Platformismo

7/31/2019 Platformismo

1/28

La Arinova Platformo

kaj

la Malatesta-a Respondo

Esperantigis Jess Gonzlez

Eldonis la Teritoria Federacio de la Malalta Ljobregato de

KL2012


2/28

La Arinova Platformokaj

la Malatesta-a Respondo1

Kiel konsekvenco de la diktatoreca preno de la povo fare de la bolevistoj(Komunisma Partio) en la rusa Revolucio je 1917 kaj la sekva subpremado surla anarkiistoj, je 1926 la grupo Dielo Truda, formita de ekzilitaj rusajanarkiistoj e Parizo, bilancas la erarojn, kiuj estis faritaj de la liberecanamovado, elstarigante ian mankon de strukturo, kaj lanas projekton deorganizado kaj funkciado, la tiel nomita Arinova Platformo (pro la nomo de unuel liaj efaj aktivuloj: Petro Arinov - , ruse). La projekto estaskritikita de la plimulto de anarkiistoj de la mondo pro tio, kion i reprezentas priforlaso de la liberecanaj praktikoj. Inter la multaj kritikoj, ni elektis la

Respondon de Errico Malatesta ar i inkludas kaj resumas iuj ceteraj.

PLATFORMO DE ORGANIZODE LA

ENERALA UNUIO DE ANARKIISTOJPetro Arinov

EnkondukoSignifoplene, malgra la forto kaj la nedubeble pozitiva karaktero de laliberecanaj ideoj, la pureco kaj honesteco de la anarkiismaj pozicioj anta lasocia revolucio kaj, laste, la heroeco kaj sennombraj sinoferoj alportitaj de laanarkiistoj dum la lukto por la liberecana komunismo, la anarkiista movadokontinuas malforte, kaj preska iam aperis en la historio de la luktoj de lalaborista klaso kiel malgranda okazintao, kiel epizodo kaj ne kiel grava faktoro.

i tiu kontradiro inter la pozitiva kaj malnegebla fundamento de la liberecanajideoj kaj la mizera stato, en kiu vegetas la anarkiista movado, trovas lianklarigadon je aro de kialoj, inter kiuj la plej grava estas la foresto de principojkaj organizemaj praktikoj en la anarkiista mondo. iulande, la anarkiistamovado estas reprezentata de kelkaj lokaj organizaoj, kiuj defendaskontradirajn teorion kaj taktikon sen estonteccelaj kaj dariemaj perspektivojen la aktivula agado, kiuj malaperas ofte sen lasi la plej malgrandan spuron.

Tia stato de la revolucia anarkiismo, se tute ni analizas in, ne povaskarakterizii krom kiel enerala longdara senorganizado.

Kiel la flava febro, i tiu malsano de la senorganizado enias en la organismon1 Esperantigis Jess Gonzlez el Germinal n. 8(2009)112-144,

http://www.acracia.org/G8112a143materiales.pdf(Tr.)
http://www.acracia.org/G8112a143materiales.pdfhttp://www.acracia.org/G8112a143materiales.pdf


3/28

de la anarkiista movado kaj batas in ekde anta jardekoj.

Estas nedubeble, ke i tiu senorganizado havas ian originon en kelkaj difektojde teoria ordo, speciale en la malvera interpreto pri la anarkiisma individuismaprincipo. i tiun principon oni konfuzis tro ofte kun la foresto de respondeco. Laatantoj aserti sian mion nur por sia persona uo obstine koncentrias pri la

aosa stato de la anarkiista movado kaj priparolas, por defendi in, laneaneblajn principojn de la anarkiismo kaj ties majstroj.

Sed la neaneblaj principoj kaj la majstroj pruvas uste la malon. La disigoestas la ruino. La forta unuio estas la motoro de la vivo kaj la disvolvio. i tiuleo de la socia lukto aplikias tiel al la klasoj, kiel al la partioj.

La anarkiismo ne estas belega fantazio, nek filozofia abstrakta ideo; i estaslaboristamasa socia movado. Tial oni devas kunigi la fortojn en eneralaorganizao je konstanta agado, kiel postulas la realo kaj la strategio de laklaslukto.

Ni estas konvinkataj, diras Kropotkin, ke la formado de anarkiista partio e

Rusio ne estas malutila por la komuna revolucia verko, kontrae, estasdezirebla kaj utila al la maksimumo (antaparolo al La Komunumo de Parizode Bakunin, eldonao je 1892).

Bakunin neniam kontrastaris la ideon pri enerala anarkiista organizao.Kontrae, liaj aspiroj rilate al la organizo tiel, kiel lia agado en la UnuaInternacio, permesas vidi lin uste kiel aktivan favorulon de tia organizo.

enerale iuj anarkiistaj agemaj aktivuloj batalis kontra iu izolita agado kajpensis pri anarkiista movado konsistigita de la unuio de celoj kaj rimedoj.

La neceso de enerala organizao sentigis sin multege dum la rusa Revolucio je

1917. Tiam la liberecana movado montris la plej altan nivelon de dismembriokaj konfuzo. La foresto de enerala organizao igis, ke multaj anarkiistaj agemajaktivuloj aliris al la bolevismaj vicoj. Tial multaj aktivuloj restas nuntempe enpasiveca stato, neebligante iun aplikadon de ofte liaj tre gravaj fortoj.

Ni havas esencan neceson de organizao, kiu, inkludante la plimulton de lapartoprenantoj en la anarkiisma movado, starigu taktikan kaj politikaneneralan planon, kiuj tagu kiel gvidilo al la tuta movado.

Estas momento, por ke la anarkiismo eliru el la senorganizada marasmo, finu lasenfinajn hezitojn anta la pli gravaj aferoj teoriaj kaj taktikaj kaj alvenu decideal la vojo de klare pensitaj celoj, plenumante organizitan kolektivan praktikon.

Tamen, ne sufias konstati la esencan neceson de tiu organizao; necesas,krome, ellabori la metodon por ia kreo.

Ni konsideras teorie kaj praktike netaga la ideon starigi organizaon la lamodelo de la sintezo, tio estas, kunigante la reprezentantojn de la malsamajtendencoj de la anarkiismo. Tia organizao, kiu konsistigas teorie kaj praktikeheterogenaj elementojn, estos nenio krom meanika kunigo el uloj, kiujkomprenas malsame iujn aferojn de la anarkiista movado, kiu certe disius alla unua anco.

La anarkisindikatisma metodo ne solvas la problemon de la organizo de laanarkiismo, ar i ne prioritatigas tiun problemon, nur interesiante pri ia

penetrado kaj enfortigo en la laboristaj medioj.Tamen oni ne povas fari multe en tiu medio, se ne ekzistas enerala


4/28

anarkiisma organizao.

La sola metodo, kiu solvas la problemon de la enerala organizao estas, lania opinio, arigi la anarkiistajn agemajn aktivulojn sur la bazo de precizaj-teoriaj, taktikaj kaj organizemaj- pozicioj, tio estas, sur la bazo de homogenaprogramo.

La ellaborado de tiu programo estas unu el la efaj taskoj, kiujn postulas al laanarkiistoj la lastjare socia lukto. Al tio dedias bonan parton el siaj penadoj lagrupo de rusaj anarkiistoj.

La Platformo de Organizao i tie publikigita reprezentas la grandajn skizojn, lastrukturon de la programo. i devos utili, kiel unua pao, al la unuio deliberecanaj fortoj en sola revolucia agema kolektivo, kapabla agadi: la eneralaUnuio de Anarkiistoj.

Ni ne faras al ni iluziojn. Sendube la Platformo havas, kiel ajna nova procezo,ian gravecon. Eble oni neglektis kelkajn esencajn sintenojn a aliaj estasnesufie traktitaj, a, kontrae, aliaj estas troe detalaj a ripetitaj. io tio povas

okazi. Sed tio ne estas tio plej grava. Tio, kio gravas, estas starigi lafundamentojn de enerala organizao, kaj tio estas la celo atingita, la lanecesa nivelo, de la Platformo.

Estas funkcio de la tuta kolektivo -la enerala Unuio de Anarkiistoj-pligrandigi, enprofundigi kaj poste realigi definitivan programon por la tutaanarkiisma movado.

Ni anka antavidas, ke multaj reprezentantoj de la tiel nomata individuismokaj la aosa anarkiismo, nin atakos rabie, kaj ili akuzos nin ofendi laanarkiismajn principojn. Tamen, ni scias, ke la individuismaj kaj aosajelementoj inkluzivigas, sub la epigrafo liberecanaj principoj, la mi fajfas pritio-n, la malzorgon kaj foreston de iu respondeco, tio, kio kazis preskanekuraceblajn vundojn al nia movado, kontra kiuj ni luktas kun iuj niaj fortojkaj pasio. Pro tio ni povas ignori tute trankvilaj la atakojn devenantajn de tiusektoro.

Ni bazas niajn esperojn sur aliaj aktivuloj: en kiuj, fidelaj al la anarkiismo, viviskaj suferis la tragedion de la anarkiista movado, dolore serante eliron.

Kaj ni anka bazas niajn esperojn sur la liberecana junularo, kiu naskiinta subla influo de la Rusa Revolucio kaj koncentrita ekde la komenco pri la rondo dela konkretaj realaoj, postulos la plenumon de la organizemaj kaj konstruigaj

principoj de la anarkiismo.Ni invitas iujn rusajn anarkiismajn organizaojn disigitaj tra la diversajmondlandoj tiel, kiel la izolitajn aktivulojn, kunii en sola revolucia kolektivo surla bazo de komuna platformo de organizao.

Tagu la Platformo kiel revolucia devizo kaj renkontpunkto por iuj aktivuloj dela rusa anarkiisma movado!

Povu i starigi la fundamentojn de la enerala Unuio de Anarkiistoj!

Vivu la socia revolucio de la mondlaboristoj!

Parizo, la 20-an de junio je 1926

Grupo Dielo Truda


5/28

enerala parto

1. La klaslukto, ia rolo kaj ia senco

Ne estas ununura homaro. Estas homaro de klasoj: sklavoj kaj mastroj.

Samkiel tiuj, kiuj antais in, la kapitalisma kaj bura socio de nia tempo neestas unu. i estas dividita en du tre malsamaj kampoj, kiuj socie diferenciaspro ia situacio kaj funkcio: la laboristaro (en la propra senco de la vorto) kaj laburaro.

La fatalo de la laboristaro estas, anta jarcentojn, kunporti la pezon de penigafizika laboro, kies fruktojn ne ricevas i sed privilegiita klaso, kiu posedas laproprecon, la atoritaton kaj la produktojn el la kulturo (scienco, instruado,ktp.): la buraro. La socia servuto kaj la ekspluatado de la laboristamasojkonsistigas la bazon, sur kiu starias la moderna socio, sen kiu i tiu ne povusekzisti.

i tiu fakto produktas jarcentan klaslukton, kiu akiras kelkfoje perfortan, alifojesensentan kaj malrapidan karakteron, sed iam direktita al la transformo de lanuntempa socio en socio, respondanta la necesojn kaj justecan koncepton de lalaboristoj.

