KULA PRZELECIAŁA MU KOŁO UCHA.

RZUCIŁ SIĘ NA ZIEMIĘ, ZĘBAMI W PIACH. CHOLERA! LEDWIE WCZORAJ DOŁĄCZYŁ DO TEJ DZIWNEJ GRUPY, A JUŻ STRZELANINA, KREW, TRUPY. ZAWSZE MIAŁ PECHA, ALE TO JUŻ PRZESADA.

POCISKI Z GWIZDEM PRZECINAŁY POWIETRZE TUŻ NAD JEGO GŁOWĄ, KOLEJNE CIAŁA PADAŁY Z ŁOSKOTEM ZARAZ OBOK, GDY CZOŁGAŁ SIĘ BYLE DALEJ OD TEGO FESTIWALU ŚMIERCI I ZNISZCZENIA. GROŹNE POKRZYKIWANIA TOWARZYSZYŁY EKSPLOZJOM I JĘKOM RANNYCH, WSZĘDZIE UNOSIŁ SIĘ ZAPACH DYMU I ROZWŁÓCZONYCH FLAKÓW. CO TU DUŻO MÓWIĆ – CHUJNIA NA CAŁEGO.

STARAŁ SIĘ NIE ZWRACAĆ NA TO WSZYSTKO UWAGI. PO PROSTU PRZEĆ PRZED SIEBIE, BYLE SZYBCIEJ, BYLE DALEJ… CZOŁGAŁ SIĘ WIĘC TAK DŁUGO, AŻ CAŁY TEN CHAOS ZACZĄŁ Z WOLNA CICHNĄĆCICHNĄĆ. GDY WRESZCIE ODWAŻYŁ SIĘ STANĄĆ NA NIECO ROZCHYBOTANYCH, MIĘKKICH NOGACH, OKAZAŁO SIĘ, ŻE MIEJSCE BOJU ZOSTAWIŁ DALEKO ZA SOBĄ.

ZROBIŁO SIĘ CICHO. CZYŻBY WALKA SKOŃCZONA? BAŁ SIĘ WRÓCIĆ JEDYNIE PO TO BY SIĘ PRZEKONAĆ KTO WYSZEDŁ Z POTYCZKI ZWYCIĘSKO. ISTNIAŁA BOWIEM SPORA SZANSA, ŻE JEGO NOWI TOWARZYSZE PRZEGRALI I KAŻDY JEDEN GRYZIE JUŻ PIACH. LEPIEJ NIE RYZYKOWAĆ. PRZEŚLADUJĄCY GO CAŁE ŻYCIE PECH NAUCZYŁ GO OSTROŻNOŚCI. TAK, LEPIEJ SZUKAĆ SZCZĘŚCIA JAK NAJDALEJ STĄD.

SPĘDZIŁ KOLEJNE DWA DNI NA TUŁANIU SIĘ PO PUSTKOWIACH. NIE WIEDZĄC, DOKĄD ZDĄŻA, PIŁ DESZCZÓWKĘ I ŻYWIŁ SIĘ KORZONKAMI WYGRZEBANYMI Z ZIEMI. W KOŃCU JEDNAK UŚMIECHNĘ-ŁO SIĘ DO NIEGO SZCZĘŚCIE – NA ROZSTAJU DRÓG LEŻAŁ JAKIŚ CZŁOWIEK Z PODRÓŻNĄ TORBĄ. KOSZULĘ NA BRZUCHU MIAŁ CAŁĄ W ZASCHNIĘTEJ JUŻ KRWI.

NIE ZASTANAWIAŁ SIĘ DŁUGO. PODBIEGŁ DO CIAŁA I Z MIEJSCA ZACZĄŁ SIĘ SZARPAĆ Z TORBĄ. WYWALIŁ CAŁY DOBYTEK NA DROGĘ – PUSTY BUKŁAK, JAKIEŚ PAPIERY, SZNUREK, DZIWNY PODŁUŻNY PRZEDMIOT Z GUMY, KOŚCI DO GRY, PATYK POKRYTY NA KOŃCU JAKĄŚ BRĄZOWĄ SUBSTANCJĄ, KOLOROWE SZKIEŁKA, DZIWNE METALOWE PUDEŁKO I… PUSZKĘ PRZEDWOJENNEGO PSIEGO ŻARCIA!

UŚMIECHNĄŁ SIĘ DO SIEBIE. WYGLĄDA NA TO, ŻE NIE ZAWSZE MAM PECHA – POMYŚLAŁ. POSTANOWIŁ ZABRAĆ PUSZKĘ Z JEDZENIEM, A PO CHWILI ZDECYDOWAŁ, ŻE WEŹMIE JESZCZEMETALOWE PUDEŁKO. ZAINTRYGOWAŁO GO. NA JEDNYM Z BOKÓW MIAŁO DZIWNE POKRĘTŁA, PONUMEROWANE – BYŁ TO CIĄG DZIESIĘCIU LICZB OD 1 DO 0.

