WYŻSZA SZKOŁA TURYSTYKI I HOTELARSTWA W ŁODZI

SPECJALIZACJA HOTELARSTWO

Natalia Bocheńska

Nr albumu 852

Monografia M-Hotelu w Łodzi

Praca licencjacka

napisana w Zakładzie Hotelarstwa

pod kierunkiem dr B.Włodarczyka

opiekun pracy: mgr M. Skrzypczyński

Łódź 2010 r.

SPIS TREŚCI

1. Wstęp…………………………………………………………………………

1.1 Przedmiot, podmiot, cele i zakres pracy………...…………………….

1.2. Materiały źródłowe i ocena ich przydatności……………………………….…………..

1.3. Wykorzystana literatura…………………………………………………………………

2. Ogólna charakterystyka Łodzi ................................

2.1. Położenie administracyjne i geograficzne Łodzi………………………………………….

2.2.Rys historyczny miasta…………………………………………………………………..

2.3. Walory turystyczne ……………………………….........................

2.4. Dostępność komunikacyjna ………..............……………………….........................

2.4.1. Dostępność komunikacyjna wewnętrzna…………………………………………...

2.4.2. Dostępność komunikacyjna zewnętrzna…………………………………………..

3. Zarys rozwoju hotelarstwa w Łodzi………………………………………

4. Charakterystyka obiektu……………………………………………………..

4.1. Lokalizacja M-Hotelu……………………………………………………..

4.1.1. Lokalizacja ogólna…………………………………………………….

4.1.2. Lokalizacja szczegółowa……………………………………………..

4.2. Wielkość, kategoryzacja i standard hotelu………………………………

4.3. Architektura obiektu……………………………………………………..

4.3.1. Charakterystyka wnętrza budynku……………………………………..

4.3.2. Charakterystyka zewnętrzna budynku………………………………….

5. Struktura organizacyjna hotelu oraz obowiązki pracowników na poszczególnych szczeblach……………………………………………………………………………….

6. Zakres usług świadczonych przez hotel…………………………………………….

6.1. Usługi podstawowe…………………………………………………………..

6.1.1. Usługi noclegowe……………………………………………………….

6.1.2. Usługi gastronomiczne…………………………………………………

6.2. Usługi dodatkowe…………………………………………………………………….

7. Goście hotelowi i ich charakterystyka ……………………………………………………..

7.1. Liczba gości, cel przybycia i ich pochodzenie………………………………………….

7.2. Rozkład ruchu w ciągu roku ………………………………………………………….

7.3. Opinie gości hotelowych na temat świadczonych usług……..…………...……………..

8. Wybrane elementy marketingu mix M-Hotelu…………………………………

8.1. Cena……………………………………………………………………………………….

8.2. Dystrybucja………………………………………………………………………………..

8.3. Promocja………………………………………………………………………………….

9. Podsumowanie i wnioski………………………………….

9.1. Wnioski………………………………..........................................................................

9.2. Analiza SWOT………………………………...............................................................

Bibliografia…………………………….…………………………………………

Spis fotografii……………………………………………………………………..

Spis rysunków…………………………………………………………………….

Spis załączników………………………………………………………………….

Załączniki

1. Wstęp

Tematem niniejszej pracy licencjackiej jest monografia obiektu hotelowego M-Hotel w Łodzi.

Słownik Języka Polskiego definiuje pojęcie monografii (mono- + graphein – „pisać”), jako pracę

poświęconą wnikliwemu i dogłębnemu opracowaniu jednego tematu bądź zagadnienia, czy też

wydarzenia, która zawiera szczegółowy życiorys danej osoby wraz z omówieniem zakresu jej twórczości

i dorobku, itp.

Autorka nie dokonała wyboru tematu w sposób zgoła przypadkowy czy uprzednio

nieprzemyślany. Powzięła ona zamiar wykonania monografii właśnie M-Hotelu ze względu na jego

nowoczesny charakter i innowacyjne podejście do zagadnienia świadczenia usług hotelarskich dla gości

przez jego kierownictwo. Choć M-Hotel jawi się jako stosunkowo nowy obiekt na rynku usług z branży

turystycznej w województwie łódzkim, to jednak zasługuje on na uwagę ze względu na swój unikatowy

charakter, wachlarz oferowanych usług i ich dostosowanie do potrzeb klientów indywidualnych, a także

dogodne położenie na terenie miasta Łodzi.

Realizacja celu pracy zaplanowana została w dziewięciu rozdziałach. W rozdziale pierwszym,

zaprezentowano cele i założenia niniejszej pracy, jak i dokonano oceny wykorzystanych przy tworzeniu

pracy źródeł i dostępnej literatury. Ogólna charakterystyka Łodzi, jego walory przyrodnicze i

antropogeniczne została przedstawiona w rozdziale drugim niniejszej pracy. Rozdziały 4-6 poświęcone są

charakterystyce opisywanego obiektu hotelarskiego, jego strukturze organizacyjnej wraz ze schematami

organizacyjnymi, etc. Zasadniczą część pracy, w której scharakteryzowano usługi świadczone w tym

obiekcie jest rozdział nr 6. Kolejny rozdział poświęcono natomiast charakterystyce gości hotelowych, jak

i analizie materiału otrzymanego z przeprowadzonej ankiety terenowej. Przedostatni rozdział traktuje o

idei marketingu mix i jego poszczególnych elementach tj. produkcie, cenach, dystrybucji i promocji.

Zwieńczenie pracy stanowi rozdział nr 9, w którym autorka dokonała całościowego podsumowania

wykonanego zakresu pracy i wniosków wyciągniętych na podstawie dokonanej analizy SWOT.

1.1. Podmiot, przedmiot, cele i zakres pracy

Podmiotem pracy jest trzygwiazdkowy hotel o nazwie M-Hotel, położony w zachodniej części

Łodzi – jednym z liczących się miast w Polsce ze względu na swe bogate zaplecze kulturalne i

historyczne, jak i szereg odbywających się imprez o różnych porach roku.

W Ustawie o usługach turystycznych hotele definiowane są jako obiekty posiadające co najmniej 10

pokoi, w tym większość miejsc w pokojach jedno- i dwuosobowych, świadczące szeroko zakres usług

związanych z pobytem klientów (Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych).

M-Hotel oferuje 39 pokoi posiadających dużą i elegancką łazienkę, wykładzinę, telefon, telewizor LCD

oraz dostęp do bezpłatnego bezprzewodowego internetu, 3 apartamenty dla specjalnych gości, salę

konferencyjną mogącą pomieścić 80 osób, a także parking hotelowy dla zmotoryzowanych gości.

Głównym celem pracy jest potwierdzenie następującej przesłanki, iż M-Hotel jest obiektem o

unikatowym charakterze, nowoczesnej infrastrukturze, który sprawnie dostosowuje się do potrzeb swoich

klientów i trendów branży turystycznej na miarę możliwości.

Przedmiotem pracy jest monografia, która jest rozprawą naukową poświęconą jednemu działowi

jakiejś nauki, jednej osobie,, miejscowości (Mały słownik języka polskiego, 1994).

Cele niniejszej pracy są następujące:

przedstawienie historii i rozwoju usług hotelowych w Łodzi,

opis atrakcji turystycznych miasta Łodzi i opisywanego obiektu hotelarskiego,

scharakteryzowanie obiektu ze szczególnym uwzględnieniem usług noclegowych i

gastronomicznych,

dokonanie charakterystyki struktury organizacyjnej hotelu,

charakterystyka gości hotelowych.

Niniejsza praca przede wszystkim ma na celu charakterystykę obiektu z uwzględnieniem pionu

noclegowego i zaplecza gastronomicznego, zbadanie jak goście tegoż hotelu postrzegają M-Hotel i

panujące w nim warunki jak i zakres oferowanych usług, zademonstrowanie informacji o stanie

rzeczywistym, standardzie hotelu, a także przedstawienie profilu i charakterystyki gości hotelowych.

Czasowy zakres pracy ujmuje okres począwszy od powstania obiektu, czyli od kwietnia 2009 r. do

kwietnia 2010. Z kolei przestrzenny zakres pracy obejmuje budynek M-Hotelu z jego najbliższą okolicą

w granicach administracyjnych miasta Łodzi.

1.2. Materiały źródłowe i ocena ich przydatności

Prace związane z tworzeniem i pisaniem monografii M-Hotelu przede wszystkim dotyczyły najpierw

wyselekcjonowania i znalezienia odpowiednich materiałów źródłowych. Autorka pragnie nadmienić, iż

wspomniany obiekt hotelowy jest obiektem oddanym do eksploatacji w 2009 roku. Wobec tego, dostęp

do jakichkolwiek materiałów o charakterze archiwalnym czy materiałów źródłowych a raczej ich

niedobór, tak jak ma się to w przypadku starszych lub zabytkowych hoteli (np. Hotelu Grand w Łodzi)

był utrudniony lub też zgoła niemożliwy.

Za podstawę do napisania pracy autorce w dużej mierze posłużyły informacje zdobywane na bieżąco

w sposób sukcesywny od administracji hotelu, jak i samych pracowników poszczególnych szczebli

struktury organizacyjnej tego obiektu hotelarskiego. Jednym z głównych źródeł informacji na temat

obiektu jego rzeczywistego wyglądu, zakresu i rodzaju oferowanych usług, była jego witryna

internetowa, a także zbiór broszur dla gości znajdujących się w pokojach hotelowych, ulotek, folderów

reklamowych, jak i innych materiałów i informacji pozyskanych od kierownika i pracowników hotelu,

które okazały się szczególnie cenne z uwagi na ubogą ofertę dostępnych źródeł informacji.

Za źródło informacji posłużyły także autorce badania terenowe przeprowadzone we własnym

zakresie, których celem było przeprowadzenie ankiet wśród gości hotelu (załącznik nr 2). Drugim z kolei

narzędziem badawczym była karta inwentaryzacyjna wypełniona przez pracownika recepcji obiektu

(załącznik nr 1). Ponadto materiały informacyjne dołączone do tej pracy uzyskane w Centrum Informacji

Turystycznej przy ul. Piotrkowskiej 87, posłużyły w pracy nad podrozdziałem pt. „Atrakcje Turystyczne

Łodzi”. Ponadto autorka wykorzystała mapki dla zobrazowania położenia Łodzi na terenie województwa

łódzkiego dostępne na stronie serwisu www.szlaki.pttk.pl.