La tuta homa historio reprezentas en la socialaj aferoj seninterrompan enon elluktoj de la laboristamasoj por iaj rajtoj, ia libereco kaj pli bona vivo. i tiuklaslukto iam estis la efa determina faktoro de la formo kaj strukturo de lasocioj.

La sociala kaj politika landreimo estas anta io produkto de la klaslukto. Lastrukturo de ajna socio al ni montras la staton, en kiu haltis kaj trovias la

klaslukto. La plej malgranda ano en la klasbatala disvolvio, en la reciprokasituacio de la luktantaj klasfortoj senese kazas modifojn en la aranoj kajstrukturoj de la socio.

Tiu estas la enerala kaj universala amplekso, kaj la senco de la klaslukto en lavivo de la klassocioj.

2. La neceso de perforta socia revolucio

La principo de servuto kaj ekspluatado de la amasoj per la perforto estas labazo de la moderna socio. iuj manifestadoj de ia ekzistado -la ekonomio,

politiko, sociaj rilatoj- bazias sur la klasperforto, kies organoj estas laatoritato, la polico, la armeo, la tribunaloj. io en i tiu socio -iu izolitaentrepreno same kiel la tuta tata sistemo- estas nenio krom la bastiono de lakapitalismo, kiu senese prigardas la laboristojn kaj iam havas preparataj lafortojn destinataj subpremi iun laboristmovadon, kiu povas minaci lafundamentojn a la trankvilecon de la numtempa socio.

Samtempe, la sistemo de i tiu socio intence subtenas la laboristamasojn substato de malklereco kaj mensa paralizo: i malebligas per la forto la altion deia morala kaj intelekta nivelo por pravigi sin pli facile.

La progresoj de la moderna socio, la teknika evoluado de la kapitalo kaj la

perfektio de ia politika sistemo fortigas la povon de la regantaj klasoj kajplimalfaciligas la lukton kontra ili, prokrastigante la decidan momenton de laemancipio de la laboro.


6/28

La analizo de la moderna socio konkludigas nin, ke nur ekzistas la vojo de laperforta socia revolucio por aliigi la kapitalisman socion al socio el liberajlaboristoj.

3. La anarkiismo kaj la liberecana komunismo

La klaslukto, kreita de la sklaveco de la laboristoj kaj ties aspiroj al la libero,naskis en la medioj de la subprematuloj la anarkiisman ideon: la ideon de latuta negado de la socia sistemo bazita sur la principoj de klasoj kaj tato, kajia anstataigo per libera kaj sentata socio administrata de la laboristoj mem.

La anarkiismo ne naskiis, do, per abstraktaj pripensadoj el saulo a filozofo,sed el la rekta lukto de la laboristoj kontra la kapitalo, el la necesoj de i tiuj,el liaj aspiroj de libereco kaj egaleco, aspiroj, kiuj estas speciale intensaj dum laplej bonaj heroaj epokoj de la vivo kaj lukto de la laboristamasoj.

La eminentaj pensuloj de la anarkiismo, Bakunin, Kropotkin kaj aliaj, ne kreis laideon de la anarkiismo sed, trovante in en la amasoj, ili simple helpis, kun la

forto de sia penso kaj de siaj konoj, precizigi kaj diskonigi in.La anarkiismo ne estas rezultato el personaj verkoj nek afero de individuajseroj. Same, la anarkiismo tute ne estas produkto de humanaj aspiroj. Lahomaro unu ne ekzistas. iu provo fari de la anarkiismo atributon de la tutahomaro tiel, kiel i ekzistas nuntempe, atribui in enerale humana karaktero,estus historia kaj socia mensogo, kiu finus senrimede je la pravigo de lanuntempa ordo kaj nova ekspluatado.

La anarkiismo estas enerale humana nur en la senco, ke la idealoj de lalaboristamasoj inklinas fari sana la vivon de iuj homoj kaj, ke la sorto de lanuntempa a estonta homaro estas ligata al tiu de la subpremita laboro. Se lalaboristamasoj triumfas, la tuta homaro renaskios. Se ili ne venkas, laperforto, la ekspluatado, la sklaveco kaj la subpremado reos kiel antae sur lamondo

La naskio, disvolvio kaj realigo de la anarkiistaj idealoj havas iajn radikojnen la vivo kaj lukto de la laboristamasoj kaj ili estas nedisigeble ligitaj al lasorto de i tiuj lastaj.

La anarkiismo aspiras transformi la buran kaj kapitalistan nuntempan socional socio, kiu certigas al la laboristoj la produkton de ilia laboro, la liberecon, lasendependecon, la socian kaj politikan egalecon. i tiu alia socio estos tiu de la

liberecana komunismo. En i, trovas sian plenecon la socia solidareco kaj lalibera individueco, kaj la disvolvio de i tiuj la perfekta harmonio.

La liberecana komunismo konsideras, ke la sola kreinto de la sociaj valorojestas la fizika kaj intelekta laboro kaj konsekvence nur la laboro povas regadi laekonomian kaj socian vivon. Tial i neniel pravigas e akceptas la ekziston dela nelaboristaj klasoj.

Dum i tiuj klasoj transvivas samtempe ol la liberecana komunismo, i tiu nerekonos devigojn rilate al ili. is la nelaboristaj klasoj ne ios produktemaj kajvolos vivi en la komunisma socio per la samaj kondioj ol la ceteraj, ili ne havossimilan lokon al la ceteraj, tio estas, al la liberaj socianoj, kiuj uas la samajn

rajtojn kaj havas la samajn devigojn.La liberecana komunismo aspiras al la forigo de iu ekspluatado kaj iuperforto, tiel kontra la individuo, kiel kontra la amasoj. Tiucele i starigas


7/28

ekonomian kaj socian bazon, kiu harmonie unuigas la tutan ekonomian kajsocian landvivon, certigas al la individuo egalan situacion kiel al la ceteraj kajalportas al iu la maksimuman bonstaton. i tiu bazo estas la komunigo, sub laformo de la socialigo, de iuj rimedoj kaj instrumentoj de produktado (industrio,transportoj, tero, krudaj materioj, ktp) kaj la starigado de ekonomiaj instituciojsur la principo de la egaleco kaj la memadministrado de la laboristaj klasoj.

Sur la limoj de i tiu socio memadministrita de la laboristoj, la liberecanakomunismo starigas la egalecan principon de la valoro kaj rajtoj de la individuo(ne de la individuismo enerale, nek de la mistika individuismo a de lakoncepto de individuismo, sed de la konkreta individuo).

El i tiu egaleca principo tiel, kiel el tiu, la kiu la valoro de la laboro realigitade iu individuo ne povas esti mezurita, oni deduktas la ekonomian, socian kaj

juran principon fundamentan de la liberecana komunismo: El iu la liaj ebloj,al iu la liaj necesoj.

4. La negado de la demokratioLa demokratio estas unu el la formoj de la kapitalisma kaj bura socio. La bazode la demokratio estas la subtenado de la du kontraaj klasoj de la modernasocio: tiu de la laboro kaj tiu de la kapitalo, kaj ia kunlaborado en la principode la privata kapitalisma proprieto. La esprimo de i tiu kunlaborado estas laparlamento kaj la reprezenta nacia registaro.

Formale, la demokratio proklamas la liberecon de parolo, gazetaro kaj asociigotiel, kiel la egaleco de iuj anta la leo. Fakte, iuj tiuj liberecoj havas trerelativan karakteron: oni toleras ilin dum ili ne tuas la interesojn de la regantaklaso, la buraro.

La demokratio tenas netuite la principon de la privata kapitalisma proprieto.Tial i permesas al la buraro la rajton havi en siaj manoj la tutan ekonomionde la lando, la tutan gazetaron, la instruadon, la sciencon, la arton, kio al iigas absolutan mastron de la tuta lando. Havante la monopolon de la ekonomiavivo, i povas starigi sian senliman povon anka en la politika tereno. Efektive,la reprezenta registaro kaj la parlamento ne estas pli ol plenumaj organoj de laburaro je la demokratioj.

Sekve, la demokratio estas nur unu el la aspektoj de la bura diktatorado,kaita sub trompantaj formuloj de politikaj liberecoj kaj fikciaj demokratiajgarantioj.

5. La negado de la atoritato

La ideologoj de la buraro difinas la taton kiel la reguligan organon de lakompleksaj civilaj, sociaj kaj politikaj rilatoj inter la homoj ene de la modernasocio, protektanta la ordon kaj la leojn de i tiu. La anarkiistoj konsentas pritiu difino, sed ili kompletigas in asertante, ke per tiu ordo kaj tiuj leojproduktias la dominado de la granda plimulto de la popolo fare de apenaaminoritato kaj ke por tio uste utilas la tato.

La tato samtempe estas la burara organizita perforto kontra la laboristoj kaj

la sistemo de siaj plenumaj organoj. La maldekstraj socialistoj kaj aparte labolevistoj anka konsideras kapitalservantoj la atoritaton kaj la burantaton. Sed ili kredas, ke la atoritato kaj la tato povas ii, en manoj de la


8/28

socialismaj partioj, potenca ilo dum la lukto por la laboristara emancipio. Tialili favoras la socialisman atoritaton kaj laboristan taton. Iuj volas la konkeronde la povo per pacaj, parlamentaj rimedoj, (socialdemokratuloj); la aliaj per larevolucia vojo (bolevistoj, la maldekstraj revoluciaj socialistoj).

La anarkiismo konsideras profunde eraraj, abomenaj tiujn du tezojn por laverko de la laboremancipio.

La atoritato estas iam ligita al la ekspluatado kaj la submetado de lapopolamasoj. i naskias el tiu ekspluatado: la atoritato sen perforto kajekspluatado perdas sian porekzistan kialon.

La tato kaj la atoritato elprenas el la amasoj ilian iniciaton, mortigas lakreeman spiriton, kultivas sur ili la servilan psikologion de la submetio, de laatendado, de la espero supreniri la sociaj tupoj, de la blinda fido, de la iluziokundividi la atoritaton. La emancipio de la laboristoj nur eblas dum laproceso de la rekta revolucia lukto de la laboristamasoj kaj ties klasorganizojkontra la kapitalisma sistemo.

La konkero de la povo por la socialdemokrataj partioj, per la parlamentajrimedoj, en la kondioj de la nuntempa ordo, ne antaenirigos e per unu solapao la emancipion de la laboro, pro la simpla kialo, ke la reala povokontinuos en manoj de la buruloj, kiuj regos la tutlandan ekonomion kajpolitikon. La rolo de la socialisma atoritato reduktios tiuokaze al la reformoj,al la plibonigo de tiu bura reimo mem (ekzemploj: Mac Donald 2, lasocialdemokrataj partioj de Germanio, Svedio kaj Belgio alvenintaj al la povo enla kapitalisma socio).