- ZANIEŚ! – KRZYKNĘŁO CIAŁO.

PODSKOCZYŁ JAK OPARZONY.

MĘŻCZYZNA, KTÓREGO WZIĄŁ ZA TRUPA, CHWYCIŁ GO MOCNO ZA NADGARSTEK. SZALONE ŚLEPIA MIAŁ PRZEKRWIONE, WPATRZONE W NIEGO. ZAPLUTA, ZMIERZWIONA BRODA TRZĘSŁA SIĘ, GDY NIEDOSZŁY NIEBOSZCZYK CHRYPIAŁ Z PRZEJĘCIEM:

2

- ZANIEŚ DO HAGGARA… MUSI TO DOSTAĆ… KONIECZNIE… ZAPŁACIŁ…

CHWILĘ POTEM MĘŻCZYZNA ZADRŻAŁ NA CAŁYM CIELE, WYKRĘCIŁ SIĘ, WYWALIŁ JĘZYK, WYBAŁU-SZYŁ OCZY I ZESZTYWNIAŁ.

CHŁOPAK ODETCHNĄŁ Z ULGĄ. ZAPAKOWAŁ PUSZKĘ I PUDEŁKO DO WŁASNEJ TORBY I SZYBKO SIĘ ODDALIŁ.

NASTĘPNEGO DNIA PONOWNIE OTARŁ SIĘ O ŚMIERĆ.

TUŻ PO ZMROKU, GDY PRZYKŁADAŁ GŁOWĘ DO SNU, OTOCZYŁY GO MUTAKI. TRZY SZTUKI WYJĄTKOWYCH PASKUD, KTÓRE ZAPEWNE ZWABIŁ ZAPACH PSIEJ KARMY. MOGŁEM WYRZUCIĆ PUSTĄ PUSZKĘ DALEJ OD OBOZOWISKA! – POMYŚLAŁ, PRZEŁYKAJĄC W PRZESTRACHU ŚLINĘ. BESTIE KRĄŻYŁY WOKÓŁ NIEGO, POWARKUJĄC I SZCZERZĄC OCIEKAJĄCE SMOLISTĄ BREJĄ KŁY.

JUŻ MYŚLAŁ, ŻE OWE KŁY ZARAZ ROZSZARPIĄ GO NA STRZĘPY, GDY NA TLE CIEMNEGO NIEBA POKAZAŁA SIĘ PRZYSADZISTA SYLWETKA, DZIERŻĄCA KOSTUR.

- A KYSZ, ZMORY JEDNE – ZAKRZYKNĘŁA POSTAĆ GŁOSEM STAREJ KOBIETY. – A KYSZ, BO PRZEJADĘPRZEJADĘ KOSTURKIEM.

I FAKTYCZNIE, Z DZIWACZNEGO KOSTURA POSYPAŁY SIĘ ISKRY, ROZŚWIETLAJĄC GĘSTNIEJĄCY MROK. MUTAKI ROZPIERZCHŁY SIĘ.

- NO, I TAK MA BYĆ – SKWITOWAŁA STARUCHA.

ZBLIŻYŁA SIĘ DO OBOZOWISKA. CAŁA OKUTANA BRUNATNYMI SZMATAMI, POMARSZCZONA, ZGARBIONA.

- NIE BOJAJ SIĘ, WĘDROWCZE – POWIEDZIAŁA, PODCHODZĄC. – CO CI DO ŁBA STRZELIŁO, ŻEBY ZASYPIAĆ KOŁO NAJWIĘKSZEGO GNIAZDA POTWORNIAKÓW?

- JA… JA NIE WIEM – ODPARŁ. – NIE WIEDZIAŁEM…

- JAK MASZ NA IMIĘ, CUDAKU?

- ROBAL.

- CZEMU TAK DZIWNIE?

- NIE WIEM.

- JA JESTEM KASANDRA. TAK MNIE NAZWAŁA MATULA, WIELKA WYROCZNIA PUSTKOWI. SŁYSZAŁEŚ O NIEJ?

ROBAL POKRĘCIŁ GŁOWĄ.

3

- WŁAŚNIE RZECZ W TYM, ŻE NIKT NIE SŁYSZAŁ. TO JEST PROBLEM LUDZKOŚCI… NIKT NIE SŁUCHA, A POTEM GRYZĄ PIACH. CHODŹ LEPIEJ ZE MNĄ. PRZEŚPISZ SIĘ W MOJEJ LEPIANCE.

