Nowiny rzemieślnicze nr 1

BIULETYN INFORMACYJNYDolnośląskiej Izby Rzemieślniczej oraz Małej i Średniej Przedsiębiorczości.

W numerze:

Zmiana ustawy o rzemiośleRzemieślnicza nauka zawoduCo warto wiedzieć o ubezpieczeniach?Please purchase PDF Split-Merge on www.verypdf.com to remove this watermark.

Please purchase PDF Split-Merge on www.verypdf.com to remove this watermark.

Biuletyn Informacyjny nr 1 kwiecień 2007

�

Szanowni Państwo, Czytelnicy naszego biuletynu !

Otrzymaliście właśnie pierwszy numer Biulety-nu Informacyjnego Dolnośląskiej Izby Rzemieślniczej oraz Małej i Średniej Przedsiębiorczości. Prezentując Wam nasze wydawnictwo czynię to z prawdziwą przy-jemnością, jak i nadzieją, iż będzie ono dobrze służyć całemu środowisku. Znajdziecie w nim Państwo in-formacje o działaniach dotyczących zmian ustawy o rzemiośle, oraz o sprawach i problemach dol-nośląskich rzemieślników i przedsiębiorców. Chciał-bym, wraz z zespołem, który przygotował ten biuletyn, aby stał się on Waszym forum, na którym poruszać będziemy wszystkie nurtujące Was sprawy, oraz waż-nym źródłem informacji o wydarzeniach związanych z rzemiosłem i przedsiębiorczością. Chcemy też, by sku-tecznie pomagał on Wam w zdobywaniu wiedzy m.in. o tym, z jakich funduszy unijnych można korzystać w nowym okresie programowania na lata 2007-2013. Bę-dziemy szeroko informować o planowanych zmianach w ustawie o rzemiośle oraz w całym ustawodawstwie dotyczącym naszego środowiska. Chcemy, by nasz biu-letyn był także źródłem rzetelnej informacji o tym, co dzieje się w dolnośląskich cechach. Dla zainteresowa-nych, w każdym numerze znajdzie się coś z kart historii Wrocławia i dolnośląskiego rzemiosła. Na łamach biuletynu znajdą się również bardzo istotne kwestie szkolnictwa zawodowego oraz informacje jak zdobyć kwalifikacje rzemieślnicze. W kolejnych nume-rach będziemy poszerzać spektrum poruszanych spraw – zgodnie z Waszymi, Drodzy Czytelnicy, sugestiami i oczekiwaniami.

A ponieważ chcemy, by tytuł tego wydawnictwa od-powiadał całemu środowisku, zapraszam do udziału w konkursie na nazwę biuletynu. Liczę też, że już od pierwszego numeru zechcecie Państwo współpraco-wać przy jego redagowaniu poprzez nadsyłanie swoich uwag, propozycji i tekstów, których publikację uważa-cie za konieczną.

Biuletyn jest Waszym pismem, dla Was przygotowywa-nym i dlatego chcemy by odpowiadał wszystkim Wa-szym, Drodzy Państwo, oczekiwaniom.

Życzę miłej i pożytecznej lektury

Zbigniew Ładziński Prezes Dolnośląskiej Izby Rzemieślniczej

Spis treści: 1 Słowo wstępne Prezesa Dolnośląskiej Izby Rzemieślniczej

2 Rzemieślnicza nauka zawodu

3 Jak zdobyć kwalifikacje rzemieślnicze?

Z kart historii

4 „Mój sukces to rzemiosło. Chcę założyć własną firmę”

5 Nowelizacja ustawy o rzemiośle

6 Propozycje zmian w ustawie o rzemiośle

7 List posła Wójcika

8 Spotkanie opłatkowe z najstarszym rzemieślnikiem

Poseł Michał Wójcik we Wrocławiu

9 Działalność oświatowa Izby

10 Słownik unikatowych zawodów rzemieślniczych

Porady prawno – księgowe

11 Co warto wiedzieć o ubezpieczeniach?

Cech Rzemiosł Różnych i Przedsiębiorców w Jeleniej Górze

12 Cech Rzemiosł Różnych i Małej Przedsiębiorczości w Wałbrzychu

Słowo wstępne


Dolnośląska Izba Rzemieślnicza

�

Rzecz o oświacie

Nauka w rzemiośle jest znaną i powszechną metodą zdobywania kwalifikacji zawodowych na poziomie zasadniczej szkoły zawodowej. Odbywać się może w ponad 100 zawodach zawartych w klasyfikacji zawodów i specjalności rynku pracy. Wśród tych zawodów są tzw. za-wody szkolne, w których odbywa się nauka w szkołach, oraz zawody spoza klasyfikacji szkolnej, które mają duże znaczenie gospodarcze w danym regionie.

Uczeń odbywa u rzemieślnika zajęcia praktyczne na podstawie programu zatwierdzonego przez ministra edukacji w zawodach szkol-nych, a w zawodach pozaszkolnych – według programu wynikającego ze standardu egzaminu czeladniczego. Bez względu na formę dokształ-cania teoretycznego oraz rodzaj zawodu (szkolny, pozaszkolny), nauka zawodu u rzemieślnika kończy się egzaminem czeladniczym.

Celem nauki w rzemiośle jest uzyskanie przez ucznia umiejętności praktycznych i wiedzy teoretycznej niezbędnych do wykorzystania za-wodu w charakterze pracownika, a także w ramach samodzielnie wy-konanej działalności gospodarczej.

Absolwent takiej formy nauki zawodu, po zdaniu egzaminu przed komisją egzaminacyjną Izby Rzemieślniczej, uzyskuje świadectwo cze-ladnicze, które jest dokumentem państwowym potwierdzającym kwa-lifikacje zawodowe. Uczeń, który wybrał dokształcanie teoretyczne w szkole, po zakończeniu nauki otrzymuje dodatkowo świadectwo ukoń-czenia zasadniczej szkoły zawodowej, co umożliwia mu kontynuację nauki w szkole średniej.

Obecni uczniowie rzemiosła dokształcają się przede wszystkim w szkołach. Z formy pozaszkolnej korzysta zaledwie 4% młodzieży rzemieślniczej. Jest to głównie młodzież ze środowisk wiejskich oraz małych miasteczek.

Stwierdzić trzeba także, że możliwość szkolenia i uzyskiwania kwa-lifikacji zawodowych w formach pozaszkolnych tworzy szansę nauki w zawodach unikalnych, o artystycznym i rękodzielniczym charakte-rze. Szkoda tylko, że rzemiosło dolnośląskie nie kształci młodzieży w takich właśnie zawodach (np. zdobnik szkła, witrażownik, rzeźbiarz w drewnie, rymarz, itd.).

Przyczyną takiego stanu rzeczy jest m.in. wykreślenie tych zawo-dów z klasyfikacji szkolnej oraz niewystarczające propagowanie nauki zawodu w tych dziedzinach.

Rzemieślnicza nauka zawoduPodstawą organizacji nauki w zakładach rzemieślniczych jest umo-

wa o pracę w celu przygotowania zawodowego w formie nauki zawo-du, zawierana pomiędzy pracodawcą a młodocianym pracownikiem. Czas trwania nauki zawodu wynosi nie mniej niż 24 i nie więcej niż 36 miesięcy, z uwzględnieniem możliwości przedłużenia lub skrócenia okresu nauki. Generalnie, okres nauki zawodu określony jest w klasy-fikacji szkolnej.

W okresie nauki młodociany pracownik (uczeń) podlega obowiąz-kowemu ubezpieczeniu i otrzymuje od rzemieślnika wynagrodzenie.

Na koniec 2006 roku w zrzeszonych zakładach rzemieślniczych za-trudnianych było 4711 pracowników młodocianych. Dla porównania w 2005 roku było ich 5000. Wynika z tego, że ilość uczniów kształcą-cych się u rzemieślników z roku na rok maleje.

Przyczyny takiego stanu rzeczy są różne; m.in. niż demograficzny, nowe oferty szkół, prowadzona od kilku lat kampania prasowa znie-chęcająca młodzież do podejmowania nauki w szkołach zawodowych i propagująca podejmowanie nauki w szkołach z maturą. Nie bez zna-czenia jest także malejące znaczenie gospodarcze niektórych zawodów rzemieślniczych, wypieranych przez produkcję masową (np. szewc czy krawiec), a także uchylanie się młodzieży od podejmowania pracy w „zawodach brudnych”, np. w budownictwie.

Zawody cieszące się największym zainteresowaniem młodzieży, podobnie jak w latach ubiegłych, to: fryzjer, mechanik pojazdów sa-mochodowych, cukiernik, piekarz. W tych zawodach kształci się około dwie trzecie wszystkich młodocianych pracowników.

Szczególnie trudnym i niepokojącym zjawiskiem jest mała ilość uczniów w zawodach budowlanych, tak poszukiwanych na rynku pra-cy. Obecnie kształci się łącznie w tych zawodach zaledwie 285 młodo-cianych.

Wyjątkowo mało osób kształcimy w zawodach: dekarz – 6 osób, posadzkarz – 6 osób, malarz - tapeciarz – 3 osoby, czy monter izolacji budowlanych – 3 osoby. Nie kształcimy w ogóle uczniów w zawodach: cieśla, monter instalacji gazowych czy szklarz.

W celu polepszenia sytuacji w szkolnictwie zawodowym musi ulec zmianie stosunek władz oświatowych i mediów do tego typu kształ-cenia. Należy także zmienić programy szkolne (zaktualizować) oraz zmienić stosunek liczby godzin teoretycznych do zajęć praktycznych. Zwiększenia liczby godzin zajęć praktycznych domagają się bezsku-tecznie rzemieślnicy szkolący już od wielu lat.

Poważnym problemem jest także brak powszechnej informacji o możliwościach kształcenia się u pracodawcy – rzemieślnika. Podej-mowane są różne rodzaje działań przez Izbę i Cechy, mające na celu promocję tej formy nauki zawodu.

W związku z tym należy zwiększyć współpracę z dyrektorami szkół gimnazjalnych i zawodowych, w których dokształcają się mło-dociani. Dolnośląska Izba Rzemieślnicza zamierza przygotować i roz-powszechniać wśród uczniów gimnazjum materiały informacyjne na temat możliwości kształcenia w rzemiośle, uczestniczyć w targach edu-kacyjnych i giełdach pracy (stoiska informacyjne, pokazy i prezentacje zawodów rzemieślniczych), organizować spotkania informacyjne dla młodzieży i rodziców z udziałem rzemieślników szkolących, nagradzać najlepszych absolwentów, organizować uroczyste wręczanie świadectw czeladniczych z udziałem uczniów, przedstawicieli szkół i rodziców.