La preno de la povo kun la helpo de socia ano kaj la organizo de laboristatato ne povas jam utili al la kazo de la atentika emancipio de la laboro. La

tato, kreita unue por la defendo de la revolucio, finfinas, koruptita de lanecesoj kaj de siaj propraj ecoj, aliiante la celo de privilegiitaj specifaj kastoj,sur kiuj i apogas sin: i submetas perforte la amasojn al la necesoj de tiujprivilegiitaj kastoj kaj al la siaj, restarigante tiel la fundamenton de la atoritatokaj la kapitalisma tato: la kutimajn submetadon kaj ekspluatadon de la amasojper la perforto.

6. La rolo de la amasoj kaj la anarkiistoj en la sociaj luktokaj revolucio

La efaj fortoj de la revolucio estas la laborista klaso de la urboj, lakamparanamasoj kaj parto de la laborista intelektularo 3.La anarkiisma koncepto de la amasrolo en la socia revolucio kaj la konstruo dela socialismo diferencas de tiu de la portataj partioj. Dum la bolevismo kaj lasimilantaj tendencoj konsideras, ke la laboristamaso nur posedas detruantajnrevoluciajn instinktojn kaj estas nekapabla por kreanta kaj konstruantarevolucia agado -efa kialo, pro kiu i tiu devas koncentrii en la manoj de lahomoj konsistigantaj la registaron de la tato a la Centra Komitato de laPartio- la anarkiistoj pensas, ke la laboristamaso kontrae havas egajn eblojn

2 Vidu: eo.wikipedia.org/wiki/Ramsay_MacDonald. (Tr.)

3 Kvankam, same kiel la urba kaj kampa laboristaro, i estas premata kaj ekspluatata klaso, lalaborista intelektularo estas relative pli maluniinta ol la laboristoj kaj kamparanoj danke alla ekonomiaj privilegioj donitaj de la buraro al iuj el iaj elementoj. Pro tio, la unuaj tagoj dela socia revolucio nur la malpli favorataj tavoloj de la intelektularo partoprenos aktive.


9/28

por kreado kaj konstruado kaj aspiras neniigi la obstaklojn, kiuj malebligas iandisvolvion.

La anarkiistoj konsideras uste la taton kiel efan obstaklon, kiu uzurpas iujnamasrajtojn malebligante al ili iujn funkciojn de la ekonomia kaj socia vivo. Latato devas perei, ne estonte sed tuje.

i devas esti detruita de la laboristoj je la unua tago de ilia venko, kaj ne devasrestarii neniel. i estas anstataota de federaciisma sistemo el la organizaojde produktado kaj konsumado de la federacie unuiintaj kaj memadministratajlaboristoj. i tiu sistemo ekskludas tiel la organizon de la atoritato, kiel ladiktatorecon de partio.

La rusa Revolucio je 1917 montras uste tiun oriention de la proceso de sociaemancipio per la kreo de sistemo de sovetoj el laboristoj kaj kamparanoj kajfabrikaj komitatoj. ia bedarinda eraro estis ne likvidi siatempe la organizonde la tata Povo farita de la provizora registaro unue kaj la bolevista povoposte. La bolevistoj, profitante la fidon de laboristoj kaj kamparanoj,

reorganizis la buran taton la la cirkonstancoj de la momento kaj forigis,helpataj de la tato, la kreantan amasagadon, detruante la liberan reimon ella sovetoj kaj fabrikaj komitatoj, kiuj estis reprezentintaj la unuajn paojn al lakonstruo de sentata, socialisma socio.

La anarkiistan agadon oni povas dividi en du periodoj: anta kaj dum laRevolucio. Dum unu kaj alia, povis la anarkiistoj plenumi sian taskon nur kielorganizitan forton, kun klara koncepto de la celoj de sia lukto kaj de la vojoj porla realigo de tiuj celoj.

La efa tasko de la enerala Unuio de Anarkiistoj, dum revoluciaj periodoj,devas esti prepari la laboristojn kaj kamparanojn por la socia revolucio.

Neante la formalan demokration (buran) kaj la tatan atoritaton kajproklamante la tutan emancipion de la laboro, la anarkiismo intensigasmaksimume la striktajn principojn de la klaslukto: i vekas kaj disvolvas laamasan klaskonsciencon kaj la revolucian klasnecedemon. Estas uste en lasenco de la klasnecedemo, la kontrademokratismo, la kontratatismo, lakomunismaj anarkiismaj idealoj, kiel oni devas fari la amasedukadon. Sed lasola edukado ne sufias. Anka necesas iu anarkiista amasorganizao. Poratingi in oni devas agi je du manieroj: unue, la elekto kaj unuio de larevoluciaj fortoj laboristaj kaj kamparanaj sur liberecana komunisma teoriabazo; alie, sence reagrupigi laboristojn kaj kamparanojn sur ekonomia bazo de

produktado kaj konsumado (produktadaj organizaoj el revoluciaj laboristoj kajkamparanoj, laboristaj kaj kamparanaj kooperativoj liberaj, ktp.).

La laborista kaj kamparana klaso, organizita sur la bazo de la produktado kajkonsumado kaj trapenetrita de la revoluciaj anarkiismaj ideoj, estos la unuaapogpunkto de la socia revolucio. Ju pli konsciaj kaj organizitaj farias tiujmedioj al la anarkiisma maniero, des pli granda volo de liberecanaj necedemokaj kreado manifestos dum la momento de la revolucio.

Koncerne al la laboristklaso e Rusio, estas certe, ke post ok jaroj debolevisma diktatorado oni pruvas la veran naturon de la povo, kiu subpremasla naturajn necesojn de la amasoj kaj ties liberan agadon. La organizitaj

anarkiistaj aktivuloj tuj devas aliri, kun iuj siaj fortoj, al la renkonto de tiujnecesoj kaj ebloj, kun la celo ne permesi, ke ili degeneru en reformismo(menevismo). Kun la sama urao, devos la anarkiistoj dedii sin organizi la


10/28

malrian kampanaron, subpremitan de la povo de la tato, serante eliron, kiuentenas tiujn egajn revoluciajn eblojn.

La rolo de la anarkiistoj dum la revolucia periodo ne povas limii al la solapropagando de devizoj kaj liberecanaj ideoj.

Pli ol ajna alia koncepto, la anarkiismo devas esti la gvidanta koncepto de la

socia revolucio, ar nur ekde la anarkiisma teoria bazo povos la socia revolucioalkonduki al la tuta emancipio de la laboro.

La gvidanta pozicio de la anarkiismaj ideoj en la revolucio indikas anarkiismanoriention de la okazaoj. Tamen oni ne devas konfuzi tiun teorian movanforton kun la politika regado de la tataj partioj, kiu alkondukas fine al la tatapovo.

La anarkiismo aspiras nek la konkeron de la politikan povon nek ladiktatoradon. ia efa aspiro estas helpi la amasojn sekvi la atentikan vojonde la socia revolucio kaj la socialisma konstruo. Sed ne sufias, ke la amasojsekvas la vojon de la socia revolucio. Necesas, krome, teni tiun revolucian

oriention kaj tiujn celojn: la forigo de la kapitalisma socio nome de la liberajlaboristoj. Kiel al ni pruvis la spertao de la rusa Revolucio je 1917, i tiu lastatasko estas malfacila efe pro la multnombraj partioj, kiuj klopodas orienti lamovadon al kontraa direkto al la socia revolucio.

Kvankam la amasoj esprimas anarkiismajn tendencojn kaj devizojn en la sociajmovadoj, ili estas disigitaj kaj malorganizitaj, tial ili ne povas disvolvi la movanforton de la liberecanaj ideoj, kiu necesas por konservi la anarkiismajnoriention kaj celojn dum la socia revolucio. Tiu teoria mova forto nur povasesprimi sin per kolektivo speciale kreita de la amasoj por tiu celo. La organizitajanarkiistaj elementoj konsistigas uste tiun kolektivon.

La teoriaj kaj praktikaj devoj de tiu kolektivo estas tre gravaj en la momento dela revolucio. i devos manifesti siajn iniciatojn kaj disvolvi partoprenon en iujkampoj de la socia revolucio: tiu de la eneralaj orientio kaj karaktero de larevolucio, tiu de la pozitivaj taskoj de la revolucio en la nova produktado, tiu dela intercivitana milito kaj la defendo de la revolucio, la konsumo, la agraraafero, ktp.

Pri iuj tiuj aferoj, kaj pri multaj aliaj, la amaso postulas al la anarkiistoj klarankaj precizan respondon. Kaj en la momento kiam i tiuj defendas koncepton dela revolucio kaj de la socia strukturo, ili estas devigitaj klare respondi al iujdemandoj, ligi la solvon al la problemoj kun la enerala koncepto de la

liberecana komunismo kaj dedii iujn iliajn fortojn por ties efika realigo.Nur tiuokaze, la enerala Unuio de Anarkiistoj kaj la anarkiisma movadocertigas sian movan teorian funkcion en la socia revolucio.

7. La transira periodo

La socialismaj politikaj partioj komprenas kiel transiran periodondeterminitan fazon dum la vivo de popolo, kies karakterizaoj estas: la rompokun la malnova ordo de la aferoj kaj la starigado de nova ekonomia kaj politikasistemo, kiu tamen ne reprezentas ankora la tutan emancipion de la

laboristoj.i-sence, iuj minimumaj programoj de la socialismaj politikaj partioj, ekzemplela demokratia programo de la socialistoj-oportunistaj a la programo de la


11/28

diktatorado de la laboristaro de la komunistoj, estas programoj de la transiraperiodo.

La fundamenta karakterizao de tiuj minimumaj programoj estas, ke iuj ilikonsideras momente neebla la tutan realigon de la idealoj de la laboristoj, tiessendependecon, ties liberecon, ties egalecon kaj, konsekvence, la programojkonservas tutan serion de institucioj de la kapitalisma sistemo: la principo de latata subpremado, la privata proprieto de la rimedoj kaj instrumentoj deproduktado, la salajro, kaj multaj aliaj, la la celoj aluditaj de tia a tia iprogramo de unu a alia partio.

La anarkiistoj iam estis malamikoj ekde la komenco de similaj programojkonsiderante, ke la konstruo de transiraj sistemoj, kiuj tenas la principojn deekspluatado kaj subpremado sur la amasoj, portas neeviteble novandisvolvion de la sklaveco.

Anstata starigi la minimumajn politikajn programojn, la anarkiistoj iamdefendis la ideon de la tuja socia revolucio, kiu senigas la kapitalisman klason

de iaj ekonomiaj kaj politikaj privilegioj, kaj redonas la rimedojn kajinstrumentoj de produktado tiel, kiel iujn funkciojn de la ekonomia kaj sociavivo, al la manoj de la laboristoj.

i tiun pozicion dare subtenas hodia la anarkiistoj. La ideo pri transiraperiodo, la kiu la socia revolucio devas alkonduki ne al la komunisma sociosed al ajna sistemo, konservante la elementojn kaj restojn de la kapitalismasistemo, estas kontrasociala je ia esenco. i minacas plifortigi kaj disvolvitiujn elementojn is iaj antaaj dimensioj kaj malprogresigi la okazaojn.

