Ksiazki fantsy - 81.161.205.2981.161.205.29/~andrzejs/Prezentacje/Anna_Rokita_kl_Ib_2014_2015.pdfKsiazki fantsy „Kto czyta książki – żyje podwójnie” ~Umberto Eco Rysunek

Ksiazki fantsy „Kto czyta książki – żyje podwójnie” ~Umberto Eco

Rysunek 1 - Boekhandel Selexyz Dominicanen

„Czytanie książek to najpiękniejsza zabawa jaką sobie ludzkość

wymyśliła” ~Wisława Szymborska

*Nagłówek 1, 2 i 3 zostały zmodyfikowane celowo*

Spis treści

2

Spis treści

Spis treści ............................................................................................................................................ 2

Spis Ilustracji ....................................................................................................................................... 5

Książki o zmiennokształtnych ........................................................................................................ 10

„Klątwa Tygrysa” Colleen Houck ......................................................................................... 10

„Klątwa Tygrysa. Wyzwanie” Colleen Houck .................................................................... 12

„Klątwa Tygrysa. Wyprawa” Colleen Houck ..................................................................... 14

„Klątwa Tygrysa. Przeznaczenie” Colleen Houck ............................................................. 16

„Ognista” Sophie Jordan ........................................................................................................ 18

Książki mitologiczne ........................................................................................................................ 20

„Dotyk Gwen Frost” Jennifer Estep ................................................................................... 20

„Pocałunek Gwen Frost” Jennifer Estep ............................................................................ 22

„Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy” Rick Riordan ........................................................ 25

„Złodziej Pioruna” ................................................................................................................... 26

„Morze Potworów” .................................................................................................................. 29

„Klątwa Tytana” ..................................................................................................................... 32

„Bitwa w Labiryncie” .............................................................................................................. 34

„Ostatni Olimpijczyk” ............................................................................................................ 36

„Archiwum Herosów” ............................................................................................................. 38

„Łza” Lauren Kate ...................................................................................................................... 41

Książki dystopijne ........................................................................................................................... 44

„Więzień Labiryntu” James Dashner ..................................................................................... 44

„Próby Ognia” James Dashner............................................................................................... 46

„Lek na śmierć” James Dashner ............................................................................................. 48

„Igrzyska śmierci” Suzanne Collins ......................................................................................... 50

„W Pierścieniu Ognia” Suzanne Collins ............................................................................... 53

„Kosogłos” Suzanne Collins ................................................................................................... 57

„Legenda. Rebeliant” Marie Lu .............................................................................................. 61

Spis treści

3

„Legenda. Wybraniec” Marie Lu ............................................................................................ 64

„Legenda. Patriota” Marie Lu ................................................................................................. 66

„Niezgodna” Veronica Roth ..................................................................................................... 68

„Zbuntowana” Veronica Roth .................................................................................................. 70

Książki o wampirach ........................................................................................................................ 74

„Akademia Wampirów” Richelle Mead .................................................................................. 74

„Akademia Wampirów” .......................................................................................................... 74

„W Szponach Mrozu” ........................................................................................................... 77

”Pocałunek Cienia” ................................................................................................................ 80

„Przysięga Krwi” ...................................................................................................................... 82

„W Mocy Ducha” ................................................................................................................... 85

„Błękitnokrwiści” Melissa de la Cruz ...................................................................................... 87

„Błękitnokrwiści” ..................................................................................................................... 87

„Maskarada” ............................................................................................................................ 89

„Objawienie” ............................................................................................................................ 91

„Dziedzictwo” ........................................................................................................................... 93

„Klucze do Repozytorium” .................................................................................................... 95

„Zbłąkany Anioł. Krwawe Walentynki” ............................................................................ 97

„Zagubieni w Czasie” ............................................................................................................. 99

„Bramy Raju” ......................................................................................................................... 101

Książki o nefilim .............................................................................................................................. 103

„Dary Anioła” Cassandra Clare ......................................................................................... 103

„Miasto Kości” ...................................................................................................................... 104

„Miasto Popiołów” ................................................................................................................ 108

„Miasto Szkła” ...................................................................................................................... 110

„Miasto Upadłych Aniołów” ............................................................................................. 112

„Diabelskie Maszyny” Cassandra Clare ............................................................................ 114

„Mechaniczny Anioł” ........................................................................................................... 114

„Mechaniczny Książe” ......................................................................................................... 116

Książki o zombie ............................................................................................................................. 119

Spis treści

4

„Alicja w Krainie Zombie” Gena Showalter ...................................................................... 119

”Las Zębów i Rąk” Carrie Ryan ........................................................................................... 122

Książki o czarownicach ................................................................................................................. 125

„Piękne Istoty” Kami Garcia & Margaret Stohl ................................................................ 125

”Elyria. Polowanie na Czarownice” Brigitte Melzer......................................................... 127

Książki o aniołach .......................................................................................................................... 130

„Anioł” Lee Weatherly ............................................................................................................ 130

„Nieziemska” Cynthia Hand .................................................................................................. 132

Książki o wilkołakach .................................................................................................................... 135

„Drżenie” Maggie Stiefvater ................................................................................................. 135

„Cień Nocy” Andrea Cremer ............................................................................................... 137

„Blask Nocy” Andrea Cremer .............................................................................................. 139

Książki o łowcach ........................................................................................................................... 142

„Pocałunek Łowcy” Marjorie M. Liu .................................................................................... 142

„Wołanie z Mroku” Marjorie M. Liu ..................................................................................... 144

„Dziki Płomień” Marjorie M. Liu ........................................................................................... 146

Książki o nekromantach ................................................................................................................ 149

„Wezwanie” Kelley Armstrong ............................................................................................... 149

„Przebudzenie” Kelley Armstrong ......................................................................................... 151

„Odwet” Kelley Armstrong .................................................................................................... 153

Spis Indeksów ................................................................................................................................ 156

Łącza ................................................................................................................................................. 157

Spis ilustracji

5

Spis ilustracji

Rysunek 1 - Boekhandel Selexyz Dominicanen ........................................................................................................... 1

Rysunek 2 - Okładka 1 części "Klątwy Tygrysa" ...................................................................................................... 10

Rysunek 3 - Dhiren i Kelsey ........................................................................................................................................... 11


Rysunek 5 - Kishan i Ren ................................................................................................................................................. 13


Rysunek 7 - Lóngjun: czerwony smok ............................................................................................................................ 15


Rysunek 9 - Kelsey i Ren oglądający boginię Durgę i jej tygrysa Damona ......................................................... 18

Rysunek 10 – Okładka 1 części ”Ognistej” ................................................................................................................. 18

Rysunek 11 - Kontynuacja "Ognistej" ......................................................................................................................... 19

Rysunek 12 - Okładka 1 części "Akademii Mitu" ...................................................................................................... 20




Rysunek 16 - Rick Riordan .............................................................................................................................................. 25

Rysunek 17 - Wydanie specjalne "Percy'ego Jacksona" ......................................................................................... 26

Rysunek 18 - Okładka "Złodzieja Pioruna" ................................................................................................................ 26

Rysunek 19 - Percy, Annabeth i Grover ..................................................................................................................... 27

Rysunek 20 - Odtwórcy bohaterów książkowych: Grover, Percy i Annabeth ................................................... 28

Rysunek 21 - Zeus z Posejdonem w ekranizacji książki ............................................................................................. 29

Rysunek 22 - Okładka "Morza Potworów" ................................................................................................................. 29

Rysunek 23 - Tyson, cyklop ........................................................................................................................................... 30

Rysunek 24 - Okładka "Klątwy Tytana" .................................................................................................................... 32

Rysunek 25 - Okładka "Bitwy w Labiryncie" ............................................................................................................. 34

Rysunek 26 - Okładka "Ostatniego Olimpijczyka" .................................................................................................. 36

Rysunek 27 - Filmowa wersja Kronosa ......................................................................................................................... 38

Rysunek 28 - Okładka "Archiwum Herosów” ............................................................................................................ 38

Spis ilustracji

6

Rysunek 29 - Spis treści "Archiwum Herosów" ......................................................................................................... 39

Rysunek 30 - Anthony Head i Logan Lerman, czyli filmowi Chejron i Percy ..................................................... 39

Rysunek 31 - "Kroniki Rodu Kane", trylogię o bogach egipskich .......................................................................... 40

Rysunek 32 - "Olimpijscy Herosi" ................................................................................................................................. 41

Rysunek 33 - Okładka 1 części "Łzy" ............................................................................................................................ 41

Rysunek 34 - Kontynuacja "Łzy", "Wodospad" ......................................................................................................... 43

Rysunek 35 - Okładka 1 części "Więźnia Labiryntu" ................................................................................................ 44

Rysunek 36 - Minho (Ki Hong Lee), Frypan (Dexter Darden), Teresa (Kaya Scodelario), Thomas (Dylan O'Brien), Gally (Will Poulter) i Newt (Thomas Brodie-Sangster) ...................................................... 45

Rysunek 37 - Okładka 2 części "Więźnia Labiryntu" ................................................................................................ 46

Rysunek 38 - Plakat promujący film "Próby Ognia", który wyjdzie do kin 10 września 2015 na świecie, a 15 dni później, 25 września w Polsce ..................................................................................................................................... 47

Rysunek 39 - Okładka finału "Więźnia Labiryntu" .................................................................................................... 48

Rysunek 40 - Rozwinięcie imion Streferów, nawiązujące do ważnych postaci ..................................................... 50

Rysunek 41 - Okładka 1 części "Igrzysk Śmierci" ........................................................................................................ 50

Rysunek 42 - Sukienka w ogniu, którą Katniss miała na sobie podczas wywiadu z Ceasar’em ...................... 51

Rysunek 43 - Jennifer Lawrence i Josh Hutcherson grający Peetę i Katniss w ekranizacji............................ 53

Rysunek 44 - Okładka 2 części "Igrzysk Śmierci" ........................................................................................................ 53

Rysunek 45 - Peeta z Katniss w strojach ślubnych .................................................................................................... 54

Rysunek 46 - Zawodnicy z 4 dystryktu - Mags i Finnick, sojusznicy Katniss i Peety ....................................... 54

Rysunek 47 - Katniss i Peeta podczas Parady Trybutów w Ćwierćwiecze poskromienia ................................. 55

Rysunek 48 - Caesar z Katniss w sukni ślubnej .......................................................................................................... 55

Rysunek 49 - Suknia ślubna Katniss po transformacji w Kosogłosa .................................................................... 56

Rysunek 50 - Wygląd areny 75 Głodowych Igrzysk ................................................................................................. 56

Rysunek 51 - Beetee, Katniss, Peeta i Johanna na arenie ..................................................................................... 57

Rysunek 52 - Okładka 3 część "Igrzysk Śmierci" ......................................................................................................... 57

Rysunek 53 - Katniss z Almą Coin, prezydent 13 dystryktu .................................................................................. 58

Rysunek54 – Przerobione przez rebeliantów hasło Kapitolu "May the odds be ever in your favor” (“Niech los zawsze wam sprzyja”) .................................................................................................................................................... 59

Rysunek 55 - Peeta przed porwaniem przez Kapitol (lewa strona) i po torturach (prawa strona) ................... 60

Rysunek 56 - Trylogia Collins w specjalnym wydaniu .............................................................................................. 61

Rysunek 57 - Okładka 1 części "Legendy" .................................................................................................................. 61

Rysunek 58 – Fan art, przedstawiający June i Day'a ............................................................................................... 63

Spis ilustracji

7



Rysunek 61 - Elektor Primo i Princeps-adeptka ........................................................................................................ 67

Rysunek 62 - Okładka 1 części "Niezgodnej" ............................................................................................................. 68

Rysunek 63 - Tris i Cztery pierwszy raz się spotykają .............................................................................................. 69

Rysunek 64 - Beatrice Prior (Shailene Woodley) i Christina (Zoe Kravitz) .................................................... 70

Rysunek 65 - Okładka 2 części "Niezgodnej" ............................................................................................................. 70

Rysunek 66 - Kadr z filmu "Zbuntowana" .................................................................................................................... 71

Rysunek 67 - Finał trylogii "Niezgodna", czyli "Wierna" ........................................................................................... 71

Rysunek 68 - Dodatek do serii "Niezgodna", "Cztery" opisujący życie Tobiasa przed poznaniem Tris .... 72

Rysunek 69 - Plakaty filmowe 1 i 2 części "Niezgodnej" ............................................................................................ 73

Rysunek 70 - Okładka 1 części "Akademii Wampirów" ............................................................................................ 74

Rysunek 71 - Rosemarie i Dymitr................................................................................................................................... 76


Rysunek 73 - Idealny kandydat do roli Adriana, według wszystkich fanów serii ................................................. 78



Rysunek 76 - Tatiana, królowa Moroi .......................................................................................................................... 84


Rysunek 78 - Okładka finału "Akademii Wampirów" ............................................................................................... 86

Rysunek 79 - Seria "Kroniki Krwi", autorstwa Richelle Mead ............................................................................... 86

Rysunek 80 - Okładka 1 części "Błękitnokrwistych" ................................................................................................. 87

Rysunek 81 - Okładki "Błękitnokrwistych" w różnych krajach świata ................................................................... 88



Rysunek 84 - Mimi Force ................................................................................................................................................. 92


Rysunek 86 - Okładka dodatku do serii "Błękitnokrwiści" ...................................................................................... 95


Rysunek 88 - Okładka 6 części "Błękitnokrwistych” ................................................................................................. 99

Rysunek 89 - Melissa de la Cruz ................................................................................................................................. 100

Rysunek 90 - Okładka 7 części "Błękitnokrwistych" ............................................................................................... 101

Spis ilustracji

8

Rysunek 91 - Cała seria "Błękitnokrwistych" z dodatkiem oraz "Wilczym Paktem" ......................................... 102

Rysunek 92 - Cała seria "Darów Anioła" ................................................................................................................. 103

Rysunek 93 - Cassandra Clare ................................................................................................................................... 103

Rysunek 94 - Okładka 1 części "Darów Anioła" ..................................................................................................... 104

Rysunek 95 - Clary (Lily Collins) i Jace (Jamie Campbell-Bower) .................................................................. 105

Rysunek 96 - Isabelle, Simon, Clary, Alec i Jace na przyjęciu u Magnusa ....................................................... 106

Rysunek 97 - Nocni Łowcy z Simonem w siedzibie wampirów ............................................................................... 107



Rysunek 100 - Okładka 4 części "Darów Anioła" .................................................................................................. 112

Rysunek 101 - Okładka 1 części "Diabelskich Maszyn" ........................................................................................ 114

Rysunek 102 - Okładka 2 części "Diabelskich Maszyn" ........................................................................................ 116

Rysunek 103 - Cała seria "Diabelskich Maszyn" .................................................................................................... 118

Rysunek 104 - Okładka 1 części "Kronik Białego Królika" ................................................................................. 119

Rysunek 105 - Alice Bell i Cole Holland ................................................................................................................. 120

Rysunek 106 - Cała seria "Kronik Białego Królika" ............................................................................................. 122

Rysunek 107 - Okładka 1 części "Lasu Zębów i Rąk" ........................................................................................... 122

Rysunek 108 - Kontynuacje "Lasu Zębów i Rąk" ................................................................................................... 124

Rysunek 109 - Okładka 1 części "Kronik Obdarzonych"...................................................................................... 125

Rysunek 110 - Lena (Alice Englert) i Ethan (Alden Ehrenreich) .................................................................... 126

Rysunek 111 - Okładki czterech tomów "Kronik Obdarzonych" ........................................................................ 126

Rysunek 112 - Okładka "Elyrii" .................................................................................................................................. 127

Rysunek 113 - Okładka 1 części "Trylogii Anioła" ................................................................................................ 130

Rysunek 114 - Kontynuacje "Trylogii Anioła" ........................................................................................................ 132

Rysunek 115 - Okładka pierwszej części "Nieziemskiej .......................................................................................... 132

Rysunek 116 - Okładka kontynuacji "Nieziemskiej" ............................................................................................... 134

Rysunek 117 - Okładka 1 części "Wilkołaków z Mercy Falls" .............................................................................. 135

Rysunek 118 - Wszystkie części "Wilkołaków z Mercy Falls" ............................................................................... 137

Rysunek 119 - Okładka 1 części "Cienia Nocy" ..................................................................................................... 137

Rysunek 120 - Calla ....................................................................................................................................................... 139



Spis ilustracji

9

Rysunek 123 - Okładka 1 części "Pocałunku Łowcy" ............................................................................................. 142

Rysunek 124 - Marjorie M. Liu .................................................................................................................................... 144



Rysunek 127 - Oryginalna okładka "Dzikiego Ognia" .......................................................................................... 148

Rysunek 128 - Okładka 1 części "Najmroczniejszych Mocy" ............................................................................... 149

Rysunek 129 - Amerykańska wersja książek Armstrong ........................................................................................ 150



Rysunek 132 - Cała trylogia "Najmroczniejszych Mocy" ...................................................................................... 154

Książki o zmiennokształtnych

10


„Klątwa Tygrysa” Colleen Houck

Rysunek 2 - Okładka 1 części "Klątwy Tygrysa"

Zbliżają się wakacje. A Kelsey, ukończywszy liceum, pragnie znaleźć tymczasową pracę.

Odpowiednią dla niej ofertę dostaje w pewnym cyrku, w którym potrzebna jest pomoc w sprzątaniu

po występach, a również w sprzątaniu klatek psów oraz pewnego białego tygrysa. Dziewczyna chętnie

przyjmuje propozycję pracy. Z przyjemnością pomaga nowo poznanym przyjaciołom. Sprząta, rozdaje

bilety... ogląda treningi wielkiego kota... Aż pewnego razu znajduje się z Dhirenem, białym tygrysem,

sam na sam. Może, po raz pierwszy, przyjrzeć się jego pięknym, magnetycznym oczom i rozkoszować

się widokiem lśniącego futra. Między Kelsey a zwierzęciem powoli rodzi się niewytłumaczalna więź.

Więc kiedy tajemniczy przybysz z Indii, znany jako "pan Kadam", chce zabrać

Dhirena do Narodowego Parku w rodzinnym kraju, a zarazem wziąć dziewczynę z sobą, Kelsey nie

wacha się długo. Wyrusza w niesamowitą podróż. Nie wie, że tygrys jest w rzeczywistości zaklętym

indyjskim księciem, a ona sama wybranką, która pomoże mu w złamaniu klątwy. Nie wie nawet, że

musi stawić czoła wielu niebezpieczeństwom, by pomóc Dhirenowi i odkryć, czym jest

prawdziwa miłość.


11

"Klucz do szczęścia to starać się wykorzystywać to, co przyniesie los i być

za to wdzięcznym."

Książka urzeka niesamowitą, tajemniczą, wręcz piękną okładką i opisem. Całość zachęca,

interesuje i wzbudza nasze zaciekawienie. A w dodatku z wieloma pozytywnymi opiniami...

książka aż się prosi, by ją przeczytać.

Rysunek 3 - Dhiren i Kelsey

Czyta się bardzo przyjemnie, poznajemy nowych ludzi. Szczerze mówiąc

do jednego człowieka – pana Kadama. Nie byłam do niego zbytnio przekonana - myślałam, że to jakiś

oszust, ale okazał się być przyjacielem. Za namową tegoż człowieka, Kells udaje się na wyprawę

do Indii, początkowo nie znając dokładnego celu. Z czasem odkrywa, że niektóre rzeczy dzieją się

naprawdę, że w legendzie tkwi ziarno prawdy. Bohaterka poznaje Rena1, z każdym dniem stając mu

się bliższą. Co działa również z drugiej strony. W pewnym momencie poznajemy kolejnego tygrysa.

Jak to wpłynie na wydarzenia? Czy okaże się, że wszelkie wysiłki poszły na marne? Czy misja się

powiedzie, i, jeśli tak, z jakim skutkiem?

„To, że czasem potrzebujemy pomocy, nie znaczy, z jesteśmy słabi.”

Jeśli decydujesz się na przeczytanie "Klątwy Tygrysa": uwaga, niebezpieczeństwo! Może cię

wciągnąć na długie godziny, które podczas czytania okażą się niezwykle krótkie! Możesz stracić

poczucie czasu, dzień nagle może okazać się nocą, a twój chomik może nagle potrzebować kolejnej

dawki karmy! Ale czymże jest życie bez odrobiny ryzyka?…

"O tym, co jest prawdziwe, a co nie, każdy musi zdecydować we własnym sercu."

1 Zdrobnienie imienia Dhiren


12

„Klątwa Tygrysa. Wyzwanie” Colleen Houck


Druga część cyklu „Klątwa Tygrysa” przenosi nas ponownie do świata pozornie

zwyczajnego, znanego nam z codziennego życia, a jednak tak bardzo różnego i magicznego.

Akcja toczy się w Stanach Zjednoczonych Ameryki, gdzie główna bohaterka, Kelsey

wraca po niezwykłych przygodach, opisanych w poprzednim tomie. Zamieszkuje w swoim domu,

rozpoczyna studia, próbuje ułożyć sobie życie na nowo, z daleka od egzotycznych Indii, magii,

tygrysów i zagadek. Przede wszystkim jednak próbuje zapomnieć o tym, że podczas

wakacji zakochała się w indyjskim księciu Dhirenie, na co dzień uwięzionym za przyczyną klątwy

w ciele białego tygrysa. Jednak nie jest to takie proste...

„Pokonanie siebie i swoich słabości to większy sukces niż pokonanie wielotysięcznej armii.”

Po przeczytaniu pierwszej części "Klątwy Tygrysa", która była niesamowicie

klimatyczna i po prostu cudowna, po następną sięgnęłam z wielką ciekawością. Szczerze mówiąc,

książka przerosła moje oczekiwania. Świetnie się bawiłam, przeżywając wraz z bohaterami wielkie

przygody. Całość jest magiczna i trzyma w napięciu do ostatniej strony. Napisana przyjemnie,

lekko się czyta, ogólnie bardzo miła.

„-Niezależnie od tego, co się stanie, pamiętaj, że cię kocham, hridaj patni2. Obiecaj mi, że

będziesz pamiętała.

-Będę. Obiecuję. Mudźhe tumse pjar hai3, Ren.”

2 „żona mojego serca” w języku hindi

3 „Kocham cię” w języku hindi


13

Tym, co zachwyca mnie w prozie Colleen Houck, jest dbałość o szczegóły

oraz mocna podbudowa historyczna i literacka. W tej części „Klątwy Tygrysa” znajdziemy jeszcze

więcej motywów zaczerpniętych z historii i mitologii różnych narodów oraz kultur, doskonale

wkomponowanych w fabułę. Ten swoisty synkretyzm 4wychodzi poza sięganie do indyjskiej

mitologii, z którym mieliśmy do czynienia w pierwszej książce cyklu. Ciekawy wątek to obecność

literatury w życiu bohaterów. Kelsey i Ren czytają wspólnie Shakespeare’a, zachwycają się nim,

cytują sobie wzajemnie wiersze sławnych poetów i pisują własne. To dobrze, że książki, które

zdobywają coraz większą popularność, promują czytanie.

„Czasami miłość sprawia, że zachowujemy się jak szaleńcy.”

Można zarzucać Colleen Houck, że jej powieść jest naiwna, a wydarzenia w niej

przedstawione – przewidywalne. Czy w normalnym życiu trafia się z wakacyjnej pracy wprost

w ramiona indyjskich książąt, spotyka niewyobrażalnie bogatych i mądrych ludzi, którzy zatroszczą

się o wszystko, od wyboru studiów i domu począwszy, na kartonie mleka w lodówce skończywszy?

Nie, ale przecież o to chyba chodzi w dobrej książce, prawda? Chcemy się przenieść do świata dla nas

nieosiągalnego i przeżyć przygody, o których nie marzyliśmy. „Klątwa tygrysa” wciąga i nie

pozwala czytelnikowi zasnąć, dopóki ten nie dowie się, co będzie dalej. A takie właśnie

powieści lubimy i na takie czekamy.

Rysunek 5 - Kishan5 i Ren

4 łączenie w jedną całość różnych, często sprzecznych, koncepcji lub idei filozoficznych, religijnych

5 Brat Rena, także indyjski książę zaklęty w tygrysa


14

„Klątwa Tygrysa. Wyprawa” Colleen Houck


To już kolejne spotkanie z Kelsey i dwójką braci, dotkniętych tytułową klątwą. Ren jest już

znów wolny i bezpieczny. Jednak Kelsey nie może być do końca szczęśliwa, chłopak stracił bowiem

pamięć. Dodatkowo jej dotyk sprawia mu ogromny ból. Ponadto nikt nie wie,

dlaczego taka sytuacja ma miejsce. Oprócz tej zagadki, Lokesh6 ciągle depcze im po piętach,

a zadania Durgi7 wydają się nie do wykonania, ale wyruszają w kolejną podróż, na końcu której

czeka ich spotkanie z pięcioma prastarymi smokami. Czy wskażą im one drogę

do kolejnego elementu, który pomoże podczas ostatecznej bitwy? Czy Kelsey będzie

mogła znów poczuć się szczęśliwa? O tym przekonać się trzeba podczas lektury.

„-W pewnym sensie. Chciałeś mi udowodnić, co naprawdę do ciebie czuję.

-Ale ty się nie dałaś?

-Nie. Uparciuch ze mnie.

-Rozumiem. A więc tamta kelnerka ze mną flirtowała?

-Jeśli nie przestaniesz się głupio uśmiechać na każdą wzmiankę o niej, to ci przyłożę i dopiero źle się

poczujesz.”

6 Książkowy wróg bohaterów

7 Durga – indyjska bogini


15

Główna bohaterka powieści nie wzbudza zbyt wiele sympatii. Kelsey ma ogromną skłonność

do użalania się nad sobą. Z drugiej strony, nieco niekonsekwentnie, ma ogromną skłonność

do poświęcania się na rzecz wygody Rena i Kishana. Gdy jednak skupimy się na przygodowej stronie

opowieści, otrzymujemy lekturę naprawdę ciekawą, wciągającą i nietuzinkową. Zwłaszcza,

jeśli zwrócimy uwagę na wplecione w fabułę elementy indyjskiej mitologii, która rzadko jest

wykorzystywana przez autorów.

„-Zawsze byłaś taką upartą, ślepą, bezmyślną dziewczyną?

-Czyżbyś nazwał mnie głupią?

-Owszem, tyle że w nieco bardziej poetycki sposób!”

Akcja Klątwy Tygrysa toczy się w sposób niejednostajny. Nabiera tempa, gdy bohaterowie

przystępują do wykonywania powierzonych im zadań. Wówczas czytelnik nie może się zbyt

długo opierać. Zostaje wciągnięty w wir wydarzeń, które często zaskakują zwrotami akcji.

„Odwaga polega na tym że nawet jeśli śmiertelnie się boimy to i tak wsiadamy na konia.”

Ostatecznie należy uznać, że po powieść warto sięgnąć. Tym bardziej, że intryguje także

język tej historii. Mimo prostoty użytych środków okazuje się bardzo barwny i plastyczny.

Autorka potrafi wspaniale "malować słowami" i tworzyć niesamowitą atmosferę. To właśnie dla tej

atmosfery warto sięgnąć po cykl „Klątwa Tygrysa”.

„Dla wielu miłość jest jak moneta: ma dwie strony. Może dodać sił lub osłabić, wzbogacić

lub zubożyć. Odwzajemniona sprawia, że wznosimy się w przestworza, zachwyca nas,

ożywia i czyni pięknymi. Kiedy ktoś podepcze naszą miłość, jesteśmy słabi, zranieni i pełni żalu.”

Rysunek 7 - Lóngjun: czerwony smok


16

„Klątwa Tygrysa. Przeznaczenie” Colleen Houck


To już czwarty tom fenomenalnej tygrysiej sagi, zatytułowany "Przeznaczenie". Jak

sama nazwa wskazuje, dochodzimy do takiego momentu historii, w którym dopełnić się ma los

zaklętych w wielkie koty książąt oraz niepozornej, ale za to bardzo odważnej, Kelsey. Już

sama tego świadomość sprawiła, że do lektury podeszłam z ogromnym podekscytowaniem. W trakcie

czytania "Przeznaczenia" przepełniała mnie jedynie czysta radość z powodu tego, że znów spotykam

moich ukochanych bohaterów i znów mogę obserwować ich nieprzeciętne przygody.

„Tulił mnie do siebie, a ja przycisnęłam dłoń do serca czarnego tygrysa i wiedziałam, że

bez niego nic nie będzie takie samo.”

Colleen Houck jak zwykle stanęła na wysokości zadania pod względem kreacji świata.

Po raz kolejny mamy okazję zagłębić się w indyjskie wierzenia, legendy i podania,

a oczami wyobraźni możemy zwiedzić i podziwiać ten egzotyczny kraj. Abstrahując od

nieco dziwacznych istot zamieszkujących niektóre lokacje, doceniam wkład, jaki Houck

włożyła w wykreowanie świata realnego i nadnaturalnego. Jej ciężka praca sprawiła, że

książka przepełniona jest indyjskim czarem i nie sposób się od niej oderwać.

„Myśli przeorały moje serce ostrymi pazurami, grożąc jego całkowitym rozerwaniem.”


17

Tym razem w powieści sporo się dzieje. To przecież finałowe starcie z Lokeshem

i ostatnia już próba przed złamaniem klątwy. Fabuła pełna jest akcji, walk i zagadek, czytelnik nie

nudzi się ani razu w trakcie lektury. Wiele tajemnic z poprzednich części odnajduje wreszcie

światło dzienne, co z jednej strony cieszy, a z drugiej wzmaga poczucie, że to już prawie koniec i że

w piątym tomie8 nic już nie będzie takie samo. Szczerze mówiąc, po zakończeniu "Przeznaczenia" nie

mam najmniejszego pojęcia, co też autorka chce nam przekazać w kolejnej, definitywnie ostatniej

części tygrysiej sagi. Dramat pod koniec książki, który notabene9 wycisnął ze mnie potok łez,

sugerowałby nudną opowieść z cyklu "co było potem", ale jestem pewna, że Houck czymś nas jednak

zaskoczy. Poza tym nie do końca wierzę w to, by tak miałaby się skończyć historia jednego z braci.

Nie powiem którego, nie powiem też jak skończyło się "Przeznaczenie", niemniej jednak zapewniam

Was, że jest dramatycznie i mega wzruszająco, a ostatnie rozdziały w przeważającej mierze spełniły

moje oczekiwania. Miałabym może kilka uwag, ale nie jest to odpowiednia pora, by się

z Wami nimi dzielić, skoro lektura wciąż przed Wami. Jakiekolwiek by one nie były, gwarantuję

Wam, że powieść jest wspaniała.

„Naucz się cieszyć teraźniejszością. Doceniaj to, co przeżywasz, bo cenne chwile zbyt

szybko przemijają i jeśli wciąż tylko spoglądasz w przyszłość, bądź tęsknisz za przeszłością,

zapominasz o tym, by czerpać radość z tego, co tu i teraz.”

Co tu dużo ukrywać? Totalnie zakochałam się w tej historii, podziwiając talent pisarski

Houck, przemierzając wzdłuż i wszerz magiczne Indie w poszukiwaniu darów dla Durgi i wciąż

mocno kibicując cudownemu Renowi, który niezaprzeczalnie jest idealny. Naprawdę jestem

zachwycona! Za to ją kocham... i trochę nienawidzę. To nie lada sztuka doprowadzić czytelnika do tak

skrajnych emocji.

8 Houck aktualnie pisze 5 część, czyli „Tiger’s Dream”

9 Prawdę mówiąc


18

Rysunek 9 - Kelsey i Ren oglądający boginię Durgę i jej tygrysa Damona

„Ognista” Sophie Jordan

Rysunek 10 – Okładka 1 części ”Ognistej”

Ognista to pierwsza część bestsellerowego cyklu dla młodzieży. Seria

ta szybko podbiła serca czytelników z całego świata, urzekając niesamowitym klimatem oraz ciekawą

fabułą. Zachwyca nie tylko młodych, ale i starszych, prowadząc ich w progi zupełnie innego świata.

A dzięki tym trzem książkom z cyklu - czyli Ognistej, Niewidzialnej oraz Hidden, ostatniej części,

która jeszcze nie doczekała swej premiery w Polsce - zdobyła sławę dorastająca wśród

wzgórz Teksasu. Sophie Jordan, która już jako młoda osoba zaczęła tworzyć świat dragonów,

fantazjując o niebezpiecznych smokach i pięknych księżniczkach.

„Aby utrzymać przy życiu tę część mojej istoty, muszę być blisko tego, co ją zabija."

Dragony10

od lat walczą z myśliwymi - ludźmi, którzy polują na smoki, łapią je i zabijają,

aby potem sprzedać uciętą głowę czy smoczą skórę. Ukrywają się przed wzrokiem ludzi, żyjąc we

mgle, w ukryciu i ciszy. Nie mogą pozwolić na to, by ich złapano. Nie mogą pozwolić na to, by ich

największy sekret ujrzał światło dzienne. Bowiem każdy dragon ma drugą twarz. Ludzką twarz, którą

przybiera w ostateczności. Lecz kiedyś musi przyjść dzień, w którym

10

Smoki umiejące przemienić się w ludzi


19

największa tajemnica i ostatnia nadzieja dragonów będzie bliska wyjścia na jaw, a oni wszyscy będą

zagrożeni... Tylko kto może ryzykować tak wiele? I w imię czego?

"Smutno jest zdać sobie sprawę z tego, że tym, których kochamy, będzie lepiej bez nas"

Kiedy urodziła się Jacinda, wszystko się zmieniło. Obdarzona bowiem została niezwykłym

darem - darem ziania ognia, jakiego nie spotkano od wielu pokoleń. Jej życie

zostało szczegółowo zaplanowane - od dziecka wie, z kim się zwiąże i jakie będzie jej "zadanie" -

czyli wydanie na świat gromadki ognioziejów. Ona jednak buntuje się - wraz z przyjaciółką

wybiera się na podniebną wyprawę. I wtedy dzieje się coś strasznego: myśliwi zauważają je. Jacinda,

z myślą o ratowaniu przyjaciółki, ściąga uwagę łowców na siebie. Ukrywa się w jaskini. I właśnie tam

po raz pierwszy spotyka Willa. Myśliwego, który darował jej życie.

Jacinda, po spotkaniu z myśliwymi, zmuszona jest do opuszczenia stada. Wraz z matką,

która wyrzekła się swojej drugiej natury, i siostrą przeprowadza się do zupełnie innego miejsca.

Zaczyna naukę w liceum, w którym uczy się Will. Will i jego kuzyni, którzy od lat brutalnie wybijają

jej gatunek. Tymczasem dragonka Jacindy usycha. Czy prawdziwa natura dziewczyny przetrwa?

Co Will wniesie do jej życia? Czy Jacinda da sobie radę w nowym otoczeniu?

"Liczyłam na to, że go zobaczę... Że on tchnie we mnie życie, przypomni mi... mnie."

Smoki to istoty, które coraz rzadziej pokazują się w literaturze. Te lśniące, niebezpieczne,

potężne istoty zastąpiły za to nastolatki-wampiry, włochate wilkołaki czy nawet chodzące zwłoki. Ale

dzięki pani Jordan możemy znów poczuć się jak dzieci dorastające dzięki niespełnionym marzeniom

o dzielnych rycerzach i złych smokach. Możemy po raz kolejny wstąpić w niesamowity fantastyczny

świat, w którym nie ma ograniczeń i nic nie jest niemożliwe.

Ognista jest opowieścią o wolności, zaufaniu oraz miłości. Ma w sobie magię. I kiedy

zaczynamy śledzić losy buntowniczej dziewczyny, która marzy tylko o tym, by jej dar nigdy nie został

odkryty, zaczynamy coś rozumieć. Patrząc między kolejne strony czy zdania, powoli doceniamy to,

co mamy. Wolność wyboru. To, że możemy sami decydować o swoim życiu. Bo „Ognista”

to opowieść, która uświadamia nam, że to, czego inni tak bardzo pragną, mamy w zasięgu ręki.

