MEMPERTAHANKAN KEHORMATAN AL-QURAN

OLEH: AYATULLAH MUHAMMAD JAWAD FAZEL LANKARANI

PENTERJEMAH: HAJI MOHD KAMIL ZUHAIRI BIN ABD AZIZ

Indeks

Prakata

Perkara Pertama : Mengkaji kalimat tahrif.

Perkara Kedua : Tempat-tempat digunakan kalimah tahrif dan jenis-jenis tahrif.

Perkara Ketiga : Tahrif Ijmali (sebahagian) dan terperinci.

Perkara Keempat : Tidak memadainya khabar wahid untuk pembuktian tahrif.

Perkara Kelima : Pandangan ulama besar Imamiah tentang ketiadaan tahrif.

Perkara Keenam : Perbezaan antara Al-Quran dan kitab-kitab samawi lain.

Perkara Ketujuh : Peringkat-peringkat Al-Quran.

Perkara Kelapan : Kemungkinan tahrif Al-Quran daripada segi akal tidak terjadi

daripada segi amalan.

Perkara Kesembilan : Adakah dengan menggunakan dalil Al-Quran bagi pembuktian

tiadanya tahrif mendatangkan daur?

Perkara Kesepuluh : Dua jenis dakwaan tahrif.

Perkara Kesebelas : Mengkaji dalil akal dan dasar orang-orang berakal tentang

ketiadaan tahrif.

Perkara Keduabelas : Ayat yang paling jelas tentang tiadanya tahrif.

Perkara Ketigabelas : Adakah percaya kepada tahrif bermakna gugurnya kitab daripada

menjadi hujjah.

Perkara Keempatbelas : Hadis Thaqalain menunjukkan kepada tiadanya tahrif.

Perkara Kelimabelas : Nasakh tilawah dan insak (pemansuhan bacaan dan terlupa)

Perkara Keenambelas : Syiah tidak boleh percaya kepada terpesong atau tahrifnya Al-

Quran.

Perkara Ketujuhbelas : Kajian menyeluruh ke atas riwayat dan hadis-hadis tahrif.

Rujukan

Prakata

Bersyukur kepada Tuhan Yang Maha Besar yang telah memberi kurniaan kepada kita serta

memberi kelayakan kepada kita untuk memikul amanah berat kekhalifahan, satu-satunya

mukjizat abadi khatam kenabian, hidangan yang sentiasa tersedia yang dipenuhi dengan

hakikat-hakikat daripada azali ke abadi iaitu Al-Quran Al-Karim. Sebenar-benar kemuliaan

dan karamahnya insan ialah dengan keberkatan nuzul Al-Quran daripada yang mutlak

kemuliannya. Lautan yang tidak bertepi ini, di dalam gelombang panjang dan pandeknya

terdapat rahsia-rahsia hidayah dan jalan-jalan kebahagiaan yang mantap, kitab yang

sentiasa menjadi lampu hidayah dan penunjuk jalan kepada manusia-manusia dan

masyarakat yang hilang atau yang sesat jalan, pada masa kini sehinggalah ke hari kiamat.

Kitab yang sentiasa merupakan cahaya, pada semua peringkat adalah imam, pada semua

keadaan adalah zikir dan pada setiap dimensi insan dan alam adalah penjelasan yang nyata.

Satu kitab yang pemeliharanya sentiasa berdasarkan janji Ilahi iaitu Tuhan Yang Maha Tinggi

dan janjiNya yang tidak pernah dimungkiri, حق هللا وعد إن .

Apa yang penting dikemukakan dalam koleksi ini ialah perkara-perkara yang terpenting

didalam perbahasan, -Tiadanya Pemesongan atau Tahrif Bagi Al-Quran-. Perbahasan ini

tergolong dalam perbahasan-perbahasan penting dan asasi dalam ilmu-ilmu Al-Quran.

Adalah perlu bagi para pengkaji, mufassir dan pentelaah kitab suci Ilahi ini untuk dibentang

dan dikemukakan dimensi-dimensi yang berbeza. Secara bersungguh-sungguh kita katakan

bahawa adalah satu pemesongan dan tahrif yang nyata apabila dikaitkan mazhab-mazhab

dan firkah-firkah Islam dengan pandangan tahrif dan terpesongnya Al-Quran di mana

sebuah mazhab yang dasar akidahnya adalah ketiadaan tahrif diperkenalkan sebagai yang

berpegang kepada tahrif. Selain daripada mengkaji aspek-aspek perbahasan ini yang

pelbagai, kita akan membuktikan bahawa Syiah dan mazhab Imamiyah bukan sahaja tidak

percaya kepada tahrif tetapi secara dasarnya tidak boleh menerima kepercayaan kepada

tahrif kerana dengan menerima tahrif asas akidah Imamiyah akan dimusnahkan.

Marilah ikuti dalam perhimpunan agung ini yang terdiri daripada para ulama’, pemuka-

pemuka ilmu, dan agama, kita keluarkan resolusi sedunia dan kita umumkan kepada semua

mazhab, kumpulan, bangsa, sektor dan agama bahawasanya, Al-Quran semenjak pada

zaman Rasulullah s.a.w sehingga kini terpelihara daripada tahrif pemesongan dan sehingga

ke hari kiamat pun tiada yang mampu memesongkan Al-Quran.

Kita bukanlah ingin mengemukakan permasalahan berbentuk satu kes luaran (qadhiyah

kharijiyah) dengan menyatakan bahawa sehingga kini Al-Quran belum lagi dipesongkan,

tetapi dakwaan kita adalah berbentuk kes yang hakiki (qadhiyah hakikiyah) dengan

mengatakan bahawa sunnah Tuhan yang pasti berkenaan kitab suci ini menunjukkan

bahawa tiadanya kemungkinan bahawa adanya tahrif dalam kitab ini dan tidak ada seorang

atau kumpulan pun yang mampu mengusik ayat-ayat Ilahi ini. Kitab suci ini adalah mukjizat

abadi yang menjaga kesucian dirinya daripada sangkaan tahrif dan keterpesongan dengan

memberi cabaran pada setiap zaman dan tempat.

Dalam tulisan ini kita tidak bercadang untuk menjelaskan secara terperinci akan semua

perkara yang berkaitan dengan perbahasan penting ini, kerana ia akan memerlukan

beberapa jilid kitab.

Apa yang kita cari ialah mengkaji sebahagian perkara-perkara penting secara mukhtasar dan

ringkas supaya satu penjuru dari dimensi-dimensi penting perbahasan ini dikupas dan

diperjelaskan, Insyaallah.

PERKARA PERTAMA

Mengkaji Perkataan Tahrif

PERKATAAN ini adalah masdar bab تفعیل dan berasal daripada kalimah (حرف), manakala

perkataan (harf) daripada segi bahasa bermakna tepi atau sisinya sesuatu. Maka, tahrif

bermakna mengenepikan sesuatu dan membuat penukaran pada sekitar dan sisi-sisinya.

Allah Ta’ala berfirman dalam Al-Quran:

بد من الناس ومن“ یع ف على للا ”حر

Iaitu sebahagian orang yang menyembah Allah pada satu sisi dan mereka ialah orang-orang

yang mempunyai keraguan dalam agama mereka seperti orang-orang yang sewaktu

peperangan mereka berdiri di satu sisi sekadar untuk menyaksikannya, sekiranya

kemenangan terhasil mereka akan datang meraih harta rampasan dan jika tidak, mereka

akan melarikan diri.

Lafaz ini daripada segi bahasa menunjukkan adanya pemindahan dan penukaran secara

mutlak. Oleh itu, kita boleh mendakwa bahawa lafaz tahrif mempunyai zuhur di dalam tahrif

daripada segi lafaz tetapi dalam Al-Quran dengan sebab wujudnya qarinah (petanda) ianya

mempunyai zuhur keduanya di dalam tahrif maknawi di mana Al-Quran mencela ulama

Yahudi dengan menyatakan :

مواضعه عن الکلم ویحرفون

Iaitu mereka menukar kalam Tuhan dalam Taurat dari tempat-tempatnya dan mengubah

makna-makna dan maksud-maksud Ilahi dan tidak memikulkan kalam Tuhan ke atas makna-

maknanya yang zahir. Dalam ayat suci ini, wujudnya kalimat (مواضعه عن) memberi petanda

yang jelas bahawa yang dimaksudkan ialah tahrif daripada segi makna. Dari sini boleh

dinyatakan bahawa Raghib Isfahani dalam menerangkan perkataan Tahrif Kalam (bukan

pada lafaz tahrif yang khusus) telah berkata:

“Tahrif kata-kata (Tahrif Kalam), الوجهین علی حمله یمکن الحتمالا من حرف علی تجعله نأ”

Iaitu, yang memberi perubahan dalam kata-kata yang menyebabkan kata-kata mempunyai

kemungkinan untuk memikul dua wajah dan makna.

Adalah jelas bahawa raghib/ tiadanya kecederungan untuk memperjelaskan makna kalimat

tahrif secara bahasanya tetapi mahu menerangkan maksud (الکالم تحریف) -yakni tahrif

maknawi- yang terdapat dalam ayat suci.

Fakhrur Razi dalam menerangkan maksud ayat suci telah menerangkan andaian-andaian

yang mana sebahagiannya bersesuaian dengan tahrif lafzi tetapi akhirnya menyatakan

bahawa yang sebenarnya ialah pentafsiran ayat dengan tahrif maknawi. Beliau menyatakan:

الحیل بوجوه باطل معنی إلی الحق معناه عن اللفظ وصرف الفاسدة ألتاویالت و الباطلة الشبه القاء التحریف المراد أن

البدعة أهل یفعله کما اللفظیة

Iaitu, yang dimaksudkan dengan tahrif ialah melemparkan syubhah-syubhah yang batil dan

andaian-andaian yang rosak dan memusingkan lafaz daripada maknanya yang sahih kepada

makna yang batil melalui helah-helah lafzi yang dilakukan oleh pengikut-pengikut bid’ah.

PERKARA KEDUA

Tempat-Tempat Digunakan Lafaz Tahrif Dan Jenis-Jenisnya

DALAM kata-kata para ulama’ besar seperti Muhaqqiq Khoei telah didakwa bahawa lafaz

tahrif telah digunakan secara musytarak lafzi di dalam enam makna yang mana di antara

makna-makna ini berdasarkan ijma’ muslimin, ianya terdapat di dalam Al-Quran dan

sebahagiannya tidak secara ijma’ manakala sebahagiannya adalah khilaf. Di sini kita nukilkan

perbincangan al-marhum Khoei tentang makna-makna istilah tahrif dan kita akan

mengkajinya serta berikan komentarinya.

Makna Pertama: Tahrif bermakna memindahkan dan mengubah sesuatu dari tempat dan

maknanya. Ayat di bawah memberi isyarat kepada makna ini:

مواضعه عن الکلم یحرفون هادوا الذین ومن

Tahrif begini dipanggil tafsir dengan pandangan sendiri (tafsir be ra’yi ) atau tahrif makna.

Umat Islam mempunyai ijmak tentang berlakunya tahrif begini di dalam Al-Quran kerana

orang-orang yang mentafsirkan Al-Quran selain daripada hakikatnya dan memikulkannya ke

atas selain maknanya yang sebenar, ia telah mentahrifkan ayat-ayat mengikut hawa nafsu

dan pandangan-pandangannya. Tahrif begini telah dicela dalam riwayat-riwayat Ahlul Bait.

