Krótki poradnik savoir vivre

Wyrażenie savoir vivre pochodzi z jęz. francuskiego i jest złożeniem dwóch czasowników. Savoir znaczy wiedzieć, za to vivre znaczy po prostu żyć. Stąd savoir vivre przetłumaczyć można jako sztuka życia. Wzięte razem, tworzą popularny splot słów, który można rozumieć jako:

- znajomość obyczajów i form towarzyskich, reguł grzeczności, -umiejętność postępowania w życiu i radzenia sobie w różnych

sytuacjach. Zasady savoir vivre‘u dotyczą przede wszystkim kilku głównych

dziedzin życia: - nakrywania do stołu i jedzenia, - wyglądu, prezencji (np.. postawy, higieny) i właściwego ubioru, - form towarzyskich( np.w miejscu pracy, w rodzinie, na przyjęciu), - komunikacji (także telefonicznej i internetowej), - zachowania się w szczególnych sytuacjach. Warto nadmienić, że savoir vivre jest uwarunkowany kulturowo, a

więc znacząco różni się od siebie w zależności od regiony świata.

Kłaniamy się Młodzi kłaniają się starszym,

uczniowie nauczycielom i innym pracownikom szkoły.

Chłopcy dziewczętom. Reguła: uprzejmiejszy kłania się

pierwszy.

Dobre nawyki Są sytuacje, w których nie ma czasu na myślenie. Albo jest dobry odruch,

albo go nie ma. Po odruchach poznamy od razu z kim mamy do czynienia. Oto przykłady:

Zapewne zdarzyło ci się czasem na kogoś wpaść czy nadepnąć na czyjąś stopę. Co mówisz: „przepraszam” czy „z drogi”?

Na spacerze nie należy wymachiwać rękami. To nie kompania honorowa podczas uroczystej zmiany warty.

Komuś upada na ulicy rękawiczka. Schylasz się po nią, czy udajesz, że niczego nie zauważyłeś?

W drzwiach przepuszczasz kobietę przodem? A jeśli wchodzi do pomieszczenia osoba, z którą się przywitasz, to wstajesz

z krzesła czy nie? Krzesło ma cztery nogi i wszystkie powinny stać na ziemi, gdy na nim

siedzimy. W fotelu siadamy, a nie rozwalamy się w nim. Na tapczanie siadamy, a nie rozkładamy się w pseudorzymskiej pozycji

półleżącej.

Dobre nawyki cd. Na szeroko rozstawionych nogach stoją tylko kaprale. Podczas siadania nie zakładaj nogi na nogę tak, że kostka jednej nogi

oparta jest na kolanie drugiej. Podczas rozmowy nie dłub w nosie, nie obgryzaj paznokci, nie oskubuj

skórek na palcach, nie dotykaj wągra na czole, nie przygryzaj policzka, nie czochraj się po torsie.

W cudzym domu siadaj dopiero wtedy, gdy uczyni to gospodarz, lub gdy poprosi cię o zajęcie miejsca.

Gdy siada kobieta, pomóż jej przysunąć krzesło do stołu. Dziewczyno, kiedy zdejmujesz wierzchnie okrycie, daj szansę wykazać się ktoremuś z towarzyszących ci mężczyzn.

Gdy hukniesz się w łokieć lub zaplamisz sobie najlepszy ciuch keczupem, przypomnij sobie, co wtedy zwykle „z młodej piersi się wyrywa”? Odpowiedz sobie na pytanie i zastanów się, czy to dobry czy zły nawyk?

Dawanie prezentów Opakowanie musi być pierwsza klasa. Albo ładne sklepowe, albo

oryginalna twórczość własna. Zanim zapakujecie upominek, usuńcie cenę. Drogie prezenty aż proszą się o rewanż i wprawiają obdarowanego w

zakłopotanie. Unikaj takich sytuacji. Przed kupnem prezentu zorientujcie się, jakie są zainteresowania

osoby, którą chcemy obdarować. Pamiętajmy, że prezent świadczy o nas, dlatego nie dajmy się

banalności. Unikajcie prezentów kłopotliwych.

Otrzymywanie prezentów Prezentowy savoir vivre wymaga, aby prezent został odpakowany przy

wręczającym. Nie ma gorszej gafy niż zostawienie tej czynności na później. Jest to wyraz szacunku dla osoby obdarowującej.

Absolutnie nie należy krytykować prezentów, ani robić złośliwych uwag. Pamiętajmy, że osoba od której otrzymaliśmy podarunek, poświęciła czas, chęci i pieniądze, żeby wybrać dla nas prezent.

To znaczy dużo więcej niż upominek. Czy możemy prezentu nie przyjąć? Jeżeli uważamy, że jest szalenie kosztowny lub niedwuznacznie

wskazujący, że ofiarodawca chce nas kupić czy przekupić. Innym powodem nieprzyjęcia podarunku to jego wyraźnie obraźliwy

charakter. Jeśli na taki gest się zdecydujemy to musimy być świadomi

konsekwencji, w efekcie afera lub zakończenie znajomości.

