‘valgevaarlijk’ . De test is nu officieel afgelopen, maar mevrouw Athmer is nog altijd aangesloten op het systeem UAS (Unattended Autonomous Surveillance). Dit systeem, ont-wikkeld door TNO als alternatief

voor de personenalarmering, heeft als doel een noodsituatie te kunnen signaleren zonder dat er een halszender wordt gedragen. Deze zender wordt in de praktijk nogal eens vergeten.

Camera in werkingIn de woning van mevrouw Athmer hangen bewegingssensoren. Op het moment dat de sensoren gedurende een bepaalde periode geen beweging waarnemen, wordt mevrouw op haar huistelefoon gebeld door het systeem (een computerstem). Neemt mevrouw Athmer de telefoon niet op, dan gaat er een alarm naar Zorgpalet Baarn-Soest en ontvangt de dienst-doende verpleegkundige een sms op haar telefoon. Zij kan vervol-gens op haar telefoon beelden uit de woning van mevrouw Athmer bekijken, omdat bij een alarm de camera’s in de woning gedurende een halfuur aangaan. “Privacy is geen probleem, ze kunnen me nooit op de vingers kijken zonder dat ik het weet. Als ik de telefoon hoor en niet op kan nemen omdat ik gevallen ben, weet ik immers dat er naar me uitgeke-ken wordt. Is er niets aan de hand, dan beantwoord ik gewoon het telefoontje. Het is wel gebeurd dat het alarm ging terwijl ik rustig buiten zat, dus nu wordt er ook op het balkon een sensor gehangen.”TNO en Zorgpalet zijn, net als mevrouw Athmer, positief over de proef. Het veiligheidsgevoel is toegenomen en voor een aantal deelnemers aan de proef is uitstel van verpleeghuisopname bewerk-stelligd. In de toekomst zal domo-tica ook steeds meer oplossingen bieden om efficiënter met energie om te gaan. Slimme sensoren nemen dan waar of iemand in een ruimte aanwezig is en bedienen op basis daarvan licht en verwarming.

5winter 2009 PROZA

Page 6: ProZa #08-2009

“Heb ik als Vriend voorrang op

de wachtlijst?”Dat de eerste Vriendenbijeenkomst in mei een groot succes was, hebt u al kunnen lezen in Proza 7. Inmiddels zijn er in het najaar ook bijeenkomsten georganiseerd in Heemstede, Laren en Barchem. Ook hier was de animo onder de Vrienden groot. In Barchem luisterden maar liefst 135 Vrienden en introducés naar verschillende presentaties. Over veelgestelde vragen en antwoorden, en de boodschap van de verenigingsvoorzitter.

Het bewonerspanel op de bijeenkomst in Singer Laren, met (links) mevrouw Praaning en

mevrouw Lammerts van Bueren en (rechts) bestuurslid mevrouw Thea van den Heuvel

Geanimeerde tafelgesprekken in Lochem (links) en Laren

6 PROZA winter 2009

Page 7: ProZa #08-2009

Goed om te weten

“Wat is het verschil tussen zorglocaties en woonlocaties?”Voor een appartement in een zorglocatie hebt u een indicatie van het CIZ (Centrum Indicatiestelling Zorg) nodig voor verblijf in een verzorgings- of verpleeghuis. Voor een appartement in een woonlocatie hebt u geen enkele indicatie nodig. U woont daar geheel zelfstandig. Op deze woonlocaties levert Pro Senectute echter wel geïndiceerde zorg, alsmede extra dienstverlening en zorg op particuliere basis.

“Hoe kom ik aan een indicatie?”De eerste stap voor het verkrijgen van een indicatie kan via de huisarts lopen. U kunt zich ook rechtstreeks tot het CIZ wenden.

“Bestaat de mogelijkheid om voor korte duur opgenomen te worden?”Ja, die bestaat. Wanneer u beschikt over een indicatie voor opname voor korte duur, kunt u op een van de zorglocaties van Pro Senectute terecht. Voorwaarde is wel dat er daar plaats is.