Imam Baqir a.s dalam sebuah risalah telah berkata kepada Sa’dul Khair:

یرعونه وال یروونه فهم حدوده، حرفواو حروفه اقاموا ان الكتاب نبذهم من وکان

Makna Kedua: Tahrif berbentuk pengurangan atau penambahan yang kecil pada huruf atau

harakat tetapi Al-Quran itu sendiri tetap terpelihara.

Tahrif yang begini terdapat dalam Al-Quran kerana telah terbukti pada tempatnya bahawa

qiraat-qiraat yang ada tiada satupun yang mutawatir. Oleh itu, salah satu daripada qiraat-

qiraat ini adalah menepati Al-Quran yang sebenar, manakala yang lainnya adalah sama ada

penambahan dalam Al-Quran atau pengurangan dalamnya.

Makna Ketiga: Tahrif yang berbentuk penambahan atau pengurangan (satu kalimat) atau

lebih dalam kitab suci tetapi Al-Quran itu sendiri tetap terpelihara.

Tahrif pada makna ini pasti berlaku pada zaman permulaan Islam dan pada zaman sahabat,

tetapi telah ditentang dan dibenteras dan dalilnya ialah Ijmak Muslimin di mana Uthman

telah mengumpulkan sebahagian daripada mushaf-mushaf dan telah membakarnya dan

telah memerintahkan pegawai-pegawainya membakar selain Al-Quran. Oleh itu, mushaf-

mushaf lain adalah berlainan daripada mushaf Uthman (sekumpulan ulama antara mereka

telah menghimpunkan kenyataan Abu Daud Sajestani yang terdapat dalam Kitab al-Masahif

tentang perkara-perkara ikhtilaf) dan secara keseluruhannya dikatakan bahawa telah

berlaku tahrif dalam naskhah-naskhah yang telah dibakar oleh Uthman tetapi Al-Quran yang

telah dihimpun oleh Uthman dan yang disebarkan ialah Al-Quran yang telah dikenali di

kalangan muslimin yang telah diambil daripada Rasulullah tangan ke tangan. Maka,

hendaklah kita terima bahawa tahrif jenis ini terdapat dalam mushaf-mushaf sebelum

zaman Uthman dan Al-Quran yang ada pada zaman kita ini adalah berdasarkan naskhah

Uthman yang tiada padanya penambahan atau pengurangan.

Makna Keempat: Tahrif yang berbentuk berkurang atau bertambahnya satu ayat dalam Al-

Quran tetapi Al-Quran yang telah diturunkan itu tetap terpelihara.

Tahrif dengan makna ini tidak berlaku di mana-mana bahagian Al-Quran pun selain ayat

yang mana umat Islam berijmak bahawa Rasulullah s.a.w

membacanya sebelum setiap surah. Ahlus Sunnah juga mempunyai ikhtilaf dalam perkara

ini sama ada ayat ini sebahagian daripada Al-Quran atau bukan; sebahagian menyatakan

bahawa ianya daripada Al-Quran manakala sebahagian lain menyatakan bahawa ianya

bukan daripada Al-Quran tetapi Syiah Imamiyah mengatakan bahawa ianya pasti daripada

Al-Quran dan mempunyai ijmak bahawa ianya adalah sebahagian daripada setiap surah

selain Surah At-Taubat.

Makna Kelima: Tahrif yang bermakna panambahan iaitu sebahagian daripada ayat-ayat

mushaf yang ada di tangan kita pada hari ini adalah selain daripada Al-Quran hakiki yang

telah turun kepada Rasulullah s.a.w. Di kalangan muslimin terdapat dua kumpulan yang

percaya adanya penambahan dalam Al-Quran iaitu:

• Ajarudah yang merupakan para pengikut Abdul Karim bin Ajrad, salah seorang

pembesar Khawarij. Kumpulan ini percaya bahawa Surah Yusuf bukan sebahagian

daripada Al-Quran.

• Telah dinisbatkan kepada Ibnu Mas’ud bahawa Surah (muawwazatain) iaitu Al-Falaq

dan An- Naas bukan daripada Al-Quran.

Selain daripada dua kumpulan ini, umat Islam yang lain berijmak bahawa tahrif sebegini

adalah batil dan kebatilannya adalah satu perkara yang amat jelas.

Makna Keenam: Tahrif yang bermakna pengurangan iaitu sebahagian ayat-ayat yang telah

turun kepada Rasulullah s.a.w tidak terdapat dalam Al-Quran yang berada di tangan kita

pada hari ini. Tahrif yang sebegini menjadi tempat ikhtilaf yang sengit sekali.

Natijah daripada enam makna ini adalah, tahrif pada empat makna yang pertama pasti telah

berlaku dan pada makna yang kelima telah terhasil ijmak bahawa ianya tidak berlaku

manakala pada makna keenam tempat berlakunya khilaf.

Kita mempunyai dua kritikan terhadap kata-kata al-Marhum Ayatullah Khoei iaitu:

Kritikan Pertama

Berdasarkan kajian, makna-makna tersebut bukanlah merupakan makna-makna yang

digunakan bagi perkataan “tahrif” dan tahrif itu sendiri tidak mempunyai lebih daripada satu

makna seperti yang diterangkan dalam makna yang pertama iaitu,

bagi makna tersebut. Dengan kata (مصداق) dan yang lain-lain adalah bukti (موضعه عن الشئ نقل)

lain dalam semua makna ini, terdapat موضعه عن الشئ نقل (memindahkan sesuatu daripada

tempatnya) tetapi pemindahan ini, sama ada ianya terjadi pada makna yang dikatakan

sebagai pemesongan makna (tahrif maknawi) ataupun terjadi pada lafaz dan bahagian yang

kedua, sama ada secara terperinci ataupun secara rambang (اجمالی). Dengan ungkapan yang

lain, sama ada berlaku penambahan secara tertentu atau terdapat pengurangan secara

tertentu ataupun berlaku penambahan atau pengurangan secara rambang (اجمالی). Oleh itu,

apa yang tersebut dalam kata-kata pengkaji yang mulia ini, adalah individu ((افراد dan bukti-

bukti مصادق)) tahrif dan bukanlah makna-makna yang berbeza yang telah digunakan dengan

makna-makna ini secara sinonim (لفظی مشترک).

Kritikan Kedua

Ekoran daripada pembahagian yang sebegini ialah semua bahagian tahrif tidak berada di

bawah tajuk kebatilan, jika tidak ianya bercanggah dengan ayat, یدیه بین من الباطل یأتیه وال

yang mana zahir ayat ini menunjukkan bahawa kebatilan tiada ruang untuk masuk dalam

kitab ini. Maka, tajuk tahrif di tempat-tempat yang dikatakan berlaku secara Ijma’ Muslimin

itu diketepikan walaupun perkara ini sukar untuk diterima di dalam tahrif maknawi.

Setelah mengkaji tentang pelbagai makna tahrif, kini kita lihat pula jenis-jenisnya.

Dimanfaatkan daripada kata-kata orang yang pakar, terdapat enam jenis tahrif iaitu:

• Tahrif Lafaz: Apa yang dimaksudkan ialah pengurangan atau penambahan atau

perubahan dan pemindahan dalam lafaz dan kalimat-kalimat.

• Tahrif Maknawi: Iaitu mentafsirkan kata-kata kepada bentuk-bentuk yang tidak

sahih di mana lafaz tidak zahir dalam bentuk-bentuk itu. Bahagian ini juga dipanggil "

.yang dicela sekeras-kerasnya dalam riwayat "بالرأی تفسیر

Sabda Rasulullah s.a.w:

”النار من مقعده فلیتوء برأیه القرآن فسر من“

“Barangsiapa yang mentafsirkan Al-Quran dengan pandangannya maka tempatnya

dipersiapkan di dalam neraka.”

• Tahrif Tempat (موضوعی تحریف): Iaitu ayat atau surah direkodkan secara bercanggah

dengan tertib nuzulnya. Tahrif dalam ayat jenis ini sangatlah sedikit. Iaitu kesemua

ayat telah disusun dan direkod berdasarkan tertib nuzul tetapi tentang surah itu

sendiri boleh didakwa bahawa semua surah-surah Al-Quran dengan arahan

Rasulullah s.a.w telah direkod berbeza dengan tertib nuzul.

• Tahrif Qiraat: Apa yang dimaksudkan ialah membaca sesuatu kalimat secara

bercanggah dengan qiraat yang umumya ada di sisi muslimin seperti kebanyakan

ijtihad-ijtihad qari-qari dalam qiraat mereka.

• Tahrif Lahjah (Dialek): Perbezaan dialek antara kabilah-kabilah menyebabkan ayat-

ayat di baca menurut dialek mereka.

• Tahrif Tabdili (Penukaran): Penukaran satu kalimat kepada kalimat yang lain, sama

ada ianya sama erti atau tidak. Ibnu Mas’ud membenarkan tahrif jenis ini dalam

kalimat-kalimat yang sama erti dan beliau telah berkata bahawa perkataan (حکیم)

boleh menggantikan perkataan (علیم).

PERKARA KETIGA

Tahrif Secara Umum (اجمالی) Dan Terperinci

Telah kita ingatkan sebelum ini bahawa tahrif itu sama ada secara keseluruhan atau secara

terperinci. Apa yang termasuk dalam tajuk perbincangan dan perbahasan kita ialah tahrif

terperinci di mana sekiranya berlaku penambahan atau pengurangan berbentuk yang

tertentu maka ia termasuk dalam tahrif yang menjadi tempat perbincangan dan perbahasan

dan adapun tahrif secara keseluruhan (اجمال) dengan makna bahawa sesuatu telah ditambah

kepada Al-Quran atau dikurangkan adalah terkeluar daripada tajuk perbincangan.

Contohnya, ikhtilaf dalam qiraat atau ikhtilaf tentang sama adaم بس من للا ح حیم الر adalah الر

sebahagian daripada Al-Quran atau bukan yang sebelum ini kita sebut sebagai Tahrif Ijmali

yang terkeluar dari tempat perbahasan kita. Ini kerana, garis panduan tahrif dalam (اجمالی)

tajuk perbahasan ialah sama ada berbentuk penambahan ataupun pengurangan, kedua-

duanya adalah bercanggah dengan realiti hakikat kalam Allah. Manakala dalam ikhtilaf

qiraat-qiraat tiada keraguan bahawa salah satu daripada qiraat-qiraat ini menepati Al-Quran

yang sebenarnya dan dalam masalah م بس من للا ح حیم الر tiada keraguan bahawa Rasulullah الر

s.a w pada permulaan setiap surah ada membacanya dan ikhtilaf adalah sama ada ia

sebahagian Al-Quran atau tidak. Orang-orang yang percaya ianya adalah sebahagian

daripada Al-Quran berkata bahawa inilah sebenarnya Al-Quran dan orang-orang yang

mengingkari yang ianya sebahagian daripada Al-Quran percaya bahawa Al-Quran

sebenarnya adalah tanpa ayat ini. Natijahnya, tidak ada yang memberi kemungkinan

bahawa kata-kata mereka bercanggah dengan yang sebenarnya dan kedua-duanya punyai

ijmak مرکب yang selain kalam wahyu, kata-kata manusia tidak termasuk dalamnya dan begitu

juga kalam ikhtilaf qari-qari.

Maka, tentang perkara-perkara tahrif اجمالی walaupun ianya berlaku dan bukan kalam hakiki

atau qiraat hakiki seseorang, tetapi tahrif jenis ini terkeluar dari tempat perbahasan. Tempat

perbahasan ialah dalam tahrif yang mana sama ada sesuatu telah dihapuskan atau sesuatu

telah ditambah kepada Al-Quran yang sebenarnya.