Równie ważne są prace prowadzone w Sejmie nad zmianą ustawy o rzemiośle, wprowadzającą rozwiązania sprzyjające rozwojowi rze-miosła. Szerzej na ten temat piszemy w artykule o pracach sejmowej podkomisji stałej ds. rzemiosła i usług.

Inną ważną dla pracodawców formą promocji nauki zawodu w rzemiośle są tzw. instrumenty ekonomiczne stosowane przez państwo, mające na celu zachęcenie do szkolenia uczniów. Taką zachętą jest do-finansowanie kosztów szkolenia praktycznego oraz refundowanie pra-codawcy wynagrodzenia wypłacanego młodocianemu i składki ubez-pieczeniowej za niego opłacanej.

Jerzy CackowskiPlease purchase PDF Split-Merge on www.verypdf.com to remove this watermark.


�

Siedziba Dolnośląskiej Izby Rzemieślniczej oraz Małej i Średniej Przed-siębiorczości mieści się w kamienicy przy Placu Solnym 13 we Wrocławiu. Do 1945 roku budynek ten był znany jako „Kamienica Eichbornów”. Kamienica Eichbornów wraz z oficyną jest usytuowana w południowo zachodnim naro-żu placu, w zabudowie zwartej, zajmuje czworoboczną parcelę sięgającą do ul. Szajnochy (nr4) na południu.

Pierwotny sposób zabudowy działki był usytuowany szczytowo, zaś oficy-na w południowej części parceli – kalenicowo.

W drugiej połowie XVIII w. we wschodniej części budynku frontowego (względem placu Solnego) oraz w połączonej z nim oficynie założono przejazd. Zmiany układu następowały kilkakrotnie; ostatecznie gruntowna przebudowa domu będącego siedzibą firmy i banku Eichbornów nastąpiła w drugiej połowie w latach 90. XIX w. W 1900 roku elewację wzbogacono o neorenesansowy wy-kusz i kraty. W 1905 roku w zachodniej części półpiętra ukształtowano wielką jednoprzestrzenną salę bankową (arch. F. Henry).

W tej formie obiekt przetrwał do czasów obecnych. Podlega ochronie w zakresie bryły, układu wnętrz wraz z wystrojem (szczególnie stolarka), układu i wystroju elewacji wraz z zachowanymi kratami. Obiekt repre-zentuje formy inspirowane sztuką renesansu i baroku, zawiera także elementy secesji. Usytuowany w centrum historycznym miasta, stanowi wartościowy element urbanistyki. Jest dziełem architektury o dużych walo-rach artystycznych i wysokim poziomie wykonawstwa (Katarzyna Hawrylak-Brzezowska).

Rodzina Eichbornów była jedną z ważniejszych rodzin mieszczańskich Wrocławia. Wywodziło się z niej wielu znamienitych Wrocławian. Johan Ludwig Eichborn był założycielem w 1728 roku Domu Bankowego Eichborn i Spółka z siedzibą we Wrocławiu przy Placu Solnym 13. W początkowym okresie istnienia firma nosiła nazwę „Johan Ludwik i Mateusz Eichborn”. W 1776 roku nastąpiła osta-teczna zmiana nazwy firmy na „Eichborn i Spółka”. We wczesnym okresie działalności firma posiadała charak-ter wielkiego domu handlowego. Odegrał on dużą rolę w rozwoju handlu tranzytowego z południa na północ. Handlowano głównie płótnem. W ciągu XVIII w. sy-tuacja handlu tranzytowego na Śląsku znacznie się po-gorszyła w związku z zagarnięciem Śląska przez Prusy i wprowadzeniem merkantylnej polityki gospodarczej Fryderyka Wielkiego. Położenie wielkiego nacisku na rozwój przemysłu wpłynęło na zmianę profilu działalności firmy. Znaczną część kapitałów przerzucono na akcję kredytową. Z czasem ta nowa forma działalności uczyniła ją jedną z największych instytucji bankowych na Dolnym Śląsku. Na niemal wyłączną działalność bankową przeszła za Johanna Frydery-ka Eichborna, syna Mateusza, właściciela w latach 1767-1813. Pod koniec XVIII w. firma rozwinęła szeroką działalność handlową i kredytową, wychodząc da-leko poza granice Śląska, a nawet Prus. Zachowana korespondencja świadczy

Jak zdobyć kwalifikacje rzemieślnicze?

Z kart historiio kontaktach z Londynem, Wiedniem, Pragą, Warszawą, Krakowem i innymi miastami. W 1813 roku właścicielem firmy został zięć ostatniego Eichborna – Johan Wolfgang Moriz, który przyjął nazwisko Eichborn. Podniósł on jesz-cze bardziej znaczenie firmy, biorąc udział w operacjach finansowych związa-nych z wojnami napoleońskimi. W latach 20. firma nawiązała kontakty z Rosją, eksportując sukno oraz sprowadzając len, zbywany w państwach zachodnich, a nawet Ameryce. Kontakty handlowe nawiązano też z Turcją i Chinami. W 1837 roku firmę przejął syn Moriza-Eichborna, Ludwik Theodor. W związku z gwałtownym rozwojem przemysłu, firma angażuje się mocno w kredytowanie górnictwa i hutnictwa oraz kolei żelaznych. Zakłada również własne przedsię-biorstwa – przędzalnie lnu i wełny czesankowej. W 1882 roku na czele firmy staje syn Ludwika Theodora, Filip Henryk. Nawiązuje kontakty z największy-mi firmami europejskimi w Paryżu, Londynie, Neapolu, Wiedniu, a także z bankami angielskimi i amerykańskimi. Liczne stosunki posiadała firma także z polską arystokracją (Czartoryscy, Sułkowscy, Mycielski, Plater, Szydłowski),

która korzystała z usług kredytowych banku. Na początku XX w. firma założyła na Śląsku szereg filii: w Wałbrzychu, Kamiennej Górze, Brzegu, Ny-sie, Kluczborku, Opolu, Jeleniej Górze, Lwówku, Bolkowie oraz Prudniku. Jednocześnie ustanowiła swoich przedstawicieli, m.in. w Berlinie, Hambur-gu, Lipsku, Wiedniu, Budapeszcie, Kopenhadze, Antwerpii. Mimo tych znaczących sukcesów pozo-stawała jednak w cieniu wielkich banków Berlina i innych miast niemieckich. Sytuacja firmy uległa pogorszeniu w czasie I wojny światowej ze względu na utratę kontaktów z zagranicą oraz w okresie powojennym w związku z inflacją w Niemczech. Ze względu na brak akt z końcowego okresu działa-nia firmy, być może wywiezionych w głąb Niemiec przez właścicieli, nie można odtworzyć końcowych dziejów Banku Eichborna. Wszystkie akta XIX w. i mniej wartościowe pozostały we Wrocławiu i stąd zostały w 1949 roku przyjęte przez Archiwa Pań-stwowe. Akta XVIII w. spłonęły w czasie pożaru Wrocławia w 1807 roku.

Herman Eichborn, muzyk, pisał utwory mu-zyczne dla orkiestr, chórów i solistów. Urodził się we Wrocławiu 30 pażdziernika 1847 roku, zmarł w Gries (Bolzano) 15 kwietnia 1918 roku.

Louis Eichborn urodził się we Wrocławiu w 1812 roku, zmarł 9 maja 1882 roku. Był profesorem

i wykładowcą uniwersytetu oraz jednym z najsłynniejszych szachistów swoich czasów. Do historii przeszły słynne mecze szachowe z Adolfem Andersenem, drugim słynnym szachista owych czasów. Najsłynniejsze ich partie rozgrywa-ne były we Wrocławiu. Być może także w siedzibie Banku Eichbornów.

Zebrał i opracował dr inżynier architekt Przemysław Stobiecki

Osobom posiadającym odpowiednie doświadczenie (6-letni staż pracy w danym zawodzie) oraz świadectwo ukończenia szkoły ponadgimnazjalnej lub dotychczasowej szkoły ponadpodstawowej, proponujemy zdanie egzami-nu mistrzowskiego i uzyskanie dyplomu mistrzowskiego. Natomiast osobom posiadającym 3-letnie doświadczenie w określonym zawodzie oraz świadectwo ukończenia ośmioletniej szkoły podstawowej lub gimnazjum, oferujemy moż-liwość zdobycia kwalifikacji czeladniczych.

Izba przeprowadza egzaminy czeladnicze i mistrzowskie w poniższych za-wodach:

- betoniarz zbrojarz- blacharz samochodowy - cieśla - cukiernik- elektromechanik- elektromechanik pojazdów samochodowych- elektryk- fotograf- fryzjer- glazurnik- introligator- kosmetyczka- krawiec- kucharz- lakiernik- malarz tapeciarz- monter elektronik- mechanik pojazdów samochodowych- monter instalacji i urządzeń sanitarnych- monter instalacji gazowych

- murarz- piekarz- posadzkarz- rusznikarz- ślusarz- tapicer- wulkanizator- zegarmistrz- złotnik jubilerCzas trwania egzaminu uzależniony jest od zawodu i trwa on nie dłużej niż

4 dni (egzamin praktyczny + teoretyczny). Tytuły potwierdzające rzemieślni-cze kwalifikacje zawodowe są wydawane na podstawie ustawy z dnia 22 marca 1989 r. o rzemiośle /Dz. U. z 2002 Nr 112, poz. 979 z późniejszymi zmianami/ oraz Rozporządzenia MEN z dnia 12 października 2005 r. /Dz. U. Nr 215, poz. 1820/. Stanowią one państwowy dokument kwalifikacyjny, uznawany przez kraje UE.

Prowadzimy jednocześnie indywidualne, teoretyczne konsultacje zawodo-we przygotowujące do egzaminów czeladniczych i mistrzowskich (45h).