Klara ekzemplo estas la reimo de la laboristara diktatorado, starigita de labolevistoj e Rusio.

La ili, la reimo estus transira fazo al la plena komunismo. Fakte, i tiu fazosignifis la restarigon de la klassocio en kies fundo oni trovas, kiel antae, lalaboristojn kaj la malriajn kamparanojn.

La gravita centro en la konstruo de la komunisma socio ne estas la eblo certigial iu individuo ekde la unua tago de la revolucio la senliman liberecon por povikontentigi liajn necesojn, sed i bazias sur la fakto konkeri la socian bazon detiu socio kaj starigi la principojn de egalemaj rilatoj inter la individuoj. Koncerneal la afero pri pli a malpli granda abundeco de varoj, oni ne konsiderasprincipon sed teknikan problemon.

La fundamenta principo, sur kiu starigos la novan socion, sur kiu ripozos i tiukaj neniel devos limigi sin, estas tiu de la egaleco de la rilatoj, la libereco kaj lasendependeco de la laboristoj. Tiel do, tiu principo reprezentas uste la unuanfundamentan amaspostulon, en kies nomo ili nur ribelos por la socia revolucio.

El du aferoj, unu: la socia revolucio finias per la malvenko de la laboristoj,kaj tiuokaze denove oni devos sin prepari por la lukto, por nova ofensivokontra la kapitalisma sistemo; a i alkondukos al la venko de la laboristoj, kajtiuokaze, i tiuj alproprigos la rimedojn, kiuj ilin permesas memadministri sin-la teron, la produktadon kaj la sociajn funkciojn- ekkonstruante liberan socion.

Tio estas, kion karakterizos la principo de la starigado de la komunisma socio,

kiu, iam komencita, kontinuos senese la vojon de ia disvolvio, fortiante kajperfektiante senese. Tiel, la laborista konkero de la produktemaj kaj sociajfunkcioj klare diferencigos inter la tatema kaj sentatema epoko.


12/28

Se i volas ii proparolanto de la luktantaj amasoj, la flago de tuta epokorevolucisocia, la anarkiismo ne devas asimili sian programon al tio, kiopostvivas de la kaduka mondo, al la oportunismaj tendencoj de la transirajsistemoj kaj periodoj, nek kai siaj fundamentaj principoj, sed, tre kontrae,disvolvi ilin kaj apliki ilin maksimume.

8. Anarkiismo kaj sindikatismoNi konsideras artefarita, senigita je iu senco kaj fundamento, la tendenconkontrastari liberecanan komunismon kaj sindikatismon kaj male. La konceptojde la anarkiismo kaj de la sindikatismo apartenas al malsamaj pozicioj. Dum lakomunismo, tio estas, la libera socio de la egalaj laboristoj, estas la celo de laanarkiisma lukto, la sindikatismo, tio estas, la revolucia laborista movado, estasunu el la manieroj de la revolucia klaslukto. Kunigante la laboristojn sur la bazode la produktado, la revolucia sindikatismo, kiel ajna alia profesia grupo, nehavas difinitan teorion; ne ekzistas mondkoncepto, kiu respondas al la iujdemandoj sociaj kaj politikaj de la nuntempa realo. i iam reproduktas la

ideologion de la diversaj politikaj grupoj, kiuj partoprenas pli intense.Nia sinteno anta la revolucia sindikatismo deduktas sin de tio, kio ni estasdirinta. Sen nin zorgi i tie solvi antatempe la aferon de la rolo de la revoluciajsindikatoj dum la komenzo de la revolucio, tio estas, sen nin zorgi scii, u iliestos la organizantoj de la tuta nova produktado, a u ili cedos la lokon al lalaboristaj sovetoj a la fabrikkomitatoj, ni konsideras, ke la anarkiistoj devaspartopreni en la revolucia sindikatismo kiel plia formo de la revolucia laboristamovado.

Tamen, la afero, kiel i starias hodia, ne estas scii se la anarkiistoj devas ane partopreni en la revolucia sindikatismo sed plej bone dirite, kiel kaj de kiumaniero devas partopreni en i.

Ni konsideras la tutan pasitan periodon is niaj tagoj, dum kiu la anarkiistojpartoprenis en la revolucia sindikatisma movado en la rolo de individuajaktivuloj kaj propagandistoj, kiel periodo de metiaj rilatoj kun la sindikatalaborista movado.

La anarkisindikatismo, klopodante forte enkonduki la liberecanajn ideojn en lamaldekstra flanko de la revolucia sindikatismo per la kreo de sindikatoj deanarkiisma tipo, reprezentas paon antaen; sed i ne superas ankora laempirian metodon. ar la anarkiismo ne nepre alligas la anarkiigan verkon de

la sindikatisma movado al tiu de la organizado de la anarkiismaj fortoj ekster lamovado. Tiel nur estas sub la kondio de tia ligo, kiel eblas anarkiigi larevolucian sindikatismon kaj malebligi in, ke i deturnios al la oportunismokaj reformismo.

Konsiderante la revolucian sindikatismon, nur kiel profesian movadon delaboristoj, kiuj ne havas socian teorion nek determinitan politikon kaj,konsekvence, nekapabla solvi per i mem la socian aferon, ni konsideras, ke latasko de la anarkiistoj en tiu movado konsistas disvolvi la liberecanajn ideojn,orienti in la liberecana senco kun la celo transformi in en aktivainstrumento de la socia revolucio. Gravas neniam forgesi, ke se la sindikatismo

ne trovas apogon sur la anarkiisma teorio, i apogos tiam, vole nevole, sur laideologio de portata politika partio.

La franca sindikatismo, kiu iam elstaris pro iaj anarkiismaj devizoj kaj


13/28

taktikoj, falis tuj sub la influo de la bolevistoj unue, kaj, efe, de laoportunismaj socialistoj, cetere. Sed la tasko de la anarkiistoj en la vicoj de larevolucia laborista movado ne povos plenumii se ne estas kondie, ke iliaverko estas intime rilatigita kaj interkonsentigita kun la agado de la anarkiismaorganizao, kiu lokias ekster la sindikato. Alivorte, ni devas eniri en larevolucia laborista movado, kiel organizita forto respondeca de la plenumita

laboro en la sindikatoj anta la enerala anarkiisma organizao, kaj orientita dei tiu lasta.

Sen limigi nin al la kreado de anarkiismaj sindikatoj, ni devas klopodi uzi nianideologian influon sur la tuta revolucia sindikatismo kaj iuj iaj formoj (la ILM -Industriaj Laboristoj de la Mondo, la rusaj profesiaj unuioj, ktp.). Tiun celon nine povos atingi se ni ne tuj eklaboras, kiel strikte organizita anarkiistakolektivo, sed neniam per malgrandaj empiriaj grupoj sen organizemajinterligoj nek teoria interproksimio.

Anarkiismaj grupoj en la entreprenoj kaj fabrikoj, zorgantaj pri la kreo deanarkiismaj sindikatoj, luktante en la revoluciaj sindikatoj por la superinfluo de

la liberecanaj ideoj en la sindikatismo, grupoj orientitaj en ia agado deenerala anarkiisma organizao: tiu estas la senco kaj la formoj de la sinteno dela anarkiistoj anta la revolucia sindikatismo kaj la revoluciaj laborismajmovadoj, kiuj al i alligas sin.

Konstrua parto

La problemo de la unua tago de la revolucioLa fundamenta celo de la luktanta labormondo estas la fondo, pere de larevolucio, de egalema, libera komunisma socio bazita sur la principo: El iu lasiaj ebloj, al iu la siaj necesoj.

Tamen, i tiun socion oni ne atingos per i mem, nur per la forto de la sociaagitado. ia realigo prezentios, kiel socia-revolucia proceso pli-malplidarigita, orientita de la venkintaj organizitaj laborfortoj sur determinita vojo.

Nia tasko estas indiki ekde nun antaen tiun vojon, formuli la pozitivajn kajkonkretajn problemojn, kiuj prezentios al la laboristoj ekde la unua tago de la

socia revolucio. La sorto de i tiu lasta dependos de ilia taga solvo.Estas evidente, ke la konstruo de la nova socio ne eblos is post la venko de lalaboristoj sur la nuntempa kapitalisma kaj bura sistemo kaj tiesreprezentantoj. Neeblas ekigi la konstruon de nova ekonomio kaj novaj sociajrilatoj dum la povo de la tato, kiu protektas la sklavecan reimon, nedisfendias, dum la laboristoj kaj kamparanoj ne havas en siaj manoj, en larevolucia reimo, la industrian kaj agraran ekonomion de sia lando.

Konsekvence, la unua tasko de la socia revolucio estas detrui la tatanstrukturon de la kapitalisma socio, senigi al la buraro kaj, enerale, al iujsocie privilegiitaj elementoj, la rimedojn de povo kaj starigi ie la volon de la

revolucia laboristaro, esprimita la la fundamentaj principoj de la sociarevolucio. i tiu detruema kaj luktema aspekto de la revolucio helpos purigi lavojon al la pozitivaj taskoj, kiuj konsistigas la sencon kaj esencon de la socia


14/28

revolucio.

i tiuj taskoj estas la sekvaj:

1. La solvo, la liberecana komunisma senco, de la problemo de la landaindustria produktado.

2. La solvo, samsence, de la kamparana problemo.

3. La solvo de la problemo de la provizado.

La produktado

Konsiderante la fakton, ke la landindustrio estas la rezulto el la penadoj depluraj generacioj de laboristoj kaj, ke la diversaj industribranoj estas intimeligitaj inter si, ni konsideras la tutan nuntempan produktadon, kiel ununuranatelieron de produktantoj, kiu tute apartenas al iuj laboristoj kaj al neniuaparte.

La produktema meanismo de la lando estas entuta kaj apartenas al la tutalaborista klaso. i tiu tezo determinas la karakteron kaj la formon de la novaproduktado. i tiu anka estos entuta, komuna lasence, ke la produktojrealigitaj de la laboristoj apartenos al iuj. i tiuj produktoj, kiuj ajn estas tieskategorio, konsistigos la eneralan rezervon de provizado de la laboristoj, tieldo iu, kiu partoprenos en la nova produktado, ricevos tion, kion li bezonas, suregala bazo por iuj.

La nova sistemo de produktado tute neniigos la salajron kaj ian ekspluatadonkaj anstataigos ilin per la principo de la frata kaj solidara laboristakunlaborado.

La meza klaso, kiu en la moderna kapitalisma socio plenumas perantajn kajneproduktivajn funkciojn -la komerco kaj aliaj- same kiel la buraro, devospartopreni en la nova produktado, la la samaj kondioj ol la ceteraj laboristoj.Kontraokaze, i tiuj klasoj lokios ili mem al la rando de la laborista socio.

Ne ekzistos mastroj, u estas entreprenistoj, posedantoj a la tato-posedanto(kiel estas la hodiaa okazo en la bolevista tato). La organizfunkcioj estosplenumataj de administraj organoj speciale por tio kreitaj de la laboristaj klasoj:laboristaj sovetoj, fabrikkomitatoj a laboristaj administracioj de entrepreno kajfabriko. i tiuj organoj, interrilatigitaj teritorie, starigos urbajn, distriktajn kaj,laste, eneralajn kaj federaciajn instituciojn por la produktadministrado.

