„To pragnienie szczęścia i dobra dla tego, kogo kochamy. Kochać to pomagać komuś w zdobywaniu zaufania do samego siebie.”

„Miłość – to bezinteresowne dawanie wszystkiego, co możemy drugiej osobie ofiarować – swój czas, swoją obecność, pomoc, a nawet służbę.”

Miłość jest przedmiotem i źródłem inspiracji dla twórców sztuki oraz literatury, religii i psychologii. Przez niektórych ludzi bywa uważana za sens życia ludzkiego – czyniąca je prawdziwym i w pełni szczęśliwym.

Dziewczyna – chce być wyróżniona z tłumu, potrzebuje uznania, miłego słowa, ciepłego uśmiechu, poszukuje romantyzmu, uczuciowości, bliskości i zaufania.

Wrażliwa na słowa i dotyk.

Chłopak – rzadko w takim stopniu co dziewczyna przeżywa miłość. Świat subtelnych uczuć go nie pociąga, skupia się raczej na reakcjach ciała. Bywa onieśmielony, chce zaimponować i popisać się. Mocno reaguje na bodźce wzrokowe, szybko dochodzi do pobudzenia seksualnego.

Przeżywana w sferze duchowej, bez elementów zmysłowych. W bardzo młodym wieku fascynacja drugim człowiekiem ma charakter idealistyczny. Ten stan uczuć nazywamy – od nazwiska greckiego filozofa Platona – miłością platoniczną. Zauroczenie to trwa krótko, przeżywane intensywnie, ale wolne jest od pożądania seksualnego.

Miłość upodobania – partner jest uosobieniem dobra i wcieleniem wszelkich zalet, robi wrażenie , a wygląd jest pociągający. „RÓŻOWE OKULARY, KTÓRE ZAKŁADA MIŁOŚĆ”.

Agape (gr., łac. Caritas) - to typ miłości bezinteresownej, opierającej się

na altruizmie i duchowej więzi, często motywowanej religijnie. Miłość doskonała i oblubieńcza, zwana miłością życzliwości.

Miłość przyjaźni (gr. Philia), przyjacielska, bezinteresowna, lojalna i wierna, dzielenie się myślami, planami i marzeniami, przyjaźń rozwija się w dar empatii.

Amor (gr., łac. Amor) - miłość twórcza, kreatywna lub romantyczna, w której dominującą rolę odgrywa sentyment, tęsknota, oczarowanie, pragnienie coraz większej pełni.

Sexus (gr. Eros) - miłość zmysłowa, realizująca się w zbliżeniach płciowych, oparta na wzajemnym pożądaniu; najczęściej ma swój początek w zakochaniu.

Przez dojrzałą miłość Fromm rozumiał:

Dawanie siebie innym; gdy więcej radości czerpie się z dawania niż brania.

Gdy drugi człowiek, obdarzany uczuciem, budzi głębokie i żywe zainteresowanie; zachowaniem powinna kierować troska o dobro tej osoby.

Odpowiedzialność za zaspokajanie potrzeb osoby kochanej, w tym głównie potrzeb psychicznych.

Poszanowanie dla odmienności drugiego człowieka, pozwalanie na rozwój jego indywidualności.

Staranie, by jak najlepiej poznać osobę kochaną.

Fromm wyróżnił miłość braterską, matczyną, miłość samego siebie, miłość Boga i miłość erotyczną. Przez tą ostatnią rozumiał miłość opartą na zespoleniu z drugim człowiekiem jako nie tylko uczucie, ale też decyzje, obietnice. Na miłość erotyczną składa się zakochanie i czynnik świadomy, a więc decyzja, by być z drugą osobą, poświęcać jej uwagę i troskę.

Zakochanie – stan związania emocjonalnego z drugą osobą. Charakteryzuje się obsesyjnymi myślami o tej osobie, pragnieniem przebywania z nią. W przypadku niedostępności obiektu miłości osoba zakochana cierpi.

Stan zakochania wiąże się z podwyższonym poziomem fenyloetyloaminy (PEA) i dopaminy, powstaniem nowych pętli neuronalnych oraz reakcjami fizjologicznymi na osobę, w której jesteśmy zakochani takimi jak pocenie się dłoni, przyśpieszone bicie serca (wynik działania adrenaliny). Te same reakcje wywołuje strach i stres. W nieco ponad połowie przypadków poziomy hormonów wracają do normy w ciągu 3-8 lat (choć mogą również wcześniej) od momentu podwyższenia. W pozostałych przypadkach pojawia się nowy stan równowagi, za który odpowiada dopamina i serotonina, a który można określić jako przywiązanie.

Ponadto: testosteron odpowiada u obydwu płci za pożądanie seksualne dopamina odpowiada u obydwu płci za "uskrzydlenie" oksytocyna u kobiet odpowiada za uczucia bliskości i przywiązania. Jest ona

wydzielana m.in. w trakcie orgazmu, przy porodzie, przy karmieniu piersią wazopresyna odpowiada za bliskość i przywiązanie u mężczyzn.

DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