Autorka podjęła wszelkie możliwe próby zebrania wszystkich dostępnych na miarę jej możliwości

materiałów, których to wnikliwa analiza przyczyniła się do znacznego pogłębienia wiedzy na temat nie

tylko samego obiektu hotelowego, ale również atrakcji turystycznych w mieście Łodzi. Ponadto materiały

te dostarczyły konkretnych i niezbędnych informacji, które zostały wykorzystane w tej pracy.

1.3. Wykorzystana literatura

Na literaturę wykorzystaną w tej pracy licencjackiej składają się następujące zakresy tematyczne.

Pierwszy z nich dotyczy historii i zabytków miasta Łodzi. Szczególnie pomocnym źródłem informacji z

tego zakresu okazała się broszura wydana przez Urząd Miasta Łodzi, „Łódź w liczbach 2009” (2009),

którą to autorka pozyskała od pracowników Centrum Informacji Turystycznej. Kolejny zakres dotyczył

publikacji na temat historii hotelarstwa w Polsce o charakterze historycznym. Podręcznik Z. Błądka i T.

Tulibackiego (2003) „Dzieje krajowego hotelarstwa od zajazdu do współczesności”, poświęcony

zarysowi hotelarstwa w Polsce i na świecie okazał się pod tym względem niezastąpiony.

Autorka podczas pisania pracy korzystała z literatury nie tylko o tematyce stricte hotelarskiej, ale

również literatury poświęconej zagadnieniom z zakresu marketingu i zarządzania obiektem hotelarskim.

Głównym źródłem informacji był rozdział podręcznika pod red. A. Panasiuka i D. Szostaka (2008)

„Hotelarstwo, Usługi - Eksploatacja – Zarządzanie”. Ponadto ważną pozycją wydawniczą okazała się

książka J. Kaczmarka, A. Stasiaka, B. Włodarczyka (2005) „Produkt turystyczny”. Pomocna była przy

opisie wybranych elementów marketingu oraz przy analizie SWOT dla opisywanego obiektu. Z kolei

opracowanie M. Nowakowskiego (2000) „Obiekt hotelarski jako przedsiębiorstwo” dostarczyło

informacji związanych ze strukturą organizacyjną obiektu hotelarskiego, jak i zakresu obowiązków

pracowników poszczególnych szczebli struktury organizacyjnej hotelu.

Powyższa literatura była niezbędnym i źródłem informacji, o kluczowym charakterze przy

pisaniu pracy. Dzięki tym starannie dobranym i wyselekcjonowanym książkom autorka mogła przytoczyć

definicje pojęć z zakresu hotelarstwa i turystyki, były one również pomocne przy podziale i opisie usług

świadczonych przez M-Hotel.

Oprócz informacji zawartych w podręcznikach i skryptach autorka wykorzystała też

informacje pozyskane od wielu osób i ich aktywnemu zaangażowaniu m.in. od personelu hotelu, a także

samych gości przebywających w obiekcie. Ponadto istotnym źródłem informacji były dla autorki strony

internetowe o różnorodnej tematyce nie tylko z zakresu działalności samego M-Hotelu jak i

świadczonych usług (http://www.mhotel.eu/), ale także bazy turystyczno-noclegowej miasta, jak i samej

historii i dostępności komunikacyjnej (http://www.lodz-naszemiasto.pl.tl/Historia-miasta.htm) Łodzi i

ogólnej charakterystyki regionu łódzkiego.

Autorka na łamach niniejszego rozdziału pragnie wyrazić podziękowanie wszystkim osobom,

które w sposób pośredni lub bezpośredni przyczyniły się do realizacji i powstania niniejszej pracy, a

których cenne informacje i udzielone wsparcie w dużej mierze wpłynęło na jej całokształt i walory ogólne

pracy.

2. Ogólna charakterystyka Łodzi

W rozdziale tym zostaną przedstawione dokładne informacje dotyczące miasta Łodzi. Uwzględnione

zostało jej położenie administracyjne i geograficzne, dostępność komunikacyjna, historia, oraz walory

turystyczne.

2.1. Położenie administracyjne i geograficzne Łodzi

Łódź położona jest w województwie łódzkim (rys. 1). Zajmuje obszar równy 293.25 km². Zgodnie ze

stanem liczbowym z dnia 30 czerwca 2009 roku, Łódź jest trzecim miastem w kraju, co do liczby

ludności. Zamieszkują ją 744 541 osoby. Pod względem administracyjnym jest jednolitą gminą miejską

na prawach powiatu. W Łodzi nie ma dzielnic – dla celów administracyjnej obsługi ludności istnieje

podział na 5 rejonów działania Delegatur Urzędu Miasta Łodzi, który w zasadzie pokrywa się z

istniejącym w latach 1960 – 1992 podziałem na 5 dzielnic administracyjnych: Bałuty, Górna. Polesie,

Śródmieście i Widzew. Obecnie na obszarze miasta istnieje 37 osiedli administracyjnych stanowiących

jednostki pomocnicze gminy, nieposiadające osobowości prawnej (strona internetowa Wikipedii,

http://pl.wikipedia.org/, data dostępu 23.04.2010).

Miasto położone jest 134 km na południowy zachód od Warszawy, dojazd z południa i północy

droga krajowa nr 1, z Turka, Aleksandrowa, oraz Brzezin droga nr 72. Z Łowicza (północny wschód) i

Zduńskiej Woli (zachód) dojazd droga krajowa nr 14. W odległości 30 km na północ od Łodzi w

miejscowość Piątek w powiecie łęczyckim znajduje się geometryczny środek Polski. Łódzkie sąsiaduje z

6 województwami: mazowieckim, świętokrzyskim, śląskim, opolskim, wielkopolskim oraz kujawsko-

pomorskim.

Rys. 1 Położenie Łodzi na terenie województwa łódzkiego

(Źródło: www.szlaki.pttk.pl)

Zamieszkuje go 2549 tys. mieszkańców (wg stanu na dzień 31.12.2008 r.). Biorąc pod uwagę

powierzchnię województwo zajmuje 9 miejsce w Polsce, pod względem liczby mieszkańców miejsce 6,

natomiast pod względem gęstości zaludnienia plasuje się na 4 miejscu.

Obszar województwa łódzkiego należy do strefy przejściowej pomiędzy strefą wyżyn południowej

Polski, a strefą nizin środkowopolskich. W południowej części województwa leży północna granica

Wyżyny Małopolskiej. W środkowej części obszaru przebiega pas Nizin Środkowopolskich z

obniżeniami dolin rzek Pilicy i Warty, które w swym środkowym biegu mają przebieg południkowy. W

części północnej województwa występuje charakterystyczne, rozległe obniżenie Pradoliny Warszawsko-

Berlińskiej. Przez środek województwa ciągnie się południkowo pas wypukłych form terenu, biegnący od

wyżyn południowopolskich po Pradolinę Warszawsko-Berlińską, zwany Garbem Łódzkim.

Łódź leży na wysokości od 161,8 m n.p.m. (dolina Neru poniżej Grupowej Oczyszczalni Ścieków) do

278,5 m n.p.m. (w rejonie ulic Nad Niemnem i Marmurowej przy północnej granicy miasta). Teren

zamknięty granicami administracyjnymi miasta opada w kierunku z północnego wschodu na południowy

zachód, zgodnie z nachyleniem zachodniego stoku Garbu Łódzkiego. Przez Łódź przepływa 18

większych lub mniejszych rzek i strumieni: Ner, Łódka (dawniej nazywała się Ostroga) i jej dopływ

Bałutka, Dobrzynka, Gadka, Jasień i jej dopływ Karolewka, Olechówka i jej dopływ Augustówka,

Jasieniec – dopływy Neru, źródłowy odcinek Bzury i jej pierwszy prawobrzeżny dopływ

Łagiewniczanka, Sokołówka i jej dopływy Brzoza, Aniołówka i Wrząca, Zimna Woda (dopływ

Aniołówki) – dopływy Bzury, oraz (po włączeniu Nowosolnej) Miazga (dopływ Wolbórki). Są to

niewielkie cieki i w centrum miasta w większości płyną ukryte w podziemnych kanałach (zobacz też:

rzeki w Łodzi).

Przemysł Łodzi historycznie zdominowany był przez włókiennictwo. Przemiany

gospodarcze, które zaszły w ostatnim dziesięcioleciu XX wieku spowodowały zmianę struktury

przemysłu. Po upadku wielkich zakładów zmalało zatrudnienie w branży tekstylnej na rzecz wzrostu

znaczenia energetyki, przemysłu maszynowego, rolno-spożywczego, metalurgicznego, farmaceutycznego

i budowlanego (strona internetowa Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska w Łodzi,

http://www.wios.lodz.pl/docs/r09-i-wojewodztwo.pdf, data dostępu 27.03.2010).

2.2. Rys historyczny miasta

Pierwszą wzmiankę o wsi Łodzia odnotowano w dokumencie z 1332 r., natomiast prawa miejskie

Łódź uzyskała w Przedborzu nad Pilicą w 1423 r., a wraz z nimi pozwolenie na organizowanie targów.

Do końca XVII w. Łódź rozwijała się jako małe miasteczko o charakterze rolniczym, będące własnością

biskupstwa włocławskiego. Stała się ona w tamtych czasach ośrodkiem handlowym oraz rzemieślniczym

o zasięgu lokalnym. Na jej terenie znajdowało się osiem młynów, a także warsztaty kołodziejów,

bednarzy, szewców, cieśli i rzeźników. W szczytowym okresie rozwoju miasta na początku XVI w.

liczyło ono niespełna 700 mieszkańców. Fala najazdów szwedzkich w połowie XVII w. doprowadziła do

upadku i częściowego wyludnienia osady (strona internetowa portalu Nasze Miasto, http://www.lodz-

naszemiasto.pl.tl/Historia-miasta.htm, data dostępu, 10.03.2010).