Ceny:- egzamin czeladniczy 520 PLN- egzamin mistrzowski 1045 PLN- konsultacje zawodowe 520 PLN

Bliższych informacji udziela Dział Oświaty i Kwalifikacji Zawodowych: tel : 071 / 344-86-91 w. 43 i 59 e-mail : [email protected]



�

Mój sukces to rzemios o!Chc za o y w asn firm

PROJEKT WSPÓ FINANSOWANY ZE RODKÓW EUROPEJSKIEGO FUNDUSZU SPO ECZNEGO I BUD ETU PA STWAW RAMACH PRIORYTETU 2- WZMOCNIENIE ROZWOJU ZASOBÓW LUDZKICH

W REGIONACH ZINTEGROWANEGO PROGRAMU OPERACYJNEGO ROZWOJU REGIONALNEGO, DZIA ANIE 2.5 „PROMOCJA PRZEDSI BIORCZO CI”.

Min kolejny ju , czternasty miesi c realizacji projektu szkoleniowo-doradczego z mo liwo ci wsparcia finansowego, realizowanego przez naszIzb , a wraz z nim nast pni uczestnicy, nast pne wnioski, wsparcia, dotacje...Najbardziej cieszy powstanie na naszym rynku prawie 30 nowych podmiotów, a w ród nich obok zak adów rze-mie lniczych, jak: fryzjer, z otnik-jubiler,kowalstwo artystyczne, instalatorstwo, firmy informatyczne, zagospodarowania terenu, rehabilitacyjne, doradcze, a nawet wdra ania systemu ISO. Koordynator Projektu po raz kolejny potwierdza, i obok niew tpliwego sukcesu powstania tylu mikroprzedsi biorstw, równie wielkim jest wsparcie finansowe, które uda o si dla nich zdoby tj. blisko 500 tysi cy PLN (na wsparcia pomostowe i jednorazowe dotacje inwestycyjne). „Bardzo wa ne jest dla nas dodatkowo stworzenie przyjaznej atmosfery, ka dyz nas stara si tak jak najlepiej potrafi wspiera przysz ych przedsi biorców w tak wa nym i trudnym dla nich momencie jakim jest podj cie decyzji o otworzeniu w asnej firmy. Zale y nam równie na utrzymaniu tej wi zi, m.in. poprzez planowane wspólne spotkania kadry i wszystkich w a cicieli nowych firm, tak aby mogli wymienia si wzajemnie zdobytymi do wiadczeniami” - dodaje Kierownik Programu. Wielu uczestników Projektu przyznaje, ena pocz tku swojej przygody z w asnfirm , byli pe ni w tpliwo cii niedowierzania, e si uda, zw aszczaje li chodzi o mo liwo uzyskania wsparcia finansowego.

Dzi s ywym dowodem na to, i jest to mo liwe. Aktualnie niektórzy z nich prowadz przedsi biorstwa ju blisko rok, co miesi c przez okres 6 lub 12 miesi cyna ich konto firmowe wp ywa o 700 z ,a narz dzia ich pracy zosta y sfinansowane (w wysoko ci do 20 000 z ) z bezzwrotnej dotacji inwestycyjnej.

Przed nami ostatni cykl Programu, ale jest wci jeszcze wiele pomocy finansowej do uzyskania. O przebieg naboru uczestników do udzia uw Programie zapytali my naszego Pracownika ds. rekrutacji: „Ilo sk adanych ankiet rekrutacyjnych na ka dy cykl szkoleniowy przekracza a nasze naj mielsze oczekiwania. Zawsze pozostaje al, e z tylu ch tnych musieli my wybra

jedynie dwudziestu. Rozumiemy rozgo-ryczenie tych, którym si nie uda oi bardzo nam przykro z tego powodu, ale takie mamy ograniczenia.”

wiadczy to niew tpliwie o wielkim zapotrzebowaniu na tego typu dzia ania, a nam pozostaje nadzieja i obietnica do o enia wszelkich stara , aby tego typu Projekty by y kontynuowane przez Izb w niedalekiej przysz o ci - jak tylko pojawi si na ten cel nowe fundusze unijne.B dziemy oczywi cie dzieli sisukcesywnie z Pa stwem naszymi do wiadczeniami zdobywanymi podczas pozosta ych etapów, a tak e informacjami o kolejnych planowanych i realizowanych Projektach.

Szczegó owe informacje: www.izba.wroc.pl tel. 71/ 344-86-91 e-mail:[email protected]



�

Temat numeru: nowelizacja ustawy o rzemiośle

Szanowni Czytelnicy,W związku z trwającymi pracami nad zmianą ustawy

o rzemiośle, oraz związanymi z tym dużymi kontrowersjami ze strony niektórych organizacji samorządu gospodarczego, przed-stawiamy Państwu materiały dotyczące tych propozycji. Poniżej znajdą Państwo zestawienie zmian w ustawie o rzemiośle, przy-gotowanej przez Podkomisję Stałą ds. Rzemiosła i Usług. Prze-wodniczącym podkomisji jest poseł Michał Wójcik, którego list w sprawie nowelizacji ustawy o rzemiośle oraz innych ustaw także drukujemy w niniejszym numerze. Ponieważ w ostatnich mie-siącach temat rzemiosła jest w Sejmie szczególnie „gorący”, za-mieszczamy także przedruki artykułów zamieszczonych w ostat-nim czasie w Pulsie Biznesu. Pierwszy to tekst Prezesa Instytutu Badań nad Demokracją i Przedsiębiorstwem Prywatnym Krajo-wej Izby Gospodarczej Mieczysława Bąka, drugi to sprostowanie tego artykułu autorstwa posła Michała Wójcika. Mam nadzieję że przeczytacie je Państwo z zainteresowaniem i że pozwolą one Państwu na zapoznanie się z aktualną sytuacją dotyczącą na-szych spraw w Sejmie.

Marcin ChromiczDyrektor Dolnośląskiej Izby Rzemieślniczej

Autor: Mieczysław BąkData publikacji: 2007-03-01Wydanie: Puls Biznesu wyd. 2298, nr 43, s. 3.

Krajowa Izba Gospodarcza (KIG) czuje się zaskoczona propozycjami zmian ustawy z 22 marca 1989 r. o rzemiośle, które będą skutkować ogranicze-niem wolności działalności gospodarczej w wielu dziedzinach oraz wyraźnym uprzywilejowaniem organizacji członkowskich Związku Rzemiosła Polskiego (ZRP) — kosztem izb rzemieślniczych nie należących do tej organizacji samo-rządu gospodarczego.

W naszej ocenie nie do przyjęcia jest zaproponowany przez sejmową pod-komisję nowy zapis art. 11 ust. 3 ustawy o rzemiośle, stwierdzający, że wyłącz-nie izby rzemieślnicze zrzeszone w ZRP uprawnione są do przeprowadzania i potwierdzania egzaminów kwalifikacyjnych, wydawania świadectw czeladni-czych i dyplomów mistrzowskich. Pragniemy zauważyć, że w statucie Związku Rzemiosła Polskiego istnieje zapis, upoważniający do odmowy przyjęcia w po-czet członków organizacji, jeśli na danym terenie działa już organizacja takiego samego szczebla, będąca członkiem ZRP. Takie sytuacje w przeszłości wielo-krotnie się zdarzały. Propozycja podkomisji stoi także w wyraźnej sprzeczności z zapisami tej samej nowelizowanej ustawy o możliwości dobrowolnej przyna-leżności izb rzemieślniczych do ZRP (art. 12 ust. 4).

Za szkodliwe dla idei swobody prowadzenia działalności gospodarczej KIG uznaje delegowanie do ministerialnego rozporządzenia, czyli aktu niższego rzędu, a nieumieszczenie w samej ustawie listy zawodów rzemieślniczych, któ-rych wykonywanie będzie uzależnione od spełnienia określonych wymogów — na przykład zdania odpowiedniego egzaminu zawodowego. Nie do przyjęcia jest także sama zaproponowana lista, z uwagi na umieszczenie na niej zawodów, których wykonywanie nie jest obecnie obwarowane żadnymi wymogami.

KIG uważa, że poselski projekt nowelizacji ustawy o rzemiośle, znajdują-cy się w Sejmie w fazie sprawozdania podkomisji, powinien zostać odrzuco-ny — jeżeli nie nastąpią w nim radykalne zmiany skutkujące wprowadzeniem równych zasad funkcjonowania izb rzemieślniczych w Polsce.

Mieczysław Bąk Prezes Instytutu Badań nad Demokracją i Przedsiębiorstwem

Prywatnym Krajowej Izby Gospodarcze

„Nowelizacja ustawy o rzemiośle skręciła w bardzo złą stronę”

Autor: Michał WójcikData publikacji: 2007-03-22Wydanie: Puls Biznesu wyd. 2313, s. 3.

Z zaskoczeniem zapoznałem się z artykułem autorstwa pana Mieczysła-wa Bąka (prezesa Instytutu Badań nad Demokracją i Przedsiębiorstwem Pry-watnym Krajowej Izby Gospodarczej), zamieszczonym w 43. numerze „Pulsu Biznesu”. Autor już na wstępie podaje wątpliwą tezę, że nowelizacja ustawy o rzemiośle w wielu dziedzinach będzie skutkowała ograniczeniem wolności gospodarczej. Szkoda, że w dalszej części tego nie uzasadnia.

Zarzut dotyczący propozycji przeprowadzania egzaminów na tytuły cze-ladnika i mistrza wyłącznie przez izby zrzeszone w Związku Rzemiosła Pol-skiego musi zadziwiać. Dzisiaj każda izba może przeprowadzać takie egzami-ny. Żeby Czytelnicy mieli pełny obraz sytuacji, autor powinien podać, że od pewnego czasu Krajowa Izba Gospodarcza zrzesza w swoich strukturach także organizacje, które nie są przyjmowane do struktur stricte rzemieślniczych. Zatem organizacja mająca interes prawny, żeby taki zapis nie zafunkcjonował, poprzez media lobbuje za jego wykreśleniem z projektu.

Intencją projektodawcy jest, żeby w polskim systemie organizacji egzami-nów czeladniczych i mistrzowskich nie zapanował chaos. Kiedy ustawodawca przed wieloma laty przygotowywał ustawę o rzemiośle, prawdopodobnie nikt nawet nie wyobrażał sobie, że może zaistnieć sytuacja, w której będą izby rze-mieślnicze pozostające poza oficjalnymi strukturami organizacji rzemiosła. Takie sytuacje nie występują w innych państwach.

