Upload
marta-nieszporek
View
219
Download
0
Embed Size (px)
DESCRIPTION
Polska w Europie
Citation preview
Strona 1
POLSKA W
EUROPIE
Marta Nieszporek
Justyna Żulińska
Strona 2
Spis treści:
1.Podstawowe informacje o Polsce
2.Ocena polskiej reprezentacji w instytucjach unijnych
3.Ocena Polskiej Prezydencji
4. Europa 2020
5. Ocena konkurencyjności gospodarczej Polski na tle
pozostałych państw Unii Europejskiej
6. Ocena jakości i satysfakcji z życia w Polsce na tle innych
państw UE
Strona 3
Podstawowe informacje o Polsce
Polska to kraj położony w Europie Środkowej. Pod względem swojej powierzchni (312,7 tyś.
km2
) zajmuje 70 miejsce na świecie i 9 w Europie. Sąsiaduje z Niemcami, Czechami,
Słowacją, Ukrainą, Białorusią, Litwą i Rosją. Takie położenie miało i ma wpływ na bogatą
historię. Liczne bitwy i cała polityka o terytorium władzy, walki o niepodległość kiedy to
Polska na ponad wiek zniknęła z mapy Europy i największa migracja ludności ze wschodu na
zachód po II wojnie światowej – to zarys historyczny Polski. Równie bogate jest
ukształtowanie jej powierzchni. Od pasm górskich z najwyższym szczytem Rysy (2499 m
n.p.m.) poprzez wyżyny, niziny, jeziora, depresję na Żuławach Wiślanych (1,8 m p.p.m.) do
Morza Bałtyckiego. Do Bałtyku uchodzą dwie największe rzeki : Wisła i Odra. Woda w
Polsce to także liczne jeziora największe z nich to Śniardwy, a najgłębsze Hańcza.
Administracja Polska została podzielona na 16 województw.
Polska jest członkiem Unii Europejskiej od 1 maja 2004 na mocy tzw. Traktatu
akcesyjnego podpisanego 16 kwietnia 2003 r. w Atenach. Polskę zamieszkuje ok 38 178 tyś.
ludzi a gęstość zaludnienia wynosi 122 os/km2
jest więc większa niż średnia unijna (116,6
os/km2). Ok 96 % mieszkańców to Polacy. Pozostałe mniejszości narodowe i etniczne to
Ślązacy (173,2 tys.) Niemcy (152,9 tyś.), Białorusini (48,7 tyś), Ukraińcy (31,0
tyś.), Romowie (12,9 tyś.), Rosjanie (6,1 tyś.),Łemkowie (5,9 tyś.) i Litwini (5,8 tyś.).
Językiem urzędowym Rzeczpospolitej Polskiej jest język polski. Największą liczbę ludności
stanowią osoby w wieku produkcyjnym (15-60) - 71,64 %, ok. 14,7 % to osoby w wieku
przedprodukcyjnym (0-14), natomiast 13,7 % to osoby w wieku poprodukcyjnym (65 i
więcej). Tak jak większość państw Unii Europejskiej Polska zmaga się z problemem
starzejącego się społeczeństwa. Długość życia Polaków jest o 4 lata mniejszy niż średnia w
UE przedstawia się następująco : 80 lat -kobiety, 72 lata mężczyźni. Oczekiwana długość
życia w Polsce wynosi następująco; 80 lat dla kobiet natomiast 72 lata dla mężczyzn. Jest to
4 lata mniej niż średnia w państwach UE. W 2010 roku wyniósł – 0,05 % , współczynnik
urodzeń 10,04 na 1000 mieszkańców, współczynnik zgonów 10,1 zgonów na 1000
mieszkańców. Pod względem wielkości PKB, Polska jest szóstą gospodarką Unii
Europejskiej i 21. gospodarką świata (w 2011). W 2010 roku PKB per capita wynosiło 9300
euro.
Sektorem dominującym w strukturze PKB są usługi stanowiące ok. 64,6 %, przemysł 31,6 %.
Udział PKB w rolnictwie wynosi 3,5% i jest wciąż wysoki w porównaniu z pozostałymi
państwami. Polska uznawana wysoko rozwinięty pod względem wskaźnika rozwoju
społecznego (HDI), który bierze pod uwagę takie czynniki jak długość życia, średnią długość
edukacji odbytej przez 25-latków i oczekiwany czas edukacji dzieci w wieku szkolnym, jak
również PKB per capita po zmierzeniu parytetem siły nabywczej. Wskaźnik HDI wynosił w
2010 r. 0,795, dając Polsce 41. miejsce na świecie na 169 uwzględnionych państw,
Strona 4
między Portugalią a Barbadosem. Polska zadłużona jest na około 50% PKB, jest to poziom
niższy od średniej UE, która wynosi 73%.
71,3 % osób w Polsce jest aktywna zawodowo. Wskaźnik zatrudnienia wynosi 64,6 % . W
2010 roku bezrobocie wyniosło 9,6 %. Polska gospodarka jest gospodarką mieszaną. Sektor
państwowy wytwarza obecnie około 25% PKB (w rękach państwowych
pozostaje PKP, KGHM, część akcji PKN Orlen, PGNiG i wielu mniejszych przedsiębiorstw).
Głównym partnerem handlowym Polski są kraje Unii Europejskiej i Rosja: na Niemcy
przypada ponad 35% polskiego eksportu i importu. Polska ma ujemny bilans w handlu
zagranicznym.
„Ocena polskiej reprezentacji w instytucjach unijnych”.