W 1739 r. w Łodzi mieszkało ok. 97 rodzin. W 1777 r. Łódź liczyła 265 mieszkańców, a w mieście

stało 66 domów. Po II rozbiorze Polski w 1793 r. Łódź trafiła do zaboru pruskiego. W tym czasie liczyła

jedynie 250 mieszkańców, a obszar zabudowany obejmował obecną część Starego Miasta. W 1798 r., na

skutek sekularyzacji dóbr kościelnych, uzyskała status miasta rządowego. Od 1807 r. należała do

Księstwa Warszawskiego, natomiast od 1815 do Królestwa Polskiego. 5 lat później decyzją władz

rządowych nastąpiło włączenie Łodzi do grona osad przemysłowych i nadanie jej roli ośrodka tkackiego i

sukienniczego. Przemawiały za tym warunki naturalne jak i prawne, w tym liczne drobne rzeczki o

dużym spadku (m.in. Ostroga/Łódka, Jasień, Olechówka) – energia do napędu maszyn. Decyzja ta dała

początek rozwoju "Łodzi przemysłowej". Do Łodzi przybyli przedsiębiorcy i robotnicy m.in. z

Wielkopolski i Śląska, ale głównie z Brandenburgii, Saksonii, Czech i Moraw. Aby sprostać potrzebom

producentów tkanin i dzianin oraz rzeszy zatrudnionych u nich pracowników, władze miejskie – w latach

1821-1823 – rozplanowały i wytyczyły osadę sukienniczą Nowe Miasto. Ulokowano ją na południe od

istniejącego Starego Miasta, a najważniejszym jej elementem był centralnie położony, ośmioboczny

rynek, z czterema wylotowymi ulicami na jego osiach (obecny Plac Wolności).

W latach 1824-1827 wytyczono kolejną osadę – Łódka, położoną na południe od Nowego

Miasta, wzdłuż osi, którą stanowiła ulica Piotrkowska. Nastąpił gwałtowny i postępujący z dnia na dzień

rozwój Łodzi i przeobrażenie jej w ciągu kilkudziesięciu lat z małej mieściny (liczącej w 1830 r. 4 tys., a

w 1865 r. 40 tys.) w przemysłową metropolię z 300 tys. mieszkańców w 1900 r. i 500 tys. w 1914 r. Na

początku okresu "Łodzi wielkoprzemysłowej" powstały duże manufaktury, m.in. kompleks fabryczny

Ludwika Geyera, rozwijający się od 1828 r. – z pierwszą na terenach Królestwa Polskiego maszyną

parową (1839 – znany dziś jako Biała Fabryka). W latach 30. XIX w. było to największe

przedsiębiorstwo przemysłowe na obszarze Królestwa Polskiego. Łódź eksportowała swoje wyroby

głównie do Rosji i Chin. Okres po upadku powstania listopadowego (1831) przyniósł bariery celne i

pewną stagnację. Kolejny okres koniunktury napędził w drugiej połowie XIX w. rozwój rynku

wewnętrznego, otwarcie w 1865 r. linii kolejowej Fabryczno-Łódzkiej do Koluszek na trasie kolei

Warszawsko-Wiedeńskiej, napływ taniej siły roboczej (po uwłaszczeniu chłopstwa) i ponowne otwarcie

eksportu po zniesieniu przez Rosję granicy celnej w 1851 r., oraz wprowadzenie w 1877 r. tzw. złotych

ceł na granicy Cesarstwa Rosyjskiego. W tym czasie rosły fortuny przemysłowe Scheiblerów,

Grohmanów, Poznańskich. Powstały pierwsze lokalne banki (w 1872 r. z inicjatywy Karola Scheiblera –

Bank Handlowy w Łodzi, jak i Towarzystwo Kredytowe Miejskie w Łodzi), udzielające głównie

kredytów handlowych. Rósł też stopniowo udział miejscowego kapitału w bankach warszawskich. Łódź

stała się miejscem wielkich perspektyw i szans, dla Żydów, Niemców, Polaków i Rosjan – takk zwaną

Ziemią Obiecaną (jest to określenie Łodzi, będące tytułem powieści W. Reymonta). Ich ślady są nadal

czytelne i żywe w dzisiejszym mieście w postaci zespołów pofabrycznych, zabytków architektonicznych,

świątyń czy cmentarzy. Podczas okupacji w latach 1939-1945 Niemcy nadali miastu ahistoryczną nazwę

Litzmannstadt, na cześć Karla Litzmanna, zwycięzcy bitwy pod Łodzią w 1914. Powstało również

całkowicie nowe, niemieckie nazewnictwo ulic i dzielnic (strona internetowa portalu Nasze Miasto,

http://www.lodz-naszemiasto.pl.tl/Historia-miasta.htm, data dostępu, 10.03.2010).

2.3. Walory turystyczne

Walory turystyczne stanowią wszystko to, co leży w strefie bezpośredniego zainteresowania turysty i

w większości przypadków decyduje o wyborze miejsca spędzania weekendów ferii, lub wakacji

(Kaczmarek, Stasiak, Włodarczyk, 2005).

Wśród mnogości atrakcji turystycznych nie sposób nie wspomnieć również o kulturalnym

charakterze miasta. Z pewnością każdy znajdzie w niej coś dla siebie: zarówno miłośnicy spacerów jak i

miłośnicy obiektów handlowych i zakupów (ci pierwsi docenią obecność licznych zielonych parków, ci

ostatni – obecność jednych z największych centrów handlowych w Polsce; a mianowicie Centrum

Manufaktury ulokowanym w starym kompleksie fabrycznym i nowo otwartego Centrum Handlowego

jakim jest Port Łódź.

Nieco przemysłowy charakter miasta, jego poszarzałych i niekiedy obdrapanych kamienic

zrekompensuje turystom obecność licznych teatrów będących nie lada gratką dla miłośników sztuk

teatralnych (m.in. Teatr Wielki, Teatr Nowy, etc). Łódź posiada szczególnie bogatą bazę obiektów

architektury sakralnej jak i rezydencjonalnej, na które wpływ miały przede wszystkim uwarunkowania

historyczne. Jako że nie sposób nadmienić wszystkich miejsc wartych zwiedzenia w mieście Łodzi, a

wzmianka chociażby w kilku słowach o każdym z obiektów znacząco wpłynęłaby na objętość i zakres

niniejszej pracy, autorka pracy pozwoliła sobie na zaprezentowanie jej zdaniem tylko wybranych i

najciekawszych obiektów architektonicznych, muzealnych, i kulturalnych, a także licznych festiwali i

imprez towarzyszących (w sumie ponad 40) o charakterze cyklicznym. Warto nadmienić chociażby

Festiwal Dialogu Czterech Kultur odbywający się rokrocznie w okresie letnim, czy też Międzynarodowy

Festiwal Sztuki Autorów Zdjęć Filmowych „Plus Camerimage”, na który zjeżdżają gwiazdy światowego

kina a najlepsi operatorzy filmowi walczą o statuetkę Złotej Żaby. Jeśli zaś chodzi o zespół

architektoniczny miasta, na uwagę zasługują m.in.:

Nowe Miasto z XIX w. z centralnie położonym placem Wolności w kształcie ośmiokąta

foremnego i otaczającymi go z 4 stron ulicami – Północną, Zachodnią, Południową (dziś ul. Rewolucji

1905 r. i ul. A. Próchnika) oraz Wschodnią;

Ulica Piotrkowska – jeden z najdłuższych deptaków Europy, a wzdłuż niego eklektyczne i

modernistyczne kamienice z XIX i XX w.

Księży Młyn – zwany również Pałacem Herbsta. Pałac wraz z przyległymi budynkami wpisuje

się w kompleks fabryczny osiedla Księży Młyn oddając specyficzny charakter typowej łódzkiej

rezydencji przemysłowej. Obecnie obiekt jest siedzibą nowego oddziału Muzeum Sztuki w Łodzi.

Pasaż Ludwika Meyera – Był to dawny prywatny pasaż należący do przedsiębiorcy Meyera,

wytyczony i zabudowany luksusowymi willami w latach 1883-1887 prawdopodobnie wg projektu H.

Majewskiego. Ulica jako pierwsza w mieście otrzymała elektryczne oświetlenie, a mieszkania

wyposażono w instalację gazową i wodno-kanalizacyjną.

Z kolei wyśmienitymi przykładami architektury rezydencjalnej, które można spotkać w mieście to m.in.:

Pałac Izraela Kalmanowicza Poznańskiego wzniesiony w 1888 r. Architektura budynku

nawiązuje swym stylem do renesansu i baroku. Zwiedzając zabytkowe wnętrza można zapoznać się z

kulturą i historią XIX wiecznej Łodzi jak i poznać fenomen wielokulturowej i wielowyznaniowej

metropolii przemysłowej.

Pałac Maksymiliana Goldfedera, 1892 r., neorenesansowy znajdujący się przy ul. Piotrkowskiej

77. Obiekt ten jest znamienitym przykładem śródmiejskiej rezydencji, na parterze której mieścił się „Dom

Bankowy” M. Goldfedera do lat dwudziestych XX w. Na piętrze znalazły się salony z bogatym

wystrojem o zachowanych do dnia dzisiejszego różnorodnych formach stylowych.

Pałac Juliusza Kindermanna, wzniesiony w 1907 r. Architektura pałacu nawiązuje do renesansu.

Fasada zdobiona jest cenną mozaiką przedstawiającą w sposób alegoryczny handel bawełną. W dobrze

zachowanych wnętrzach można podziwiać elementy stolarki, a także secesyjny witraż na klatce

schodowej.

Pałac Gustawa Adolfa Kindermanna, wzniesiony w latach 1910-1911. Fasada oblicowana

piaskowcem łączy elementy neoromańskie i neorenesansowe. W budynku zwraca uwagę interesujący i

zróżnicowany wystrój wnętrz z dobrze zachowanymi kominkami i witrażami.

Pałac Juliusza Heinzla, 1882 r. (obecnie siedziba Urzędu Miasta Łodzi). Centralną część fryzu

wieńczącego dach budynku zdobi rzeźba trzech kobiet symbolizujących Przemysł, Handel i Wolność. Na

zapleczu obiektu znajdowała się fabryka, w której produkowano tkaniny wełniane.

Natomiast znamienitymi przykładami architektury sakralnej są z kolei:

Zespół kaplic drewnianych przy ul. Wycieczkowej (Kaplica św. Antoniego, 1676 r.wraz z

Kaplicą św. Rocha, początek XVIII w.;

Zespół klasztorny oo. Franciszkanów – ul. Okólna 185, powstały w XVII w. Stojąca do dziś

barokowa świątynia została zbudowana w latach 1701-23. Przylega do niej klasztor z połowy

XVIII wieku. Najstarszymi obiektami w kompleksie są jednak kapliczki św. Rocha i św.

Antoniego, mieszczące się w pobliskim lesie.