Co do listy zawodów rzemieślniczych pozwalam sobie na wyrażenie nie-pokoju po zapoznaniu się z tekstem autora. Oto znajdujemy zdanie, że „nie do przyjęcia jest (…) sama zaproponowana lista, z uwagi na umieszczenie na niej zawodów, których wykonywanie nie jest obecnie obwarowane żadnymi wymo-

„Chcemy wzmocnić polskie rzemiosło”

gami”. Skąd ma wiedzę na temat zawodów, które znajdą się na liście? Jako po-seł, wnioskodawca tej poprawki i przewodniczący podkomisji, wiem, że ta lista dopiero powstanie. Chyba że taka lista już funkcjonuje, ale jeśli tak, to będę wdzięczny za jej przedstawienie posłom (przynajmniej się zapoznamy…).

Projekt ma służyć rzemieślnikom, bo jest to środowisko, które od wielu lat było programowo niszczone i marginalizowane. Dzisiaj pojawia się szansa na wzmocnienie systemu egzaminowania, przywrócenia właściwego miejsca rze-mieślnikom artystom, zdefiniowanie pojęcia rzemieślnika, wreszcie wprowa-dzenie listy zawodów rzemieślniczych i wiele innych spraw, które powinny się w tej ustawie znaleźć od 17 lat. Nie znalazły się, bo środowisko zostało rozbite, a postępujący liberalizm doprowadził do tego, że w Polsce mogą być izby zrze-szone i pozostające poza strukturami rzemieślniczymi. Szanuję rzemieślników zrzeszonych zarówno po jednej, jak i po drugiej stronie. Tak naprawdę oni naj-bardziej tracą na tym niezrozumiałym dla nich konflikcie, w który niestety „wmieszała się” Krajowa Izba Gospodarcza. To są mocne słowa, ale pozwalam sobie je napisać, ponieważ jeśli organizacja, w której znajduje się wiele osób da-rzonych przeze mnie szacunkiem oficjalnie stawia propozycję odrzucenia pro-jektu, to zastanawiam się, czy to jest właśnie państwa pomysł na rzemiosło…

Michał Wójcik Poseł, Przewodniczący Podkomisji Stałej d.s Rzemiosła i Usług



�

Poniżej prezentujemy zestawienie najważniejszych aktual-nych propozycji podkomisji stałej do spraw rzemiosła i usług przy Komisji Rozwoju Przedsiębiorczości w projekcie noweli-zacji tak istotnej dla naszego środowiska ustawy o rzemiośle. Szczegółowe zapisy projektu ustawy oraz informacje na temat aktualnie prowadzonych prac w tym zakresie dostępne są na stronach internetowych Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej pod adresem: www.sejm.gov.pl.

Wykaz najważniejszych zmian proponowanych do ustawy o rzemiośle z dnia 22 marca 1989 r.:

• Art. 1:

Rzemieślnikiem pozostają osoby prowadzące działal-ność gospodarczą na podstawie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej z dnia 2.07.2004 r. w zawodzie odpowiadającemu rodzajowi rzemiosła określonemu na liście zawodów rzemieśl-niczych.

• Art. 2 ust. 3:

Rzemiosłem nie jest działalność handlowa, transpor-towa, usługi hotelarskie, wolne zawody i usługi lecznicze za wyjątkiem usług protetycznych oraz działalności wytwórczej i usługowej artystów i fotografików.

• Art. 2 ust. 4.:

Osoby pragnące wykonywać działalność w zawodach znajdujących się na liście zawodów rzemieślniczych będą mu-siały potwierdzić posiadanie odpowiednich kwalifikacji zawo-dowych.

• Art. 3 ust. 5.:

Rzemieślnicy zatrudniający pracowników w celu przy-gotowania zawodowego, znajdujących się na liście zawodów rzemieślniczych są zobowiązani do posiadania statusu członka jednej z organizacji rzemiosła, tj. Cechy, Izby Rzemieślnicze czy Związek Rzemiosła Polskiego.

• Art. 3 ust. 7:

Warunki określone w art. 3. ust. 5 stosuje się odpo-wiednio do rzemieślników kierujących robotami budowlanymi w powierzonym zakresie, pod kierunkiem osób posiadających uprawnienia do wykonywania samodzielnych funkcji technicz-nych w budownictwie, z wyłączeniem robót budowlanych przy obiektach zabytkowych, z tym zastrzeżeniem, że rejestr tych osób prowadzi izba rzemieślnicza właściwa ze względu na miej-sce zamieszkania lub siedzibę rzemieślnika.

• Art. 3 ust. 8:

Osoby, o których mowa w ust. 7 podlegają obowiązkowi ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, o którym mowa w art. 6 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o samorządach zawodowych architektów, inżynierów budownictwa oraz urba-nistów.

• Art. 6

Proponuje się ustanowienie tytułu honorowego mistrza rzemiosła artystycznego dla rzemieślników odznaczających się wysokim kunsztem w zakresie wykonawstwa, a zwłaszcza wytwarzaniu, odtwarzaniu, konserwacji oraz naprawie przed-miotów lub obiektów artystycznych i zabytkowych. Tytuł ten

ma być nadawany przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego na wniosek prezesa Związku Rzemiosła Polskiego.

• Art. 7 ust. 5:

Do zadań samorządu gospodarczego rzemiosła propo-nuje się wpisać następujące kompetencje:

- ochronę praw i reprezentowanie interesów rzemiosła wobec organów władzy i administracji publicznej, organów samorządu terytorialnego, związków zawodowych oraz innych organizacji i instytucji w kraju i za granicą,

- uczestniczenie w dialogu społecznym po stronie pracodaw-ców

- uczestniczenie w realizacji zadań z zakresu edukacji w celu zapewnienia wykwalifikowanych kadr dla gospodarki

- nadzór nad organizacją i przebiegiem procesu przygotowa-nia zawodowego w rzemiośle

- promocję działalności gospodarczej i społeczno-zawodo-wej rzemiosła w kraju i za granicą

- upowszechnianie wśród członków zasad etyki zawodowej i społecznej odpowiedzialności przedsiębiorców

- udzielanie wszechstronnej pomocy rzemieślnikom i innym członkom organizacji samorządu gospodarczego rzemiosła

- ochronę i wspieranie zanikających zawodów rzemieślni-czych, w szczególności o charakterze rękodzielniczym i arty-stycznym

- prowadzenie rejestru osób, o których mowa w art. 3 ust. 5- prowadzenie powszechnego rejestru umów zawieranych

w celu nauki zawodu oraz w celu przyuczenia do wykonywania określonej pracy w rzemiośle

- świadczenie usług informacyjnych, doradczych, szkolenio-wych i finansowych na rzecz mikro i małych przedsiębiorców

- uczestniczenie w realizacji innych zadań o charakterze publiczno-prawnym

- prowadzenie rejestru rzemieślników posiadających upraw-nienia do kierowania robotami budowlanymi, o których mowa w art. 3 ust. 7.

• Art. 7 ust. 7:

Członkami samorządu gospodarczego rzemiosła mogą zostać osoby fizyczne wykonujące działalność gospodarczą, nie-posiadające statusu rzemieślnika, a także osoby prawne, których celem jest wspieranie rozwoju rzemiosła.

• Art. 14:

Majątek organizacji rzemieślniczych powstaje ze skła-dek członkowskich, darowizn, spadków, zapisów i dochodów z własnej działalności. Organizacje rzemieślnicze mogą być tworzone w drodze podziału lub łączenia istniejących organi-zacji. Dochód z działalności gospodarczej służy realizacji celów statutowych i nie może być przeznaczony do podziału między członków organizacji.

• Ponadto w projekcie przewiduje się wprowadzenie zapisu:

Osoby wykonujące zawody znajdujące się na liście za-wodów rzemieślniczych, mogą wykonywać działalność bez po-twierdzenia kwalifikacji wymaganych dla danego zawodu, nie dłużej jednak niż w okresie 3 lat od dnia opublikowania listy zawodów rzemieślniczych, określonych w art. 2 ust. 4 ustawy, o której mowa w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, z zastrzeżeniem ust. 2.

Propozycje zmian w ustawie o rzemiośle na dzień 4.04.2007



�

Katowice; 22 marca 2007 roku Izby Rzemieślnicze

CRR zrzeszone w IR MSP Katowice

Szanowni Państwo,

W związku z licznymi pytaniami kierowanymi telefonicznie pod moim adresem, uprzejmie informuję o następujących działaniach do-tyczących środowiska rzemieślniczego :

1. w ubiegłym tygodniu odbyło się posiedzenie Komisji Rozwoju Przedsiębiorczości, które dotyczyło nowelizacji ustawy o rzemiośle:

a. zostały zaakceptowane praktycznie wszystkie propozycje zgło-szone w druku pierwotnym,

b. zostały zaakceptowane poprawki zgłoszone przez mnie w czasie prac komisyjnych,

c. nie zaakceptowano poprawki dotyczącej wyłączności izb rze-mieślniczych zrzeszonych w ZRP na prowadzenie egzaminów czelad-niczych i mistrzowskich ( poprawka ta pomimo tego będzie głosowana jako wniosek mniejszości zgłoszony przeze mnie w trakcie komisji ),

(…),

3. propozycja obligatoryjnej lub powszechnej przynależności nie jest brana pod uwagę w tym projekcie ze względu na brak chociażby jednej ekspertyzy potwierdzającej, że nie jest to sprzeczne z Konstytu-cją ( zarówno resorty, jak również Biuro Studiów i Ekspertyz, a także niezależni eksperci jednoznacznie przyjmują stanowisko sprzeczności takiego zapisu z ustawą zasadniczą; ekspertyzy są do wglądu w moim biurze). Zaznaczam jednocześnie, że nie chodzi o wyciągnięte z kon-ferencji wypowiedzi naukowców uzasadniających potrzebę stworzenia samorządu gospodarczego, lecz o konkretną ekspertyzę odnoszącą się do tego zagadnienia, która może być argumentem w walce o samorząd ( o ile mi wiadomo, żaden z ekspertów nie zgodził się na przygotowanie takiej ekspertyzy),

4. w środę odbyło się spotkanie z inicjatywy Ministra Gospodarki zwołane w trybie pilnym na które zostałem zaproszony jako sprawo-zdawca Komisji, z udziałem resortów : gospodarki, finansów oraz pra-cy i polityki społecznej (omawiano zapis dotyczący wymogu kwalifika-cji do wykonywania określonych zawodów ); zapis ten budzi wściekły atak niektórych mediów, niestety „zaprzyjaźnionych” ze środowiskiem niektórych organizacji gospodarczych i części polityków. Zapis ten zo-stał zaakceptowany w trakcie prac komisyjnych, lecz nie można wy-kluczyć silnego sprzeciwu zgłoszonego w drugim czytaniu (przyszły czwartek),