PERKARA KEEMPAT

Tidak Memadai Satu Khabar (واحد خبر) Untuk Membuktikan Tahrif

SEPERTIMANA pembuktian ayat-ayat Al-Quran perlu kepada dalil yang kukuh dan ilmiah dan

dengan hanya satu khabar tidak cukup untuk membuktikan bahawa sesuatu ayat itu adalah

dari Al-Quran. Begitu juga dalam masalah tahrif, hendaklah orang-orang yang percaya

kepadanya membawa dalil yang pasti (قطعی) dan ilmiah. Dengan kata lain, apabila satu

khabar atau sepertinya daripada dalil-dalil (ظن ی) yang tidak mencukupi untuk membuktikan

perkara-perkara aqidah, dalam perkara tersebut Al-Quran yang merupakan sandaran dan

dalil terpenting juga sama sekali tidak dapat membuktikan atau menafikan sesuatu ayat.

Maka, al-marhum Syekh Tusi dalam muqqadimah Tibyan berkata, riwayat –riwayat yang

menunjukkan tahrif semuanya adalah khabar wahid. Disebabkan khabar wahid tidak

memberi faedah ilmu maka dalam masalah tahrif ianya tidak berfaedah. Maksud beliau

ialah masalah yang mana ilmu adalah muktabar.

PERKARA KELIMA

Pandangan Para Ulama Imamiyah Tentang Tiadanya Tahrif Al-Quran

PARA pembesar daripada pengkaji-pengkaji dan ulama’ Imamiyah percaya kepada tiadanya

tahrif dalam kitab suci di mana mereka percaya bahawa Al-Quran hari ini adalah Al-Quran

yang turun ke kalbu Rasulullah s.a.w tanpa sebarang pengurangan dalamnya sepertimana

tiadanya panambahan. Dalam perbahasan ini, kita menerangkan secara ringkas kata-kata

sebahagian mereka yang menjadi kayu sandaran bagi Imamiyah dan kitab-kitab mereka

adalah sandaran bagi pemikiran-pemikiran ilmiah dan aqidah mazhab ini. Tetapi sebelum

itu, kita hendaklah membeir perhatian kepada dua perkara iaitu:

• Dalam sebahagian kitab-kitab ulum Al-Quran telah dinisbahkan kata-kata tentang

tahrif kepada dua kelompok Akhbariyun dalam Imamiyah sepertimana dalam

kalangan Ahlussunnah, Hasywiyah percaya kepada tahrif. Perkara yang perlu

diberikan perhatian ialah di kalangan Akhbariyun sebahagian daripada pembesar

mereka seperti Syekh Hur Amili pemilik Kitab Wasailussyiah, percaya kepada

tiadanya tahrif dan telah menulis risalah yang tersendiri tentang perkara ini. Maka,

tergolongnya seseorang itu dalam Akhbariyun tidak bermakna dia percaya kepada

tahrif dan terpesongnya Al-Quran.

• Tiadanya syak bahawa tiada tahrif berbentuk penambahan telah menjadi ijmak

ulama’ Imamiyah tetapi tiadanya tahrif berbentuk pengurangan juga sebahagian

ulama’ seperti Muqaddas Baghd Adi dalam Syarah Wafiah dan pakar rujuk besar

Syiah, Syekh Ja’far Kashiful Uzama dalam kitab Kashful Ghita’ telah mendakwa ijma’

tentang tiadanya tahrif kitab Al-Quran sama ada tahrif berbentuk penambahan

ataupun tahrif berbentuk pengurangan.

Berikut adalah pandangan-pandangan pembesar ulama Imamiyah tentang perkara ini:

• Fadl bin Shazan, salah seorang penulis Syiah kurun ketiga hijrah dalam kitab “Idhah”,

setelah mengingkari tahrif berbentuk pengurangan daripada Al-Quran, telah

mengaitkan penukilan riwayat tahrif kepada firqah-firqah lain.

• Ibnu Ja’far Muhammad bin Ali bin Babwaih Qommi, terkenal sebagai (Syekh Saduq)

yang merupakan antara pemuka-pemuka terbesar ilmu dunia Syiah dalam kurun

keempat telah berkata dalam risalah I’tiqadat:

“Aqidah kita tentang Al-Quran adalah sedemikian: Al-Quran yang telah turun kepada

Rasulullah ialah Al-Quran yang ada ini dan tiada yang ditambah kepadanya dan juga

sesiapa yang menuduh kami tentang pengurangan Al-Quran yang sedia ada maka dia

adalah pendusta.”

Maka, Saduq yang merupakan antara ulama Imamiyah terbesar dan mahir dalam

hadis dan tarikh telah mengingkari pengaitan tahrif kepada Imamiyah.

• Ali bin Hussein Musawi, terkenal dengan Sayyid Murtadha Alamul Huda merupakan

antara pembesar-pembesar fuqaha dan ulama usul Imamiyah dalam menjawab

masalah-masalah Tarablusiyat (طرابلسیات) berkata: “Ilmu tentang kesahihan nukilan

Al-Quran sama seperti ilmu tentang bandar-bandar besar dan peristiwa-peristiwa

besar. Sepertimana kita mempunyai ilmu dan pengenalan yang pasti tentang

perkara-perkara ini, kita juga pasti dan yakin tentang Al-Quran kerana perhatian,

kepentingan dan motif-motif mereka untuk menjaga dan memelihara Al-Quran

begitu tinggi. Al-Quran pada zaman Rasulullah s.a.w adalah satu koleksi yang

terhimpun dan tersusun, yang mana Rasulullah s.a.w telah menentukan satu

kelompok untuk menghafal Al-Quran dan satu kelompok seperti Abdullah Ibn

Mas’ud dan Ubaiy bin Ka’ab dan selain mereka berdua telah membaca Al-Quran

beberapa kali di hadapan Rasulullah s.a.w.” Lanjutan daripada kata-katanya, Sayyid

Murtadha telah berkata: “Sesiapa daripada kalangan Imamiyah dan Hashwiyah

daripada Ahlussunnah yang menentang pandangan ini tidak boleh diperdulikan

kerana penentangan mereka berpunca daripada riwayat yang lemah yang mereka

mengiranya sebagai sahih.”

• Syekh Taifah Abu Jaafar Muhammad bin Hassan Toosi, tentang perkara ini telah

berkata: “Perbualan tentang bertambah atau berkurangnya Al-Quran adalah tidak

sesuai bagi kitab suci ini kerana ijmak berdiri bagi batilnya penambahan dan zahir

daripada mazhab-mazhab muslimin ialah batilnya tahrif dengan pengurangan dan

inilah pandangan sahih ulama Imamiyah dan menepati riwayat-riwayat melalui am

dan khas (Sunni dan Syiah) yang menunjukkan pengurangan sebahagian daripada

ayat-ayat Al-Quran kerana ianya berbentuk khabar wahid dan tidak mendatangkan

ilmu maka tidak perlulah diberi perhatian kepadanya.”

• Abu Ali Fadh bin Hassan Tabrasi, mufassir besar dan pemilik Kitab Majmaul Bayan,

dalam muqaddimah tafsirnya telah menulis sedemikian: Kata-kata yang mengatakan

bertambahnya sesuatu ayat kepada ayat-ayat Al-Quran menurut ijmak Imamiyah

adalah batil dan sekumpulan daripada ulama Imamiyah dan sekelompok daripada

Hashwiyah Ahlussunnah meriwayatkan kata-kata tentang pengurangan tetapi yang

sahih daripada pegangan-pegangan ashab Imamiyah adalah bercanggah dengan

perkara tersebut.

• Sayyid Ibnu Thawus berkata: “Pandangan Imamiyah ialah tiadanya tahrif Al-Quran.”

Di tempat yang lain beliau berkata: “Saya berasa pelik tentang orang-orang yang

percaya bahawa Al-Quran sekarang adalah Al-Quran yang turun kepada Rasulullah

s.a.w dan Rasulullahlah yang telah mengumpulkan Al-Quran dan dalam pada itu

menukilkan ikhtilaf ahli Madinah, Makkah, Kufah dan Basrah dan akhir sekali percaya

bahawa م بس من للا ح حیم الر bukan daripada Al-Quran dan bukan sebahagian الر

daripada surah. Pelik sekali sekiranya Al-Quran terpelihara daripada penambahan

dan pengurangan yang mana ini adalah pandangan akal dan syara’, bagaimana

mereka boleh memilih pandangan sebegini.

• Mulla Muhsin Faidz Koshoni berkata begini:

“Riwayat yang merujuk kepada adanya tahrif adalah bertentangan dengan kitabnya

Allah swt dan ianya perlu kita tolak ataupun ianya perlu kepada keterangan dan

takwil.”

• Muhammad Bahauddin Al-Amili, terkenal sebagai (Syeikh Baha’iy), telah berkata

tentang Al-Quran yang suci: “Kata-kata yang sahih ialah Al-Quran yang agung

terpelihara daripada tahrif sama ada penambahan atau pengurangan dan apa yang

mashyur di kalangan orang ramai bahawa nama Amirul Mukminin a.s seperti dalam

ayat:

ها یا سول أی زل ما بلغ الر إلی ك أن

Telah digugurkan dan sebenarnya adalah, زل ما di sisi ulama Syiah - علی فی إلی ك أن

tidaklah muktabar.

• Syekh Muhammad bin Hassan Hur Amili empunya kitab riwayat yang penting

Wasailussyiah dalam satu risalah bagi pembuktian tiadanya tahrif telah berkata:

“Orang-orang yang meneliti dalam tarikh dan riwayat-riwayat Ma’sumin a.s akan

mendapat ilmu yang yakin bahawa Al-Quran dengan tawatur pada tahap yang tinggi

dan dengan nukilan ribuan para sahabat telahpun terbukti dan mendapati bahawa

Al-Quran adalah satu himpunan pada zaman Rasulullah s.a.w lagi.”

• Syekh Ja’far Kashiful Ghita antara fuqaha Syiah yang sedikit sekali tandingannya

dalam kitab yang bernilai Kashful Ghita’ berkata: “Dengan kesepakatan muslimin dan

dengan dharurat ad-din dan mahzab, tiada sesuatu yang ditambah kepada Al-Quran

dan dengan penjelasan Al-Quran sendiri dan ijma’ ulama seluruh zaman, tiada

sesuatu yang berkurang daripadanya dan tiada i’tibar kata-kata sebahagian yang

bercanggah dengan pandangan ini.

Ini semua adalah satu contoh daripada pandangan-pandangan para pembesar Imamiyah

yang merangkumi Usuli dan Akhbari dan daripada keseluruhan kalimat-kalimat ini, dapat

difahami bahawa kepercayaan kepada tahrif Al-Quran adalah daripada kebatilan-kebatilan

yang mana kebatilannya adalah pada tahap yang jelas dan sekiranya ada segelintir kecil

memuatkan riwayat-riwayat yang lemah dalam kitab-kitab mereka ataupun menunjukkan

kecenderungan untuk menepatinya, tidaklah boleh dipedulikan di sisi Imamiyah. Maka,

bagaimana dapat dikaitkan ulama Imamiyah dengan kepercayaan kepada tahrifnya Al-

Quran. Apakah perkaitan ini bukan daripada pendustaan-pendustaan yang nyata yang mana

haramnya adalah jelas? Bagaimana boleh dikaitkan tahrif kepada satu kelompok yang

sandaran aqidahnya dan berkekalannya pemikiran-pemikiran mereka adalah berdasarkan

Al-Quran?