Elektitaj de la amaso kaj senese sub ia kontrolo kaj influo, i tiuj organojestos renovigitaj senese kaj tiel plenumos la ideon de la atentikamemadministrado de la amasoj.

Unuigita produktado, kies rimedoj kaj produktoj apartenos al iuj, postanstataigi la salajron per la principo de la frata kunlaborado kaj starigi laegalecon de rajtoj por iuj produktantoj, kun produktado organizita de laorganoj de laborista administracio, elektitaj de la amasoj: tiu estos la unuapraktika pao sur la vojo de la realigo de la liberecana komunismo.

La konsumado

i tiu problemo aperos en la revolucio la duobla aspekto:

1. La principo de la sero de la varoj de konsumo


15/28

2. La principo de ia disdonado.

Koncerne al la disdonado de la konsumvaroj, la solvoj dependos efe de lakvanto da disponeblaj produktoj, la principo de la konformeco al la celo, ktp.

La socia revolucio, komisiita de la rekonstruo de la tuta nuntempa socia ordo,akceptas la devigon okupi sin de la esencaj necesoj de iuj. La sola escepto

estas la grupo de la nelaboristoj, kiuj malakceptas partopreni en la novaproduktado pro kontrarevoluciaj kialoj. Sed, enerale, kaj esceptante i tiunlastan kategorion, la kontentigo de la necesoj de la tuta loantaro de la sociarevolucio estas certigita de la rezervo de la varoj de enerala konsumo. Okaze,ke la kvanto da produktoj estas nesufia, disdonos sin la la principo de la plejgranda urao: unue la infanoj, la malsanuloj kaj la laboristaj familioj.

Pli malfacila problemo estos tiu de la organizo de la rezervoj de konsumo.Sendube, la unuaj tagoj de la revolucio, la urboj ne disponos de iujnemalhaveblaj produktoj. Samtempe, la kamparanoj havos abunde laproduktojn, kiujn malhavos la urboj.

La liberecanaj komunistoj ne povas dubi pri la reciproka karaktero de la rilatojinter la urbo kaj la kamparo. Ili konsideras, ke la socia revolucio ne povasrealii sen la komunaj penadoj de laboristoj kaj kamparanoj. Konsekvence, lasolvo de la problemo de la konsumo en la socia revolucio ne eblos sen la intimarevolucia kunlaborado de tiuj du kategorioj de laboristoj.

Por starigi i tiun kunlaboradon, la urba laborista klaso, kun la produktado ensiaj manoj, devos tuj pensi pri la esencaj necesoj de la kamparo kaj klopodihavigi la iutagajn produktojn de konsumo, la rimedojn kaj instrumentojn por lakolektiva kamparana kulturado. La solidarecaj rimedoj manifestitaj de lalaboristoj koncerne al la necesoj de la kamparanoj provokos la saman geston

inter i tiuj, kiuj kompense havigos kolektive al la urboj la produktojn el siakampara laboro, la unua el kiuj estas la nutrao.

Kamparanaj kaj laboristaj kooperativoj estos la unuaj organoj, kiuj kontentigosla necesojn de nutrado kaj ekonomia provizado de la urboj kaj kamparoj.

Komisiitaj poste de pli gravaj kaj konstantaj funkcioj, speciale havigi iunneceson por certigi kaj disvolvi la ekonomian kaj socian vivon de la laboristojkaj kamparanoj, i tiuj kooperativoj transformios en konstantaj organoj deprovizado de la urboj kaj la kamparo.

i tiu solvo de la problemo de la provizado permesos al la laboristaro krei

rezervon de konstanta provizado tio, kio efikos de decida kaj favora maniero enla tuta nova produktado.

La tero

Ni konsideras, kiel efajn revoluciajn kaj kreantajn fortojn por la solvo de lakamparana afero, la kamparanojn-laboristojn tiuj, kiuj ne ekspluatas la laboronde aliaj, kaj la kamparan salajratan laboristaron. Ilia tasko estos efektivigi lanovan organizadon de la teroj kun la celo starigi la uzon kaj la ekspluatadon dela tero la la komunismaj principoj.

Samkiel la industrio, la tero ekspluatita kaj kultivita de sinsekvaj generacioj de

laboristoj, estas la produkto de iliaj komunaj penadoj. i anka apartenas al latuta laborista popolo en ties aro kaj al neniu aparte. Kiel komuna proprieto, iestas necedebla; la tero ne eblas plu objekto de aeto, vendo a farmo; i ne


16/28

povas plu utili, kiel rimedo de ekspluatado de la laboro de aliaj. La tero estasanka speco de komuna populara ateliero, en kiu la mondo de la laboristojproduktas la rimedojn por vivi. Sed estas tipo de ateliero, en kiu iu laboristo(kamparano) prenis la kutimon, danke al iuj historiaj kondioj, plenumi lalaboron per si mem, kaj sendepende de aliaj produktantoj. Dum en la industrio,la kolektiva metodo de laboro estas esence necesa kaj la sola ebla, en la

agrikulturo ne tiel estas nuntempe. La plej granda parto de la kamparanojkultivas la teron per siaj propraj rimedoj.

Tial, kiam la kamparanoj posedos la terojn kaj la rimedojn por ia ekspluatado,sen eblo de vendo nek farmo, la afero de la maniero de ia fruktuzo kaj larimedoj de ia ekspluatado (komune a familie) ne trovos tuje kompletan kajdefinitivan solvon tiel, kiel okazos en la industrio. La unuajn tempojn oni uzos,tre probable, iun medion kaj alian.

Estos la revoluciaj kamparanoj tiuj, kiuj starigos la definitivan manieron deekspluatado kaj fruktuzo de la tero. Eblas nenia ekstera premo pri i tiu afero.

Tamen pro tio, ke ni konsideras, ke nur la komunisma socio, en kies nomo oniestos farinta la socian revolucion, liberigas la laboristojn el ilia situacio desklavoj kaj ekspluatatoj, kaj al ili donas kompletan liberecon kaj egalecon, protio, ke la kamparanoj konsistigas la egan plimulton de la loantaro (irkae 85procento e Rusio) kaj sekve la kamparana reimo starigita de la kamparanojestos la decida faktoro en la destinoj de la revolucio, kaj ar laste la privataekonomio en la agrikulturo alkondukas, samkiel la privata industrio, al lakomerco, la amasio, la privata proprieto kaj la restarigo de la kapitalo, niadevo estos fari, ekde la komenco, ion necesan por faciligi la solvon al lakamparana afero en kolektiva senco.

Kun tiu celo, ni devas ekde nun alporti al la kamparanoj fortan propagandonfavore al la kolektiva kamparana ekonomio. La fondo de specifa Unuio dekamparanoj kun liberecana tendenco grave faciligos i tiun laboron.

i-sence, la teknika progreso tuj havos egan gravecon, faciligante la evoluadonde la terkulturo, kaj anka la realigon de la komunismo e la urboj, efe en laindustrio. Se, dum siaj rilatoj kun la kamparanoj, la laboristoj ne agos individuea per apartaj grupoj, sed kiel ega komunisma kolektivo, irkaprenantekompletajn branojn de la industrio, se ili pensas krome pri la esencaj necesojde la kamparo kaj havigas al iuj tiom la objektojn de iutaga uzo, kiom lainstrumentojn kaj mainojn por la kolektiva ekspluatado de la tero, tio impulsoscertece la kamparanojn al la komunismo en la terkulturo.

La defendo de la revolucio

La afero de la defendo de la revolucio rilatias anka kun la problemo de launua tago. Nome, la pli potenca defenda rimedo de la revolucio estas lafelia solvo de iaj pozitivaj problemoj: la produktado, la konsumado kaj la tero.Solvitaj tiuj problemoj de usta maniero, nenia kontrarevolucia forto povosanigi a saneligi la laboristan liberan reimon.

Tamen, la laboristoj malgra io devos suferi severan lukton kontra lamalamikoj de la revolucio, kun la celo defendi kaj subteni ian konkretan

ekziston.La socia revolucio, kiu minacas la privilegiojn kaj la ekziston mem de lanelaboristaj klasoj de la nuntempa socio, provokos neeviteble, fare de i tiuj


17/28

klasoj, senesperan reziston, kiu prenos la aspekton de sanga intercivitanamilito.

Kiel la rusa spertao pruvis, tia intercivitana milito estos longa afero el plurajjaroj kaj ne monatoj. Malgra la unuaj paoj de la laboristoj estis tre feliaj je lakomenco de la revolucio, la regantaj klasoj konservos dum sufia tempo egankapablon de rezisto. Dum pluraj jaroj, ili disvolvos ofensivojn kontra larevolucio, klopodante repreni la povon kaj la privilegiojn, kiujn oni senigis al ili.

Multnombra armeo, la tekniko kaj la milita strategio, la kapitalo io etos sinkontra la venkintaj laboristoj.

Kun la celo konservi la konkerojn de la revolucio, i tiuj lastaj devos krei ladefendajn organojn de la revolucio por kontrastari la ofensivon de la reakciobataleman forton, respondan al la graveco de ia tasko. La unuaj tagoj de larevolucio, i tiu batalema forto estos formita el iuj laboristoj kaj kamparanojarmataj. Sed, i tiu spontanea armita forto nur estos valida dum la unuaj tagoj,kiam la intercivitana milito ne ankora estas atingonta ian efan punkton kaj

la du luktantaj partoj ne ankora estas kreonta regule konsistigitajn militajnorganizaojn.

Dum la socia revolucio, la plej kriza momento ne estas tiu de la forigo de laatoritato, sed la sekvanta: tiu, en kiu la fortoj de la renversita reimodisvolvas eneralan ofensivon kontra la laboristoj kaj i tiuj klopodas defendila konkerojn atingitajn.

La propra karaktero de i tiu ofensivo tiel, kiel la tekniko de disvolvio de laintercivitana milito, devigos al la laboristoj krei determinitajn revoluciajngrupojn. La fundamentaj esenco kaj principoj de i tiuj tamentoj devas estideterminitaj antae. Neante la portatajn kaj atoritatemajn metodojn de

amasregado, ni same neas la portatan rimedon organizi la laboristan militanforton, a alivorte, la principon de tata armeo bazita sur la deviga militservo.Estas la principo de la volontulemo, konsente kun la fundamentaj pozicioj de laliberecana komunismo, sur kiu devas bazii la militaj formadoj de la laboristoj.La tamentojn de ribelaj gerilanoj, laboristoj kaj kamparanoj, kiuj agadis dum larusa revolucio, oni povas citi kiel ekzemplon de tiaj grupoj.