Kościół św. Antoniego. Pierwotnie w miejscu kościoła (od 1675) stała kapliczka św. Antoniego

przeniesiona nieopodal nad strumień. Barokowy, murowany kościół pw. św. Antoniego,

jednonawowy, został zbudowany w latach 1702-1723 na planie krzyża łacińskiego (jego ramiona

stanowią kaplice), z półkoliście zamkniętym prezbiterium.

Klasztor oo. Franciszkanów, powstał w latach 1733-48 r., barokowy; Wybudowany został na

planie podkowy. Jedno jej ramię przylega do kościoła oo. franciszkanów. Sklepienia są

częściowo kolebkowe;

Kościół rzymskokatolicki św. Józefa, 1768 r., drewniany – ul. Ogrodowa 22 (w 1888 r.

przeniesiony ze Starego Miasta). Jest to najstarszy kościół wybudowany w Łodzi, jedyna

budowla pamiętająca czasy Łodzi rolniczej. Od 1910 roku kościół jest siedzibą parafii św. Józefa.

Kościół rzymskokatolicki Podwyższenia Świętego Krzyża, 1880 r., wybudowany w stylu

neoromańskim. Znajduje się przy ul. Sienkiewicza 38;

Cerkiew Archikatedralna (prawosławna) św. Aleksandra Newskiego, znajdująca się przy ul.

Kilińskiego 56, zbudowana w 1884 r. w stylu rosyjsko-bizantyjskim na planie ośmiokąta z

pięcioma absydami, przeznaczona na ok. 850 osób. Przysadzista wieża zakończona dachem i

pięcioma wieżyczkami (od strony zachodniej), od środka polichromowana i zdobiona bogatą

sztukaterią. W detalach widać wiele z bizantyjskiego przepychu: ornamenty, kapitele, pilastry. W

cerkwi umieszczono witrażowe okna.

Kościół rzymskokatolicki Najświętszego Imienia Jezus oo. Jezuitów. Mieści się przy ul.

Sienkiewicza 60. Budynek kościoła parafialnego wzniesiony jest z cegły, w stylu neoromańskim

na podstawie projektu Ludwika Schreibera z Kolonii. Powstał w latach 1880 – 1884 wtedy jako

świątynia ewangelicko-augsburska pw. Jana Ewangelisty. W 1945 r. przejęty został w ramach

cichej akcji władz świeckich likwidacji śladów niemieckich w Łodzi przez jezuitów.

A także wiele innych obiektów, które nie zostały uwzględnione w powyższych listach (źródło: „Łódź w

liczbach 2009”(2009)).

2.4. Dostępność komunikacyjna

W literaturze przedmiotu, pojęcie dostępności komunikacyjnej definiowane jest jako wszelka

możliwość dojazdu do obszaru czy też terenu będącego celem podróży, a także poruszania się po nim.

Dostępność komunikacyjna zwyczajowo dzielona jest na wewnętrzną i zewnętrzną.

2.3.1. Dostępność komunikacyjna wewnętrzna

Dostępność wewnętrzna, która jest tworzona poprzez system połączeń komunikacyjnych szlaków

turystycznych (wodnych lub pieszych), ścieżek wytyczonych dla rowerów, kolejek np. górskich, itd., jak i

miejscowej sieci dróg samochodowych, które umożliwiają turystom wycieczki do danych miejsc w

obszarze danego terenu. Sieć ta jest zwykle uzupełniana przez wszelkiego rodzaju znaki drogowe,

przystanki, parkingi, miejsca postojowe, stacje paliw, etc. (Kaczmarek, Stasiak, Włodarczyk, 2005 r.).

2.3.2. Dostępność komunikacyjna zewnętrzna

Dostępność zewnętrzną, którą to jest istniejąca sieć połączeń komunikacyjnych pomiędzy

miejscem zamieszkania turysty a celem jego podróży (autostrady, koleje, połączenia promowe i lotnicze,

itp.) Ponadto sieć ta swym zakresem obejmuje także tzw. obiekty towarzyszące, czyli: np. dworce,

lotniska, porty, stacje kolejowe). Łączna rozciągłość dróg wojewódzkich w województwie łódzkim

wynosi 1 152, 4 km² (w tym 125, 4 km² na terenach miejskich). Są one zarządzane przez Szefostwo Dróg

Wojewódzkich w Łodzi. Łódź posiada połączenia tramwajowe przebiegające nie tylko przez teren całego

miasta, ale także łączące ją z sąsiednimi gminami.

Łódź graniczy z następującymi miastami: Aleksandrów Łódzki, Konstantynów Łódzki, Zgierz,

Pabianice, oraz z gminami: Aleksandrów Łódzki, Andrespol, Brójce, Nowosolna, Pabianice, Rzgów,

Stryków, Zgierz. Krzyżują się tu linie kolejowe z Warszawy i Koluszek, Torunia i Kutna, Poznania i

Ostrowa Wielkopolskiego, oraz drogi krajowe z Gdańska i Torunia, z Konina, Wrocławia, Piotrkowa

Trybunalskiego i Częstochowy oraz z Warszawy. W najbliższym czasie krzyżować się też będą (ok. 10

km od miasta) dwie transeuropejskie autostrady - A1 i A2 (www.wapedia.wobi.pl, data dostępu:

20.04.2010 r.). Przez teren miasta przebiega ponadto m.in. droga krajowa nr 1 łącząca południe Polski

(Cieszyn) z północą (Gdańsk) stanowiąca polską część międzynarodowego szlaku komunikacyjnego E75

Helsinki - Gdańsk - Łódź - Katowice - Budapeszt – Ateny, droga krajowa nr 14, jak również najdłuższa

droga krajowa nr 8 prowadząca od przejścia granicznego do Czech w Kudowie-Zdroju do przejścia

granicznego na Litwę w Budzisku), a także droga nr 71 przy granicy Łodzi i Zgierza, a także droga

krajowa nr 72 przechodząca przez miasto w kierunku wschód-zachód. W skład systemu komunikacji w

Łodzi wchodzi międzynarodowy port lotniczy Łódź im. Władysława Reymonta, dworce kolejowe: Łódź

Fabryczna, Łódź Kaliska, dworce autobusowe: Łódź Centralna, Łódź Północna. Komunikację miejską

stanowią 75 linii autobusowych (w tym 8 nocnych) i 19 linii tramwajowych (w tym 4 podmiejskie).

Obsługują je nowoczesne pojazdy: ponad 80% taboru autobusowego stanowią tzw. niskopodłogowce. Po

ulicach Łodzi jeździ również 25 całkowicie niskopodłogowych tramwajów typu Cityrunner i PESA

122N. Od 1 lipca 2008 roku kursuje Łódzki Tramwaj Regionalny (Strona Wikipedii, data dostępu,

20.04.2010, www.wikipedia.org/).

Lotnisko Lublinek oraz bliskość portu lotniczego Warszawa-Okęcie (ok. 120km) czyni Łódź

miastem atrakcyjnym dla rozwoju działalności gospodarczej. Port Lotniczy Łódź posiada standardy

obsługi podobne do pozostałych polskich portów regionalnych. Dwa istniejące terminale zapewniają

wysoki poziom obsługi pasażerów w ruchu krajowym i międzynarodowym: Terminal I o przepustowości

do 50 pasażerów / rejs, zmodernizowany w 1997 roku, obsługuje połączenia biznesowe, VIP a także

general aviation. Terminal II o przepustowości 2 x 200 pasażerów / rejs, wybudowany w 2005 roku,

wyposażony w executive lounge, obsługuje linie niskobudżetowe oraz czartery. Przewoźnicy typu low

cost (m.in. Ryanair, Norwegian, czy Wizzair) również obsługują loty z łódzkiego lotniska (Strona portu

lotniczego „Lublinek”, data dostępu, 20.04.2010, http://www.airport.lodz.pl/pl/o-lotnisku).

Ważnym ośrodkiem komunikacji jest również kolej. Pociągi w Łodzi pojawiły się w 1866 roku,

na tak zwanej linii żelazno-fabrycznej. W Łodzi znajduje się 18 dworców kolejowych, w większości

niewykorzystywanych, nieczynnych i nienadających się do jakiegokolwiek użytku publicznego.

Najbardziej znane to Łódź Kaliska i Łódź Fabryczna. Jedynym łódzkim dworcem czołowym jest Łódź

Fabryczna, pozostałe obiekty mają charakter przelotowo-czołowy lub przelotowy (Strona Wikipedii, data

dostępu, 20.04.2010, www.wikipedia.org/).

3. Zarys rozwoju hotelarstwa w Łodzi

Wraz z rozwojem przemysłu włókienniczego, którzy przypadł na przełomie XIX i XX wieku

nastąpił przełom w postrzeganiu miasta na tle innych miast polskich. Dzięki coraz to nowszym

inwestycjom diametralnie wzrosło znaczenie Łodzi jako miejskiej metropolii. Skutkiem tego nastąpiło

dynamiczne ożywienie handlu. Do miasta natomiast zaczęli przybywać przyjezdni tworząc jednocześnie

wzrastające zapotrzebowanie na usługi wynajmowania miejsc noclegowych lub pokoi na obszarze miasta.

Kolejnym czynnikiem, który w dużej mierze przyczynił się do rozwoju hotelarstwa na Ziemi Łódzkiej był

wprowadzony 2 grudnia 1863 r. dekret z polecenia Policmajstra Miasta Łodzi o obowiązku prowadzenia

ksiąg meldunkowych przez obiekty oferujące miejsca noclegowe. Winny były one zawierać dane takie

jak imię i nazwisko osoby przebywającej, cel jej pobytu, a także miejsce, z którego przybywała.

Pierwszym obiektem hotelarskim był zajazd Paradis powstały w roku 1824 zwany popularnie

Paradyżem, mieszczący się przy ul. Piotrkowskiej 175 i stanowiący własność Jana Adamowskiego.

(Pawlak 2001). Innym przykładem domu zajezdnego w Łodzi był zajazd Prusinowskich przy ul.

Przędzalnianej 64, zwany również Księżym Młynem, który powstał w 1850 r. Niespełna czternaście lat

później pierwotni właściciele odsprzedali posiadany teren Reinholdowi Wisnowskiemu, który nadał nową

nazwę zajazdowi – Elisjum (Elizjum). Obiekt ten nabiera jednak świetności i rozgłosu po wykupieniu

przez Scheiblera, i zainwestowaniu w niego przez Augusta Baum. Ten ostatni założył w zajeździe

restaurację, salę widowiskową, która mogła pomieścić 600 osób, a także ogród wraz z kręgielnią.