5. zapis dotyczący przeniesienia systemu refundacji do rzemio-sła został skrytykowany przez ekspertów Biura Studiów i Ekspertyz, którzy w opinii zajęli jednoznaczne stanowisko, że tego rodzaju pro-pozycja narusza polski system finansów publicznych (ekspertyza jest do wglądu); ze swej strony informuje, że rozważamy, czy tego rodzaju zapis wprowadzać w drugim czytaniu,

6. nowelizacja ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych jest bezpośrednio przed głosowaniami (Komisja Kultury i Środków Przekazu, Komisja Rozwoju Przedsiębiorczości oraz Komisja Gospo-darki spotkają się ponownie ze względu na konieczność dopracowania jeszcze jednego zapisu); z deklaracji poszczególnych ugrupowań wy-nika, że mój projekt zwalniający rzemieślników i kupców (prowadzą-cych przedsiębiorstwa jako osoby fizyczne i nie działających w branży gastronomicznej i hotelarskiej), zostanie poparty; warto podkreślić, że od wielu tygodni zauważalny jest wściekły atak organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, które odwołują się w tej sprawie na-wet do organizacji europejskich,

7. nowelizacja ustawy o działalności ubezpieczeniowej oraz no-welizacja ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych została poparta jednomyślnie w Komisji Ustawodawczej; propozycja wypracowana wspólnie z Komisją Rzemiosł Motoryzacyjnych nie jest sprzeczna z prawem wspólnotowym ! Obecnie będzie omawiana w trakcie dal-szych prac komisyjnych (jest to projekt popierany przez KP PiS, do wglądu w moim biurze),

8. w związku z artykułem napisanym w ostrym tonie wobec no-welizacji ustawy o rzemiośle i przedstawiający nierzetelne informa-cje przez przedstawiciela Krajowej Izby Gospodarczej, zamieszczony

List posła Wójcika

w „Pulsie Biznesu”, pozwoliłem sobie na wyrażenie zdecydowanego sprzeciwu jako przewodniczący podkomisji stałej rzemiosła i usług, i zawnioskowałem o dokonanie sprostowania, które pozwalam sobie Państwu dołączyć,

9. w związku z przygotowaniem przez wojewodę śląskiego propo-zycji wprowadzenia kabin do wykonywania zdjęć w Śląskim Urzędzie Wojewódzkim, zwróciłem się z prośbą o pilne przeprowadzenie kon-troli tych działań w trybie nadzoru przez Ministerstwo Spraw We-wnętrznych i Administracji we wszystkich urzędach wojewódzkich w Polsce (z mojego punktu widzenia jest to działanie naruszające zasady równej konkurencji),

(…)

11. Są liczne nieporozumienia dotyczące prezydenckiego projektu karania bardzo wysokimi karami przedsiębiorców za naruszenie praw pracowniczych; wyjaśniam, że projekt ten nie będzie dotyczył rze-mieślników i kupców którzy działają jako osoby fizyczne; przy okazji warto podkreślić, że niestety są ugrupowania i organizacje gospodar-cze, które wprost mówią o konstytucyjnej nierówności podmiotów go-spodarczych skoro rzemieślnicy w przeciwieństwie do innych przed-siębiorców, nie zostali objęci tymi karami,

12. w związku z tym, że niebawem będziemy omawiali propozy-cje z tak zwanego „pakietu Kluski”, uprzejmie proszę o zapoznanie się z propozycjami i ewentualne zgłaszanie uwag pod adresem mojego biura ( zasadne poprawki jestem gotowy przedstawić pod warunkiem, że nie otrzymam ich dopiero w czasie czytania propozycji ustaw ),

13. zwróciłem się do władz Klubu Parlamentarnego PiS o zorgani-zowanie w ciągu kilku tygodni spotkania władz mojego ugrupowania ze środowiskiem rzemieślniczym w Sejmie; stosowna odpowiedź zo-stanie przesłana Związkowi Rzemiosła Polskiego.

Poseł Michał Wójcik



�

W kwietniu br. rozpoczynamy profesjonalny kurs fryzjerski dla osób dorosłych. Celem kursu będzie zdobycie kwalifikacji zawodowych w zawodzie fryzjer. Niewątpliwym atutem kursu jest wysoko wykwa-lifikowana kadra wykładowców oraz niezwykle bogaty program nauki (teoria - 80 godz., praktyka – 560 godz.).

Efektem ukończenia kursu z wynikiem pozytywnym jest zaświad-czenie, na podstawie którego uczestnicy będą mogli ubiegać się o tytuł czeladnika, składając egzamin przed Komisją Czeladniczą Izby. Należy dodać, iż zdobycie takiego tytułu uprawnia do wykonywania zawodu nie tylko w kraju, ale też za granicą. Zajęcia będą odbywać się w systemie wieczorowym w siedzibie Izby.

Bliższych informacji udziela Dział Oświaty i Kwalifikacji Zawodowych: tel. : 071 / 344-86-91 w. 43 i 59 e-mail : [email protected]

Kurs Fryzjerski

Z życia Izby

26 stycznia br. w Dworze Polskim we Wrocławiu odbyło się spotkanie opłatkowe Dolnośląskiej Izby Rzemieślniczej, w którym udział wzięli szacowni goście, przedstawiciele kościoła, władz i samorządu, tj. m.in.: J.E. Ks. Kardynał Henryk Gulbinowicz, Wicemarszałek Sejmu Jarosław Kalinowski, Marszałek Województwa Dolnośląskiego Andrzej Łoś, Wicemarszałek Tadeusz Drab, Wiceprezydent Wrocławia Adam Grehl, Wicewojewoda Dolnośląski Roman Kulczycki, Przewodnicząca Rady Miasta Wrocławia Barbara Zdrojewska oraz przedstawiciele Cechów i Spółdzielni Rzemieślniczych z Dolnego Śląska. Spe-cjalnym gościem spotkania był najstarszy dolnośląski rzemieślnik Pan Stani-sław Wolak, 94-letni szewc z Kowar. Zasłużony rzemieślnik obchodził 70-lecie swojej pracy zawodowej oraz, wraz z małżonka Stefanią, kamienny jubileusz pożycia małżeńskiego.

Pan Stanisław Wolak został uhonorowany przez Prezesa Dolnośląskiej Izby Rzemieślniczej, Pana Zbigniewa Ładzińskiego, listem gratulacyjnym. J.E Ks. Kardynał Henryk Gulbinowicz wyróżnił najstarszego rzemieślnika pier-ścieniem Kawalera Tysiąclecia. Upominki i listy gratulacyjne wręczyli również Pan Marszałek Jarosław Kalinowski, Pan Marszałek Andrzej Łoś i Pan Prezy-dent Adam Grehl.

Podczas spotkania wyróżniono także innych zasłużonych dolnośląskich rzemieślników. Byli to: Pan Michał Dojlido najstarszy kowal i założyciel cechu ze Zgorzelca, obchodzący 80-te urodziny, Pan Eugeniusz Biegański najstar-szy cukiernik z Wrocławia, obchodzący 90-te urodziny, i Pan Zygmunt Woj-ciechowski, rzemieślnik z branży budowlanej – w podziękowaniu za 15-lecie sprawowania funkcji Przewodniczącego Wrocławskiej Rady Duszpasterskiej Rzemiosła. Goście dzielili się opłatkiem w podniosłej i świątecznej atmosferze, a w tle słychać było kolędy śpiewane przez zespół ludowy Kowarskie Wrzosy.

Agata Anders

Spotkanie opłatkowe z najstarszym rzemieślnikiem

23 lutego br. w sie-dzibie Dolnośląskiej Izby Rzemieślniczej we Wrocławiu odbyło się spotkanie robocze z Panem Posłem Mi-chałem Wójcikiem, P r z e w o d n i c z ą c y m Podkomisji Stałej ds. Rzemiosła i Usług. Te-matem spotkania były prace związane z no-welizacją ustawy o rze-miośle. W spotkaniu wzięła udział również

Pani Poseł Aleksandra Natalii-Świat, Przewodnicząca Komisji Finansów Pub-licznych, a także przedstawiciele Izb Rzemieślniczych z Opola, Zielonej Góry, Świdnicy i Kalisza oraz starszyzna wrocławskich cechów rzemieślniczych.

Pan Poseł Michał Wójcik zrecenzował prace związane z nową ustawą oraz omówił proponowane zmiany w stosunku do obecnego stanu prawnego. Przedstawione zostały: zagadnienia definicji rzemieślnika – także w kontekście

Poseł Michał Wójcik we Wrocławiuobejmowania tym pojęciem spółek osobowych i kapitałowych – problem obo-wiązku posiadania kwalifikacji przy prowadzeniu działalności rzemieślniczej oraz zniesienia obowiązku odprowadzania opłat dla ZAIKS`u za użytkowanie odbiorników radiowych.

Ze strony obecnych na spotkaniu przedstawicieli rzemiosła padły pytania o zamieszczone w mediach nierzetelne informacje i komentarze dotyczące obo-wiązku zdobywania kwalifikacji zawodowych przez rzemieślników. W dyskusji poruszony został problem refundacji wynagrodzeń i składek na ubezpieczenie społeczne dla pracowników młodocianych oraz dofinansowania kosztów na-uki zawodu i związany z tym brak uczniów w wielu zawodach rzemieślniczych. Przedstawiona została także propozycja ustalenia listy zawodów rzemieślni-czych.

Pani Poseł Aleksandra Natalii-Świat odpowiadając na pytanie o zakaz handlu w niedzielę powiedziała, że proponowane w tej kwestii zapisy ustawowe zakładają zakaz handlu w te niedziele, w które przypadają w święta państwowe i kościelne. Wszyscy uczestnicy spotkania ocenili je jako wartościowe oraz da-jące podstawową wiedzę z zakresu zagadnień nowej ustawy o rzemiośle.

Mamy nadzieję, że nasze spotkanie będzie zaczynem do otwarcia dyskusji na tematy dotyczące rzemiosła i integracji środowiska rzemieślników.