Tradycja W dzisiejszych czasach wielokulturowość i tradycja są prawdziwymi

wartościami. Sięganie do własnych korzeni staje się modne. Należy mówić o przodkach i rodzicach z szacunkiem. Podkreślać swe tradycje. Bądźcie dumni z tego kim byli/są rodzice, bez względu na stan

posiadania. Zero tolerancji dla lekceważenia przodków własnych i cudzych. Znajomość historii rodziny zawsze dobrze ustawia człowieka

towarzysko.

Telefoniczny bon ton Telefon to dzisiaj narzędzie pracy, pośrednik towarzyski, źródło

informacji. używajmy go po to, by oszczędzić czas, a nie tracić. Aby ten wynalazek ułatwiał nam życie trzeba się nim posługiwać prawidłowo.

Telefonując do kogoś musimy dokładnie zdawać sobie sprawę z tego, o co nam chodzi- co mamy do przekazania, o co chcemy zapytać, jaki cel i sens ma ta rozmowa.

Generalnie pamiętamy o przywitaniu się, ale już o przedstawieniu rzadziej, a przecież nikt nie ma obowiązku rozpoznawać nas po głosie.

Mówimy wyraźnie, krótkimi zdaniami, starając się jasno i precyzyjnie formułować myśli. Spraw.

Spraw bardzo ważnych i delikatnych nie należy omawiać przez telefon. Nie wypada do nikogo dzwonić między godz. 22:00 a 8:00. Odstępstwa

od tej zasady są możliwe jedynie w przypadku naprawdę ważnych i nie cierpiących zwłoki.

Jeśli telefonujemy do kogoś, o kim wiemy, że jest na ogół zajęty, wypada zapytać czy nie przeszkadzamy.

Telefoniczny bon ton cd.

Jeśli z jakiś powodów rozmowa telefoniczna została przerwana , ponownie powinien zadzwonić ten, kto rozpoczął rozmowę.

Z komórki należy korzystać mądrze. To tylko przedmiot, a nie eksponat do chwalenia się i imponowania innym.

Należy wyłączyć lub wyciszać go zawsze wtedy, gdy jego dźwięk może zakłócić i zepsuć nastrój uroczystości, np. na pogrzebie, w świątyni, w kinie/teatrze, ważnym spotkaniu.

Jeżeli chcemy zadzwonić, będąc w restauracji, wyjdźmy z głównej sali, starajmy się nie przeciągać rozmowy i szybko powrócić do stolika.

W przypadku, gdy wiemy, iż będziemy musieli odebrać telefon podczas spotkania, wówczas uprzedźmy o tym współtowarzyszące osoby.

W środkach lokomocji, jeśli musimy, prowadźmy rozmowę możliwie dyskretnie – nie wszyscy muszą znać jej treść.

Rozmawiając na ulicy, nie starajmy się przekrzykiwać. Rozmowę zawsze kończy ta osoba, która ją zainicjowała.

E- mailowy savoir vivre E-mail to też list. Wysyłając go do kogoś, pamiętajmy, że należy: Stosować ogólnie przyjęte zwroty powitalne, pożegnalne oraz

grzecznościowe. Starannie rozgraniczajmy je na te, które stosuje się w stosunkach służbowych, oraz na te w relacjach prywatnych (np. „buziaczki”).

Przestrzegać zasad ortografii. Nie wysyłać samych załączników – zawsze należy dodać kilka słów od

siebie. Nie nadużywać wielkich liter – pisanie wersalikami utrudnia czytanie. Dzielić tekst na akapity – to ułatwia czytanie. Podać temat wiadomości – krótko, ale precyzyjnie, by adresat od razu

zorientował się, czego dotyczy e-mail. Nie przekazywać bez zgody nadawcy jego maili osobom trzecim. Nie zaśmiecać cudzych skrzynek „łańcuszkami” czy dowcipami. Unikać skrótów, np.. „pzdr”, „nara”. Regularnie zaglądać do skrzynki i odpowiadać tak, jak na listy czy telefony. Podpisywać wiadomości.

Listowy bon tonMimo rozwoju komunikacji elektronicznej tradycyjna forma wymiany

informacji wciąż ma się dobrze. Były, są i będą sprawy, które nie mogą być inaczej

załatwione jak za pomocą tradycyjnego listu.

Oto kilka porad jak pisać listy:

Listy prywatne pisz odręcznie, ale czytelnie. Staraj się nie robić skreśleń ani poprawek, błędów ortograficznych, bo to

brzydko wygląda. Stosuj także interpunkcję. Nigdy nie zaczynaj listu od słów: „W pierwszych słowach mego listu”, bo

co napiszesz w drugich słowach? Pamiętaj, by do adresata listu zawsze zwracać się wielką literą: Ciebie,

Twojej, Tobie, Pan, Pańskiej itp. Po nagłówku (np. Szanowni Państwo) nie stawiaj wykrzyknika, tylko

przecinek. List zaczynaj z małej litery, dając dwie lub trzy linijki odstępu. Nie wypada zapomnieć o umieszczeniu w prawym górnym rogu daty i

miejsca powstania listu oraz podpisie – wyłącznie odręcznym.

