Emigreer Magazine Januari 2009

Emigreer Magazine Januari 2009


Inhoud:

2 Voorwoord

4 | 8 Dromen over…

10 | 13 La Murcia /Spanje

14 | 16 Verhuizen naar België

17 Even een terugblik

18| 19 Column: Marisa Garau

19| 20 SVB: Wonen in België en

Werken in Nederland

21| 25 Een droom of

werkelijkheid

26 Heimwee

27 | 28 Wereldschoolmoeder

en juf.

29 Ingezonden stuk Joho

En immigranten info.

Adverteerders index

3 Zoologistics

8 Internationale Verhuisbedrijven

9 Grenzeloos verliefd

23 Wereldschool

30 Rabobank Grensbanken

Voorwoord

Allereerst wens ik u natuurlijk het allerbeste

voor 2009 toe! Zo vlak na de feestdagen is het

voor veel mensen tijd voor bezinning of

verandering in vele opzichten. Sommige

mensen nemen zich voor om te emigreren.

Enkele daarvan doen dit uit zakelijke

overweging. Volgens het rapport '50

outsourcing cities' is Polen de beste keus voor

business proces outsourcing (bpo) in Europa.

Maar is Polen wel in trek voor de rest van de

familie? Qua taal, land en zeker ook de

cultuur is zoiets in dit voorbeeld een

behoorlijke stap. Maar toch kan Polen dus een

beste keus zijn, aldus het rapport. Wij vinden

het belangrijk om u over dit soort zaken te

blijven informeren via ook de homepage.

Immers, u bent aspirant emigrant, toch?

Realiseert u een goed voornemen voor 2009?

Wij in ieder geval wel. Wij nemen ons voor

om ook dit jaar weer 12 fantastische Emigreer

Magazines voor u neer te zetten, welke

telkens op de 1e dag van de maand zal

verschijnen. Veel leesplezier dit jaar.

Groetjes,

Sandy

Colofon: Emigreermagazine is een maandelijks verschijnende online uitgave van MediaMix Publishing. De inhoud wordt

samengesteld met behulp van diverse redactie, fotografie en Dtp medewerkers. Niets uit deze uitgave mag zonder

schriftelijke toestemming van de uitgever worden overgenomen en of vermenigvuldigd.

Redactieadres: [email protected] Algemene informatie: [email protected]



Dromen Waarom we in het aller-treurigste

restaurant in een treurige badplaats van

Turkije opeens geïnspireerd raakten om

naar Spanje te emigreren zal altijd wel

een raadsel blijven. Misschien dat die

troosteloze omgeving het laatste duwtje

was dat de balans deed omslaan van

'home sweet home' naar 'nothing to

lose'. Alanya in het voorseizoen is geen

aanrader. Maar het was daar dat we

besloten om ooit, in de niet al te verre

toekomst, ons leven om te gooien en

het te gaan proberen in een

mediterraan land.

De redenen? Omdat Max wel een beetje

uitgeblust was na 12 jaar een eigen bedrijf

draaien en een op de klippen gelopen

huwelijk en toe was aan een verse start

met een jonge meid in een andere wereld.

De jonge meid was al geregeld -ik

namelijk, maar ik hoop dat die toevoeging

overbodig was- nu nog de andere wereld.

En ik? Ik verlangde mijn hele leven al naar

de zon. Op een metafysisch niveau denk

ik dat ik altijd heb ingezet op de tropen.

Vlak voordat ik verwekt werd, kreeg mijn

vader een aanbod om in Jakarta te gaan

werken. Mijn ouders hadden al bijna

besloten het aanbod aan te nemen, maar

bliezen het op het allerlaatste moment af

omdat mijn moeder zwanger bleek van mij.

Als je de antroposofen moet geloven kiest

een kind zelf de ouders. Ik had natuurlijk

mijn ouders uitgekozen vanwege dat

voorgenomen vertrek naar Indië, maar

ironisch genoeg was ik juist de reden dat

dat vertrek niet doorging. Zoals mijn broer

zou zeggen: daar was ik toch verdraaid

lelijk mee in de aap gelogeerd.