W chwili przystąpienia Polski do Unii Europejskiej przyznano jej miejsca w
reprezentowaniu instytucji unijnych. Należą do nich; Janusz Lewandowski, Marek Safjan,
Augustyn Kubik. Reprezentantem Polski w Komisji jest obecnie Janusz Lewandowski, który
sprawuje funkcje komisarza ds. budżetu Unii Europejskiej. Jego wiceprezesem jest Piotr
Serafin natomiast w Gabinecie dodatkowo pracuje jeszcze 7 Polaków. Od 2009 roku polskim
sędzią w Europejskim Trybunale Sprawiedliwości jest prof. Marek Safjan. Augustyn Kubik -
certyfikowany audytor wewnętrzny i biegły rewident. Jest członkiem I Izby Europejskiego
Trybunału Obrachunkowego zajmujący się zarządzaniem zasobami naturalnymi i ich
ochroną. Dodatkowo w Parlamencie Europejskim ustalono 50 miejsc dla polskich
parlamentarzystów oraz 27 głosów w Radzie Europejskiej. Zarówno w Komitecie
ekonomiczno- społecznym jak i Komitecie Regionów Polska otrzymała po 21 miejsc. Według
Ministerstwa Spraw Zagranicznych w instytucjach unijnych pracuje ok. 40 tysięcy osób ze
wszystkich państw członkowskich z czego ok. 2,4 tyś. to Polacy. Pomimo tak wysokiej liczby
Polskich urzędników jest wciąż za mało. Wśród wszystkich zatrudnionych osób Komisji ( 38
tyś.) Polacy stanowią 4,5 % czyli ok. 1415 osób. Warto podkreślić, że Polska ludność stanowi
8 % populacji Unii Europejskiej a Hiszpania, która również stanowi 8 % populacji zajmuję 7
% stanowisk w strukturach unijnych. Natomiast Belgia, której ludność wynosi 2 %
mieszkańców jest prezentowana przez 19 % wszystkich urzędników Unii Europejskiej. Wśród
wszystkich państw, które przystąpiły w 2004 roku do Unii Europejskiej Polska reprezentacja
w Komisji jest największa. Z kolei w porównaniu z Hiszpanią, która ma w Komisji ok. 1000
pracowników więcej wydaje się, że nasza reprezentacja jest wciąż mała. Dodatkowo na
szczeblu administracji w Komisji nie zasiada żaden Polak, stanowiska te zajmują osoby ze
starych krajów Unii takie jak Anglia czy Niemcy. Polacy w Komisji zajmują się
tłumaczeniem lub ekonomią a większość z nich zajmuje najniższe, asystenckie pozycje.
Strona 5
Polscy obywatele zajmują również pozycję w biurach innych komisarzy m.in. austriackiego
komisarza ds. polityki regionalnej czy niemieckiego komisarza ds. energii. Wśród Polaków
ważną pozycję zajmuję również Jan Truszczyński pełniący funkcję dyrektora ds. edukacji i
kultury oraz Jerzego Plewę zastępca dyrektora generalnego w Dyrekcji ds. Rolnictwa i
Rozwoju Obszarów Wiejskich. W 2011 roku w Radzie Unii Europejskiej zatrudnionych było
92 obywateli polskich spośród 3,5 tyś. tam zatrudnionych. Jarosław Pietras zajmuje wysokie
stanowisko dyrektora generalnego w Sekretariacie Generalnym Radu Unii Europejskiej. W
Parlamencie Europejskim nie licząc parlamentarzystów zatrudnia się 7652 osób z czego 313
to Polacy. Na wyższych stanowiskach zasiadają jednak tylko Inga Rosińska – szefowa
gabinetu przewodniczącego PE oraz Piotr Nowina- Konopka dyrektor Biura PE w
Waszyngtonie. Pośród 215 szefów wydziałów w PE jest jedynie 3 Polaków. Pod względem
liczby ludności Polska zajmuje 6 miejsce wśród wszystkich krajów członkowskich co daje
nam 50 mandatów
( 6,8% wszystkich mandatów). Natomiast Niemcy, które zajmują 1 miejsce pod
względem ludności posiadają 99 mandatów czyli 13, 5 % wszystkich mandatów.
Pozycja Polski na arenie międzynarodowej jest słaba. Powodem jest chęć ubiegania się
o stanowiska, które wymagają wysokich kwalifikacji. Za rekrutacje pracowników odpowiada
Europejski Urząd Doboru, który przeprowadza konkursy otwarte potwierdzające kompetencje
kandydatów. Po przystąpieniu Polski do Unii proces doboru pracowników był bardzo długi
natomiast od 2010 roku obowiązuje nowy krótszy proces. W instytucjach i agencjach
unijnych pracuje ok. 2394 Polaków (87,5 % w instytucjach a 1,6 % w agencjach). Od 6
listopada 2010 roku wzrosła liczba Polaków pracujących w instytucjach o 6 %. W
porównaniu z pozostałymi państwami jest to wciąż niewiele. Polska zajmuje 25 miejsce
wśród 27 państw członkowskich pod względem liczby urzędników w strukturach
europejskich na 1000 mieszkańców. Możemy zatem stwierdzić, że Polska nie należy do kręgu
politycznych aktorów Unii Europejskiej. Wielka Brytania, Niemcy i Anglia to kraje
wyznaczające kierunki rozwoju integracji europejskiej natomiast pozostałe państwa mogą
jedynie przyglądać się temu co się dzieje i szanować korzyści bądź straty z członkostwa w
Unii Europejskiej.
Strona 6
Prof. Marek Safjan
Augustyn Kubik
Piotr Serafin
Jan
Truszczyński
Strona 7
Jerzy Plewa
Jarosław Pietras
Inga Rosińska
,,Ocena Polskiej Prezydencji”
Strona 8
Od 1 lipca 2011 roku do 31 grudnia 2011 roku Rzeczpospolita Polska sprawowała
Przewodnictwo w pracach Rady Unii Europejskiej. 31 maja 2011 roku zostały przedstawione
priorytety na ten okres, które zostały skoncentrowane wokół integracji jako źródła wzrostu,
szeroko pojętego bezpieczeństwa oraz Europy korzystającej na otwartości.
Najważniejszymi politycznie problemami, w ramach prac Unii Europejskiej, stały się
kryzysowe sytuacje w strefie euro oraz niedopuszczenie do pogłębienia się podziałów między
strefą euro a resztą państw członkowskich.
Jednym z najważniejszych sukcesów polskiej prezydencji w kwestiach finansowych
była publikacja ,, sześciopaku ”, która zawarta została w Dzienniku Urzędowym UE 23
listopada . Opublikowano wtedy pakiet 6 aktów prawnych wzmacniających koordynację
polityk gospodarczych w Unii Europejskiej. Tydzień wcześniej pakiet regulacji został
podpisany w Strasburgu przez przewodniczącego Parlamentu Europejskiego Jerzego Buzka
oraz wiceministra finansów – Wiesława Szczukę, reprezentującego polską prezydencję w
Radzie Ecofin. Pakiet zaczął obowiązywać po 20 dniach od jego oficjalnej publikacji.
Do powodzeń polskiej prezydencji można również zaliczyć przyśpieszenie prac nad
pakietem azylowym, realizację projektu o małym ruchu granicznym z Kaliningradem i
przyjęcie paktu przeciwko narkotykom syntetycznym. Jedyną rzeczą ze sfery spraw
wewnętrznych, która była poza naszymi możliwościami, to przekonanie Holendrów do
rozszerzenia strefy Schengen o Rumunię i Bułgarię.