Tamen, oni ne devas kompreni la volontulemon kaj la agadon de la gerilanoj enla strikta senco de tiuj vortoj, tio estas, kiel lukto de la laboristaj kajkamparanaj tamentoj kontra la loka malamiko, ne kunordigitaj inter ili perefikanta enerala plano kaj agante iun homon sub sia propra respondeco,

akceptante siajn proprajn riskojn kaj danerojn. La agado kaj taktiko de lagerilanoj devos orientii, dum la periodo de ia kompleta disvolvio, lakomuna revolucia strategio.

Simila al ajna alia milito, la intercivitana milito ne povus disvolvii sukcese porla laboristoj se ili ne aplikas la du fundamentajn principojn de iu milita agado:la unuio de la plano de operacioj kaj la unuio de komuna komando.

La plej kriza momento de la revolucio estos, kiam la buraro direktios kontrala revolucio kun organizitaj fortoj. Tiu kriza momento devigos al la laboristoj uzila principojn de la milita strategio. Tiel, viditaj la necesoj de la milita strategio,kaj anka de la strategio de la kontrarevolucio, la revoluciaj armitaj fortoj

devos kunii neeviteble en enerala revolucia armeo kun komunaj komandokaj plano de operacioj.

La sekvantaj principoj estos la bazo de i tiu armeo:


18/28

1. La klaskaraktero de la armeo

2. La volontulemo (iu devigo estos tute ekskludita de la verko de la revoluciadefendo)

3. La revolucia libera disciplino (memdisciplino): la volontulemo kaj revoluciamemdisciplino tute harmoniios kaj faros la revolucian armeon morale pli

forta ol ajna alia tata armeo.4. La absoluta submetio de la revolucia armeo al la laboristaj kaj kamparanaj

amasoj, la la persono de komunaj laboristaj kaj kamparanaj institucioj por latuta lando, enpostenigitaj de la amasoj en la estraj postenoj de la ekonomiakaj socia vivo.

Alivorte: la organo de la defendo de la revolucio komisiita batali lakontrarevolucion, tiel per malfermitaj militaj frontoj, kiel ekde la internaintercivitana milito (la buraraj komplotoj, la preparadoj de la kontrarevoluciajagadoj, ktp.) estos afero de la kamparanaj kaj laboristaj produktantajorganizaoj, al kiuj i submetos sin kaj, per kiuj i orientos sin politike 4.

Tio estas la konsekvenco de la milita strategio de la revolucio, strategiarimedo, al kiu la laboristoj estos fatale kondukotaj de la procezo mem de laintercivitana milito. Sed i tiu rimedo devas altiri la atenton ekde la komenco.i devas esti atente studita kun la celo eviti, en ia verko de protekto kajdefendo de la revolucio, iun neripareblan malfruon, ar la malfruoj en la tagojde la intercivitana milito povos esti ruinigaj por la rezultato de iu sociarevolucio.

Organizema parto

La principoj de la anarkiisma organizo

La pli supre esprimitaj konstruemaj eneralaj pozicioj konsistigas la platformonde organizo de la revoluciaj fortoj de la anarkiismo. i tiu platformo, perdeterminita teoria kaj taktika orientio, aperas kiel la necesa minimumo porkunveni ure iujn aktivulojn de la organizita anarkiisma movado.

ia tasko estas kolekti irka si iujn sanajn elementojn de la anarkiisma

movado en ununura enerala organizao, aktiva kaj konstanta: la eneralaUnuio de Anarkiistoj. La fortoj de iuj aktivaj aktivuloj de la anarkiismo devosorientii al la kreo de i tiu organizao.

La fundamentaj principoj de organizo de enerala Kunio de Anarkiistoj devosesti la jenaj:

1. La teoria unueco

La teorio reprezentas la forton, kiu regas la agadojn de la personoj kajorganizaoj la difinita vojo kaj determinita celo. Nature, ili devas esti komunajal iuj personoj kaj organizaoj aliitaj al la enerala Unuio de Anarkiistoj. Latuta agado de i tiu, tiel en ia enerala karaktero, kiel aparta, devas akordi4 Anta starii konsente al determinitaj liberecanaj komunismaj principoj, la armeo mem ne

devas konsideri sin kiel fundamenta elemento.


19/28

konstante kaj perfekte kun la teoriaj principoj sekvitaj de la Unuio.

2. La taktika unueco a agada kolektiva metodo

La taktikaj metodoj uzitaj de la membroj a grupoj de la Unuio devas estisame unuigaj, tio estas, ili devas esti striktakorde tiel inter ili, kiel kun la

eneralaj teorio kaj taktiko de la Unuio.Komuna taktika plano en la movado havas decidan gravecon por la ekzisto dela organizao kaj la tuta movado: i liberigas ilin de la ruiniga efekto de plurajtaktikoj, kiuj nuligas reciproke, koncentrigas iujn movadajn fortojn, al ili faraspreni komunan direkton al determinita celo.

3. La kolektiva respondeco

La praktiko konsistanta agadi sub la persona respondeco devas esti firmekondamnita kaj malakceptita en la vicoj de la anarkiisma movado.

La terenoj de la socia kaj politika revolucia vivo estas anta io profundekolektivaj pro sia naturo. La socia revolucia agado ne povas bazii en tiujterenoj sur persona respondeco de izolitaj aktivuloj.

La plenuma organo de la enerala anarkiisma movado -la Anarkiisma Unuiodirektante sin de decida maniero kontra la taktiko de la nerespondecaindividualismo- enkondukas en iajn vicojn la principo de la kolektivarespondeco: la tuta Unuio estos respondeca de la revolucia kaj politika agadoel iu membro; samkiel iu membro estos respondeca de la revolucia kajpolitiko agado de la tuta Unuio.

4. La federaciismoLa anarkiismo iam neis la centralizitan organizon, tiel en la tereno de la sociavivo, kiel en tiu de ia politika agado. La sistemo de centralizo celas malpliigi lainiciatan, sendependecan kaj kritikan spiriton de iu individuo, kaj celas lablindan submetion al la centro de la grandaj amasoj. La naturaj kaj neprajkonsekvencoj de i tiu sistemo estas la servuto kaj meanikio de la socia vivokaj la vivo de partioj.

Anta la centralizismo, la anarkiismo iam sekvis kaj defendis la principojn dela federaciismo, kiu interkonsentigas la sendependecon kaj la iniciaton de laindividuo a la organizao kun la servo de la komuna celo.

Interkonsentigante la ideon de la sendependeco kaj la pleneco de rajtoj de iuindividuo kun la servo de la sociaj necesoj, la federaciismo malfermas lapordojn al iu sana manifestacio de la kapabloj de iu individueco. Sed ofte, lafederaciisma principo deformiis en la anarkiismaj vicoj: tro ofte konfuzis sinkun la rajto manifesti efe la egoo, sen la devigo konsideri la devojn de laorganizao.

i tiu falsa interpreto malorganizis nian movadon estintece. Jam estas horo finition de neinversigebla maniero. La federaciismo signifas la liberaninterkonsenton inter individuoj kaj organizaoj por orientita kolektiva laboro alkomuna celo. Tia interkonsento kaj la konsekvenca federacia unuio ias en

realaojn anstata esti fikcioj kaj iluzioj, kun la esenca kondio, ke iujpartoprenantoj plenumas de la plej kompleta maniero la akceptitajn devojn kajakceptas la komune prenitajn decidojn.


20/28

En socia verko tiel ampleksa, kiel estas la federaciisma bazo sur tiu, kiustarias, ne povas esti rajtoj sen obligacioj tiel, kiel ne povas esti decidoj senia plenumo. Tio estas malpli tolerebla en anarkiisma organizao, kiu prenassur si ekskluzive la devigojn de la laboristoj kaj ties socia revolucio.

Tial, la federaciisma tipo de anarkiisma organizao, rekonante al iu membro dela organizao la rajton al la sendependeco, libera opinio, individuaj iniciato kajlibereco, atribuas al iu determinitajn organizemajn devojn, postulante al li ianstriktan plenumadon tiel, kiel la plenumadon de la komune prenitaj decidoj.

La ideo de la Anarkiisma enerala Unuio proponas la problemon de lakunordigo kaj interkonsento de la agadoj de la tutaj fortoj de la anarkiistamovado.

iu organizao aliita al la Unuio reprezentas esencan elon, kiu formas lakomunan institucion. iu elo havos ian sekretariaron, kiu teorie plenumos kajorientos sian propran politikan kaj teknikan laboron.

Rilate al la kunordigo de la agado de iuj organizaoj aliitaj al la Unuio, oni

kreos specialan organon: la Plenuma Komitato de la Unuio. Sub iarespondeco estos la sekvaj funkcioj: plenumado de la decidoj prenitaj de laUnuio, teoria kaj organizema orientio de la agado de la izolitaj organizaojkonforme al la teoriaj alternativoj kaj enerala taktika plano de la Unuio, klaraesprimo de la enerala stato de la movado, konservado de la interligoj delaboro kaj organizo de iuj asocioj de la Unuio kaj kun aliaj organizaoj.

La rajtoj, devigoj kaj praktikaj taskoj de la Plenuma Komitato estos fiksitaj de laKongreso de la Unuio.

La enerala Unuio de Anarkiistoj havas determinitan kaj konkretan celon. Ennomo de la sukceso de la socia revolucio, i devas anta io bazii sur la plejrevoluciaj kaj radikalaj elementoj de la kamparanoj kaj laboristoj. Prenante sursi la socian revolucion, kaj estante krome kontraatoritata organizao, kiuaspiras la nuligon de la klassocio depost i tiu momento, la enerala Unuio deAnarkiistoj same bazias sur la du fundamentaj klasoj de la nuntempa socio: lalaboristoj kaj la kamparanoj. i utilos de la sama maniero al la emancipio deamba klasoj.

En tio, koncernanta la urbajn laboristajn kaj revoluciajn profesiajn organizaojn,la enerala Unuio de Anarkiistoj devos intensigi siajn penadojn kun la celo iiilia pioniro kaj teoria gvidanto. Oni projektas la saman taskon pri la ekspluatatakamparana amaso. Kiel apogpunktoj, plenumante la saman rolon ol la laboristaj

revoluciaj profesiaj sindikatoj, la Unuio penos por efektivigi reton de revoluciajkamparanaj ekonomiaj organizaoj kaj, krome, specifa kamparana Unuio,bazitaj sur kontraatoritataj principoj.

Frukto el la kerno de la laboristaj amasoj, la enerala Unuio de Anarkiistojdevas partopreni en iuj manifestacioj de la vivo, iam alportante la spiriton deorganizo, persisteco, aktiveco kaj atakemo. Nur tiuokaze i povos plenumi siantaskon, sian teorian kaj historian komision en la socia revolucio de la laboristoj,kaj ii la organizita iniciato de ilia emancipia proceso.


21/28

RESPONDO AL LA PLATFORMOHenriko Malatesta

Franca brouro titolita Platformo de organizo de la enerala Unuio deAnarkiistoj (Projekto) falis en miajn manojn hazarde (oni scias, ke hodia lanefaismaj tekstoj ne cirkulas e Italio).