ZDEZORIENTOWANY ROBAL POSŁUCHAŁ STARUCHY I POSZEDŁ ZA NIĄ. MINĘLI WZGÓRZE, PRZESZLI PRZEZ ZAROŚNIĘTE RUINY I DOTARLI DO WSTRĘTNEJ CHATY, PRAWDOPODOBNIE ULEPIONEJ ZE ZWIERZĘCYCH ODCHODÓW. TAM KASANDRA POCZĘSTOWAŁA ROBALA SUSZONYM MIĘSEM I PO-DZIELIŁA SIĘ AROMATYCZNYM ZIOŁEM, KTÓRE WSPÓLNIE PALILI Z KOŚCIANEJ FAJKI.

KOBIETA ZAINTERESOWAŁA SIĘ JEGO PAKUNKIEM – GDY SZPERAJĄC W TORBIE WYCIĄGNĄŁ PO-DŁUŻNE METALOWE PUDEŁKO, POWIEDZIAŁA:

- WYGLĄDA NA PRZEDWOJENNE. SKĄD MASZ?

NAJEDZONY I ROZLUŹNIONY ZIELEM WSZYSTKO JEJ OPOWIEDZIAŁ:

- PARĘ DNI TEMU ZNALAZŁEM LUDZI, KTÓRZY PRZYJĘLI MNIE W SWOJE SZEREGI. NIESTETY JUŻ NASTĘPNEGO DNIA KTOŚ ICH ZAATAKOWAŁ. MOŻLIWE, ŻE TYLKO JA PRZEŻYŁEM. PO PARU DNIACH ZNALAZŁEM UMIERAJĄCEGO WĘDROWCA, KTÓRY MIAŁ TO PRZY SOBIE… KAZAŁ MI TO PRZEKAZAĆ JAKIEMUŚ HAGGAROWI, ALE NIE WIEM KTO TO JEST ANI GDZIE GO SZUKAĆ. PRÓBOWAŁEM OTWORZYĆ SKRZYNKĘ, ALE NIE UDAŁO SIĘ…

- HAGGAROWI? – STARUCHA WYPRĘŻYŁA SIĘ NAGLE, OCZY POWĘDROWAŁY JEJ DO GÓRY, ŹRE-NICE ZNIKNĘŁY POD POWIEKAMI.

KASANDRA PRZEMÓWIŁA DZIWNIE NIESWOIM GŁOSEM:

- PÓJDZIESZ NA WSCHÓD. JEDEN DZIEŃ DROGI. ODNAJDZIESZ KURWĘ, A W NIEJ HAGGARA.

- CO? TEN CAŁY HAGGAR BĘDZIE W TRAKCIE…

- A GDY ODDASZ MU JEGO PRZESYŁKĘ, OPROMIENI CIĘ WIELKIE SZCZĘŚCIE.

ROBAL ODCZEKAŁ AŻ KASANDRZE WRÓCĄ ZMYSŁY I ODPARŁ:

- MIAŁAŚ JAKIŚ ATAK?

- MOJA MATULA POWIADAŁA, ŻE JEJ MATKĘ, A MOJĄ BABKĘ NAWIEDZIŁ SŁUP DYMU, KTÓRY RZEKŁ JEJ, ŻE ODTĄD KAŻDA POTOMKINI BĘDZIE WIESZCZYĆ PRZYSZŁOŚĆ.

- WIĘC POWINIENEM ZANIEŚĆ TĘ PRZESYŁKĘ TEMU CAŁEMU… HAGGAROWI?

- ABSOLUTNIE.

ROBAL MYŚLAŁ, DRAPAŁ SIĘ W GŁOWĘ, WRESZCIE ODRZEKŁ:

- NIE, NIE MA MOWY. CAŁE ŻYCIE MIAŁEM PECHA I TO SIĘ RACZEJ NIE ZMIENI. W DUPIE MAM PRZESYŁKĘ I TEGO HAGGARA. NIGDZIE NIE IDĘ.

4

NASTĘPNEGO DNIA, GDY SIĘ OBUDZIŁ, KASANDRA JUŻ NAD NIM STAŁA Z KOSTUREM W RĘKU.

- DUPA W TROKI I IDZIEMY.

- CO? JA NIE CHCĘ…

- CHUJA TAM NIE CHCESZ – ODPARŁA. – NIE CHCESZ, ŻEBY OPROMIENIŁO CIĘ WIELKIE SZCZĘŚCIE? ZBIERAJ SIĘ.