PERKARA KEENAM

Perbezaan Antara Al-Quran Dan Kitab-Kitab Samawi Yang Lain

SALAH satu daripada soalan-soalan yang penting dan utama ialah apakah perbezaan antara

Al-Quran dan kitab-kitab samawi yang lain. Mengapa tentang Al-Quran terdapat dakwaan

tiadanya tahrif sedangkan tahrifnya kitab-kitab lain adalah satu perkara yang diterima dan

jelas, sehinggakan ada sebahagian yang menggunakannya sebagai dalil untuk membuktikan

adanya tahrif dalam Al-Quran di mana daripada satu sudut, adalah jelas bahawa tahrif

dalam kitab-kitab terdahulu adalah suatu yang telah diterima dan daripada satu sudut lain

pula, terdapat riwayat-riwayat mutawatir di kalangan Syiah dan Sunni bahawa setiap saat

yang telah berlaku pada umat-umat terdahulu, pasti berlaku pada umat ini, seperti yang

dinyatakan oleh riwayat ini:

Sabda Rasullulah s.a.w:

بالقذة القذة و بالنعل حذوالنعل مثله االمة هذه فی یکون فأنه السالفة مماأل فی کان ما کل

Oleh sebab itu, adalah suatu yang biasa jika berlakunya tahrif dalam Al-Quran.

Kajian tentang riwayat-riwayat sebegini dan jawapannya hendaklah diterangkan dalam

perbahasan syubhah-syubhah mereka yang percaya kepada tahrif. Apa yang kita cari dalam

noktah ini ialah perbezaan utama antara Al-Quran dan kitab-kitab samawi yang lain.

Sebahagian orang mengatakan sedemikian:

Tahrif yang telah berlaku dalam kitab-kitab terdahulu adalah tahrif maknawi dan tafsir yang

menurut pandangan sendiri ((بالرأي dan Al-Quran menunjukkan kepada berlakunya tahrif

yang sedemikian dalam kitab-kitab umat terdahulu dan tidak terdapat petunjuk tentang

tahrif daripada segi penambahan atau pengurangan. Tambahan pula, di dalam riwayat-

riwayat atau kata-kata ulama’ tidak terdapat dalil dan bukti tentang berlakunya tahrif

daripada segi penambahan atau pengurangan. Al-Quran dengan jelas menerangkan bahawa

Taurat, Injil dan kitab-kitab lain adalah terpelihara di sisi ulama mereka apabila Al-Quran

mengatakan:

أرجلهم تحت ومن فوقهم من الکلوا ربهم من إلیهم أنزل ما و واألنجیل التوراة اقاموا أنهم ولو

Noktah utama ialah, kitab suci ini adalah mukjizat abadi maka ia hendaklah sentiasa

terpelihara daripada tahrif (pemesongan) dan perubahan, berbeza dengan kitab-kitab

samawi yang lain yang bukan merupakan mukjizat yang abadi.

PERKARA KETUJUH

Peringkat-Peringkat Al-Quran

ANTARA perkara-perkara yang penting ialah Al-Quran di peringkat yang mana yang menjadi

tajuk perbahasan dan dengan kata lain, daripada peringkat-peringkat yang ada, kewujudan

Al-Quran di peringkat yang mana sepertimana yang telah jelas dan difahami daripada kitab

suci Al-Quran bahawa kitab ini terdapat peringkat-peringkat dan tahap-tahapnya.

Tahap Pertama: Loh Mahfuz.

Adalah jelas bahawa tahap ini tidak dapat dipesongkan kerana ia terkeluar daripada urusan

individu-individu manusia dan pada tahap ini ia berada di sisi Tuhan dan terpelihara

daripada sebarang kemudaratan.

Tahap Kedua: Peringkat nuzulnya Al-Quran kepada Rasulullah s.a.w melalui Jibrail.

Tahap ini juga tidak dapat dipesongkan dengan berdalilkan kemakmuran bahawa Jibrail

sebagai salah satu daripada malaikat.

Tahap Ketiga: Peringkat dikemukakan Al-Quran kepada orang ramai melalui Nabi s.a.w.

Iaitu Rasulullah s.a.w tanpa sebarang pengurangan dan penambahan menerangkan kepada

orang ramai apa yang telah diturunkan oleh Jibrail a.s ke kalbu baginda s.a.w.

Adalah jelas bahawa pada peringkat ini juga Al-Quran tidak diselewengkan dan pada zaman

Rasulullah kesemuanya telah disusun dan dikumpulkan dan ramai orang telah menghafalnya

dan pada zaman akan datangpun Al-Quran ini secara mutawatir akan disampaikan kepada

generasi-generasi masa depan.

Tahap Keempat: Al-Quran-Al-Quran yang menghikayatkan Al-Quran yang mutawatir itu.

Dengan kata lain, Al-Quran-Al-Quran bertulis yang ada sekarang samada bercetak ataupun

bertulisan tangan, menghikayatkan hakikat yang telah turun daripada Tuhan yang bernama

Al-Quran.

Adalah jelas bahawa ada kemungkinan tahrif dengan makna perbezaan qiraat (pembacaan)

dan sepertinya pada bahagian ini. Begitu juga terdapat kemungkinan tahrif penambahan

atau pengurangan pada tahap keempat ini. Apa yang menjadi tajuk perbahasan ialah, Al-

Quran yang telah dinukilkan secara mutawatir yang pada setiap zaman ianya adalah sebagai

satu hakikat dan satu perkara dan wujud sebagai kalam Tuhan yang telah diturunkan dan

ayat Hifz (pelihara حف ظ) لحافظون له إنا - dalam kalimat له (baginya) kembali kepada Al-Quran

yang telah diturunkan dan ianya tidak lebih daripada satu hakikat dan satu Al-Quran.

Manakala Al-Quran-Al-Quran yang dibayangkan menghikayatkan tentangnya dan tiada syak

bahawa pada mereka terdapat jalan untuk tahrif.

Bedasarkan penjelasan ini, adalah jelas apa yang telah dikatakan oleh para ahli Hadis

bahawa maksud حف ظ ialah Allah Taala memelihara kitabNya pada tempat yang Allah

turunkan sepertimana ianya terpelihara pada tempat yang tertinggi sebelum nuzul dan yang

dimaksudkan bukanlah terpelihara dalam lembaran-lembaran dan buku tulisan .

ف adalah satu kebatilan yang tiada bukti dan dalil tentangnya, bahkan perkara tentang حر

mukjizatnya Al-Quran menafikannya kerana kekalnya Al-Quran pada tahap yang

dibayangkan begini, yang tiada kemungkinan dan kemampuan tahrif dalamnya, tidaklah

memiliki aspek kemukjizatan.

PERKARA KELAPAN

Kemungkinan Tahrif Al-Quran Hanya Di Sisi Akal Dan Tidak Berlakunya Secara Amali

DARIPADA ayat suci حفظ difahami bahawa Al-Quran secara akal dapat dipesongkan tetapi

Allah Ta’ala memeliharanya daripada bahaya ini dan sekiranya daripada segi akal tiada jalan

untuk dipesongkan maka ianya tidak perlu kepada pemeliharaan Tuhan. Tetapi Allah Ta’ala

dengan janji yang pasti akan pemeliharaanNya terhadap Al-Quran, telah menolak

kemungkinan terjadinya tahrif dan kemungkinan berlakunya secara praktikal.

PERKARA KESEMBILAN

Adakah Beristidlal Menggunakan Al-Quran Bagi Ketiadaan Tahrif Mendatangkan

Daur دور))?

RAMAI daripada pembesar-pembesar beristidlal menggunakan ayat Al-Quran untuk

membuktikan tiadanya tahrif Al-Quran. Apa yang kita kaji dalam tajuk ini ialah adakah

beristidlal dengan ayat-ayat suci untuk membatalkan pandangan tahrif mendatangkan daur

yang mustahil atau tidak?

Sebahagian percaya bahawa beristidlal dengan ayat-ayat suci mendatangkan daur dan

mereka membawa dua dalil bagi perkara ini iaitu:

Pembentangan Pertama: Daripada satu segi, penafian tahrif kitab bergantung kepada

hujjahnya ayat-ayat ini, dalam keadaan hujjahnya ayat-ayat ini bergantung kepada penafian

tahrif.

Maka, penafian tahrif bergantung kepada penafian tahrif.

Pembentangan Kedua: Hujjahnya ayat-ayat tempat beristidlal bergantung kepada penafian

tahrif dalam keadaan tahrif juga bergantung kepada hujjahnya ayat-ayat ini dan natijahnya

hujjah ayat-ayat tersebut dan inilah yang mustahil dalam sebab musabab.

Pelbagai jawapan-jawapan telah diberi untuk syubhah ini dan kini kita kaji tentangnya.

Jawapan Pertama: Al-Marhum Muhaqqiq Khoie dalam kitab yang bernilai bernama Al-

Bayan menjawab: “Orang-orang yang tidak percaya kepada kekhalifahan Ilahi Imam-imam

Ma’sum, tidak mampu menyelesaikan keraguan ini dan orang-orang yang percaya kepada

wilayat dan khilafat mereka dan menerima mereka sebagai gandingan bagi kitab Al-Quran

mampu menyelesaikan syubhah ini. Oleh sebab itu, Al-Quran yang ada walaupun sekiranya

telah ditahrifkan tetapi menjadi istidlal bagi Imam-imam a.s, maka ia mempunyai kelayakan

sebagai hujjah untuk dipegang.” Jawapan ini tidak sepi daripada dipertikaikan kerana:

• Jawapan ini berfaedah bagi mereka yang percaya kepada wilayatnya Imam-imam

Maksum a.s, sedangkan mereka yang berhadapan dengan keraguan sebegini

hendaklah diberi jawapan yang memadai di mana setiap firqah dapat menerimanya.

• Jawapan ini pada hakikatnya penerimaan asal syubhah itu sendiri kerana

berdasarkannya istidlal bagi ketiadaan tahrif bukanlah dengan ayat-ayat Al-Quran itu

sendiri tetapi beristidlal dengan ayat ditambah dengan pengesahan dan taqrirnya

maksum dan perkara ini selain ianya bercanggah dengan dakwaan ianya juga

bercanggah dengan zahir Hadis Tsaqalain yang mana daripada hadis ini

dimanfaatkan sebaik-baiknya bahawa Al-Quran adalah االکبر ثقل (perkara bernilai

yang lebih besar) dan tampil sebagai satu hujjah dan dalil yang berdikari.

Jawapan Kedua: Orang-orang yang mendakwa tahrif Al-Quran, lingkungannya terbatas

kepada ayat-ayat tertentu yang telah disyaratkan dalam sebahagian riwayat dan ayat-ayat

yang dijadikan sebagai dalil bagi ketiadaan tahrif bukanlah sebahagian daripada ayat-ayat

yang telah dipesongkan. Jawapan ini juga tidak sepi daripada kritikan kerana terdapat dua

pandangan tentang tahrif iaitu:

• Sebahagian orang percaya berdasarkan sebahagian riwayat pada tempat-tempat

tertentu telah berlaku tahrif dalam ayat-ayat suci Al-Quran. Berdasarkan pandangan

ini maka jawapan adalah sahih.

• Adapun pandangan kedua ialah dengan tidak melihat kepada riwayat terdapatilmu

ijmali kepada terpesongnya kitab dan ruang lingkup ilmu ijmali merangkumi ayat-

ayat yang mana untuk membuktikan tiadanya tahrif telah dipegang kepadanya.