Rysunek 11 - Kontynuacja "Ognistej"

Książki mitologiczne

20


„Dotyk Gwen Frost” Jennifer Estep

Rysunek 12 - Okładka 1 części "Akademii Mitu"

Gwen Frost od najmłodszych lat swojego życia ukrywa prawdę na temat daru, który

odziedziczyła po babce i matce. Dziewczyna bez problemu mogła poznać tajemnice osób, które

przyszło jej dotknąć fragmentem swojego nagiego ciała. Podobnie

z przedmiotami pozostającymi w bliskim kontakcie z ich właścicielami. Po wzięciu

do ręki każdego z nich, przed oczami nastolatki stawały obrazy ściśle związane

z niektórymi elementami ich życia. Nie miała ona jednak powodów do narzekania, gdyż tak naprawdę

posiadała ona wszystko to co było jej potrzebne do życia - kochającą rodzinę, przyjaciół i szkołę,

do której lubiła uczęszczać. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie przeciwności losu, które odebrały jej

matkę i zmusiły ją do zmiany miejsca kształcenia. Czy dziewczynie uda się odnaleźć w nowej

rzeczywistości? Jakie niebezpieczeństwa czekają na nią w Akademii Mitu? Jaką tajemnicę kryje przed

nią babcia i jedna z wykładowczyń w nowej szkole?


21

„Ludzie, których się kocha, nigdy naprawdę nie umierają, żyją, dopóki się o nich pamięta,

dopóki są w twoim sercu.”

Jennifer Estep stworzyła powieść, która bardzo wiele mówi nam o cierpieniu

dziecka po stracie ukochanego rodzica. Dla każdego z nas stanowiło by to niezwykle silne przeżycie,

jednak gdy ogarniającego nas zewsząd bólu, dochodzi jeszcze poczucie winy, które

przychodzi niezależnie od naszej woli, to wtedy zaczyna robić się naprawdę ciekawie.

Z podobnymi dylematami borykała się nastoletnia Gwen, która po śmierci swojej

matki musiała zmienić całe swoje dotychczasowe otoczenie. W Akademii Mitu spotkała się z ludźmi,

którzy w byli znani jako: Spartanie, Amazonki, Walkirie itd. Każdy z nich posiadał wyjątkowe

zdolności i uczęszczali na zajęcia z przedmiotów, które dla uczniów normalnych szkół był zupełnie

nieznane. Dziewczyna od samego początku czuła się niej obco i niemalże na każdym kroku

była uważana przez swoich rówieśników za dziwaczkę, która większość swojego czasu

przebywała zupełnie sama. Czasami tylko przychodzono do niej, gdy potrzebowano jej pomocy

w odnalezieniu jakichś przedmiotów i na tym w zasadzie się kończyło.

„Najniewinniej wyglądająca osoba może mieć najczarniejsze serce.”

Dopiero gdy w Akademii Mitów doszło do zabójstwa jednej z uczennic, Gwen

postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce. Dzięki temu do jej drużyny dołączyła dwójka ludzi, którzy

raz na zawsze zmienili podejście dziewczyny do otaczającej ją rzeczywistości. To dzięki ich wsparciu,

a także rozmowom z babcią, boginią Nemesis11

i uczącą ją profesorką, dziewczyna raz na zawsze

przyjęła do wiadomości prawdziwość rzeczy, o których przyszło jej się uczyć w trakcie kilku ostatnim

miesięcy. Na swój sposób przestała czuć się wyobcowana, choć nie do końca wyglądało to tak, jakby

sobie tego życzyła. Nie mniej jednak teraz nie była już z tym wszystkim sama, a u jej boku

pojawiła się osoba, której mogła powiedzieć o wszystkim. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie

chłopak z którym zaczęła wiązać swoją przyszłość, nie okazał się tego nie godzien. Czy złamane serce

będzie miało swój wpływ na jej dalsze życie? Jakie tajemnice ukrywa przed nią Logan? Czy będzie im

dane wyjaśnić sobie wszystkie nieporozumienia?

„Ale tak właśnie jest z tajemnicami - rzadko kiedy są radosne."

Nigdy wcześniej nie miałam do czynienia z mitologią nordycką i muszę przyznać, że

zostałam nią naprawdę mile zaskoczona. Co prawda kryje ona przede mną jeszcze wiele historii, które

bardzo chciałabym poznać, ale już teraz wiem, że na tym cyklu moje spotkanie z nimi się nie

zakończy.

Powieść Jennifer Estep chciałabym polecić wszystkim fanom mitologii. Być może nie

każdemu przypadnie ona do gustu pod względem merytorycznym, jednak jestem niemalże pewna, że

11

Nike


22

warto jest się o tym przekonać na własnej skórze. Amerykańska autorka posługuję się naprawdę

fajnym stylem, który jest zrozumiany dla wszystkich bez wyjątku i sądzę, że spędzenie kilku godzin

z tą lekturą jest warte tego, aby dowiedzieć się czegoś więcej na ten temat przypowieści nordyckich.

„Pocałunek Gwen Frost” Jennifer Estep


"Pocałunek Gwen Frost" to przyjemna lektura o nastolatce,

która mimo swojego młodego wieku, musi się zmierzyć z licznymi przeciwnościami losu. W żaden

sposób, nie pomaga jej w tym fakt, że przez większość swojego siedemnastoletniego życia,

była okłamywana przez członków swojej najbliższej rodziny, ale i również nauczycieli, którzy

ukrywali przed nią prawdę i twierdzili, że powinna się dowiedzieć wszystkiego we właściwym czasie.

Tymczasem na terenie szkoły, zaczęło dochodzić do dziwnych incydentów. Niemalże na każdym

kroku na Cygankę czyhały jakieś niebezpieczeństwa i tylko cud ratował ją od

poniesienia druzgoczącej porażki. Wszystko wskazywało na to, że

dziewczyna ma do czynienia z niebezpiecznym Żniwiarzem12

, który za wszelką cenę pragnie jej

śmierci. Nie widząc innego wyjścia, bohaterka postanawia przeprowadzić prywatne śledztwo,

którego zadaniem jest zdemaskowanie przestępcy i ukaranie go za wszystko,

czego musiała doświadczyć. Czy nastolatka będzie w stanie tego dokonać? Do jakich

wniosków dojdzie ona po dokładnym przeanalizowaniu faktów? Czy prawda okaże się dla niej czymś

12

Złoczyńcy, którzy popierają boga Lokiego


23

druzgoczącym i na zawsze odbije swój ślad na dalszym życiu dziewczyny? Czy

w chwili prawdziwego zagrożenia, otrzyma wsparcie od bogini Nike?

"-Gdybym miał rękę, popukałbym cię nią w czoło - mruknął w końcu. - Nie, jednak wbiłbym

ci nią rozum do głowy".

Po wydarzeniach, które miały miejsce w "Dotyku Gwen Frost", główna bohaterka

zobligowana została do odbywania codziennych treningów pod okiem dzielnych Spartan.

Dziewczyna nie była z tego faktu zbytnio zadowolona i choć starała się ze wszelkich sił, to intensywne

ćwiczenia nie przynosiły w jej przypadku żadnych efektów. Na nic zdają się również wysiłki Logana,

który robi wszystko, aby nauczyć ją jak najwięcej. Wydawać by się mogło, że wspólne ćwiczenia,

zbliżą ich do siebie, jednak nieszczęśliwie zakochana Gwen, zmuszona jest

do obserwowania swojego ukochanego u boku urodziwej dziewczyny, która wydaje się być

spełnieniem jego najskrytszych marzeń. Czy głównej bohaterce uda się zapomnieć o przystojnym

Spartaninie? Czy bohaterka dowie się czegoś więcej na temat swojej przeszłości? Kto bezustannie

czyha na jej życie?

„Nie było ich ze mną i nie widzieli, jak bardzo cierpiał ten wilk13

. Nie znali jego emocji, a ja -

tak. To stworzenie wcale nie było złe. Miało nie tylko zęby i pazury, ale też serce, które biło tak jak

moje. Nie, wilk nie był zupełnym potworem, nawet jeśli jego pan tak go wytresował.”

Gwendolyn i jej przyjaciół polubiłam już jakiś czas temu, gdy przez czysty przypadek,

dorwałam w swoje rączki pierwszą część tego niezwykłego cyklu. Stanowił on dla mnie wielką

zagadkę, która odbijała na mej duszy ogromne piętno. Nigdy nie odczuwałam silniejszej potrzeby, aby

zapoznać się z jakąkolwiek powieścią. Po kilku godzinach

niepewności i nałogowego przewracania stron, stwierdziłam, że na tym moja przygoda z Cyganką się

nie zakończy. Za bardzo zapadła mi w pamięci i sprawiła, że zaczęłam ją traktować niczym bratnią

dusze, która nie potrafi odnaleźć się w nowym otoczeniu.

"Ktoś musi zabić Lokiego, a tym kimś jesteś ty, Gwendolyn".

Powiem wam, że jestem mile zaskoczona treścią tej książki. Niby nie działo się w niej zbyt

wiele i można byłoby się do tego nieco przyczepić, jednak mimo wszystko, odczuwało się emanujące

od niej emocji. Tych ostatnich było w powieści pod dostatkiem i ucieszyłam się, gdy doszłam

do wniosku, że wątki paranormalne, równoważą się w tym utworze z wydarzeniami, które mają ścisły

związek z siłą przyjaźni i wzajemnego wsparcia. Myślę, że w dzisiejszych czasach jest to niezwykle

ważne i to dobrze, że autorzy starają się wiązać ze sobą te dwa światy. Nie sztuką jest bowiem napisać

powieść o magicznych stworzeniach, dużo gorzej jest przewidzieć reakcję

13

Fenrir, w mitologii skandynawskiej ogromny wilk, jedno z trójki dzieci Lokiego. Charakterystyczne

było u niego to, że z racji jego rozmiarów podczas ziewania szczęka dotykała nieba, a żuchwa ziemi.


24

czytelników na przedstawione w niej rewelacje. Poza tym wychodzę z założenia, że

każda książka oprócz tego, że powinna nam sprawiać przyjemność, powinna również dawać nam

świadectwo jakiegoś postępowania, które mamy okazję obserwować w naszym realnych życiu.

W Polsce zostały już wydane kolejne tomy „Akademii Mitu”. Trzecia część nosi nazwę

„Tajemnice Gwen Frost”, a czwarta „Wina Gwen Frost”. Jennifer Estep aktualnie pisze kolejne

części przygód Gwendolyn.

"-Pewnie Savannah pożyczyła go, tylko jej o tym nie wspomniała. Przyjaciółki cały czas tak

robią.

-Naprawdę? Czyli nic się nie stanie, jeśli za twoimi plecami pożyczę sobie twoją ulubioną torebkę?

-Mnie się nic nie stanie, natomiast co do ciebie, to nie wiem, czy dożyjesz końca semestru."




25

„Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy” Rick Riordan

Rysunek 16 - Rick Riordan


26

Rysunek 17 - Wydanie specjalne "Percy'ego Jacksona"

„Złodziej Pioruna”

Rysunek 18 - Okładka "Złodzieja Pioruna"


27

"Wiecie co, wcale nie chciałem być herosem półkrwi14

. Nie prosiłem się o to, żeby być

synem greckiego boga. Byłem zwyczajnym dzieckiem: chodzącym do szkoły, grającym

w koszykówkę i jeżdżącym na rowerze. Nic szczególnego. Dopóki przez przypadek nie wyparowałem

nauczycielki matmy. Wtedy się zaczęło. Teraz zajmuję się walką na miecze, pokonywaniem

potworów, w czym pomagają mi przyjaciele, a poza tym staram się po prostu przeżyć. Przedstawiam

wam opowieść o tym, jak Zeus, bóg niebios, uznał, że ukradłem mu piorun - a rozgniewany Zeus

to naprawdę spory problem.”

Co by było, gdyby Bogowie Olimpijscy wciąż żyli w XXI wieku? Co by było, gdyby nadal

zakochiwali się w śmiertelnikach i śmiertelniczkach i mieli z nimi dzieci, z których mogą wyrosnąć

wielcy herosi - jak Tezeusz, Jazon czy Herakles? Jak to jest być takim dzieckiem?

Percy Jackson na początku książki, myśli że jest zwykłym dwunastolatkiem z ADHD

i dysleksją, później jednak okazuje się być kimś znacznie ważniejszym. Bowiem jego ojciec nie był

człowiekiem, lecz Greckim bogiem i to nie byle jakim. Gdy już dowiaduje się prawdy o tym kim jest

przybywa do Obozu. Oczywiście podróż do niego jest utrudniana przez mitycznego potwora15

, który

porywa jego mamę.

Annabeth16

opiekowała się synem Posejdona po walce z potworem.

To ona wprowadziła go w świat Greckich Bogów, Herosów i potworów. Na początku Percy jest jej

zupełnie obojętny. Trudno stwierdzić, czy go lubi czy raczej nie. Jednak gdy dowiaduje się że

jego ojcem jest Pan Mórz zaczyna go ledwo tolerować. Powód jest prosty:

Atena nienawidzi Posejdona. Lecz Percy nie raz uratował jej życie, a tego się nie zapomina, nigdy.

Z czasem jednak zaczną się dogadywać.

Rysunek 19 - Percy, Annabeth i Grover

14

Pół człowiek, pół bóg 15

Minotaur 16

Córka Ateny


28

Na dodatek Percy zostaje oskarżony o kradzież, której nie popełnił. Wyrusza na misję

uratowania matki oraz odzyskania broni Zeusa. Z pomocą satyra i córki Ateny Percy odbędzie podróż

przez całe Stany Zjednoczone, żeby schwytać złodzieja, który ukradł przedwieczną broń

masowego rażenia - należący do Zeusa piorun piorunów. Po drodze zmierzy się

z zastępami mitologicznych potworów, których zadaniem jest go powstrzymać. A przede wszystkim

będzie musiał stawić czoła ojcu, którego nigdy nie spotkał, oraz przepowiedni,

która ostrzegła go przed zdradą przyjaciela.

Rysunek 20 - Odtwórcy bohaterów książkowych: Grover, Percy i Annabeth

Powieść ta jest pisana żartobliwie, jest tam również dużo sarkazmu, który po prostu

uwielbiam. Postacie nie są opisani jako superbohaterowie, są po prostu sobą, dzięki czemu

utożsamiamy się z nimi oraz z ich problemami. Przygody młodych Półbogów cały czas trzymają

w napięciu i do ostatnich stron nie wiadomo jak wszystko się skończy. Kto jest złodziejem?

Odpowiedz na to pytanie bardzo was zaskoczy. Ale nie powiem wam kto to jest. Musicie

sami to przeczytać i odkryć prawdę.

Percy jest bohaterem, którego nie da się nie lubić. Jest oddanym przyjacielem, który jest

w stanie oddać za przyjaźń życie. Ma również oryginalne poczucie humoru oraz nieprzeciętną

odwagę. W Obozie Półbogów znajduje przyjaciół, z którymi stoczy nie jedną walkę.

Annabeth Chase mieszka najdłużej ze wszystkich na Long Island. Jako córka Ateny jest

mistrzynią strategii i walki, ale przede wszystkim jak na potomka Pani Mądrości przystało, jest mądra.

Lecz posiada też inne cechy: jest uparta i nigdy nie przyznaje się do błędu, które i tak rzadko się

zdarzają. Niemalże od samego początku pobytu w Obozie pragnie wyruszyć na misję.

Wyrocznia powiedziała jej że wyruszy na wyprawę, gdy pojawi się ktoś wyjątkowy. Jak myślicie, tym

kimś będzie Percy? Czy wyruszy na swoją wymarzoną misję?

„Prawdziwy świat jest tam, gdzie są potwory. Dopiero tam przekonujesz się, ile jesteś wart.”


29

Ta książka jest świetna. Dla osób lubiących mitologię będzie to książka miła i przyjemna.

Natomiast jeśli nie przepadasz za opowieściami o herosach i bogach to jestem pewna, że i tak ci się

to spodoba. Ma super opisy, genialne dialogi i uważam , że Rick Riordan niesamowicie opowiedział

nam historię chłopca, który dowiaduje się prawdy o swoim ojcu i pochodzeniu.

Wątki z przepowiedniami są moimi ulubionymi scenami w tej książce. Kolejne części są równie

genialne jak ta, a może nawet lepsze.

Rysunek 21 - Zeus z Posejdonem w ekranizacji książki

„Morze Potworów”

Rysunek 22 - Okładka "Morza Potworów"


30

Percy Jackson uważa, że ten rok szkolny wypadł całkiem nieźle, głównie pod względem nie

wpadania na potwory. Pomimo faktu, że nie było z nim jego najlepszego kumpla, Grovera, który

wyruszył na niebezpieczną podróż w poszukiwania Pana. Znalazł nowego towarzysza.

Wyrośniętego chłopaka, w którego każdy się zaczyna i rzuca pod jego adresem nieprzyjemne uwagi.

Tyson jednak wydaję się tym nie przejmować, kiedy spędza czas z Percy'm.

Rysunek 23 - Tyson, cyklop17

"Och, nie wiem, czy istnieje ktokolwiek, kto jest naprawdę z siebie zadowolony."

Pod sam koniec roku, w czasie grania na zajęciach wychowania fizycznego w zbijaka,

niefortunnie dołączają się olbrzymo-ludożerne potwory18

, które mają wielką chrapkę

na głównego bohatera powieści. Wtedy też pojawia się Annabeh, która ratuje przyjaciela z opresji,

jednak nie ma ona dobrych wieści. Podstępny wróg zatruł magiczną barierę, a wraz z postępem czasu

ochrona Obozu Herosów słabnie. Bez lekarstwa bariera zniknie, a bezpieczna przystań również. Czy

Percy i jego przyjaciele zdołają zdobyć lekarstwo na czas?

Percy i jego przyjaciele mają zaledwie kilka dni na odnalezienie

jedynego magicznego przedmiotu, który posiada moc wystarczającą

do powstrzymania fali mitycznych bestii. Problem w tym, że aby go znaleźć, muszą pożeglować

na Morze Potworów19

. A po drodze Percy będzie musiał opracować plan, który ocali jego kumpla,

Grovera. Odkryje także straszliwą tajemnicę swojej rodziny, co każe mu się zastanowić, czy bycie

synem Posejdona to zaszczyt czy przekleństwo?

"Przez te tysiące lat nauczyłem się jednej rzeczy na pewno: nie wolno skreślać

nikogo z rodziny, niezależnie od tego, jak ten ktoś się stara."

17

w mitologii greckiej olbrzymy z jednym okiem pośrodku czoła, zajmujące się pasterstwem i budową

ogromnych murów 18

Lajstrygonowie – legendarne plemię olbrzymów zamieszkujących Telepylę 19

Trójkąt Bermudzki


31

Do grona bohaterów dołącza Tyson, dla którego bardzo ważna jest przyjaźń z Percy'm. Jest

to chłopak nieco głupiutki, nie zdający sobie sprawy z powagi sytuacji jaka go otacza.

Co można powiedzieć o samej fabule? Jest to ciekawa podróż bohaterów przez mityczne

krainy, gdzie spotkamy sporo stworzeń znanych przede wszystkim z mitów o podróży Odyseusza.

Poznajemy słabości bohaterów oraz dowiadujemy się o pragnieniach i utraconych marzeniach. O tym

czego najbardziej chcą, a nie mogą tego uzyskać przez to kim są, przez to jak potoczyły się różne losy.

Język jest prosty i przyjemnie się go czyta, nie ma za dużo opisów. Za to autor nastawił nas

na wielką dawkę humoru i najróżniejszych śmiesznych sytuacji. Co jest jednym wielkim plusem,

bo żadna część przygód Percy'ego nie jest pozbawiona jego komentarzy czy przemyśleniami, które

osobiście uwielbiam.

"- A jaki morał płynie z tej historii?

-Morał? - spytał Hermes -Na bogów, traktujesz to jak bajkę. A to najprawdziwsza prawda. Czy

z prawdziwej historii ma płynąć morał?

-Yyy...

-Co powiesz na to: kradzież nie zawsze jest zła?

-Nie sądzę, żeby spodobało się mojej mamie.

-Szczury są pyszne - podpowiedział Greg.

-A co to ma wspólnego z opowieścią? - spytała Marta.

-Nic - odpowiedział Greg. - ale jestem głodny."


32

„Klątwa Tytana”

Rysunek 24 - Okładka "Klątwy Tytana"

Kiedy Percy Jackson dostaje od swojego najlepszego kumpla Grovera pilną wiadomość

z prośbą o pomoc, natychmiast przygotowuje się do walki. Przyjaciele ruszają na ratunek i odkrywają,

że Grover spotkał kogoś wyjątkowego: dwoje potężnych dzieci półkrwi o nieznanym pochodzeniu20

.

Ale to nie wszystko, co ich czeka. Król tytanów, Kronos, uknuł najbardziej podstępny ze swoich

planów, a młodzi herosi mają być jego ofiarami.

Nie tylko oni są w niebezpieczeństwie.

Przebudził się starożytny potwór, zdolny zniszczyć Olimp21

, a Artemida, jedyna bogini,

która potrafi go wytropić, zaginęła. Percy i przyjaciele wraz z Łowczyniami Artemidy mają

tylko tydzień, żeby odnaleźć porwaną boginię i rozwiązać tajemnicę potwora, na którego polowała.

A po drodze będą się musieli zmierzyć z najniebezpieczniejszym wyzwaniem: mrożącą krew w żyłach

klątwą tytana.

„Nawet najdzielniejszym zdarza się upadek.”

Trzecia część serii o bogach olimpijskich sprawia, że dzieje się coś

niespotykanego w szkolnej klasie - mity greckie ożywają, a czytelnik odkrywa, że lektura może być

20

Bianca i Nico di Angelo 21

Tyfon


33

świetną przygodą. Tę książkę można czytać niezależnie od całej serii, ale nowi czytelnicy natychmiast

sięgną po dwa wcześniejsze tomy i nie będą się mogli doczekać czwartego.

„Inteligentny człowiek zawsze znajdzie inne wyjście.”

"Klątwa Tytana" to powieść, która znacznie różni się od swoich poprzedniczek. Było w niej

znacznie mniej mitologii i faktów z życia poszczególnych bogów, które dość obficie pojawiały się

w "Złodzieju Pioruna" i "Morzu Potworów". Tym razem autor zabiera nas w podróż po nieznanych

zakątkach Stanów Zjednoczonych, która nie pozwala nam zapomnieć o zbliżającej się nieuchronnie

bitwie. Nikt tak naprawdę nie zna dnia ani godziny. Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze nieufność

bogów wobec Percy'ego i córki Zeusa, którzy jako dzieci członków Wielkiej Trójki posiadają

niewyobrażalną moc. Kogo spośród nich wskazała wyrocznia? Co wspólnego z zaistniałą sytuacją

ma dwójka dzieci, która została odnaleziona podczas jednej z misji? Jak dalej potoczą się losy

młodych herosów? Jakie decyzje podejmą Olimpijczycy? Czy los Obozu Herosów został już

przesądzony?

„-Czyżbyś sugerowała, że bogowie nie potrafią współpracować, młoda damo? - spytał

Dionizos.

-Tak, Panie Dionizosie.

Pan D. skinął głową.

-Tylko się upewniałem. Masz oczywiście rację. Jedźmy dalej.”

Jak to na wujka Rick'a przystało jest to książka, po której nie możemy spodziewać się jedynie

wielu emocji i akcji. Stworzył książkę, która zaskakuje swoich czytelników niemalże na każdym

kroku. Opowiedziana przez amerykańskiego autora historia, stanowi doskonałą mieszankę

elementów grozy, rozrywki i nauki, która w dzisiejszych czasach jest bardzo ważna. W przypadku

tego pisarza, sekret tkwi w umiejętnym przełożeniu fabuły na papier. Niczego więcej nie potrzeba by

sięgnęły po nią osoby w różnym wieku.

„-Czuję, że zbliża się haiku22

.

Łowczynie jęknęły. Najwyraźniej nie było to ich pierwsze spotkanie z Apollinem. Odchrząknął

i uniósł ręce w dramatycznym geście.

"W śniegu trawa się zieleni

Artemis woła o pomoc

Ależ ze mnie ciacho"

-Ostatni wers jest za krótki. Co byś powiedział na "Ale ze mnie przemądrzały typ"?”

22

japońska forma poetycka reprezentatywna dla okresu Edo (1603-1868)


34

„Bitwa w Labiryncie”

Rysunek 25 - Okładka "Bitwy w Labiryncie"

Percy Jackson nie spodziewa się niczego dobrego po kursie przygotowawczym, ale kiedy

pojawia się jego tajemnicza śmiertelna znajoma prześladowana przez demoniczne cheerleaderki,

sytuacja szybko przestaje być zła... Staje się dramatyczna.

Zaczyna się kolejne lato w Obozie Herosów. Jednak nie jest to zwyczajne lato. Kronos,

potężny król tytanów, pragnący obalić Olimp, rośnie w siłę. Podobnie, jak jego armia,

która z dnia na dzień staje się coraz potężniejsza. Nieunikniona wojna jest już kwestią czasu. Nawet

bogowie, do tej pory bagatelizujący zagrożenie, są w gotowości do walki, a wielu z nich

wyruszyło w podróż po kraju, by dotrzeć do pomniejszych bóstw i przeciągnąć ich na swoją stronę.

W obozie szkolącym młodych herosów, też nie jest już bezpiecznie, ponieważ armia Kronosa szykuje

się do ataku na jego niegdyś nienaruszalne granice.

„Poszukiwanie to natura mądrości.”

Herosi będą musieli powstrzymać armię króla tytanów. Tym razem to Annabeth dostaje

misję, na którą tak czekała. Jako towarzyszy, zabiera ze sobą Grovera, Tysona i oczywiście Percy’ego.

Będą się oni musieli zmierzyć z niebezpieczeństwami labiryntu. Jest jednak pewien problem. Żadne

z nich nie ma pojęcia, jak nie zgubić się w plątaninie korytarzy. Nawet Annabeth, która wie dużo o tej

mitycznej budowli, nie jest w stanie znaleźć w niej właściwej drogi. Nasi bohaterowie będą

potrzebować przewodnika. Okaże się nim ktoś, kto nigdy nie przyszedłby im do głowy.


35

Po drodze Percy zmierzy się z potężnymi wrogami, dowie się prawdy o zaginionym bogu

Panie i stanie twarzą w twarz z najstraszliwszym sekretem króla tytanów Kronosa.

Ostateczna wojna zaczyna się... od bitwy w Labiryncie.

„Trzeba się wznieść ponad kłótnie i chaos i nie tracić wiary. Trzeba zawsze pamiętać

o swoich celach.”

Zapraszam was na czwartą, przedostatnią część serii „Percy Jackson i bogowie olimpijscy”.

Tom ten bije na głowę trzy poprzednie powieści tego cyklu. Gwarantuję, że nie będziecie mogli się

oderwać.

Rick Riordan w irytujący, ale też ciekawy sposób kończy swoje książki. Ci, którzy

czytali poprzednie tomy, wiedzą o czym mówię. Zawsze pod koniec, gdy robi się już tak spokojnie,

sielankowo, gdy wszystko jest już wyjaśnione i zmierza do szczęśliwego zakończenia, nagle zdarza się

coś, co całkowicie zmienia akcję, obracając ją dosłowne o trzysta sześćdziesiąt stopni. Złośliwi mogą

sobie mówić, że taki koniec, to świetny chwyt reklamowy, po to by koniecznie kupić następną część.

Ja uważam, że zakończenie, którego nikt się nie spodziewa, to dowód naprawdę sporego talentu

autora.

W tej części „Percy’ego” rozwijają się w niej pewne wątki i niektóre rozwiązują. W pewnym

momencie podczas jej czytania zdarzyło się coś takiego, że otworzyłam szeroko usta i dopiero po jakiś

dwóch i pół strony, gdy już zdążyły mi zdrętwieć, siłą je zamykałam. Ta książka jest niesamowita!

Zaskakuje, wciąga, a po przeczytaniu od razu chcesz sięgnąć po ostatni tom. Pomysł z labiryntem jest

świetny i został doskonale wykorzystany. Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy

to genialna seria zwłaszcza dla tych, którzy interesują się starożytną Grecją.

„Jeden z ogierów przydreptał przez gnój i zarżał gniewnie w moim kierunku. Usiłowałem

zagadać do niego w myślach. Udaje mi się to z większością koni23

. Hej, powiedziałem. Przyszedłem,

żeby oczyścić wasze stajnie. Fajnie, co?

Tak! odpowiedział koń. Wejdź do środka! Zjemy cię! Pyszny heros!

Jestem synem Posejdona, zaprotestowałem. On stworzył konie.

Zazwyczaj to oświadczenie zapewnia mi specjalne traktowanie w końskim świecie. Nie tym razem.

Tak! Przytaknął koń z entuzjazmem. Posejdon też może wejść! Zjemy was obu! Owoce morza!”24

23

Ponieważ Posejdon stworzył konie, Percy jako jego syn był w stanie się z nimi porozumiewać 24

Nawiązanie do piątej pracy Herkulesa, oczyszczenia stajni Augiasza. Konie te były mięsożerne i od

czasów Herkulesa nikt nie sprzątał ich stajni


36

„Ostatni Olimpijczyk”

Rysunek 26 - Okładka "Ostatniego Olimpijczyka"

Wojna między armią Kronosa, a głównymi bohaterami powieści zbliża się nieubłaganie.

Percy w towarzystwie kolegi z domku Hefajstosa udaje się na pokład "Księżniczki Andromedy",

która przy odrobinie szczęścia i umiejętnościom operacyjnym herosów zostaje unicestwiony.

Kilka godzin później w Obozie Herosów zostają podjęte decyzje, od których będą zależeć

obrona Olimpu. Szesnastolatek w towarzystwie syna Hadesa udaje się w niebezpieczną podróż,

która umożliwi mu podjęcie wyrównanej walki z królem Tytanów. Na ich drodze pojawiają się

przeciwności losu i młodzi wojownicy mają pełne ręce roboty. Żeby tego wszystkie było mało,

przedstawiciele domku Aresa odmówili wzięcia udziału w działaniach operacyjnych. W tym samych

czasie bogowie odpierają ataki mitycznego potwora, który z każdą kolejną chwilą zbliża się do ich

siedziby. Czy herosom uda się odeprzeć atak nieprzyjaciela? Jakie niespodzianki czekają

bohaterów po dotarciu na odpowiednie pozycje? Jak potoczą się dalsze losy boskich potomków?

"Spojrzała na mnie, jakby rozkoszowała się świadomością, że nadal tam jestem.

A ja uświadomiłem sobie, że robię to samo. Świat się rozpadał, a ja myślałem jedynie o tym, że

ona żyje."

"Ostatni Olimpijczyk" to już ostatni tom znakomitego cyklu, który podbił serca wielu

czytelników na całym świecie. Nigdy bym się nie spodziewała, że tego typu powieści będą w stanie,

wywołać we mnie aż tyle emocji. Szczerze mówiąc spodziewałam się wielu różnych reakcji, jednak


37

żadna z nich nie przewidywała zachwytu i pełnego zaangażowania w lekturę. Tymczasem

rzeczywistość okazała się być niezwykle przyjemna i aż szkoda, że po kilku tygodniach spędzonych

w towarzystwie Percy'ego, Annabeth, Grovera i całej reszty, musiałam powrócić do szarej

rzeczywistości. W tego typu przypadkach bardzo żałuję, że dany autor decyduje się na zakończenie

historii, która moja w odczuciu mogłaby trwać wiecznie. W tego typu przypadkach nie mogę się

doczekać chwili, w której dane mi będzie zagłębić się w kolejnych publikacjach lubianego pisarza.

Mam nadzieję, że spotkanie z nimi okaże się równie ekscytujące i niezapomniane, jak miało to miejsce

w przypadku serii "Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy".

Rick Riordan stworzył powieść, w której ciągle coś się dzieje. Mole Książkowi, którzy

zdecydowali się na spotkanie z twórczością tego autora, niemalże na każdym kroku poznają kolejne

fakty z życia głównych bohaterów. Dzięki temu łatwiej jest im zrozumieć wydarzenia, które mają

miejsce w całości utworu ale i nie tylko. Co rusz jesteśmy świadkami wielu zachowań i to właśnie one

tworzą podstawę do właściwego odbioru całości cyklu. Mamy w nim bowiem

do czynienia z różnego rodzaju postawami, które wiążą się zarówno z życzliwym nastawieniem

do otaczających nas ludzi, jak i również z licznymi nieporozumieniami. To właśnie one prowadzą

do błędnej interpretacji wydarzeń, a także osłabienia sił, które w obliczu zagrożenia są niezwykle

ważne. Zagłębiając się w lekturze "Ostatniego Olimpijczyka" możemy zauważyć, że w wielu

przypadkach współpraca jest niezwykle istotnym elementem. To właśnie od niej zależy

spora duża część sukcesów.

Całość utworu chciałabym polecić wszystkim osobom, które do tej pory nie miały

styczności z tego typu literaturą. Sądzę, że jest to doskonała okazja by zapoznać z dość ciekawie

przedstawioną mitologią. Z całą pewnością nie odnajdziecie w niej suchych faktów, które wymagane

są przez nauczycieli historii. Seria została napisana przy pomocy naprawdę fajnego stylu, który

dodatkowo wzmaga ciekawość czytelników i nie pozwala im na przedwczesne oderwanie się od

lektury.

"-U Tysona wszystko w porządku? - zapytałem. To pytanie chyba go zaskoczyło.

-Tak, w porządku. Radzi sobie znacznie lepiej, niż się spodziewałem. Chociaż "Masło orzechowe!"

to dość dziwny okrzyk wojenny."


38

Rysunek 27 - Filmowa wersja Kronosa

„Archiwum Herosów”

Rysunek 28 - Okładka "Archiwum Herosów”

"Archiwum Herosów" przedstawia nam krótkie opowiadania, które nie zostały opublikowane

nigdy wcześniej i wywiady z bohaterami serii "Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy". Strasznie

szkoda, że przeprowadzono je zaledwie z kilkoma Herosami, a wielu innych zostało zapomnianych.

Zdaję sobie jednak sprawę z tego, że nie można mieć wszystkiego, więc z pokorą chowam się w cień.

Muszę przyznać, że sam pomysł na stworzenie "Archiwum Herosów" był niezwykle fajny.

„Syn boga mórz! Syn boga mórz! Super jest być celebrytą wśród kałamarnic.”


39

Rysunek 29 - Spis treści "Archiwum Herosów"

Jak zaznaczył na wstępie sam Rick Riordan, znajdują się tu przede wszystkim – jego zdaniem

– zbyt drastyczne i mrożące krew w żyłach relacje, by można je było publikować w poprzednich

książkach z serii "Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy". Dlaczego więc zdecydował się wydać

wszystkie pod zbiorowym tytułem "Archiwum Herosów"? Ponieważ, jak sam twierdzi,

dopiero teraz uzyskał na to zgodę od... Chejrona25

:)

Rysunek 30 - Anthony Head i Logan Lerman, czyli filmowi Chejron i Percy

Na łamach tej książki odnajdziemy również zawartość torby podróżnej Annabeth, a także

łamigłówki, które w sposób niemalże doskonały sprawdzają wiedzę czytelnika na temat całej serii.

25

Najbardziej znany centaur w historii starożytnej Grecji, nauczyciel wielu słynnych herosów m.in.

Achillesa, Heraklesa, Jazona. Syn Kronosa. Obecnie pracownik Obozu Herosów.


40

Dlatego właśnie chciałabym polecić ten utwór miłośnikom twórczości Ricka Riordana. Mam nadzieję,

że spędzicie mile czas w towarzystwie bohaterów, których pokochaliście dzięki ich osobowości.

„Nie należy się bać niczego prócz strachu.”

Niepozorna granatowa książeczka zawiera w sobie relacje z trzech najniebezpieczniejszych

przygód Percy'ego. Dowiecie się, kim są i jakie magiczne moce posiadają synowie Aresa, ile prawdy

kryje się w legendzie o pradawnym spiżowym smoku, a także, w jaką straszliwą grę został tym razem

wciągnięty nieświadomy niczego młody heros.

Tak jak poprzednie części sagi, tak i dodatek do niej został napisany niezwykle starannie.

Autor nie stronił od barwnych, bardzo plastycznych opisów miejsc i sytuacji, dzięki którym każdy

czytelnik, zamykając oczy, doskonale zdaje sobie sprawę z wyglądu otaczającego go świata powieści.

Odnajdziecie tu także zabawne, pełne humoru scenki i dialogi, wartką akcję i – za co autorowi należą

się gromkie brawa – fantastycznie zakamuflowaną i przemyconą wiedzę o mitologii greckiej. Wedle

zasady "uczyć bawiąc", poznacie nowych, być może nieznanych Wam dotąd mitycznych

bohaterów i przerażające bestie, które stąpały po świecie w czasach królowania na Olimpie

kapryśnych bogów i bogiń.