POSŁUSZNIE ZEBRAŁ SWOJE BETY I WYSZEDŁ Z KASANDRĄ Z LEPIANKI. KOBIETA PRZEPROWA-DZIŁA GO PRZEZ TERENY POTWORNIAKÓW, OSTROŻNIE OMIJAJĄC MUTACKIE GNIAZDA.

- ZARAZ KOGOŚ POZNASZ – OZNAJMIŁA ROBALOWI, GDY WSPINALI SIĘ NA WZGÓRZE. – TYLKO BĄDŹ DLA NIEGO MIŁY. TO TWÓJ PRZEWODNIK. ALE JEST… INNY.

- CO MASZ NA MYŚLI?

- TO MUTAK.

- CO?!

- CICHAJ. INNY NIŻ POTWORNIAKI. BARDZIEJ JAK CZŁOWIEK, NAWET COŚ TAM GADA.

- NO TO MI ULŻYŁO…

DOTARLI DO DZIURY W ZIEMI, Z KTÓREJ WYPEŁZŁ JEGOMOŚĆ O WIELKIEJ ŁYSEJ GŁOWIE I ŁYKOWATYCH KOŃCZYNACH. MIAŁ TWARZ GŁUPKA Z PRZEROŚNIĘTĄ DOLNA WARGĄ I NIENATURALNIE GŁADKIM CZOŁEM. OCZY ZWISAŁY MU NA SZYPUŁKACH. NA DODATEK STRASZNIE SIĘ GARBIŁ.

- TO JEST ROBAL – PRZEDSTAWIŁA MU CHŁOPAKA KASANDRA. – ROBALU, POZNAJ MOJEGO PRZYJACIELA, A TWOJEGO PRZEWODNIKA. MA NA IMIĘ NIKT. SZCZĘŚLIWEJ PODRÓŻY.

**

WĘDROWALI DOBRYCH KILKA GODZIN, ROBAL I NIKT, KTÓRY WĘSZYŁ PRZY ZIEMI NICZYM PIES. KIEROWALI SIĘ NA WSCHÓD, TAK JAK POWIEDZIAŁA KASANDRA. POD WIECZÓR DOTARLI DO WYPALONEGO BUDYNKU, KTÓRY ROBALOWI PRZYWIÓDŁ NA MYŚL BRUTALNIE ŚCIĘTY KIKUT. JAKIŚ STARODAWNY NUKLEARNY PODMUCH MUSIAŁ ŚCIĄĆ GO W POŁOWIE.

NIKT NAJWYRAŹNIEJ TRAFIŁ NA JAKIŚ TROP, BO NAGLE RZUCIŁ SIĘ NA CZWORAKA PRZED SIEBIE, WĘSZĄC I W BIEGU LIŻĄC ZIEMIĘ WIELGACHNYM JĘZOREM. ROBAL NIE MÓGŁ ZA NIM NADĄŻYĆ.

- HEJ, GDZIE LECISZ, IDIOTO?

WBIEGŁ ZA NIKTEM DO BUDYNKU, LECZ STRACIŁ PRZEWODNIKA Z OCZU. WNĘTRZE WYPEŁNIAŁ SWĄD DYMU. ROBAL ROBIŁ ŚLADY NA POKRYTEJ SADZĄ POSADZCE, OSTROŻNIE STĄPAJĄC W ZALEGA-JĄCYM TU PÓŁMROKU.

5

ZAMIERZAŁ PO RAZ KOLEJNY ZAWOŁAĆ TOWARZYSZA, GDY WTEM ZEWSZĄD OTOCZYŁY GO WYROSŁE JAK SPOD ZIEMI SYLWETKI. ZASTYGŁ W BEZRUCHU, POSPIESZNIE LICZĄC – JEDEN, DWA, TRZY, OSIEM… OŚMIU ZAMASKOWANYCH OBCYCH. TWARZE OWINIĘTE SZMATAMI, OCZY SKRYTE ZA GOGLAMI, W RĘKACH ŁAŃCUCHY, OKUTE PAŁY, NAOSTRZONE PŁASKOWNIKI, GAZRURKI… ROBAL W DUCHU ŻEGNAŁ SIĘ JUŻ Z ŻYCIEM.

BŁYSKAWICZNIE OTOCZYLI GO CIASNYM PIERŚCIENIEM. NAJWIĘKSZY STANĄŁ TUŻ PRZED NIM, KŁADĄC MU DŁOŃ NA POLICZKU. ZZA SZMAT WYDOBYŁ SIĘ SZORSTKI, ZACHRYPNIĘTY GŁOS.

- JAKI ŚWIEŻY… JAKI RÓŻOWY… CZY JEST TU SAM?