Polska Prezydencja w sondażach CBOS dostała dość słabe oceny i została okrzyknięta
jako nieskuteczna i mało aktywna. Ponad 53 % respondentów uważa, że naszemu krajowi nie
udało się wiele zrobić podczas sprawowania prezydencji w Radzie Unii Europejskiej;
skuteczność polskich działań w tym czasie dostrzega 26 % badanych.
W opinii 45 % badanych Polska w okresie swojej prezydencji - od lipca do grudnia
ubiegłego roku - była zbyt mało aktywna. Niewiele mniej osób sądzi jednak, że aktywność
naszego kraju była wystarczająca. Około 18% badanych nie ma zdania na ten temat. Na
szczęście pośród najbardziej krytycznych ankietowanych są osoby, które z polityką nie mają
za dużo wspólnego.
Do negatywnych opinii przychylają się przedstawiciele polskich i europejskich
organizacji pozarządowych zajmujących się ochroną klimatu. Według nich polska
prezydencja nie spełniła oczekiwań w kwestiach związanych z polityką energetyczną i
klimatyczną.
Większość brukselskich komentarzy po polskiej prezydencji jest pozytywnych lub
bardzo pozytywnych, jednakże najbardziej cieszy podsumowanie Przewodniczącego Komisji
Europejskiej Jose Manuela Barroso- "Polska prezydencja spełniła nasze oczekiwania,
podtrzymała duch partnerstwa w instytucjach europejskich oraz w państwach członkowskich
Strona 9
,,Europa 2020”
Nieoczekiwana skala kryzysu gospodarczego, zapoczątkowanego w drugiej połowie
2008 roku ostrym kryzysem na światowych rynkach finansowych, nie tylko ujawniła groźne
dla gospodarki niedostatki w regulacji rynków finansowych, ale także potwierdziła wagę
reform strukturalnych w gospodarce, zapewniających jej stabilność długookresową. Reformy
te z jednej strony umożliwiają szybką i elastyczną reakcję na pojawiające się zaburzenia, a z
drugiej strony tworzą warunki dla stabilnego rozwoju, przy uwzględnieniu wyzwań
związanych z globalizacją gospodarki, zmianami demograficznymi, czy koniecznością
ograniczania skutków oraz dostosowania do zmian klimatu.
Wraz z dniem 26 marca 2010 roku Rada Europejska przyjęła wniosek Komisji
Europejskiej , który dotyczył wprowadzenia nowej strategii na rzecz zatrudnienia i wzrostu
gospodarczego, zatytułowanego ,,Europa 2020”. W zamyśle tego projektu miała być
ściślejsza praca, która dążyć będzie w swoich działaniach do pobudzenia europejskiego
potencjału w dziedzinie zrównoważonego rozwoju i konkurencyjności.
Obok Krajowych Programów Reform, podstawowym instrumentem realizacji
zaproponowanych w strategii Europa 2020 celów są inicjatywy przewodnie (ang. flagship
initiatives), realizowane na poziomie UE, państw członkowskich , władz regionalnych i
lokalnych. Realizowanych jest siedem tego inicjatyw:
1. Unia innowacji – skoncentrowanie działalności B+R i innowacji na wyzwaniach,
przed którymi stoi społeczeństwo, takimi jak zmiany klimatu, efektywność
energetyczna, zmiany demograficzne, ochrona zdrowia;
2. Mobilna młodzież – poprawa jakości na wszystkich poziomach edukacji i szkoleń
oraz zwiększenie atrakcyjności europejskiego szkolnictwa wyższego na arenie
międzynarodowej;
3. Europa efektywnie korzystająca z zasobów – wsparcie zmiany w kierunku
gospodarki niskoemisyjnej i efektywnej korzystającej z zasobów środowiska oraz
dążenie do wyeliminowania zależności wzrostu gospodarczego od degradacji
środowiska przyrodniczego;
4. Zintegrowana polityka przemysłowa w erze globalizacji – poprawa warunków dla
przedsiębiorczości, zwłaszcza MSP oraz wsparcie rozwoju silnej bazy
przemysłowej, zdolnej do konkurowania w skali globalnej;
5. Program na rzecz nowych umiejętności i zatrudnienia – stworzenie warunków do
unowocześnienia rynków pracy, przez ułatwienie mobilności pracowników i rozwój
ich umiejętności, w celu zwiększenia poziomu zatrudnienia oraz zapewnienie
trwałości naszych modeli społecznych;
6. Europejska platforma współpracy w zakresie walki z ubóstwem i wykluczeniem
społecznym – zapewnienie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej
poprzez pomoc osobom biednym i wykluczonym społecznie oraz umożliwienie im
aktywnego uczestnictwa w życiu społecznym.
Strona 10
Przyjęta przez Radę Europejską 17 czerwca 2010 roku strategia Europa 2020 jest
nowym, długofalowym programem społeczno- gospodarczym Unii Europejskiej, który
zastąpił realizowaną od 2000 roku Strategię Lizbońską. Zaproponowana w Strategii wizja
rozwoju jest propozycją społecznej gospodarki rynkowej XXI wieku, cechującej się stabilnym
wzrostem gospodarczym oraz zapewniającej wysoki poziom zatrudnienia, produktywności i
spójności społecznej.
W Strategii podkreśla się potrzebę wspólnego działania państw członkowskich na rzecz
wychodzenia z kryzysu oraz wdrażanie reform umożliwiających stawienie czoła wyzwaniom
związanym z globalizacją, starzeniem się społeczeństw, czy rosnącą potrzebą racjonalnego
wykorzystania zasobów. W celu osiągnięcia powyższych celów w Strategii przyjęto trzy
podstawowe, wzajemnie wzmacniające się priorytety : smart growth (rozwój gospodarki
opartej na wiedzy i innowacjach), sustainable growth (promowanie gospodarki
zrównoważonej – efektywniej wykorzystującej zasoby, bardziej zielonej, a zarazem
konkurencyjnej) oraz inclusive growth ( wzmacnianie gospodarki charakteryzującej się
wysokim zatrudnieniem oraz spójnością ekonomiczną, społeczną i terytorialną).
Dodatkowo w Strategii przyjęto wskaźniki umożliwiające monitorowanie postępu w
realizacji ww. priorytetów za pomocą pięciu nadrzędnych celów, określonych na poziomie
całej UE (do osiągnięcia w 2020 roku):
-wskaźnik zatrudnienia osób w przedziale wiekowym 20-64 lat na poziomie 75%;
- przeznaczenie 3% PKB UE na inwestycje w badania i rozwój;
- osiągnięcie celów ‘20/20/20’ w zakresie klimatu i energii;
- ograniczenie liczby osób przedwcześnie kończących naukę szkolną do 10% oraz
zwiększenie do co najmniej 40% liczby osób z młodego pokolenia posiadających wyższe
wykształcenie;
- zmniejszenie liczby osób zagrożonych ubóstwem o 20 mln.