Berdasarkan pandangan ini jawapan kedua adalah tidak sahih.

Jawapan Ketiga: Sebahagian orang pada posisi menjawab pertikaian ini berkata terdapatnya

ijmak bahawa ayat-ayat ini tidak berlaku tahrif terhadapnya. Jawapan ini juga dapat

diperbahaskan kerana mereka yang percaya kepada tahrif sekiranya mempunyai dakwaan

terdapatnya ilmu ijmali akan tahrif tidaklah boleh mereka keluarkan ayat-ayat ini daripada

ruang lingkup ilmu ijmali dan dengan kata lain, tidak boleh tergolong dalam golongan orang-

orang yang berijmak dan jika tidak, daripada wujudnya pandangan mereka timbul

kelaziman bagi ketiadaannya.

Jawapan Keempat: Pengkaji Faqih besar ayahanda (Ayatullah Uzma Fadhil Lankarani) ketika

mahu menyelesaikan kemusykilan ini berkata sedemikian:

“Hendaklah dilihat, beristidlal dengan ayat-ayat suci bagi pembuktiaan tiadanya tahrif kitab,

berhadapan dengan kumpulan mana. Jika istidlal berhadapan dengan kumpulan yang

mendakwa tahrif dalam perkara-perkara khas yang ditunjukkan oleh riwayat-riwayat maka

tidak ada tempat bagi (pertikaian daur) kerana ayat-ayat ini bukanlah daripada perkara-

perkara itu.”

Dan jika istidlal itu berhadapan orang-orang yang mendakwa ilmu ijmali tentang tahrif,

ketika itu terdapat dua andaian iaitu:

• Sekiranya orang yang percaya kepada tahrif berpegang kepada hujjahnya zahir kitab

walaupun kitab yang telah ditahrifkan maka tiada ruang untuk (pertikaian daur) di

sini kerana zahir ayat-ayat berkekalan atas kehujjahannya dan berdasarkan andaian,

berlakunya tahrif tidak merupakan halangan bagi kehujjahan zahir-zahir. Maka

natijahnya beristidlal dengan ayat-ayat adalah sepi daripada pertikaian.

• Apabila orang yang percaya kepada tahrif mengatakan perkara ini menghalang zahir-

zahir kitab sebagai hujjah. Dalam andaian ini, sama ada orang yang percayakan tahrif

itu mendakwa ilmu ijmali akan berlakunya tahrif ataupun masalah ilmu tidak timbul

sama sekali, hanya sekadar memberi kemungkinan tahrif.

Bagi keadaan pertama, ayat-ayat tidak dapat dijadikan istidlal walaupun dengan andaian

tahrif ia terus kekal sebagai hujjah kerana telah terbukti dalam ilmu usul bahawa zawahir

(zahir-zahir) yang merupakan

adalah muktabar apabila (petanda-petanda syari’e yang memberi dzon) ظنی شرعی امرات

tiada ilmu tentang sebaliknya. Maka, dalam andaian sebegini, ayat-ayat suci tidak dapat

digunakan untuk istidlal. Dalam jawapan ini juga, istidlal dengan ayat-ayat tidak akan

menjadi jika adanya ilmu ijmali tentang tahrif.

Jawapan Kelima: Apa yang terlintas dalam fikiran ialah tahrif sama seperti perkara-perkara

lain memerlukan penyebab dan motif dan oleh sebab motif bagi tahrif sangatlah banyak,

maka terpaksalah ayat-ayat suci ini seperti mana ia terdedah kepada tahrif yang mana

mereka pesongkan sehingga timbul kekurangan sehinggakan ia gugur daripada menjadi

petunjuk bagi membuktikan tiadanya tahrif.

Contohnya dalam ayat suci حف ظ mereka membuang لحفظون له وان ataupun sekurang-

kurangnya mereka membuang kalimah له yang sangat berperanan dalam makna ketiadaan

tahrif.

Maka, kewujudan dan berkekalannya kalimat itu sendiri dalam Al-Quran adalah Qarinah

yang jelas bagi tiadanya tahrif dan memberi ilmu dan keyakinan kepada seseorang (قرینة)

akan tiadanya tahrif bagi ayat-ayat ini dan dalam keadaan dimana wujud ilmu ijmali bagi

tahrif kerana dalam ayat-ayat ini terdapat ilmu biasa (عادی علم) yang bertentangan

dengannya. Maka natijahnya, perkara-perkara ini terkeluar daripada lingkungan ilmu ijmali.

PERKARA KESEPULUH

Dua Bentuk Dakwaan Tahrif

DARIPADA perkara sebelum ini, telah jelas bahawa terdapat dua dakwaan tentang tahrif

iaitu:

Dakwaan Pertama:

Sebahagian orang menyangka bahawa lingkungan tahrif terhad kepada sebahagian ayat

tertentu yang lingkungannya telah ditentukan oleh riwayat-riwayat. Oleh sebab itu, ayat-

ayat Al-Quran yang lain terpelihara daripada tahrif dan perubahan dan boleh dimanfaatkan

untuk beristidlal kepada zahirnya.

Dakwaan ini kebiasaannya dimiliki oleh orang-orang yang sumber dan sanad mereka

tentang tahrif ialah riwayat-riwayat yang terdapat dalam kitab-kitab riwayat dan hadis.

Dakwaan Kedua:

Sebahagian orang beraqidah bahawa secara ijmal Al-Quran telah ditahrifkan. Dengan

ungkapan lain, mereka mendakwa mempunyai ilmu ijmali tentang pemesongan kitab Al-

Quran. Kelompok yang menerima dakwaan ini, dalil dan sanad mereka dalam tahrif ialah

dalil i’tibar dan lain-lain seumpamanya.

PERKARA KESEBELAS

Mengkaji Dalil Akli Dan Dasar Orang-Orang Berakal Tentang Tiadanya Tahrif

DARIPADA sebahagian kata-kata ahli fikir, kita memahami bahawa mereka berpegang

kepada dalil akli dan dasar orang-orang berakal (عقلی بنأ) dalam membatalkan tahrif. Sayyid

Ibnu Thawus telah menjelaskan dalam (Sa’du Suud) bahawa batalnya tahrif adalah tuntutan

akal dan sebahagian orang orang beristidlal dengan orang-orang berakal.

Dalil Akli

Terdapat dua jalan untuk menerangkan dalil ini iaitu:

• Dalam kata-kata Muhaqqiq Khoei telah digunakan dalam bentuk dalil akli yang tidak

bebas dan kita nukilkan di sini secara ringkas:

“Kemungkinan tahrif tidak terkeluar daripada tiga bentuk dan bentuk keempat baginya

tidak dapat digambarkan di sisi akal.”

Bentuk Pertama: Berlakunya tahrif sebelum zaman kekhalifahan Uthman oleh Abu

Bakar dan Umar. Bentuk ini secara pastinya adalah batil kerana ia tidak terkeluar

daripada salah satu daripada andaian ini:

• Kemungkinan yang pertama adalah tahrif yang tidak disengajakan iaitu selepas

wafatnya Rasulullah s.a.w. Mereka berdua ini (Omar dan Abu bakar) telah

mengumpulkan Al-Quran dan disebabkan oleh kekurangan maklumat dan tidak

sampainya maklumat kepada mereka serta kelalaian yang berlaku telah

menyebabkan berlakunya tahrif.

• Kemungkinan kedua adalah ianya disengajakan, terutamanya yang melibatkan

ayat yang tidak memberikan kesan yang buruk kepada kekhalifahan dan

kepentingan mereka.

• Kemungkinan yang ketiga tahrif adalah suatu yang disengajakan, khususnya

ayat-ayat yang menyentuh akan kepentingan dan yang membawa kesan negatif

kepada mereka.

Namun, ketiga-tiga andaian tersebut adalah tertolak. Adapun andaian pertama adalah batil

daripada dua sudut iaitu:

• Tiadanya syak bahawa Rasulullah s.a.w telah memberi arahan untuk menghafal,

qiraat dan tartil Al-Quran dan para sahabat juga telah memberi kepentingan

yang banyak kepada perkara-perkara ini maka, kita pasti bahawa Al-Quran

secara keseluruhannya pada zaman dua peribadi ini ada secara sepenuhnya,

sama ada berbentuk terkumpul ataupun terpisah-pisah, sama ada di dada-dada

atau di atas helaian-helaian kertas. Pada zaman itu, orang-orang Arab begitu

memberi perhatian yang pelik untuk menghafal syair-syair jahiliah, bagaimana

mungkin mereka tidak memberi perhatian sedemikian terhadap Al-Quran.

• Daripada riwayat hadis Thaqalain telah jelas akan kebatilan andaian itu kerana

riwayat ini telah menunjukkan bahawa Rasulullah s.a.w pada zamannya telah

meminta umat berpegang kepada kitab (Al-Quran) dan ini adalah jelas bahawa

adalah suatu yang mustahil kita disuruh berpegang kepada satu kitab yang

dikatakan tersusun sedangkan sesetengah daripada ayat-ayatnya telah disia-

siakan.

Namun, kebatilan andaian kedua:

Adalah jelas bahawa, tahrif yang disengajakan memerlukan kepada keinginan dan

kaitannya dengan ayat-ayat yang membahayakan kepimpinan Abu Bakar dan Omar

sama sekali tidak wujud. Keinginan seperti ini adalah tidak wujud dan ianya tertolak.

Namun, kebatilan andaian kedua:

Jika perkara seperti ini terjadi, para penentang kepimpinan Abu Bakar dan Omar

(Amirilmukminin dan Sadiqah Tahirah a.s serta 21 orang ketua Muhajirin dan Ansar)

perlu menyatakan kekurangan dan permasalahannya dan akan berlaku perbalahan di

kalangan mereka, tetapi keadaan seperti ini tidak wujud dalam perkataan dan

argumentasi mereka.

Oleh sebab itu, sampai di sini, kita dapat buat satu kesimpulan bahawa terjadinya tahrif

pada zaman kepimpinan Abu Bakar dan Omar adalah tertolak.

Bentuk Kedua: Tentang berlakunya tahrif pada zaman kekhalifahan Uthman yang mana

bentuk ini adalah lebih lemah daripada bentuk yang sebelumnya, kerana:

• Islam pada zaman Uthman telah begitu tersebar di mana beliau tidak lagi

mampu mengurangkan sesuatu daripada Al-Quran .

• Sekiranya tahrif pada zaman Uthman dalam ayat-ayat yang tidak berkaitan

dengan Wilayat dan kepimpinan AhlulBait maka sebab bagi tahrif tidak wujud

dan tentang ayat-ayat yang berkaitan dengan wilayat pun kita pasti tiadanya

tahrif kerana jika Al-Quran mengandungi ayat-ayat yang secara jelasnya

menunjukkan kekhalifahan Amirilmukminin sudah pasti ia tersebar di kalangan

orang ramai dan kekhalifahan tidak akan sampai kepada Uthman.

• Jika Uthman telah mentahrifkan Al-Quran. Ini merupakan tohmahan yang

terbaik dan alasan yang terbaik kepada penentangnya yang mana ianya akan

menjadi alasan untuk berlakunya penentangan dan pemberontakan mereka

terhadapnya, tetapi ini tidak terjadi di mana penentangnya tidak mengatakan

sesuatupun tentang perkara ini.