(Bonisławski, Podolska 2007).

Stopniowo coraz bogatsza klientela zajazdów zaczęła się uskarżać na według nich nieco niski

standard oferowanych usług. Toteż z inicjatywą wyszedł im naprzeciw Antoni Engel. W 1840 r.

wybudował on pierwszy łódzki hotel de Pologne, czyli hotel Polski, z siedzibą przy ul. Piotrkowskiej 3.

Dopiero trzydzieści sześć lat później pojawił się pierwszy poważny konkurent hotelu Polskiego – Hotel

Victoria (Bonisławski, Podolska 2007).

Warto wspomnieć, że był on przedsięwzięciem niezwykle nowatorskim, ponieważ na tyłach

budynku pobudowano Teatr Polski. Ponadto wyposażenie tego hotelu było systematycznie

rozbudowywane i uzupełniane tak, aby sprostać wymaganiom wyższych sfer społecznych. W swojej

publikacji z roku 1907, Ludwik Zoner przedstawił niezwykle cenne informacje z zakresu obiektów

hotelarskich Łodzi i stanu bazy noclegowej miasta u schyłku XIX w. Według niego tylko jeden obiekt

hotelarski w Łodzi spełniał europejskie standardy hotelarstwa i mógł konkurować z najznamienitszymi

obiektami hotelarskimi na skalę Europy. Był nim hotel Grand, mieszczący się przy ul. Piotrkowskiej 72,

powstały w 1888 r. Oprócz wymienionych obiektów istniały także inne, np. hotel Imperial czy

International. W połowie wieku XIX miasto posiadało w sumie pięć hoteli. Natomiast u schyłku XIX

wieku baza noclegowa miasta składała się już z 18 obiektów hotelarskich. Około piętnastu obiektów

przetrwało do końca I wojny światowej, a trzy do dnia dzisiejszego (tj. hotel Grand, Savoy i hotel

Polonia) (Bonisławski, Podolska 2007).

Ryc. 1 Grand Hotel.

(Źródło: http://www.polhotels.com/Lodz/Grand/index2.htm, data dostępu: 21.03.2010)

Liczba łódzkich hoteli, która systematycznie wzrastała od 1880 r.,w latach 1910 – 1920

oscylowała w granicach ok. 30 obiektów. Z uwagi na brak dokładnych danych liczba ta ma charakter

ściśle szacunkowy. Według informacji udostępnionych autorce przez Towarzystwo Opieki nad

Zabytkami, liczba ta wynosiła ok. 20. Na przestrzeni następnych ośmiu lat od powstania hotelu Polonia

na łódzkim rynku usług hotelarskich pojawiło się 7 kolejnych obiektów, a mianowicie: w 1912 r. –

Savoy, rok później – Centralny, Metropol, Monopol, w 1914 r. – zajazd Czecha Klaptika i w 1918 r. –

Kupiecki (Stefański 2000). Początek wieku XX dla Łodzi związany jest nierozerwalnie z budową wielu

nowych obiektów, które świadczyły usługi noclegowe. Ich liczba była wynikiem przemysłowej i

handlowej pomyślności miasta (Stefański 2000).

Po wojnie zostały oddane do użytku kolejne obiekty hotelarskie. W 1959 r. był to

trzygwiazdkowy hotel Reymont, natomiast w 1973 r. hotel Mazowiecki, który powstał z myślą o

pracownikach amerykańskiej firmy Swindell-Dressler, budującej odlewnię w Koluszkach. Byli oni

pierwszymi mieszkańcami hotelu. Z czasem obiekt przejęło Przedsiębiorstwo Turystyczne "Łódź", co

podniosło jego standard. Dwa lata później oddano również do dyspozycji przyjezdnych hotel Światowid.

W 1976 roku wybudowano Hotel Centrum. Wzbudzał podziw, gdyż wieżowiec miał aż 49 metrów

wysokości. Podobnie jak rok młodszy i o trzy metry niższy Światowit. Obiekty te do dziś należą do

najlepszych łódzkich hoteli, o czym świadczą trzy gwiazdki

(http://lodz.naszemiasto.pl/wydarzenia/937902.html, data dostępu 28.04.2010). W 2006 r. baza

noclegowa miasta powiększyła się o dwa nowe obiekty, a mianowicie w 2006 r. o hotel Focus, obiekt

powstały w byłej fabryce Towarów Bawełnianych Juliusza Kindermana, a także pierwszy

czterogwiazdkowy hotel Adel’s, którego uroczyste otwarcie miało miejsce w 2009 r.

Łódź na dzień dzisiejszy posiada dobrze rozwiniętą bazę noclegową. Na terenie miasta znajduje

się obecnie 21 hoteli o zróżnicowanym standardzie i kategoryzacji. Tabela nr 1 przedstawia obiekty

hotelarskie miasta Łodzi z uwzględnieniem kategoryzacji obiektu. Wśród wymienionych obiektów na

uwagę zasługuje w szczególności Grand Hotel, ze względu na swoją ciekawą architekturę, bogatą

tradycję historyczną, jak i szeroki wachlarz oferowanych usług. Goście mają do dyspozycji pokoje

wyposażone w telewizję satelitarną, radio, bezpośrednie połączenie telefoniczne. Restauracja "Malinowa"

serwuje dania z kuchni polskiej i francuskiej. Ponadto w hotelu znajdują się 3 sale konferencyjne mogące

pomieścić do 240 osób. Są one wyposażone w sprzęt audiowizualny, komputer, kopiarkę i fax. Hotel

posiada również bilard i kasyno. Do wyposażenia hotelu zalicza się także: kantor wymiany walut,

kwiaciarnię, kiosk, perfumerię, pralnię, parking. Hotel jest obecnie własnością krakowskiej firmy

Holding Liwa, należącej do słynnych braci Likusów, którzy kupili obiekt za 73 mln zł od spółki Orbis,

która zarządzała nim przez 59 lat. I to właśnie przedstawiciele poprzedniego właściciela wystąpili w 2009

roku z wnioskiem do Urzędu Marszałkowskiego o wykreślenie Hotelu Grand z ewidencji obiektów

hotelarskich. Za powód podano zakończenie prowadzenia działalności w budynku.

Należy także wspomnieć o jedynym czterogwiazdkowym hotelu Andel’s. Obiekt ten oferuje

pokoje z osobnymi łazienkami, wyposażonymi w klimatyzację, telewizję satelitarną, odtwarzacz

DVD/CD, internet bezprzewodowy WLAN/Wi-Fi, sejf, minibar oraz zestaw do parzenia kawy i herbaty.

W hotelu znajduje się również bar i restauracja, w której goście będą mogli spróbować dań z kuchni

fusion. Hotel Andel's oferuje Centrum Wellness & Spa), które zostało wyposażone w 2 sauny, solarium,

strefę fitness z maszynami cardio, oraz oszklony basen na najwyższej kondygnacji hotelu. Hotel

dysponuje w pełni wyposażonym centrum konferencyjnym, które może pomieścić 800 osób. Ponadto

oprócz tradycyjnych hoteli usługi noclegowe oferują takie obiekty jak m.in. motele, apartamenty, domy

wycieczkowe, schroniska, akademiki, kampingi, i inne obiekty noclegowe. Tabela nr 2 w sposób

szczegółowy przedstawia poszczególne rodzaje obiektów noclegowych w Łodzi.

Tabela nr 1 Hotele w Łodzi i ich kategoryzacja

Liczba gwiazdek Nazwa hotelu Liczba hoteli

1 Adria

Boss

2

2 Focus

Alicja

Daria

Ibis

Mazowiecki

Polonia Palast

Savoy

9

3 Ambasador

Centrum

Grand Hotel

Iness

M-Hotel

Qubus

Reymont

Światowid

Yuca

9

4 Andel’s 1

5 --------------- 0

Razem 21

(Źródło: Opracowanie własne autorki)

Tabela nr 2 Obiekty noclegowe miasta Łodzi

Rodzaj obiektu Liczba obiektów

Apartamenty 3

Hotele 21

Motele 1

Domy wycieczkowe 4

Schroniska

Akademiki

Kampingi

3

22

2

Inne obiekty

noclegowe

40

(Źródło: Opracowanie własne autorki, stan z dnia 29 marca 2010 r.)

4. Charakterystyka obiektu

4.1. Lokalizacja M-Hotelu

W rozdziale czwartym autorka prezentuje charakterystykę obiektu uwzględniając jego lokalizację

ogólną i szczegółową, przytacza definicję hotelu, a także prezentuje standard i kategoryzację hotelu wraz

z jego architekturą. Ponadto opisano również najbliższe otoczenie hotelu jak i charakterystykę działki,

możliwości dojazdu do obiektu środkami komunikacji miejskiej jak i własnym środkiem transportu.

4.1.2. Lokalizacja ogólna

M-Hotel znajduje się w sąsiedztwie licznych ważnych dróg krajowych, a także dwóch

najważniejszych autostrad w Polsce o strategicznym znaczeniu. Położony jest w zachodniej części miasta

Łodzi z dobrym dojazdem do centrum, zaledwie kilkanaście minut od najważniejszych dworców

kolejowych i portu lotniczego im. Władysława Reymonta. Duży bezpłatny parking hotelowy sprawia, że

jest on obiektem przyjaznym dla zmotoryzowanych, a wiele linii autobusowych mających przystanek

przy hotelu pozwala dotrzeć do niego również osobom nieprowadzącym samochodu.(Dojazd liniami

tramwajowymi m.in. nr: 2 i 8).

4.1.2. Lokalizacja szczegółowa

M-Hotel położony jest poza centrum miasta. Znajduje się w odległości 3 km od najbliższego

szpitala, posterunku policji i poczty, 1.5 km od najbliższego centrum handlowego.

Zlokalizowany jest w starej części miasta w okręgu administracyjnym - „Bałuty” przy ulicy Św. Teresy

Od Dzieciątka Jezus 111 w Łodzi ok. 2 km od samego centrum miasta. Obiekt znajduje się niedaleko

drogi krajowej A-72, łączącej Konin z Rawą Mazowiecką.