Wyznaczenie poziomu realizacji powyższych pięciu celów na poziomie krajowym
ostatecznie dokonało się w Krajowych Programach Reform, przedstawionych przez
poszczególne państwa członkowskie w kwietniu 2011 roku.
Składnikiem nowej Strategii jest również 10 Zintegrowanych Wytycznych na rzecz
Wzrostu i Zatrudnienia, które wyznaczają ramy nowej strategii gospodarczej i stanowią
podstawę do sformułowania Krajowych Programów Reform, określających realizację założeń
Strategii na poziomie krajowym. Ze względu na uregulowania traktatowe, zintegrowane
wytyczne są podzielone na dwie grupy:
Wytyczna 1: Zapewnienie jakości i stabilności finansów publicznych
Wytyczna 2: Rozwiązanie problemu nierównowagi makroekonomicznej
Strona 11
Wytyczna 3: Zmniejszenie nierównowagi w strefie euro
Wytyczna 4: Optymalizacja pomocy na rzecz badań i rozwoju oraz innowacji,
wzmocnienie trójkąta wiedzy i uwolnienie potencjału gospodarki cyfrowej
Wytyczna 5: Bardziej efektywne korzystanie z zasobów i ograniczenie emisji gazów
cieplarnianych
Wytyczna 6: Poprawa otoczenia biznesu i środowiska konsumenckiego oraz
modernizacja bazy przemysłowej
Wytyczna 7: Zwiększenie współczynnika aktywności zawodowej i ograniczenie
bezrobocia strukturalnego
Wytyczna 8: Rozwijanie zasobów wykwalifikowanej siły roboczej odpowiadającej
potrzebom rynku pracy, promowanie jakości zatrudnienia i uczenia się przez całe życie
Wytyczna 9: Poprawa wydajności systemów kształcenia i szkolenia na wszystkich
poziomach oraz zwiększenie liczby osób podejmujących studia wyższe
Wytyczna 10: Promowanie włączenia społecznego i zwalczanie ubóstwa.
Wytyczne odnoszą się zarówno do działań mających na celu walkę z kryzysem,
zapewnienie równowagi gospodarczej oraz stabilność rynków finansowych (szczególnie w
strefie euro), jak i do dalszych niezbędnych reform strukturalnych służących zwiększaniu
konkurencyjności, produktywności, potencjału wzrostu oraz konwergencji gospodarczej
Europy, a także do działań mających prowadzić do podniesienia poziomu zatrudnienia,
ograniczenia bezrobocia strukturalnego, wzrostu kwalifikacji siły roboczej oraz wali z
ubóstwem.
Bardzo ważnym składnikiem przygotowania Strategii Europa 2020 była identyfikacja
obszarów, które stanowią bariery wzrostu, zarówno na poziomie całej Unii, jak i
poszczególnych państw członkowskich, w tym i tych odnoszących się do infrastruktury i
funkcjonowania rynku wewnętrznego. W odniesieniu do Polski Komisja Europejska
zidentyfikowała następujące wyzwania:
- Redukcję wysokiego deficytu strukturalnego finansów publicznych i zapewnienie pro
wzrostowej realokacji wydatków publicznych, w tym na infrastrukturę;
- Zwiększenie poziomu wydatków inwestycyjnych, w tym na infrastrukturę
transportową i energetyczną;
- Zmniejszenie obciążeń regulacyjnych i administracyjnych oraz przyspieszenie
rozwoju systemu finansowego w celu poprawy otoczenia przedsiębiorstw;
- Dalsza poprawa funkcjonowania rynku pracy, zwłaszcza ukierunkowana na poprawę
wskaźnika zatrudnienia;
Strona 12
- Promowanie zdolności innowacyjnych dla wsparcia inwestycji, dywersyfikacji
gospodarki reorientacji w kierunku produkcji i usług o wysokiej wartości dodanej poprzez
wzmocnienie powiązań między szkolnictwem wyższym, sektorem badań i systemem
innowacji.
Odpowiedź na te wyzwania znalazła się w polskim Krajowym Programie Reform
(KPR) na rzecz realizacji unijnej strategii Europa 2020, przyjętym przez Radę Ministrów 26
kwietnia 2011 roku. Ambitnym, ale realnym zadaniem jest osiągnięcie w 2020 roku
zadeklarowanych przez Polskę w KPR następujących wartości w zakresie pięciu wiodących
celów strategii Europa 2020 (do osiągnięcia w 2020 roku):
- 71% stopy zatrudnienia osób w wieku 20-64 lat;
- 1,7% udział w PKB nakładów na badania i rozwój (B+R);
- zmniejszenie zużycia energii pierwotnej do poziomu ok. 96 Mtoe;
- zmniejszenie o 4,5% odsetek osób wcześniej porzucających naukę oraz zwiększenie
do 45% odsetek osób z wykształceniem wyższym w wieku 30-34 lat;
- obniżenie o 1,5 mln liczby osób zagrożonych ubóstwem i/lub deprywacją materialną
i/lub żyjących w gospodarstwach domowych bez osób pracujących lub o niskiej
intensywności pracy.
W KPR określono działania niezbędne do podjęcia w perspektywie do 2014 roku,
pokazując bardziej szczegółowo te na najbliższy rok. Coroczna aktualizacja KPR pozwoli na
wskazanie następnych zadań, które należy realizować w pierwszej kolejności w Mierę
zmieniającej się sytuacji społeczno- gospodarczej, pamiętając przy tym o perspektywie
średniookresowej do 2020 roku. Polski KPR skupia się na działaniach, które mają na celu
odrabianie zaległości rozwojowych oraz budowę nowych przewag konkurencyjnych, w trzech
obszarach priorytetowych:
- infrastruktura dla rozwoju zrównoważonego;
- innowacyjność dla wzrostu inteligentnego;
Aktywność dla wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu.