“Mag mijn partner mee naar een zorglocatie?”Ja, dat kan. Een geregistreerde partner mag namelijk ‘meeliften’ naar een zorglocatie.

“Hoe zit het met de wachtlijsten op de zorglocaties?”De zorglocaties hebben meestal een wachtlijst. Pas als u Vriend bent en in het bezit bent van een verblijfsindicatie, wordt u op deze wachtlijst geplaatst. De zorg is vaak dermate hard nodig, dat het haast niet meer voorkomt dat iemand zijn of haar beurt over laat gaan. Toch kan dat wel, maar dat betekent dat er misschien geen

plaats is als de nood later echt aan de man mocht komen.

“Wat als de nood aan de man is?”Plaatsing gebeurt op basis van urgentie. Mocht de urgentie hoog zijn en er is geen plaats, dan zoekt Pro Senectute mee naar een oplossing ter overbrugging. Bijvoorbeeld bij een collega-zorginstelling.

“Beschikken de zorglocaties ook over een verpleegunit?”De zorglocaties in Doorn, Haarlem en Bloemendaal beschikken over een verpleegunit waar cliënten met psychogeriatrische klachten terecht kunnen.

“Hoe zit het met de wachtlijsten op de woonlocaties?”Op dit moment zijn er nog huur-appartementen beschikbaar in de woonlocaties Zuidkwartier in Amsterdam en Hoog Langen in Lochem. Bovendien zijn er nog een aantal net opgeleverde, gereno-veerde appartementen vrij in Oranjepark in Soest.

“In welke plaatsen heeft Pro Senectute zorglocaties?”In: Emmahof in Amsterdam, Oranje stein in Doorn, Spaar en Hout in Haarlem, Tusselerhof in Lochem en Wildhoef in Bloemendaal.

“En in welke plaatsen woon-locaties?”In: Oranjepark in Soest, Zuid- kwartier in Amsterdam, Hoog Langen en Stadenbos in Lochem. De woon locaties Den Hout en Middelhout in Haarlem zijn niet van ons, maar wij leveren er wel zorg aan de bewoners en bovendien beheert Spaar en Hout de wacht-lijst.

Er kwamen tijdens de Vriendenbijeenkomsten talloze vragen los, waarbij ook kritische vragenstellers werden gewaardeerd om hun bezorgdheid en betrokkenheid. De veelgestelde vragen met de antwoorden op een rijtje.

Meerdere bestuursleden waaronder Bart Magielse, leden van de Raad van Toezicht en medewerkers van Pro Senectute gaven deze dagen acte de présence. Aan het eind van de ochtend deden bovendien bewoners persoonlijk verslag van hun erva-ringen met de woonlocaties. Tijdens de informele lunches was er weer volop gelegenheid tot nadere kennis-making.

Onveranderde statutaire doelstelling Verenigingsvoorzitter Jan Holsboer nam eveneens het woord. Hij wees erop dat Pro Senectute de bakens door de tijd heen heeft moeten verzetten. Door de gewijzigde wet-geving waarin de indicatiestelling alsmaar verzwaart, dreigen de bestaande verzorgingshuizen meer en meer richting verpleeghuizen te gaan. “De uitbreiding van het woon-aanbod met comfortabele woon-appartementen waar dienst- en zorgverlening op maat wordt aan-geboden,” zo zei hij, “zorgt voor een woon- en zorgcontinuüm voor senio-ren uit onze doelgroep. De statutaire doelstelling is echter in essentie door de jaren heen onveranderd gebleven: senioren met een vergelijk-bare brede maatschappelijke en culturele achtergrond een harmo-nieuze woonomgeving bieden.”Er hoeven geen zorgen over te zijn of de financiële polsstok van Pro Senectute wel hoog genoeg is voor de expansieplannen in deze tijden van crisis. “Wij zullen het vermogen van Pro Senectute uiteraard zeer zorgvuldig en voorzichtig beheren en investeren”, aldus de voorzitter.