Książkę czyta się szybko i bardzo przyjemnie. To idealna pozycja na jeden, deszczowy

i wiejący nudą wieczór przy kubku dobrego kakao. Polecam ją wszystkim, którzy już znają Percy'ego,

a tych, którzy jeszcze nie mieli okazji go poznać. A więc, Młodzi Herosi, nie przegapcie wyjątkowej

okazji, by zajrzeć do ściśle tajnego archiwum, które kryje w sobie naprawdę wiele niespodzianek!

Oprócz znakomitej serii „Percy Jackson” i dodatku „Archiwum Herosów” Rick stworzył

jeszcze inne serie, m.in.: „Pamiętniki Półbogów”, „Przewodnik po Świecie Herosów”, „Greccy

Bogowie według Percy’ego Jacksona”, a także „Kroniki Rodu Kane” i „Olimpijskich Herosów”

Rysunek 31 - "Kroniki Rodu Kane", trylogię o bogach egipskich


41

Rysunek 32 - "Olimpijscy Herosi"

„Łza” Lauren Kate

Rysunek 33 - Okładka 1 części "Łzy"


42

„Po raz ostatni płakałam tuż przed uderzeniem huraganu Rita26

w New Iberia. To właśnie

wtedy usłyszałam od matki słowa, które na zawsze wryły mi się w pamięć: "Nigdy, przenigdy nie

płacz". I nie płakałam, nawet po jej śmierci. Dla ludzi byłam dziwadłem, nie potrafiącym okazywać

emocji. Dopiero spadek po matce otworzył mi oczy i ujawnił, kim naprawdę jestem...”

Eureka Boudreaux ma siedemnaście lat i ze szczęśliwej dziewczyny stała się outsiderem

i kupką nieszczęścia. Po okropnym wypadku, który pozbawił ją słuchu w jednym uchu i w którym

zginęła jej matka, dziewczyna nie potrafi się odnaleźć. Jej stan staje się na tyle tragiczny, że próbuje

popełnić samobójstwo. Po odratowaniu i pobycie na oddziale psychiatrycznym, wszyscy się od niej

odsuwają. Tylko dwójka przyjaciół, Cat i Brooks, trwa niezłomnie u jej boku. Kiedy w życiu

dziewczyny pojawia się tajemniczy Ander, wszystko powoli ulega zmianie. Wokół Eureki zaczynają

się dziać dziwne rzeczy, a wszystko to potęguje spadek, który zostawiła jej matka. Medalion z lapis

lazuli, który zawsze sama nosiła, dziwnie wyglądający kamień, list i bardzo stara księga,

napisana w nieznanym języku. Jednak dzięki tym przedmiotom, Eureka powoli odkrywa, kim

naprawdę jest. Prawda okazuje się śmiertelnie niebezpieczna, nie tylko dla niej samej i wszystkich,

których kocha, ale także dla całego świata.

"Łza" to pierwszy tom nowej serii Lauren Kate, autorki Upadłych. Tym razem zamiast

upadłych aniołów dostajemy magię i starożytne legendy. Akcja toczy się dość powoli, ale spora ilość

plastycznych opisów urozmaica wolne tempo fabuły, nadając małemu miasteczku kolorów. Język

powieści jest prosty i spójny z nastoletnim wiekiem bohaterów. Dzięki temu nie ma się

wrażenia sztuczności, a czytanie idzie bardzo szybko.

Fabuła bardzo interesująca. Porusza wiele zagadnień począwszy od mitologii, przez stratę

bliskich do miłości. Od samego początku jest jasne, co mogą spowodować łzy Eureki, jednak nie

spodziewałam się tak zaskakującego pomysłu. Przeznaczenie odgrywa istotną rolę i w takich chwilach

zastanawiam się, czy bohaterom uda się je zmienić. Jak na razie wszystko jest niejasne i czytając

pojawiają się coraz to nowe pytania. „Łza” jest początkiem serii i to bardzo udanym. Rozbudziła moją

ciekawość i z przyjemnością przeczytam kolejny tom.

Eureka jest bardzo silną bohaterką, nieuległa emocją, co większość postrzega za dziwne.

Moim zdaniem jest to sposób ucieczki przed bólem, a każdy sobie z nim radzi tak jak umie najlepiej.

Autorka bardzo plastycznie pokazała to, co przeżywa bohaterka. Jej wątpliwości, smutek, obawy

oraz wewnętrzne przemyślenia i postrzeganie swoich błędów. Eureka jest zamknięta w sobie,

co utrudnia relacje z innymi, dlatego skupiamy się głównie na niej. Drugim bardzo istotnym

bohaterem jest Brooks. Przyjaźnili się od najmłodszych lat. Wspaniały chłopak i przyjaciel,

26

potężny cyklon tropikalny, siedemnasty sztorm z nazwą własną, dziewiąty huragan i piąty duży

huragan na Atlantyku w roku 2005


43

oczywiście do pewnego czasu. Cały czas mam nadzieję, ze jego los jeszcze się zmieni. Nie

mogło oczywiście zabraknąć pięknego i dobrego chłopaka, czyli Andera.

Wątek miłosny jest obecny, ale zaznaczę, że nie wybija się na pierwszy plan. Eurek stara się

odkryć tajemnicę matki i prawdę o sobie i na tym głównie się skupiamy. Akcja może nie jest

bardzo zawrotna, ale powiedziałbym, że wyważona. Mamy okazję poznać najskrytsze

myśli bohaterki jednocześnie uczestnicząc w niebezpiecznych zadaniach.

Okładka przepiękna wręcz bajkowa, która wraz z tytułem idealnie oddają sedno książki.

Rysunek 34 - Kontynuacja "Łzy", "Wodospad"

Książki dystopijne

44


„Więzień Labiryntu” James Dashner

Rysunek 35 - Okładka 1 części "Więźnia Labiryntu" „DRESZCZ

27 - DEPARTAMENT ROZWOJU

EKSPERYMENTÓW STREFA ZAMKNIĘTA: CZAS ZAGŁADY.”

Kiedy Thomas budzi się w ciemnej windzie, jedyną rzeczą jaką pamięta jest jego imię. Kiedy

drzwi się otwierają jego oczom ukazuje się grupa nastoletnich chłopców, która wita go w Strefie –

otwartej przestrzeni otoczonej wielkimi murami, która znajduje się w samym centrum

wielkiego i przerażającego labiryntu. Podobnie jak Thomas, żaden z mieszkańców Strefy nie wie

z jakiego powodu się tu znalazł i kto ich tu zesłał. Czują jednak, że ich obecność nie jest

przypadkowa i każdego ranka próbują znaleźć odpowiedź, przemierzając korytarze otaczającego ich

labiryntu. Jednak ta droga nie jest łatwa, bowiem labirynt skrywa swoje okrutne tajemnice.

"Normalny labirynt byłby nie lada wyzwaniem - a ten zmienia się co wieczór, więc

jeśli podejmiesz parę błędnych decyzji, to spędzisz nockę z wściekłymi bestiami28

. To nie jest miejsce

na przygłupów i mazgajów."

27

organizacja mająca na celu uchronienie resztki ludzkości 28

Bóldożercy - mechaniczno-organiczne maszyny. Ich głównym celem było pilnowanie Labiryntu.

Zostali stworzeni przez DRESZCZ. Główną siedzibą tych stworów była Nora Bóldożerców.


45

Na samym początku nie mogłam przekonać się do tej powieści. "Więzień Labiryntu" może

i jest napisany fajnym stylem, ale język, którego używają Streferzy jest dosyć specyficzny i trudno się

do niego przyzwyczaić. Dopiero potem zdałem sobie sprawę jak bardzo jest to charakterystyczne

dla tej książki. Jeżeli będziecie czuli się przy pierwszych stronach nieco zdezorientowani,

zagubieni to bardzo dobrze. Sprawi to, że jeszcze bardziej wczujecie się w sytuacje

głównego bohatera, który ma podobne odczucia do Was. Gdy tylko sobie to uświadomiłem, byłem

zachwycony. Co prawda "Więzień Labiryntu" nie jest napisany w pierwszej osobie, a w trzeciej,

jednak wszystkie wydarzenia opisywane są w taki sposób, że czujemy się ich uczestnikami.

„Zawrzyj twarzostan.”29

Książkę czyta się naprawdę szybko, no bo wiadomo - jak wczujemy się w historię to już niej

nie uciekniemy. I tak jest właśnie w tym przypadku. Co do samych bohaterów - uch, są świetni.

Naprawdę, da się polubić prawie wszystkich, bo niektórych się po prostu nie da. Są naprawdę

prawdziwi i nieschematyczni. Nie są też takimi zwyczajnymi nastolatkami, no bo wiadomo. Muszą

być odważni jeżeli wytrzymują kilka lat otoczeni przez labirynt. Chociaż w całej historii pojawia się

tylko jedna dziewczyna to jest ona na tyle mocną postacią, że naprawdę wystarcza i jakoś nie brakuje

tu żeńskich postaci.

„-To Stwórcy - odpowiedział Minho, następnie splunął na podłogę. -Zrobię wam

z pysków origami!”

Podsumowując, zakochałam się w "Więźniu Labiryntu". Polecam każdemu, kto ma ochotę

na dużą dawkę świetnej fantastyki. Ta książka Was wciągnie, zabawi się

Waszymi emocjami i wyrzuci z siebie. Ale spokojnie, są jeszcze dwie części!

Rysunek 36 - Minho (Ki Hong Lee), Frypan (Dexter Darden), Teresa (Kaya Scodelario), Thomas (Dylan O'Brien),

Gally (Will Poulter) i Newt (Thomas Brodie-Sangster)

29

Język Streferów


46

„Próby Ognia” James Dashner

Rysunek 37 - Okładka 2 części "Więźnia Labiryntu" „Śmiało, umieraj razem z Thomasem. Ja wolę uciec po kryjomu i żyć później

z wyrzutami sumienia.''

Przygoda z DRESZCZem jeszcze się nie skończyła, a można nawet powiedzieć, że

dopiero minął jej pierwszy etap. Początek, który z początku wydawał się być również końcem.

Wyjście z Labiryntu było dla Streferów nadzieją na odzyskanie swojego dawnego i normalnego życia,

wspomnień i dostanie odpowiedzi na wiele nurtujących ich pytań. Wszyscy łudzili się, że ludzie

z tajemniczej organizacji w końcu dadzą im spokój... Życie w Labiryncie nie należało do łatwych,

jednak bohaterowie mieli swoje miejsce pobytu, jedzenie i jako takie bezpieczeństwo. Nie sądzili, że

poza nim może być jeszcze gorzej, jednak ktoś przygotował dla nich kolejne

wyzwania i niespodzianki. Tym razem znajdują się na Ziemi, która została spalona przez Pożogę

i wysuszona z powodu surowego klimatu. Wszystko nie wyglądałoby tak źle gdyby nie Poparzeńcy,

ludzie zarażeni chorobą, która zmienia ich w nieobliczalnych i niebezpiecznych

potworów niszczących tereny, na których zamieszkują. Streferzy muszą przejść przez najbardziej

spaloną część świata i dotrzeć do wyznaczonego celu w ciągu dwóch tygodni, a przy tym nieustannie

uciekać przed nowymi zagrożeniami. Zagrożeniami, które przyniosą śmierć wielu z nich.

„-A można to zrobić? - spytał Thomas.

-Że co?


47

-Zabić kogoś trzy razy.

-Wynalazłbym jakiś sposób, nie martw się.”

Niesamowicie spodobało mi się jednak pojawienie się nowych bohaterów, którzy w jakimś

stopniu urozmaicili lekturę i sprawili, że stała się ona dużo ciekawsza. Jedni z nich okazywali się

ważniejsi od innych, niemniej jednak dzięki temu dało się wyczuć odrobinę rywalizacji pomiędzy

nimi, którą i tak spychały na dalszy plan przyjaźń i chęć przeżycia kolejnego dnia. Warto również

wspomnieć o tych starych i dobrze nam znanych - Thomasie, Teresie, czy też Minho.

Wypowiedzi Minho, jak i Newta nadal rozbawiają i wywołują uśmiech na twarzy, a najbardziej ich

charakterystyczny slogan, z którym już zawsze będą mi się kojarzyć. Jeśli zaś chodzi o Teresę, to nie

bardzo wiem co tu napisać, żeby czegoś nie zdradzić. Jednak z pewnością jej zachowanie w Próbach

Ognia pokazało postać barwną, wyrazistą i w jakimś stopniu nietuzinkową. Na koniec zostawiłam

Thomasa, który najbardziej przypominał mi o tym jaka atmosfera panowała w Labiryncie, a jaka jest

na Ziemi. Pomimo tego, że był nieustannie opisywany jako ten wyjątkowy, on takim się nie czuł

i chyba za to najbardziej go polubiłam oraz za to, że nie przestał wierzyć.

„Jedyne, co wam powiem, to że czasem to, co widzicie nie jest prawdziwe, a czasem prawdziwe jest to czego nie widzicie.”

Rysunek 38 - Plakat promujący film "Próby Ognia", który wyjdzie do kin 10 września 2015 na świecie, a 15

dni później, 25 września w Polsce

Próby Ognia to książka, która zaskakuje nie tylko obecnością nowych postaci, ale również

brakiem odpowiedzi na pytania, na które czytelnik z pewnością miał nadzieję uzyskać zadowalające

go wyjaśnienia. Owszem, jakieś są i zrozumieć można już o wiele więcej niż wcześniej, ale nie

ma tego zbyt dużo. Kolejną ciekawą rzeczą są retrospekcje, które pojawiają się u jednego z bohaterów,

dzięki którym można tylko przypuszczać jaki będzie kolejny krok danej osoby. Oraz najbardziej

intrygująca część książki - zakończenie.


48

„Lek na śmierć” James Dashner

Rysunek 39 - Okładka finału "Więźnia Labiryntu" Po ukończeniu ostatniej Próby Thomas trafił do izolatki. Po tym jak dowiedział się, że

choruje na Pożogę i jest już dla niego za późno, odciął się od mentalnego kontaktu z Teresą i pozostaje

uwięziony z własnym emocjonalnym chaosem. Dni zlewają się w jedno, nie pozwalając odróżnić.

Wreszcie, po dwudziestu sześciu dobach drzwi się otwierają i staje w nich, znany już

bohaterowi i czytelnikom, Szczurowaty. To już koniec, nie będzie więcej testów, a ty jesteś odporny

na Pożogę – mówi chudzielec w białym garniturze. Ale Thomas mu nie wierzy, w nic nie wierzy.

I gdy niedługo później przedstawiciel DRESZCZu zawiadamia, że będą mogli odzyskać pamięć staje

przed nie lada wyzwaniem. Czy chce się dowiedzieć prawdy o swojej przeszłości? Czy chce

zrozumieć, dlaczego wierzył, że DRESZCZ jest dobry? A może to kolejna Próba i organizacja chce

namieszać mu w głowie? Gdy Thomas podejmie decyzje, gdy cała prawda wyjdzie na jaw, okaże się,

że jest nawet gorzej niż można by przypuszczać.

„Minho popatrzył na Thomasa z poważnym wyrazem twarzy.

-Jeśli się nie zobaczymy po drugiej stronie - obwieścił teatralnym głosem - pamiętaj, że cię kocham. -

Chichocząc, gdy Thomas przewrócił oczami, przeszedł przez drzwi, a te się zamknęły.”

Trzecia część trylogii jest zawsze tą najbardziej wyczekiwaną. Ci, których seria nie

interesowała już dawno odpadli, pozostali jedynie najwierniejsi fani i najbardziej

zainteresowani czytelnicy. Nie ma, co się bronić przed tym przymiotnikiem: jeżeli sięgasz po kolejny


49

tom trylogii, to choćbyś nie wiem, jak skamlał/a, oznacza to, że coś Ci się w tej serii podobało.

Dochodzimy tu do kolejnej prawdy o wieloczęściowych historiach: to ostatni tom decyduje o tym, jak

zapamiętamy całość; a on może albo wyłuskać i podkreślić swoje największe zalety albo wpaść

w czarną dziurę wad.

Ostatnia część trylogii Jamesa Dashnera pozostawia więcej pytań, niż daje odpowiedzi.

Słodko-gorzkie zakończenie nie satysfakcjonuje, wręcz rozłazi się w szwach. Nie będę jednak

odmawiać Dashnerowi talentu. Jakby nie było stworzył coś nowego, coś zdecydowanie

świeżego i wyróżniającego się na tle innych dystopii, które czytałam. I nie chodzi jedynie o to, że

w końcu w roli głównej doczekaliśmy się chłopaka! To niezmiernie wciągająca historia, na kartach

której znajdziecie nie tylko ciekawych bohaterów, ale też wartką akcję, całą masę znaków zapytania,

a także neologizmów, od których nie sposób się nie uzależnić.

„-Hej tam, dobrze się pan czuje, panie Szczurowaty? - zagadnął Minho.

-Nazywam się wicedyrektor Janson. Naucz się zwracać z szacunkiem do starszych.

-Przestańcie traktować ludzi jak zwierzęta, to może zacznę brać pod uwagę taką opcję...”

Moim skromnym zdaniem to zdecydowane najlepsza część tej trylogii. Intrygująca.

Osnuta aurą tajemnicy. W „Leku na śmierć” pojawia się kilka dramatycznych prawd. Ginie lub

cierpi kilka ważnych dla czytelnika postaci. Do tej pory pamiętam swoją dezorientację, gdy

wraz z Thomasem trafiłam do Labiryntu. Nie ogarniałam slangu wymyślonego przez Streferów.

Zastanawiałam się, o co w tym wszystkim chodzi. Pytania mnożyły się z każdą kolejną przeczytaną

stroną.

„Zabij mnie. Jeśli kiedykolwiek byłeś moim przyjacielem, zabij mnie.”


50

Rysunek 40 - Rozwinięcie imion Streferów, nawiązujące do ważnych postaci

„Igrzyska śmierci” Suzanne Collins

Rysunek 41 - Okładka 1 części "Igrzysk Śmierci" ,,Niektóre drogi trzeba pokonywać samotnie."

Czy zdołałbyś przetrwać w dziczy, zdany na własne siły, gdyby wszyscy

dookoła próbowali wykończyć cię za wszelką cenę?

Na ruinach dawnej Ameryki Północnej rozciąga się państwo Panem, z imponującym

Kapitolem otoczonym przez dwanaście dystryktów. Okrutne władze stolicy zmuszają podległe sobie

rejony do składania upiornej daniny. Raz w roku każdy dystrykt musi dostarczyć

chłopca i dziewczynę między dwunastym a osiemnastym rokiem życia, by wzięli udział w Głodowych

Igrzyskach, turnieju na śmierć i życie, transmitowanym na żywo przez telewizję.

,,I niech los zawsze wam sprzyja."30

Kiedy jej młodsza siostra Prim zostaje wybrana, bohaterka zgłasza się za nią. Katniss razem

z chłopakiem z jej dystryktu - Peetą jadą do Kapitolu. Tam poznaje m.in. Cinnę –

wspaniałego projektanta, dzięki któremu Katniss zawsze wygląda olśniewająco. Już po paradzie

trybutów, podczas której ich ubrania paliły się sztucznym ogniem, Katniss zaczęto nazywać „The Girl

30

Hasło Kapitolu


51

on Fire”, czyli dziewczyna igrająca z ogniem. Ukazała się też w ogniu na wywiadzie z Ceaser’em

Flickermanem31

.

Rysunek 42 - Sukienka w ogniu, którą Katniss miała na sobie podczas wywiadu z Ceasar’em

Bohaterką, a jednocześnie narratorką książki jest szesnastoletnia Katniss Everdeen,

która mieszka z matką i młodszą siostrą w jednym z najbiedniejszych dystryktów nowego państwa.

Katniss po śmierci ojca jest głową rodziny – musi troszczyć się, by zapewnić byt młodszej siostrze

i chorej matce, a to prawdziwa walka o przetrwanie...

,,-Chcę dowieść, że jestem kimś więcej niż zaledwie pionkiem w ich igrzyskach.

-Ale nie jesteś kimś więcej. Nikt z nas nie jest. Na tym polegają igrzyska."

Katniss Everdeen jest zaledwie szesnastoletnią dziewczyną, tak jak ja, a może i Ty. Jednakże

wiek nie gra roli, gdy jej ojciec umiera i na ramiona młodej kobiety spada obowiązek utrzymania,

wyżywienia rodziny, gdyż matka przechodzi załamanie nerwowe. Główna bohaterka

pochodzi z najbardziej ubogiego dystryktu32

w całym państwie. Kawałek chleba jest niczym

sztabka złota, a słodycze stanowią nieosiągalne marzenie każdego dziecka. Przeżycie w takim miejscu

graniczy z cudem. Jednak nastolatka, która została nauczona zaradności przez swojego rodzica,

potrafi sprostać nawet najtrudniejszemu zadaniu.

,,Rzadko jednak zaprzątam sobie tym głowę. Co za różnica, jaka jest prawda, przecież

dzięki niej nie zdobędę jedzenia."

31

komentator Głodowych Igrzysk, znany ze swojego ekstrawaganckiego wyglądu 32

Dystrykt 12


52

Styl Suzanne Collins jest dokładnie taki, jak opisywano go w licznych recenzjach: prosty,

zrozumiały, przyjazny dla czytelnika. Całość czyta się naprawdę błyskawicznie i dziwimy się, kiedy

zdajemy sobie sprawę z tego, iż była to ostatnia strona. Zaciekawia i wciąga czytelnika,

do tego stopnia, iż cały dzień spędza z książką w łóżku, nie zadając sobie nawet trudu, aby przebrać

się z pidżamy. Doskonale łączy refleksję z przygodą i romansem w swojej nowej, świetnej

powieści o przyszłości, która niepokojąco przypomina teraźniejszość.

,,Masz w sobie tyle uroku co zdechła dżdżownica."

Sama fabuła jest, moim zdaniem, fenomenalna. Świat wykreowany przez autorkę wciąga nas w swoje

sidła i czujemy się, jakbyśmy spacerowali po lasach tropikalnych u boku bohaterów. Gdy pierwszy

raz usłyszałam zarys treści tej lektury, byłam niezwykle zaskoczona, iż ktoś wykazał się taką

pomysłowością.

,,Niszczenie jest znacznie łatwiejsze od tworzenia."

Muszę jeszcze dodać, iż mimo obejrzanej wcześniej ekranizacji, podczas

czytania towarzyszyły mi ogromne emocje. Autorka idealnie rozwijała akcję, wywołując u

czytelnika dreszczyk emocji. Kiedy Katniss płakała - ja też płakałam, kiedy się śmiała- moje

usta przypominały dużego banana, kiedy martwiła się- martwiłam się razem z nią. Zżyłam się

z główną bohaterką tak bardzo, iż nie mogę doczekać się sięgnięcia po kolejne tomy.

,,Byłaś romantyczna jak ziemniak."

Świetny warsztat autorki, oryginalna fabuła, nieprzeciętni bohaterowie, ogromne emocje,

idealnie rozwijająca się akcja, a do tego przepiękne wydanie- tymi słowami mogłabym opisać tę

książkę. Zapewne większość z Was zna już to dzieło, jednak jeśli znajdą się tutaj osoby, które są

jeszcze w temacie IŚ "zielone" to jak najbardziej zachęcam do zmienienia tego, jak najprędzej!

Suzanne Collins to istny skarbiec słów, które z pewnością Was oczarują i zabiorą na niesamowitą

przygodę. Dzieło tejże autorki można śmiało wystawić, jako wzór do naśladowania dla innych pisarzy,

choć chyba każdy zdaje sobie sprawę z tego, jak wielu artystów wzięło tę uwagę, aż nadto do siebie.

,,W pewnym momencie trzeba przestać uciekać, odwrócić się i stawić czoło tym, którzy

pragną twojej śmierci."


53

Rysunek 43 - Jennifer Lawrence i Josh Hutcherson grający Peetę i Katniss w ekranizacji

„W Pierścieniu Ognia” Suzanne Collins

Rysunek 44 - Okładka 2 części "Igrzysk Śmierci" „Nie zrobią mi krzywdy, bo nie grozi mi to, co wam. Nie został już nikt, kogo bym kochała."


54

Rysunek 45 - Peeta z Katniss w strojach ślubnych

W "Igrzyskach Śmierci" Katniss Everdeen niespodziewanie wygrywa tytułowe

igrzyska i to nie sama. Buntuje się przeciw systemowi i ten jej ulega, pozwalając ocalić również

przyjaciela i partnera, Peetę Mellarka. Oczywiście, dzięki temu obydwoje, szczególnie Katniss,

Dziewczyna Igrająca Z Ogniem, stają się wrogami najważniejszej osoby w państwie Panem -

prezydenta Snowa. Na ich nieszczęście nadchodzą 75. Igrzyska Głodowe, czyli trzecie Ćwierćwiecze,

z którego okazji przyszykowane zostaną specjalne rozgrywki33

. Zarówno ze strony władz, jak

i samych trybutów.

Rysunek 46 - Zawodnicy z 4 dystryktu - Mags i Finnick, sojusznicy Katniss i Peety

"W Pierścieniu Ognia" opowiada o konsekwencjach wspólnej wygranej i buntu, poświęceniu,

cierpieniu w imię miłości, przyjaźni i walce o ideały jednostki i społeczeństwa. W każdym elemencie

czytelnik może odnaleźć siebie - przynajmniej ja tak miałam. Każda wygrana ma swoje dobre i złe

strony. Katniss i Peeta przeżyli, ale kosztem buntu wobec bezlitosnej i mściwej władzy. Muszą więc

ponieść za to karę i poświęcić siebie w celu ochrony swoich rodzin i bliskich. Cierpią z powodu

doświadczeń z pierwszej wizyty na arenie i z powodu trwającego nadal, wzmożonego już

ogólnego terroru i nacisku władz na ich wspólne życie. Kochają i uczą się kochać, obdarzają

zaufaniem i przyjaźnią osoby, które nie zawsze są tego godne, a to wszystko by przetrwać i wytrwać

w walce o własne ideały i przyszłość.

Czy każdy z nas nie przechodzi przez to niemal każdego dnia swojego życia? Mnie

z pewnością to dotyczy. Tak rzadko analizujemy książki pod tym względem, a możemy dzięki temu

odkryć niezwykłe rzeczy. Mnie ta historia odmieniła. Każdy tom w inny sposób. Drugi jednak sprawił,

że zyskałam nadzieję - dzięki Katniss, Peecie, Haymitchowi, Finnickowi, Johannie i wielu innym

postaciom. Uwierzyłam w wiele wartości, dojrzałam drugie dno kilku sytuacji w moim życiu,

a na inne spojrzałam trzeźwiej.

33

Wybierani do Igrzysk zostają zwycięzcy, pomimo obietnicy, że po zwycięstwie już nigdy nie trafią

na Arenę


55

Rysunek 47 - Katniss i Peeta podczas Parady Trybutów w Ćwierćwiecze poskromienia

Bohaterowie znani nam z części pierwszej bardzo się rozwinęli. Widzimy Katniss i Peetę

nękanych koszmarnymi wspomnieniami z areny i zmagających się z wymogami wysuwanymi wobec

nich przez prezydenta. Poznajemy bardziej ludzką stronę Effie, której podopieczni wreszcie

zwyciężyli i z którymi zdążyła się już zżyć. Doceniamy oddanie Cinny i każdy jego gest. Bawimy się

dzięki Johannie i płaczemy dzięki Haymitchowi, mamy ochotę zbuntować się wraz z Galem

i podroczyć się z Finnickiem. Czujemy jedność ze wszystkimi trybutami, gdy ci podczas

spotkania z Ceasar’em łapią się za ręce, ukazując swoją solidarność i wpadamy w szok

na wieści Peety, podświadomie wiedząc, że są one jedynie propagandą. A to wszystko za sprawą

Suzanne Collins.

Rysunek 48 - Caesar z Katniss w sukni ślubnej

„Szkoda, że nie możemy zatrzymać tej chwili, tu i teraz, żeby żyć w niej na zawsze.”


56

Rysunek 49 - Suknia ślubna Katniss po transformacji w Kosogłosa

Akcja jest równie wciągająca co w pierwszym tomie. Sytuacja w dwunastym dystrykcie

ulega zmianie pod wieloma względami, powrót na arenę ciągnie za sobą śmierć niewinnych. Katniss

z Peetą nie potrafią zapomnieć ani o igrzyskach, ani o sobie nawzajem, jednak do tego drugiego się nie

przyznają. Snow nieustannie uprzykrza życie bohaterów, a ci odpowiadają przemyślanym atakiem.

I ta arena... coś pięknego i niezwykle mrocznego, za to kocham dystopie.

„-Zacznijmy od czegoś prostszego. Dziwne: wiem, że ryzykowałaś dla mnie życie, a ja nie

mam pojęcia, jaki jest twój ulubiony kolor.

Uśmiecham się półgębkiem.

-Zielony. A twój?

-Pomarańczowy – odpowiada.”

Rysunek 50 - Wygląd areny 75 Głodowych Igrzysk


57

Język jest barwny, użycie czasu teraźniejszego jest oryginalne i wszystkie pojęcia zostały

wyjaśnione. Ogółem czytało się niesamowicie, szybko i płynnie.

Rysunek 51 - Beetee, Katniss, Peeta i Johanna na arenie

„Kosogłos” Suzanne Collins

Rysunek 52 - Okładka 3 część "Igrzysk Śmierci"

Rozpoczęła się wojna. Katniss przeżyła Igrzyska Ćwierćwiecza, ale Kapitol zniszczył

Dystrykt 12. Teraz dziewczyna wraz z matką i siostrą mieszka w Trzynastce - legendarnym


58

podziemnym dystrykcie, który wbrew kłamliwej propagandzie Kapitolu przetrwał, a co więcej,

szykuje się do rozprawy z dyktatorską władzą. Jednak nie wszyscy mieli tyle szczęścia, ponieważ

niektórych trybutów nie udało się wydostać z wybuchającej areny 75 Igrzysk Głodowych - porwał ich

Kapitol.

Władze Dystryktu 13 proszą Katniss, by stała się tytułowym Kosogłosem34

. Symbolem

rebelii, który poprowadzi wszystkie dystrykty na walkę przeciw Kapitolowi. Jednak czy uda się

to dziewczynie zniszczonej przez dwa lata Igrzysk? Prezydent Snow nie będzie czekał na zgodę.

Katniss mimo początkowej niechęci, wykończona psychicznie i fizycznie

ciężkimi przeżyciami na arenie, zgadza się zostać Kosogłosem - symbolem oporu

przeciw kapitolińskiemu tyranowi.

„Prezydent Snow mówi,że daje nam do myślenia? Więc i ja mu dam do myślnia. Możesz nas

torturować, możesz nas zasypywać bombami i puszczać z dymem nasze domy, ale spójrz na to. -

Jeden z kamerzystów wycelowuje obiektyw we wskazane przeze mnie samoloty, które płoną na dachu

jednego z magazynów naprzeciwko. Emblemat Kapitolu na skrzydle wyraźnie jaśnieje wśród

płomieni. - Ogień się rozprzestrzenia! – krzyczę, żeby nie umknęło mu ani jedno słowo. –

Jeśli spłoniemy, ty spalisz się razem z nami!”

Rysunek 53 - Katniss z Almą Coin, prezydent 13 dystryktu

„Jesteśmy niestałymi, głupimi istotami ze słabą pamięcią i ogromnym darem

do samozniszczenia.”

Suzanne Collins podjęła się rzeczy trudnej – w trzech tomach stworzyć świat, a potem

rozwikłać jego największe problemy. I choć tom drugi jej cyklu wskazywał na to, że może być z tym

poważny problem, część trzecia radzi sobie znakomicie. Tak, to już naprawdę koniec „Igrzysk

śmierci”. Genialnie poprowadziła fabułę i nie daje złapać tchu dla czytelnika. Bardzo podoba mi się

34

W książce to połączenie kosa i głoskułki (używanej niegdyś przez Kapitol

do podsłuchiwania mieszkańców, gdyż potrafiły powtarzać wcześniej używane zdania). Kosogłosy umieją

powtarzać melodię lub dźwięk, który usłyszą


59

to, że na koniec każdego rozdziału dzieje się coś zaskakującego co nie pozwala oderwać się od

czytania.

„Więc kiedy szepce:

-Kochasz mnie. Prawda czy fałsz?

Odpowiadam:

-Prawda.”

Kosogłos ma inny klimat niż dwie poprzednie części. W tym tomie nic nie

przypomina poprzednich. Tam akcja toczyła się według utartego schematu i wiadomo było od

początku, kto zwycięży. W „Kosogłosie” oczekujący powtórki tego szablonu boleśnie zderzą się

z zaskoczeniem, jakie niesie nowa konstrukcja fabuły – świat Panem i sama Katniss zmieniają się,

dojrzewają. Panem nie jest już wyłącznie światem nastolatki walczącej o przetrwanie. Staje się

zarazem mroczniejszy, mniej przewidywalny, brutalniejszy i – niezależnie od tego, kto stanie u

władzy – wcale nie jawi się krainą „wiecznej szczęśliwości”. Czytając ją jesteśmy w otoczce smutku.

Ta książka rujnuje życie, a jednocześnie jest niesamowita i tak bardzo wyjątkowa.

„Pozbierać jest się dziesięć razy trudniej, niż rozsypać.”

Rysunek54 – Przerobione przez rebeliantów hasło Kapitolu "May the odds be ever in your favor” (“Niech los zawsze

wam sprzyja”)

To nie są już tylko bunty w dystryktach. Rozpoczęła się otwarta wojna i żadna z dwóch stron

nie da łatwo za wygraną. Załamana Katniss musi walczyć o dobro nie tylko swojej rodziny, ale

wszystkich dystryktów i ich przyszłości. Nie jest ona już tą samą dziewczyną co wcześniej.

Na początku nazywaną ją Igrającą z ogniem, ale teraz został z niej popiół. Jednak jak Feniks

i ona z niego powstaje.


60

W tym tomie możemy lepiej zapoznać się z bohaterami poznanymi w „W Pierścieniu

Ognia” takimi jak Johanna czy Finnick oraz zobaczyć ogromną zmianą, która zaszła w nich

po wydarzeniach z tamtego tomu.

„-Sojusznik - powtarza Peeta powoli i delektuje się brzmieniem tego słowa. - Przyjaciółka.

Ukochana. Zwyciężczyni. Wróg. Narzeczona. Cel. Zmiech. Sąsiadka. Myśliwa. Trybytka. Sojusznik.

Dodam to do listy wyrazów, których używam, żeby cię rozgryźć.”

Wysoki rachunek, jaki wystawia życie w okrutnej i brutalnej rzeczywistości Panem, nie

powinien w sumie dziwić, wszak wokół toczy się wojna. A ponadto takie epatowanie przemocą –

fizyczną i psychiczną – to nie tyle nowość, co raczej jeden z modnych dziś trendów w młodzieżowej

literaturze anglojęzycznej. Jednakże cieszy fakt, że Collins nie bluzga krwią bez sensu. Kiedy

kolejni bohaterowie giną w „Kosogłosie” wręcz masowo, niekiedy w zaskakujących okolicznościach,

aż do samego końca, przychodzi w końcu zrozumienie, że tak naprawdę nikt nie zna swego czasu.

Pewne jest tylko to, że ucieka on nieubłaganie. To refleksja bardzo bliska nie tylko wojennej

rzeczywistości.

„Niektóre drogi trzeba pokonywać samotnie.”

Rysunek 55 - Peeta przed porwaniem przez Kapitol (lewa strona) i po torturach (prawa strona)

Dodatkowo Collins kończy serię tak, że praktycznie nie pozostawia miejsca na jakiekolwiek

dopiski. I bardzo dobrze, bo dzięki temu w ręce czytelnika trafia zgrabna, nie za długa,

trzymająca w nieustannym napięciu, słodko-gorzka historia z porządnym wprowadzeniem

i zakończeniem. A takich dziś mało, stanowczo zbyt mało.

„Nie mogę uwierzyć, że tak normalnie wyglądam na zewnątrz, choć w środku mam

kompletne pobojowisko.”

A propos samego zakończania: niewątpliwie poróżni ono wielu. Będzie mieć

wrogów i wielbicieli, ale na pewno poruszy każdego. Niektórzy będą chcieć więcej, choć wiedzą, że


61

żadnego „więcej” pewnie już nie będzie. Inni po prostu uronią łzę, a jeszcze inni stwierdzą, że jest

banalne. Ale czyż życie to nie właśnie cykl „banałów” podniesionych do rangi sztuki? I za to również

wielki pozytyw dla samego „Kosogłosa”, jak i całej serii, która pozostawia po sobie niezatarte

wrażenie.