Odrabianie zaległości rozwojowych polegać będzie przede wszystkim na zmniejszeniu
dystansu infrastrukturalnego, m.in. w transporcie, energetyce, telekomunikacji, infrastrukturze
społecznej oraz poprawie otoczenia regulacyjnego i działaniach na rzecz podniesienia jakości
stanowionego prawa, z zachowaniem wysokiej jakości usług świadczonych przez
administrację publiczną. Budowanie nowych przewag konkurencyjnych wymaga przede
wszystkim działań związanych z poprawą zdolności innowacyjnych przedsiębiorstw oraz
społeczeństwa. Ważne jest również wzmocnienie powiązań między szkolnictwem wyższym,
sektorem nauki i sferą gospodarki. Konieczne jest także uzyskanie impetu cyfrowego, który
będzie jedną z kluczowych dźwigni dla utrzymania wysokiego tempa rozwoju gospodarczego
w przyszłości.
Strona 13
,, Ocena konkurencyjności gospodarczej Polski na tle pozostałych
państw Unii Europejskiej”
W 2011 roku gospodarka światowa nadal borykała się ze skutkami globalnego kryzysu.
Stany Zjednoczone utraciły po raz pierwszy w swojej historii najwyższy rating kredytowy, a
ocena ratingowa wielu krajów Unii Europejskiej znacząco się obniżyła. Na tym tle, w dobie
wzrastającego zadłużenia wielu krajów i utrzymującego się spowolnienia gospodarczego na
świecie Polska pozytywnie się wyróżnia. Dowodem stosunkowo silnych fundamentów
konkurencyjności polskiej gospodarki jest dynamika PKB, która w 2011 roku według
wstępnych danych GUS wynosiła 4,3%, znaczenie powyżej średniej w UE15 (1,5%).
Wskaźnik ten jest jednym z pięciu elementów ogólnej oceny pozycji konkurencyjnej.
Pozostałe wskaźniki tzw. ,,magicznego pięciokąta” to stopa bezrobocia, stopa inflacji, saldo
finansów publicznych w relacji do PKB oraz saldo bieżących obrotów z zagranicy również
odniesione do wielkości PKB. Na podstawie kształtowania się tych pięciu wskaźników można
stwierdzić, iż w 2011 roku w porównaniu z poprzednim rokiem, konkurencyjność polskiej
gospodarki w ujęciu makroekonomicznym nieznacznie się poprawiła. Mimo osłabienia
koniunktury na głównych rynkach eksportowych tempo wzrostu gospodarczego zostało
utrzymane, a nawet lekko wzrosło, bezrobocie pozostało nadal wysokie (9,6%), a inflacja
wzrosła (do poziomu 3,9%). Pozytywnym zjawiskiem jest redukcja deficytu budżetowego (do
5,5% PKB), ale jest on nadal prawie dwa razy większy od kryteriów przyjętych u Unii
Europejskiej. Dobrym sygnałem na przyszłość jest zapowiedź Ministerstwa Finansów
obniżenia deficytu w 2012 roku do bezpiecznego poziomu 3,0% PKB. Piąty element
makroekonomicznej oceny konkurencyjności gospodarki, tj. deficyt bilansu obrotów
bieżących odniesiony do PKB kształtował się w 2011 roku na wyższym poziomie w
porównaniu do roku poprzedniego i osiągnął – 4,8%.
W sumie jednak, Polska znalazła się w ścisłej czołówce najszybciej rozwijających się
krajów UE, dynamika wzrostu PKB w Polsce była wyższa niż w innych nowych krajach UE,
za wyjątkiem trzech krajów bałtyckich, a pozostałe wskaźniki ,, magicznego pięciokąta”
Strona 14
konkurencyjności były w kontekście ogólnej sytuacji gospodarczej w Europie i na świecie
stosunkowo dobre, chociaż jest wiele problemów i zagrożeń dla dalszego rozwoju.
Oceniając kolejny wyznacznik konkurencyjności gospodarki, tj. poziom życia, należy
zauważyć, że w 2011 roku pozycja Polski w UE nadal nie była szczególnie silna. Polska
należała do najmniej rozwiniętych krajów UE27, z PKB per capita równym 16100 euro
(według parytetu siły nabywczej) , wyprzedzając tylko cztery kraje UE, tj. Łotwę, Litwę,
Rumunię i Bułgarię.
Jednakże z drugiej strony, luka rozwojowa między Polską a większością krajów UE, w
odniesieniu do PKB per capita, systematycznie się zmniejsza. Ten pozytywny trend był
kontynuowany również w 2011 roku, PKB na 1 mieszkańca według PPP w ubiegłym roku
stanowił w Polsce 58% średniej dla krajów) UE15, o 1 punkt procentowy więcej niż w roku
poprzednim. Znaczne zróżnicowanie stóp wzrostu PKB w latach 2009-2011 w krajach UE
przyczyniło się do poprawy pozycji konkurencyjności Polski. Nie tylko zmniejszyła się luka
rozwojowa Polski w stosunku do UE15, ale nasz kraj wyprzedził pod względem relatywnego
poziomu rozwoju Łotwę i Litwę i niemal dorównał do poziomu Węgier.
Pewną niewielką poprawę pozycji konkurencyjności Polski można zauważyć także w
zakresie zmniejszenia nierówności dochodowych. Jednakże mimo tego pozytywnego trendu
zróżnicowanie dochodów ludności pozostało nadal nieco powyżej średniej UE27.
Ponadto w 2011 roku w Polsce odnotowano poprawę jakości życia mierzoną
wskaźnikami takimi jak np. śmiertelność niemowląt, oczekiwana długość życia oraz odsetek
osób uczących się w społeczeństwie. W rankingu opracowanym na podstawie Human
Development Index (HDI), który jest syntetycznym miernikiem poziomu rozwoju
społecznego oraz jakości życia, Polska zajęła 39 miejsce na świecie, wyprzedzając m.in. pięć
krajów członkowskich UE, tj. Litwę, Portugalię, Łotwę, Rumunię i Bułgarię.
Wydaje się, że konkurencyjność Polski będzie w 2012 roku ulegała dalszej poprawie w
porównaniu do innych krajów UE, ze względu na to, że Polska wykazała się odpornością na
negatywne skutki globalnego kryzysu i prawdopodobnie utrzyma umiarkowane tempo
wzrostu PKB, pozostając na ścieżce konwergencji ekonomicznej.