Ideeën gevraagdDe ontmoetingsmomenten zullen zeker een vervolg krijgen gezien de positieve reacties en de weder-zijdse behoeften aan informatie. Naar de vorm en frequentie hiervan wordt nog gekeken. Hebt u als Vriend hierover een gedachte? Dan bent u bij dezen uitgenodigd om die kenbaar te maken. Hiervoor kunt u contact opnemen met het Centraal Bureau van Pro Senectute onder tel 020 540 01 52 of mailen naar [email protected].

7winter 2009 PROZA

Page 8: ProZa #08-2009

“Een glimlach zie ik als de grootste beloning”

Dat Marloes elke dag opgewekt naar haar werk gaat, heeft vooral te maken met de

bewoners. “Voor deze mensen vallen alle zekerheden in het leven weg en dat maakt ze angstig,” zegt Marloes. “Ervoor zorgen dat ze zich veilig voelen, dat vind ik na bijna twintig jaar nog altijd een uitdaging.” Pas op haar veertigste begon Marloes aan de opleiding tot zieken-verzorgende en ze was meteen

verkocht. “Een glimlach, al is die nog zo klein, zie ik als de grootste beloning. Mijn hart ligt bij de psychogeriatrie. Ik begeleid leer-lingen en stagiaires, en adviseer ze hun gezicht te ontspannen en te lachen. Echt contact hebben is lastig, maar als het lukt is de voldoening groot. Emoties blijven een rol spelen, ook al heb je veel ervaring. In verband met het ziektebeeld van

Eerstverantwoordelijk Verzorgende (EVV’er) Marloes van Altena (58) gaat elke dag fluitend naar Tussenhout, de nieuwe groepswoningen voor de psychogeriatrische bewoners van zorglocatie Spaar en Hout in Haarlem. “Voor familieleden is de acceptatie dat hun partner, vader of moeder hier komt wonen heel erg moeilijk, zeker in de eerste weken. Maar dan zien ze net als wij dat bewoners hier tot rust komen. Bewoners kunnen hier niet dwalen zonder dat wij het in de gaten hebben omdat de ruimtes licht en overzichtelijk zijn.”

Marloes van Altena: “Bewoners komen hier tot rust.”

8 PROZA winter 2009

Page 9: ProZa #08-2009

“Een glimlach zie ik als de grootste beloning”

Drie vrijwilligers vormen samen met drie bewoners de Bibliotheek Commissie van zorglocatie Tusselerhof in Lochem. Deze actieve groep probeert zo veel mogelijk bewoners bij de bibliotheek en het lezen te betrekken. En met succes, want op de maandelijkse Lees Luister Kring, van origine bedoeld voor mensen die niet meer goed kunnen lezen, is de bibliotheek vaak tot de laatste stoel gevuld.

Fervent bibliotheek-bezoekster mevrouw M.M. Hart-Nijburg

onze bewoners is dit een gesloten afdeling. Een nieuwe bewoonster die aan de deurklink morrelde, werd boos en riep teleurgesteld: ‘Ik ben de hele wereld over gevlogen en nu mag ik niet eens meer naar buiten.’ Dat grijpt je aan.”

“Mantelzorg kan zo zwaar zijn: mijn bewondering daarvoor is groot”Familieleden voelen zich veelal tekortschieten als een partner, vader of moeder komt wonen op een locatie als Tussenhout. Zo lang mogelijk wegblijven van een psychogeriatrische afdeling, dat willen we in feite allemaal. Marloes kan dat alleen maar beamen: “De realiteit is alleen dat deze mensen door het dementieproces de grip op hun leven zijn kwijtgeraakt en continu begeleid moeten worden. Afleiding bieden voorkomt ang-stige gedachten en onrust. Wij zijn een bedrijf dat 24 uur per dag draait en dat kan alleen omdat wij elkaar afwisselen. In een thuissitu-atie is dat niet vol te houden. Ik heb dan ook grote bewondering voor de mensen die deze patiënten lange tijd thuis hebben verzorgd. Tijdens het overdragen van de zorg aan ons wordt regelmatig gehuild en dat mag. Mantelzorg kan zo