4.2. Wielkość, kategoryzacja i standard hotelu

Hotel to „obiekt hotelarski zlokalizowany głownie w zabudowie miejskiej, dysponujący co

najmniej 10 pokojami, w tym większość miejsc w pokojach jedno- i dwuosobowych, świadczący szeroki

zakres usług związanych z pobytem gości. Każdy hotel musi świadczyć usługi gastronomiczne. W

zależności od wyposażenia i zakresu świadczonych usług wyróżnia się pięć kategorii hoteli, najwyższa -

pięć gwiazdek, najniższa- jedna gwiazdka”. 1

Kategoryzacja jest podziałem obiektów danego typu na grupy według określonych z góry

kryteriów, w celu określenia standardu (Witkowski, 2002).

Natomiast standard obiektu hotelarskiego jest definiowany jako zespół ustalonych norm,

wzorców, wymagań, a także cech wyznaczonych dla danej grupy (Witkowski, 2002). Dzięki

kategoryzacji danego obiektu goście hotelu wiedzą czego mogą się spodziewać i domagać w danym

obiekcie hotelarskim. Kategoria hotelu przede wszystkim jest znaczącym narzędziem marketingowym,

gdyż w znacznej mierze służy umacnianiu prestiżu obiektu hotelarskiego, a także okazuje się niezbędnym

kryterium wyboru, którym kierują się goście danej jednostki. Trzygwiazdkowy M-Hotel oferuje szeroki

wachlarz różnorodnych usług dopasowanych do potrzeb swoich klientów.

Zgodnie z normami wielkościowymi obowiązującymi na obszarach krajów Unii

Europejskiej hotele dzielone są na następujące grupy:

a) hotele małe (do 150 jednostek mieszkalnych)

b) hotele średnie (od 150 do 300 jednostek mieszkalnych)

c) hotele duże (powyżej 300 jednostek mieszkalnych) (Błądek, 2001).

Zgodnie z przyjętą powyżej klasyfikacją opisywany M-Hotel należy do grupy hoteli małych,

ponieważ posiada 39 pokoi, tj. 34 pokoje dwuosobowe, 2 pokoje trzyosobowe, a także 3 apartamenty dla

gości specjalnych.

4.3. Architektura obiektu

4.3.1. Charakterystyka wnętrza budynku

M-Hotel zajmuje powierzchnię 1500 metrów kwadratowych. Składa się on z trzech kondygnacji i parteru.

Na parterze znajduje się recepcja, hall, restauracja, kuchnia wraz z zapleczem, sala konferencyjna,

toalety, a także gabinet dyrektora. Natomiast na pierwszej kondygnacji mieszczą się pokoje od numerów

101 do 112 i pomieszczenia socjalne. Układ pozostałych kondygnacji jest zbliżony do pierwszej, gdyż na

drugiej znajdują się pokoje od numerów 201 do 214 i pomieszczenia socjalne. Zaś na ostatniej

1

kondygnacji mieszczą się pokoje od numerów 301 do 313 wraz z pomieszczeniami socjalnymi. Znajduje

się w nim 39 pokoi, a także 3 apartamenty przewidziane dla specjalnych gości. Jeśli chodzi o rodzaje

pokoi, występują pokoje: 1 -osobowe, 2 - osobowe i 3-osobowe. Ponadto hotel dysponuje klimatyzowaną

salą konferencyjną wyposażoną w nowoczesny sprzęt, na który składa się flipchart z papierem i

mazakami, ekran, TV z możliwością podłączenia do laptopa, DVD, nagłośnienie wraz z mikrofonami

bezprzewodowymi, rzutnik. Jednorazowo sala ta może pomieścić do 80 osób. Ponadto sala ta może

pomieścić: w układzie teatralnym - 60-80 osób w układzie szkolnym - 40-50 osób w układzie w podkowę

- 20-25 osób. Na zamówienie hotel oferuje serwis konferencyjny w postaci przerwy kawowej oraz

pakietów obiadowo/kolacyjnych. Na terenie hotelu znajduje się również restauracja na 50 osób (fot. 6).

4.3.2. Charakterystyka zewnętrzna budynku

Powierzchnia całkowita budynku wynosi 1500 m ². Do budowy budynku wykorzystano materiały

budowlane standardowe. Dach jego pokryty jest papą. Frontowa, tylna, boczna i ogrodowa elewacja

obiektu pokryta jest tynkiem sylikatowym. Bryła obiektu ma kształt prostokąta. Budynek wyposażony

jest w instalację wodociągową z sieci miejskiej, kanalizację sanitarną, instalację gazu przewodowego, a

także instalację oświetlenia elektrycznego. Obiekt posiada wejście od strony frontowej i jest

przystosowany do potrzeb osób niepełnosprawnych. W kolorystyce elewacji budynku przeważa kolor

czerwony połączony z odcieniem koloru szarego (fot. 5), nazwa hotelu jest w kolorze biało-czerwonym.

Otoczenie obiektu stanowią budynki przemysłowe. Wielkość działki obiektu to 2200,00 m².

Znajdują się na niej następujące obiekty: parking i taras ze stolikami. Teren działki otoczony jest

ogrodzeniem metalowym.

Zdjęcie nr 5 M-Hotel

(Źródło: Strona internetowa M-Hotelu, www.mhotel.eu, data dostępu, 19.04.2010)

Zdjęcie nr 6 Holl hotelowy

(Źródło: Strona internetowa M-Hotelu, www.mhotel.eu, data dostępu, 19.04.2010)

Zdjęcie nr 7 Recepcja w M-Hotelu

(Źródło: Fotografia własna autorki).

5. Struktura organizacyjna hotelu oraz obowiązki pracowników na

poszczególnych stanowiskach

Rozdział ten ukazuje strukturę organizacyjną M-Hotelu, a także zakres obowiązków

pracowników tego obiektu na poszczególnych stanowiskach.

Struktura organizacyjna przede wszystkim determinuje podział pracy przyjęty w danym obiekcie

hotelarskim, wskazuje powiązania pomiędzy różnymi funkcjami i czynnościami poprzez stopień

specjalizacji pracy, jak i ilustruje układ odpowiedzialności. Ponadto przyczynia się ona do zapewnienia

warunków do przetrwania danej jednostki mimo przychodzenia i odchodzenia poszczególnych osób, jak i

organizuje stosunki obiektu hotelarskiego z otoczeniem (Dominik, Drogoń, 2009).

Efektywna struktura organizacyjna winna uwzględniać szereg wymogów. Każdy obiekt hotelarski musi

wypracować własną strukturę organizacyjną, która będzie odpowiadała jego specyficznym potrzebom i

zakresowi pełnionych zadań.

W przedsiębiorstwie hotelowym występują trzy systemy przedstawiające układ powiązań

występujących między poszczególnymi komórkami organizacyjnymi, tj.:

A) struktura liniowa – charakteryzujący się hierarchicznym przyporządkowaniem pracowników

poszczególnych szczebli szefowi hotelu, który z kolei jest odpowiedzialny za działalność całego hotelu.

Niewątpliwą zaletą tego systemu jest możliwość szybkiego podejmowania działań, a także jego

niezłożony charakter. Natomiast wadą jest z kolei koncentracja zbyt wielu zadań w rękach

poszczególnych zwierzchników (Dominik, Drogoń, 2009).

B) struktura funkcjonalna – struktura tego rodzaju wprowadza dodatkowo

przełożonych hierarchicznych, a także przełożonych funkcjonalnych. Ci pierwsi podejmują decyzje

wiążące się z zakresem zadań, które mają być wykonane, natomiast ci ostatni wydają dyspozycje

odnośnie sposobu wykonywania wspomnianych zadań (tamże).

C) struktura sztabowo-liniowa – stanowi swoistego rodzaju połączenie

dodatnich cech dwóch poprzednich systemów, ponieważ występują w niej tzw. sztaby, czyli stanowiska

doradców, których zadaniem jest opracowywanie materiałów przyczyniających się do podejmowania

trafnych decyzji, a także doradzanie kierownikowi danej komórki w procesie podejmowania decyzji

(Tulibacki, 2005). Strukturę organizacyjną M-Hotelu zaliczyć można do systemu liniowego, gdyż jak

przedstawia Rys. 2, pracownicy poszczególnych szczebli organizacji podlegają w sposób ściśle

hierarchiczny dyrektorowi hotelu, a także kierownikom odpowiednich działów. Cechą charakterystyczną

struktury M-Hotelu jest fakt, iż pracownicy niższego szczebla zawsze podlegają osobom szczebla

wyższego w danym pionie. Ponadto dyrektorowi hotelu podlegają bezpośrednio kierownik recepcji,

kierownik restauracji, kierownik służby pięter, i szef kuchni. Z kolei kierownikowi recepcji podlegają

bezpośrednio recepcjoniści, kierownikowi restauracji – kelnerzy, kierownikowi służby pięter

podporządkowane są pokojowe. Natomiast szefowi kuchni podlegają kucharze i pomoce kuchenne.

Warto również nadmienić, że w strukturze tej nie występują komórki sztabowe. Dlatego struktura M-

Hotelu nie ma charakteru struktury sztabowo-liniowej.

Rys. 2 Struktura organizacyjna M-Hotelu

(Źródło: Opracowanie własne na podstawie karty inwentaryzacyjnej hotelu wypełnionej przez

recepcjonistę, załącznik nr 2).

Zaletami takiego systemu organizacyjnego są przede wszystkim szybkość podejmowania decyzji,

a także klarowny i czytelny zakres ustalanych odpowiedzialności i kompetencji, jak i możliwość

szybkiego działania i reagowania, która wiąże się niewątpliwie z krótką drogą przepływu informacji

między komórkami organizacyjnymi. Do wad należą natomiast np. koncentracja nadmiernej ilości zadań

w gestii jednego zwierzchnika, co wymaga od niego posiadania rozległej wiedzy o działaniu całego

hotelu (Tulibacki, 2005).

W omawianym obiekcie na czele jego struktury organizacyjnej stoi dyrektor. Pełni on nie tylko

funkcje związane z zarządzaniem personelem i samym obiektem. Do zakresu jego obowiązków należą

m.in. czuwanie nad prawidłowym funkcjonowaniem hotelu, zbieranie podstawowych informacji do

wytyczania strategii rozwoju obiektu, reprezentowanie przedsiębiorstwa na zewnątrz, jak i nawiązywanie

odpowiednich kontaktów prowadzących na miarę możliwości do stałych kontraktów (Nowakowski,

2000). Oprócz dyrektora w hotelu pracuje również kierownik recepcji. Przede wszystkim czuwa on nad

prawidłowym funkcjonowaniem recepcji i należytym wypełnianiem zadań przez podległych mu

recepcjonistów. Do zadań recepcjonistów należy m.in. załatwianie rezerwacji pokoi, przyjmowanie gości

DYREKTOR

(1)

KIEROWNIK

RECEPCJI

(1)

KIEROWNIK

RESTAURACJI

(1)

KIEROWNIK SŁUŻBY PIĘTER

(1)

SZEF KUCHNI

(1)

RECEPCJONIŚCI

(4)

KELNERZY

(8)

POKOJOWE

(8)

KUCHARZE

(6)

POMOCE

KUCHENNE

(3)

do hotelu (w tym meldowanie, przydzielanie pokoi, wydawanie kluczy), udzielanie wszelkich informacji,

załatwianie zleceń i życzeń gości, rozliczanie i inkasowanie należności za pobyt, żegnanie gości,

wystawianie rachunków, prowadzenie dokumentacji recepcji, czuwanie nad prawidłowym świadczeniem

usług hotelarskich (Nowakowski, 2000).

