Liksyon 5 para sa Nobyembre 4, 2017

Kautusan at Pananampalataya. Roma 3:31. Ang pananampalataya ni Abraham.

Roma 4:1-5. Ang pananampalataya ni David. Roma

4:6-8.

Ang tungkulin ng kautusan. Ang kautusan at ang pangako. Roma 4:9-17. Kautusan at kaligtasan. Galacia 3:21-23. Kautusan at kasalanan. Roma 3:20.

Sa ika-31st ng Oktubre 1517, Ipinakoni Martin Luther ang kaniyang hung his Siyan na pu’t Limang Tesis sapinto ng Wittenberg church. Angmga tesis na iyon ay kinukwestiyonang bisa ng indulhensiya namagbigay ng kaligtasan.

Pagkatapos ng 500 taon, ang mgatagapagmana ng repormasyon ay patuloy na pinag-aaralan ang aklatng mga Taga-Roma upangmaunawaan ang pundasyon ngkaligtasan: pananampalataya kayJesu-Cristo.

Ngayong linggo ating pag-aaralankung papaano ang mgamananampalataya bago pa si Jesus ay iniligtas sa kaparehong paraan natayo ay iniligtas ngayon.

Atin ding pag-aaralan kung papaanoang kautusan at kaligtasan ay magkaugnay sa isa’t isa sa mga sulatni Pablo.

“Sapagka't ano ang sinasabi ng kasulatan? At sumampalataya siAbraham sa Dios, at sa kaniya'y ibinilang na katuwiran.’” (Roma 4:3)

Ginamit ni Pablo ang halimbawa ni Abraham upang ipaliwanag ang puntong ito.

Si Abraham ay tumanggap ng pag-aaring-ganap sa pamamagitan ngpananampalataya at hindi sa pamamagitan ng mga gawa. Siya pa rin ay isanghindi-tuling Hentil nang siya ay iniligtas (sapagka’t ang bansang Israel ay wala pa sapanahong iyon). Iyon ay sumasalungat sa kanilang nag-iisip na ang mga Kristiyanoay kinakailangang maging mga Hudyo upang maligtas.

Katulad ngipinapaliwanag ng

Roma 3:31, angpananampalataya

at kautusan ay hindi kapwa

eksklusibo. Angpananampalatayaay nagpapatibay

sa kautusan.

“Gaya naman ng sinasambit ni David na kapalaran ng tao, na sa kaniya'yibinibilang ng Dios ang katuwiran nang walang mga gawa.” (Roma 4:6)

Paano si David makalalaya mula sa kaniyang kasalanan?

Kung inisip niya na siya ay inaring-ganap sa pamamagitan ng mgagawa, kaniya sanang pinahirapan ng matindi ang kaniyang sarili. Siguro magagawa niyang maglakbay sa mga banal na lugar ngmaraming beses o magsakripisyo ng libo-libong mga hayop.

Alam niyang tanging ang Diyos lamang ang makapagpapatawad sakaniya sa pamamagitan ng biyaya lamang.

“Linisin mo ako ng hisopo, at ako'y magiging malinis: hugasan moako at ako'y magiging lalong maputi kay sa nieve.” (Awit 51:7).

“Sapagka't hindi sa pamamagitan ng kautusan ginawa ang pangako kay Abraham o sa kaniyang binhi na siyang magmamana ng sanglibutan, kundi sa pamamagitanng katuwiran ng pananampalataya. Sapagka't kung silang nangasa kautusan ay siyang mga tagapagmana, ay walang kabuluhan ang pananampalataya, at nawawalang kabuluhan ang pangako.” (Roma 4:13-14)

Mayroong ilang mga Hudyo sa karamihan ng mga Kristiyano ba nagturosa iba na sila ay kinakailangang magkaroon ng pananampalataya kayJesus pati na rin ang pagsunod sa kautusan upang maligtas. Sila ay nangaral ng pagsunod sa Torah, iyon ay, ang buong Pentateuch.