ROBAL GŁOŚNO PRZEŁKNĄŁ ŚLINĘ. NAGLE ZROBIŁO MU SIĘ BARDZO CIĘŻKO NA PĘCHERZU.

- JEST TU KTOŚ Z TOBĄ, PRZYJACIELU?

- NIKT – ODPARŁ ROBAL.

- CUDOWNIE… A CO TAM MASZ W WORKU?

ROBAL CHCIAŁ COŚ WYMYŚLIĆ NA POCZEKANIU, ALE INNY Z ZAMASKOWANYCH TUBYLCÓW WYRWAŁ MU TORBĘ Z RĄK I NA SPÓŁKĘ Z DRUGIM ZACZĘLI ROZGRZEBYWAĆ ZAWARTOŚĆ. PO CHWILI W DŁONI JEDNEGO Z OBCYCH ZNALAZŁA SIĘ TAJEMNICZA SKRZYNKA.

- A CO TO? – ZAPYTAŁ HERSZT. – CO JEST W ŚRODKU?

ZACZĘLI MOCOWAĆ SIĘ Z WIEKIEM, ALE METALOWE PUDEŁKO POZOSTAWAŁO ZAMKNIĘTE.

- NO NIECH POWIE CO JEST W ŚRODKU – NAPIERAŁ HERSZT. – CHCĘ WIEDZIEĆ! JAK TO OTWORZYĆ?

- JA… JA NIE WIEM – ODPOWIEDZIAŁ ROBAL.

CHWILĘ POTEM HERSZT ZAWYŁ JAK DZIKIE ZWIERZĘ, A BANDA RZUCIŁA SIĘ NA CHŁOPAKA, SZARPIĄC GO ZA KOŃCZYNY, OWIJAJĄC ŁAŃCUCHAMI I WLOKĄC W GŁĄB BUDYNKU. ROBAL PRZESTAŁ COKOLWIEK WIDZIEĆ W PANUJĄCYM PÓŁMROKU, POŚRÓD ROZTAŃCZONYCH WŚCIEKLE SYLWETEK BANDYTÓW, KTÓRZY JUŻ CIĄGNĘLI JEGO BIEDNE CIAŁO W DÓŁ JAKICHŚ SCHODÓW. POOBIJANEGO WTARGALI NA KAFLOWY KATAFALK, GDZIE POWARKUJĄC PRZYMOCOWALI MU RĘCE I NOGI PRZERDZEWIAŁYMI KLAMRAMI. HERSZT POCHYLIŁ SIĘ NAD PRZERAŻONYM ROBALEM I WYRZĘZIŁ:

- ALBO MI POWIE JAK OTWORZYĆ MAGICZNE PUDEŁKO, ALBO BĘDZIE KŁUTY POD PACHAMI I SZARPANY ZA JAJA, AŻ SIĘ WYGADA.

ROBAL POCZUŁ JAK KURCZY MU SIĘ TO I OWO.

- OSTATNIA SZANSA – OZNAJMIŁ HERSZT. – JAK OTWORZYĆ SKRZYNKĘ?

6

- NIE WIEM – PISNĄŁ CHŁOPAK. – PRZYSIĘGAM!

- A KTO WIE? – NACISKAŁ BANDYTA.

- NIIIIKT!!! – ZAWYŁ ROBAL, KTÓREGO OSTATNIĄ NADZIEJĄ POZOSTAŁ ZAGINIONY PRZEWODNIK.

- NO JAK TO KURWA NIKT? ZARAZ SIĘ PRZEKONAMY…

I SIĘ ZACZĘŁO. KŁUCIE POD PACHAMI, SZARPANIE ZA JAJA, BÓL, KREW I ŁZY. ROBAL PŁAKAŁ, KRZYCZAŁ, BŁAGAŁ, ZAKLINAŁ, WZYWAŁ MAMĘ I OBIECYWAŁ, ŻE ZROBI WSZYSTKO, BYLE PRZESTALI GO TORTUROWAĆ. ALE GDY HERSZT PYTAŁ, JAK OTWORZYĆ SKRZYNKĘ, BIEDNY CHŁOPAK MÓGŁ JEDYNIE POWIEDZIEĆ, ŻE NIE MA POJĘCIA. PRÓBOWAŁ TŁUMACZYĆ, JAK WSZEDŁ W POSIADANIE ZNALEZISKA, KOMU PRZYRZEKŁ JE DOSTARCZYĆ I CO MIAŁO GO W ZAMIAN SPOTKAĆ, ALE OPRAWCÓW TO NIE OBCHODZIŁO. ZBYT DOBRZE BAWILI SIĘ, ZADAJĄC MU BÓL.