Rysunek 56 - Trylogia Collins w specjalnym wydaniu

„Legenda. Rebeliant” Marie Lu

Rysunek 57 - Okładka 1 części "Legendy"


62

Mroczna przyszłość, w której nic nie jest takie, jak się wydaje. Dwa odmienne światy, i dwoje

młodych bohaterów, którzy stają w walce przeciwko sobie. Piętnastoletnia June – geniusz militarny

kontra jej rówieśnik Day – nieuchwytny przestępca. Ich ścieżki krzyżują się. Rozpoczyna się wyścig

na śmierć i życie.

Republika, miejsce niegdyś znane jako zachodnie wybrzeże Stanów Zjednoczonych, jest

uwikłana w wieczną wojnę ze swymi sąsiadami, Koloniami.

Piętnastoletnia June, urodzona w elitarnej rodzinie w jednej z najbogatszych dzielnic

Republiki, jest wojskowym geniuszem. Posłuszna, pełna pasji i oddana ojczyźnie, jest

wychowywana na przyszłą gwiazdę najwyższych kręgów Republiki. Również piętnastoletni Day,

urodzony w slumsach sektora Lake, jest najbardziej poszukiwanym przestępcą Republiki, ale kierujące

nim motywy wcale nie są tak podłe jak by się mogło wydawać.

June jest republikańskim geniuszem, piętnastoletnią dziewczynką, która podczas testu

zwanego Próbą otrzymuje największy możliwy wynik, będąc jednocześnie jedyną taką osobą w całej

Republice. Day natomiast jest przestępcą, którego poszukują wszystkie jednostki władzy, ofiarując

za chłopca niezwykłą sumę pieniędzy. Gdy brat June umiera, a za jego śmierć oskarżony zostaje Day,

June przepełnia chęć zemsty i złapania młodego kryminalisty. Do ich spotkania dochodzi w zasadzie

przypadkowo, co się jednak stanie, gdy oboje odkryją sekret zazdrośnie skrywany przez Republikę?

Zbieg okoliczności sprawia, iż oboje odkrywają prawdę o wydarzeniach, przez które

połączyły się ich losy. Dowiadują się też, że ich ojczyzna gotowa jest sięgnąć po wszelkie dostępne

środki, by zataić sekrety.

Powieść „Rebeliant” – pierwszy tom trylogii – Marie Lu napisała pod wpływem

Wiktora Hugo. Pewnego dnia, oglądając ekranizację Nędzników, zaczęła zastanawiać się nad relacją

między znanym kryminalistą, a detektywem. W ten sposób narodziła się June i Day oraz ich

historia oparta na tej relacji. Oszałamiająca pierwsza powieść Marie Lu, pełna akcji,

napięcia i romansu, bez wątpienia wciągnie i poruszy każdego czytelnika. „Legenda nie

tylko przetrwa szum medialny, ona na niego zasługuje.”


63

Rysunek 58 – Fan art, przedstawiający June i Day'a

Świat przedstawiony przez autorkę jest cudowny i przerażający jednocześnie. Łatwo jednak

można domyślić się, że tak naprawdę władza, wszelkie prawo i zasady przez nią skonstruowane są

zwykłym fałszem, który kontroluje społeczeństwo w niemalże każdej sferze życia.

W większości książek z tego gatunku fabuła budowana jest właśnie w ten sposób, dlatego nie

było dla mnie zaskoczeniem, że Republika ma swój brudny sekret, który nie może ujrzeć

światła dziennego.

„Każdy dzień oznacza nowe dwadzieścia cztery godziny.

Z każdym kolejnym dniem wszystko na nowo staje się możliwe.

Obojętnie, czy żyjesz, czy giniesz, możesz mieć tylko jeden dzień naraz.”

W powieści Marie Lu postacie to istoty zaradne, które potrafią poradzić sobie nawet

w najtrudniejszej sytuacji oraz doskonale wiedzą, jak korzystać z władzy, która znalazła się w ich

rękach (o ile oczywiście są w jej posiadaniu). Muszę przyznać, że autorka ma zadziwiającą tendencję

do uśmiercania swoich bohaterów i najwyraźniej nie boi się usunięcia jakiejś postaci z kart swojej

powieści. Na nieszczęście spotkało to tych bohaterów, których zdążyłam bardzo polubić i to te

momenty sprawiły, że uroniłam kilka niechcianych łez.


64

„Legenda. Wybraniec” Marie Lu

Rysunek 59 - Okładka 2 części "Legendy" June i Day docierają do Patriotów, a na horyzoncie pojawia się szansa uratowania Edena

35.

W zamian za to muszą jednak wypełnić powierzone im zadania, które skupiają się wokół jednej misji -

dokonania zamachu na Andenie, nowym Elektorze Primo, który obejmuje urząd po śmierci ojca.

Jednak zadanie to okazuje się nie być wcale takie łatwe, jak mogłoby się wydawać. Nie wtedy, gdy

dziewczyna po zbliżeniu się do Andena dochodzi do wniosku, że jest on zupełnie inny od

swojego ojca, a uśmiercenie go może nie być najlepszym pomysłem na doprowadzenie

Republiki do porządku. Kto mówi prawdę? I czy motywy Patriotów na pewno są tak szlachetne, jak

mogłoby się wydawać?

„Skręcę kark pierwszemu, który mnie dotknie.”

W „Rebeliancie” brakowało mi jakichkolwiek informacji na temat tego, co stało się z resztą

świata i trochę więcej na temat samej Republiki. Jak to się stało, że doszło do tak wielkich zmian?

Z jakiego powodu ustanowiono Próby? Wszystkie te brakujące informacje autorka

szybko uzupełnia w drugim tomie, podaje konkretne przyczyny

ustanowienia Republiki i przeszłości Stanów Zjednoczonych, wystarczająco wypowiada się również

na temat reszty świata i muszę przyznać, że jestem w stu procentach

usatysfakcjonowana tymi wyjaśnieniami. Teraz zaczynam nawet myśleć, że Marie Lu specjalnie

zachowała je dla siebie, aby zdradzić w odpowiednim do tego momencie.

35

Młodszy brat Day’a


65

„Chcę umykać i chronić się wśród cieni. Tym razem jednak nie cofam się ani o krok. Mam

już dość uciekania.”

O ile w poprzedniej części jeszcze na początku można było wyczuć choć minimalnie

beztroski klimat, jakby słońce nieśmiało wyglądało zza chmur, to w „Wybrańcu” całe

niebo pokryło się deszczowymi, ciemnymi chmurami. Klimat drastycznie się zmienia,

odpowiednio do sytuacji i warunków, w jakich znaleźli się bohaterowie, bo nie są one

ani komfortowe, ani nie powodują uśmiechu na ustach. Przez bardzo długi czas miałam wrażenie, że

ani Day, ani June nie doświadczą chwili, dzięki której będą mogli choć trochę odetchnąć i stanąć

w miejscu - bez ciągłego uciekania, wypełniania powierzonych im zadań i oglądania się za siebie.

Co ciekawe, nawet samo zakończenie o słodko-gorzkim posmaku nie obiecuje im

długiego i szczęśliwego życia.

Jestem pod wrażeniem tego, w jaki sposób autorka przez całą książkę

manipulowała moimi uczuciami. W powieści tworzą się tak naprawdę dwa stronnictwa -

Rebeliantów i Republiki, jednak co się stanie, gdy okaże się, że podział ten wcale nie jest tak

bardzo oczywisty? Non stop zastanawiałam się, komu tak naprawdę można ufać. Czy zabicie

Elektora to dobry wybór? A może kryje się za tym coś więcej? Przyznam szczerze, że

odpowiedzi na te pytania wprawiły mnie w niezły szok, głównie z tego powodu, że rozwikłanie całej

tej sytuacji okazało się zupełnie inne, niż tego oczekiwałam. Nie jest ono co prawda zwalające z nóg,

bo jestem pewna, że znajdą się czytelnicy, którym uda się tego domyślić, jednak ja osobiście byłam

mocno zaskoczona i dziękuję autorce za to, że udało jej się wbić mnie w osłupienie oraz spowodować,

że niektóre sceny czytałam z zapartym tchem.

Bohaterowie dorastają i choć wciąż są w bardzo młodym wieku (Day ma 16 lat, a June 15)

to sytuacja i warunki, w jakich przyszło im żyć zmusza oboje to znacznie

dojrzalszego myślenia i wybiegania myślami w przyszłość w poszukiwaniu konsekwencji. Sam ich

związek zostaje w pewnym stopniu wystawiony na próbę, a między bohaterów wkrada się napięcie.

„Day, ów chłopiec z ulicy, którego całym bogactwem było brudne ubranie i szczerość

w oczach, zawładnął moim sercem. Jest najpiękniejszy na świecie, zarówno ciałem jak i duszą. Jest

srebrnym błyskiem w świecie ciemności. Jest moim światłem.”

Akcja goni akcję, a autorka płynnie przeskakuje pomiędzy kolejnymi wydarzeniami. O ile

bohaterowie nie mają czasu na to, żeby odetchnąć, to i czytelnik nie znajdzie chwili na odpoczynek,

bo „Wybraniec” pełen jest zwrotów akcji i niespodzianek, które potrafią zaskoczyć i nie raz nawet

wbić w fotel. Dzięki temu, gdy zabrałam się za tę książkę, nie odłożyłam ją na półkę do momentu,

w którym nie przewróciłam ostatniej kartki i w efekcie przeczytałam całą powieść za jednym

zamachem. Nie można się dziwić, „Rebeliantem” byłam zachwycona i nie mogłam się doczekać


66

przeczytania drugiej części, po której spodziewałam się naprawdę wiele. Cieszę się, że

autorka sprostała tym wymaganiom, bo teraz z czystą satysfakcją mogę dodać „Wybrańca” na półkę

z ulubionymi książkami.

„Legenda. Patriota” Marie Lu

Rysunek 60 - Okładka 3 części "Legendy" Akcja trylogii toczy się w niedalekiej przyszłości na terenie obecnych

Stanów Zjednoczonych, podzielonych na dwa totalitarne kraje – Republikę oraz Kolonie. Od lat

znajdują się one w stanie permanentnego konfliktu zbrojnego, który zdaje się nie mieć końca.

Obydwie strony chwytają się coraz mniej uczciwych chwytów, m.in. zrywając oficjalne rozejmy

oraz wykorzystując broń biologiczną – śmiertelnego wirusa.

„Czasami słońce zachodzi wcześniej. Nie ma dnia, który trwałby wiecznie.”

Day i June poświęcili wszystko dla siebie i dla Republiki. Po tym, jak Anden został

Elektorem Primo lud Republiki może wreszcie pisać własną historię, która nie będzie opierała się

jedynie na bólu, epidemiach i Próbach. June przestała być detektyw śledczą i teraz szkoli się

na Princeps-Adeptkę, czyli osobę, która znajduje się najbliżej Elektora i doradza mu we wszystkich

wyborach. Day natomiast z najbardziej ściganego przestępcy w całej Republice stał się symbolem

dla ludzi, którzy teraz go uwielbiają i wszyscy urzędnicy muszą liczyć się z jego zdaniem, nawet sam

Elektor Primo, gdyż wie, że wystarczy jedno skinienie palca Daya, by wywołać rewolucję.


67

„Musisz podejmować decyzje , które złamią ci serce. Musisz wygłaszać słowa , które ranią

i oszukują . Musisz robić rzeczy , których nikt nie rozumie. To twój obowiązek.”

Mimo tej sielanki żadne z nich nie jest w stanie przewidzieć tego, co wkrótce się wydarzy.

Okazuje się, że na terenie Kolonii wybuchła prawdziwa epidemia, przez którą ludzie wpadli w panikę.

Władze tego terenu są przekonane, że to Republika rozpyliła szkodliwe bakterie i to przez nich

teraz ludzie chorują. Anden dostaje ultimatum: albo da Koloniom antidotum, albo w ciągu 2

tygodni zaatakują Republikę. Elektor zdaje sobie sprawę z tego, że wojna z Koloniami musiała się

kiedyś wydarzyć i teraz wylatuje razem z June do Ross City na Antarktyce, by znaleźć sojuszników.

Okazuje się, że dla dobra państwa Day będzie musiał poświęcić najważniejszą rzecz,

jaka pozostała w jego życiu, na co absolutnie nie chce się zgodzić. Tymczasem połączone siły

Kolonii i Afryki są już niemal u wrót Republiki.

Rysunek 61 - Elektor Primo i Princeps-adeptka

Tytuł ostatniego tomu nie jest przypadkowy. Day i June za wszelką cenę walczą za swoją

ojczyznę. Zresztą nie tylko oni, w obliczu bezpośredniego zagrożenia przejęcia kraju przez wroga,

do walki stają niemal wszyscy mieszkańcy Republiki. O patriotyzmie mówi się tu głośno i wyraźnie,

co bardzo mi się podoba.

„Miliardy ludzi przychodzą na ten świat i z niego odchodzą - mówi - Ale nigdy nie będzie

drugiej takiej jak ty.”

Autorka utrzymała wysoki poziom poprzednich tomów i po poznaniu „Patrioty” nie

dziwi mnie sukces trylogii. Wpisuje się ona w modny od pewnego czasu nurt młodzieżowych

powieści dystopijnych i na tle wielu innych tego typu pozycji wyróżnia się naprawdę pozytywnie.

Ostatni tom stanowi dobre zwieńczenie trylogii, dlatego serdecznie zachęcam Was do jego lektury.

„Dotykam którejś ze ścian i wyobrażam sobie, że w ten sposób mogę odnaleźć jego życie

oraz jego ciepło. Potem spoglądam ku dachom i nocnemu niebu, gdzie połyskuje kilka bladych

gwiazd. Wydaje mi się, że tam właśnie mogę do go dostrzec. Wyczuwam jego obecność w każdym


68

kamieniu, którego dotknął, w każdej osobie, której pomógł, w każdej ulicy i alejce, którą zmienił

w ciągu ostatnich kilku lat, ponieważ to on jest Republiką, to on jest naszym światłem.”

„Niezgodna” Veronica Roth

Rysunek 62 - Okładka 1 części "Niezgodnej" Bliżej nieokreślona przyszłość. Społeczeństwo, powstałe na ruinach dawnego Chicago,

podzieliło się na 5 frakcji: Altruizm (bezinteresowność), Nieustraszoność (odwagę),

Erudycja (inteligencję), Prawość (szczerość) i Serdeczność (spokój, pokojowe nastawienie). Zadaniem

frakcji jest kultywowanie u ludzi ich pozytywnych cech, zaś eliminowanie tych, które mogą stać się

przyczyną wojen. Ten, kto nie pasuje do żadnej, zostaje uznany za bezfrakcyjnego i wykluczony. Ten,

kto łączy cechy charakteru kilku frakcji, jest Niezgodny – i musi być wyeliminowany. W takim

świecie przyszło żyć Beatrice, 16-letniej nastolatce, która za chwilę stanie się

dorosła i przystąpi do testu przynależności, który zdefiniuje jej predyspozycje do konkretnej frakcji.

Wyniki testu nie są wiążące i nie pozbawiają nikogo możliwości wyboru. Dlatego też Beatrice,

pomimo tego, iż wywodzi się z Altruizmu, decyduje się na wstąpienie do Nieustraszonych. Czy

dziewczyna odnajdzie się w nowym środowisku i czy skrywany przez nią sekret nie przysporzy jej

poważnych kłopotów?

Podczas bardzo burzliwego wprowadzenia, Beatrice przemianowuje się na Tris i walczy o to,

aby dowiedzieć się, kto naprawdę jest jej przyjacielem – i rozpoczyna romans z czasem fascynującym,

a czasem doprowadzającym do białej gorączki chłopakiem, który dopasowuje się do ścieżki życiowej,

którą obrała. Tris kryje także pewien sekret, taki, który ukrywa przed wszystkimi, gdyż


69

została ostrzeżona, że jego ujawnienie może oznaczać śmierć. Odkrywa rosnący w siłę konflikt, który

może zagrażać odkryciem stworzonej przez nią samą idealnej społeczności, w której żyje. Tris

dowiaduje się również, że jej tajemnica może pomóc tym, których kocha… lub zniszczyć ją samą.

Rysunek 63 - Tris i Cztery pierwszy raz się spotykają

„Jestem Niezgodna. I nie można mnie kontrolować.”

Powieść Veroniki Roth czyta się niezwykle szybko i kiedy już zaczniemy lekturę,

to ciężko jest się od niej oderwać, bo trzeba przyznać autorce - dziewczyna posiada całkiem niezły

styl, miewa interesujące pomysły i nie boi się stosować przemocy.

Akcja toczy się przystępnym tempem, ja bynajmniej się nie nudziłam, ale też nie umierałam

z ciekawości i zdziwienia. Było tak normalnie, jak na młodzieżówki przystało. Wątek miłosny jest

całkiem, bądźmy szczerzy, przewidywalny. Mimo to, z zaciśniętymi kciukami, kibicowałam parze

zakochanych i cieszyłam się, gdy oboje występowali w rozdziale.

"Niezgodna" to trochę taka powieść o dojrzewaniu, tyle że w dystopicznym społeczeństwie.

Książka nie wprowadza niczego nowego i oryginalnego do literatury, nie powala nas na kolana. Jest

po prostu kolejnym przyjemnym czytadłem dla młodych czytelniczek, które lubią fantastykę

z wątkiem miłosnym w tle. A ja lubię. Spędziłam kilka miłych godzin w towarzystwie tejże lektury

i nie nudziłam się, wręcz przeciwnie- wciągnęła mnie w takim stopniu, że po prostu musiałam, jak

najszybciej przeczytać kolejne tomy.


70

Rysunek 64 - Beatrice Prior (Shailene Woodley) i Christina (Zoe Kravitz)

„Zbuntowana” Veronica Roth

Rysunek 65 - Okładka 2 części "Niezgodnej" Jeden wybór może cię zniszczyć.

Dzień, w którym Tris dokonała swojego wyboru, porzucając Altruizm dla Nieustraszoności,

zburzył jej świat, pozbawił rodziny, zmusił do ucieczki, ale i połączył z Tobiasem – Nieustraszonym

o stalowych oczach. Jego uczucie pomaga jej przetrwać wśród nieustannej walki, śmierci i krwi.

Tylko on rozumie dręczący ją żal i wyrzuty sumienia. I tylko on zna jej tajemnicę…

„Odkryłam, że ludzie mają wiele warstw tajemnic. Wydaje ci się, że kogoś znasz, że

go rozumiesz, ale jego pobudki zawsze są przed tobą ukryte, schowane w jego sercu. Nigdy ich nie

poznasz, ale czasem postanawiasz zaufać.”


71

Rysunek 66 - Kadr z filmu "Zbuntowana"

Tris opuściła swoją rodzinną frakcję, odeszła od najbliższych, została sama w jednej z grup

społecznych, w której najciężej przeżyć. Determinacja, silna wolna i chęć walki doprowadziły ją

do celu. Dziewczyna zdała wszystkie egzaminy i dostała się do czołówki najlepszych nowicjuszy.

Zakochała się. Poznała wielu przyjaciół. Pięknie, prawda? Jednak wszystko okazało się ulotne.

Pomiędzy frakcjami trwa otwarta wojna. Po czyjej stronie główna bohaterka będzie walczyć? W imię

czego będzie naciskać spust pistoletu?

Rysunek 67 - Finał trylogii "Niezgodna", czyli "Wierna"

Konflikt pomiędzy frakcjami zmienia się w wojnę, łowcy zawzięcie tropią Niezgodnych.

Wśród Nieustraszonych szerzy się zdrada. A Tris staje przed nowym wyborem – jeszcze bardziej

nieuniknionym i jeszcze bardziej dramatycznym. Czy zaryzykuje wszystko, żeby ocalić tych, których

kocha?


72

Rysunek 68 - Dodatek do serii "Niezgodna", "Cztery" opisujący życie Tobiasa przed poznaniem Tris

„-Śpij - szepce - Odpędzę koszmary, jeśli znów się pojawią.

-A jak?

-Pięściami, oczywiście.”

Zbuntowana to drugi tom serii Niezgodna, o której z pewnością każdy słyszał chociaż raz.

Cykl okazał się fenomenem, zafundował sobie nawet ekranizację pod takim samym tytułem.

Pierwsza część zafundowała mi masę wrażeń i zakończenie, które sprawiło, że nie mogłam się oprzeć

i wprost musiałam sięgnąć po kolejny tom. Była to jak najbardziej słuszna decyzja,

bo autorka utrzymała poziom i nie zawiodła, jednak świat przedstawiony przez nią tym razem, nie jest

już tak piękny i ułożony. Tym razem poznajemy bowiem zupełnie inne miejsce, pełne

niebezpieczeństw, wstrząsających obrazów i wydarzeń, które całkowicie zmieniają nasze

dotychczasowe myślenie. Zmiany widoczne są wszędzie, ale tym, co zmieniło się najbardziej są

bohaterowie. Zbuntowaną czyta się szybko, jest sporo akcji, dzięki którym nie czujemy się znudzeni.

„-Nie jestem ważna. Wszyscy sobie beze mnie poradzą.

-Kogo obchodzą wszyscy? Co ze mną? - Spuszcza głowę i chowa ją w dłoniach, zakrywając oczy.

Palce mu drżą.”

Podsumowując: uważam, że "Zbuntowana" to pozycja obowiązkowa dla tych, którzy mają

za sobą lekturę "Niezgodnej". Nie wyobrażam sobie, żeby ktoś, kto przeczytał tom pierwszy, nie

sięgnął po drugi. Ze swojej strony mogę zapewnić Was, że jest to pozycja godna uwagi.

Wciąga czytelnika i budzi w nim ochotę na więcej.

„Ale jak każdy, mają w sobie dobro i zło; ani tylko dobro, ani całkiem zło.”


73

Rysunek 69 - Plakaty filmowe 1 i 2 części "Niezgodnej"

Książki o wampirach

74


„Akademia Wampirów” Richelle Mead

„Akademia Wampirów”

Rysunek 70 - Okładka 1 części "Akademii Wampirów" Tylko najlepszy przyjaciel może ocalić ci życie. Zwłaszcza jeśli twój wróg jest nieśmiertelny…

Akademia wampirów to cykl powieściowy, który pokochały już miliony czytelników. W szkole

imienia świętego Władimira wampiry czystej krwi – moroje – uczą się posługiwać

swoimi nadnaturalnymi darami, a mieszańce – dampiry36

– szkolą się na ich opiekunów i oddanych

strażników. Posępne mury kryją jednak więcej mrocznych tajemnic, niż można by podejrzewać. Lissie

Dragomir, morojce ze szlachetnego rodu, grozi śmiertelne niebezpieczeństwo. Czy dampirka Rose,

połączona z nią telepatyczną więzią, zdoła ochronić przyjaciółkę?

„Mężczyzna musiałby posiąść sztukę czytania w myślach, chcąc tę swoją wybraną

uszczęśliwić.”

36

Pół ludzie, pół Moroje


75

Tytułowa Akademia to placówka imienia Św. Władimira, w której wampiry czystej krwi -

moroje - uczą się panowania nad swoimi darami. Dampiry, czyli mieszańce wampirów z ludźmi, uczą

się z kolei technik walki, które pozwolą im zostać Strażnikami -

niezrównanymi obrońcami morojów przed strzygami - upadłymi wampirami, które dobrowolnie

pozbawiły się życia, aby stać się niemal niepokonanymi.

„Ludzie, którzy są szaleni rzadko zastanawiają się nad tym, czy są szaleni.”

Bohaterkami powieści są dwie przyjaciółki, które łączy pewna wyjątkowa więź. Lissa,

pochodząca z arystokratycznego rodu Dragomir, jest morojką, a zarazem księżniczką, która nie

posługuje się żadnym ze znanych żywiołów, ale skrywa tajemnicę, której ujawnienie groziłoby jej

nawet utratą życia. Z tego też względu Rose Hathaway, jej najlepsza przyjaciółka, chroni dziewczynę

ponad wszystko. Ich więź jest niemal namacalna i stanowi jeden z najlepszych elementów fabuły.

Nawet po kłótni Rose odczuwa wyraźną troskę o losy Lissy, dlatego ta przyjaźń jest tak

wyjątkowa i aż miło na nią popatrzeć.

„Dawno temu zawarłam układ z Bogiem. Obiecałam mu wiarę, pod warunkiem, że

pozwoli mi pospać dłużej w niedzielne poranki.”

Opowieść zaczyna się w miejscu, do którego Rose i Lissa uciekły przed niebezpieczeństwem

grożącym morojce, potem zaś aż do końca dzieje się w Akademii. Rose tylko cudem

uniknęła wyrzucenia ze szkoły, po czym podjęła od nowa szkolenie na Strażnika, aby

w przyszłości stać się obrończynią Lissy. Jej mentorem został młody, zdolny i - jakżeby inaczej -

przystojny Strażnik, Dymitr Bielikow, z którym wspólne treningi przynoszą Rose satysfakcję,

a z czasem przeradzają się w coś więcej. W Akademii nie ma jednak mowy o zawracaniu sobie głowy

takimi "głupotami", bo na jej terenie zaczynają się dziać różne, dziwne rzeczy i wszystko wskazuje

na to, że Wasylisie Dragomir znów grozi śmiertelne niebezpieczeństwo.

„Dymitr szedł przodem. Nagle przyszło mi do głowy, że nie mogę zmarnować takiej okazji.

Jednym susem skoczyłam mu na plecy, dokładnie tak, jak mnie uczył. Nie przewidział ataku.

A jednak wykonał błyskawiczny obrót, chwycił mnie w locie jak piórko i rzucił na ziemię. Jęknęłam

pod ciężarem jego ciała.

-Przecież nie popełniłam błędu!

Strażnik unieruchomił moje nadgarstki. Jego oczy znalazły się na wysokości moich. Nie dostrzegłam

w nich zwykłej surowości i powagi. Był wyraźnie ubawiony.

-Zdradził cię okrzyk wojenny. Następnym razem postaraj się milczeć.”

Muszę przyznać, że nie spodziewałam się, że aż tak entuzjastycznie przyjmę tę książkę.

Sądziłam, że będzie dobra, podczas gdy okazało się, że zasługuje na wyższą ocenę. Przede wszystkim

"Akademia Wampirów" napisana jest nieskomplikowanym, łatwym w odbiorze językiem - Richelle


76

Mead układa zdania w sposób jasny i klarowny, a polskie tłumaczenie jest na tyle wierne i poprawne,

by całość czytało się z niezakłamaną przyjemnością. Potrzebowałam zaledwie kilku godzin, by

książkę ukończyć, a powodem tego nie był wyłącznie prosty przekaz tekstu, ale i wciągająca akcja,

która w równym tempie zmierzała ku punktowi kulminacyjnemu, skutecznie trzymając mnie

w napięciu.

Rysunek 71 - Rosemarie i Dymitr

Wszyscy bohaterowie są niezwykle wiarygodni, a więc nie budzą moich zastrzeżeń. Cieszy

mnie to, że Lissa nie jest kalką Rose i na odwrót, gdyż bardzo sobie cenię indywidualności i coś,

co odróżnia jednego bohatera od drugiego. Również Dymitr podbił moje serce, głównie swoją pozorną

niedostępnością, profesjonalizmem i nierzucaniem się w oczy. Jest to jedna z ciekawszych

postaci z kręgu wampirów.

Akademia wampirów jest książką, która bardzo wiele mówi na temat przyjaźni.

Obserwujemy, że dla dwóch głównych bohaterek: Rose i Lissy nie miało znaczenie, że należą

do dwóch klas społecznych. Swoją drogą tego typu zależność wśród dampirów i morojów jest

bardzo przydatna. W końcu dużo łatwiej jest ochronić kogoś znając go bardzo dobrze i odczuć

zbliżające się niebezpieczeństwo w odpowiednim momencie. Oczywiście zaistniałe sytuacje mają też

swoje minusy. W tej części sagi naprawdę wielkie wrażenie zrobiła na mnie strażniczka,

która wielokrotnie naraziła swoje życie, by tylko uratować osobę bliską jej sercu. Wielka szkoda, że

miłość jej i Dymitra na chwilę obecną nie ma racji bytu i nie zapowiada się, by coś w tej

kwestii miałoby ulec zmianie. Postać strażnika akademii jakim był Dymitr zaimponowała mi.

Szczerze mówiąc o takiego faceta w obecnych czasach naprawdę trudno.

„Największe rewolucje odbywają się w ciszy i w cieniu.”


77

„W Szponach Mrozu”

Rysunek 72 - Okładka 2 części "Akademii Wampirów" „Nazywam się Rose Hathaway. Mam siedemnaście lat i szkolę się w ochronie

wampirów i zabijaniu strzyg. Jestem beznadziejnie zakochana w niewłaściwym mężczyźnie,

a moja najlepsza przyjaciółka wykazuje zdolności magiczne, które mogą doprowadzić ją do obłędu.

Cóż, nikt nie powiedział, że szkoła średnia to bułka z masłem.”

Zuchwały atak strzyg na szanowaną rodzinę morojów wstrząsnął uczniami Akademii.

Nadchodzi przerwa świąteczna i by zapomnieć o tragedii, wszyscy wyruszają do luksusowego kurortu

narciarskiego. Rose jednak trudno myśleć o wakacjach.

Do grona nauczycieli dołączyła legendarna strażniczka, jej matka. Na domiar złego Dymitr interesuje

się inną kobietą, Mason37

nie ukrywa, że z chęcią zamieniłby przyjaźń na coś więcej, a tajemniczy

i arogancki nieznajomy Adrian wpada na dziewczynę częściej, niżby sobie życzyła. Pośród sennych

zimowych krajobrazów kryje się jednak niebezpieczeństwo. Czy Rose zdoła w porę je dostrzec?

„Pomyślałam, że nie można się zmusić do miłości. Albo jest, albo jej nie ma. Jeśli nie,

trzeba umieć się do tego przyznać. A kiedy się kogoś kocha, należy robić wszystko, żeby ten ktoś był

szczęśliwy.”

37

Przyjaciel Rose


78

Rysunek 73 - Idealny kandydat do roli Adriana, według wszystkich fanów serii

W Akademii świętego Władimira panuje ponura atmosfera. Złowrogie strzygi we współpracy

z ludźmi atakują kolejne rodziny królewskie morojów. Dodatkowo w szkole pojawia się

ciotka Christiana, która podczas nadarzającej się okazji wygłasza swoje zdanie na temat

uczestnictwa wampirów - u boku swoich strażników - w walce ze złem. Dla głównej

bohaterki Tasza Ozera była osobą sympatyczną i odważną, jednak nie zmieniało to faktu, że Rose

strasznie zazdrościła jej licznych chwil spędzanych z Dymitrem. Chcąc zapomnieć o nieszczęśliwiej

miłości dampirka szuka pocieszenia w ramionach swojego przyjaciela. Ostatecznie chce wyjawić

chłopakowi prawdę, jednak jest za późno. Mason umiera z rąk potwornej strzygi podczas

zaplanowanej przez siebie i znajomych akcji.

„Miałam podbite oko. Koszmarne podbite oko. I moja matka mi to zrobiła.”

Akcja rozgrywa się w grudniu, kilka tygodni po wydarzeniach z pierwszej części.

Lissa i Christian są w sobie szaleńczo zakochani, co przyprawia Rose o mdłości. Sama Rose jest

nieszczęśliwie zakochana w Dymitrze, który przez swój wiek, status i zaplanowaną przyszłość, nie

może być ze swoją uczennicą. Nauczyciel zabiera Rosemarie na specjalny egzamin

do jednego z najlepszych i sławnych strażników, który zabił w swoim życiu kilkadziesiąt strzyg.

Na miejscu okazuje się, że ów strażnik plus trzech innych

oraz cała arystokratyczna rodzina została wybita. Rose jest przerażona ogromem rzezi na morojach

i dampirach. Postanawia jeszcze bardziej przyłożyć się do szkolenia, jednak obraz,

jakiego była świadkiem, cały czas siedzi w jej głowie. Na domiar złego, do Akademii przybywa kilku

strażników – dampirów, aby opowiedzieć studentom jak wygląda teoria w praktyce. Jedną ze

strażniczek jest matka głównej bohaterki, która porzuciła swoją kilkuletnią córkę, aby poświęcić się

roli strażniczki. Przybycie matki do Akademii, dolewa oliwy do ognia i Rosemarie

rozpoczyna „pyskówkę” na zajęciach, co owocuje wywaleniem jej z klasy.


79

„Byłam zaskoczona, gdy drzwi otworzyły się kilka minut później. Kiedy odwróciłam się,

byłam jeszcze bardziej zaskoczona widząc Dymitra. Moje serce odrobinę zatrzepotało i odwróciłam

się od niego, niepewna co o tym myśleć. Jego buty skrzypiały na śniegu, gdy podchodził do miejsca,

gdzie siedziałam. Chwilę później, zdjął swój długi płaszcz i okrył nim moje ramiona.”

Muszę powiedzieć, że po przeczytaniu tej lektury czułam pewnego rodzaju niedosyt.

Książka już dawno skończyła się, a ja mogłabym ją czytać i czytać.

Duże wrażenie zrobiły na mnie relacje Rose z matką, która pojawiła się w szkole wraz ze

swoim podopiecznym. Początkowo kobieta była względem swojej córki oschła i surowa, jednak

ostatecznie okazało się, że wszystko to co powiedziała młodej dampirce wygłoszone zostało dla jej

dobra. Pani Hathaway nie chciała bowiem, by jej jedyne dziecko popełniło te same błędy co ona.

„-Bielikow jest chorym, złym człowiekiem, który powinien zostać wrzucony do dołu

wściekłych żmij za wielkie przestępstwo, które popełnił dziś rano przeciwko tobie.

-Dziękuję. - powiedziałam sztywno. Potem pomyślałam. -Żmije mogą być wściekłe?”

"W szponach mrozu" podobnie, jak poprzednia część „Akademii Wampirów”

została napisana prostym językiem i moim zdaniem nadaję się na lekturę nie tylko dla młodzieży.

Obiektywnie rzecz biorąc jest to chyba najlepsza saga o wampirach, z którą możemy spotkać się

na dzień dzisiejszy.

Rosemarie będzie musiała radzić sobie z zaistniałą sytuacją: powrót matki po pięciu latach,

Lissa spędzająca więcej czasu z Christianem, brak zainteresowania ze strony Dymitra i zazdrość

o niego, kiedy zaczyna coraz częściej spotykać się z ciotką Christiana, masowe ataki strzyg na rodziny

królewskie oraz fakt, że Mason jest w niej zakochany, a ona nie potrafi odwzajemnić tego uczucia. Nie

ma tego złego, co by na dobre nie wyszło, bo zaraz po świętach bożonarodzeniowych, wszyscy

uczniowie wyjeżdżają na ferie w góry.

„-Ja chcę tylko wyrazić swoje wnętrze.

-Oh, Roza... - westchnął, a mnie przeszedł przyjemny dreszcz. „Roza” to moje imię w języku

rosyjskim. Rzadko go używał. - Wyrażasz siebie bardziej niż ktokolwiek inny, kogo znam.”

Zakończenie książki nie jest otwarte (tak jak w pierwszej części), dzięki czemu,

można bez problemu czekać na dalsze losy Rose, Lissy i Dymitra. Wyszedł na jaw sekret Adriana,

Lissa i Christian przeszli przez pierwszą kłótnię, a Rose i chłopak jej przyjaciółki, spędzili trochę

czasu sam na sam - wbrew woli każdego z nich.

„-Gdzie idziesz? - zapytał.

-Złamać komuś serce. - odparłam.”


80

”Pocałunek Cienia”

Rysunek 74 - Okładka 3 części "Akademii Wampirów" W Akademii nadszedł czas, w którym dampiry najstarszego roku rozpoczęły

sześciotygodniowe zajęcia polowe. Miały one na celu sprawdzenie umiejętności jakie

posiedli kandydaci na strażników podczas swojej nauki w szkole. W tym calu zostali im

przydzieleni moroje, których od tej pory mieli nie odstępować nawet na krok przez dwadzieścia cztery

godziny na dobę, sześć dni w tygodniu. Wampiry uczestniczyły w tym czasie w swoich zajęciach,

natomiast nauczyciele i instruktorzy pozowali ataki na podopiecznych dampirów.

„Wolność, pomyślałam. To był jedyny prezent, na który czekałam. Wolność

w podejmowaniu własnych wyborów. Wolność w kochaniu tego, kogo chciałam.”