Temas pri projekto de anarkiisma organizao, publikigita de Grupo de rusajanarkiistoj eksterlande, kiu ajnas tre speciale direktita al la rusaj kunuloj. Sedi temas pri aferoj, kiuj interesas al iuj anarkiistoj kaj, krome, estas evidente,ke i seras la alion de la kunuloj el iuj landoj pro la fakto esti skribita en lafranca. Tamen, utilas ekzameni tiel por la rusoj kiel por la alilandanoj, u laprojekto harmonias kun la anarkiismaj principoj, kaj u ia realigo vere utilas alla anarkiisma afero.

La motivoj de la iniciatintoj estas bonegaj. Ili bedaras, ke la anarkiistoj nekhavis kaj nek havas en la okazaoj de la socia politiko proporcian influon al lateoria kaj praktika valoro de sia doktrino, numero, kurao, sinofera spirito, kajili pensas, ke la efa kialo de tiu relativa fiasko estas la foresto de ampleksa,serioza kaj efika organizao.

is tie, principe, mi povus konsenti.

La organizo estas nenio krom la praktiko de la kunlaborado kaj solidareco; iestas la natura kondio, necesa de la socia vivo; estas nepra fakto, kiun onialtrudas al iuj, tiel en la homa socio enerale, kiel en ajna grupo de personoj,

kiuj havas komunan celon.La homo nek volas nek povas vivi izolita; li ne povas ii vera homo kajkontentigi siaj materialaj kaj moralaj necesoj per alia maniero ol socie kaj kunla kunlaborado de siaj proksimuloj. Tial nepras, ke iuj, kiuj ne organizas sinlibere, ar ili a ne povas a ne sentas la uran neceson, devas suferiorganizon, starigita de aliaj individuoj ordinare konsistigitaj kiel estraj klasoj agrupoj, cele ekspluati por ilia profito la laboron de aliaj.

Kaj la jarmila subpremado de la amasoj pro malgranda kvanto da privilegiulojestis iam la konsekvenco de la nekapableco de la plej granda parto de laindividuoj por interkonsentii, organizi sin sur la bazo de la komunumo de

interesoj kaj sentoj kun aliaj laboristoj por produkti, ui kaj, eventuale, defendisin de la subpremantoj kaj ekspluatantoj. La anarkiismo klopodas solvi i tiunsituacion per ia fundamenta principo de libera organizo, kreita kaj subtenitade la libera volo de la asociuloj kun nenia klaso de atoritato, tio estas, neniuindividuo havas la rajton altrudi al aliaj sian propran volon. Sekve estasmemkompreneble, ke la anarkiistoj klopodas apliki al sia privata vivo kaj al lavivo de sia movado la saman principon sur kiu, la ili, devus bazii la tutanhoman socion.

Iuj polemikoj permesus supozi, ke ekzistas anarkiistoj rifuzantaj al ia organizo;sed, fakte, la multnombraj, tro multnombraj, diskutadoj, kiujn ni subtenis pri i

tiu temo, e kiam estas malklarigitaj de aferoj de vortoj a venenitaj de aferojde personoj, nur koncernas esence al la maniero kaj ne al la principo deorganizado. Tiel, iuj kunuloj, per kontraaj vortoj al la organizo, organizas sin


22/28

kiel la ceteraj kaj ofte pli bone ol i tiuj, kiam ili pretendas serioze fari ion. Laafero, mi ripetas in, temas pri la aplikado.

Tiel do, mi devus rigardi simpatie la iniciaton de la rusaj kunuloj, konvinkita kielmi estas, ke pli enerala, plej bone firma kaj pli konstanta organizao ol tiuj,kiujn realigis is nun la anarkiistoj, kvankam i ne sukcesos forigi iujn erarojn,iujn mankojn, i eblas neevitebla en movado, kiu, kiel la nia, antaeniras al latempoj kaj pro tio luktas kontra la nekomprenado, la indiferenteco kaj ofte lamalamikeco de la plimulto, almena estus grava elemento de forto kajsukceso, potenca rimedo por trudi niajn ideojn.

Laborista kaj specifa organizaoMi konsideras efe necesa kaj ura tion, ke la anarkiistoj organizu sin por influisur la vojo, kiun sekvas la amasoj en ilia lukto por la plibonio kaj laemancipio. Hodia, la plej granda forto de socia transformo estas la laboristamovado (sindikata movado) kaj de ia direkto dependas grandparte la

evoluado, kiun prenos la okazaoj kaj la celo, al kiu oni alvenos en la jenarevolucio.

Per siaj organizaoj, fonditaj por la defendo de siaj interesoj, la laboristoj akiroskonsciencon de la subpremado, en kiu ili estas kaj de la kontrastaro, kiu ilindisigas de liaj patronoj, ili komencos aspiri plej bonan vivon, kutimios al lakolektiva lukto kaj solidareco, kaj povos konkeri iujn interkonformajnpliboniojn kun la kapitalisma kaj tatisma reimo. Poste, kiam la konfliktorezultas nesolvebla, alvenas la revolucio a la reakcio.

La anarkiistoj devas rekoni la utilecon kaj gravecon de la sindikata movado,devas favori ian disvolvion kaj fari de tio unu el la bazoj por sia agado,

penante por enkonduki la kunlaboradon de la sindikatismo kaj de aliajprogresemaj formoj al socia revolucio, kiu kunportas la forigon de klasoj, tutanliberecon, egalecon, pacon kaj solidarecon inter iuj homoj.

Sed estus fatala iluzio kredi ke, kiel faras multoj, la laborista movado finos persi mem, la ia propra naturo, en revolucio. Kontrae: en iuj movadoj bazitajsur materialaj kaj tujaj interesoj (kaj oni ne povas starigi sur aliaj fundamentojampleksan laboristan movadon), mankas la agitkazon, la semon, la verkoninterkonsentita de la homoj kun ideoj, kiuj batalas kaj sinoferas por venontaidealo. Sen tiu medio, iu movado inklinias fatale adaptii al la cirkonstancoj,generas la konservativan spiriton, la timon al la anoj de tiuj, kiuj rezistas sin

atingi pli bonajn kondiojn. Ofte kreas sin privilegiitaj novaj klasoj, kiuj penassolidigi la nuntempan staton, kiun oni pretendis faligi.

Pro tio la nuntempa neceso de propre anarkiistaj organizaoj, ke, tiel ene, kielekstere de la sindikatoj, luktas pro la tuta realigo de la anarkiismo kaj klopodassteriligi iujn ermojn de korupteco kaj reakcio.

Sed estas evidente, ke por atingi sian celon, la anarkiistaj organizaoj devas, ensia konstitucio kaj funkciado, harmonii kun la anarkiaj principoj. Sekve nepras,ke ili tute ne estu bazitaj sur atoritata spirito, ke ili sciu interkonsentigi laliberan agadon de la individuoj kun la neceso kaj plezuro de la kunlaborado, keili utilu por disvolvi la konsciencon kaj kapablon de iniciato de iliaj membroj kajili estu eduka medio kaj morala kaj materiala preparado al la dezirataestonteco.


23/28

u respondas i tiu projekto tiujn postulojn? Mi kredas, ke ne. Mi konsideras, keanstata naskigi en la anarkiistoj plej grandan deziron organizi sin, i ajnasfarita por konfirmi la antajuon de multaj kunuloj, kiuj pensas, ke organizi sinestas submetii al estroj, alii al atoritata, centralizisma organizao, kiumalebligas iun liberan iniciaton. Efektive, tiel esprimas sin uste la propozicioj,kiujn iuj, kontra la evidenteco kaj malgra niaj protestoj, obstinas atribui al

iuj anarkiistoj kvalifikitaj kiel organizantoj.

u anarkiista organizao a pluraj?Ni ekzamenu:

Unue, ajnas al mi, ke estas falsa ideo (kaj iuokaze nerealigebla) kunveni iujnanarkiistojn en enerala Unuio tiel, kiel bezonas la projekto, en ununuraaktiva revolucia kolektivo.

Ni, kiel anarkiistoj, povas konsideri nin iujn de la sama partio, se per la vortopartio ni komprenas la aron de iuj, kiuj estas samflanke, havas la samajneneralajn aspirojn kaj, de iu maniero a alia, luktas por la sama celo kontrala komunaj kontrauloj kaj malamikoj. Sed i tio ne signifas, ke eblas -kaj eblene estas dezirinde- kunveni iuj nin en determinita sama asocio.

La rimedoj kaj la kondioj de lukto diferencas multege, la eblaj manieroj deagado, kiujn disdonias la preferoj de unuj kaj aliaj, estas tro multnombraj tiel,kiel la diferencoj de temperamento kaj la personaj neakordigaoj, por keenerala Unuio, seriozece realigita, ne ius obstaklo por la individuaj agadojkaj eble e kazo de internaj luktoj anstata medio kunordigi kaj unuigi lapenadojn de iuj.

Kiel, ekzemple, oni povus organizi de la sama maniero kaj kun la samajpersonoj, publika asocio farita por la propagando kaj la agitado meze de laamasoj, kaj sekreta societo, devigita de la politikaj kondioj, en kiuj i agadas,kai al la malamiko siajn celojn, rimedoj kaj agentoj? Kiel oni povus adopti lasaman taktikon por la edukistoj 5 konvinkitaj, ke sufias la propagando kaj laekzemplo de unuj por transformi lagrade la individuojn kaj konsekvence lasocion, kaj la revoluciuloj konvinkitaj de la neceso forfali per la perfortosituacion, kiu nur subtemas sin per la perforto, kaj krei, kontra tiu perforto dela subpremantoj, la necesajn kondiojn por la libera ekzerco de la propagandokaj la praktika aplikado de la idealaj konkeroj? Kaj kiel konservi kunigitajnpersonojn kiuj, pro apartaj kialoj, malsimpatias sin kaj, tamen, povas same esti

bonaj kaj utilaj anarkiismaj aktivuloj?Aliflanke, la atoroj de la Projekto asertas, ke estas senutila la ideo kreiorganizaon, kiu kunvenas la reprezentantojn de la diversaj anarkiismajtendencoj. Organizao tiel, ili diras, kiu inkluzivigas heterogenajn elementojn,ne estos sed meanika aro de individuoj, kiuj havas malsaman koncepton deiuj aferoj koncernaj al la anarkiisma movado; i sendube malfarus apenaestis submetita al la faktoj kaj la reala vivo. Tre bone. Sed tiam, se ili rekonasla ekziston de anarkiistoj de aliaj tendencoj, ili devos permesi al ili la rajtonorganizi la ilia maniero kaj labori por la anarkio de la maniero, kiun ilikonsideras pli bona. A u eble ili pretendos eksterigi el la anarkiismo,

ekskomuniki iujn, kiuj ne akceptas ilian programon?5 Rilate al la anarkiisma pedagogio. La edukistoj estis favore al evoluema politika kaj socia

ano kontrae al la subita a revolucia ano. (Tr.)