WRESZCIE ROBAL UMARŁ.

TAK MU SIĘ W KAŻDYM RAZIE PRZEZ CHWILĘ WYDAWAŁO. CIERPIENIE BYŁO TAK OGROMNE, ŻE W KOŃCU STRACIŁ PRZYTOMNOŚĆ. ODZYSKUJĄC JĄ PO PEWNYM CZASIE, NIE CZUŁ JUŻ BÓLU; ZAMIAST TEGO SŁYSZAŁ WŁASNY GŁOS:

- ODDAĆ HAGGAROWI… PRZEKAZAĆ… W KURWIE… TAM OPROMIENI MNIE WIELKIE SZCZĘŚCIE… HAGGAROWI…

I WTEDY POCZUŁ, ŻE KLAMRY PRZYTRZYMUJĄCE GO NA ŁOŻU CIERPIENIA NAGLE SIĘ OTWIERAJĄ. UNIÓSŁ POWIEKI I ZOBACZYŁ NAD SOBĄ DURNOWATO UŚMIECHNIĘTĄ GĘBĘ NIKTA.

USIADŁ Z WYSIŁKIEM, ROZEJRZAŁ SIĘ W PÓŁMROKU. POMIESZCZENIE PEŁNE BYŁO KRWAWYCH OCHŁAPÓW, UNURZANYCH W POSOCE SZMAT, UŁAMANYCH KOŚCI STERCZĄCYCH Z POURYWANYCH KOŃCZYN, ROZGNIECIONYCH DO SZCZĘTU CZEREPÓW… JEDNYM SŁOWEM – JATKA.

- CO TU SIĘ… CO TU SIĘ, KURWA, STAŁO?

- NIKT ZROBIŁ USTA-USTA RATOWANIE I ROBAL ŻYJE. – PRZEWODNIK UŚMIECHAŁ SIĘ WESOŁO. – RADOŚĆ RADOŚĆ!

- CO? – CHŁOPAK SPLUNĄŁ, BO POCZUŁ NAGLE W USTACH WIELKI NIESMAK.

- NIKT PSZYSZET I ZOCZYŁ ONYCH JAK SIĘ PASTWIOM NAD ROBALEM, NO TO ICH PODRASKAŁ – OZNAJMIŁ NIKT Z GŁUPAWYM UŚMIESZKIEM.

ROBAL ZAMILKŁ NA CHWILĘ. PRÓBOWAŁ PRZETWORZYĆ SYTUACJĘ, W JAKIEJ SIĘ ZNAJDOWAŁ.

- JAK TO PODRASKAŁ? – ZAPYTAŁ W KOŃCU. – GDZIEŚ TY ZNIKNĄŁ? GDZIEŚ TY DO KURWY NĘDZY BYŁ, KIEDY TE POTWORY ROBIŁY MI MAKARON Z JĄDER?!

7

NIKT WZRUSZYŁ RAMIONAMI.

- NIKT MUSIAŁ SIĘ WYSRAĆ. PRZYPARŁO.

GDY ROBAL JUŻ NABLUZGAŁ SIĘ DO WOLI, NIKT ZWRÓCIŁ MU UWAGĘ, ŻE W DALSZEJ CZĘŚCI BUDYNKU WIDZIAŁ RESZTĘ BANDY. WÓWCZAS ROBAL PRZEŁKNĄŁ OBELGI, ZASZNUROWAŁ SPODNIE I – NA SZEROKO ROZSTAWIONYCH NOGACH – POGNAŁ CZYM DALEJ OD BUDYNKU-PUŁAPKI.

*

NA SZCZĘŚCIE ODZYSKAŁ CAŁY DOBYTEK. NIKT ZDOŁAŁ WYPROWADZIĆ ICH Z NIEBEZPIECZNEJ OKOLICY, MIMO ŻE PRZEZ PEWIEN CZAS ROBALOWI ZDAWAŁO SIĘ, ŻE SĄ ŚCIGANI. WRESZCIE ZOBACZYLI WYŁANIAJĄCY SIĘ SPOŚRÓD DRZEW DORODNY BUDYNEK. NAD WEJŚCIEM WIDNIAŁ SZYLD: „BAR LA KURWA”.

- TO TU – OZNAJMIŁ NIKT.

- AAAA… - ZROZUMIAŁ ROBAL. – I TU ZNAJDĘ HAGGARA, TAK?

- TAK. RADOŚĆ RADOŚĆ?

ROBAL WESTCHNĄŁ.

- RADOŚĆ RADOŚĆ.

- NO TO NIKT WRACA DO NORY.

- ZOSTAWIASZ MNIE?