Listowy bon to cd. List zakończ frazą w stylu: ”Z poważaniem”, „Z wyrazami szacunku”,

„Z pozdrowieniami”, ajeśli adresatem będzie twój dobry przyjaciel, wystarczy,

np. „Twój Marcin lub po prostu „Marcin”. Wszystko zależy od stopnia zażyłości.

Dbajmy o to by papier był czysty, bez zgięć i rys. Listy do urzędów i instytucji powinny być pisane na komputerze, nie

zapominajmy jednak o odręcznym podpisie – to wyraz szacunku wobec odbiorcy.

Przy stoleSpędzacie na pewno dużo czasu przy stole, szczególnie w czasie świąt. Czyudaje wam się poprawnie zachować przy stole? Sprawdźcie co mówią poradniki savoir vivre. Pierwsza rozpoczyna jeść gospodyni. Poczekaj, aż to uczyni. Także ona

kończy jako pierwsza, dając w ten sposób sygnał do zakończenia części kulinarnej.

Jeśli sztućców jest dziwnie dużo, nie przejmuj się. Zaczynasz od tych leżących najdalej talerza, a potem z każdym nowym daniem bierzesz następne.

Sztućce wzięte do rąk nie mają prawa dotknąć obrusa. Nie opieraj ich równocześnie o stół i brzegi talerza. Gdy chwilowo nie jesz, skrzyżuj je na talerzu. Jeśli skończyłeś jedzenie, połóż je na talerzu równolegle, zwrócone trzonkami w prawą stronę.

Kiedy jesz, nie garb się nad talerzem. Pamiętaj, że sztućcami przenosisz potrawy do ust, a nie opuszczasz głowę do sztućców.

Serwetę, którą będziecie wycierać usta podczas posiłku, rozkładajcie na kolanach.

Siedźcie wygodnie ,tzn. ładnie i elegancko. Nogi pod stołem spróbujcie utrzymać zwarte. Nie krzyżujcie ich, nie zakładajcie nogi na nogę. Stopy powinny spoczywać spokojnie na podłodze.

Przy stole Teraz ręce! Głowy nie powinno się nimi podpierać. W czasie jedzenia trzymajcie ręce na stole, ale łokcie na nim nie mają

doprawdy nic do roboty! Przy stole nie siedzicie sami. Sięgając po półmiski z potrawami,

spytajcie sąsiadów, czy maja ochotę na danie, które sobie nakładacie. Jedząc – rozmawiajcie ze współbiesiadnikami, tylko nie z pełnymi

ustami. Gdy nie wiesz jak jeść daną potrawę nie spiesz się. Popatrz jak

zabierają się do tego inni. A jeśli weszło ci coś między zęby? Udaj się do toalety. Nigdy nie dłub w

zębach przy stole. Nóż służy do rozdrabniania potraw, a nie do przenoszenia ich do ust. Wycieranie chlebem talerza, albo rozgniatanie widelcem kartofli i

mieszanie ich z surówką lub mięsem jest po prostu nie na miejscu. A jak jeść? Małymi kęsami. Bez mlaskania i siorbania. Żadnych odgłosów związanych z trawieniem.

Smutne dniSą chwile, kiedy należy przypomnieć o smutnej ceremonii związanej ze

śmiercią.Oto kilka ważnych zasad. O śmierci zawiadamiamy rodzinę i najbliższych przyjaciół. Kondolencje przez telefon mogą składać tylko najbliżsi. Nie wysyła się z wyrazami współczucia kart pocztowych. Można przesłać

depeszę żałobną lub list. Najbliższa rodzina składa na grobie zmarłego wieńce i wiązanki. Znajomi

mogą kupić kwiaty cięte. Składają je na grobie po zakończeniu ceremonii. Czarny lub ciemny strój na pogrzebie obowiązuje, tradycyjnie tylko

najbliższą rodzinę. Kobiety nie powinny zbyt mocno malować się i zakładać ozdobnej biżuterii. Stroje dalszych znajomych mogą być kolorowe, ale nie ekstrawagandzkie i jaskrawe.

Jeżeli nie jesteśmy najbliższą rodziną zmarłego, nie wysuwamy się na przód orszaku.

Obowiązkowo wyłączamy telefon komórkowy, nie wypada nawet odchodzić na bok, by przeprowadzić rozmowę.

Bibliografia Poradnik opracowała E. Adameczek na podstawie następujących

pozycji:

1. Dańkowska M.: Nastolatki i bon ton, Warszawa 1990, 2. Garczyński S.: Współżycie łatwe i trudne, Warszawa 1973, 3. Gumowska I.: ABC dobrego wychowania, Warszawa 1974, 4. Przewoźnik M., Jabłczyńska J.: Współczesny savoir-vivre dla

nastolatków. Poznań 2007, 5. Sawicka E.: Savoir-vovre. Podręcznik dobrych manier,Warszawa

2008, 6. Schnitzer H.G.: Poradnik współczesnego savoir-vivre’u, Warszawa

1996, 7. Schwinghammer H.: Wielka księga savoir-vivre’u, warszawa 2003

KONIEC