Ginamit ni Pablo ang halimbawa niAbraham muli. Siya ay namuhay bago pa ang kautusan ay ipahayag sa Sinai at bago pa ang Pentateuch ay isinulat.

Dahil si Abraham ay pinangakuan ngkaligtasan bago pa ang kautusan, siya ay maaari lamang maligtas sapamamagitan lamang ngpananampalataya. Ang kautusan ay hindi sangkot sa kaniyang kaligtasan.

“[…] Sapagka't kung ibinigay sana ang isang kautusang may kapangyarihangmagbigay buhay, tunay ngang ang katuwiran sana ay naging dahil sa

kautusan..” (Galacia 3:21)

Ang mga hindi Kristiyanong relihiyon ay nagtuturona tayo ay magkakaroon ng walang-hanggangbuhay sa pamamagitan ng paggawa ng isang bagay(Pagpunta sa mga pilgrimage, meditasyon, pagsasakripisyo ng isang sarili...)

Ang relihiyong Hudyo ay yumakap sa ideya na angkaligtasan ay darating sa pamamagitan ngistriktong pagtupad sa kautusan.

Kahit na ang Kristiyanong Iglesia ay sumunod sapagkakamaling ito. Ngunit si Luther at ang iba pang mga Repormador ay nagdala ng matandangkatotohanan pabalik: tayo ay iniligtas sapamamagitan ng pananampalataya lamang.

Ang kautusan ay makapagbabawal lamang sa atin. Ito ay hindi makapagliligtas sa atin kailanman.

“Sapagka't sa pamamagitan ng mga gawa ng kautusan ay walanglaman na aariing-ganap sa paningin niya; sapagka't sa pamamagi-tan ng kautusan ay ang pagkakilala ng kasalanan.” (Roma 3:20)

Ang kautusan ay hindi tumupad sa pangako at ito ay hindimakapagliligtas sa atin. Kung gayon ano ang layunin nito?

Ito ay nagpapakita sa atin kung ano ang dapat natinggawin at itigil na gawin upang maiwasan ang magkasala saDiyos. Atin ba’ng mapupuksa ang kasalanan sapamamagitan ng pag-alis sa kautusan?

Sa kasong iyon, si Cristo ay hindi na sana namatay para saating mga kasalanan. Kung ang kautusan ay maari sanangmapawi, sa gayon walang sakripisyo ang tunay nakailangan.

Ang hindi pagpansin sa kautusan ay hindi gagawa sapagpatay o pagsisinungaling upang tawagin kailanman nahindi kasalanan.

Ang kautusan ay ang deklarasyon ng kalooban ng Diyos nanagmumula sa Kaniyang karakter. Samakatuwid, ito ay hindi maaaring baguhin o alisin.

“Ang kautusang moral ay hindi kailanman isang uri o

anino. Ito ay umiral bago ang pagkalikha sa tao, at tatagal

habang ang trono nng Diyos ay nananatili. Hindi

mababago ng Diyos o di kaya maiiba ang isang panuntunan

ng Kaniyang kautusan sa layuning iligtas ang tao;

sapagka’t ang kautusan ay ang pundasyon ng Kaniyang

gobyerno. Ito ay hindi mababago, hindi maiiba, walang

katapusan at walang hanggan. Upang ang tao ay maligtas,

at para sa karangalan ng kautusan ay mapanatili, ito ay

napakahalaga para sa Anak ng Diyos na ihandog ang

Kaniyang Sarili bilang isang sakripisyo para sa kasalanan.

Siyang hindi nakakikilala ng anomang kasalanan ay

naging kasalanan para sa atin. Siya ay namatay para sa

atin sa Kalbaryo. Ang Kaniyang kamatayan ay

nagpapakita ng kamangha-manghang pag-ibig ng Diyos

para sa tao, at Kaniyang Kautusang hindi mababago.”

E.G.W. (Selected Messages, vol. 1, cp. 32, p. 239)