Wymiar międzynarodowy konkurencyjności Polski obejmuje ocenę zdolności kraju do
konkurowania na rynkach zagranicznych. W 2011 roku polski export wzrastał 2,5 razy
szybciej niż import. Dominującą część wymiany towarowej Polski (69% importu i 78%
eksportu) stanowi handel z państwami członkowskimi UE, w którym od 2009 roku Polska
notuje nadwyżkę. Stopniowo zwiększa się udział handlu wewnątrzgałęziowego w całości
obrotów Polski pozostałymi krajami UE, ale nadal ponad 70%obrotów to handel
międzygałęziowy. Pozytywną cechą polskiej wymiany handlowej jest to, iż w czasie kryzysu
gospodarczego nie doszło do zmniejszenia się intensywności polskiego handlu
wewnątrzgałęziowego, choć można się go było spodziewać z powodu silniejszego spadku
wartości handlu światowego niż wartości globalnego PKB. Poprawie konkurencyjności
polskich produktów na rynku międzynarodowych dodatkowo sprzyjało, będące skutkiem
kryzysu, osłabienie kursu złotego.
Strona 15
Innym przejawem międzynarodowej konkurencyjności polskiej gospodarki jest
umiejętność przyciągania zagranicznych czynników produkcji, w tym zwłaszcza
bezpośrednich inwestycji zagranicznych (BIZ). Według wstępnych danych NBP, po
załamaniu napływów BIZ w latach 2009-2010, w 2011 roku odnotowano wzrost strumienia
inwestycji zagranicznych do Polski. Polska utrzymała pozycję lidera wśród krajów UE10 pod
względem wielkości BIZ, a wartość zainwestowanego kapitału zagranicznego stanowiła
ponad jedną trzecią całości napływu bezpośrednich inwestycji zagranicznych do tego regionu.
W 2011 roku można wskazać kilka czynników, które przyczyniły się do poprawy
konkurencyjności Polski. Biorąc pod uwagę zasoby, szczególnie dwa czynniki miały istotne
znaczenie: inwestycje oraz kapitał ludzki. W 2011 roku nastąpiło odwrócenie
dotychczasowego negatywnego trendu i zaobserwowano wzrost wartości nakładów brutto na
środki trwałe o 8,5%. Było to przede wszystkim spowodowane rosnącą absorpcją funduszy
strukturalnych UE oraz wzrostem strumienia BIZ. Kolejne czynniki wzrostu
konkurencyjności Polski w 2011 roku to zmiany kapitału ludzkiego i wzrost łącznej
produktywności czynników wytwórczych (TFP). Mimo globalnego kryzysu, w latach 2009-
2011 Polska osiągnęła jedną z wyższych stóp akumulacji kapitału ludzkiego w grupie państw
UE10, ustępując jedynie Słowacji.
W 2011 roku pewne pozytywne zmiany można zaobserwować w odniesieniu do
kierunków polityki gospodarczej. Ich przejawem była poprawa warunków dla prowadzenia
biznesu obserwowana od 2009roku. Według oceny Heritage Fundation powoli stabilizuje się
poziom ochrony praw własności w Polsce, za pozytywy można uznać nadal niski i malejący
poziom fiskalizmu. Ponadto, dążenie polskiego rządu do ograniczenia deficytu budżetowego
może w pewnym stopniu zabezpieczyć polską gospodarkę przed negatywnymi skutkami
wstrząsów zewnętrznych.
Oceniając konkurencyjność polskiej edukacji, która była przedmiotem analizy w
trzeciej części niniejszego Raportu należy zauważyć, iż ostatnia dekada była okresem
reformowania tego sektora, a w obszarze funkcjonowania szkolnictwa wyższego zasadnicze
zmiany zostały wprowadzone dopiero od października 2011 roku. W związku ze stosunkowo
krótkim czasem działania systemu edukacji według nowych zasad dość trudno jest ocenić
efekty wprowadzonych zmian. Jedną z barier rozwoju edukacji jest relatywne
niedofinansowanie. Relacja wydatków na szkolnictwo podstawowe, ponadpodstawowe i
policealne do PKB w Polsce wynosi 3,4 %, podczas gdy średnio w krajach OECD jest to
3,6%, np. Danii czy Wielkiej Brytanii ponad 4%. Niekorzystnie kształtuje się w Polsce
również relacja wydatków na szkolnictwo wyższe do PKB, która wynosi około 1,3% wobec
średniej w OECD równej 1,5% . Pozytywną tendencją jest natomiast wysoka dynamika
wydatków na szkolnictwo wyższe, która w okresie 2000-2007 wynosiła w Polsce Az 172% i
była zdecydowanie wyższa od średniej dla krajów OECD (136%) . Ponadto, warto odnotować
zmniejszenie od 2000 roku dystansu między Polska a średnią w UE27 z zakresie wydatków
przypadających na jednego ucznia w szkołach średnich w relacji do PKB. Dystans ten w 2000
roku wynosił aż 10 punktów procentowych, a pod koniec dekady zmniejszył się do niecałych
2 punktów procentowych. Średni czas nauki w Polsce wynosi 10 lat i jest zbliżony do liczby
Strona 16
lat nauki w takich krajach UE jak Włochy, Hiszpania, Finlandia, czy Francja, ale niższy niż w
Niemczech, Szwecji, Czechach czy Estonii.
Z analizy zawartych w niniejszym Raporcie wynika, iż w zakresie programów i metod
nauczania oraz efektów kształcenia polskie szkolnictwo nie jest konkurencyjne w skali
międzynarodowej. Programy kształcenia nadal są mało elastyczne, przeładowane
obowiązkowymi przedmiotami i dużą liczbą egzaminów, za mało jest zajęć kształtujących
kreatywność i umiejętności zastosowania wiedzy. Funkcjonowanie szkół i uczelni w nowych
uwarunkowaniach prawnych i finansowych wymaga bardziej aktywnej polityki edukacyjnej
nakierowanej na uelastycznienie systemu kształcenia, wspieranie rozwoju najlepszych
placówek edukacyjnych i umiędzynarodowienia.
Podsumowując analizy można sformułować wniosek, że w 2011 roku Polsce udało się
poprawić pozycję konkurencyjną wśród państw członkowskich Unii Europejskiej, głównie
dzięki lepszemu wykorzystaniu zasobów wewnętrznych i relatywnie większej, niż inne kraje
UE, odporności na szoki zewnętrzne. Oceniając znaczenie edukacji jako czynnika
konkurencyjności polskiej gospodarki należy natomiast zauważyć, że ze względu na to, iż
reformowanie tej sfery rozpoczęło się stosunkowo niedawno, jej potencjał nie został jak dotąd
w pełni wykorzystany.