• Andaikan kata tahrif telah berlaku pada zaman Uthman, akan menjadi satu

kewajipan dan pastinya Amirulmukminin a.s sebagai khalifah selepas Uthman

akan mengembalikan Al-Quran kepada asalnya sepertimana zamannya

Rasulullah s.a.w, tetapi andaian itu adalah tidak berlaku. Oleh sebab itu, bentuk

yang kedua adalah tertolak dan batil.

Bentuk Ketiga: Terjadinya tahrif adalah selepas kekhalifahan Uthaman yang mana ianya

dilakukan oleh pemerintahan Bani Umayyah dan kuncu-kuncunya. Perkara ini berlaku

apabila salah satu dari ulama dan sejarawan dalam urusan ini telah memperkatakannya.

Secara akalnya tidak terdapat bentuk yang keempatnya, kesimpulan daripada

pandangan akal dan sejarah, terjadinya tahrif adalah sesuatu yang mustahil dan

tertolak. Perlu diingat bahawa dalil yang diperkatakan bukanlah bersifat akal semata,

bahkan ianya disandarkan kepada penganalisaan sejarah juga.

• Untuk jalan ini, perlu kepada dua muqaddimah iaitu:

• Agama suci Islam adalah agama terakhir di kalangan agama-agama samawi dan

ajaran yang paling sempurna dan ajaran yang paling sempurna untuk semua

orang sehingga ke hari kiamat.

• Agama yang sebegini perlu memiliki dokumen yang abadi yang menjadi dasar

bagi perhubungan kanun-kanun dan arahan-arahannya. Daripada hubungan dua

muqaddimah ini, kita memahami bahawa empunya syariat yang suci pastinya

memelihara kita ini daripada kegelapan penyelewengan (tahrif).

Dalil akli ini daripada satu segi dapat digugat di mana akal sebagai satu qadhiyah ta’liqi

menghukum bahawa jika Al-Quran mahu menghidayahkan semua orang dalam semua

tingkatan kehidupan sehingga hari kiamat, perlulah terpelihara daripada tahrif, tetapi tahap

ini ianya tidak memberi faedah dalam pertelingkahan. Oleh sebab itu, tempat berlakunya

pertelingkahan adalah berlakunya tahrif atau tidak berlaku dan akal secara bebas tidak

mempu untuk campur tangan dalam urusan ini.

Tetapi berasaskan kepada orang-orang yang berakal (sirah ukala’) sesetengah cendiakawan

dalam membuktikan tiadanya tahrif dalam Al-Quran adalah seperti ini:

Tahrifnya perkataan setiap penulis dan perubahan yang berlaku dalam setiap buku

merupakan suatu perkara yang luar biasa dan ianya mempunyai tanda-tanda yang mana

dipaksa dan pelik. Maka mereka yang berakal tidak akan turut melatah dengan keadaan itu.

Kesimpulannya, terpeliharanya Al-Quran daripada tahrif merupakan perkara yang normal

dan tuntutan asal dan ianya adalah kaedah yang awal.

Tetapi dalil ini adalah tentang sebuah kitab yang tidak mempunyai niat-niat dan motif-motif

yang pelbagai untuk dipesongkan, tetapi sebuah kitab seperti Al-Quran yang alasan-alasan

kuffar dan orang-orang Atheis bagi memesongkannya adalah banyak sekali, tidak

dirangkumi oleh dalil ini.

PERKARA KEDUA BELAS

Ayat Yang Paling Jelas Menunjukkan Tiadanya Tahrif

SEBAHAGIAN daripada para pengkaji telah mendakwa bahawa ayat yang paling jelas antara

ayat-ayat Al-Quran bagi membuktikan tiadanya tahrif ialah ayat ini:

ه و عزیز لكتاب إن

“Demi sesungguhnya sebuah Kitab Suci yang tidak dapat ditandingi.”

ن من ال باطل یأ تیه ال ه بی زیل خل فه من وال یدی حمید حكیم من تن

“Yang tidak dapat didatangi sebarang kepalsuan dari mana-mana arah dan seginya; ia

diturunkan daripada Tuhan Yang Maha Bijaksana, lagi Maha Terpuji.”

Sehinggakan sebahagian mendakwa bahawa para mufassirin mempunyai ijmak yang ayat ini

ialah ayat yang paling jelas bagi ketiadaan tahrif dalam Al-Quran.

Dengan ayat ini, kita boleh beristidlal akan ketiadaan tahrif dengan beberapa jalan iaitu:

• Allah Taala menyifatkan Kitab Suci sebagai (mulia) dan adalah jelas bahawa ‘izzah

dan kemuliaannya daripada segi bahasa terdapat sekiranya ianya terpelihara

daripada perubahan dan pengurangan.

• Dalam ayat suci ini, telah dinafikan tabiat dan jenis kebatilan dan menurut kaedah

pada keadaan begini ianya memberi faedah umum dan dengan ungkapan lain ayat

suci ini telah menafikan semua bentuk dan bahagian kebatilan daripada Kitab Suci ini

dan diadakan lughat batil bermakna sesuatu yang rosak dan binasa dan jelas bahawa

tahrif adalah daripada contoh-contoh kebatilan yang jelas.

• Dalam ayat ini, Allah Taala memberi sebab bagi hukum ini, oleh sebab kitab ini

datangnya daripada satu kewujudan Yang Maha Bijaksana dan Terpuji maka

kebatilan tiada jalan baginya. Sebab ini juga memberi petunjuk yang jelas bahawa

penyelewengan dan perubahan tidak mempunyai kaitan dengan kitab sebegini yang

telah turun dari Yang Maha Bijaksana.

Marhum Haji Noori berkata:

“Walaupun perkara perubahan dalam Al-Quran adalah antara contoh dan pengertian

kebatilan tetapi maksud dalam ayat suci ini ialah makna yang khas dan ianya terhasil

daripada kontranya hukum hakam antara satu sama lain dan pendustaan khabar-khabar

antara satu sama lain.”

Bagi menjawab kata-kata Noori ini sebahagian mereka telah mengatakan:

“Iradah khusus bagi kontradiksi dan pendustaan adalah tidak sesuai dengan kitab yang

disifatkan sebagai mulia.”

Dengan ungkapan lain, penyifatan ini menuntut supaya semua bentuk kebatilan jauh

daripada kitab ini. Jawapan ini memerlukan penjelasan dan penyempurnaan dan ianya

adalah zahir ayat suci yang mengatakan bahawa kitab ini secara mutlak adalah mulia dan

kemuliaan yang mutlak menuntut supaya tidak diiradahkan khusus bagi pendustaan dan

kontradisi kerana sekiranya kitab terpelihara daripada aspek ini, kemuliaan juga turut

terbatas daripada aspek ini.

Kemusykilan yang terpenting bagi istidlal tentang ayat ini ialah istidlal ini bertentangan

dengan tafsiran yang dijelaskan oleh ulama am dan khas. Dengan ungkapan yang lain, tiada

seorang pun daripada mufassirin yang memberi kemungkinan bahawa pentafsiran ayat ini

menunjukkan kepada tiadanya tahrif.

Contohnya, Syekh Tusi dalam tafsir Tibyan bagi tafsiran ayat lima telah memberi

kemungkinan:

• Apa yang dimaksudkan dengan tiadanya kebatilan ialah tiada syubhah padanya dan

tiada kontradisi yang mendatanginya yakni Al-Quran adalah hak yang tulen.

• Qutadah dan Sudiy mengatakan bahawa maksud Tuhan ialah, syaitan tidak

mempunyai kekuatan untuk mengurangkan hak daripadanya ataupun menambah

sesuatu kebatilan kepadanya.

• Maksudnya ialah tiada sesuatu sebelum Al-Quran atau sesudahnya yang

membatalkannya.

• Hasan berkata maksudnya ialah kebatilan tidak mendatanginya pada awal atau

akhirnya.

• Dalam perkhabaran Al-Quran tentang masa lampau atau akan datang, tiada

kebatilan padanya.

Sayyid Murtadha berkata:

“Sebaik-baik pentafsiran yang boleh disebut untuk ayat ini ialah tiada kata-kata yang

seumpama Al-Quran dan Al-Quran tidak menyerupai kitab-kitab yang setelahnya, dan kitab

ini tidak bersambung dengan kitab sebelum dan juga setelahnya yakni kata-kata yang bebas

dan berdikari dan tiada tandingan dalam jenisnya dan punya kelebihan ke atas setiap kata-

kata yang diperbandingkan dengannya.”

Dalam menjawab syubhah dikatakan:

• Sebahagian daripada tafsir-tafsir ini seperti yang telah dinukilkan daripada Qutadah

dan Sudiy mempunyai kesesuaian dengan pentafsiran ayat kepada tahrif.

• Katakan tidak ada seorang pun daripada mufassirin yang mentafsirkan ayat kepada

tahrif tetapi telah dibuktikan ditempatnya bahawa salah satu daripada usul-usul

tafsir ialah zahirnya kitab daripada zahir ayat memberi petunjuk kepada perkara ini.

Adapun tentang kata-kata mufassirin bahawa tidak ada dalil bagi kemuktabarannya

dalam pentafsiran kitab kecualilah kata-kata mereka bersandarkan kepada

penjelasan maksum a.s.

• Riwayat-riwayat yang menjelaskan perkara-perkara dalam mentafsirkan ayat ini

adalah untuk menerangkan tentang kebatilan, bukan bertujuan membataskan

sebaliknya untuk menerangkan contoh (مصداق ).

•

PERKARA KETIGA BELAS

Adakah Kepercayaan Kepada Tahrif Bermakna Gugurnya Zahir Kitab Daripada Menjadi

Hujjah?

ADAKAH kepercayaan kepada tahrif bermakna gugurnya zahir kitab daripada menjadi hujjah

dan tidak boleh beristidlal dengannya? Soalan ini adalah sahih sekiranya pendakwa tahrif

mempunyai ilmu ijmali tentang berlakunya tahrif.

Sebahagian telah mengatakan bahawa, dalam andaian pada setiap ayat yang ada

kemungkinan tahrif, boleh berpegang kepada عقالئی اصل (ketiadaan قرینه) dan beristidlal

dengan zahir ayat suci.

Dengan ungkapan lain, untuk hujjahnya kitab yang telah dipesongkan, tidak perlu kepada

pengesahan dan taqrir daripada maksumin a.s, tetapi melalui عقالئی اصل boleh beristidlal

dengan zahirnya ayat.

Penjelasan ini adalah sahih sekiranya orang-orang yang berakal (عقالء) membenarkan untuk

berpegang kepada asal ini yang berkaitan kemungkinan wujud قرینه متصله. Sedangkan

berdasarkan kajian, orang-orang yang berakal membenarkan untuk berpegang kepada asal

ini apabila mukhatab memberi kemungkinan wujudnya قرینه متصله (yang terpisah daripada

kata-kata pembicara). Adapun pada tempat-tempat yang berkemungkinan adanya قرینه

tidak boleh berpegang kepada asal ini dan dalam masalah tahrif, apa yangمتصله

berkemungkinan setelah اجمالي علم, wujudnya satu قرینه متصله yang telah tersisih (محذوف)

disebabkan tahrif.

Oleh sebab itu, seandainya terdapat ilmu اجمالی tentang tahrif, maka tiadalah jalan untuk

berpegang kepada zahirnya kitab selain taqrir dan pengesahan maksumin dan perkara ini

adalah bertentangan dengan zahir hadis Tsaqalain.