Po śmierci Masona na nieszczęście Rose przyjaciel zaczął jej się objawiać

w postaci smutnego i niewyraźnego ducha. Dziewczyna mimo swojego niepokoju

postanowiła utrzymać ten fakt w sekrecie. Obawiała się tego, że opiekunowie mogliby uznać ją

za wariatkę, więc wolała milczeć. Dużym ciosem dla Panny Hathaway było również przydzielenie jej

do ćwiczeń polowych Christiana. Nie miała do chłopaka większych zastrzeżeń, jednak myślała, że

skoro po ukończeniu szkoły miała zostać oficjalną strażniczką Lissy to zostanie jej

ona przypisana także do ćwiczeń. Na domiar złego okazuje się, że w najbliższym czasie na dworze

królowej odbędzie się proces Wiktora Daszkowa. Człowieka, który w niedalekiej

przeszłości przetrzymywał księżniczkę i przy pomocy tortur zmuszał ją do uzdrawiania swojej osoby.


81

Dzięki wstawiennictwu Adriana przyjaciółkom udaje się uczestniczyć w rozprawie, od której może

zależeć całe ich dalsze życie. W końcu mężczyzna jako jedyny zna prawdę dotyczącą prawdziwych

relacji Rose i jej mentora. Czy w towarzystwie królowej wysoko urodzony moroj wykorzysta swoją

wiedzę, by pogrążyć dwójkę zakochanych w sobie dampirów? A jeśli tak, to czy zostaną

oni pociągnięci do odpowiedzialni i zostaną w związku z tym rozdzieleni?

„-O mój Boże-powiedział.- Uprzejme słowo od Rose Hathaway. Mogę umrzeć

jako szczęśliwy człowiek.”

"Pocałunek Cienia" jest trzecią częścią serii autorstwa Richelle Mead. Zawsze kiedy czytam

jej książkę myślę, że już lepsza być nie może. No cóż, chyba jednak może.

„-Słuchaj, Rose. Nie musisz być cały czas trudna do zdobycia. Ty już mnie zdobyłaś.”

"Pocałunek cienia" jest książką, która trzyma w napięciu już od pierwszych stron.

To zadziwiające, jak łatwo przyszło mi się wczuć w rolę głównej bohaterki. Po raz kolejny

obserwowałam więź łączącą ją z Wasylisą i nie mogłam nadziwić się temu, do czego też zdolni są

przyjaciele by tylko uchronić przed złem najbliższe swojemu sercu osoby...

„Możesz być otoczona przez chmury, ale zawsze będziesz dla mnie jak słońce.”

Jeszcze do tej pory nie mogę pozbierać się po przeczytaniu tej lektury. Niesamowite jest, jak

z biegiem trwania książki obserwujemy zmiany zachodzące w Rosemarie. Z impulsywnej

nastolatki przeistacza się z dorosłą kobietę, dla której najważniejsze jest dobro innych. Duże wrażenie

zrobiły na mnie momenty, w których dampirka przejmowała od Lissy złą energię związaną z jej darem

ducha. Mimo, że doskonale znała konsekwencję takiego postępowania - nie cofnęła się przed niczym.

Dziewczyna obawiała się, iż podobnie, jak strażniczka świętego Władimira -

Anna pewnego dnia oszaleje i zginie śmiercią samobójczą, jednak nie poddawała się. Zdawała sobie

sprawę, że jedynym wyjściem z sytuacji jest zaprzestanie przez Lissę praktyk, jednak nie

chciała odbierać przyjaciółce przyjemności związanych z odzyskaniem mocy.

„Życie i śmierć przeplatają się ze sobą. Żyliśmy, nie wiedząc, co się wydarzy, kto i kiedy

odejdzie z tego świata.”

Rose jest już osobą, od której możemy nauczyć się bardzo wiele. Także miłość jaką darzą się

wraz z Dymitrem przyprawia czytelników o przyjemne dreszcze, a nawet lekką zazdrość. Niezwykłym

doświadczeniem jest obserwowanie tej dwójki oraz kwitnącego w nich uczucia. Mentor jest dla swojej

uczennicy kimś więcej, niż tylko nauczycielem. Jest dla niej kimś na wzór idola. Wie, że może liczyć

na Bielikowa o każdej porze dnia i nocy. Zrobi wszystko co w jej mocy, aby i on mógł na niej

polegać. To właśnie jest jeden z moich ulubionych wątków w książce. Dopełnia całość tworząc jedną

z najlepszych powieści wśród literatury młodzieżowej.


82

„Przysięga Krwi”

Rysunek 75 - Okładka 4 części "Akademii Wampirów"

„Są dni, kiedy budzę się z nadzieją, że wszystko, co ostatnio zaszło, to tylko sen. Jestem

Śpiącą Królewną, a koszmar, jaki przeżywam, lada moment się rozwieje i będę mogła poślubić

ukochanego księcia, a potem żyć z nim długo i szczęśliwie. Tymczasem nic w mojej najbliższej

przyszłości nie zapowiada szczęśliwego zakończenia. Książę? Cóż, to długa historia. Mężczyzna,

którego kochałam, przemienił się w wampira, a dokładnie w strzygę.”

Niedawny atak na Akademię Świętego Władimira zatrząsnął całym światem morojów. Wielu

zginęło. Ale los niektórych uprowadzonych okazał się gorszy niż śmierć.

Szyję Rose zdobi teraz tatuaż38

doświadczonej zabójczyni strzyg. Ona myśli jednak

tylko o Dymitrze Bielikowie. Musi zawędrować na koniec świata, żeby go odnaleźć i dotrzymać

złożonej mu przysięgi. Nie wie jednak, czy ukochany nadal pragnie, by go ocaliła. Czy znajdzie

w sobie siłę, by zabić Dymitra? A może poświęci samą siebie w imię wiecznej miłości? Jak pod jej

nieobecność poradzi sobie Lissa?

„-Po co tu przyjechałaś? - spytał w końcu.

-Bo uderzyłeś mnie w głowę i przywiozłeś siłą. - Skoro miałam zginąć, to przynajmniej z klasą.”

38

Znaki molnija - małe tatuaże w kształcie błyskawicy wytatuowane na karku, które otrzymują

dampiry za pokonanie strzygi.


83

O tym, że "Akademia Wampirów" pióra Richelle Mead to jedna z moich ulubionych

serii wiedziałam od chwili gdy sięgnęłam po część pierwszą. Teraz, po przeczytaniu czwartej, z całą

mocą mogę stwierdzić, że to najlepsza seria w typie Paranormal Romance jaką ostatnio czytałam.

W tej części, poznajemy inną Rose- nie jest już zagubioną nastolatką, lecz niemalże dorosłą

kobietą. Jej szyję zdobi tatuaż doświadczonej zabójczyni strzyga sama Rose stała się osobą bardziej

zdecydowaną, pewną siebie. W "Przysiędze Krwi" zagłębiamy się o wiele bardziej w uczucia głównej

bohaterki i emocje które jej towarzyszą. Odnalezienie i zabicie ukochanego -

Dymitra Bielikowa z pewnością nie jest dla dziewczyny łatwe. Rose wyrusza w niebezpieczną podróż,

w poszukiwaniu strażnika, którego duszę chcę uwolnić; wie bowiem, że tego pragnąłby dla siebie

Dymitr. Nie wie jednak, czy poradzi sobie z tym zadaniem. Czy znajdzie w sobie siłę, by srebrnym

sztyletem zadać śmiertelny cios ukochanemu?

W trakcie wyprawy, poznajemy nowych, mniej lub bardziej ważnych bohaterów. Do tych

ważniejszych należy zdecydowanie Sydney-alchemiczka, a do tego fanatyczka religijna, która tak

bardzo różni się od Rose; zarówno charakterem jak i wyglądem. Przypuszczam, że wątek Sydney

zostanie rozwinięty w kolejnych częściach, bo postać ta ma dla książki duże znaczenie. Poznajemy

również grupę zabójców strzyg, obierających wolny tryb życia, które polega na podróżowaniu

po świecie i wyłapywaniu tych stworzeń. Rose odnajduje rodzinę Bielikowów,

która z miejsca przypada jej do gustu. Poznajemy matkę, babcię, siostry Dymitra ,oraz wiele osób

z ich sąsiedztwa- w tym osób mających duże znaczenie dla Rose bo obdarzonych mocą

ducha i Pocałunkiem Cienia. Sam Dymitr, nie jest już ujmującym mężczyzną-strażnikiem

w Akademii, lecz bestią, nieludzkim stworzeniem. Widać, że nie kocha już Rose tak, jak wtedy gdy

był człowiekiem, lecz kieruje nim jedynie fizyczne pożądanie.

„Wypaliłaś mi ślad w umyśle na zawsze. Nie ma na tym świecie niczego,

niczego co mogłoby to kiedykolwiek zmienić.”

W czasie trwania misji, Rose wykorzystuje telepatyczną więź z najdroższą przyjaciółką

Lissą, dzięki czemu wie co dzieje się z dziewczyną. Lissa, pod nieobecność Rose bardzo się zmienia;

główna bohaterka nie wie jednak, że w Akademii Świętego Władimira przebywa ktoś

bardzo niebezpieczny i chcący skrzywdzić jej najbliższych. W tej części, niewiele słyszymy

o Adrianie Iwaszkowie; zepsutym, nieprzyzwoicie bogatym moroju z królewskiego rodu. Jego postać

przewija się jednak w życiu Lissy, chociażby z powodu, że on również włada żywiołem ducha.

Zaskoczyła mnie jego zmiana – stał się poważniejszy, rozsądniejszy. Wykazywał opiekuńcze, nie

romantyczne instynkty wobec nieznajomej, czternastoletniej dziewczynki, odwiedzał ukochaną Rose

w snach, gdzie wielokrotnie zaskakiwał ją opanowaniem i dobrymi radami.


84

Akcja pędzi w szybkim tempie, co sprawia, że nie nudzimy się przy lekturze. Nie

ma momentów nudy, nie ma również przeciągania historii na siłę, byleby miała jak najwięcej stron.

Jest treściwie, co nie znaczy krótko-właśnie tak, jak powinno być.

Emocje towarzyszące mi przy czytaniu tej książki, są właściwie nie do opisania. Czytając

"Przysięgę Krwi" miałam wrażenie, że istnieje tylko ja i książka, nic innego się nie liczy. Byłam

całkowicie zatracona w innym świecie i nie zdawałam sobie sprawy z tego co się ze mną dzieje.

Żyłam, czułam i oddychałam razem z bohaterami.

Rysunek 76 - Tatiana, królowa Moroi

„Akademia Wampirów” jest serią niezaprzeczalnie niezwykłą. Obecnie mamy przesyt

książek o podobnej tematyce, a powieści z motywem wampirów pojawiają się na półkach niemal

każdej księgarni. Seria o dampirce Rose Zawiera głębszą treść, sens, pojawiają się również

odniesienia do klasycznych wampirów.

„-Musimy być razem - nalegał.

-Dlaczego?- spytałam miękko.

Usłyszał, choć gniewne podmuchy wiatru zagłuszyły moje słowa.

-Bo cię pragnę.

Posłałam mu smutny uśmiech, zastanawiając się, czy spotkamy się jeszcze w krainie zmarłych.

-Zła odpowiedź - odparłam. Spojrzałam mu w oczy.

-Zawsze będę cię kochać - szepnęłam, po czym wbiłam ostrze w jego pierś. Dymitr przestał walczyć.

Patrzył na mnie z niedowierzaniem, otworzył usta, prawie się uśmiechnął, chociaż widziałam ból

na jego twarzy.

-Ja powinienem był to powiedzieć... – wyszeptał.”


85

„W Mocy Ducha”

Rysunek 77 - Okładka 5 części "Akademii Wampirów"

Losy bohaterów Akademii Wampirów są bliskie mojemu sercu już od pierwszego tomu. Już

wtedy głośno dopingowałam Rose i innym, by pewnego pięknego dnia rozprawili się raz na zawsze

z prześladującymi morojów strzygami. Czytanie tej serii kosztowało mnie wiele nerwów, które odbiły

się rykoszetem na osobach z mojego otoczenia. Nie mniej jednak cieszę się, że

do zakończenia serii pozostał mi jeszcze jeden tom. Z całą pewnością bez łez się nie obejdzie.

Mijają tygodnie, a Rose ciągle otrzymuje listy od Dymitra. Za każdym razem informuje ją

o tym, iż jest przez niego pilnowana i w odpowiednim czasie zginie z jego rąk. Tymczasem

główna bohaterka nie poddaje się. Z dnia na dzień coraz bardziej udoskonala plan odnalezienia osoby,

która pomoże jej znaleźć sposób na ponowną transformację ukochanego. W tym celu

wraz z przyjaciółmi wyrusza ona na podbój pilnie strzeżonego więzienia, w którym odsiaduje wyrok

jeden z najniebezpieczniejszych przestępców. Czy Rosemarie uda się osiągnąć swój cel? Jak potoczą

się losy początkującej strażniczki?

"W Mocy Ducha" jest książką, która trzyma w napięciu już od pierwszych stron.

To zadziwiające, jak łatwo przyszło mi się wczuć w rolę głównej bohaterki. Po raz kolejny

obserwowałam więź łączącą ją z Wasylisą i nie mogłam nadziwić się temu, do czego też zdolni są

przyjaciele byleby tylko uchronić przed złem najbliższe swojemu sercu osoby. Podczas

czytania lektury wzruszyłam się nie raz, ani nie dwa.


86

„Na Syberii usłyszałam, że istnieje sposób, aby przywrócić Dymitra do dawnej

postaci dampira. Niestety, jedyną osobą, która mogła nam pomóc, był przestępca. Nie byle

jaki przestępca, bo sam Wiktor Daszkow. Moroj królewskiego rodu, który kiedyś torturował Lissę.

Zamierzałyśmy uwolnić śmiertelnego wroga.”

Po straceńczej wyprawie na Syberię Rosę Hathaway wróciła do domu,

do Akademii Świętego Władimira. Czekają ją końcowe egzaminy i życie

poza bezpiecznymi murami szkoły. Tego od zawsze pragnęła, ale trudno jej się cieszyć ze

świadomością, że on gdzieś tam jest. Dymitr, którego niegdyś kochała i którego nie zdołała zabić.

Dziewczyna nie może też zapomnieć, że istnieje sposób, by pomóc ukochanemu. Jednak wiąże się on

z podjęciem straszliwego ryzyka. Czy za miłość warto zapłacić każdą cenę?

Rysunek 78 - Okładka finału "Akademii Wampirów"

Rysunek 79 - Seria "Kroniki Krwi", autorstwa Richelle Mead


87

„Błękitnokrwiści” Melissa de la Cruz

„Błękitnokrwiści”

Rysunek 80 - Okładka 1 części "Błękitnokrwistych" Wampirów nie ma wśród nas, nie łudźmy się. Tych, w których żyłach dosłownie płynie

błękitna krew, nie należy szukać na jakiejś prowincji, w cieniu, kryjących się w mrokach nocy.

Oni żyją w świetle - świetle jupiterów i fleszy, błyszcząc w najwyższych kręgach towarzyskich

Nowego Jorku!

Takie właśnie życie prowadzą szkolni koledzy piętnastoletniej Schuyler Van Alen, uczennicy

elitarnego liceum Duchesne. Jej samej nie interesuje to w najmniejszym stopniu, nie tylko dlatego, że

Van Alenowie są biedniejsi. Schuyler nie bawi dzielenie życia między butiki, pokazy mody

i snobistyczne nocne kluby. Woli spędzać czas ze swoimi oddanymi przyjaciółmi, Oliverem

i Dylanem, niż wkupywać się w łaski "szkolnej królowej", Mimi Force. Jednak, jak nietrudno się

domyślić, już niedługo jej życie gwałtownie się zmieni: ona także nie jest "zwykłym człowiekiem",

ale jedną z tych, których skomplikowana historia sięga tysięcy lat wstecz.

Dla najmłodszego pokolenia błękitnokrwistych rozpoczynają się "wieczorne lata" - okres

dorastania i poznawania swojej mocy. Są potężni, są nieśmiertelni, ludzie nie mogą im zagrozić. Więc

dlaczego jedno z nich ginie tragicznie? Dlaczego, choć to nie pierwszy taki przypadek, starsi nie

zamierzają niczego robić? Co takiego jest dostatecznie potężne, by polować na wampiry?


88

Tylko niepokorna Schuyler ma dość siły woli, by zadać te pytania i dążyć do prawdy, która może

okazać się straszniejsza, niż przypuszcza.

„-Czerń jest kolorem nocy - mruknął Charles. -Biel jest prawdziwym kolorem śmierci.”

Pierwszy tom cyklu „Błękitnokrwiści” zaledwie wprowadza czytelników w złożony świat,

łącząc barwną i atrakcyjną teraźniejszość z zawikłaną i mroczną przeszłością. To pełne humoru,

ocierające się o satyrę zestawienie powieści obyczajowej, romansu i horroru

z pięknymi nieśmiertelnymi w rolach głównych.

Błękitnokrwiści to idealna propozycja dla wszystkich, którzy oczekują czegoś więcej, niż

tylko "kolejnego powieścidła o wampirach". W końcu Dracula nigdy nie paradował w szpilkach od

Jimmy'ego Choo!

Rysunek 81 - Okładki "Błękitnokrwistych" w różnych krajach świata

Melissa de la Cruz stworzyła oryginalną wizję wampiryzmu, w której wiedzę,

wspomnienia i świadomość dziedziczy się poprzez krew. Jednocześnie wampiry tworzą doskonale

sformalizowaną organizację, która jest odpowiedzialna za mity, jakie ludzie znają o wampirach.

Czytelnik poznaje treść książki z kilku punktów widzenia, zależnie od bohatera, któremu towarzyszy.

Postacie zbudowane są kontrastowo, prezentując różnorodne typy osobowości. Można tu znaleźć

wiele wątków: miłość czystą i zakazaną, zdradę, spiski, plany wewnątrz planów, tajemnicze

zagrożenia, zabójstwa.

Książkę charakteryzuje wysoka estetyka wydania. Począwszy od magnetycznej okładki,

przedstawiające postać z hipnotycznym spojrzeniem na tle panoramy Nowego Yorku, po stylizowany,

wycieniowany tekst na pierwszej stronie. W dolnych rogach stron, oprócz numerów, czytelnicy

znajdą naszkicowaną różę wraz z pnączem. W środku książki znajdują się kartki stylizowane na stary

i zniszczony pamiętnik.


89

„Maskarada”

Rysunek 82 - Okładka 2 części "Błękitnokrwistych" Wenecja. Miasto masek i złudzeń - miejsce historycznie związane z wampirami. To tutaj

przyjeżdża Schuyler, by odszukać swego dziadka, Lawrence'a. Dziewczyna wierzy, że właśnie on

będzie w stanie udzielić jej wyjaśnień na temat srebrnokrwistych, dzieci Lucyfera, mitycznych istot,

które polują na młode wampiry. Ale miasto jest pełne ludzi, a Lawrence wcale nie chce być

odnaleziony. Dzięki zbiegom okoliczności lub planowym, aczkolwiek bardzo tajemniczym działaniom

udaje jej się go odnaleźć. Pierwsze rozmowy nie są jednakże wcale obiecujące.

W tym samym czasie na Manhattanie trwają przygotowania do legendarnego Balu Czterystu,

najbardziej prestiżowej i eleganckiej fety przeznaczonej tylko dla wybrańców. Jednocześnie młodzież

marzy aby zostać zaproszona na drugi bal organizowany przez Mimi w modnej i elitarnej świątyni. Jej

wysiłki skupione są wokół Jacka, który mimo łączącej ich więzi oddala się coraz bardziej od

swojego przeznaczenia. Schuyler także nie pozostaje obojętna, chociaż obiecała sama sobie nigdy

więcej nie ufać sercu. Nie zauważa nawet nowej osoby, wokół której żywo kręci się życie towarzyskie

szkoły Duchesne. Kingsley wydaje się bardzo zainteresowany i piękną Mimi, jak również Bliss

nękaną potwornymi i niezrozumiałymi koszmarami i wizjami. Zazdrość popycha ludzi do różnych

czynów, Mimi tymczasem daje się omotać czarnej magii i urokowi pięknego Martina. Jej celem jest

zniszczenie Schuyler. Z odmętów samego piekła powstaje Srebrnokrwisty, który dopuszcza się

brutalnego mordu na starszyźnie. Winą zostaje obarczona Mimi, tym samym jej ojciec, stojący

na czele Rady zostaje odsunięty od władzy. Jego miejsce zajmuje Lawrence, który postanowił

powrócić do świata Błękitnokrwistych i objąć opieką swoją wnuczkę. Tej walki jednak nie udaje mu

się wygrać, gdyż takie same prawa rości sobie jej wuj, a zarazem opiekun


90

Aniołów Śmierci i Zniszczenia. Mimi czeka egzekucja, a pomóc jej może tylko Schuyler. To od jej

decyzji i siły zależy przyszłość dziewczyny, która poprzysięgła jej śmierć.

„To nie ciebie nienawidzi, Schuyler, tylko mnie. po prostu skierowała wściekłość

na zewnątrz, ponieważ nie potrafi znienawidzić kogoś, kogo kocha. A nienawidzi mnie za to,

co zrobiłem - za to, że cię pokochałem.”

Gdy ludzie wampiry się w podziemiach, do których nie dociera światło, trudno ocenić,

kto jest przyjacielem, a kto wrogiem. Zwłaszcza mężczyźni, odziani w jednakowe smokingi,

z twarzami zasłoniętymi przez podobne do siebie maski, mogą udawać, grać, kłamać.

Kolejny tom serii utrzymuje barwny i tajemniczy klimat opowieści o elicie Nowego Jorku,

istotach nieśmiertelnych i potężnych, żyjących w zbytku i luksusie. Jednakże bogactwo i wystawność

życia zostały tutaj nieco stonowane, przesunięte na dalszy plan wydarzeń, w które wkrada się intryga,

tajemnica i magia. Bohaterowie przywdziewają maski, które nie tylko są częścią balowego stroju, ale

także ich życia. Skrywane tajemnice, coraz bardziej intrygujący związek wampirów i aniołów, emocje

i koszmary wzajemnie się przenikają i tworzą welon, który niczym przydymiona mgła okrywa kolejne

wydarzenia i motywy bohaterów. Przemawia też historia, odkrywane są przeszłe zbrodnie, chociaż

wszyscy milczą w zgodnym zaprzeczeniu. W krwi zapisane są moce, a te można wykorzystać.

Nikomu nie wolno ufać, nawet strażnicy mogą okazać się zdrajcami.

„Srebrnokrwiści nie zawracają sobie głowy nauką, a ci, którzy nie przywiązują

wagi do historii, pozwalają, by się ona powtórzyła.”

W mrocznym i tajemniczym klimacie autorka odkrywa przed nami coraz to nowe karty,

powiązania i strukturę panującą pomiędzy Błękitnokrwistymi. Zacieśnia się pętla wzajemnych relacji,

a jednocześnie akcja rozwija się w nowych kierunkach. Intryga i demoniczność

nabiera wyraźniejszych kształtów i światła fleszy elit zostają przysłonięte pokazując ich prawdziwe

oblicze. Nawet nieśmiertelni, a może zwłaszcza oni także mogą wybierać stronę dobra i zła, a ich

decyzje nasączone emocjami nie zawsze są chwalebne i słuszne. Tym samym

autorka upodabnia swoich bohaterów do ludzi, co daje czytelnikowi lepszą perspektywę poznawczą.

Silna antropomorfizacja obdziera anielskie istoty z całego luksusu i pozwala nam zauważać emocje

i uczucia. A z nimi łatwo nam się utożsamiać.

Książka nabiera nowego tempa, akcja rozkłada skrzydła, bohaterowie nabierają

wyrazistości i atrakcyjności, tym samym książka pochłania czytelnika i pozwala na wspaniałą chwilę

przyjemnego relaksu. Polecam ciepło, seria ewoluuje i coraz bardziej urzeka nowym spojrzeniem

na nowoczesne wampiry z dyskretną domieszką anielskiej tajemnicy.


91

„Objawienie”

Rysunek 83 - Okładka 3 części "Błękitnokrwistych" Nic nie jest takie, jak wydaje się na pierwszy rzut oka. Schuyler Van Alen jest

błękitnokrwistą. Więzi łączącej Jacka i Mimi, dwa anioły zagłady, nie da się rozerwać. Ale, być może,

ktoś będzie w stanie to zrobić. Uwikłana w niebezpieczny romans z Jackiem, Schuyler cierpi męki,

mieszkając pod jednym dachem z mężczyzną, który nie jest jej przeznaczony i kobietą,

która z całego serca jej nienawidzi - i która zrobi wszystko, by pozbyć się rywalki.

Zakochana w Dylanie Bliss za wszelką cenę stara się kryć oskarżonego o morderstwa chłopaka. Ale

czy ona sama jest świadoma własnych intencji?

„Miłość. Jest tak bliska nienawiści, że niemal nie do odróżnienia.”

Piekło nigdy jeszcze nie znalazło się tak blisko ziemi. Ten, który kiedyś stał na czele

zastępów Pana, szykuje swój wielki powrót. Lucyfer, Gwiazda Zaranna, Władca Marionetek.

Kto z błękitnokrwistych jest tylko bezwolną lalką w wojennym teatrze?

„Lubił mówić, że nie pasuje nigdzie i dlatego pasuje wszędzie.”

Klucz do otchłani znajduje się w Corcovado, w Rio de Janeiro. To tam zbiera się konklawe,

by w cieniu posągu Zbawiciela debatować o przyszłości rasy. I tam dojdzie do największej zdrady

w historii błękitnokrwistych - aktu niewyobrażalnego okrucieństwa, który na nowo zdefiniuje siły

biorące udział w trwającym od zarania dziejów konflikcie.


92

Wielu czytelników reagować może uczuleniem na kolejną opowieść o wampirach. Ale mogę

zagwarantować, że zastrzeżenia stawiane zwykle tego typu literaturze raczej w przypadku

"Błękitnokrwistych" nie będą miały racji bytu. Książka Melissy de la Cruz to bowiem powieść

na naprawdę dobrym poziomie. Lekka, wciągająca, trzymająca w napięciu i pozostawiająca po sobie

niedosyt. Niedosyt, który może zniknąć dopiero po lekturze kolejnych tomów cyklu.

„Najważniejsze rzeczy w życiu zawsze przyjmujemy jako coś oczywistego.”

Książka stanowi świetną rozrywkę, wbrew pozorom nie tylko dla młodego czytelnika.

Czyta się ją lekko i przyjemnie, a wątek kryminalny potrafi nieźle zainteresować. Dodatkowym atutem

bez wątpienia jest fakt, iż akcja powieści rozgrywa się w kręgach ludzi pięknych i bogatych, a jednak

niepozbawionych problemów.

„Przeszłość może czasem sprawić, że nie będziemy zauważać, co dzieje się wokół nas.”

"Błękitnokrwiści" są bez wątpienia urzekający - mają swój własny, niepowtarzalny klimat

i wnoszą wiele świeżości do postaci wampira, która bije obecnie rekordy popularności. Książkę

polecam wszystkim - warto spojrzeć z punktu widzenia autorki, bo jest niezaprzeczalnie interesujący.

Rysunek 84 - Mimi Force


93

„Dziedzictwo”

Rysunek 85 - Okładka 4 części "Błękitnokrwistych" Schuyler i Oliver są zbiegami. Od roku, czyli od momentu śmierci Lawrence’a uciekają przed

wyrokiem Rady i ścigającymi ich venatorami. Poszukując pomocy wśród europejskiej

społeczności wampirów zostają wmieszani w walkę z demonami, a los ponownie łączy Schuyler

i Jacka. Nawet ceremonia Odnowienia Więzi nie jest w stanie zmienić przeznaczenia. Tym bardziej,

że także Mimi otwiera serce nie tylko przed swoim bratem bliźniakiem. Jej misja jako venatora u boku

Kingsleya Martina odkrywa także jej drugie, ludzkie i wrażliwe oblicze.

Tymczasem Bliss opętana przez Lucyfera zupełnie zatraca się w ciemności, staje się

bezwolną, pozbawioną świadomości istotą, którą demon wykorzystuje w celach

zniszczenia Błękitnokrwistych. Dziewczyna stara się wyrwać z mocy demona, jednakże jedynym

ratunkiem wydaje się samobójcza śmierć.

„Przeszłość nie wypełniała schludnych folderów na ekranie komputera, oznaczonych według

dat i nalepek w celu łatwego dostępu. Zamiast tego, przeszłość była stertą obrazów i emocji wiedzy,

której nie rozumiesz i informacji, których posiadania nie pamiętasz.”

Społeczność Błękitnokrwistych została podzielona. Panoszy się nieufność,

zdrada w namacalny sposób przynosi bezsilność. Poczucie zagrożenia i bierność w obliczu

coraz bardziej realnego zagrożenia stanowią największą słabość wampirów. Niespodziewane


94

przebudzenie Gabrieli i zaginięcie Michała może jednak zmienić wszystko. A Oliver przekazuje

opiekę nad Schuyler – Jackowi, wyrzekając się miłości, która stała się częścią jego duszy.

Czwarta część cyklu Błękitnokrwiści zaskakuje dynamiką, szybką akcją i zmieniającymi się

realiami. Autorka w sposób wyrazisty zmieniła charakter opowieści, zaskakując, a także ożywiając

fabułę, wprowadzając dramatyczne i wyraźne zmienne, które nadają jej nowego wymiaru. Dzięki temu

czytelnik zostaje natychmiast porwany przez wir zdarzeń, rzucony w epicentrum zmian i brutalnej

walki. Autorka odkrywając wiele zagadek dotyczących Błękitnokrwistych w dalszym ciągu utrzymuje

ową namiastkę ezoterycznej niepewności, które sprawiają, że lektura pełna jest magicznej aury

niedopowiedzeń i swoistego uroku tajemnicy. Zagadka Dziedzictwa Van Alenów i Bram łączących

światy przenosi nas w wymiary metafizycznych perspektyw, które łamią ramy realizmu.

Dodatkowo jesteśmy świadkami trudnych wyborów i dylematów emocjonalnych,

a uczuciowa szarada nareszcie dociera do punktu kulminacyjnego. Podjęte decyzje zrywają więzi,

a wybory będą miały swoje konsekwencje.

„Zrobili to z miłości, a miłość czasem sprawia, że postępujemy irracjonalnie... nawet

popełniając niewybaczalne czyny.”

Autorka po raz kolejny opowiada nam fascynującą historię upadłych Aniołów, którzy

jako Błękitnokrwiści przeciwstawiają się Srebrnokrwistym demonom. Potrafi jednak popełniać

mezaliansy, nadając tym samym swojej opowieści cech oryginalnie cudownych, zaskakujących

i fascynujących. Stworzony przez nią świat zostaje pogłębiony o nowe wymiary, tym samym

przedstawienie zyskuje głębi i barwy. Bohaterowie obdarzeni są zmiennością, możemy więc

obserwować swoiste przemiany, różne oblicza i dokonywane wybory. Nie ma mocnego czy

monolitycznego dysonansu, a wzajemne przenikanie się bieli i czerni, dobra i zła,

miłości i nienawiści sprawiają, że świat obdarzony został całym spektrum odcieni,

emocji i możliwości.

„Dziękuję, że kochasz mnie dość mocno, by pozwolić mi odejść.”

Z każdą kolejną częścią serii jestem coraz bardziej zauroczona tym światem i historią,

która rozpościera swoje skrzydła pokonując wymiary, burząc stereotypy naginając schematy, a nawet

zrywając więzi. Zachwyca kunszt autorski, lekki styl i wyobraźnia, która w każdej odsłonie

sięga coraz dalej i bardziej głęboko. Polecam książkę bardzo serdecznie, jako doskonałą kontynuację

cyklu, po który warto sięgnąć dla prawdziwej przyjemności.


95

„Klucze do Repozytorium”

Rysunek 86 - Okładka dodatku do serii "Błękitnokrwiści" Wygnani z niebios, przeklęci przez Boga, trwają na ziemi, pijąc krew śmiertelnych. Elita elit,

twarze z pierwszych stron gazet, wampiry z Manhattanu. Nieśmiertelni, którym grozi zagłada.

Życie Schuyler, Jacka, Mimi i Bliss toczy się własnymi torami. Kruche sojusze,

seria tajemniczych morderstw, zakazana miłość. Kim są naprawdę ci, którzy żyją setki i tysiące lat, ci,

którzy odradzają się pod różnymi postaciami, którzy noszą różne imiona i zmieniają twarze jak

karnawałowe maski? Głęboko pod ziemią, za zamkniętymi drzwiami, znajduje się repozytorium -

miejsce, gdzie, skryte przed oczyma niepożądanych gości, spoczywają dokumenty i świadectwa.

Część z nich za chwilę ujrzy światło dzienne... Nieznane wydarzenia, urywki historii,

zaginione oficjalnie listy i tajne dokumenty, one właśnie składają się na Klucze do repozytorium -

klucze do tajemnicy błękitnokrwistych.

Klucze do repozytorium to zbiór luźnych tekstów, opowiadań,

korespondencji i dokumentów przybliżających czytelnikom historię postaci występujących

w serii "Błękitnokrwiści" i odsłaniających rąbka tajemnicy o historii niezwykłej rasy.

Opatrzona licznymi detalami graficznymi, skomponowana w oryginalny sposób,

książka skierowana jest do tych, którzy chcieliby dowiedzieć się czegoś więcej o Schuyler, Mimi,

Jacku, czy tajemniczej Allegrze.

„{Uwaga do Archiwistów: Proszę o sprawdzenie, czy venator Kingsley Martin nie ingerował

w treść tego dokumentu! - Renfield} [...] {Uwaga do Renfielda: Cześć, Renny! - K. M.}”


96

Pomiędzy czwartym, a piątym tomem serii „Błękitnokrwiści” została wydana część

zatytułowana „Klucze do Repozytorium”. Nie jest to dalszy ciąg przygód doskonale znanych

bohaterów, ale usystematyzowanie i uzupełnienie informacji zebranych dotychczas przez czytelnika.

Oczywiście przypomnienie pewnych zdarzeń czy charakterystyka poszczególnych bohaterów nie są

jedynymi walorami książki. Nie zabraknie krótkich scen nieznanych dotychczas i niewystępujących

w poprzednich częściach cyklu. Na czytelnika czeka zatem kilka niespodzianek, jak chociażby opis

spotkania Jacka i Schuyler po jej powrocie z rocznej ucieczki.

Melissa De La Cruz tym razem rozpoczyna historię od listu do czytelnika. Sposób

w jaki autorka go pisze sprawia, że miedzy nią a czytającym wytwarza się specyficzna więź.

Dzięki temu można odnieść wrażenie, że jest się istotną osobą dla Cruz, a co więcej jest mu

ona wdzięczna za dzielenie z nią swoistej podróży po świecie Błękitnokrwistych. Co więcej,

autorka zdradza jak powstał pomysł na serię oraz czym się kierowała podczas tworzenia postaci.

Dla fanów Błękitnokrwistych „Klucze do Repozytorium” stają się zatem nie lada gratką.

Książka pełna jest w map, rysunków oraz elementów stylizowanych na akta archiwalne.

Oprócz tego na czytelnika czeka podręczny słowniczek, tłumaczący większość użytych

w serii określeń, lista uczniów ekskluzywnej szkoły, do której uczęszczają wampiry, spis

postaci drugoplanowych, a także… psów.

Najbardziej apetyczne są mini opowiadania, fragmenty które nie ukazały się w głównym

cyklu, a nadają wydaniu smaczku. Nie zabraknie zatem historii z „Objawienia” ani też

z „Dziedzictwa” oraz takich, które dzieją się między czwartym a piątym tomem. To właśnie z nich

czytelnik dowie się całkiem sporo o odczuciach i motywach, które kierują poszczególnymi postaciami,

a także zostanie uchylony także rąbek tajemnicy dotyczącej strażników Bram.

Wygląd książki może czytelnika początkowo zdziwić. Melissa De La Cruz przyzwyczaiła nas

do solidnych tomów, podczas gdy „Klucze do Repozytorium” do specjalnie pokaźnych nie należą.

Brakuje również charakterystycznego wzorku w rogu stron. Kolorystyka i motyw okładki pasuje

natomiast doskonale do pozostałych tomów cyklu. Jednak ceniący cykl „Błękitnokrwiści”

powinni czuć się usatysfakcjonowani zawartością ukrytą pomiędzy mrocznymi, gotyckimi okładkami.