Marcin Chromicz



�

Ciekawe propozycje tytułów prosimy przesyłać na adres: [email protected] do 31 maja 2007r.Na zwycięzcę konkursu czekają atrakcyjne nagrody.

Zespół Redakcyjny Biuletynu

KONKURSDrodzy Czytelnicy!

Zapraszamy do udziału w konkursie na nazwę biuletynu

Dolnośląskiej Izby Rzemieślniczej.

DZIAŁALNOŚĆ OŚWIATOWA IZBY W 2006 ROKU

W 2006 roku do egzaminów czeladniczych przystąpiło 1668 kandydatów, to jest o 5% więcej niż w roku 2005. W tym samym czasie tytuł mistrza uzyska-ło 132 ze 141 przystępujących do egzaminów, co w porównaniu z rokiem 2005 jest liczbą większą o 26%.

Wszystkie egzaminy zorganizowano łącznie w 35 zawodach, z czego najliczniejszą grupę stanowili fryzjerzy, mechanicy pojazdów samochodowych, piekarze i cukiernicy.

W 2006 roku Izba nawiązała dodatkowo współpracę ze Zrzeszeniem Płytkarzy Polskich, w efekcie której przygotowano wspólną akcję egzamino-wania na poziomie czeladniczym i mistrzowskim w zawodzie glazurnik oraz monter izolacji budowlanych. Współpraca ta jest kontynuowana z powodze-niem w br.

W 2006 roku w sprawach dotyczących szkolenia uczniów młodocia-nych, jak i osób dorosłych, Izba współpracowała ze Szkołami Zawodowymi oraz Kuratorium Oświaty we Wrocławiu. Na nasz wniosek Kuratorium Oświaty po raz kolejny powołało Państwową Komisję Egzaminacyjną do przeprowadzania egzaminów końcowych kursów pedagogicznych dla instruktorów praktycznej nauki zawodu. W roku ubiegłym uprawnienia instruktora praktycznej nauki zawodu uzyskały 43 osoby. Nadzór nad przebiegiem egzaminów sprawował wizytator Kuratorium Oświaty, pan Jan Kamiński.

Wzorem lat ubiegłych, tak i w 2006 roku, kursy z teorii zawodowej dla młodzieży Izba organizowała przy współudziale cechów. Stałym partne-rem takiej współpracy był Cech Rzemiosł Rożnych i Małej Przedsiębiorczości w Bolesławcu. W okresie od 8.03-10.05.2006 roku zorganizowano na tam-tejszym terenie dokształcający kurs teoretyczny dla następujących zawodów: piekarz, cukiernik, fryzjer, monter instalacji i urządzeń sanitarnych, wulkani-zator, krawiec. Ogółem w kursach uczestniczyło 21 uczniów.

W 2006 roku w Izbie z dokształcania teoretycznego organizowane-go w systemie pozaszkolnym skorzystało 260 uczniów, którzy z różnych po-wodów nie kończyli szkoły, bądź w ogóle do niej nie uczęszczali. Największe zapotrzebowanie dla takiej formy kształcenia występowało w zawodach: fry-zjer, piekarz, cukiernik, mechanik pojazdów samochodowych. Mniejsze zain-teresowanie występowało w murarstwie, stolarstwie, tapicerstwie, ślusarstwie, instalatorstwie elektrycznym oraz lakiernictwie.

Niemniej w 2006 roku działalność szkoleniowa była prowadzona w znacz-nym stopniu na rzecz młodzieży. Dla nich właśnie zorganizowano 43 kursy.

XII OGÓLNOPOLSKI TURNIEJ NA NAJLEPSZEGO UCZNIA W ZAWODZIE CUKIERNIK I PIEKARZ.

W 2007 roku Dolnośląska Izba Rzemieślnicza oraz Małej i Średniej Przed-siębiorczości wspólnie z Zespołem Szkół Zawodowych Nr 5 we Wrocławiu, jest głównym organizatorem XII Ogólnopolskiego Turnieju na Najlepszego Ucznia

Z życia Izby

HARMONOGRAM EGZAMINÓW w 2007 roku:Data Egzamin w zawodzie

11 kwiecień

II połowa kwietnia

Fryzjer

Bioenergoterapeuta

Stolarz

Ślusarz

Cukiernik

Piekarz

Murarz

Malarz-tapeciarz

w Zawodzie Cukiernik i Piekarz. Turniej Ogólnopolski poprzedzony został eli-minacjami szkolnymi i wojewódzkimi, w których udział wzięli uczniowie klas III Zasadniczych Szkół Zawodowych. Do etapu ogólnopolskiego zakwalifiko-wali się laureaci, którzy zajęli czołowe miejsca podczas etapu wojewódzkiego. Finał XII edycji Ogólnopolskiego Turnieju na Najlepszego Ucznia w Zawodzie Cukiernik i Piekarz odbędzie się w dniach od 16-18.04. br., natomiast oficjalne zakończenie turnieju – w dniu 18.04. br. o godz. 11.00 w hotelu „NOVOTEL” przy ul. Wyścigowej 35 we Wrocławiu.

UCZ SIĘ ZAWODU I PRACUJ BEZPIECZNIE

To już siódmy z kolei rok, w którym Izba w marcu organizuje dla uczniów z zakładów rzemieślniczych konkurs wiedzy o zasadach BHP. Wzorem lat ubie-głych, VII edycja konkursu rozgrywana jest pod patronatem Związku Rzemio-sła Polskiego oraz Głównego Inspektora Pracy i przebiega w dwóch etapach: regionalnym i ogólnokrajowym.

Konkurs jest formą wyróżnienia młodzieży uczącej się zawodu w zakła-dach rzemieślniczych. Duża popularność oraz wysoki poziom wiedzy uczest-ników sprawiły, że impreza ta wpisała się w stały kalendarz wydarzeń rzemieśl-niczych Izby.



�0

Ciekawostki i porady

Dział rzemiosła zajmujący się wytwarzaniem naczyń drew-nianych techniką klepkową: beczek, kadzi, balii, maselnic, dzie-ży i łopat do chleba, konewek, wiader, cebrzyków, wanienek, kufli. Bednarz wyrabiał naczynia z drewna sosnowego, świerko-wego, olszowego, lipowego, dębowego.

Tak jak wiele innych produktów rzemieślniczych, wyroby te sprzedawane były na targach i jarmarkach. Jesienią największym powodzeniem cieszyły się beczki, ponieważ służyły rolnikom do kiszenia ogórków i kapusty. Wykorzystywano je także do prze-chowywania miodu, piwa, wina i zboża.

Technika ręcznego wytwarzania naczyń była tajemnicą każ-dego bednarza, nie ujawniano jej nawet krewnym. Metody pracy innego rzemieślnika można było poznać tylko analizując ma-teriały i sposób konstrukcji jego wyrobu. Najczęściej naczynie składane było z klepek drewnianych mocowanych obręczami metalowymi. Ten sposób konstrukcji znany był Słowianom już w III, IV w. (przed XIV -XV w. zamiast metalowych obręczy sto-sowano, zwłaszcza na wsi, ściągi z łozy, łyka lub smołowanych powrozów; technologia ta sporadycznie jest stosowana do dzi-siaj). Zawód ten kiedyś powszechny, w drugiej połowie XX wie-ku został prawie zapomniany i znajdował zastosowanie głównie w produkcji przedmiotów do celów dekoracyjnych. W związku z rosnącą popularnością produktów typu slow-food, wytwarza-nych i przechowywanych w tradycyjny sposób, zaczyna mieć coraz większe znaczenie użytkowe.

Naczynie powinno być wytworzone z odpowiedniego drew-na, w zależności od jego przeznaczenia:

kiszenie ogórków i kapusty - drewno lipowe, ewentualnie świerkowe (kapusta nie ciemnieje wtedy tak jak np. od drewna dębowego) leżakowanie wina i innych alkoholi - do niektórych gatunków odpowiednie jest drewno dębowe; wina i winiaki (a także np. whisky) przechowywane w beczkach dębowych na-bierają szlachetnego, garbnikowego smaku, a z czasem zyskują na mocy i aromacie (woda przez warstwę drewna dębowego pa-ruje łatwiej niż alkohol i inne wielkocząsteczkowe związki nada-jące smak i zapach). Pewne regionalne gatunki win i destylatów nabierają charakterystycznego smaku przez przechowywanie w beczkach bukowych (ew. smołowanych) lub sosnowych.

dzieża chlebowa - najlepiej z drewna lipowego lub świerko-wego, z dodatkiem dębowego, aby chleb dobrze się zakwaszał.

SŁOWNIK UNIKATOWYCH ZAWODÓW RZEMIEŚLNICZYCH

Porady prawno-księgowe Cech Rzemiosł Różnych i Przedsiębiorczości z Lubania zgłosił prob-

lem dotyczący możliwości zrównania wpłat składek członkowskich ze sprzedażą zwolnioną od VAT i w ślad za tym uwzględnienia ich przy liczeniu struktury sprzedaży.

W dostępnych publikacjach prezentowany jest pogląd, że składki wnoszone przez członków organizacji samorządu gospodarczego prze-znaczone na realizację zadań statutowych organizacji są zwolnione z VAT zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt. 1 ustawy o VAT, na podstawie załącznika nr 4, pozycji 10, gdzie wymienione są usługi świadczone przez organizacje członkowskie oznaczone symbolem PKWiU - 91.

Jednocześnie funkcjonuje pogląd, że składki członkowskie pochodzą z innych źródeł niż działalność gospodarcza, wobec czego nie powinny być uznawane za obrót w rozumieniu ustawy o VAT, a w związku z tym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

W konsekwencji nie uwzględnia się ich przy ustalaniu struktury sprze-daży opodatkowanej i zwolnionej w sprzedaży ogółem.

Z powodu niejednoznacznego interpretowania tej kwestii w przepi-sach, najlepiej jest wystąpić do właściwego urzędu skarbowego, z urzędo-wym zapytaniem w tej kwestii.

Główny KsięgowyHalina Kotek

Bednarstwo Rymarstwo

Dział rzemiosła zajmujący się wytwarzaniem uprzęży kon-nych, siodeł, akcesorii jeździeckich i skórzanych pasów pęd-nych.

Tradycyjnie wyroby szyte były ręcznie ze skór, a następnie wykańczane metalowymi okuciami. Część pracowni zachowa-ło ten sposób pracy, pozostałe wykorzystują szycie maszynowe. Rymarze posiadali własne cechy regulujące zwyczaje, zasady zdobywania zawodu i rozsądzające spory.

