Justyna Śmidowicz

Wwolnychchwilachmaluję to tytuł wystawy złożonej z obrazów i fotografii.

W Tematach i wariacjach

Cage zapisuje: nuda plus uwaga

= zaczyna być ciekawie. Uwaga

wyostrza się w ciszy, cisza daje

możliwość skupienia. Podobnie

biel – daje swobodne pole do

koncentracji. Ani biel, ani czerń,

ani szarość nie są całkowitą

próżnią. Białe obrazy i matowy

czarny obraz z 1951 roku Roberta

Rauchenberga podobnie jak Biały

kwadrat na białym tle Malewicza

to ekrany projekcyjne, czyli

przestrzeń w której mogą zaistnieć

ruchy świateł i cieni. Kluczowe

jest zdanie Rauschenberga:

It is completely irrelevant that I am

making them – <<Today>> is their

creator. Rauchenberg określał

te prace mianem nie-obrazów

m o n o c h r o m a t y c z n y c h –

n a powierzchni pojawia ł y s ię

cienie, odbicia rzeczywistości ale nie

istniał żaden realny wizerunek czy

wyobrażenie. W znużenie wpisane jest poszukiwanie nowego początku, nowego końca. Dwa istotne punkty w procesie - zaczynanie i zamykanie – gwarantują rozwój. Rozpoczynając

bielą oczekuje się kolejnych warstw, kolorów, wzrostu przez dodawanie. Tak jak biała kartka, chwilę przez zapisaniem, białe, czyste płótno jest ekscytującym początkiem, punktem zero, startem. Biel zdaje się kolorem straszniejszym niż czerń w przypadku końca. To szarość jest jednak dla nudy najtrafniejszym kolorem – brak kontrastów gwarantuje poddanie się otoczeniu, zlanie się z nim, zrezygnowanie, kapitulację. W tym kontekście znudzenie jest brakiem możliwości zaistnienia obrazu, czyli płaską, pustynną wersją naszej wyobraźni.

Interesuje mnie zmarnowany czas. Interesuje mnie praca, która nie daje wymiernych rezultatów. Bezruch jest niekoniecznie pejoratywny, a obojętność niejednoznaczna.