Dodatkowo wartość tej pozycji podkreślają zawarte w niej komentarze autorki.

Na końcu książki znajduje się fragment piątego tomu, który dodatkowo zaostrzy apetyt

na poznanie dalszych losów bohaterów.

„Można znać na pamięć encyklopedię, ale nie ma nic bardziej bezużytecznego niż

wiedza pozbawiona serca i rozwagi.”


97

„Zbłąkany Anioł. Krwawe Walentynki”

Rysunek 87 - Okładka 5 części "Błękitnokrwistych"

Kolejna odsłona bestsellerowej serii „Błękitnokrwiści” amerykańskiej pisarki Melissy de

la Cruz – kompilacja dwóch tomów opowieści o wampirach, „Zbłąkanego anioła”, czyli bezpośredniej

kontynuacji cyklu, oraz trzech opowiadań zawartych w tomie „Krwawe walentynki”.

Zbłąkany anioł. Marzenia Schuyler nareszcie się spełniły: jest bezpieczna, u boku

ukochanego, który chce jej pomóc w wypełnieniu ostatniej woli Lawrence’a Van Alena. Ale gościnne

schronienie okazuje się złotą klatką. Jack i Schuyler muszą znowu uciekać. Lawirując pomiędzy

venatorami hrabiny, a nasłanymi przez Mimi najemnikami, znajdują

nieoczekiwanego sprzymierzeńca – ale także natrafiają na ślad czegoś całkowicie nowego.

Co oznacza tajemniczy symbol?

Tymczasem w Nowym Jorku Mimi, nowa Regentka, nie ma czasu, by poświęcić się

wyłącznie zemście. Po jednej z licznych imprez znika wampirza nastolatka, a w Internecie pojawia się

dziwne nagranie z pogróżkami. Porywacze zapowiadają unicestwienie wampirzycy.

Tocząca rozpaczliwy wyścig z czasem, Mimi musi odłożyć na bok swoją dumę i poprosić o pomoc

ostatnią osobę, na której towarzystwo miałaby ochotę. Ale na ile może jej się przydać Oliver,

zwyczajny archiwista w Repozytorium? Czy za porwaniem stoją znowu srebrnokrwiści? A może

w grze pojawiła się nowa, tajemnicza i nieprzewidywalna siła?

Zbłąkany anioł to kontynuacja przygód błękitnokrwistych: Schuyler, Jacka, Mimi i wielu

innych. Tradycyjnie narracja podzielona pomiędzy troje bohaterów, którzy stawiają czoło wielu

problemom, bo jak wiadomo, życie kolorowym nie jest. Odstępstwem od reguły jest jednak fakt, iż


98

przygody nie są przedstawiane naprzemiennie, jak to do tej pory miało miejsce. W tym tomie autorka

zachowała ciągłość.

Schuyler w dalszym ciągu spełnia dziedzictwo powierzone jej przez dziadka,

czyli kontynuuje jego "misję", badania dotyczące zakonu peruwiańskiego. Pomaga jej w tym Jack,

ukochany, którym w końcu, po wielu próbach danych od losu może się cieszyć. Razem przebywają we

Włoszech, ukrywając się przed Zgromadzeniem Nowojorskim, które chce ich zabić.

Mimi stanęła na czele Zgromadzenia i próbuje zaprowadzić porządek, opanować

błękitnokrwistych, chcących, jak przed laty, ukryć się w cieniu. Mają dosyć życia "jak ludzie"

skoro tuż za rogiem czają się srebrnokrwiści, gotowi ich zabić. Regentka ma wiele obowiązków,

musi udowodnić pobratymcom, że nie ma się czego bać. Do sieci wycieka materiał video z krwawej

imprezy młodych wampirów, a jedna z jej uczestniczek zostaje porwana. Zadaniem Mimi jest

odnalezienie wampirzycy, dzięki czemu pokaże innym, że zasłużyła na swoje stanowisko.

Kolejną bohaterką, na której skupia się narrator jest Deming, venatorka, czyli agentka,

pochodząca z Chin. To nowa postać, której umiejętności poznajemy, gdy

przybywa do Stanów Zjednoczonych, by pomóc Mimi, odnaleźć porwaną i jej oprawcę.

"Byli błękitnokrwistymi - powiernikami sekretnej historii, wampirami, które znały prawdę

o świecie - nie zostali przyzwyczajeni do uczucia zastraszenia, do braku orientacji w sytuacji."

Krwawe walentynki. Piękne, bogate, nieśmiertelne. Ale choć żyją setki i tysiące lat, choć

mają moc i potęgę, o której nie mogą marzyć zwykli śmiertelnicy, one również są bezsilne wobec

pragnień serca. Nawet eony39

doświadczeń nie chronią wampirów przed popełnianiem błędów – a gdy

w grę wchodzi namiętność, tęsknota, miłość, nieśmiertelni potrafią cierpieć bardziej niż ludzie. Trzy

opowieści o miłości nieśmiertelnych – uczuciu, które niektórych wiedzie prostą ścieżką ku potępieniu.

W rolach głównych: Schuyler i Jack, Allegra i Bendix oraz Oliver w towarzystwie tajemniczej Frey’i.

Krwawe walentynki to zbiór trzech opowiadań dotyczących kilkorga bohaterów serii.

Poznajemy Allegrę, czyli matkę Schuyler w czasach, gdy sama była nastolatką, a także w kolejnych

dwóch opowieściach dalsze losy Olivera, przyjaciela Schuyler oraz samej Schuyler. Spodziewałam się

nudnych, nic nie wnoszących do powieści historyjek, ale myliłam się - miło mnie zaskoczyły.

Bardzo lubię Jack'a, który jak dla mnie, pozostał niezmieniony: bardzo przystojny, wie jak

zachować się w każdej sytuacji, wysportowany, zręczny, nie waha się łamać reguł

dla spełnienia marzeń, a w razie potrzeby potrafi zmienić się w straszliwego Anioła zdolnego zabić

każdego na swej drodze. To właśnie za tę jego mroczną stronę jest dla mnie bardzo barwną postacią.

39

największa formalna jednostka geochronologiczna, dzieląca się na ery i wynosząca co najmniej 500

mln lat


99

„Zagubieni w Czasie”

Rysunek 88 - Okładka 6 części "Błękitnokrwistych” Szósta część serii standardowo podzielona jest pomiędzy troje bohaterów. Tym razem są

to Schuyler, która razem z ukochanym Jackiem wyjeżdża z Florencji i wyrusza do Egiptu

na poszukiwania kolejnej Bramy, by wypełnić dziedzictwo, które powierzyli jej dziadek i matka.

Wraz z poznaniem miejsca ukrycia pochodzącego jeszcze z przed wieków obiektu pół wampirzyca pół

człowiek odkrywa kolejne fakty o sobie i pogłębia uczucie do ukochanego.

„-Lepiej jest zaufać i zostać zdradzonym niż nie dowierzać nikomu i niczemu.”

Kolejną bohaterką jest Mimi Force, niegdyś zepsuta i bogata panienka,

teraz przedstawicielka Zgromadzenia Nowojorskiego. Wraz z Oliverem wyrusza do Kairu, by dotrzeć

do samego piekła. Jej celem jest odnalezienie ukochanego Kingsleya i uratowanie go z rąk Heldy -

kobiety rządzącej tym okropnym miejscem. Nie wszystko jednak idzie po jej myśli, ponieważ

ukochany nie ma zamiaru wracać do ziemskiego świata. Na uwagę zasługuje także interesujący

obraz piekła, który wykreowała autorka.

„Ważne jest, aby się nie poddawać.”

Trzecia a zarazem ostatnia bohaterka do Allegra, matka Schuyler. Przenosimy się do lat

osiemdziesiątych, gdy sama była niewiele starsza od swej córki i musiała podjąć niezwykle ważny

wybór: czy pozostać z Charlesem, z którym związana jest więzią i jako Gabriela stać na czele

błękitnokrwistych czy wybrać miłość głęboką i prawdziwą, ale do człowieka. Jako czytelnicy dobrze


100

wiemy jak jej historia się potoczy, ponieważ dowiedzieliśmy się o tym już na początku serii, ale

bardzo interesujące jest to, że możemy poznać tę bohaterkę bliżej, a nie jedynie z opowieści innych.

Teraz Gabriela Bez Skazy nie jest już tajemniczą postacią, ale żywym człowiekiem (a właściwie

wampirem) z krwi i kości.

Pewne jest to, że podczas lektury nie można się nudzić. Akcja jest wartka, choć jak dla mnie

niepłynna ze względu na to, że przeskakuje z każdym rozdziałem na innego bohatera. Dla jednych

może być do zaleta, bo dzięki temu książkę czyta się z niecierpliwością i ciekawością. Natomiast

dla drugich może być to uciążliwe, bo rozdziały są krótkie i zanim zagłębimy się w fabułę, już mamy

przejście na inną sytuację.

„-Nic nie jest niemożliwe. Jasne, do tej pory nigdy się nie wydarzyło coś podobnego, ale

to nie znaczy, że nie może się wydarzyć w przyszłości.”

Bardzo podobała mi się część dotycząca Allegry. Dzięki jej istnieniu lepiej poznałam tę

bohaterkę oraz okoliczności jej wyborów, a także Stephena Chase'a, ojca Schuyler, który okazał się

mężczyzną przystojnym, pełnym życia, z poczuciem humoru i uczciwym.

„-To nie jest głupie, Charlie. Znaczy, oczywiście jest niemądre, ale nie jest głupie.

A to różnica - odparła.”

Oliver pojawia się tak rzadko i jego postać niestety nie rozwija się, cały czas stoi w cieniu -

najpierw Schuyler, teraz Mimi.

„Nie był ideałem, ale dla niej był idealny.”

Serię polecam, choć wiem, że ma mnóstwo przeciwników i nie jest bez wad. Ma jednak

kilka zalet, dzięki którym zasługuje na uwagę. Przede mną ostatnia już część, której jestem ciekawa,

bo chciałabym dowiedzieć się, jak potoczą się losy bohaterów.

Rysunek 89 - Melissa de la Cruz


101

„Bramy Raju”

Rysunek 90 - Okładka 7 części "Błękitnokrwistych" Schuyler wraz z Olivierem i Kingsleyem próbują odkryć sekret Bramy Obietnicy. Sky

przypadkiem odkrywa pewne rodzinne sekrety, o których nie miała pojęcia, a które wiele zmieniają

w jej życiu. Kingsley powoli gromadzi venatorów zdolnych do ochrony bram, szturmowanych

przez armię Księcia Piekieł. Jednak żadne z nich nie wie, że u boku Lucyfera stoją dwa potężne anioły

- Abaddon i Azrael, czyli Jack i Mimi Force.

Bliźniaki Force próbują zyskać jak najwięcej czasu dla Błękitnokrwistych i prowadzą ze

swoim księciem grę, która może doprowadzić ich do zguby. Czy plan się powiedzie, czy już

na zawsze zostaną potępionymi aniołami zrodzonymi z ciemności?

Bliss wraz z Lawsonem szuka wejścia do Piekła, by uwolnić pozostałe wilki. Horda jest

podzielona i powodzenie misji wisi na włosku. Wszystko jest w rękach Bliss. Czy uda jej się dotrzeć

wraz z wilkami na czas, by wesprzeć Błękitnokrwistych w ostatecznej bitwie?

Gdy dochodzi do decydującego starcia, Schuyler staje przed dramatycznych wyborem.

Wszystkie jej dotychczasowe decyzje i działania nabierają nagle głębszego sensu i Sky pojmuje, że

wszystko zmierzało do tej właśnie chwili. Jaką decyzję podejmie córka Gabrieli, która miała przynieść

ocalenie Upadłym?

„-Tak bardzo za tobą tęskniłam. Nie wiedziałam, że do mnie wrócisz. Myślałam, że cię

straciłam na zawsze.

-Poświęciłaś się-odparł Jack -A niebiosa cię za to wynagrodziły.”


102

Ostatni tom serii nie zawiódł moich oczekiwań. Akcja płynie wartko, a liczne

wątki konsekwentnie się ze sobą splatają. W bohaterach widać zmiany, jakie zaszły w ciągu kilku lat.

Są dojrzali, twardsi, ich działania są przemyślane, a jednocześnie można odczuć targające

nimi uczucia. Postać Schuyler, jej emocje i rozterki, są bardzo dobrze ukazane, jej dramatyczne

wybory sprawiają, że podczas czytania ma się ciarki. Również Mimi jest świetnie wykreowana,

zwłaszcza biorąc pod uwagę, jaką osobą była na początku. Lubię, gdy bohaterowie się zmieniają, gdy

nabierają głębi. Wtedy wiem, że kilka tomów serii nie poszło na marne.

Zakończenie, cóż, rzeczywiście jest epickie. Zaskakuje, wzrusza. Jest pięknym dopełnieniem

całej historii. "Nie ma triumfu bez poświęcenia, nie ma wygranej bez ofiary." Te słowa z tylnej

okładki bardzo dobrze oddają ducha wydarzeń rozgrywających się pod koniec książki.

Opowieść o drodze do odkupienia upadłych aniołów, zwanych Błękitnokrwistymi,

to nietuzinkowa historia. Niestety ciężko jest przebrnąć przez jej pierwszy tom, gdzie pełno jest

różnorodnych marek, a ciuchy i nowojorskie miejsca wysuwają się na pierwszy plan. Wiem, że wiele

osób zniechęciło się do tej serii na samym początku właśnie z tego powodu. Szkoda, bo naprawdę

warto poznać ciąg dalszy. Myślę, że coraz lepszy styl pisania Melissy de la Cruz może wynikać

z faktu, że cykl powstawał przez osiem lat. Nic więc dziwnego, że w zestawieniu z dalszymi tomami,

pierwszy wypada blado. Mimo wszystko zachęcam Was do zapoznania się z Błękitnokrwistymi,

bo upadłe anioły, które stały się wampirami, są warte poznania.

Na koniec dodam, że Melissa de la Cruz napisała też serię nawiązującą

do „Błękitnokrwistych”, a konkretnie do Bliss, czyli "Wilczy pakt”.

Rysunek 91 - Cała seria "Błękitnokrwistych" z dodatkiem oraz "Wilczym Paktem"

Książki o nefilim

103

Książki o nefilim

„Dary Anioła” Cassandra Clare

Rysunek 92 - Cała seria "Darów Anioła"

Rysunek 93 - Cassandra Clare

Książki o nefilim

104

„Miasto Kości”

Rysunek 94 - Okładka 1 części "Darów Anioła" „-Przepraszam, że Cię uderzyłam - bąknęła Clary.

Jace przestał nucić.

-Ciesz się, że uderzyłaś mnie, a nie Aleca. On by Ci oddał.”

Główną bohaterką jest Clarissa Fray, która wiedzie nudne i prozaiczne życie. Jej matka zdaje

się być nadopiekuńcza, a niekiedy despotyczna. Clary jest artystką, rozumianą jedynie

przez wieloletniego przyjaciela, Simona.

„Kochać to niszczyć, a być kochanym, to zostać zniszczonym.”

Wszystko zmienia się, gdy pewnej nocy trafia do popularnego klubu, gdzie staje się

świadkiem nietypowych zdarzeń, jednocześnie poznaje trójkę nieprzeciętnych nastolatków: Jace’a,

Aleca oraz Isabelle. Nowi znajomi wydają się być co najmniej podejrzani, a z całą pewnością

kwalifikują się do leczenia klinicznego, ale czy na pewno? Sprawy przybierają jeszcze bardziej

niepokojący obrót, gdy znika matka Clary, a ona sama zostaje zaatakowana przez coś „nie

z tego świata”.

„Sarkazm to ostatnia deska ratunku, dla osób o upośledzonej wyobraźni.”

„–Tamte dziewczyny po drugiej stronie wagonu gapią się na ciebie.

Jace przybrał dość zadowoloną minę.

Książki o nefilim

105

–Oczywiście, że tak. Jestem oszałamiająco atrakcyjny.

–Nie słyszałeś, że skromność to atrakcyjna cecha?

–Tylko u brzydkich ludzi. Potulni może kiedyś odziedziczą Ziemię, ale w tej chwili należy

ona do zarozumiałych, takich jak ja.”

Rysunek 95 - Clary (Lily Collins) i Jace (Jamie Campbell-Bower)

„-Nie traktuj mnie z góry.

-Trudno byłoby mi traktować ciebie z dołu. Jesteś za niska.”

Historia jest fascynująca i ciekawa, choć dla bardziej

doświadczonego czytelnika miejscami może być przewidywalna. Pomimo tego czyta się ją

szybko i przyjemnie. Język, jakim pisana jest książka, nie jest specjalnie skomplikowany, kwalifikuje

się raczej do łatwych i miłych. Dialogi są zabawne, opisy niespecjalnie szczegółowe, pełno natomiast

humoru, ironii i szybkiej akcji. Pomimo że pozycja ta liczy ponad pięćset stron, czyta się ją jednym

tchem.

„-Nie zakochałeś się jeszcze we właściwiej osobie?

-Niestety, moją jedyną miłością pozostaję ja sam.

-Przynajmniej nie martwisz się odrzuceniem, chłopcze.

-Niekoniecznie. Od czasu do czasu się odtrącam, żeby było ciekawiej.”

Jak wspomniałam, akcja jest szybka i nie sposób się nudzić. Zwroty bywają gwałtowne

i niespodziewane, jednakże osobiście udało mi się przewidzieć kilka sytuacji mających wydarzyć się

pod koniec książki. Nie popsuło mi to jednak przyjemności czytania. Jeśli chodzi o treść, znajdziemy

Książki o nefilim

106

tu wszystko: wampiry, wilkołaki, wyklętych, Nocnych Łowców40

, romanse, spiski, plany

wewnątrz planów, tajemnice rodzinne oraz państwo, które formalnie nie istnieje.

„W tym momencie drzwi się otworzyły, a Jocelyn wydała cichy okrzyk.

-Jezu!

-To tylko ja – odezwał się Simon. – Choć już mi mówiono, że podobieństwo jest uderzające.”

Rysunek 96 - Isabelle, Simon, Clary, Alec i Jace na przyjęciu u Magnusa

„I motto Nefilim, Nocnych Łowców.

-Co ono oznacza?

Zęby Jace'a zabłysły w mroku.

-"Nocni Łowcy, W Czerni Wyglądacie Lepiej Niż Wdowy Naszych Wrogów od 1234".”

Cała historia opiera się na poszukiwaniach porwanej rodzicielki Clary oraz Kielicha, dzięki któremu

szeregi Nocnych Łowców mogą być powiększane. W książce nie brakuje akcji - częste pojedynki,

niespodziewane ataki i zwroty akcji zdecydowanie uatrakcyjniają całą opowieść. Ciekawym tematem

okazały się też dla mnie runiczne tatuaże Nocnych Łowców - dzięki nim ich siła, szybkość czy

odporność mogą być zwielokrotnione. Są też bardzo pomocne przy leczeniu powstałych w walce ran

oraz przy posługiwaniu się niecodzienną bronią. Nie mogłabym również nie wspomnieć o Cichych

Braciach - członkach Clave przestrzegającego praw i obowiązków Łowców a także

dbającego o sojusze z niektórymi Podziemnymi. Ich zdeformowane ciała i zaszyte usta świadczą

o całkowitym oddaniu się wiedzy i niezwykłych umiejętnościach.

40

Nefilim - pół aniołów, pół ludzi

Książki o nefilim

107

„-Po prostu jesteś wściekły, że Simon ma coś, czego ty nie masz.

-Ma wiele rzeczy, których ja nie mam - odparował Jace. - Na przykład krótkowzroczność, złą postawę

i beznadziejny brak koordynacji ruchowej.”

Książkę czyta się naprawdę lekko i przyjemnie. Tak jak wspomniałam wcześniej, przeczytałam ją

błyskawicznie i byłam niezwykle zdziwiona, że to już koniec. Kreacja bohaterów również nie należy

do najgorszych, choć mogliby mieć trochę więcej głębi, podejrzewam jednak, że w kolejnych

częściach zostaną one bardziej rozbudowane. Na pochwałę zasługuje również sam pomysł i fabuła.

„Jace ryknął triumfalnie:

-Mam go! - siedział okrakiem na leżącym na wznak osobniku.

-Złaź ze mnie, pretensjonalny dupku – warknął intruz.

-Simon?

-O, Boże- jęknął Jace z rezygnacją. - A ja miałem nadzieję, że złapałem coś interesującego.”

Rysunek 97 - Nocni Łowcy z Simonem w siedzibie wampirów

„-Więc kiedy nie ma pełni, czujesz się tylko trochę wilkiem? - drążyła Clary.

-Można tak powiedzieć.

-Jeśli masz ochotę, możesz wystawić głowę przez okno.

Luke się roześmiał.

-Jestem wilkołakiem, a nie golden retriever’em.”

Nie dziwię się, że „Miasto Kości” zbiera tak pozytywne recenzje oraz że

postanowiono zekranizować tę historię. Grzechem byłoby tego nie uczynić.

Lektura książki była dla mnie czystą przyjemnością. Wartka akcja, ciekawie prowadzone dialogi,

tajemniczy i interesujący świat wykreowany przez pisarkę oraz wiele tajemnic do odkrycia to jest to,

co sprawia, że książka nie jest zwyczajnym czytadłem jakich wiele, ale jest pozycją godną

Książki o nefilim

108

bliższego poznania i polecania innym jako lektury, którą trzeba przeczytać. Zwłaszcza miłośnicy

gatunku nie powinni być zawiedzeni.

„-Co to jest?

-Dziewczyna - odparł Jace - Na pewno widywałeś je wcześniej. Twoja siostra też nią jest.”

„Miasto Popiołów”

Rysunek 98 - Okładka 2 części "Darów Anioła" Clary Fray ma poważny problem. Jej najlepszy przyjaciel, Simon, zakochał się w niej,

walczący z demonami Jace, może być jej bratem, jej mama leży w śpiączce w szpitalu, a Valentine

wzywa armię demonów aby przejąć kontrolę nad światem. Wystarczy tego aby

każda normalna dziewczyna zaczęła wrzeszczeć z rozpaczy, ale Clary nie jest zwyczajną dziewczyną -

jest Nocnym Łowcą, pogromczynią wampirów i w książce Cassandry Clare Miasto Popiołów jej życie

staje się bardzo skomplikowane.

„-Co robisz? – zapytał Alec, klękając przy migotliwej ścianie więzienia.

-A tak, przyszło mi do głowy, że poleżę sobie na podłodze i trochę powije się z bólu – odburknął. –

To mnie relaksuje.

-Naprawdę? A... jesteś sarkastyczny.”

Mimo magicznych elementów Miasto Popiołów nie jest z całą pewnością ani bajką

ani książką fantasy. Autorska wizja współczesnego Manhattanu jest ostra i konsekwentna, wojownicy

mają oczy podkreślone mieniącym się tuszem i noszą modne skórzane spodnie a wróżki urządzają

odjazdowe imprezy. Pełen nieoczekiwanych zwrotów akcji wątek trzyma czytelnika w stałym

napięciu i nieświadomości a opisy bohaterów są tak dokładne, że można sobie z łatwością ich

wyobrazić.

Książki o nefilim

109

„Z drugiej strony to był Jace. Wszcząłby bójkę z ciężarówką, gdyby naszła go taka ochota.”

„Skoro nie możesz powiedzieć prawdy ludziom, na których najbardziej ci zależy,

w rezultacie samego siebie też oszukujesz.”

Co więcej, prawdziwym powodem, dla którego nie będziesz mógł odłożyć

Miasta Popiołów to jego zadziwiające postaci. Dramat rozgrywający się między Clary i jej

przyjaciółmi tak Cię wciągnie, że ledwie zauważysz że noszą miecze anielskie, jeżdżą na latających

motorach i zmieniają się w wampiry.

„-Nie pocałuję Przyziemnego - oświadczył Jace. - Wolę raczej zostać tu na zawsze i zgnić.

-Na zawsze? - powtórzył Simon. - To strasznie długo.

Jace uniósł brwi.

-Wiedziałem. Chcesz mnie pocałować, tak?”

Clary jest sprytna i zaradna - dokładnie taka jaką chciałbyś mieć u boku podczas ataku

demona. Nie jest tylko dziewczyną walczącą z Podziemnymi, ale również nastolatką rozdartą

pomiędzy romantycznym uczuciem do wampira, którym stał się jej przyjaciel Simon, a miłością

do Jace’a, fascynującego Nocnego Łowcy, pełnego uroku gościa, który być może jest jej bratem?

„-Przyszliśmy do Jace'a – powiedziała Clary. – Dobrze się czuje?

-Nie wiem. Normalnie też tylko leży na podłodze i się nie rusza?”

Na pewno nie oprzesz się wspaniałemu Jace'owi. Miłosny trójkąt jest niesamowity ale

autorka doskonale go rozwija. Jedną z głównych zalet książki są też genialne i śmieszne cytaty, które

z przyjemnością można czytać na okrągło. Humor jest tu nieodłączną częścią co wspaniale podkreślają

dialogi niektórych bohaterów, przeważnie Jace’a. Postacie są dobrze wykreowane, możemy cieszyć

się, płakać razem z nimi, doskonale rozumiejąc ich emocje. Tworzy się więź pomiędzy czytelnikiem

a postacią sprawiając, że bohaterzy są nam bliscy i nie mamy ochoty opuszczać ich świata.

„-Twojemu ojcu. Zamierzam przehandlować ciebie za Dary Anioła.

-Nie zna pani mojego ojca. Roześmieje się wam w twarz i zaproponuje pieniądze, żebyście

odesłali moje ciało do Idrisu.

-Nie mów bzdur...

-Ma pani rację – przyznał Jace. – Prawdopodobnie każde wam zapłacić za przesyłkę.”

Oczywiście nawet najzagorzalsi miłośnicy fantasy będą całkowicie

usatysfakcjonowani szybkimi sekwencjami walki. Ale uwaga, doskonałe przedstawienie

przez Cassandrę Clare ciemnych sił; wojsk Valentine'a może być przerażające.

Książki o nefilim

110

„-Nie żyje? - zapytał. - Wygląda na martwego.

-Nie! - warknęła Maryse. - Nie jest martwy.

-Sprawdzaliście? Mogę go kopnąć, jeśli chcecie.”

„Miasto Szkła”

Rysunek 99 - Okładka 3 części "Darów Anioła" „-Wasze czary przestały działać.

-Naprawdę? - Głos Konsula ociekał sarkazmem. - Nie zauważyłem.

Magnus zrobił zatroskaną minę.

-To straszne. Ktoś powinien cię poinformować. - Zerknął na Luke'a. - Powiedz mu, że czary nie

działają.”

Pośród chaosu wojny Nocni Łowcy będą musieli się zdecydować, czy podejmą walkę u boku

wampirów, wilkołaków i innych Podziemnych czy przeciwko nim. Również Jace i Clary muszą

podjąć ważną decyzję: czy pozwolić sobie na zakazaną miłość?

Wyjaśniona zostanie sytuacja Jocelyn, a Clary zrobi wszystko by wiedzę o tym wykorzystać

w celu odzyskania matki. Valentine zdecyduje się na wielki finał swojego wieloletniego,

niszczycielskiego planu. Jego wiedza i umiejętności w połączeniu z niezbyt

korzystnymi dla bohaterów konsekwencjami dodadzą akcji tempa i pikanterii. Na skutek

wcześniejszych wydarzeń w Clave zajdą zmiany, które wstrząsną organizacją. Dotychczasowe reguły

zostaną podważone w celu ostatecznego powstrzymania nadchodzącego zła. Clary dalej będzie

rozwijać moc tworzenia Run w sposób, który wywrze niebagatelne skutki na społeczeństwie Clave,

plącząc też plany dzieci nocy. Jej umiejętności tworzenia nowych znaków wzbudzą w radzie poważne

Książki o nefilim

111

obawy. Czytelnicy dowiedzą się wreszcie, jaki jest trzeci artefakt konieczny do przywołania Anioła,

jak również, co przeciętny Nocny Łowca może trzymać w piwnicy.

„Nie można wymazać z pamięci wszystkiego, co sprawia ból.”

Czytelnicy znający i lubiący poprzednie części nie powinni czuć się rozczarowani.

Cassandra Clare doskonale buduje napięcie i utrzymuje odpowiednie tempo akcji. Dialogi pomiędzy

bohaterami mogą rozbawić do łez. Komizm sytuacyjny sprawi, że czytelnik będzie mógł poczuć

„lekki dyskomfort”, jaki towarzyszy poszczególnym postaciom. Wszakże nie ma lepszego momentu

na sprzeczkę miłosną niż sam środek bitwy.

„-Powiedziałeś, że chcesz się przejść. Jaki spacer trwa sześć godzin?!

-Długi?”

Bogate, lecz nie przytłaczające opisy sprawiają, że można dokładnie wyobrazić sobie

poszczególne miejsca akcji. Nie zabraknie spisków, tajemnic oraz scen, które całkowicie zaskoczą

czytelnika. Powieść powinna zadowolić fanów magii, łowców, wilkołaków oraz wampirów.

„Kocham cię. Będę cię kochał do dnia, w którym umrę. A jeśli po tym jest jakieś życie,

to wtedy też będę cię kochał.”

"Miasto szkła" przedstawia swoim czytelnikom wydarzenia, które mają miejsce

niedługo po tym, jak główna bohaterka przy pomocy narysowanych przez siebie

runów zniszczyła statek należący do Valentine’a. Po rozmowie odbytej z dawną przyjaciółką swojej

matki, Clarissa decyduje się na wyjazd do Alicante - stolicy Nocnych Łowców, w której ma nadzieję

odnaleźć czarownika, który pomoże dziewczynie przywrócić Jocelyn do świata żywych. Zanim jednej

do tego dojdzie na Clary i jej przyjaciół czekają różnego rodzaju przeciwności losu, które od

samego początku robią wszystko, by obrana przez nich ścieżka przysporzyła im wielu zmartwień

i niekończących się problemów.

„Mogłaby zamknąć oczy, udawać, że wszystko jest w porządku. Wiedziała jednak, że nie

da się żyć z zamkniętymi oczami.”

Zagłębiając się w kolejnej lekturze Cassandry Clare zostałam mile zaskoczona. Okazała się

ona bowiem doskonale przemyślana i jeszcze bardziej błyskotliwa, niż poprzednie dwa tomy cyklu.

Amerykańska pisarka w profesjonalny sposób podeszła do swojej pracy i dzięki temu czytelnicy

spotykają na swojej drodze bohaterów, którzy znacznie różnią się od tworów przedstawionych nam

przez innych twórców. Wydarzenia mające miejsce w "Mieście szkła" są zwieńczeniem

tego co spotykało Clary i jej przyjaciół już od dłuższego czasu. Czy Clarissie i Jace’owi uda się

pokonać rosnącemu w siłę Valentine’a? Jakie tajemnice kryje przed nimi mężczyzna, który okazał się

Książki o nefilim

112

być w przeszłości mężem Jocelyn Fray? Jaka okaże się decyzja Clave w sprawie przyłączenia się

do wojny fantastycznych postaci?

„Miasto Upadłych Aniołów”

Rysunek 100 - Okładka 4 części "Darów Anioła" Śmierć Valentine’a przyniosła upragniony pokój pomiędzy

Nocnymi Łowcami a Podziemnymi. Clary i reszta jej przyjaciół mogą w końcu odetchnąć z ulgą.

Ona sama podejmuje decyzję o przerwaniu nauki w szkole dla ludzi i rozpoczęciu

szkolenia na Nocnego Łowcę. W treningach pomaga jej Jace. Nareszcie są razem, szczęśliwi,

a ona może nazywać go swoim chłopakiem. Ale z czasem coś złego dzieje się z jej ukochanym.

Zaczyna stopniowo wycofywać się z ich związku, odsuwać Clary na bok, a najgorsze w tym

wszystkim jest to, że nie zamierza nikomu wyjaśnić powodu swego postępowania. Jednak

jego dziewczyna nie spocznie, póki nie pozna powodu dziwnego zachowania Jace’a. Prawda okaże się

być okrutna. Zwłaszcza, kiedy dowie się, że to ona dała początek pewnym koszmarnym wydarzeniom,

które teraz zbierają swoje żniwo.

„-Chociaż za tymi nie przepadam. - Wycelował palcem w Jace’a. - Uważają, że są lepsi od

wszystkich.

-Wcale nie - zaprotestował Jace. - To ja uważam, że jestem lepszy od wszystkich. I tę opinię

potwierdza mnóstwo dowodów.”

Tym czasem w mieście zaczynają ginąć Nocni Łowcy. Czyżby ktoś chciał, aby

na nowo rozgorzała wojna pomiędzy Podziemnymi a Nefilim? I co z tym wspólnego ma Simon,

Książki o nefilim

113

najlepszy przyjaciel Clary? Dlaczego wszyscy dookoła nagle postanowili przeciągnąć go na swoją

stronę? Czy to dlatego, że nosi Znak Kaina?

„Nie mam męskiej dumy, na której mógłbyś grać, i nie interesuje mnie walka jeden

na jednego. To jest słabość twojej płci, nie mojej. Jestem kobietą. Użyję każdej broni, żeby dostać to,

czego chcę.”

„Miasto Upadłych Aniołów” otwiera przed nami kolejny wątek. Na scenie pojawiają się

nowe postaci, zarówno pozytywne, jak i negatywne. Wśród nich znajduje się doprawdy potężna istota,

z którą nasi bohaterowie będą musieli się zmierzyć. Simon w końcu mówi matce prawdę o tym, że jest

wampirem. Niestety z tego powodu będzie musiał opuścić dom rodzinny i szukać miejsca, w którym

mógłby się zatrzymać. Ku zaskoczeniu czytelników, nasz nieśmiały dotąd chłopak, a obecnie wampir,

spotyka się równocześnie z dwiema dziewczynami i nie potrafi dokonać wyboru, której z nich

zamierza oddać swe serce. Oczywiście żadna z nich nie ma pojęcia o tym, że za ich plecami Simon

spotyka się z tą drugą. W dodatku wydarzy się coś, co sprawi, że chłopak zacznie poważnie

zastanawiać się nad swoją prawdziwą naturą. Tymczasem Jace zmieni się nie do poznania,

zarówno pod względem psychicznym, jak i fizycznym. Niestety od zawsze był skryty i tłumił

wszystko w sobie, przez co i tym razem trudno będzie dojść jego bliskim prawdziwego powodu

jego obecnego stanu. Z czasem wyjdą na jaw fakty, które rzucą nowe światło na pewne sprawy,

a przyszłość jawić się będzie w czarnych barwach. Przyznam, że byłam zaskoczona tym, co dla Jace

przygotowała autorka. Czegoś takiego się nie spodziewałam i przez to tym bardziej pragnę jak

najszybciej sięgnąć po kontynuację, „Miasto Zagubionych Dusz”, aby dowiedzieć się, co też dalej się

wydarzy.

„Niektórzy ludzie uważają, że Nocni Łowcy to mit. Jak mumie i dżiny. - Kyle wyszczerzył

się do Jace'a. - Potrafisz spełniać życzenia?

Fakt, że Kyle właśnie nazwał Clary ładniutką, najwyraźniej nie przypadł do gustu Jace'owi,

bo jego twarz ściągnęła się niepokojąco.

-To zależy - odparł. - Chcesz dostać pięścią w twarz?”

Lektura czwartego tomu „Darów Anioła” wzbudziła we mnie burzę emocji. Czułam radość,

wzruszenie, współczucie, ale również smutek, dogłębny żal, a niekiedy wściekłość. Kibicowałam jak

mogłam ulubionym bohaterom, zwłaszcza wówczas, kiedy w ich życiu źle się działo. A w tej

części niestety sporo jest tego typu sytuacji. Autorka nie oszczędza nikogo. Każdy

z bohaterów przeżywa prawdziwy koszmar, choć każdy z nich na swój sposób i z różnymi skutkami.

Uwielbiam emocjonujące lektury, a ta powieść z pewnością do takich się zalicza. Ciągle coś się dzieje,

tajemnica goni tajemnicę, na jaw wychodzą straszne rzeczy, o których nie będzie tak łatwo zapomnieć.

Książki o nefilim

114

Autorka doskonale zbudowała napięcie, które stopniowo wzrasta, aż dochodzi do punktu

kulminacyjnego, który jednak niczego nie rozwiązuje, a jedynie

pozostawia czytelnika z kolejnymi pytaniami i pragnieniem jak

najszybszego sięgnięcia po kontynuację.