Rymarstwo należy do zanikających zawodów rzemieślni-czych. Główną przyczyną jest ograniczone zapotrzebowanie na wyroby rymarskie. W czasach poprzedzających rewolucję przemysłową, a w szczególności rozwój kolei i motoryzacji, ko-nie stanowiły siłę pociągową, wykorzystywaną w transporcie i rolnictwie. Na przestrzeni XX w. rolę koni w większości prze-jęły maszyny.

Na przełomie XX i XXI wieku nastąpiło niewielkie ożywie-nie w tym zawodzie, spowodowane rosnącym zainteresowaniem turystyką konną i jeździectwem. W wyniku tego powstało lub rozwinęło się wiele stadnin i gospodarstw ukierunkowanych na naukę jazdy konnej. Usługi rymarskie świadczone są także do-rożkarzom, sportowcom uprawiającym jeździectwo i rolnikom.

Wyroby rymarskie:

Uprząż może być jednokonna lub wielokonna, chomątowa lub szorowa.

Rodzaje uprzęży ze względu na sposób wykonania (styl):angielska - styl uprzęży, który ukształtował się w Anglii

w początkach IX w. Jest to uprząż chomątowa. Konstrukcja cho-mąta sprawia, że siła uciągu konia wykorzystana jest do mak-simum. Przy tym nie powoduje u zwierząt obrażeń, pod wa-runkiem odpowiedniego dopasowania wysokości i szerokości. Zaprzęg angielski może być jednokonny lub wielokonny. Uprząż wyposażona jest w ozdobne natylniki, które razem z naszelni-kami i podogoniami stanowią zespół części wstrzymujących. Do uprzęży tych stosuje się wiele zdobień.

chomątowa kielecka chomątowa krakowska - uprząż z ozdobnym chomątem, wy-

kończonym błyszczącymi okuciami. szorowa węgierska Źródło: Wikipedia

http://pl.wikipedia.org



��

Najważniejsze by wiedzieć: 1. Czym jest i do czego służy ubezpieczenie i towarzystwo ubezpieczenio-

we? 2. Jak ubezpieczenie oceniać?3. Jak z niego korzystać?Czym jest ubezpieczenie? Odpowiedź na to pytanie zawarta jest (m.in.)

w relacji składki za ubezpieczenie do sumy ubezpieczenia, którą zapewnia nam Towarzystwo Ubezpieczeń. W ubezpieczeniach, które chronią nas przed finansowymi skutkami zdarzeń losowych takich jak pożar, powódź, huragan i inne, składka jest (mniej więcej) jedną tysięczną sumy ubezpieczenia. W in-nych może to być jedna setna. Ubezpieczenie jest więc kupowaniem pieniędzy i ochrony ubezpieczeniowej odpowiedniej do naszych potrzeb i określonych „okoliczności szkodowych”, które mogą wystąpić w naszym otoczeniu. Zastę-puje posiadanie w dużej ilości własnych środków finansowych.

Kupujmy więc ubezpieczenia rozsądnie, kierując się własnym interesem, korzystając z poniższych wskazówek.

Zanim dokonamy zakupu powinniśmy zastanowić się, jaką ochronę ubez-pieczeniową i dlaczego warto kupić? Odpowiedź na to pytanie znajdziemy pa-trząc na nasze rzemiosło jak na miejsce gdzie może coś się wydarzyć. Wydarze-niem, które nas będzie interesowało jest potencjalna szkoda, która może nam się przytrafić.

W otaczającej nas rzeczywistości mogą mieć miejsce szkody, wyrządzone przez takie „czynniki szkodowe” jak:

Wypadki losowe:1. osobowe,2. komunikacyjne,3. transportowe,4. inne,Zdarzenia przyrodnicze: 1. pożar, 2. uderzenie pioruna, (szkody pośrednio i bezpośrednio wyrządzone przez

piorun),3. eksplozja, 4. upadek statku powietrznego, 5. powódź, 6. huragan, 7. upadające drzewa, maszty i inne wysokie przedmioty,8. deszcz nawalny,9. grad,10. zalania, 11. inne czynniki,Działania człowieka:1. błąd w recepturze, 2. błąd mechanika, 3. błędna decyzja, 4. przeniesienie choroby zakaźnej,Awarie maszyn i urządzeń, wady materiałowe, surowcowe i inne.Cechą naszych czasów jest działanie w szybszym niż dawniej tempie, pod

dużą presją konkurencji, pod dużą presją na obniżkę kosztów i z dostępem do dużej ilości nowinek, nie zawsze dostatecznie sprawdzonych pod względem nie-zawodności i wpływu na klienta - konsumenta. Podnosi to ryzyko pojawienia się szkody, ze wszelkimi jej następstwami i może nas skłaniać do zastanowienia się: czy w moim otoczeniu możliwe jest wystąpienie szkody lub czy możliwe jest bym szkodę wyrządził odbiorcom moich usług lub produktów. Jeżeli jest to

CO WARTO WIEDZIEĆ O UBEZPIECZENIACH?

Nasze cechy

Historia polskiego rzemiosła w Jeleniej Górze rozpoczyna się w 1945 roku. Po zakończeniu II wojny światowej na Dolny Śląsk, w tym do Jeleniej Góry, przybywa ludność polska z wielu stron świata w poszukiwaniu swojego miejsca w nowej, powojennej rzeczywistości. Wśród nich są również rzemieśl-nicy, którzy zagospodarowują opuszczone poniemieckie warsztaty rzemieślni-cze i niewielkie zakłady produkcyjne.

Już 3 sierpnia 1945 roku powołany zostaje w Jeleniej Górze Cech Fryzje-rów i Perukarzy ze Starszym Cechy Mieczysławem Lorkiem na czele. W kil-ka dni później Leon Marcinkowski organizuje Cech Piekarzy i Cukierników. W następnych miesiącach powstają kolejne Cechy: Krawców i Rzemiosł Włó-kienniczych, Stolarzy, Szewców i Cholewkarzy, Rzeźników i Wędliniarzy, Rze-miosł Metalowych, Malarzy i Lakierników oraz Fotografów. W październiku 1945 roku powstaje Powiatowy Związek Cechów w Jeleniej Górze – jego kie-rownikiem został Karol Broda, wychowawca wielu pokoleń rzemieślników. Związek w chwili powstania zrzeszał ponad 1100 rzemieślników.

Okres szybkiego rozwoju rzemiosła w Jeleniej Górze zakończył się w 1948 roku, kiedy to komunistyczne władze wydają dekret o zmianie ustawy o izbach rzemieślniczych. Wprowadzając doktrynę o niezgodności rzemiosła z intere-sem całego narodu, powstaje pejoratywne pojęcie rzemieślnika – „prywacia-

rza”, podjęto zakrojone na szeroką skalę działania w celu eliminacji rzemio-sła z rynku, wprowadzono „domiary podatkowe”, utrudniano do maksimum możliwość zaopatrzenia w surowce, materiały, maszyny i narzędzia. Doprowa-dzono tym samym do likwidacji większości firm rzemieślniczych. Na rynku jeleniogórskim na początku lat 60. pozostało ich zaledwie 245.

Po tym okresie znów nastąpiło ożywienie w rozwoju rzemiosła, a Cech Rzemiosł Różnych zaczął pełnić ważne funkcje ochrony interesów rzemieśl-ników. Zajmował się również wyszukiwaniem źródeł zaopatrzenia w surow-ce, urządzenia i maszyny dla rzemiosła. Reprezentował rzemieślników na ze-wnątrz, również wobec władz administracyjnych i państwowych. Pod koniec lat 80. w Cechu zrzeszonych było ponad 2700 zakładów rzemieślniczych. Wiele z nich powstało i funkcjonowało przede wszystkim dzięki poświęceniu i upo-rowi samych rzemieślników. W okresie tym rzemiosło rozwinęło działalność samorządową, społeczną oraz wymagającą odpowiednich kwalifikacji i do-świadczenia solidność zawodową rzemieślników.

Po 1989 roku zaczyna się stopniowy zanik wielu typowych zawodów rze-mieślniczych usługowych jak chociażby szewstwo, cholewkarstwo, fotografi-ka, krawiectwo czy malarstwo, spowodowane szybkim rozwojem przemysłu, szerokim otwarciem rynku krajowego na rynki zagraniczne a także rozwojem wielkich sieci handlowych.

Dzięki podejmowanym w ostatnich latach działaniom Starszyzny Cechu, w tym Zbigniewa Ładzińskiego, Jana Olchy i Leona Kołtowskiego, Cech Rze-miosł Różnych i Przedsiębiorców w Jeleniej Górze jest obecnie nowoczesną instytucją dostosowaną do świadczenia usług doradczych, informacyjnych i szkoleniowych, pracującą dla dobra i na rzecz nie tylko rzemieślników, lecz

możliwe to warto znaleźć odpowiedź na kolejne pytanie jak taka szkoda może „wyglądać”. Czy może to być poparzenie skóry w gabinecie kosmetycznym, chorobotwórcze bakterie w wyrobie ciastkarskim, zakażenie klienta zakładu fryzjerskiego, źle wykonana naprawa samochodu itp.

Na własną firmę możemy spojrzeć jak na składową pewnych „elementów”, którymi są: zarząd firmy, wspólnicy, pracownicy, budynki i budowle, maszyny i urządzenia, środki obrotowe, środki transportu, produkt, usługa, inne.

Jeżeli wymienione wyżej „elementy” firmy spotkają się z wymienionymi wcześniej „czynnikami szkodowymi” to będziemy mieli do czynienia ze szko-dą, czyli zniszczeniem, utratą lub uszkodzeniem mienia, własnego lub cudzego a przypadku osobowym: śmiercią, rozstrojem zdrowia lub uszczerbkiem na zdrowiu. W obu przypadkach (osobowym i rzeczowym) szkody mają określo-ny wymiar finansowy i opisanie tego wymiaru stanowi podstawowy obowiązek przedsiębiorcy. Pozwala jednocześnie na zauważenie zagrożenia zanim ono się pojawi i przygotowanie firmy na jego wystąpienie, poprzez prawidłowe ubez-pieczenie lub zastosowanie innych zabezpieczeń.