24/28


25/28

Sed, se la Unuio estas respondeca de tio, kion faras iu el iaj membroj, kieldoni al iu membro aparte kaj al la diversaj grupoj la liberecon apliki lakomunan programon de la maniero, kiun ili juas plej bona? Kiel oni eblasrespondeca de ago se oni ne havas la eblon de malebligi in?

Tiam la Unuio, kaj kun i la plenuma komitato, devus prigardi la agon de iujsiaj membroj aparte kaj malpermesi tion, kion ili tuj faros, kaj kiel la malaprobode la realigita fakto ne mildigas antae formale akceptitan respondecon, neniupovus fari ion anta ricevi la aprobon, la permeson de la Komitato. Kaj,aliflanke, iu individuo u li povas akcepti la respondecon de la agadoj dekolektivo anta scii tion, kion faros i tiu?, kaj kiel li povas malebligi, ke onifaras tion, kion li malaprobas?

Krome, la atoroj de la Projekto diras, ke estas la Unuio, kiu decidas kajdisponas. Sed, kiam oni parolas pri la volon de la Unuio, u oni komprenas, keestas la volo el iuj iaj membroj? Tiuokaze, por ke la Unuio povus agi,mankos, ke iuj iaj membroj pri iuj aferoj iam havas uste la saman opinion.

Aliflanke, kompreneble iuj konsentas pri la eneralaj kaj fundamentajprincipoj, sen tio, ke ili estas unuiintaj, sed oni ne povas supozi, ke pensantajestaoj havas iuj kaj iam la saman opinion pri tio, kion konvenas fari en iujcirkonstancoj, kaj pri la elekto de personoj, en kiuj konfidi la postenon pordirekti kaj plenumi.

La anarkiismo kaj la leo de plimultojFakte tiel, kiel rezultatis de la teksto de la Projekto, kiel volo de la Unuio oninur povas kompreni la volon esprimitan de kongresoj, kiuj enoficigas kajkontrolas la plenuman komitaton kaj decidas pri iuj gravaj aferoj.

Kompreneble, la kongresoj estus konsistigitaj de reprezentantoj elektitaj de laplimulto en iu aliinta grupo, kaj tiuj reprezentantoj decidus tion, kion devusfari, iam kun la plimulto de la balotoj. Tiel, en la plej bona de la hipotezoj, ladecidoj estus prenitaj de plimulto de la plimulto, kiu povus perfekte, apartekiam la eestantaj opinioj estus pli de du, ne reprezenti pli ol malplimulton.

Efektive, oni devas substreki ke, la la kondioj, en kiuj vivas kaj luktas laanarkiistoj, ties kongresoj estas ankora malpli reprezentaj ol la burajParlamentoj, kaj ilia kontrolo sur la plenumaj organoj, se i tiuj havasatoritatan povon, malofte produktas sin ustatempe kaj de efika maniero.

Praktike, al la anarkiismaj kongresoj iras kiu volas kaj povas, kiu atingas lanecesan monon kaj ne havas la malhelpo de la policaj mezuroj. Tie, oni trovastiujn, kiuj reprezentas al si mem a malgranda grupo de amikoj tiel, kiel tiujn,kiuj vere alportas la opiniojn kaj dezirojn de multnombra komunumo.

Kaj krom la singardecoj, kiujn oni devas preni kontra la perfiduloj kaj spionoj,kaj anka pro tiuj samaj singardecoj, estas neebla serioza kontrolo de lamandatoj kaj ties valoro.

iel, ni estas en plena plimulta sistemo, en plena parlamentismo. Oni scias, kela anarkiistoj ne akceptas la registaron de la plimulto (demokratio); malpli iliakceptos la registaron de malgranda numero (aristokratio, oligarkio a

diktatorado de klaso a de partio), nek tiun de sola unu (atokratio, monarkioa persona diktatorado).


26/28

La anarkiistoj faris mil fojojn la kritikon al la registaro de plimulto, kiu praktikeiam alkondukas al la superregado de malgranda malplimulto. u oni devosrefari in denove por niaj rusaj kunuloj?

La anarkiistoj rekonas ke, en la vivo komune, ofte necesas, ke la malplimultoestas akorde kun la opinio de la plimulto. Kiam estas necesa a utila fari ion,kaj por fari tion necesas la partopreno de iuj, la malgranda numero devassenti la neceson adapti sin al la volo de la plej granda numero. iel, enerale,por vivi kune pace kaj sub reimo de egaleco necesas, ke iuj estas animitaj despirito de konkordo, tolereco kaj simpleco. Sed i tiu akcepto de parto el lamembroj al la alia parto devas esti reciproka, propra-vola, devenigi de lakonscienco de la neceso de iu ne paralizi la socian vivon pro sia obstino. Estasidealo, kiu praktike estos malfacila plenumi de absoluta maniero, sed estasvere, ke iu homa grupo estos ju pli proksima al la anarkio des pli libera, plispontanea kaj nur altrudita de la situacio de la aferoj estas la interkonsentointer malplimulto kaj plimulto.

Tiel, se la anarkiistoj neas al la plimulto la rajton regi sur la enerala homa

socio, en kiu la individuo estas tamen devigita akcepti iujn limigojn, ar li nepovas izolii sen rezigni la kondiojn de la homa vivo, se ili volas, ke io fariasper libera interkonsento inter iuj, kiel eblus, ke ili adoptas la registaron de laplimulto en siaj esence liberaj kaj propra-volaj asocioj kaj, ke ili ekdeklaras, keili submetos sin al la decidoj de la plimulto anta scii, en kion ili konsistos?

Ke la anarkio, la libera organizo sen superregado de la plimulto sur lamalplimulto, kaj reciproke, estas kvalifikita, de kiuj ne estas anarkiistaj, kielnerealigebla utopio a nur realigebla je malproksima estonteco, estaskompreneble; sed estas neimageble, ke tiuj, kiuj sekvis anarkiismaj ideoj kajvolus realigi la anarkion, a almena alproksimii in hodia preferinde ol

morga, forneis la anarkiismajn fundamentajn principojn en la organizo, per kiuili klopodas lukti por ia triumfo.

La bazoj de la anarkiista organizaoajnas al mi, ke anarkiista organizao devas starii sur bazoj tre malsamaj oltiuj, kiujn al ni proponas la rusaj kunuloj. Plena atonomeco, plenasendependeco kaj konsekvence, plena respondeco de la individuoj kaj grupoj;libera interkonsento inter tiuj, kiuj kreas utile kunigi por kunagi en komunaverko, morala devo subteni la akiritajn devontigojn kaj nenion fari, kio

kontradiras la akceptitan programon. Sur i tiuj bazoj, oni adoptas lapraktikajn formojn, la tagajn instrumentojn por doni realan vivon al laorganizao: grupoj, federacioj, kunvenoj, kongresoj, komitatoj komisiitaj de lakorespondado a de aliaj funkcioj. Sed ion oni devas fari libere sen paralizi lapenson kaj la iniciaton de la individuoj, kaj nur por atingi celojn, kiuj estusneeblaj a preska senefikaj, se ili estis izolitaj.

Tiel la kongresoj, en anarkiisma organizaoj, suferante, kiel reprezentaj korpoj,kiuj ili estas, iujn difektojn, kiuj jam mi montris, estas liberaj de iuatoritatismo, ar ili ne faras la leon; nek altrudas al la aliaj siajn proprajninterkonsilioj. Ili utilas por subteni kaj etendi la personajn rilatojn inter la plejaktivaj kunuloj, por resumi kaj instigi la studon de programoj pri la vojoj kajagadaj rimedoj, por diskonigi al iuj la situacion de la diversaj regionoj kaj porla plej ura agado en iu el ili, por formuli la diversajn opiniojn, kiuj disvolviasinter la anarkiistoj kaj por fari statistikaon; iaj decidoj ne estas devigaj


27/28

reguloj, sed sugestoj, konsiloj, propozicioj, kiuj submetias al iuj interesatuloj:ili estas devigaj kaj plenumendaj, nur por kiuj ilin akceptas kaj nur is lapunkto, kie ili ilin akceptas.

La nomumitaj administrantaj organoj -komisiono de korespondado ktp- havasnenian regadan povon, ne prenas iniciatojn krom en nomo de kiuj petas kajaprobas tiujn iniciatojn, havas nenian atoritaton por altrudi siajn proprajnvidpunktojn, kiujn ili povas subteni kaj divastigi kiel grupoj de kunuloj, sed ili nepovas prezenti ilin kiel oficialan opinion de la organizao.

Ili publikigas la decidojn el la kongresoj, la opiniojn kaj propoziciojn, kiujn lagrupoj kaj individuoj al ili komunikas; ili estas utilaj, por kiu volas uzi ilin por plifacilaj rilatoj inter la grupoj kaj por kunlaborado inter tiuj, kiuj konsentas pridiversaj iniciatoj, sed iu estas libera rekte respondi per tio, kio ajnas al li bonaa uzi aliajn komitatojn nomumitaj de specialaj grupoj. En anarkiismaorganizao, iu membro povas sekvi iujn opiniojn kaj uzi iujn taktikojn, kiuj nekontradiras la akceptitajn principojn kaj ne malutilas la agadon de la aliaj.iuokaze, organizao daros tiom da tempo, kiom la kialoj de kunio estas pli

fortaj ol la de disio; kontraokaze, i disigos kaj cedos sian lokon al aliaj plihomogenaj grupoj.

Sendube, la daro, la restado de organizao estas sukcesa kondio en la longalukto, kiun ni devas subteni kaj, aliflanke, estas kompreneble, ke iu institucioaspiras instinkte dari nedifinite. Sed la daro de liberecana organizao devasesti la konsekvencon de la spirita afineco el liaj membroj kaj de la ebloj deadaptio de ia konsisto al la anoj kaj cirkonstancoj; kiam i ne estaskapabla por utila komisio, tio plej bona estas, ke i mortu.

Por finii tiuj rusaj kunuloj eble konsideras, ke organizao tiel, kiel mi konceptas in kajtiel, kiel i realiis, pli-malpli bone, en malsamaj epokoj estas malmulte efika.Mi komprenas tion. i tiuj kunuloj estas obseditaj de la sukceso de labolevistoj sialande; ili volus simile al i tiuj kunveni la anarkiistojn en speco dedisciplinita armeo kiu, sub la ideologia kaj praktika regado de iuj estroj, maroskompakte ataki la nuntempajn reimojn kaj kiu, unufoje atingita la materialavenko, regadus la starigadon de la nova socio.

Kaj eble estas vero, ke kun tiu sistemo, akceptante, ke la anarkiistoj permesistion kaj ke la estroj estus geniaj homoj, nia materiala forto estus plej granda.

Sed, por kion? u ne okazus kun la anarkiismo tion, kio okazis en Rusio kun lasocialismo kaj la komunismo? i tiuj kunuloj estas senpaciencaj pro havisukceson, ni anka tiel estas, sed ne necesas, por vivi kaj venki, rezigni lakialojn de la vivo kaj korupti la karakteron de la eventuala venko. Ni volasbatali kaj venki, sed kiel anarkiistoj kaj por la anarkio.

Errico Malatesta


28/28

Documents

Platformismo