Bezpośredni wpływ edukacji na konkurencyjność polskiej gospodarki można już
obecnie zauważyć w obszarze szkoleń i ich pozytywnego oddziaływania na konkurencyjność
polskich przedsiębiorstw; edukacja jest również ważnym czynnikiem decydującym o akr
akcyjności naszego kraju dla napływu bezpośrednich inwestycji zagranicznych. Wdrażane
obecnie reformy systemu kształcenia akademickiego będą w dłuższej perspektywie czasowej
wpływać na innowacyjność polskiej gospodarki, tempo wzrostu gospodarczego i pozycję
konkurencyjną Polski w gospodarce światowej. Z tego względu problematyka ta wymaga
ciągłego monitorowania i dalszych pogłębionych badań.
Warto dodać jeszcze, że Polska w Globalnym raporcie konkurencyjności 2011-2012
uplasowała się na 41 miejscu, opracowanym przez World Economic Forum.
Spadek Polski w rankingu to efekt pogorszenia się stabilności makroekonomicznej i
innowacyjności. Lepsze noty polska gospodarka uzyskała w przypadku oceny
instytucjonalnej i wielkości rynku. Polskę wyprzedziła Hiszpania. W latach 2008-2011
pozycja Polski w rankingu wzrosła jednak o 12 pozycji. Najpoważniejszym wyzwaniem,
któremu trzeba sprostać, aby zwiększyć konkurencyjność polskiej gospodarki, jest
podwyższenie innowacyjności, która jest stosunkowo niska w porównaniu z efektywnością i
tzw. czynnikami podstawowymi gospodarki. Największą barierą rozwoju jest złożoność i
nieprzejrzystość sytemu podatkowego. Przedsiębiorcy narzekają także na biurokrację i
sztywność rynku pracy, dostępność do finansowania i zły stan infrastruktury.
Na czele wciąż znajduje się Szwajcaria, tuż za nią Szwecja. Trzeci rok z rzędu traci
swoją konkurencyjność gospodarka USA, która obecnie znajduje na piątej pozycji.
Strona 17
,,Ocena jakości i satysfakcji z życia w Polsce na tle innych
państw UE”
Najlepszym odzwierciedleniem oceny jakości i satysfakcji życia jest wskaźnik HDI.
Human Development Index (HDI) to sumaryczny wskaźnik rozwoju społecznego państw.
Służy do oceny średnich osiągnięć danego kraju na trzech podstawowych płaszczyznach
składających się na jakość życia: długości życia i ochrony zdrowia; edukacji i zamożności.
Według Human Development Index 2011 Polska odniosła wielki sukces, gdyż w
rankingu rozwoju wyprzedziliśmy Portugalię. Według najnowszych publikacji United Nations
Development Programme Polska zajęła 39 miejsce na 187 sklasyfikowanych państw. Tak jak
przed rokiem liderem rankingu jest Norwegia, natomiast na drugim uplasowała się Holandia.
Spośród państw Europy Środkowo-Wschodniej wyprzedzają nas Czechy, Słowacja, Słowenia,
Węgry i Estonia.
Ogólna satysfakcja z życia Polaków według badań przeprowadzonych przez CBOŚ
przedstawia się w sposób następujący. Ponad połowa Polaków (54%) jest raczej zadowolona
ze swojego życia, a około jednej siódmej tj. 14% jest bardzo zadowolonych. Łącznie ogólna
satysfakcję deklaruje ponad dwie trzecie badanych (68%), czyli niemal tyle samo co w roku
2010. Niezadowoleni stanowią nieliczna grupę 5%.
Poziom satysfakcji życiowej Polaków jest w ostatnich latach względnie stabilny.
Czynniki, które warunkują zadowolenie z życia, są podobne do tych, które wpływają na
poczucie szczęścia. Tak więc relatywnie najwięcej zadowolonych jest wśród ludzi młodych tj.
do 35 roku życia, mieszkańców największych miast, osób mających wyższe wykształcenie
oraz wśród osób znajdujących się w dobrej sytuacji materialnej. Z kolei stosunkowo wysoki
odsetek nieodczuwających satysfakcji ze swojej egzystencji obserwujemy wśród najgorzej
usytuowanych.
Dzieląc ogólne zadowolenie z życia na wybrane jego aspekty to wynika, ze najczęściej
odczuwana jest satysfakcja z relacji rodzinnych i towarzyskich. Równie ważnym aspektem
jest miejsce zamieszkania. Odczuwa je trzy czwarte dorosłych , a jedynie sześciu na stu
wyraża rozczarowanie. Aż trzy piąte Polaków deklaruje zadowolenie z przebiegu swojej
pracy, a jedynie co jedenasty deklaruje swoje niezadowolenie. Nieco ponad połowa obywateli
deklaruje satysfakcję ze swojej sytuacji materialnej, a tylko niewielu tj. 12% ocenia ten aspekt
swojego życia negatywnie.
Znacznie rzadziej powodem do zadowolenia i satysfakcji Polaków są ich dochody.
Satysfakcję z nich deklaruje jedynie co czwarty badany, natomiast niezadowolenie około
dwóch piątych . Niewiele mniej osób ocenia swoją sytuację finansową jako przeciętną.
Strona 18
Podsumowują, w ostatnich latach satysfakcja z życia i poszczególnych jego wymiarów
utrzymuje się na dość stabilnym poziomie. Rok 2011 upłynął pod znakiem kryzysu
gospodarczego Grecji i w strefie euro. Z obserwowanych przez nas nastrojów społecznych
wynika, że Polacy odczuwają pewien niepokój związany z recesją. Obawy te nie przełożyły
się jednak ani na poczucie ogólnej satysfakcji z życia, ani na zadowolenie z jego różnych sfer.
Według drugiego badania europejskiej jakości życia przeprowadzonego przez unijną
agencję Eurofound z siedzibą w Dublinie Polacy oceniają swój stan zdrowia jako lepszy niż
przeciętny stan zdrowia w dwunastu nowych państwach członkowskich UE. Natomiast dostęp
do służby zdrowia oraz jakość świadczonych przez nią usług są postrzegane przez Polaków
jako jedne z najgorszych w Europie. W Polsce odnotowano również bardzo niski, jeden z
najniższych w Europie, poziom zaufania do instytucji politycznych, z kolei zdaniem Polaków
jakość transportu publicznego jest niemal taka sama jak w 15 państwach starej UE. Wyniki
badania, które wskazują na ogólne zadowolenie Europejczyków z jakości życia, pomimo
dużych różnic pomiędzy poziomem zadowolenia z życia i szczęścia, zwłaszcza wśród 12
nowych państw członkowskich UE.
Innym wskaźnikiem jest Better Life Index .OECD (Organizacja Współpracy
Gospodarczej i Rozwoju) uruchomiła swój Better Life Index (Indeks Lepszego Życia) po raz
pierwszy w ubiegłym roku. To interaktywna internetowa porównywarka jedenastu różnych
sfer życia.