Przykładem złożoności problemów, na które są narażeni przedsiębiorcy-rzemieślnicy, jest odpowiedzialność cywilna. Problem polega on na tym, że wyrządzenie komukolwiek szkody nakłada na sprawcę szkody obowiązek jej naprawienia. A nie mamy żadnej możliwości by precyzyjnie przewidzieć roz-miar potencjalnej szkody, którą możemy wyrządzić innym. Po drugie świado-mość roszczeniowa społeczeństwa rośnie i oznacza wzrost żądań finansowych osób poszkodowanych. I po trzecie sądy zasądzają coraz wyższe odszkodo-wania na rzecz poszkodowanych. Te trzy wymienione czynniki powodują, że problem odpowiedzialności cywilnej i jej ubezpieczenia jest bardzo ważnym i trudnym w ocenie dla każdego przedsiębiorcy.

Możliwe jest jednak profesjonalne podejście do problemu szkód i ubezpie-czeń. Pozwala ono na rozpoznanie tego obszaru i zaopatrzenie się we właściwe ubezpieczenia po przeprowadzeniu pewnego procesu.

Na proces ten składa się:1. Wskazanie okoliczności, w których możliwe jest wystąpienie szkody,

uwzględniających czynniki, które szkodę mogą spowodować i elementy firmy, które narażone są na zniszczenie, uszkodzenie lub utratę.

2. Opis (finansowy i techniczny) strat, które mogą wystąpić w firmie.3. Zaplanowanie stosownych ubezpieczeń.4. Przeprowadzenie przetargu na ubezpieczenia.5. Wybranie najlepszych ofert ubezpieczeń i wystawienie polis. I tu wracamy do ubezpieczeń. Umowa ubezpieczenia to zobowiązanie To-

warzystwa Ubezpieczeń do wsparcia nas w sytuacji szkody, zgodnie z zapisami w umowie ubezpieczenia (umowa ubezpieczenia składa się z wniosku ubezpie-czeniowego, polisy ubezpieczeniowej i warunków ubezpieczenia).

Umowa ubezpieczenia może być mniej lub bardziej prawidłowa a składa się na nią (między innymi):

1. Sposób definiowania pojęć, użytych w umowie,2. Opis zakresu ubezpieczenia, 3. Wyłączenia odpowiedzialności towarzystwa ubezpieczeń, inaczej sytua-

cje, w których odszkodowania nie otrzymamy, 4. I zasady wypłaty odszkodowania. Uwzględniając powyższe uwagi możemy stać się posiadaczami „dobrych”

dla nas polis ubezpieczeniowych, które zapewnią środki na odtworzenie mająt-ku Firmy sprzed szkody i pozwolą firmie działać dalej.

Marek Pielichowski

CECH RZEMIOSŁ RÓŻNYCH I PRZEDSIĘBIORCÓW W JELENIEJ GÓRZE



��

także pozostałych przedsiębiorców zainteresowanych rozwojem swoich firm oraz osób rozpoczynających własną działalność gospodarczą.

Cech prowadzi m.in. Punkt Konsultacyjny, w którym przedsiębiorcy, w tym również rzemieślnicy, mogą korzystać z bezpłatnych usług informacyj-nych m.in. z zakresu prawa, finansów, podatków, ubezpieczeń, zarządzania, marketingu czy programów pomocowych.

Cech posiada certyfikat systemu zarządzania jakością potwierdzający spełnienie normy PN-EN ISO 9001:2001. Dzięki posiadanemu systemowi Cech uzyskał wpis do Krajowego Systemu Usług – sieci instytucji otoczenia bizne-su świadczących swoje usługi na wysokim, ciągle monitorowanym poziomie przez wykwalifikowaną i jednocześnie przechodzącą proces szkoleń, egzami-nów i akredytacji (prowadzony przez Polską Agencję Rozwoju Przedsiębior-czości) kadrę.

Praca na rzecz rzemiosła i regionu jest zauważana i doceniana. Związek Rzemiosła Polskiego w Warszawie odznaczył sztandar Cechu Złotym Medalem im. Jana Kilińskiego a Rada Miejska Jeleniej Góry przyznała tytuł „Zasłużony dla Miasta Jeleniej Góry”. Są to dowody, iż funkcjonowanie rzemiosła i jelenio-górskiego Cechu jest potrzebne a dokonania, w całym 60-leciu działalności, są ważne dla rozwoju gospodarczego regionu oraz całej społeczności lokalnej.

Zespół Redakcyjny tworzą: Marcin Chromicz, Agata Anders, Krystyna Drozd, Alicja Konat, Wojciech Rośkiewicz, Aldona Urbańczyk.

Adres Redakcji:Dolnośląska Izba Rzemieślniczaoraz Małej i Średniej Przedsiębiorczościpl. Solny 13, 50-061 Wrocławtel. (0-71) 344-86-91 wew. 26, e-mail: [email protected]

Obsługę fotograficzną biuletynu zapewnia: „Foto – Jan” F.U.H. Jan Czerwonka, ul. Juliana Fałata 6, Wrocław, e-mail: [email protected]

Skład i druk:AQRAT Drukarnia Reklama, Wrocław - www.aqrat.pl

Ogłoszenia: Zapraszamy do współpracy i zamieszczania reklam i ogłoszeń na łamach biuletynu. Oferty i zapytania prosimy kierować do Redakcji Biuletynu tel. (0-71) 344-86-91 wew. 26 oraz pocztą elektroniczną na adres [email protected]

Pierwsze pionierskie organizacje rzemieślnicze powstawały w Wałbrzychu już od jesieni 1945r. Były to tzw. Cechy branżowe.

23 stycznia 1951r. powstał w Wałbrzychu Cech Rzemiosł Różnych z Komi-sarycznym Zarządem, na czele którego stanął Władysław Janicki. W kolejnych latach nastąpiło dalsze łączenie się samodzielnych cechów pod sztandarem CRR, na czele którego stał Konstanty Chojnacki. Od roku 1961 do 16.06.1995r. Cechowi przewodzi Jan Ziemiewicz, a po Jego śmierci tj. od 3.07.1995r. Stani-sław Paluch. W roku 2001 uchwałą Walnego Zgromadzenie rozszerzono na-zwę organizacji o małą przedsiębiorczość, która obecnie brzmi: Cech Rzemiosł Różnych i Małej Przedsiębiorczości w Wałbrzychu. Nadal organizacji przewo-dzi Stanisław Paluch.

Aktualnie zrzeszamy 97 zakładów rzemieślniczych. W 54 zakładach rze-mieślniczych szkolimy 109 pracowników młodocianych. Wiodącymi bran-żami zrzeszonymi w Cechu oraz szkolącymi pracowników młodocianych są: motoryzacyjna, spożywcza i fryzjersko – kosmetyczna.

Na rzecz naszych członków i w ich imieniu prowadzimy szeroko zakrojoną działalność i współpracę m.in. w sprawach:

- współpracy z władzami terenowymi w spr. wys. stawek czynszowych, pozyskiwania lokali na działalność gospodarczą w drodze najmu i kupna, ulg w podatkach (dochodowym i od nieruchomości) dla rzemieślników, rzemieśl-ników szkolących uczniów, emerytów i rencistów,;

- reprezentowaniem spraw rzemieślniczych w Komisji Odwoławczej przy Izbie Skarbowej w Wałbrzychu i w Radzie Nadzorczej ZUS;

- odzyskanie od władz Wałbrzycha zarządu nad częścią działki będącej w wieczystej dzierżawie Cechu; prowadzimy w mediach szeroko zakrojoną ak-cję reklamy rzemiosła wałbrzyskiego;

- prowadzenie Biura Rachunkowego oraz elektroniczne przekaz doku-mentów do ZUS dla członków organizacji;

- zabezpieczamy pomoc prawną członkom Cechu;- honorujemy zasłużonych członków organizacji odznaczeniami resorto-

wymi i państwowymi nadajemy tytuły Honorowych Członków Cechu długo-letnim i zasłużonym rzemieślnikom kończącym czynną działalność gospo-darczą oraz osobom spoza organizacji szczególnie zasłużonym dla środowiska rzemieślniczego;

- udział Starszego Cechu w pracach różnych organów społeczno – gospo-darczych powoływanych przez Wojewodę i Marszałka Województwa Dolno-śląskiego, Prezydenta Miasta Wałbrzycha, Starostę Powiatu Wałbrzyskiego;

- współpracuje z PZU W-ch w sprawach napraw powypadkowych pojaz-dów, z ZUS W-ch w sprawach rozbieżności w interpretacji przepisów, z PIH W-ch w sprawach zwalczania tzw. „szarej strefy”.

- pośredniczymy przy zawieraniu umów o naukę zawodu kompletujemy dokumentację o refundacji kosztów szkolenia pracowników młodocianych oraz do egzaminów czeladniczych i mistrzowskich;

- organizujemy imprezy noworoczne dla dzieci oraz seniorów rzemiosłą, jak również spotkania z rzemieślnikami osiągającymi sukcesy zawodowe, ak-tywnie wspomagamy różne instytucje charytatywne (posiadamy „Certyfikat Dobroczynności”);

- ślemy protesty przeciwko niekorzystnym dla rzemieślników zmianom przepisów;

- w celu zabezpieczenia możliwości kształcenia teoretycznego młodzie-ży uczącej się zawodów w zakładach rzemieślniczych naszych członków, od 1.09.2002r. uruchomiliśmy Niepubliczne Szkoły Cechu, w skład których wcho-dzą następujące szkoły: Zasadnicza Szkoła Zawodowa, Liceum Profilowane, Ośrodek Dokształcania i Doskonalenia Zawodowego.

- utworzyliśmy Fundusz pomocy dla rzemieślników oraz nagród dla ucz-niów naszej Szkoły a także Fundusz Stypendialny;

Przez okres 60 lat funkcjonowania organizacji Jej wpływ i związek z miastem i powiatem jest niekwestionowany. W zależności od okresu był róż-ny. Zawsze jednak organizacja starała się współpracować w władzami miasta i powiatu, mając na uwadze poprawę warunków funkcjonowania zawodów rzemieślniczych, rozwój miasta i powiatu.

Następne cechy zostaną zaprezentowane w kolejnym numerze

CECH RZEMIOSŁ RÓŻNYCH i MAŁEJ PRZEDSIĘBIORCZOŚCI W WAŁBRZYCHU

Pracownicy Dolnośląskiej Izby Rzemieślniczej




Documents

Nowiny rzemieślnicze nr 1