Kierownik restauracji w hotelu zajmuje się z kolei nadzorem nad całością pracy podległego mu personelu

na stali restauracji, jak i sporządzaniem grafików pracy. Na zakres jego obowiązków składają się ponadto

utrzymanie odpowiedniego poziomu obsługi gości, estetyki produkcji potraw, wystroju sali

restauracyjnej. Natomiast podlegli mu kelnerzy zajmują się obsługą kelnerską gości hotelowych,

serwowaniem dań, a także doradzaniem w zakresie wyboru potraw. Kierownik służby pięter ponosi

odpowiedzialność za cały dział służby pięter i ścisłą współpracę z recepcją. Na zakres jego obowiązków

składa się m.in. kontrolowanie wyposażenia stanu pokoi, koordynacja i organizacja pracy pań

pokojowych, zapewnienie czystości pokoi hotelowych, holi, etc. Do zadań podległych mu pokojowych

należy przede wszystkim utrzymanie i zapewnienie czystości pokoi hotelowych, pomieszczeń

służbowych i korytarzy, przygotowanie i oddanie do pralni brudnej bielizny pościelowej, sprzątanie

pokoi, ścielenie łóżek, mycie łazienek, itp. Szef kuchni odpowiada za nadzór nad prawidłowym

zaopatrzeniem w surowce i materiały niezbędne do produkcji, wprowadzenie nowych potraw do kart, ich

opracowywanie i prowadzenie kalkulacji potraw, jak i organizację pracy podległych mu kucharzy i

pomocy kuchennych. Kucharze zajmują się przyrządzaniem potraw, kontrolą jakości asortymentu i

estetyką podawanych potraw. Pomoc kuchenna wykonuje wszystkie polecenia wydawane przez kucharzy

i dba o czystość w kuchni. Służy pomocą w przygotowaniu różnych potraw (Nowakowski, 2000).

6. Zakres usług świadczonych przez hotel

Autorka w rozdziale szóstym przedstawiła wszystkie usługi, jakie oferuje M-Hotel. Usługi

podzielono na podstawowe, tj. noclegowe i gastronomiczne, a także usługi dodatkowe. W rozdziale w

sposób szczegółowy przedstawiono wyposażenie pokoi oferowanych gościom hotelu wraz z miejscami w

obiekcie, które warto odwiedzić w wolnej chwili, aby w sposób miły i użyteczny ciekawie spędzić czas.

Została również scharakteryzowana i zaprezentowana restauracja hotelu, a także świadczenie usług

konferencyjnych przez M-Hotel.

W literaturze przedmiotu można spotkać się z różnymi definicjami wiążącymi się z

pojęciem usługi hotelarskiej zakresem jej rozumienia przez poszczególnych badaczy i praktyków. Art. 3

pkt 8 Ustawy o usługach turystycznych, z 1997 r. definiuje usługi turystyczne jako krótkotrwałe,

ogólnodostępne wynajmowanie domów, mieszkań i pokoi, miejsc noclegowych, miejsc pod ustawienie

namiotów, przyczep samochodowych, oraz świadczenie usług z tym związanych. Zatem usługę

hotelarską można określić jako użyteczny, zbywalny, niematerialny produkt, powstający w skutek

wykonywania czynności przez osoby zatrudnione w obiekcie hotelarskim przy wykorzystaniu jego

urządzeń. Ponadto wspomniane czynności mają na celu zaspokojenie podstawowych potrzeb

egzystencjalnych przebywających w tym hotelu gości (M. Nowak, 2000).

Usługi hotelarskie łączą w sobie trzy podstawowe grupy usług, (które to mogą wystąpić

osobno lub łącznie), tj.: zakwaterowania, żywnościowych i usług dodatkowych, w tym usług

uzupełniających (np. usługi toalet, szatnia, depozyty, etc.), fakultatywnych (np. usługi rozrywkowe,

rekreacyjne) i towarzyszących (np. usługi handlowe, osobiste).

6.1. Usługi podstawowe

Do usług podstawowych w obiektach hotelarskich zalicza się usługi noclegowe, a więc

zakwaterowanie i obsługę gastronomiczną. Jednak w interesie każdego obiektu hotelarskiego powinno

leżeć ciągłe poszerzanie zakresu oferowanych usług, dopasowanego zarazem do potrzeb gości

hotelowych.

6.1.1. Usługi noclegowe

Usługa zakwaterowania jest obok usługi gastronomicznej jedną z usług podstawowych, które

świadczy każde przedsiębiorstwo hotelowe. Pokój hotelowy jest natomiast miejscem pełnienia tej usługi,

a co za tym idzie pełni on następujące zadania i funkcje:

wypoczynek dzienny a zarazem nocny,

praca,

zabiegi higieniczno-sanitarne (Milewska, Włodarczyk, 2005).

M-Hotel dysponuje 39 odpowiednio wyposażonymi pokojami, w tym 34 pokojami dwuosobowymi

o łącznej liczbie miejsc noclegowych: 68, 2 pokojami trzyosobowymi o łącznej liczbie miejsc

noclegowych równej 6, a także 3 apartamentami dla gości specjalnych z łącznie 6 miejscami

noclegowymi. Pokoje ulokowane są na trzech piętrach budynku hotelowego.

Pokój jednoosobowy – wyposażony jest w jednoosobowe łóżko wraz z kołdrą i poduszką. Obok

łóżka znajduje się stolik nocny, na którym znajduje się lampka. W pokoju zgodnie z wyposażeniem

standardowym przewidzianym dla hotelu o kategoryzacji trzygwiazdkowej znajduje się także jeden

stolik, 1 krzesło, szafa ubraniowa, lustro. Okno można zasłonić zasłoną koloru bladożółtego lub

jasnopomarańczowego. Wykładzina ma kolor ciemnoczerwony z czarnymi kwadracikami. Ściany

pomalowane są zależnie od pokoju na kolor jasnożółty lub bladozielony. Częścią składową wyposażenia

pokoju jest także zawieszka „Nie przeszkadzać” dla gości hotelu.

Pokój dwuosobowy – wyposażony jest w dwa oddzielne łóżka, które można łączyć w

łoże małżeńskie. Na każdym łóżku znajdują się dwie poduszki wraz z kołdrą. Obok łóżek znajdują się

lampki umieszczone na stolikach nocnych po obu stronach łóżka. W pokoju znajduje się także stolik, 2

krzesła, szafa ubraniowa, lustro i biurko do pracy. Okna w pokoju można zasłonić zasłoną koloru

bladożółtego. Kolorystyka pokoi hotelu ma charakter stonowany. Ściany pomalowane są na kolor

jasnożółty. Wykładzina ma barwę ciemnoczerwoną. Bardzo dobrze wkomponowuje się w całościową

kolorystykę pokoju tworząc zarazem harmonijny wystrój całego wnętrza (fot. 4). Do elementów

składowych wyposażenia pokoju tak jak w przypadku pokoju jednoosobowego należy również zawieszka

„Nie przeszkadzać” w następujących językach: polskim, angielskim, francuskim i niemieckim używana

przez gości.

Fot. 4Zawieszka dla gości

(Źródło: Fotografia własna autorki).

Na stoliku w każdym pokoju znajduje się teczka z widniejącym na niej logo hotelu, a w niej

informator hotelowy w języku polskim i angielskim, cennik pokoi, ulotka informująca o godzinach

podawania posiłków w restauracji, spis kanałów telewizyjnych i inne materiały informacyjne na temat

usług oferowanych przez hotel (np. cennik usług pralniczych). System zamykania drzwi każdego pokoju

jest na kartę. Każdy pokój posiada dużą i elegancką łazienkę, wykładzinę dywanową, telefon, telewizor

LCD oraz dostęp do bezpłatnego bezprzewodowego internetu.

W apartamencie znajdują się pokój, łazienka aneks kuchenny (fot), WC. Naprzeciwko szafy w

pokoju znajduje się wejście do WC. Aneks kuchenny wyposażony jest w czajnik elektryczny, szafki

kuchenne i zlewozmywak. Od pozostałej części pokoju oddziela go blat. W pokoju znajduje się łoże

małżeńskie z dwoma poduszkami nakryte narzutą w różnych odcieniach zieleni i żółci. Po obu stronach

łóżka znajdują się stoliki nocne z lampkami w kolorze białym. Po przeciwnej stronie znajduje się stolik,

na którym znajdują się 2 szklanki i 2 wody butelkowane, a także skórzana sofa w kolorze czarnym z

dwoma fotelami i TV.

Fot. Wnętrze apartamentu

(Źródło: Fotografia własna autorki).

Fot. Aneks kuchenny apartamentu

(Źródło: Zdjęcie własne autorki).

Ponadto łazienka wyposażona jest zgodnie z wymogami kategoryzacji przewidzianych dla hoteli

trzygwiazdkowych. Posiada m. in. podstawowy zestaw kosmetyczny (tj. mydło, szampon, płyn do

kąpieli, ręczniki). Nie posiada ona oddzielnego pomieszczenia na WC. Wyposażona jest w umywalkę z

blatem, nad którą zawieszone jest na ścianie lustro z lampką oświetlającą, miskę ustępową oraz natrysk

lub wannę. Kolorystyka łazienek utrzymywana jest w ciepłej tonacji. Natomiast płytki stanowią

odpowiednio połączenie różnych odcieni żółci. W M-Hotelu goście mają możliwość wypożyczenia

żelazka i deski do prasowania, jak i suszarki do włosów w recepcji.

Fot. 4 Wnętrze pokoju hotelowego

(Źródło: Strona internetowa M-Hotelu, www.mhotel.eu, data dostępu, 19.04.2010)

Fot. 5 Węzeł sanitarny w M-Hotelu

(Źródło: Fotografia własna autorki).