Na podstawie różnych danych (takich jak dochody, liczba pokoi na osobę, bezrobocie) i
badań prowadzonych wśród mieszkańców, autorzy tego rankingu stworzyli wskaźniki (w
skali od 0 do 10), które pozwalają porównać, jak żyje się Polakowi a jak Amerykanowi,
Grekowi czy Francuzowi.
Strona 19
Według autorów "Indeksu" warunki mieszkaniowe to jedno z najważniejszych
społecznych wyzwań z którymi państwo sobie nie radzi. Co prawda aż 84 proc. Polaków
deklaruje, że jest zadowolona z dachu nad głową, ale inne zmienne sprawiają, że spadamy na
pozycję piątą od końca.
Przede wszystkim utrzymanie mieszkania znacznie obciąża nasz budżet. Aż 24 proc.
pensji przeznaczamy na czynsz i opłaty (29 pozycja na 36 krajów). W Polsce zazwyczaj jeden
pokój przypada na jednego użytkownika, podczas gdy średnia OECD wynosi 1,6 pokoju na
osobę.
To katastrofalne, że 4 proc. mieszkań nie ma własnej toalety. Gorzej od Polski
wypadają tu tylko Turcja, Estonia, Węgry i Chile.
W Polsce brakuje między 1,5-1,8 milionów mieszkań, a jakość tych, które są zostawia
wiele do życzenia (połowa zbudowana przez 1970 z wielkiej płyty). Mamy także bardzo mały
rynek wynajmu. OECD rekomenduje więc stworzenie rządowego programu (może z pomocą
unijnych funduszy), który rozruszałby budownictwo.
Pod względem zatrudnienia otwieramy ostatnią dziesiątkę. 59 proc. Polaków między 15
a 64 rokiem życia ma pracę. Najlepsi (Islandia i Szwajcaria) mają 79 zatrudnionych,
Norwegia - 75 proc.
Strona 20
Najgorzej we Włoszech (57 proc.), na Węgrzech (55 proc.) i w Turcji (46 proc.). Ciągle
też sytuacja kobiet na rynku pracy jest gorsza niż mężczyzn, także w porównaniu z innymi
państwami.
OECD podkreśla także trudną sytuację młodych Polaków - aż 23,7 proc. osób między
15 a 24 rokiem życia nie ma pracy (średnia to 16,7 proc.). Poza tym ok. 9 proc. pracowników
ma umowę na czas krótszy niż pół roku. Choć to akurat plasuje nas niemal dokładnie w
średniej (10 proc. dla OECD).
Znajdowanie sensownej równowagi między pracą a wolnym czasem udaje się nam
gorzej niż rok temu i znacznie gorzej niż gdzie indziej. Polak przepracowuje rocznie 1 939
godzin, czyli znacznie więcej niż średnia dla OECD, która wynosi 1 749.
OECD wyliczyło też, ile czasu spędzamy na - jak to ładnie nazwano "niepłatnej pracy",
czyli: gotowaniu, sprzątaniu i prasowaniu. Panom zajmuje to średnio 157 minut dziennie
(więcej niż średnia innych krajów), paniom - 296 minut.
Roczny dochód przeciętnego polskiego gospodarstwa domowego wyniósł 14 508
dolarów. To ponad tysiąc dolarów więcej niż ubiegłorocznym zestawieniu. Ale ciągle poniżej
średniej (22 387 dolarów) dla całej organizacji.
Rośnie też rozwarstwienie społeczne. 20 proc. najzamożniejszych Polaków zarabia
rocznie średnio 28 024 dolary, podczas gdy 20 proc. najbiedniejszych tylko 5 814 dolarów.
Wskazują na to odpowiedzi. Na skali 0-10 - Polak wybiera 5,6. Choć średnia dla OECD
jest tylko nieco wyższa (6,7) i tak wypadamy blado przy narodach optymistach. Gorzej niż
my swoje życie oceniają tylko Węgrzy, Portugalczycy, Grecy, Rosjanie, Estończycy i Turcy.
Najbardziej zadowoleni są niezmiennie Duńczycy.
To reguła, w wielu krajach, że nieco bardziej zadowoleni są mężczyźni niż kobiety.
OECD utożsamia szczęście z tym, czy człowieka spotyka w życiu więcej pozytywnych czy
negatywnych zdarzeń.
68 proc. z nas deklaruje, że częściej w ciągu zwykłego dnia doświadcza dobrych rzeczy
(średnia OECD: 72 proc.). Nasze miejsce w rankingu pod tym względem nie zmieniło się w
stosunku do ubiegłego roku - nadal zajmujemy szóstą lokatę od końca. Ale współczynnik
spadł z 3,5 do 2,5.
W sferze bezpieczeństwa nasz kraj zajmuje trzecie miejsce (w ubiegłym roku piąte).
Pewniej czują się tylko w Japonii i Kanadzie. Tylko 1,8 proc. Polaków w ubiegłym roku
zostało napadniętych (średnia dla OECD to 4 proc.). Mniej zdarzyło się także morderstw.
Mimo tych coraz bezpieczniejszych statystyk, aż 37 proc. Polaków po zmroku nie czuje
się pewnie na ulic. Średnia dla OECD to 33 proc. Ale trzeba przyznać, że poczucie zagrożenia
podczas wieczornych spacerów rośnie równomiernie we wszystkich krajach.
Strona 21
Narzekamy na kolejne reformy oświaty, tymczasem to edukacja daje nam - tak jak rok
temu - mocne miejsce w rankingu państw OECD. Wyprzedzają nas tylko Finlandia, Japonia i
Szwecja.
W Polsce 88 proc. osób w wieku 25-64 ma ukończoną szkołę średnią (średnia dla
wszystkich państw - 74 proc.). Wśród młodszych, 25-34 latków aż 93 proc. skończyło średnią
szkołę (średnia OECD: 81 proc.).
Autorzy zestawienia najwyraźniej nie śledzą toczącej się w Polsce dyskusji na temat
mizernego poziomu szkół średnich, bo według nich ukończenie takiej szkoły, daje lepsze
szanse na rynku pracy. Nasi uczniowie spędzają ponad 18 lat w ławkach (pod tym względem
jesteśmy w pierwszej dziesiątce).
Strona 22
Bibliografia:
https://www.cia.gov/
http://pl2011.eu/
http://ec.europa.eu/europe2020/index_pl.htm
https://www.worldcompetitiveness.com/OnLine/App/Index.htm
http://pl.wikipedia.org/wiki/Polska