PERKARA KEEMPAT BELAS

Hadis Tsaqalain Sebagai Petunjuk Bagi Ketiadaan Tahrif

ANTARA riwayat-riwayat, hadis terpenting yang menunjukkan tiadanya tahrif ialah hadis

mutawatir Tsaqalain yang telah dinukilkan oleh 33 ribu sahabat besar Rasul s.a.w seperti

Amirul Mukminin Ali a.s, Abu Zar, Abdullah bin Abbas, Abdullah bin Umar Huzaifah dan Abu

Ayyub Ansari dan kira-kira 122 ulama’ besar Ahlussunnah telah memuatkannya dalam kitab-

kitab mereka. Matan hadis itu menurut salah satu daripada sunat-sunatnya ialah Rasulullah

s.a.w bersabda:

للا أذکرکم بیتی أهل و به وخذوا للا بکتاب فتمسکوا .والنور الهدی فیه و عترتی و للا کتاب الثقلین فیکم تارک انی

بیتی أهل فی

(مرات ثالث)

Jalan Pertama: Untuk beristidlal dengan hadis bagi menunjukkan tiadanya tahrif terdapat

dua jalan, jalan ini menjadi jelas dengan memberi perhatian kepada enam perkara:

• Hadis ini menunjukkan bahawa adalah mungkin untuk berpegang kepada Al-Quran

sehingga ke hari kiamat.

• Tahrifnya kitab Al-Quran bermakna tidak mungkin ianya boleh dijadikan pegangan.

• Makna berpegang kepada Al-Quran ialah berpegang kepada semua perkara yang

dikemukakan oleh Al-Quran dan bukanlah berpegang kepada perkara-pekara khas

semata-mata seperti ayat-ayat ahkam. Dengan ungkapan yang lain, tujuan Al-Quran

bukanlah semata-mata menerangkan hukum-hakam dan kanun-kanun awali, tetapi

ianya memberi pertunjuk serta mengeluarkan umat manusia daripada kegelapan

kepada cahaya.

• Tujuan tahrif ialah menyembunyikan sebahagian daripada hakikat-hakikat dan

memadamkan sebahagian daripada cahaya-cahaya kitab yang mulia, dan kitab yang

telah dipesongkan tidak dapat memberi hidayah dalam semua aspek dan tidak boleh

menjadi cahaya bagi semua penjuru, sedangkan matlamat terakhir yang diterangkan

oleh Al-Quran bagi dirinya ialah mengeluarkan umat manusia daripada kegelapan

kepada cahaya dan menyampaikan mereka ke martabat insaniah yang sempurna dan

darjat kebendaan dan kerohanian yang tinggi, dan tujuan ini akan terhasil dengan

berpegang kepadanya.

• Berpegang kepada Al-Quran berbeza dengan berpegang kepada itrah. Ianya adalah

satu perkara yang hanya mungkin terlaksana melalui sampainya seseorang itu

kepada Al-Quran di mana itu juga adalah Al-Quran yang berada dalam ikhtiar dan di

kalangan orang ramai, bukannya Al-Quran yang berada dan terpelihara di sisi Ahlul

Bait yang maksum dan tidak ada pada semua.

• Daripada hadis yang mulia ini, difahami bahawa berpegang kepada Al-Quran bukan

sahaja sesuatu yang mungkin bahkan wajib dan ayat khabar berada pada maqam

hukum taklif dan dalam perbahasan-perbahasan ilmu usul telah jelas bahawa taklif-

taklif syari’e hendaklah tertakluk kepada kemampuan mukallaf-mukallaf dan

sekiranya Al-Quran telah ditahrifkan, maka tiada kemampuan untuk berbegang

kepadanya.

Jalan kedua: Daripada hadis yang mulia ini, difahami bahawa setiap satu daripada (dua

perkara yang bernilai) ini adalah hujjah yang tersendiri dan dalil yang sempurna disamping

dalil yang lain, dengan makna hujjahnya setiap satu tidak bergantung kepada pengesahan

yang lainnya. Tetapi bukanlah bermakna bahawa setiap satu secara bersendirian adalah

mencukupi dalam menyampaikan kepada kesempurnaan yang dikehendaki, keluar daripada

kesesatan dan mengenepikan kegelapan-kegelapan, bahkan kesan ini timbul daripada

keseluruhan dua perkara bernilai ini. Oleh sebab itu, sekiranya telah berlaku pemesongan

(tahrif) dalam kitab Al-Quran, maka zahir Al-Quran telah gugur daripada menjadi hujjah dan

orang-orang yang percayakan tahrif mestilah percaya bahawa, merujuk kepada kitab yang

telah dipesongkan perlu mendapat pengesahan daripada ma’sumin a.s dan ini adalah

bercanggah dengan hadis yang mulia kerana zahirnya menunjukkan setiap satu adalah

berdikari dan pada dasarnya, bagaimana daripada dua dalil ini األکبر ثقل (perkara benilai yang

lebih besar) bergantung kepada األصغر ثقل(perkara bernilai yang lebih kecil)?

Daripada dua jalan ini, kita menyimpulkan natijah bahawa:

• Berpegang kepada kitab Al-Quran yang mulia bukan sahaja suatu yang boleh, bahkan

sebagai taklif dan tanggungjawab yang mesti dilaksanakan.

• Kitab Al-Quran yang mulia adalah satu dalil dan hujjah yang bebas.

Adalah jelas bahawa pegangan kepada tahrif tidak bersesuaian dengan setiap satu daripada

dua perkara ini.

PERKARA KELIMA BELAS

Nasakh Tilawah Dan Insa’

DALAM kata-kata ulama’ Ahlussunnah dua istilah (Nasakh Tilawah) dan (Insa’) dapat dilihat

dan sebahagaian daripada mereka mengatakan bolehnya nasakh tilawah dengan berdalilkan

dalil akli dan nakli. Di bawah perkara ini kita berusaha untuk mengkaji sama ada dua istilah

ini berbeza daripada tajuk tahrif atau apakah pererimaan nasakh tilawah beserta dengan

bolehnya tahrif.

Dalam kitab-kitab riwayat terdapat hadis-hadis yang mana pembesar-pembesar ulama’

Sunnah mengertikannya sebagai nasakh tilawah. Antara riwayat dalam masalah rejam, Ibnu

Abbas meriwayatkan daripada Umar sebagai berkata: “Antara ayat-ayat yang telah turun

kepada Rasulullah s.a.w ialah ayat rejam, فارجموهما زنیا إذا الشیخة و الشیخ...... dan Rasulullah

s.a.w pada zaman baginda, telah beramal dengan hukum ini dan kami pun setelah baginda

beramal dengannya.”

Zaid Bin Tsabit berkata: “Saya telah mendengar daripada Rasulullah s.a.w, sekiranya lelaki

mempunyai isteri atau isteri mempunyai suami telah berzina, hendaklah mereka direjam.

Zaid tidak mendakwa bahawa sabda Rasulullah s.a.w ini sebagai wahyu Al-Quran, tetapi

Umar menyangkanya sebagai wahyu Al-Quran dan telah berkata kepada Rasulullah s.a.w:

“Apakah perlu saya menulisnya dalam kitab? Tetapi tidak dijawab oleh Rasulullah s.a.w.

Ahlusunnah menyangka bahawa hukum ini dan sabda Rasul ini sebagai ayat Al-Quran, tetapi

qiraat dan tilawahnya telah dimansuhkan dan hukumnya telah berkekalan.

Terdapat kritikan-kritikan yang penting ditujukan kepada kepercayaan ini seperti berikut:

• Nasakh dalam apa bentuk sekalipun perlukan yang menasakhkannya, tetapi dalam

perkara-perkara ini tiada yang menasakhkannya.

• Pada tempatnya telah terbukti bahawa nasakh hanya terlaksana pada ruang lingkup

hukum-hakam shar’ie, manakala tilawah tidak mempunyai tajuk shar’ie.

Walaubagaimanapun, kritikan ini telah dijawab oleh ulama’ mereka bahawa yang

dimaksudkan dengan tilawah bukanlah kewujudan luarannya tetapi keharusan

tilawah yang merupakan salah satu daripada hukum syar’ie.

• Apakah faedah yang ada pada nasakh jenis ini di mana tilawah dimansuhkan tetapi

hukum asal yang merupakan pengertian ayat tetap berkekalan.

• Kritikan terpenting telah diterangkan oleh almarhum Muhaqqiq Khoe iaitu, sekiranya

nasakh tilawah ini telah berlaku pada zaman hayat Nabi s.a.w dengan perintah

baginda walaupun perkara ini tidak bermakna tahrif tetapi, oleh sebab riwayat-

riwayat yang menunjukkan perkara ini sama ada dipaksakan ke atas pandangan ini

adalah khabar wahid, maka tidaklah ia memadai untuk dijadikan sandaran.

Tambahan lagi terdapat dalam sebahagian riwayat-riwayat ini yang mengatakan

bahawa nasakh berbentuk sebegini telah berlaku selepas zaman Rasulullah s.a.w.

Dan sekiranya nasakh ini dilakukan oleh ulama’ dan pemerintah-pemerintah, maka

inilah pengertiannya tahrif dan penerimaannya.

Adapun apa yang diterangkan dalam masalah rejam adalah jelas kebatilannya kerana

Rasulullah s.a.w begitu teliti dan mengawasi penulisan ayat-ayat Al-Quran dan dengan

inisiatif yang tinggi telah memerintahkan para penulis wahyu melaksanakan urusan ini dan

sekiranya perkara rejam adalah sebahagian daripada ayat-ayat Al-Quran, mengapa arahan

tidak dikeluarkan supaya direkodkan dalam Al-Quran dan soalan Omar tidak dijawab?

Maka, masalah nasakh tilawah adalah satu perkara yang kebatilannya adalah sangat jelas

sehingga sebahagian Ahlussunnah yang sezaman dengan zaman ini mengatakan bahawa,

walaupun daripada segi akal adalah harus, tetapi nasakh yang sebegini tidak berlaku dalam

Al-Quran dan Ibnu Hazm Andalusi setelah pada mulanya menerima nasakh tilawah akhir

sekali mengaitkannya dengan wahyu Ilahi.

PERKARA KEENAM BELAS

Syiah Tidak Boleh Percaya Kepada Tahrif

SYIAH bukan sahaja tidak percaya kepada tahrif (terpesongnya Al-Quran) tetapi pada

dasarnya tidak boleh mempunyai kepercayaan sedemikian kerana antara dalil-dalil penting

kepercayaan-kepercayaan Syiah ialah ayat tathir:

ما یرید إنهب للا كم لیذ س عن ج ل الر ت أه ركم و ال بی هیرا یطه تط

Pada tempatnya telah terbukti bahawa ayat ini menunjukkan secara jelas akan kemaksuman

Ahlul Bait a.s, kemaksuman yang merupakan syarat terpenting untuk kepimpinan dan

kekhalifahan muslimin. Sekiranya seseorang itu mendakwa bahawa Al-Quran itu telah

terpesong, maka ayat ini tidak lagi dapat membuktikan kemaksuman. Tujuan utama

daripada ayat ini akan jelas apabila kita menerima bahawa Al-Quran adalah kitab yang

tersusun yang bermula dengan surah Al-Hamd dan pengumpulannya telah selesai pada

zaman Rasulullah s.a.w dan setelah itu tidak terusik oleh sebarang peristiwa dan setiap ayat

berada pada tempatnya yang sesuai dengan keadaan di mana sekiranya berada di tempat

lain, maka maksud Tuhan tidak tercapai. Tujuan Tuhan dalam ayat ini ialah, ketika

menerangkan tanggungjawab isteri-isteri Rasulullah s.a.w, Tuhan menyebut tentang tugas-

tugas khas Ahlul Bait yang maksum dan suci dan mengingatkan mereka tentang

tanggungjawab khas yang mereka miliki. Dalam apa jua keadaan, jika terdapat kemungkinan

tahrif dalam ayat-ayat sebegini, maka tiada asas yang tinggal bagi kepercayaan-

kepercayaan Imamiyah.