6.1.2. Usługi gastronomiczne

Zaplecze gastronomiczne M-Hotelu stanowi restauracja hotelowa mogąca pomieścić

jednorazowo do 50 osób. Sala restauracyjna jest klimatyzowana i znajduje się w pierwszej kondygnacji

obiektu hotelarskiego. W restauracji serwowane są dania tradycyjnej kuchni polskiej, a także specjały

kuchni międzynarodowej. Restauracja czynna jest w godzinach 7:00-10:00 i 12:00-22:00. Natomiast

śniadania serwowane są od godziny 7:00-10:00, a obiady i kolacje w godzinach 12:00-22:00. Ponadto M-

Hotel organizuje wszelkiego rodzaju bankiety, imprezy o charakterze okolicznościowym i przyjęcia

weselne. Warto nadmienić, że pracownicy hotelu starają się sprostać oczekiwaniom i wymaganiom

klientów przygotowując te spotkania wedle ich życzeń.

Wystrój restauracji utrzymany jest w tonacji brązu i bieli. Podłoga restauracji wyłożona jest

płytami panelowymi w kolorze ciemnego brązu. Każdy stolik nakryty jest ciemnopomarańczowym

obrusem, którego barwa harmonizuje z kolorem zasłon utrzymanych w tej samej tonacji. Zaś przy

każdym miejscu konsumpcyjnym jest biała serwetka płócienna złożona w kształt wachlarza, sztućce

(widelce oraz noże), solniczki i pieprzniczki.

Restauracja oferuje różnorodną kartę menu. Karta jest formatu A-4 w sztywnej oprawie. Na

pierwszej stronie widnieje logo firmowe hotelu wraz z jego nazwą. W dalszej części menu goście mogą

znaleźć potrawy z cenami każdego z proponowanych dań. Karta menu składa się z następujących części:

przekąsek, w skład których wchodzą zupy, a także przystawki, dań głównych, na które składają się

potrawy z grilla, w tym inne dania. W karcie menu znaleźć można ponadto desery, napoje zimne, tj. soki,

woda mineralna, etc., a także napoje gorące. Menu restauracyjne napisane jest w języku polskim i

angielskim.

W restauracji M-Hotelu obowiązuje kelnerski system obsługi gości. Kelnerzy pracujący w tym

hotelu władają językiem angielskim i niemieckim. Do każdego gościa siedzącego przy stoliku podchodzi

kelner z kartą menu. Goście hotelowi mogą również skorzystać z mini-baru znajdującego się w restauracji

hotelowej, w którym oferowany jest asortyment napoi alkoholowych i napojów (fot.)

Fot. Mini-bar w restauracji hotelowej.

(Źródło: Fotografia własna autorki).

Fot. Restauracja hotelowa

(Źródło: Fotografia własna autorki).

6.2. Usługi dodatkowe

Usługi dodatkowe z kolei mają na celu zaspokajanie potrzeb pozostałych lub też umożliwić

realizację usług podstawowych. Ponadto do świadczeń dodatkowych zaliczane są np. usługi

telekomunikacyjne, rozrywkowe, relaksacyjne, parkingowe, handlowe, osobiste, (fryzjerskie,

kosmetyczne, etc.), wynajmu samochodów, udzielanie informacji turystycznej, rezerwacja biletów,

wymiana walut i przechowywanie sprzętu turystycznego (Panasiuk, Szostak, 2008). Usługi dodatkowe

można również według innego kryterium, a mianowicie konieczności korzystania z nich przez gości

hotelowych, którzy przebywają w obiekcie. Biorąc pod uwagę wspomniane kryterium usługi te dziali się

na: usługi uzupełniające, fakultatywne i towarzyszące (Milewska, Włodarczyk, 2005).

6.2.1. Usługi uzupełniające

Usługi uzupełniające (określane również mianem komplementarnych) są usługami wiążącymi się

ściśle z działalnością podstawową hotelu. Innymi słowy, klient musi skorzystać z tych usług, jeżeli

zdecydował się na skorzystanie z działalności podstawowej obiektu hotelarskiego, lub też z których

mógłby skorzystać w innym miejscu lub w inny sposób, ale byłoby to uciążliwe (Turkowski, 2003).

Do usług uzupełniających w M-Hotelu zalicza się:

depozyt przedmiotów wartościowych

parking dla gości usytuowany na tyłach obiektu

dostęp do bezprzewodowego internetu wi-fi

przechowalnia bagażu

budzenie

zamawianie taksówek

ksero, fax, room service

6.2.2. Usługi fakultatywne

Usługi fakultatywne to usługi, z których korzystanie nie jest koniecznym skutkiem skorzystania z

usług podstawowych hotelu. Do usług tego rodzaju zalicza się wszystkie usługi, które zmierzają do

urozmaicenia pobytu gościa w obiekcie hotelarskim, w tym usługi o charakterze rozrywkowym i

rekreacyjnym (Turkowski, 2003).

Do usług fakultatywnych w M-Hotelu należą:

sala konferencyjna

pralnia chemiczna

6.2.3. Usługi towarzyszące

Usługi towarzyszące są pozostałymi usługami dodatkowymi, do których zalicza się usługi

handlowe, a także usługi osobiste. Usługi te nie są związane z korzystaniem z usług noclegowych lub też

gastronomii, gdyż stanowią odrębny rodzaj działalności adresowany do odrębnego segmentu rynku, np.

do potencjalnych klientów zamieszkujących daną miejscowość.

Usługi handlowe polegają na sprzedaży detalicznej wyrobów własnej produkcji (np. cukierniczej)

Usługi osobiste są skierowane do odrębnego segmentu rynkowego z uwagi na stosunkowo małą

częstotliwość korzystania z nich przez klientów hotelu (Turkowski, 2003).

Do usług towarzyszących M-Hotelu należą:

Sprzedaż bezpośrednia w recepcji artykułów higienicznych, a także sprzedaż kawy i herbaty w

recepcji po zamknięciu restauracji hotelowej.

M-Hotel nie posiada innych usług towarzyszących takich jak np. kiosk, salon fryzjerski, sklepik z

pamiątkami, czy gabinet odnowy biologicznej.

7. Goście hotelowi i ich charakterystyka

7.1. Liczba gości, cel przybycia i ich pochodzenie

W rozdziale ósmym autorka dokonała charakterystyki gości hotelowych. Autorka uzyskała pozwolenie na

przeprowadzenie ankiety wśród gości hotelowych, a informacje pozyskane w ten sposób posłużyły do

analizy profilu gości i celów ich pobytu w obiekcie, a także ich opinii na temat obiektu i oferowanych

usług. Z usług hotelu m.in. korzystają przedstawiciele świata biznesu przyjeżdżający do Łodzi w

interesach i odbywający podróże służbowe, a także osoby przybywające do obiektu w celach rekreacyjno-

Ryc. 2 Liczba gości hotelowych według miesięcy w 2009 r.

(Źródło: Pracowanie własne autorki na podstawie karty inwentaryzacyjnej – Zał. 2)

Ryc. 3 Liczba udzielonych noclegów wg miesięcy w 2009 r.

(Źródło: Pracowanie własne autorki na podstawie karty inwentaryzacyjnej – Zał. 2)

wypoczynkowych.

Od kwietnia 2009 r. w M-Hotelu z usługi noclegowej skorzystało 4031 gości, ponadto hotel

udzielił 8235 noclegów (Ryc. 3). Jako że najpopularniejszym źródłem informacji o hotelu jest Internet,

dlatego najczęstszym sposobem dokonywania rezerwacji była rezerwacja dokonywana za pośrednictwem

stron rezerwacyjnych w internecie, a także sprzedaż bezpośrednia. Zazwyczaj zainteresowanymi

usługami świadczonymi przez obiekt są przede wszystkim osoby podróżujące w celach służbowych i

biznesowych. Z usług noclegowych świadczonych w M-Hotelu korzystają zazwyczaj osoby z przedziału

wiekowego 26-35 lat, głównie płeć męska. Są to mężczyźni o dość wysokim statusie majątkowym,

pochodzący z takich miast Polski jak: Warszawa, Poznań czy Kraków. Ryc. nr 5 przedstawia procentowy

rozkład gości hotelu według poszczególnych województw. Najwięcej gości przybywających do obiektu –

32% pochodziło z województwa łódzkiego (m.in. z Pabianic, Zgierza, Łowicza, Rawy Mazowieckiej).

Kolejna co do wielkości grupa przybywających przyjeżdżała do hotelu z województwa śląskiego (20%) i

mazowieckiego (14%). Z powodu atrakcyjnych usług noclegowych niniejszego hotelu zatrzymują się tu

osoby podróżujące w celach służbowo-konferencyjnych i są to głównie mężczyźni. Zdecydowaną

mniejszość stanowią mężczyźni i kobiety w średnim wieku, przyjeżdżający w innych celach, takich jak

rekreacja, a także korzystających wyłącznie z usług noclegowych.

Ryc. 4 Cel przyjazdu gości

Cel przyjazdu do hotelu

MĘŻCZYŹNI KOBIETY RAZEM

wypooczynkowykrajoznawczykonferencyjnyprzejazdembiznesowyimpreza okolinne

00571109

00521001

0010921010

Tab. 4 Cel przyjazdu gości

(Źródło: Opracowanie własne na podstawie ankiet).

Jak wynika z powyższego diagramu ilustrującego cel przyjazdu gości, ponad połowa

ankietowanych wskazała na cele biznesowe i konferencyjne ich przyjazdu do hotelu.

Ryc. nr 4 Procentowy rozkład gości hotelu wg województw

7.2. Rozkład ruchu w ciągu roku

Hotel rozpoczął działalność w miesiącu kwietniu 2009 r. zatem jest obiektem nowym. Rycina nr 2

przedstawia rozkład i natężenie ruchu od kwietnia do grudnia 2009. Wzmożony ruch odnotowano w

miesiącach listopadzie i grudniu, prawdopodobnie nasilenie ruchu spowodowane było świętami bożego

narodzenia i sylwestrem. Obliczony na podstawie liczby udzielonych noclegów wskaźnik sezonowości

(Ryc. 5) sugeruje, iż największe natężenie przyjazdów gości do hotelu przypadło na okres zimowy

(listopad-grudzień). W tych miesiącach udzielono 1817 i 2092 noclegi.