BibliotheekTusselerhof in trek

zwaar zijn: mijn bewondering daarvoor is groot. Gelukkig leert de ervaring dat mantelzorgers die de primaire zorg uit handen geven, na de eerste emotionele periode weer op krachten komen. Ze staan dan zelf vaak versteld van de energie die terugkeert.”

“De familie kan weer van het samenzijn genieten”“Tussenhout voelt voor mij, en ik hoop ook voor de bewoners, als een warm bad. Elke bewoner heeft

hier een eigen kamer die ingericht kan worden naar eigen smaak. De gezamenlijke woonkamers zijn daarbij echt huiselijk. Uiteindelijk heeft ook de familie er wel vrede mee, al blijft het moeilijk om afstand te nemen. Dat hoeft ook niet. Wij hebben bewoners die meerdere keren per dag bezoek krijgen van hun partners of kinde-ren. Wij zijn daar blij mee. De zwaardere zorg hebben wij over-genomen en de familie kan toch weer van het samenzijn genieten.”

9winter 2009 PROZA

Page 10: ProZa #08-2009

Door de veranderingen in de zorgsector in verband met het zogenoemd schei-

den van wonen en zorg, heeft Pro Senectute niet alleen in de bekende zorglocaties geïnves-teerd, maar ook in een gediffe-rentieerd aanbod van huurappar-tementen met de mogelijkheid van dienstverlening en zorg op maat. Dat impliceert dat Pro Senectute meer naar buiten zal

treden door middel van de bena-dering van een groep potentiële bewoners die wellicht minder bekend zullen zijn met onze doelstelling en signatuur. In de verplichte kennismakingsgesprek-ken wordt het belang van het in harmonie samen kunnen wonen met mensen met eenzelfde klassiek culturele achtergrond benadrukt. Men maakt op de locaties immers gebruik van gezamenlijke ruimtes en kan deelnemen aan gezamenlijke activiteiten.

Professionalisering kennismakingsgesprekkenDeze – wederzijdse – kennismaking tijdens de gesprekken biedt ener-zijds de mogelijkheid om te vragen

Leermomenten en hilarische momenten wisselden elkaar af. (V.l.n.r.) Mevrouw Toe Laer, mevrouw Van Apeldoorn, mevrouw Mazel, mevrouw Strübbe (regiodirecteur), mevrouw Avenarius en mevrouw Groen

(V.l.n.r.) Mevrouw Thomassen, mevrouw Trip en mevrouw Van Apeldoorn spelen een kennismakingsgesprek na met een actrice

Door Thea van den Heuvel-Plesman, voorzitter Commissie Kennismaking

De 15 poortwachters van Pro Senectute

Op 29 oktober kwamen de leden van de Commissie Kennis making in het centraal gelegen Zuidkwartier bij elkaar voor de jaarlijkse vergadering. Deze commissieleden voeren kennismakingsge-sprekken met aspirant-Vrienden van de Vereniging Pro Senectute op 9 locaties in de 3 regio’s, en het is dus prettig om elkaar eens per jaar te zien om ervaringen uit te kunnen wisselen.