„L'amorchemuoveil sole e l'altrestelle. - Miłość, co wprawia w ruch słońce i gwiazdy.”

„Diabelskie Maszyny” Cassandra Clare

„Mechaniczny Anioł”

Rysunek 101 - Okładka 1 części "Diabelskich Maszyn" „To w porządku kochać kogoś bez wzajemności, dopóki ten ktoś jest wart miłości.

Dopóki na nią zasługuje.”

Szesnastoletnia Tessa Gray pokonuje ocean, by odnaleźć swojego brata. Celem jej podróży

jest Anglia za czasów panowania królowej Wiktorii. Jednak napotykają ją nie małe problemy i poznaje

rzeczy, o których nie miała dotąd pojęcia i ludzi, których nazywa się Nocnymi Łowcami. Dowiaduję

się o Podziemnym Świecie, w którym po ulicach chodzą czarownice, wampiry i inne nadnaturalne

istoty.

„-Wiesz, kiedyś myślałem, że moglibyśmy zostać przyjaciółmi - powiedział Lightwood.

-A ja kiedyś myślałem, że jestem fretką, ale okazało się, że to tylko zamroczenie opium - odparował

Will. - Wiedziałeś, że ono właśnie tak działa? Bo ja nie.”

Książki o nefilim

115

Już w chwili przyjazdu do Anglii na Tessę czeka niebezpieczeństwo, ale nie wie z czyjej

strony się go spodziewać, przybywając do kraju, w którym nie zna nikogo i zapoznając się

z nieznanym dotąd światem. Poznaje zadufanego w sobie Willa i przyjaznego Jem'a, którzy trochę

zamieszają w jej życiu.

„Nie jest wbrew prawu być idiotą.”

„-To było niegrzeczne . Wiele osób porównywało patrzenie na mnie z wpatrywanie się

w blask słońca .

-Jeśli mieli na myśli to, że potrafisz przyprawić o ból głowy to mieli racje.”

Jak się okazuję Tessa nie zna prawdy o sobie. Była ona strzeżona nawet przed nią samą. Nie

wiedziała nic o Podziemnym Świecie, jednak teraz to się zmieni. Przyjazd do Anglii całkowicie

zmienił jej życie.

„-Lubię kaczki - wtrącił dyplomatycznie Jem. - Zwłaszcza te z Hyde Parku. - Zerknął

z ukosa na przyjaciela. Obaj siedzieli na brzegu wysokiego stołu, z nogami zwieszonymi nad podłogą.

- Pamiętasz, jak próbowałeś kiedyś mnie namówić, żebym rzucił im piróg nadziewany mięsem,

bo chciałeś sprawdzić, czy uda się wyhodować rasę kaczek kanibali?

-I zjadły go - przypomniał Will. - Krwiożercze małe bestie. Nigdy nie ufaj kaczkom.”

Ta książka jest świetna! Cassandra na prawdę potrafi rozkochać czytelnika w swoich

powieściach! Jej styl jest lekki i przyjemny. Wspaniale potrafi tworzyć fabułę, sytuacje i genialne

zwroty akcji, które sprawiały, że oczy mi mało nie wypadły. Kiedy już myślisz, że wiesz o co chodzi,

może nawet domyślasz się co się stanie. Porzuć te myśli, bo Cassandra zrobi inaczej.

Ta cała tajemnicza otoczka, którą pokryta jest Tessa jest na prawdę świetna.

„Kimkolwiek jesteś, mężczyzną czy kobietą, osobą silną czy słabą, zdrową czy chorą.

Wszystkie te rzeczy liczą się mniej niż to, co masz w sercu. Jeśli masz duszę wojownika, jesteś

wojownikiem. Te inne rzeczy to szkło, które otacza lampę, a ty jesteś światłem w środku. Właśnie

w to wierzę.”

Książka bardzo mi się podobała i jestem ciekawa czym zaskoczy mnie „Mechaniczny

Książę”. Jest to jak najbardziej książka godna polecenia zwłaszcza dla tych osób, które lubią fantasy

ze szczyptą wątku romantycznego i niespodziewanymi zwrotami akcji.

„Tessa dotknęła językiem lewego kła. Teraz był zupełnie normalny.

-Nie rozumiem, dlaczego się wysuwają!

-Z głodu - stwierdził Jem. - Myślałaś o krwi?

Książki o nefilim

116

-Nie!

-O zjedzeniu mnie? - spytał Will.

-Nie!

-Nikt by cię nie winił - powiedział Jem. - On bywa irytujący.”

„Zawsze trzeba być ostrożnym z książkami i z tym, co w nich jest, bo słowa mają moc

zmieniania ludzi.”

„Mechaniczny Książe”

Rysunek 102 - Okładka 2 części "Diabelskich Maszyn" Po przeczytaniu „Mechanicznego Anioła” autorstwa Cassandry Clare, otwierającego trylogię

„Diabelskie Maszyny”, wiedziałam już, że oto mam przed sobą początek kolejnej niesamowitej

opowieści, która z pewnością na długo pozostanie w mojej pamięci i do której nie jeden raz jeszcze

powrócę. Spytacie, skąd ta pewność? Powiedzmy, że mam nosa do tego typu spraw, albo silną

intuicję, która do tej pory mnie nie zawiodła. Poza tym mając za sobą kilka wydanych

części serii „Dary Anioła”, historię również traktującą o przygodach Nocnych Łowców, poznałam

autorkę na tyle, że wiem już, czego mogę się po niej spodziewać. I jak się okazało nie myliłam się.

„Mechaniczny Książę” okazał się równie dobry, a nawet lepszy, od swojego poprzednika.

„Nie pozwoli żeby Gideon Lightwood dopiął swego. Poza tym, on jest czarujący jak

skrzynka pocztowa.”

Nocni Łowcy zdają już sobie sprawę, jak wielkie niebezpieczeństwo grozi im ze strony

Mistrza. Co prawda nie rozumieją jeszcze, dlaczego tak bardzo zależy mu na Tessie, ale wiedzą już, że

Książki o nefilim

117

jest on nieobliczalnym człowiekiem, którego za wszelką cenę należy powstrzymać. Jednak aby

zrozumieć tok myślenia szaleńca trzeba odkryć, dlaczego tak bardzo zależy mu na zniszczeniu

Nocnych Łowców. Mieszkańcy Instytutu podejrzewają, że być może ta nienawiść ma swoje korzenie

w przeszłości Mistrza. Czy mają rację?

„Mówią, że czas leczy rany, ale to nie oznacza, że znika przyczyna smutku. A u mnie

rana jest codziennie świeższa.”

Tymczasem pojawia się kolejny problem. Jednemu z członków Rady zaczyna bardzo zależeć

na tym, aby zdyskredytować Charlotte, ukazać ją w jak najgorszym świetle, aby samemu móc objąć

władzę nad Instytutem w Londynie. Czy mu się to uda?

Tessa natomiast próbuje sobie poradzić ze zdradą, jakiej doznała ze strony osoby,

która była jej najbliższa na świecie. Nie ustaje również w staraniach, aby dowiedzieć się, kim tak

naprawdę jest, co czyni ją tak wyjątkową, że Mistrz gotów jest na wszystko, aby dopaść ją w swoje

ręce. Pragnie również zapomnieć o Willu po tym, co niedawno usłyszała od niego na swój temat. Ze

zdumieniem zauważa, że coraz cieplejszymi uczuciami darzy Jema i jak się okazuje, nie jest ona mu

obojętna.

„-Dopóki tego nie sprawdzę, nie będę wiedziała, czy mi się podoba, czy nie, prawda?

-Nigdy nie pływałem nago w Tamizie, ale wiem, że by mi się nie spodobało.”

Nie sposób wyrazić wszystkiego, co czuję po skończonej lekturze „Mechanicznego Księcia”.

Dzieje się tu doprawdy wiele. Można powiedzieć, że ta część obfituje w stale rozgrywającą się akcję,

bez żadnych przystanków i chwil na wytchnienie. Autorka zdradza nam więcej

szczegółów z przeszłości Willa, dzięki czemu odkryjemy tajemnicę, dlaczego chłopak zachowuje się

w taki, a nie inny sposób – czemu wszystkich odtrąca nie pozwalając im się do siebie w żaden sposób

zbliżyć. Odwiedzimy miejsce znane tym, którzy czytali książki z serii „Dary Anioła”.

Mowa o Mieście Kości będącym siedzibą Cichych Braci. Odbędziemy podróż do innego Instytutu,

gdzie Nocni Łowcy będą mieli do wykonania pewne zadanie, a nawet weźmiemy udział w balu

maskowym. Przekonacie się, jak to jest poczuć wzbierającą w Was nadzieję, która zostanie brutalnie

zgaszona niczym płomienie ognia pod naporem zalewających ich strumieni wody. Ponownie

zetkniecie się ze zdradą ze strony tych, których byście o to nie podejrzewali. Na horyzoncie pojawią

się nowi przyjaciele, którzy staną po Waszej stronie do walki przeciw wspólnemu wrogowi.

To wszystko i jeszcze więcej czeka na Was w „Mechanicznym Księciu”, drugim tomie

trylogii „Diabelskich Maszyn” autorstwa Cassandry Clare.

Książki o nefilim

118

Rysunek 103 - Cała seria "Diabelskich Maszyn"

Książki o zombie

119

Książki o zombie

„Alicja w Krainie Zombie” Gena Showalter

Rysunek 104 - Okładka 1 części "Kronik Białego Królika" „Alicja w Krainie Zombie” to pierwsza część trylogii "Kroniki Białego Królika".

Ta niezwykła seria nawiązująca do przygód „Alicji w Krainie Czarów” wpisuje się w nowy trend

wydawniczy. Umarli ożywają i wprowadzają wiele zamieszania w świecie żywych. Tylko młodzi,

wrażliwi ludzie mają szansę poznać prawdę i stawić czoła tym niezwykłym istotom.

16-letnia Alicja Bell dorasta w odmiennych niż reszta rówieśników warunkach. Jej ojciec

uważa, że na życie ludzi czyhają potwory, szczególnie niebezpieczne w nocy. Członkom rodziny

Bellów nie wolno opuszczać domu, jeśli oznacza to powrót po zmroku. Alicja przyzwyczaiła się

do tych dziwactw, chociaż z powodu ojcowskiej paranoi omija ją mnóstwo zajęć szkolnych

i sportowych, nie chodzi też na randki ani na imprezy.

„Każdego dnia zegar tykał - albo nie. Koniec mógł nadejść w ułamku sekundy. Mgnienie

oka, oddech, chwila. Nie ma, nie ma, nie ma.”

Książki o zombie

120

Młodszej siostrze Alicji, 9-letniej Emmie trudno się pogodzić z zakazami ojca. W dniu 16-

tych urodzin Alicji Emma ma wystąpić w szkolnym przedstawieniu, które rozpocznie się

co prawda za dnia, ale skończy, gdy będzie zapadał zmrok. Cała rodzina w drodze wyjątku udaje się

na występ.

Kiedy przedstawienie się kończy, właśnie zachodzi słońce. Nieprzytomny z nerwów pan Bell

pogania rodzinę, by jak najszybciej wrócić do domu. W drodze dochodzi jednak

do tragicznego wypadku.

Kiedy Alicja odzyskuje przytomność, nie może się ruszyć. Widzi zakrwawionych bliskich,

którzy nie reagują na jej wołania. Nagle spostrzega, że ciało ojca leży przed samochodem, a nad nim

pochylają się trzy monstra. Od tej chwili życie Alicji nigdy już nie będzie takie samo. Wszystko,

co znała, odeszło w przeszłość.

Autorka zaskoczyła mnie kreacją zombie. Chyba po raz pierwszy spotkałam się z ich

inteligentniejszą wersją. Dodatkowo na kartach "Alicji" zadebiutowały jako istoty niematerialne

i zgoła wyjątkowe - nie każdy je widział, ale one mogły każdego zaatakować. Ci, którzy ich widzą,

mogą z nimi walczyć. Tak było z ojcem Alicji i tak stało się z samą Alicją w następstwie

traumatycznych przeżyć. A to otworzyło jej drzwi do zupełnie innego świata, wspaniałych przyjaźni,

nowych wrogów i miłości.

Bohaterowie zostali bardzo dobrze wykreowani jak przystało na panią Showalter. Może sam

wątek miłosny był zbyt banalny - znowu główna bohaterka, Alicja, idzie do nowej szkoły, tam

zwraca uwagę na najprzystojniejszego chłopaka, Cole'a, a znajomi ostrzegają ją, że on jest

niewiarygodnie niebezpieczny. Mimo to obydwoje się sobą interesują. Ta banalność i oklepanie

tego typu love story jednak nie razi, ba! wręcz niezwykle przyjemnie poznawało mi się dalsze losy tej

pary.

Rysunek 105 - Alice Bell i Cole Holland

Książki o zombie

121

Z wartych uwagi elementów - znajomość między rodzicami Alicji i Cole'a,

troska dziadków o dziewczynę, dziewczyńska ciekawość Kat o wszystko, co się między tą dwójką

działo, charakterek Alicji i jej potyczki z Mackenzie, tatuaże Cole'a - wszystkie nadają realizmu

i stanowią dla mnie coś magicznego w tej historii.

Humor był pierwszorzędnie wpleciony w całą akcję. Nie rzucał się w oczy, nie umniejszał

realizmowi sytuacji, a pozwalał na chwilę oddechu i śmiechu przy niemal nieustającym napięciu.

W ogóle podczas lektury miałam wrażenie, że dość dużo jest w książce atmosfery rodem

z thrillera. Czułam napięcie na samej sobie, czasami podczas spotkań z zombie miałam ciarki na ciele,

a jednego wieczora, gdy położyłam się w łóżku, byłam pewna, że za drzwiami do pokoju stoi jakieś

zombie i zaraz mnie zaatakuje. A ja nie jestem taka wrażliwa na punkcie okropieństw w książkach, by

przeżywać je potem przy zasypianiu. To chyba o czymś znaczy, prawda? Pani Showalter

odwaliła kawał dobrej roboty przy budowaniu napięcia.

Mimo że książka ma nieco ponad pięćset stron, czytało się ją płynnie

i bez momentów znużenia. dosłownie wciągnęła mnie po uszy (nawet takie królicze, bo są dłuższe).

Język jak zwykle u pani Showalter bardzo plastyczny i barwny, wszystkie opisy jasne i dobrze

przemyślane. Pozostawiają wyobraźni czytelnika pole do popisu, ale jednocześnie starają się jak

najdokładniej ukazać najważniejsze elementy układanki.

Oprawa graficzna jest po prostu niesamowita. Blond włosy i niebieska sukienka dziewczyny

z okładki świetnie oddają niewinność książkowej Alicji, a korzenie sięgające do rzekomo siedzącej

w dole dziewczyny można śmiało uznać za łapska zombie żądne pożywienia. Pięknie!

Jak duży jest związek z "Alicją w Krainie Czarów"? Poza tytułem i imieniem

bohaterki niewielki. Mamy nawiązania w postaci chmur w kształcie skaczących królików,

czajnika i tym podobnych. Kat w pewnym momencie skojarzyła mi się z Szalonym Kapelusznikiem,

ale nie pytajcie dlaczego, bo nie wiem. I w sumie wejście Alicji w rzeczywistość, którą rządzą zombie

można uznać za słynny upadek do dziury. I tyle.

Książki o zombie

122

Rysunek 106 - Cała seria "Kronik Białego Królika"

”Las Zębów i Rąk” Carrie Ryan

Rysunek 107 - Okładka 1 części "Lasu Zębów i Rąk"

„Las Zębów i Rąk” przedstawia bardzo mroczną, a jednocześnie niezwykle wciągającą wizję

świata po zagładzie, w którym młoda dziewczyna musi dokonać trudnych wyborów między tym

w co wierzy, a tym w co każą jej wierzyć, między światem swoich marzeń, który

zna tylko z opowieści matki, a krwawym ale znanym światem, który ją otacza. Musi też wybrać

między tym, który ofiarowuje jej swoją miłość, a tym, któremu ona chce ją ofiarować.

Las zębów i rąk otacza małą wioskę. Mieszkańcy nie znają świata poza Lasem, to co jest

Zewnątrz brzmi jak bujda, nierealne marzenie. Do wioski nikt nie wchodzi, a jeszcze lepiej, żeby też

Książki o zombie

123

nikt nie wychodził... Wiedzą tylko tyle, że tam w Lesie, czai się zło, które tylko czeka na błąd

mieszkańców, a jedyne co ich interesuje, to ludzkie mięso.

Akcja zaczyna się w momencie dźwięku syreny, która alarmuje zwykle albo na ćwiczenia,

albo na zagrożenie. Tym razem nie są to ćwiczenia. Ktoś został zaatakowany... Matka Mary.

Została Zainfekowana, co oznacza jedno – śmierć i Powrót jako Nieuświęcona.

Dziewczyna towarzyszy matce przez siatkę z bólem obserwując ostatnie chwile życia ukochanej

osoby.

Gdy Mary wraca do domu jej własny brat ma do niej pretensje, że pozwoliła matce Powrócić

zamiast ją zabić. Informuje ją również, że wysyła ją do Sióstr. Tym samym, przekreśla jej szanse

na założenie rodziny, w zamian oddając ją Bogu i Siostrom. Siostry stoją na straży ładu i porządku.

Mary nie potrafi się odnaleźć się wśród Sióstr, które jak się okazuje, skrywają wiele sekretów.

Marzeniem Mary jest zobaczyć ocean, o którym wiele razy opowiadała jej matka, jednak czy

na pewno istnieje? Czy jest tylko płonną nadzieją? Myśl o oceanie napędza dziewczynę nadzieją

i wiarą, staje się to jej obsesją i najważniejszym celem. Mary jest sprytną, ciekawską, waleczną

dziewczyną. Jest też wrażliwa, owszem, ale pełna poświecenia. Muszę przyznać, że uwielbiam takie

bohaterki. Relacje między bohaterami były dla mnie takie realne. Wszystkie emocje działały na mnie.

Czułam tą bezradność bohaterów, ich strach, nadzieję.

Mieszkańcy wierzą, że są ostatnimi ocalonymi ludźmi, gdy resztę świata spotkała zagłada, że

na Zewnątrz nie ma już nikogo. A jednak pewnej mroźnej nocy ktoś z Zewnątrz wkracza do wioski,

a jego obecność otoczona jest kolejną tajemnicą. Mary staje się poprzez swoją dociekliwość

niewygodna dla Sióstr. Te postanawiają, że Mary poświęci swe życie nie jako jedna z Sióstr, ale

jako żona i matka. Zostaje zaręczona z Harrym, mimo że dziewczyna darzy gorącą miłością

jego brata, Travisa, który z kolei jest zaręczony z inną dziewczyną.

„Myślisz, że chcesz miłości, Mary. Myślisz, że to piękny dar, które wypełnia cię

i czyni całością; nic więcej. Ale mylisz się. Miłość potrafi być okrutna i zła. Może stać się mrokiem

i powodować najdotkliwszy ból. Nie rozumiesz, że życie w tej wiosce nie polega na miłości,

lecz na poświęceniu?”

Narracja jest pierwszoosobowa w czasie teraźniejszym, co potęgowało we mnie

wrażenia i emocje wypływające z książki. Styl autorki bardzo mi się podoba. Będziecie się przy niej

bać, wzruszać, ronić łzy, przeżywać każdy moment tej książki.

Zakończenie w pełni satysfakcjonujące, gdy dobrnęłam do ostatniej strony poczułam

ogromny smutek, że finał już za mną. Smuci mnie też nieco fakt, że następne części będą już nie

Książki o zombie

124

o Mary, a o zupełnie innych bohaterach, jednak czuję, że będą równie fascynujące jak ta część.

Seria trafia do mojego grona ulubionych książek.

Rysunek 108 - Kontynuacje "Lasu Zębów i Rąk"

Książki o czarownicach

125


„Piękne Istoty” Kami Garcia & Margaret Stohl

Rysunek 109 - Okładka 1 części "Kronik Obdarzonych" „W naszym miasteczku mieszkały tylko dwa typy ludzi: przykuci i zakuci. Kiedyś ojciec tak

czule sklasyfikował sąsiadów, dzieląc ich na tych, którzy musieli tu zostać, oraz na tych, którzy

byli zbyt głupi, żeby odejść. Pozostali już dawno się stąd wynieśli.”

Ethan, bohater powieści, mieszka w Gatlin - małym, nudnym miasteczku w Południowej

Karolinie. Jest nastolatkiem, który gra w kosza i umawia się z dziewczynami. Uwielbia czytać i marzy

o podróżach po całym świecie. Zwyczajna historia? Zapewne tak, gdyby nie fakt, że Etan ma swoją

tajemnicę. Od miesięcy śni mu się ten sam sen. Widzi w nim tę samą dziewczynę, której nigdy nie

spotkał.

„Fakt, że się czegoś bardzo pragnie, nie oznacza, że można to osiągnąć.”

Pewnego dnia do jego klasy dołącza nowa uczennica. Okazuje się ona dziewczyną ze snu.

Lena zamieszkuje u swojego wuja Macona. Lena nie pasuje jednak do mieszkańców Gatlin. Inaczej


126

wygląda, mówi, porusza się. Jest bardziej mroczna. Ma też swoją tajemnicę. Nad jej rodziną od

pokoleń ciąży straszliwa klątwa, przez którą Lena nie może żyć jak zwyczajna nastolatka. Ethan

zakochuje się w dziewczynie, a ona odwzajemnia uczucie. Zdradza chłopakowi swoją tajemnicę. Aby

uratować Lenę i ich miłość, Ethan próbuje znaleźć sposób na uniknięcie tragicznego losu.

„Od lat jeździłem z Linkiem codziennie do szkoły. Zostaliśmy najlepszymi przyjaciółmi, gdy

w autobusie podzielił się ze mną ciastkiem z kremem. Później dowiedziałem się, że ten kawałek spadł

mu na podłogę.”

Rysunek 110 - Lena (Alice Englert) i Ethan (Alden Ehrenreich)

„Piękne Istoty” to współczesna powieść fantasy o niezwykłej miłości i przeznaczeniu.

Mroczny świat magii, atmosfera grozy i nieoczekiwane zwroty akcji wciągają od pierwszej strony.

„Uważaj. Któregoś dnia wydłubiesz dziurę w niebie i cały świat się przez nią zawali.

A wtedy wszyscy będziemy w tarapatach.”

Debiut Garcii i Stohl to opowieść o młodych kochankach, w którą po mistrzowsku

wpleciono wątki historyczne i magię rodem z południa Stanów. Dla wszystkich, którzy lubią mroczne

romanse. Zapadnie wam w pamięć atmosfera przesycona szczegółami,

fantastyczna konwencja i ostra krytyka życia południowców, a także fascynująca mitologia.

Błyskotliwa, romantyczna i wielowymiarowa. Dla wielbicieli romansów z nutką fantasy, szukających

książki, która pochłonie ich bez reszty.

„To, co słuszne, i to, co łatwe to dwie różne rzeczy.”

Rysunek 111 - Okładki czterech tomów "Kronik Obdarzonych"


127

„I tak się właśnie kończy świat, nie hukiem, a skomleniem.”

”Elyria. Polowanie na Czarownice” Brigitte Melzer

Rysunek 112 - Okładka "Elyrii"

"Czasami nie możemy wybrać dokąd poprowadzi nas los."

Chyba każdy z nas słyszał o czasach, gdy kobiety były palone na stosach, jako potępiane

czarownice. Elyria, główna bohaterka powieści, córka trupy komediantów zostaje

oskarżona o uprawianie czarów i skazana na stos. Bądź, co bądź z początku oskarżona niesłusznie,

lecz, jak się później okazuje, dziewczyna nieświadomie zyskuje niszczycielską moc, nad którą nie

potrafi zapanować. Ocalona w ostatniej chwili od straszliwej śmierci, Elyria wie, że nie może wrócić

do trupy i rodziny. Postanawia odejść wraz z Ardanem i nauczyć się panować nad nowo zdobytą

mocą. Nie jest to dla niej łatwe, zwłaszcza, że na drodze staje jej wiele przeciwności losu, przez które

niekiedy ceną staje się jej życie, a jak się później okazuje, wszystko jest związane z prastarą

przepowiednią.

„Ona, w której złotych oczach płoną ognie Dziewiątego Piekła, uwolni swoją magię

w postaci wszystko niszczącej pożogi i tym samym przyniesie światu wybawienie lub pogrąży

go w wiecznej ciemności.”

Elyria - z pozoru zwykła dziewczyna podróżująca z trupą

komediantów pewnego dnia znajduje w mieście cenny przedmiot, który od razu postanawia odnieść

w odpowiednie miejsce. Niestety zawsze tak jest, że nawet gdy chcemy dobrze, to wychodzi jak

zawsze. Główna bohaterka zostaje więc oskarżona o kradzież i wpakowana za kraty. Żeby


128

tego było mało - spotyka tajemniczego, ciemnowłosego "rycerza", który nieświadomie przekazuje jej

swój magiczny talent. No i super, szkoda tylko, że w tamtym świecie za bycie czarownicą, swój żywot

kończy się na stosie...

"Elfy twierdzą, że najgorsze rzeczy dzieją się z powodu dobrych intencji."

Bądź, co bądź jest to moja pierwsza styczność z twórczością panią Melzer. Po trudnym

początku przyznaję, że pozytywna. Autorka w zjawiskowy sposób potrafi połączyć fakty wyjęte

z historycznych dziejów i swoją szaloną wyobraźnię, dzięki czemu powstała „Elyria”. Może

i z początku prolog wydawał się ciężki, ale mimo to w miarę

czytania książka nabierała tempa i z coraz większą chęcią ją czytałam. Przyznaję, że koniec

końców tak się w niej zatraciłam, że nie zauważyłam nawet, gdy przeczytałam całość.

"Samo pragnienie jest tak choroba, która dopada ludzi i niszczy ich bez litości."

Styl pani Melzer jest ciekawy, acz różni się od innych powieści „magicznych. Również język

różni się od innych, znanych powieści fantastycznych. Najtrudniej było mi się przyzwyczaić do tych

wszystkich dziwnych imion, które z początku ciężko było mi szybko czytać i musiałam się stopować,

ale w miarę czytania je zapamiętałam i czytanie było o wiele przyjemniejsze.

"Nie jest łatwo znosić dzień w dzień kłótnie kąśliwej kobiety."

Muszę przyznać, że okładka jest niesamowita. Strasznie przyciąga wzrok. I te oczy… Jeszcze

zanim się zabrałam za czytanie, wiedziałam, że mają związek z treścią i nie pomyliłam się. Całość

nadaje książce tajemniczości i magiczności, która są oczywiście tutaj najważniejsze. Bardzo przypadł

mi do gustu wątek Elyrii i Ardana – zwłaszcza sposób, w jaki został ukazany. Sami bohaterowie

zarówno dobre, jak i złe charaktery byli dopracowani bardzo szczegółowo, dzięki czemu wydawali się

nad wyraz realistyczni. Kolejnym plusem był czas akcji – większość obecnie wydawanych

powieści rozgrywa się w czasach współczesnych, a niekiedy nawet w przyszłości,

przez co każda kolejna książka jest coraz to mniej zaskakująca niż poprzednia. Według mnie

autorka postąpiła bardzo rozsądnie ukazując czasy przez niektórych pisarzy pomijane. Właśnie,

dlatego można oprzeć się zarówno na historii, jak i popłynąć wyobraźnią na szerokie wody. Przy tej

lekturze nie sposób się nudzić, a koniec końców czytelnik czuje nawet lekki niedosyt.

,, Czepiam się myśli, że ta historia mogłaby znaleźć inne zakończenie." .

„Elyria. Polowanie na czarownice” jest zarówno warta swojej ceny, jak i czasu

spędzonego na jej czytaniu. Ze szczerym sercem mogę ją polecić każdemu, zwłaszcza osobom

lubującym się w druidach, magii i średniowieczu, no i oczywiście w wątkach miłosnych. Liczę na to,

że powieść ta wyniesie się ponad wyżyny i zdobędzie miano bestselleru w wielu księgarniach

i portalach czytelniczych. Z mojej strony mogę tylko dodać, że z niecierpliwością będę wyczekiwać


129

kolejnych powieści wydanych przez panią Melzer z nadzieją, że będą tak wspaniałe, jak przygody

Elyrii.

Książki o aniołach

130


„Anioł” Lee Weatherly

Rysunek 113 - Okładka 1 części "Trylogii Anioła" Bohaterowie tej historii - szesnastoletnia Willow i o rok starszy Alex - prowadzą samochody

i doskonale wiedzą, jak pokrętna potrafi być natura człowieka. Ta wiedza jest im niezbędna, by

przeżyć w czasach, gdy na Ziemię zstępują złe anioły, chcące unicestwić ludzkość. Ale

amerykańska autorka nie napisała baśniowej science-fiction: pomysł na walkę z aniołami,

przyjmującymi dla niepoznaki ludzką postać i karmiącymi się naszą energią stanowi tylko atrakcyjną,

sensacyjną ramę opowieści o względności dobra i zła, i o rodzącej się, pięknie tu opisanej, pierwszej

miłości.

„-Ale tak to już jest. Gdybym zbyt dużo o tym myślał, zwariowałbym, więc tego nie robię.”

Alex, agent CIA, Zabójca Aniołów, dostaje zlecenie na zabicie Willow, sympatycznej

uczennicy, która potrafi zaglądać w przyszłość innych. Zdolności dziewczyny wynikają z jej

wyjątkowego pochodzenia, jest bowiem półaniołem, zrodzonym z kobiety i złego anioła właśnie.

Ścigający ją Alex nie wie, że projekt CIA jest od dawna infiltrowany i sterowany przez anioły, które


131

wyjątkowo obawiają się Willow, mającej kontakt z obydwoma światami: naszym i „tamtym”. Zbieg

okoliczności sprawia, że oboje muszą się wspólnie ratować, wsiadając do jednego samochodu.

Uciekając od zła i jednocześnie walcząc z nim, przemierzają razem dwie drogi. Jedna prowadzi ich

na pustynię Nowego Meksyku, druga – od wzajemnej nienawiści i obaw, po wielkie uczucie.

„-Hej, mógłbyś mnie nauczyć hiszpańskiego? - zawołałam niespodziewanie.

Alex uśmiechnął się i cmoknął mnie w czubek nosa.

-Jakie zwroty chciałabyś najpierw poznać?

-Na przykład... - Odebrało mi mowę, kiedy wpatrywałam się w jego szaroniebieskie oczy. -

Na przykład: uszczęśliwiasz mnie niebotycznie, a moim jedynym pragnieniem jest być z tobą

do końca życia?

-Przecież już cię tego kiedyś nauczyłem, nie pamiętasz? - Nachylił się i muskając mnie

lekko wargami, szepnął: - Te quiero41

, Willow.

Poczułam, że mój anioł się do mnie uśmiecha.”

L.A. Weatherly wspaniale połączyła wiele różnorodnych elementów. Mamy tu metafizyczną,

anielską baśń (z całą, kapitalnie obmyśloną anielską kosmologią), „rasowy”, pełen przygód kryminał

z wielopiętrową intrygą, akcenty społeczne, sugestywne sceny rodem z krainy fantasy (anioły

spadające na oszołomionych ich pięknem ludzi) oraz prawdziwie romantyczną historię miłosną.

To sprawia, że lektura wciągnie wszystkich miłośników inteligentnej współczesnej

powieści bez względu na wiek.

„-Myślałam... myślałam, że nie ufasz nikomu.

-Dla ciebie zrobię wyjątek. - Delikatnie dotknął mojego policzka. - Willow, to była najmilsza,

najcudowniejsza, najgłupsza rzecz, jaką ktoś kiedykolwiek dla mnie zrobił.”

41

„Kocham cię” po hiszpańsku


132

Rysunek 114 - Kontynuacje "Trylogii Anioła"

„Nieziemska” Cynthia Hand

Rysunek 115 - Okładka pierwszej części "Nieziemskiej „Nic nie dzieje się bez powodu.”

Na początku jest chłopak, który stoi wśród drzew. Mniej więcej w moim wieku, już nie

dziecko, ale jeszcze nie mężczyzna, ma może siedemnaście lat. Nie jestem pewna, skąd to wiem. Widzę

tylko tył jego głowy, wilgotne ciemne włosy kręcą mu się na karku. Palące słońce wysysa soki ze

wszystkiego, co żyje. Niebo na wschodzie ma dziwną pomarańczową barwę. Czuć gryzący zapach


133

dymu. Przez chwilę przepełnia mnie tak przytłaczający żal, że aż trudno oddychać. Nie wiem dlaczego.

Robię krok w stronę chłopaka i otwieram usta, żeby go zawołać, ale nie znam jego imienia.

Ziemia chrzęści mi pod stopami. Usłyszał. Zaczyna się odwracać. Jeszcze chwila, a zobaczę

jego twarz. Wtedy wizja opuszcza mnie. Mrugam i już jej nie ma.

Clara Gardner niedawno się dowiedziała, że w jej żyłach płynie krew anioła. To znaczy nie

tylko, że jest zdolniejsza, silniejsza i szybsza od innych, ale że ma cel, że po coś

została zesłana na ziemię. Tylko po co?

„Jeśli nauka uczy nas czegokolwiek, to tego, że porażki powinniśmy przyjmować tak

samo jak sukcesy - ze skromną godnością i wdziękiem".

Na jawie i w snach zaczynają ją dręczyć wizje: płonący las i piękny chłopiec. Kiedy

spotyka Christiana, nieznajomego ze swoich snów, wszystko zaczyna się układać – a równocześnie

staje się niejasne. Bo jest jeszcze jeden chłopak, Tucker, który porusza mniej anielską stronę jej

natury.

Clara usiłuje odkryć swoją drogę w świecie, którego nagle nie rozumie, ale zmierzy się

z niewidzialnym niebezpieczeństwem i wyborami, jakich nie przeczuwała – pomiędzy prawdą

a kłamstwem, miłością a obowiązkiem, dobrem a złem. Lecz kiedy wreszcie wybuchnie ogień z jej

wizji, czy będzie gotowa zmierzyć się ze swoim przeznaczeniem?

Clara, czyli główna bohaterka "Nieziemskiej" Cynthi Hand jest ćwierć aniołem.

Dowiedziała się tego w wieku czternastu lat i od tego czasu jej życie nie jest już takie jak

było wcześniej. Dziewczyna jest lepsza od innych. Zna wszystkie języki oraz jest

szybsza i silniejsza od rówieśników.

Życie anioła niesie ze sobą pewien obowiązek. Clara zaczyna widzieć wizje, a w nich

chłopaka wpatrującego się w gigantyczny pożar. Domyśla się, że musi go stamtąd uratować. Razem

z mamą i bratem przeprowadzają się do Jackson Hole, ponieważ tam ma wypełnić swoją misję. Ale

czy jej się to uda? Czy odnajdzie cel swojego tajnego zadania?

Już od samego początku mnie wciągnęła. Czytałam ją po prostu wszędzie gdzie się dało.

Stron co raz szybciej ubywało, a ja nie mogłam się od niej oderwać. Może to przez to, że jest

napisana lekkim językiem lub narracją pierwszoosobową. Wszystko było zrozumiałe i nie miałam

potrzeby się cofać kilka kartek wstecz, żeby się połapać o co chodzi. Pomiędzy zdaniami odczytałam,

że każdy z nas ma zapisane przeznaczenie i to co zrobimy w życiu nie zawali naszej

przyszłości najwyżej zmieni jej bieg. Okładka jest magnetyczna i jeszcze bardziej mnie przyciągnęła.

Książka nie jest przesłodzona miłością ale też jej nie brakuje. Wszystko zostało zmieszane

w idealnych proporcjach, tak samo jak świat aniołów z tym ludzkim. Zaczarowała mnie jak


134

mało która. Przyjemność z jej czytania jest wielka, niesamowicie wielka. Tytuł mówi wszystko sam

za siebie. Ona jest po prostu nieziemska.

Rysunek 116 - Okładka kontynuacji "Nieziemskiej"

Książki o wilkołakach

135


„Drżenie” Maggie Stiefvater

Rysunek 117 - Okładka 1 części "Wilkołaków z Mercy Falls" Pamiętasz opowieść o wilkołakach, porośniętych sierścią potworach, pozbawionych

wszelkich ludzkich uczuć i zdolnych rozszarpać każdego, kto stanie na ich drodze? Mówi się, że

jedyną bronią przeciw nim jest srebro, a wilkołakami stają się podczas pełni księżyca, kiedy

to następuje transformacja. Srebrne kule i pełnia to bzdury, prawdziwa jest jednak

informacja o zmianie.