- TUTAJ NIKTA ZABIJĄ – SKWITOWAŁ PRZEWODNIK. – ALBO CO GORSZA OPLUJĄ.

ROBAL SPOGLĄDAŁ ZA NIKNĄCYM MIĘDZY DRZEWAMI NIKTEM. WRESZCIE ZEBRAŁ SIĘ W SOBIE I RUSZYŁ DO WEJŚCIA.

W ŚRODKU POWITAŁO GO KILKA SPOJRZEŃ, ALE WIĘKSZOŚĆ TOWARZYSTWA NIE ZWRÓCIŁA NA NIEGO UWAGI. TŁOCZYŁY SIĘ TU RÓŻNE INDYWIDUA; KUPCY, SILNORĘCY, CWANIAKI I PARU ZWY-KŁYCH PIJAKÓW. ZE STARYCH GŁOŚNIKÓW SĄCZYŁA SIĘ MUZYKA, WOŃ PRZETRAWIONEGO ALKOHOLU NIOSŁA SIĘ NICZYM POWIEW SŁODYCZY NA NOZDRZA ZNUŻONEGO WĘDROWCA.

ROBAL POSTANOWIŁ – NAJPIERW INTERESY, POTEM PRZYJEMNOŚCI.

- SZUKAM HAGGARA! – ZAWOŁAŁ Z WEJŚCIA. – JEST TU KTOŚ TAKI? MAM DLA NIEGO PRZESYŁKĘ.

POŁOWA BYWALCÓW ZWRÓCIŁA KU NIEMU WZROK. ZROBIŁO MU SIĘ NIESWOJO. JAKIŚ PODEJRZANY TYPEK MACHNĄŁ NA NIEGO RĘKĄ.

8

ROBAL POSZEDŁ PRZED SIEBIE. KILKA OSÓB ROZSTĄPIŁO SIĘ PRZED NIM. POD ŚCIANĄ, NA OSOBLIWYM ŁOŻU ZE ZBITYCH PALET LEŻAŁ OBANDAŻOWANY MĘŻCZYZNA, PO KTÓRYM JUŻ NA PIERWSZY RZUT OKA BYŁO WIDAĆ, ŻE PRZEŻYŁ JAKIŚ CIĘŻKI WYPADEK.

- CO TAM DLA MNIE MASZ? – WARKNĄŁ.

- PRZESYŁKĘ.

- TO JUŻ SŁYSZAŁEM. ALE CO TO DO CHUJA JEST?

ROBAL ODCHRZĄKNĄŁ. GĘSTA FLEGMA ROSŁA MU W GARDLE.

- TY JESTEŚ HAGGAR?

- NIE, SIEROTKA MARYSIA… TAK, TO JA JESTEM HAGGAR. DAWAJ JUŻ TEN TOWAR.

ROBAL ZANURKOWAŁ RĘKĄ W TORBIE, PO CZYM WYDOBYŁ METALOWĄ SKRZYNKĘ. HAGGAR SKINĄŁ NA JEDNEGO ZE SWOICH LUDZI. TAMTEN WYSZARPNĄŁ SKRZYNKĘ ROBALOWI Z RĄK I PRZEKAZAŁ SZEFOWI.

- SKĄD TO MASZ?

- SPOTKAŁEM RANNEGO, KTÓRY… KTÓRY PROSIŁ MNIE, ŻEBYM CI TO PRZEKAZAŁ – ODPARŁ ROBAL.

- RANNEGO… BYŁ RANNY ZANIM GO SPOTKAŁEŚ?

ROBAL ZMARSZCZYŁ CZOŁO. PO CHWILI ZROZUMIAŁ.

- ACH, TAK TAK! NIE NAPADŁEM NA NIEGO, ZNACZY… JUŻ UMIERAŁ.

- I TAK PO PROSTU ZGODZIŁEŚ SIĘ DOSTARCZYĆ PRZESYŁKĘ?

- HMM… TO DŁUGA HISTORIA. BO PÓŹNIEJ SPOTKAŁEM…

- SKĄD SIĘ TAM WZIĄŁEŚ? – PRZERWAŁ MU HAGGAR.

- EEE… NO, ZABILI MI EKIPĘ, WIĘC TAK JAKOŚ… WYSZŁO.

- KTO CI ZABIŁ EKIPĘ? – DRĄŻYŁ HAGGAR.

- NIE WIEM.

ROBAL CZUŁ, ŻE CAŁA SPRAWA WYMYKA MU SIĘ Z RĄK. COŚ MU MÓWIŁO, ŻE MOŻE NIE POWI-NIEN BYŁ ZGADZAĆ SIĘ NA TĘ MISJĘ. Z DRUGIEJ STRONY, WCIĄŻ LICZYŁ NA OBIECANE PRZEZ KASAN-DRĘ WIELKIE SZCZĘŚCIE.