10 PROZA winter 2009

Page 11: ProZa #08-2009

naar wensen en verwachtingen van aspirant-Vrienden, en anderzijds om zo veel mogelijk inlichtingen te geven over de leefstijl in onze woon- en zorglocaties. Zo wordt gezamenlijk tot de conclusie gekomen of een aspirant-Vriend al dan niet in de bewonersgroep zal passen, en dientengevolge wel of niet als Vriend kan worden inge-schreven. Dit is een absolute voorwaarde om in aanmerking te kunnen komen voor een Pro Senectute-appartement of een plaats in een van de zorglocaties. Pro Senectute heeft over de hele linie verdere professionalisering ingezet, en dus ook van de kennismakings-gesprekken. De bijeenkomst op 29 oktober was dan ook georganiseerd om deze kennismakingsgesprekken de gewenste inhoud te geven, zodat een afgewogen oordeel kan worden gevormd. Een docent/trainer gesprekstechniek gaf hiertoe een workshop over de diverse vormen van verbale en non-verbale commu-nicatie.

Het behoeft geen betoog dat het een uiterst nuttige bijeenkomst is geweest. Maar het was daarnaast een plezierige dag, waarin leer-momenten en soms hilarische momenten elkaar afwisselden. Een speciaal woord van dank richt ik hierbij graag tot mevrouw Marie-Louise Thomassen. Zij heeft, zoals hiernaast is aangegeven, het voorzittersstokje aan mij doorgege-ven en mij daarvoor op bijzonder prettige wijze ingewerkt. Gelukkig blijft zij nog aan als commissielid voor de locatie Oranjepark waar-door wij gebruik kunnen blijven maken van haar kennis en ervaring.

Gestart als bestuurslid van zorglocatie Oranjestein, stapte Marie-Louise Thomas-sen-van Voorst van Beest over naar het bestuur van de Vereniging. Vijf jaar lang was ze voorzitter van de Commissie Kennismaking. Het afgelopen jaar gaf zij de voorzittershamer over aan mevrouw Thea van den Heuvel. “Ik ben 65 geworden en vind het verstandig om op tijd plaats te maken voor een jonger bestuurslid. Goede opvolging vinden is niet eenvoudig maar toen Thea aangaf mijn functie over te willen nemen, was mijn besluit snel genomen. Met dezelfde gedrevenheid pakt zij mijn taken op en dat schept vertrouwen. Het voelt goed. Als lid van de commissie blijf ik wel de kennismakingsgesprekken voeren voor woonlocatie Oranjepark. Dat stukje betrokkenheid wil ik nog niet missen.”

“ Een groep valt tussen wal en schip”

Zestien jaar is de oud-voorzitter betrokken bij Pro Senectute. De grootste verandering in deze periode is de indicatiestelling van de zorg: “Mensen die nu in aanmerking komen voor wonen in een verzorgingshuis, zijn vaak op hoge leeftijd en hebben echt hulp nodig. Ik heb moeite met het gevoel van onmacht tijdens een kennismakings-gesprek als ik zie dat er een acuut probleem is dat ik niet op kan lossen omdat er een wachtlijst is. Trek tijdig aan de bel… ik kan het niet vaak genoeg benadrukken! Daarnaast signaleer ik dat er een groep senioren tussen wal en schip valt. Zij krijgen geen indicatie voor het verblijf in een zorglo-catie, en de vereenzaming thuis ligt op

Oud-voorzitter Commissie Kennismaking mevrouw Marie-Louise Thomassen blikt terug: “Het gat tussen thuis wonen met zorgverlening en wonen in een zorglocatie is soms echt te groot.”

de loer. De kring van sociale contacten wordt kleiner als mensen niet meer mobiel zijn. Het gat tussen thuis wonen met zorgverlening aan huis en geheel verzorgd wonen in een zorglocatie is soms echt te groot. En daarom zijn onze nieuwe woonlocaties Oranjepark en Zuidkwartier zo’n belangrijke aanvulling. Zij vullen, samen met de al langer bestaande woonlocaties, dit gat op.”