PERKARA KETUJUH BELAS

Kajian Keseluruhan Riwayat-Riwayat Tahrif

DALIL terpenting bagi orang-orang yang percaya kepada tahrif ialah riwayat-riwayat yang

mana Sunni dan Syiah ada menyebutkannya dalam kitab-kitab mereka dan riwayat-riwayat

ini berdasarkan kiraan sebahagian para pengkaji terdapat kira-kira 2211 riwayat dan

sebahagian para pembesar menerima tawatur secara ijmal riwayat-riwayat ini dengan

makna walaupun kebanyakan riwayat-riwayat ini daripada segi sanad adalah lemah, tetapi

banyak riwayat-riwayat pada tahap yang mana menyebabkan keyakinan kepada keluarnya

sebahagian daripadanya dan tidak diberikan andaian bahawa semuanya adalah ((رصدو

palsu. Mereka yang percayakan tahrif telah memanfaatkan riwayat-riwayat ini

bahawasannya, pada sebahagian daripada kitab suci terdapat tahrif-tahrif dan kekurangan-

kekurangan.

Pembesar-pembesar daripada para ulama, dalam menjawab riwayat-riwayat ini telah

menimbulkan kritikan kepada mereka dalam dua aspek iaitu:

• Kritikan dari segi sauad dan kitab-kitab yang mana riwayat-riwayat ini telah telah

dikumpulkan di dalamnya.

• Kritikan daripada segi داللة, sekarang hendaklah kita terangkan setiap satu dari dua

aspek ini:

Penjelasan Aspek Pertama

Dalam kebanyakan riwayat-riwayat ini, terdapat Ahmad bin Muhammad Sayyari yang mana

menurut ulama’ ilmu Rijal, seorang yang (rosak agama) dan (lemah hadis) dan Najjasyi

menuduhnya sebagai ghulat manakala Ibnu Ghadairy mengatakannya sebagai terpesong.

Antara orang-orang yang terdapat dalam sanad riwayat-riwayat ini ialah (Yunus bin

Dzabyan) yang dikatakan sangat lemah dan dalam kitab-kitabnya terdapatخلط

(percampuran) dan Ibnu Ghadairi mengatakannya sebagai ghulat, sangat pendusta dan

pereka hadis.

Individu ketiga dalam sanad riwayat-riwayat ini ialah Ali bin Ahmad Kufi yang mana penulis-

pemulis ilmu Rijal memperkenalkannya sebagai lemah, rosak perawiannya hatta tergolong

daripada golongan ghulat yang terpesong.

Oleh sebab itu, adalah jelas bahawa orang-orang yang menulis dan memerangkan riwayat-

riwayat ini sebagai lemah dan riwayat-riwayat mereka tidak mempunyai iktibar.

Selain daripada apa yang telah dikatakan, hendaklah kita berikan perhatian bahawa kitab-

kitab yang terdapat riwayat-riwayat ini pada kebiasaannya sepi daripada iktibar.

• Sebahagian daripada riwayat-riwayat ini telah diambil dari sebuah risalah yang

dikaitkan dengan Saad Bin Abdullah Ash’ari yang mana risalah ini juga dinisbatkan

kepada Nu’mani dan Sayyid Murtadha. Oleh sebab itu, penulisnya tidak jelas dan

tiada seorang pun daripada rijal ilmu Hadis yang mengiranya sebangai muktabar.

• Sebahagian daripada hadis-hadis telah diambil daripada kitab Sulaim Bin Qais Kilabi

dan Syekh Mufid berkaitan kitab ini berkata: Sebuah kitab yang tiada kepercayaan

kepadanya dan beramal dengannya dalam banyak keadaan tidak dibolehkan dan

terdapat تخلیط danتدلیس (percampuran dan ...... ) dalamnya dan

orang yang kuat agamanya hendaklah menghindarkan diri daripadanya.

• Kitab ketiga ialah Kitab At-Tanzil wa At-Tahrif) التحریف و التنزیل کتاب)) dan Kitab Qiraat

penulisnya ialah Ahmad Bin Muhammad Sayyari yang sebelum ini telah ,قراءات کتاب))

dinyatakan bahawa ulama rijal telah melemahkannya.

• Sebahagian daripada riwayat-riwayat ini telah diambil daripada tafsir Adabi Al Jarud

yang mana orang ini telah dilaknat oleh Imam Sadiq a.s. Selain ini, dalam Sanad tafsir

ini terdapat katsir Bin Ayyash yang lemah.

• Salah satu daripada kitab-kitab itu ialah Tafsir bin Ibrahim Qommi yang dinisbahkan

kepadanya danتلفیق dari imla’-imla’ yang beliau katakan kepada muridnya

Abu Fadl Abbas bin Mohd Alawi dan ia juga adalah sama, bercampur dengan tafsir

Abil Jarud.

• Salah satu daripada rujukan riwayat-riwatay ini ialah (Kitab Istihathah) Ali bin Ahmad

Al-Kufi yang mana Ibnu Ghadairi mendustakannya dan menuduhnya

sebagai ghulat.

• Sebahagian daripada hadis-hadis ini datang daripada Ihtijaj Tabarsi yang mana pada

kebiasaanya riwayat-riwayatnya adalah mursal dan tidak dapat diistidlalkan

kepadanya sebagai kitab riwayat.

• Kebanyakan riwayat-riwayat ini juga terdapat dalam kitab yang mulia Kafi tetapi

kewujudan semata-mata satu riwayat dalam sebuah kitab tidak bermakna sahih dan

boleh beramal dengannya.

Sebahagian mendakwa, di kalangan 29,211 hadis dalam Kitab Kafi, sebanyak 2,2,1 hadisnya

adalah sahih dan kira-kira 211 hadis adalah hasan dan 1212 hadis adalah muwattaq, 321

hadis qawiy dan ,122 hadis adalahdha’if (lemah).

Penjelasan Aspek Kedua

Riwayat-riwayat ini daripada segi داللة. bukankah mempunyai satu pengertian tetapi ianya

terbahagi kepada beberapa bahagian iaitu:

Kelompok Pertama: Sebahgaian daripada riwayat-riwayat ini berkaitan dengan takrif

Maknawi yang terkeluar dari tempat perbahasan kita.

Kelompok Kedua: Sebahagian daripada riwayat-riwayat ini menunjukkan kepada ikhtilaf

qiraat yang terkeluar dari tempat perbahasan takrif.

Kelompok Ketiga: Riwayat-riwayat yang bertujuan menerangkan atau mentafsirkan satu

ayat, di mana sebahagian orang menyangka apa yang ditafsirkan bagi ayat itu sebenarnya

adalah daripada matannya Al-Quran.

Seperti hadis yang mulia ini:

:تعالی قوله فی (ع) جعفر بن موسی عن بأسناده الکلینی روی

بلیغا قوال أنفسهم في لهم ومثل وعظهم عنهم فاعرض قلوبهم فی ما للا یعلم الذین اولئك :

لهم سبق و الشفاء کلمة علیهم سبقت فقد )) : اضاف و (عنهم فاعرض ) :قوله الی االیة تالهذه -السالم علیه- انه

.األیة بقیة تال و ((العذاب

Muhaddis berkata: “Zahir Siyaqnya ayat ialah, penambahan ini adalah daripada Al-Quran

dan bukan tafsir.

Allamah Majlisi dan lain-lain menjelaskan bahawa ungkapan ini adalah tafsiran.

Kelompok Keempat: Riwayat-riwayat yang mempunyai dilalah (petunjuk) bahawa dalam

sebahagian ayat-ayat telah disebut nama Amirul Mukminin Ali a.s dan Imam-imam Maksum.

Riwayat-riwayat ini juga berada pada maqam penjelasan dan ta’wil ayat-ayat dan tidak

menunjukkan bahawa mana-mana para imam dahulunya adalah sebahagian daripada Al-

Quran yang kemudiannya telah dikeluarkan.

Kelompok Kelima: Riwayat-riwayat yang menunjukkan bahawa tersebutnya nama beberapa

individu daripada Quraish dalam Al-Quran dan kononnya para pemesong telah

mengeluarkannya dan hanya mengekalkan nama Abi Lahab sahaja.

Riwayat-riwayat ini mempunyai dua krikitan iaitu:

• Terdapat pertentangan (تناقص ) antara riwayat-riwayat ini kerana pada

sebahagiannya, bilangan yang dihapuskan ialah tujuh puluh manakala

sebahagian yang lain adalah tujuh.

• Melalui pemerhatian kepada riwayat-riwayat ini, memberi penyaksian akan

kepalsuannya dan pada dasarnya apakah faktor penyebab yang ada sehinggakan

antara nama-nama, nama Abi Lahab yang terpelihara?

Kelompok Keenam: Riwayat-riwayat yang menunjukkan bahawa setelah kewafatan

Rasulullah s.a.w, sebahagian kalimat telah diubah dan digantikan dengan kalimat lain di

tempatnya dan dengan ungkapan lain, riwayat ini menunjukkan bahawa berlakunya tahrif

dengan penambahan dan pengurangan.

Kumpulan ini juga bercanggah dengan ijmak kerana muslimin bersepakat bahawa tiada

penambahan kepada Al-Quran walaupun satu huruf.

Kelompok Ketujuh: Riwayat-riwayat tentang Imam Hujjah a.f, di mana setelah zuhur, Imam

mewajibkan orang ramai untuk membaca Mushaf Ali a.s yang berada di sisinya.

Riwayat-riwayat ini walaupun menunjukkan kelainan Mushaf Amirul Mukminin a.s daripada

mushaf yang sedia ada, tetapi perbezaan bukanlah daripada segi matannya Al-Quran tetapi

perbezaan daripada segi susunan tertib sebahagian syarah dan penjelasannya.

Kelompok Kelapan: Riwayat-riwayat yang menunjukkan pengurangan dalam Al-Quran dan

ianya terbahagi kepada tiga bahagian iaitu:

• Menunjukkan bahawa bilangan sebenar ayat-ayat Al-Quran adalah lebih

daripada Al-Quran yang ada sekarang ini.

• Menunjukkan bahawa sebahagian daripada surah-surah yang ada dalam Al-

Quran, bilangannya adalah lebih sedikit daripada yang sebenarnya.

• Menunjukkan kepada pengurangan satu kalimat atau ayat.

Bagi menjawab kelompok ini, hendaklah dikatakan:

• Riwayat-riwayat ini adalah bertentangan dengan Al-Quran dan hendaklah

berpaling daripadanya.

• Di kalangan kumpulan ini, terdapat banyak riwayat-riwayat yang saling

bertentangan antara satu sama lain yang menolak isi kandungan mereka.

• Jika di kalangannya terdapat khabar yang sahih, tetapi ia mempunyai status

khabar wahid yang menurut kaedah, dalam perkara sebegini tidak boleh

berpegang kepada khabar wahid.

• Sebahagian hadis ini menunjukkan gugurnya nama-nama para Imam a.s dan

sebelum ini telah kita katakan bahawa riwayat-riwayat sebegini hendaklah

dipikul kepada ta’wil atau tafsir atau hendaklah menjelaskan contohnya.

العالمين رب هلل الحمد

Rujukan