- NIE WIESZ, KTO ZAŁATWIŁ CI KUMPLI? COŚ TY ZA JEDEN? I DLACZEGO PRZEŻYŁEŚ, SKORO TWOJE ZIOMKI GRYZĄ PIACH?

9

ROBAL NIE WIEDZIAŁ, CO ODPOWIEDZIEĆ.

- CO TO BYŁA ZA EKIPA?

- TA MOJA? – JĘKNĄŁ ROBAL.

- TA TWOJA, TAK. NAZYWALI WAS JAKOŚ?

- NO TAK – POTWIERDZIŁ CHŁOPAK. – TO BYLI BARDZO W PORZĄDKU GOŚCIE. NAZYWALI SIEBIE REGULATORAMI.

W BARZE ZAPADŁA NAGŁA CISZA. ROBAL WYCZUŁ DZIWNE WIBRACJE W ZASTYGAJĄCYM WOKÓŁ NIEGO POWIETRZU. COŚ PODNIOSŁO MU WŁOSY NA KARKU.

HAGGAR BEZ NAJMNIEJSZYCH EMOCJI ZWRÓCIŁ SIĘ DO JEDNEGO ZE SWOICH LUDZI:

- PODAJ MI TU TĘ RURĘ, COŚ JĄ OSTATNIO WYGRZEBAŁ NA PUSTKOWIACH.

- ALE SZEFIE… NA WYŚWIETLACZU MIGA, ŻE TAM ZOSTAŁ TYLKO JEDEN ŁADUNEK. MYŚLAŁ ŻEM JA, ŻE TO BĘDZIE NA SPECJALNĄ OKAZJĘ.

- TO JEST SPECJALNA OKAZJA – ODRZEKŁ MU HAGGAR.

ROBAL – NICZEGO NIE ROZUMIEJĄC – OBSERWOWAŁ, JAK PO KILKU SEKUNDACH HAGGAROWI PODANO PRZEDZIWNIE WYGLĄDAJĄCY KARABIN. NA DŁUGIEJ LUFIE KTOŚ WYDRAPAŁ IMIĘ GIWERY – „WIELKIE SZCZĘŚCIE”.

OŚLEPIAJĄCY PROMIEŃ, KTÓRY WYSTRZELIŁ Z LUFY W JEGO KIERUNKU, BYŁ OSTATNIĄ RZECZĄ JAKĄ ROBAL ZOBACZYŁ W ŻYCIU. JUŻ PO CHWILI JEGO CIAŁO Z ŁOSKOTEM PADŁO NA POSADZKĘ BARU. WSZYSCY ZE ZDUMIENIEM GAPILI SIĘ NA OGROMNĄ DZIURĘ, KTÓRA TERAZ ZIAŁA W MIEJSCU, W KTÓRYM JESZCZE PRZED CHWILĄ BYŁ BRZUCH CHŁOPAKA.

HAGGAR ODDAŁ WYŁADOWANĄ BROŃ I ZABRAŁ SIĘ ZA OTWIERANIE SKRZYNKI.

- JAK TO BYŁO? – MAMROTAŁ POD NOSEM. – DWA, OSIEM, OSIEM, PIĘĆ, ZERO, TRZY, TRZY, TRZY, SZEŚĆ, DZIEWIĘĆ… I JEST!

WIEKO UNIOSŁO SIĘ, SKRZYNKA BYŁA OTWARTA. Z JEJ WNĘTRZA HAGGAR WYDOBYŁ BUTELKĘ Z BRĄZOWĄ CIECZĄ.

- CO TO, SZEFIE? JAKIŚ DOPALACZ?

- NUKA COLA, EDYCJA LIMITOWANA. BYŁO TAKICH FLASZEK TYLKO PIĘĆ TYSIĘCY. TAK MI PRZYNAJMNIEJPRZYNAJMNIEJ POWIEDZIAŁ TEN HANDLARZ… PAMIĘTACIE… TEN W TYCH WŁOSACH.

10

ODPOWIEDZIAŁ MU ZGODNY POMRUK.

- W SUMIE TO NIE WIEM, NA CHUJ MI TO.

NAD PUSTKOWIEM ZASZŁO SŁOŃCE. ZWŁOKI ROBALA POSPRZĄTANO, A BUTELKA STŁUKŁA SIĘ O POSADZKĘ PODCZAS WIECZORNEJ POPIJAWY.

TAK UPŁYNĄŁ KOLEJNY DZIEŃ W BARZE LA KURWA.

11