Iets terugdoen voor de maatschappijMarie-Louise Thomassen heeft geen enkele moeite om uit te leggen wat haar drijfveer was om al die jaren dit vrijwil-ligerswerk met zoveel passie te doen. “Als je zelf een goed leven hebt, wordt dit nog meer verrijkt door met je kwaliteiten anderen op weg te helpen en tot steun te zijn. Op deze manier kan ik iets terugdoen voor de maatschappij; dat heb ik van huis uit meegekregen. Het contact hebben met mensen, zowel in de kennismakings-gesprekken als met de overige bestuurs- en commissieleden, vind ik nog altijd een voorrecht. Binnen de Vereniging ‘werken’ bijzonder aardige mensen met ieder een eigen, sterk karakter, maar allen met hetzelfde doel: het in stand houden van een organisatie die op een persoonlijke wijze huisvesting en zorg biedt aan senioren binnen onze doelgroep. Ik ben een absolute voorstander van kleinscha-ligheid met een hoge kwaliteit en dit kost geld. Als Vereniging moeten we ervoor zorgen dat we nog heel lang de financi-ele middelen hebben om dit mogelijk te maken. Een bijzonder grote verantwoor-delijkheid die vraagt om devote bestuursleden van een hoog niveau.”

“Toen Thea aangaf mijn functie te willen overnemen, was mijn besluit snel genomen.” De vertrekkende voorzitter (links) met mevrouw Thea van den Heuvel, de nieuwe voorzitter

Page 12: ProZa #08-2009

l ruim een jaar woont mevrouw I. Praaning (83 jaar) in woon-locatie Zuidkwartier te

Amsterdam. Deze locatie van Pro Senectute is bijzonder omdat de Vereniging slechts over een deel van de appartementen in dit complex beschikt. Het is dus geen senioren-complex. Ook jonge gezinnen wonen met veel plezier in dit mooie gebouw en dat maakt het voor mevrouw Praaning extra aantrekkelijk.Een gebroken heup en een verblijf in het revalidatiecentrum brachten haar wat dichter bij de beslissing, want eigenlijk wilde mevrouw Praaning haar grote huis in Weesp helemaal niet verlaten. “De brief van Pro Senectute met het aanbod voor deze nieuwe appartementen kwam voor mijn kinderen op het juiste moment. Ik was net weer terug in mijn eigen huis en zij

“Ik wilde niet verhuizen, maar heb nog geen moment spijt gehad!”

vonden het de hoogste tijd om naar de toekomst te kijken. Mijn herstel verliep weliswaar spoedig, maar wat als er weer iets zou gebeuren? ‘Dit is echt iets voor jou, ma, dat moet je doen!’ zeiden ze.

Achteraf gezien hadden mijn kinderen helemaal gelijk. Hier heb ik een alarmering en een licht appartement met brede deurope-ningen zonder drempels. Boven-dien ben ik verzekerd van goede en betrouwbare zorgverlening. De gesprekjes met mijn buren zijn leuk en houden me jong. Nu ben ik nog heel veel van huis: zolang het nog kan, blijf ík niet binnen zitten. Maar mocht ik ooit minder mobiel worden, dan is het prettig dat ik hier gelijkgestemde mensen om me heen vind op wie ik voor mijn contacten kan terugvallen. Mijn

kinderen en kleinkinderen wonen nu lekker dichtbij en wippen regel-matig even binnen of komen bij me eten. Toch is het fijn dat Pro Senec-tute hier een appartement heeft met een ontmoetingsruimte; ik ga ook wel naar de koffieochtend.”

Mevrouw Praaning steekt haar waardering voor woonlocatie Zuidkwartier overigens niet onder stoelen of banken. Zo was ze aanwezig bij de Vriendenbijeen-komsten afgelopen jaar in Heemstede en Laren waar ze vertelde over haar ervaringen. Ze adviseerde de aanwezigen om bij twijfel toch vooral de verhuisstap te zetten. “Ik heb toen gezegd dat ik het eigenlijk jaren eerder had moeten doen, maar ja ... toen stond dit gebouw er ook nog niet. Ik hoop hier dan ook nog lang te wonen!”

Mevrouw Praaning:

A

12 PROZA winter 2009