„Książki są bardziej prawdziwe, jeśli czyta się je na zewnątrz.”

Książka „Drżenie”, będąca pierwszą częścią trylogii, jest godna polecenia wszystkim fanom

oraz fankom gatunku. Autorka przełamała panującą modę na wampiry, wprowadzając do książki

tylko i wyłącznie wilkołaki. A właściwie wilki, bowiem - jak sama pisze - „Naprawdę nie istnieje coś

takiego jak wilkołak. Są i ludzie i wilki, i jeszcze ci, którzy są w drodze pomiędzy jednym a drugim”.


136

Akcja książki rozgrywa się w surowych okolicach Minnesoty, gdzie klimat jest

zdecydowanie ostrzejszy niż w Polsce. Na tyle ostry, by niektórzy ludzie stawali się wilkami na czas

ochłodzenia. Tak się jednak nie stało w przypadku Grace, która wiele lat temu, jeszcze jako dziecko,

została pogryziona przez wilki. Wówczas uratował ją jeden z nich i odtąd wilk o złocistych oczach jest

niemym towarzyszem jej dorastania. Zawsze z daleka obserwuje dom dziewczyny, ale ona czuje

jego obecność wokół siebie zimą i jego natrętną nieobecność w lecie.

„Ona była przeszłością, teraźniejszością, przyszłością. Chciałem jej odpowiedzieć, ale nie

mogłem. Rozpadłem się na kawałki.”

Grace czuje się w jakiś sposób związana z wilkami, dlatego też, kiedy po tragicznej

śmierci jednego z nastolatków mieszkających w okolicy, Jacka, i polowaniu na wilki, jakie

urządzili mieszkańcy miasteczka, Grace znajduje zakrwawionego wilka na tarasie, bierze go do domu.

Tyle tylko, że to nie zwierzę, a nagi Samuel Roth, wilk w swojej ludzkiej postaci. Jej wilk. Od tej pory

życie Grace będzie walką - nie tylko o utrzymanie uczucia, które zaczyna się pomiędzy Samem a nią

rodzić, ale i zmaganiem z mrozem, który powoduje przemianę i z morderczymi skłonnościami ludzi,

a także z czasem. Każdej wiosny Sam staje się bowiem coraz później człowiekiem, a któregoś roku

wcale się nie przemieni. Im więcej czasu mija od ugryzienia, tym mniej zimna potrzebuje

do metamorfozy i tym więcej ciepła, by znów stać się człowiekiem. Czy taka miłość ma szansę? Czy

istnieje cudowny lek na wilkołactwo? Czemu Grace się nie przemieniła?

„Cokolwiek to jest, poczeka do rana. A jeśli nie, to i tak nie jest tego warte.”

Na te wszystkie pytania będziemy poszukiwali odpowiedzi nie tylko wraz z Grace i Samem,

ale i z kolejnymi ludźmi, którym wilkołaki zmieniły życie. I choć w „Drżeniu” nie znajdziemy

szalonego tempa akcji, trup nie ścieli się gęsto, a książka równie dobrze mogłaby liczyć połowę

objętości, to powieść czyta się niemal łapczywie. Niewątpliwie sprzyja temu prosty język, krótkie

rozdziały i niewielka liczba bohaterów. Teraz pozostaje jedynie uzbroić się w cierpliwość

(oraz puchową kurtkę - tak na wszelki wypadek) i czekać na kolejny tom historii, który, być może,

przyniesie rozwiązanie problemu wilkołactwa.


137

Rysunek 118 - Wszystkie części "Wilkołaków z Mercy Falls"

„Cień Nocy” Andrea Cremer

Rysunek 119 - Okładka 1 części "Cienia Nocy" „Cień Nocy” to pierwsza część zapowiadanej trylogii kusi wspaniałą okładką,

która na pewno przyciągnie wzrok niejednego czytelnika. Jednak, czy sama okładka przedkłada się

na treść książki? Moim zdaniem, nie za bardzo. Dostajemy historie Calli, zmiennokształtnej

siedemnastolatki, alfy swego stada. Dziewczyny silnej, odważnej i odpowiedzialnej za powierzonych

jej opiece przyjaciół. W końcu mamy dziewczynę, która nie boi się skopać komuś tyłek, czy

powiedzieć tego, co myśli. Sama bohaterka jest postacią dobrze rozbudowaną, polubiłam ją

bardzo szybko, tak samo jak i większość członków jej klanu Cienia Nocy. Nie mogę nie wspomnieć


138

tutaj również o postaciach płci przeciwnej, dwóch chłopaków, którzy stają się częścią jej życia.

Zmiennokształtny Ren, alfa klanu Kara Nocy, jakoś nie przekonał mnie do swojej osoby. Czegoś

mi w nim brakowało, do tego nie przepadam za bohaterami zbyt pewnymi siebie, którzy niektóre

sytuacje próbują rozwiązywać pięścią. Mimo zmiany postępowania, Ren nie przekonał mnie do siebie

na tyle, żebym zmieniła mój stosunek do niego. Mamy również Shay’a, człowieka, który przypadkiem

wplątuje się w świat Call i trochę namiesza w jej życiu uczuciowym. I tutaj właśnie zaczyna się

problem. Ciągłe krążenie w tym miłosnym trójkącie z czasem robiło się nudne i monotonne. Wieczne

wybuchy pożądania, tony hormonów wiszące w powietrzu po jakimś czasie męczyły, i nie sprzyjały

czytaniu. Im bardziej pochłaniałam tą książkę, tym bardziej uczucia krążące wkoło bohaterów stawały

się przewidywalne.

„Właściwie nigdy nie miałem przyjaciół, a przynajmniej bliskich. Pewnie dlatego tyle czytam.

Książki były moim najlepszym towarzystwem.”

Sam początek książki, zapowiadał coś ciekawego, innego. Chociaż

tematyka zmiennokształtnych została już wspomniana w wielu książkach, więc to żadna nowość,

mimo wszystko autorka serwuje tutaj inne rozwiązania, historie opowiedzianą od początku do końca.

Jednak po świetnym początku, nastąpiła pustka. Książka wlokła się, momentami dając sceny, które

naprawdę potrafiły wciągnąć, aby po chwili wrócić do nic nieznaczących wątków.

Dopiero samo zakończenie książki, trzymało mnie tak naprawdę w napięciu.

„-Nie śpiesz się. Chcę, żebyś mi ufała.

-Nie ty jesteś problemem. Ja nie ufam sobie.”

Książka jest napisana dobrze, prosto i bardzo sprzyja to czytaniu. Jednak sama fabuła, ten

trójkąt miłosny, wybory i decyzje bohaterów, po kilku stronach stają się nudne.

„Miałam wrażenie, że ci dwaj bawią się w przeciąganie liny. A ja byłam liną.”

Nie potrafię wpadać w zachwyty nad tą książką. Nie było w niej nic takiego, co zapadło by

jakoś głęboko w moją pamięć. Żadnych momentów, które tak naprawdę, po odłożeniu książki,

chciałabym sobie kiedykolwiek przypomnieć.

Jednego jestem pewna – książkę warto przeczytać, i nic po za tym. Rynek został zarzucony

tytułami o wiele ciekawszymi i pochłaniającymi czytelnika do reszty, że dla mnie ta książka odbija się

bez żadnego echa.

Po kontynuację zapewne sięgnę, bo jak wspomniałam samo zakończenie zostawiło we mnie

niedosyt, i jestem ciekawa, co autorka może jeszcze namieszać w życiu Calli.


139

Rysunek 120 - Calla

„Blask Nocy” Andrea Cremer

Rysunek 121 - Okładka 2 części "Cienia Nocy" Rozdarta pomiędzy dwoma chłopakami, zbuntowana przeciwko swemu przeznaczeniu

dziewczyna nocą zmienia się w piękną i groźną Strażniczkę swojej rasy.

Uwięziona przez swoich zaciekłych wrogów Calla jest przekonana, że to koniec. Ale dostaje

wybór - i szansę, by zniszczyć swoich dawnych mistrzów, potężnych czarowników,


140

panów życia i śmierci młodych Strażników. By uratować swój klan i uwolnić Rena. Czy Ren jest

jednak wart ryzyka? Czy Shay stanie u jej boku, nawet jeśli zwątpi w jej uczucie?

Calla sama musi zdecydować, która bitwa jest godna walki i ile prób zniesie

prawdziwa miłość.

„-Wyjdę za mąż za pierwszego, który mi da kubek kawy. Wszystko mi jedno kto to będzie.

-Issac, dawaj ten dzbanek! - Connor szybki zerwał się z krzesła.

-Żartujesz ? - powiedział Connor - kubek kawy zamiast pierścionka na takie oświadczyny zawsze

jestem gotowy.”

Z ciekawości, z racji poznania co dalej i ze zwykłej ludzkiej chęci sprawdzenia, sięgnęłam

po drugą część opowieści o młodej wilczycy Calli. „Blask Nocy” to kontynuacja książki „Cień Nocy”

i jednocześnie ciekawa propozycja Andrei Cremer dla młodzieży.

Calla opuszcza swój klan by ratować Shay’a czy dobrze zrobiła? Poszukiwaczom można, czy

nie można ufać?

Wiele rzeczy okazuje się kłamstwem. Historia, którą dziewczyna znała przez całe swoje

życie, nigdy nie miała miejsca. Teraz Calla jest bezpieczna i jest blisko Shay’a, który jak

głosi proroctwo, będzie w stanie powstrzymać Opiekunów. Ale co z resztą klanu?

Dziewczyna przekonuje się, że wszyscy jej przyjaciele, brat i rodzice zostali surowo ukarani za jej

niesubordynację. Wilczyca postanawia ich odbić i skłonić ich do przejścia na stronę Poszukiwaczy.

Jednak zadanie nie jest łatwe. Klan przetrzymywany jest w lochach Opiekunów.

Przy okazji Calla dowiaduje się o tym, co do powiedzenia mają sami Poszukiwacze,

zapoznaje się z ich strategiami ich planami. Co w swojej historii pozna dziewczyna? Jakie jeszcze

tajemnice skrywają Poszukiwacze? Co się stało z resztą klanu?

„Ja jestem kawałek dalej korytarzem, gdybyś miała złe sny wilczyco. Łóżko jest dość duże

dla dwojga, o ile nie gryziesz... za mocno.”

Ta część jest odrobinę lepsza niż jej poprzedniczka. Jest o wiele więcej akcji, która nie dość

że jest całkiem składna, to jeszcze skutecznie przykuwa uwagę Czytelnika. Calla zaczyna dorastać

do swojej roli przywódcy, jest o wiele bardziej zdecydowana i znacznie lepiej radzi sobie w sytuacjach

trudnych. Ponownie poznajemy jej przekorę, chęć walki i niezłamany charakter w jeszcze lepszym

wydaniu. Reszta postaci też pokazuje trochę charakteru, choć wraz są tylko tłem dla naszej zakochanej

pary i po raz kolejny zarzucę bark skupienia na innych, którzy są tylko statystami.


141

Rysunek 122 - Okładka 3 części "Cienia Nocy"

Książki o łowcach

142


„Pocałunek Łowcy” Marjorie M. Liu

Rysunek 123 - Okładka 1 części "Pocałunku Łowcy" Demoniczny romans rozpoczynający bestsellerową trylogię o strażniczce

ludzkości zakochanej w śmiertelniku, który potrafi okiełznać demony.

„Życie to sztuka, która czasami wymaga nieugiętej, nieustępliwej determinacji. I tylko po to,

by przejść dalej do przodu, krok po kroku, bez względu na to, co się robi. Reszta zwykle rozwiązuje

się sama.”

Za dnia tatuaże są jej zbroją. Nocą ożywają, odrywają się od jej ciała, by stworzyć jej własną

demoniczną armię. Są jedynymi przyjaciółmi ostatniej tropicielki demonów Maxine Kiss w jej walce

ze złem. Jedynymi bliskimi istotami w jej życiu, w którym nie ma miejsca na miłość.

Lecz nadchodzi dzień gdy wszystko się zmienia za sprawą niezwykłego mężczyzny.

„Nie ma nic groźniejszego niż „być może".”


143

Główna bohaterka to jedyna w swoim rodzaju osoba, ostatnia żyjąca Strażniczka. Jej

głównym zadaniem jest tropienie i niszczenie demonów, które przedostały się przez tzw. zasłonę.

Maxine Kiss w swojej walce nie jest osamotniona. Towarzyszy jej piątka demonów, które

za dnia odpoczywają na jej ciele w postaci tatuaży, czyniąc ją tym samym niezniszczalną. Nocą

odklejają się od jej skóry i towarzyszą jej w polowaniach. Każdy z nich ma inną osobowość, ale

tylko jeden z nich potrafi porozumiewać się językiem zrozumiałym dla człowieka. Zdecydowanie

przyciągają one uwagę każdego, kto sięgnie po „Pocałunek łowcy”, gdyż ich zachowanie potrafi być

zarówno brutalne, jak i komiczne, dziecinne. Nigdy nie wiadomo, jak postąpią, i to zdecydowanie

duża zaleta tego tytułu.

Trzeba podkreślić, że autorka od samego początku wrzuca czytelnika w wir wydarzeń,

i mało kto od razu zrozumie że „zombie” to nie chodzące trupy, ale po prostu demony, które opętały

ludzkie umysły i mieszkają w ich ciałach. Dziwny zabieg z nazewnictwem

wymaga przyzwyczajenia i tak naprawdę nie wnosi nic do lektury.

„Po co mówić - milczenie potrafi złamać człowieka szybciej niż pytania.”

Przyczyną nieporozumienia i chybionych oczekiwań wobec książki może być jej opis, który

widnieje na tylnej okładce. Sugeruje on pojawienie się w życiu bohaterki jakiegoś mężczyzny, który

zmieni jej postrzeganie na świat, przewartościuje jej życie. Tymczasem już na pierwszych stronach

poznajemy Grega, chłopaka Maxine. Są ze sobą od dłuższego czasu i nic nie wskazuje na to, żeby

miał pojawić się ktoś trzeci.

„Spodziewaj się niespodziewanego, bo niespodziewane prawie na pewno będzie się

spodziewało ciebie.”

Akcja przedstawiona jest prostym językiem, w krótkich zdaniach. Marjorie M. Liu unika zbyt

długich opisów i podawania wszystkiego czytelnikom wprost. To dobrze, ale, z drugiej strony,

czasami przydałoby się solidne opisanie świata demonów i pewnych zasad jego funkcjonowania.


144

Rysunek 124 - Marjorie M. Liu

„Wołanie z Mroku” Marjorie M. Liu

Rysunek 125 - Okładka 2 części "Pocałunku Łowcy" Główną bohaterkę poznajemy, gdy świadoma jest już swego dziedzictwa i ma spore

doświadczenie. Jest to tropicielka demonów, ostatnia ze swego rodu. Od wieków kobiety z jej rodziny

podejmowały się zwalczania nadprzyrodzonych istot, chroniąc nieświadomych niczego ludzi. Jej

ciało zdobią dziedziczne tatuaże, które po zapadnięciu mroku odrywają się od ciała, przybierając

postać pięciu małych stworzeń – pomocników Maxine. Na co dzień tropicielka zajmuje się pomocą

w przytułku dla bezdomnych, który prowadzi Grant, od czasu do czasu wypędzając demony


145

z ludzkich ciał – zombie. Pomimo tego, że kobiety z jej rodu nie przywiązywały się zbyt emocjonalnie

do mężczyzn, Maxine łamie tą zasadę i bez reszty zakochuje się w śmiertelniku.

Wraz z rozwojem historii bohaterka poznaje tajemnice dotyczące jej

dziedzictwa oraz rodziny. Dowiaduje się też, że świat nie jest już bezpieczny i nie wystarczy chronić

go przed zombie, gdyż najstraszniejsze istoty nie z tego świata zaczynają przenikać do świata ludzi.

Druga część poświęcona jest Grantowi – ukochanemu tropicielki. Jako były ksiądz, zostaje

wezwany do Szanghaju pod pozorem pomocy swemu dawnemu przyjacielowi, a jednocześnie

człowiekowi, który zniszczył w nim powołanie. Maxine od początku wykrywa spisek i tym razem

również się nie myli.

Książki streszczać nie będę, sami musicie dowiedzieć się, co dzieje się dalej. Powiem

tylko tyle, że Grant okazuje się nie być zwykłym śmiertelnikiem, podobnie jak pewien chłopiec,

którym zaopiekowała się Kiss.

„Najważniejsze jest serce. Ciało się załamuje, gdy serce się załamuje. Nawet pies może umrzeć

z rozpaczy.”

Chcąc być sprawiedliwą muszę przyznać, iż początkowo ciężko było mi przebrnąć

przez część pierwszą. Nie było to spowodowane nieciekawą fabułą, czy banalnymi bohaterami,

bynajmniej. Fabuła jest niesamowicie wciągająca, a bohaterowie dobrze nakreśleni, oryginalni. To,

co było przyczyną moich trudów jest ciężki język. Nie jest to powieść, jaką spotkać można na setkach

księgarnianych półek dotyczących paranormal romance. Ne spotkamy się tam z czułymi,

tkliwymi słówkami, nie ma tam młodzieńczej miłości, która robi się już przereklamowana. Miłość

pomiędzy Maxine a Grantem jest uczuciem dojrzałym, świadomym, nawet, jeśli bohaterka wie, że

szczęśliwa miłość bez przeszkód nie jest im pisana. Historia nie kręci się jednak wokół wątku

romantycznego, ale w dużej mierze dotyczy walki z siłami nadprzyrodzonymi.

„Nieobecność to inna forma nieśmiertelności.”

Jak już wspomniałam, bohaterowie są bardzo wyraziści. Najbardziej urzekli mnie

mali pomocnicy tropicielki – Zee, Raw, Aaz, Dek i Mal. Pomimo tego, że są to pewnego rodzaju

śmiercionośne demony, które jednym ruchem mogą zabić, a na kolację jadają metal, zachowują się jak

małe dzieci. Uwielbiają pieszczoty i ssą kciuki. Ich zachowanie jest doprawdy urocze. Całym swym

demonicznym serduszkiem oddane są Maxine, która nie traktuje ich jak niewolników, ale jak swoje

rodzeństwo.


146

Cała historia jest intrygująca. Nie znajdzie ona jednak aprobaty u tych, którzy zachwyceni są

„Zmierzchem” i na tym poprzestają, woląc bohaterów ułożonych, czasem nieśmiałych, którzy nie

obcują wciąż z niebezpieczeństwem. Wraz z każdą następną stroną powieść wciąga, nie

pozwala zapomnieć, nawet jeślibyśmy odłożyli ją na jakiś czas.

„Milczenie potrafi złamać człowieka szybciej niż pytania.”

Poza tym, okładka książki jest bardzo dobra, w dużej mierze oddaje charakter fabuły.

„Dziki Płomień” Marjorie M. Liu

Rysunek 126 - Okładka 3 części "Pocałunku Łowcy" Ponownie śledzimy losy Maxine Kiss, ostatniej pozostałej przy życiu kobiety strzegącej

zasłony, która stanowi barierę pomiędzy światem śmiertelników i demonów. Towarzyszące bohaterce

demony za dnia stają się jej żywą zbroją i pod postacią tatuaży czekają aż do zapadnięcia zmroku. Gdy

nadchodzi noc, opuszczają skórę tropicielki i wyruszają wraz z nią na łowy zombie (pod pojęciem

„zombie” nie kryją się chodzące, rozkładające się zwłoki, ale demony, które zawładnęły

ludźmi i zamieszkują ich ciała). Pomysł na dodanie tak ciekawych postaci jest jednym

z najmocniejszych cech tej serii – Zee i pozostałe stworki są bardzo skuteczne w eliminowaniu

przeciwników, wprowadzają także dużo humoru do lektury. Ich często dziecinne zachowania – jak


147

choćby upodobanie do jedzenia pluszowych zabawek – sprawiają, że czytelnik z ciekawością będzie

czytał wzmianki o ich pochodzeniu. A jest ich bardzo dużo, ponieważ pisarka uczyniła ich istnienie,

tak samo jak rolę Maxine w utrzymywaniu spokoju na świecie, główną osią fabuły.

„Pewien ból nie łagodnieje. Nie znika wspomnienie tego, co przepadło.”

Już początkowe rozdziały książki mile zaskakują – główna bohaterka

zabija swojego nieśmiertelnego dziadka i zostaje dotknięta fragmentaryczną amnezją.

Zapomina o istnieniu swojego ukochanego Granta, który także nie należy do zwykłych ludzi i nie

ustępuje jej mocami. Autorka stara się zaskoczyć czytelnika kilkoma zwrotami akcji i robi to dość

udanie.

„Życie jest zbyt krótkie, żeby marnować je na ucieczki.”

Pomimo że Liu planowała wydanie tylko trzech książek o zabójczyni demonów, otwarte

zakończenie sugeruje możliwość powstania kolejnych części.

Najnowsza odsłona serii to bezsprzecznie najlepsza część, chociaż osoby, które nie czytały

poprzednich pozycji, powinny najpierw zapoznać się przynajmniej z pierwszym tomem, w którym

poznajemy wszystkich ważniejszych bohaterów, jacy następnie pojawiają się w „Wołaniu z mroku”

oraz „Dzikim Płomieniu”.

„Prawda to kit. Nie zawsze była realna. Prawdziwe było to, co się czuło. To, co się

wiedziało w głębi serca.”

Dobry warsztat pisarski autorki sprawia, że, pomimo występujących czasami niezamierzenie

śmiesznych i patetycznych dialogów, całość czyta się przyjemnie. To dobra lektura, gdy chcemy

sięgnąć po odprężający tytuł, w którym występują demony.


148

Rysunek 127 - Oryginalna okładka "Dzikiego Ognia"

Spis indeksów

149

Książki o nekromantach

„Wezwanie” Kelley Armstrong

Rysunek 128 - Okładka 1 części "Najmroczniejszych Mocy" Chloe Saunders prowadzi z pozoru normalne życie nastolatki. Do czasu. Bo od

teraz widzi zmarłych. Tak, tak jak w filmach. Piętnastoletnia Chloe pragnie tylko nie mieć

kłopotów w szkole i może jeszcze zwrócić na siebie uwagę jakiegoś chłopaka. I rzeczywiście udaje jej

się ściągnąć na siebie uwagę, ponieważ jednak dzieje się to za sprawą bardzo natarczywego ducha,

więc i efekty są inne od zamierzonych. Chloe zostaje skierowana do Lyle House,

ośrodka dla „trudnych” nastolatków. Na początku gotowa jest posłusznie poddać się rygorom, kiedy

jednak znika jej sąsiadka z pokoju, która wcześniej wyznała, że ma kontakt z poltergeistem,

a pozostali pacjenci zachowują się co najmniej dziwnie, Chloe rozpoczyna prywatne śledztwo.

Dociera do niej, że jeśli nie odkryje prawdy, może już resztę życia spędzić w domu

dla umysłowo chorych. A może czeka ją nawet coś gorszego? Czy może zaufać swoim towarzyszom

i zdradzić im swą mroczną tajemnicę?

„Problemem jest nie to, czy możesz uciec, ale to, czy będziesz chciał.”

Spis indeksów

150

Akcja rozpoczyna się szybko, bez zbędnych wprowadzeń, chociaż na samym początku

spotykamy się z, bardzo ciekawym według mnie, krótkim wstępem „Dwanaście lat wcześniej”.

Dla mnie był on ciekawą zapowiedzią tego co być może będzie działo się dalej. W życiu Chloe

wszystko jest normalnie, do czasu gdy w drodze do szkoły przed maskę samochodu, którym jedzie

wyskakuje chłopak, tyle, że nikt oprócz niej go nie widzi. Na tym nie koniec. Gdy jest później

w szkole, zaczyna prosić ją o coś woźny, lecz po raz kolejny widzi go tylko ona.

Postacie są świetnie wykreowane. Każda jest inna, ma swój odmienny i wyróżniający się

charakter. Główna bohaterka, a zarazem narratorka - Chloe patrzy na świat przez filmową

perspektywę. Jest to na tyle ciekawe, że będąc w danej sytuacji, aby sobie coś na przykład ułatwić,

otaczające ją rzeczy przekłada na scenografię, a wydarzenia na sceny filmowe. Wtedy potrafi się

bardziej skupić i dostrzec więcej rzeczy, bo na filmie zna się ona jak mało kto. Wracając

do wszystkich bohaterów to przyznam się, że moim ulubionym jest zdecydowanie Simon. Chociaż

najbardziej ciekawą, tajemniczą, dziwną, nietypową i zaskakującą postacią okazuje się Derek,

czyli przyrodni brat Simona. Gdy pojawił się po raz pierwszy pomyślałam, że pewnie będzie on

stanowił tylko takie tło w tym co się dalej będzie działo. Byłam w błędzie. Zazwyczaj Ci bohaterowie,

którzy skrywają sekrety są bardzo przystojni i mają nieodparty urok osobisty, prawda? Tutaj jest

zupełnie inaczej. Derek nie ma w sobie ani trochę uroku, a każdego na jego widok odrzuca.

W książce jest wiele zaskakujących momentów, których ani trochę się nie spodziewałam,

szczególnie pod koniec, do tego należy jeszcze dodać opisy „żywych trupów” i nadprzyrodzone

zdolności. Nie wiem co jeszcze napisać, żeby za dużo nie zdradzić, bo właśnie to jest w tym najlepsze,

że w czasie czytania ciągle coś nas zdumiewa. Autorka wykonała kawał dobrej roboty.

Książka idealnie wpasowuje się w moje czytelnicze upodobania.

Rysunek 129 - Amerykańska wersja książek Armstrong

Spis indeksów

151

„Przebudzenie” Kelley Armstrong

Rysunek 130 - Okładka 2 części "Najmroczniejszych Mocy" Chloe Saunders była żywą i absolutnie normalną nastolatką, a przynajmniej tak jej się

wydawało do chwili, gdy poznała wstrząsającą prawdę: jest chodzącym eksperymentem naukowym.

W chwili narodzin została genetycznie zmodyfikowana przez grono bezwzględnych

naukowców znane jako Grupa Edisona. Chloe dysponuje niezwykłymi zdolnościami: widzi duchy,

a także jest w stanie wskrzeszać zmarłych, co często ma przerażające konsekwencje42

. Co gorsza,

rozwój jej talentu czyni ją groźną dla żyjących członków Grupy Edisona, którzy uznają, że najwyższy

czas zakończyć eksperyment raz na zawsze raz na zawsze. Ratując swe życie, Chloe ucieka z Lyle

House z trojgiem innych nastolatków o nadnaturalnych zdolnościach: uroczym czarodziejem,

cynicznym wilkołakiem i pełną temperamentu młodocianą wiedźmą. By złapać uciekinierów,

prześladowcy poruszą ziemię i piekło. Dosłownie…

„Jesteśmy kompletnie ześwirowani i kompletnie nie cool. Twoja popularność leci na łeb

na skutek samego przebywania z nami.”

Po przeczytaniu „Wezwania” z chęcią zabrałam się za jego drugą część i od razu mogę

przyznać, że się nie zawiodłam. Akcja „Przebudzenia” rozpoczyna się praktycznie w momencie,

w którym zakończyła się ona w części pierwszej. Jest to o tyle ciekawy zabieg, że na początku nie

42

W skrócie – jest nekromantką

Spis indeksów

152

spotykamy się z nazbyt szczegółowym wprowadzeniem, tylko od razu zostajemy rzuceni w wir

wydarzeń.

Już od początku wyjaśnia się sporo ciekawych kwestii i pojawia kilka nowych

niewiadomych, co tylko zachęca do dalszego czytania. Cała powieść jest

przepełniona różnymi zaskakującymi sytuacjami. Może i nie ma jakichś gigantycznych zwrotów akcji,

jednak niektórych wydarzeń ani trochę się nie spodziewałam.

„-Uratowałaś mi życie. Jakżeż ja ci się odwdzięczę?

-Wystarczy niewygasająca życzliwość. Ja się na to bardzo chętnie piszę.

-Czy w ramach życzliwości może być nadtłuczone jabłko?”

Jeżeli chodzi o bohaterów, to moim zdaniem trochę się zmienili, na lepsze oczywiście. Mam

na myśli głównie to, iż przestali nadużywać „typowo” młodzieżowych powiedzeń przez co jakby

trochę dorośli.

„Kiedy jej obecne życie straci blask nowości, zacznie dostrzegać rysy i szczeliny, a wpatrując

się w nie, zrozumie prawdę.”

Tym razem są postawieni w zupełnie innej sytuacji niż w „Wezwaniu”, ponieważ tam

większość akcji toczyła się w ośrodku Lyle House, a tutaj cały czas są w drodze, muszą uciekać,

a to gwarantuje, że nie ma chwili na nudę, ponieważ ciągle się coś dzieje.

Chloe przestała ciągle porównywać wszystko do filmów, czego trochę

mi brakowało bo to wyróżniało ją spośród innych bohaterek podobnych książek.

„W filmowej wersji wmaszerowalibyśmy wprost w sidła. Wszyscy zostaliby

schwytani...z wyjątkiem rzecz jasna, mnie, bohaterki. Wykazałabym dostatecznie wiele sprytu, aby

uniknąć pojmania i ułożyć plan ratowania przyjaciół. Co nie dokonałoby się jednak łatwo i cicho.

Tori i Simon magicznie zniszczyliby pół miasta, Derek miotałby ciężarówkami pełnych

prześladowców, ja natomiast z pobliskiego cmentarza ściągnęłabym cały pluton zombie.”

Jeśli chodzi o pozostałych bohaterów; trochę brakowało mi Simona, którego polubiłam

w pierwszej części. Mimo, że pojawia się przez większość książki, autorka nieszczególnie skupiła się

na jego osobie. Stało się tak zapewne dlatego, że starała się bardziej przybliżyć postać Dereka,

czyli młodocianego wilkołaka. Zapomniałabym dodać, że w ucieczce przed Grupą

Edisona towarzyszy im ktoś jeszcze, jednak nie ta osoba, której z oczywistych względów się

spodziewałam…

„Przypadkiem udało ci się unieszkodliwić tę kobietę i już jesteś Rambo?”

Spis indeksów

153

Styl autorki jest lekki, książkę czyta się przyjemnie i szybko. Podobała mi się trochę bardziej

od „Wezwania”. Według mnie jest bardziej dopracowana.

„Odwet” Kelley Armstrong

Rysunek 131 - Okładka 3 części "Najmroczniejszych Mocy"

„To straszne urodzić się bez wyobraźni. Ciekawe, czy to leczą?”

Akcja zaczyna się w tym samym momencie, w którym zakończyła się w „Przebudzeniu”.

Po burzliwych przeżyciach ostatniej nocy, grupa zmodyfikowanych genetycznie

nastolatków i paranormalnymi zdolnościami znajduje wreszcie bezpieczne schronienie w domu

Andrew, przyjaciela ojca Simona i Dereka. Tam razem z grupą przeciwników Grupy Edisona mają

zaplanować uwolnienie z rąk prześladowców przyjaciółki Rae i ciotki Chloe – Lauren.

„Mieliśmy jeden pistolet, jednego wilkołaka, jednego poltergeistra, jedną super czarownicę

rzucającą czarami i jednego nie-tak-super czarodzieja i jednego zupełnie bezużytecznego nekromanta,

choć Liz szybko przypomniała mi, że potrzebuje mnie do przekazywania jej słów.”

Chociaż tym razem większość czasu bohaterowie spędzają w jednym miejscu, na nudę nie

można narzekać. Co rusz pojawiają się jakieś nowe tajemnice, zagadki, intrygi. Napięcie w akcji nie

ustępuje praktycznie do samego końca gdzie wszystko jeszcze bardziej się kumuluje i wprost nie

można oderwać się od czytania. Jeśli chodzi o mnie ta część chyba najwięcej razy mnie

zaskoczyła i to sprawiło, że tym razem nie mam chyba żadnych zarzutów jeśli chodzi o fabułę.

Spis indeksów

154

Postaci tej serii są naprawdę ciekawe, dają się lubić a względem „Wezwania” wszyscy przeszli sporą

przemianę. Między innymi Derek, który od samego początku był postacią specyficzną i chociaż nadal

pozostaje delikatnym gburem, teraz wreszcie można było zacząć go lubić, chociaż nadal

potrafi działać na nerwy. Co najbardziej mnie zdziwiło u samej siebie, postacią, którą polubiłam

po przeczytaniu tej książki była Tori, która wcześniej była tylko absolutnie irytująca.

Z kolei jeśli chodzi o Simona, którego polubiłam po przeczytaniu pierwszej części,

teraz co rusz pytałam siebie „Ale za co ja go właściwie lubiłam?”. No i oczywiście, podobnie jak

w przypadku poprzednich części tutaj również nie mogło zabraknąć opisów duchów i żywych trupów.

„-Posłał ci to spojrzenie?

-Spojrzenie?

-Wiesz. Te, które sprawia, że wygląda jak zbity szczeniak, i sprawia, że czujesz się jak kretyn

za karcenie go. Miękniemy, mówimy mu, że wszystko jest w porządku, a następna rzeczą, jaką

widzisz to jak znów żuje twoje kapcie.”

Bez żadnych wątpliwości można ją uznać za spektakularne zakończenie trylogii.

"Wsunęłam pistolet za spodnie pośrodku pleców. Ilekroć widziałam to na ekranie,

przewracałam oczami i myślałam Ekstra! Jeden nieostrożny ruch i masz odstrzeloną dupę , ale w tej

chwili żadne inne miejsce nie przychodziło mi do głowy.”

A tych którzy jeszcze nie mieli z tą serią do czynienia, zdecydowanie zachęcam.

Zaabsorbowała mnie, zaciekawiła i zaskoczyła, dlatego miło będę wspominać czas z nią spędzony.

Rysunek 132 - Cała trylogia "Najmroczniejszych Mocy"

Spis indeksów

155

Spis indeksów

156

Spis Indeksów

A

autorka, 11, 15, 54, 55, 56, 80, 86, 88, 89, 99, 103, 117,

121, 124, 128, 136

B

bohaterka, 6, 8, 16, 17, 35, 43, 62, 73, 75, 89, 101, 120,

123, 127, 131, 134

C

czas, 17, 18, 23, 24, 32, 35, 56, 68, 70, 77, 90, 91, 121,

135, 136, 138

czytelnik, 9, 11, 25, 32, 39, 46, 56, 84, 86, 131

Ć

Ćwierćwiecze, 45

K

książki, 7, 11, 17, 28, 32, 35, 37, 39, 43, 46, 69, 71, 73,

74, 86, 92, 95, 107, 114, 121, 123, 124, 125, 128, 131,

136, 138

L

Legenda, 53, 54, 55, 57

lektura, 11, 16, 25, 84, 118, 132

liceum, 4, 13, 77

los, 4, 10, 35, 42, 72, 83

ludzie, 38, 57, 61, 77, 80, 88, 108, 121

M

miłość, 4, 7, 9, 66, 71, 76, 85, 88, 89, 114, 122, 125, 127

N

niebezpieczeństwo, 5, 64, 65, 66, 67, 104, 106

O

odpoczynek, 56

P

podróż, 4, 8, 20, 21, 23, 24, 27, 29, 73, 107

powieść, 7, 9, 11, 15, 17, 30, 54, 56, 60, 82, 103, 114,

122, 136

przygody, 6, 7, 10, 88

przyjaciele, 20, 24, 25, 71, 75, 107, 126

R

radość, 10, 11, 103

S

Seria, 12, 74

Styl, 43, 136

Ś

śmierć, 38, 41, 42, 47, 53, 72, 80, 83

T

tajemnice, 14, 15, 36, 80, 95, 101, 126, 137

talent pisarski, 11

W

walki, 22, 25, 27, 29, 58, 61, 62, 65, 79, 84, 99, 107, 125,

126

więź, 4, 65, 71, 73, 75, 86

Z

Zagadka, 84

zakochana, 17, 67, 68

zazdrość, 69, 71

Łącza

157

Łącza





Książki o nefilim

Książki o zombie





Książki o nekromantach

Documents

Ksiazki fantsy - 81.161.205.2981.161.205.29/~andrzejs/Prezentacje/Anna_Rokita_kl_Ib_2014_2015.pdfKsiazki fantsy „Kto czyta książki – żyje podwójnie” ~Umberto Eco Rysunek