Maar daar in dat schelverlichte restaurant

besloten we tot een herkansing. Max voor

een nieuw leven, ik voor de warmte.

Natuurlijk weet je dat als je- je zoiets

voorneemt, het er nooit van komt. De

praktische dingen in het leven zullen altijd

in de weg blijven staan. De tienerzoon van

Max die bij ons woonde, geld, werk, het

bedrijf. Maar alleen maar samen dromen is

ook al een prachtige toevoeging aan je

leven.

De vakanties daarna worden er in ieder

geval een stuk leuker van. In elke plaats

wandelen we rond alsof we daar

misschien wel zullen gaan wonen.

Fantaserend wat we daar zullen gaan

doen, welk huis we wel zouden willen

kopen. We turen urenlang in de etalages

bij makelaars, lopen kilometers om zodat

we een huis kunnen bekijken dat te koop

staat. En reizen daarna weer tevreden

terug naar Amsterdam waar we eigenlijk

ook wel heel gelukkig zijn.


Ook in Fuengirola spreken we met

makelaars en bekijken we huizen. We

spreken expats over het leven daar en de

mogelijkheden om werk te krijgen. We

onderzoeken het klimaat. We laten ons

ompraten om te gaan kijken naar een nog

niet voltooid nieuwbouwproject. Het is de

laatste dag van de vakantie. Lacherig

drinken we vooraf een wijntje op het terras

van de vakantiebungalow. "Lekker veel

drinken" zegt Max, "dan vinden we het zo

mooi dat we het kopen". We voelen ons

wat schuldig dat we de makelaar

belazeren, we zijn immers helemaal niet

serieus. Voorlopig zit het emigreren er

voor ons toch nog niet in, maar we spelen

onze rol met overgave.

Op de terugweg naar ons

vakantiebungalow zitten we achterin de

auto van de makelaar zwijgend naast

elkaar. Tijdens het avondeten zegt Max

kleintjes dat hij niet had verwacht dat het

zo'n mooi huis zou zijn. Ik knik vertwijfeld.

We zwijgen weer verder. We rekenen. We

proberen rationeel te zijn. De volgende

ochtend vroeg vliegen we terug naar

Amsterdam. Twee dagen later faxen we

het voorlopige koopcontract naar Spanje.

De bouw van het huis zal nog een jaar

duren, maar het nieuwe leven is vanaf die

dag begonnen: we gaan het doen, we

gaan het ècht doen, we gaan onze droom

najagen. We gaan naar Spanje!


Het uitzicht vanaf het zijterras. Een stukje mystieke mistige bergen. Mochten we de zee ooit zat worden.

Eén van de redenen dat we verliefd

raakten op het huis, is vanwege de

kunstzinnige details en smaakvolle

afwerking. Een mooi voorbeeld daarvan is

dit trappenhuis. De architect heeft het voor

elkaar gekregen een modern gebouw neer

te zetten, dat toch de sfeer van de oude

Andalucische bouw uitstraalt.

Hoe ver het roer gaat...

Als je gaat emigreren moet je natuurlijk je

hele leven met een goeie klap omgooien.

Geitenhoeden op een heuvel ergens in het

binnenland met in de wijde omtrek slecht

drie buurmannen. Een wijngaard

overnemen en zelf onze eigen druiven

aanstampen en wijn bottelen. Of een oude

villa kopen om met veel liefde en inspiratie

te verbouwen tot een stijlvol hotel. Voor

dat laatste plan lopen wij zelf het meeste

warm. Een hotel voor de upper- class, de

intellectueel. Met mooi ruime, esthetische

kamers, regelmatig kamerconcerten en

lezingen en een goed ingerichte

bibliotheek. Met personeel dat weet waar

je moet zijn voor ècht lekker eten, of

originele niet-toeristische

bezienswaardigheden. Een droomhotel

ging het worden, we zouden er zelf wel op

vakantie willen.

Nu wil het toeval van de tijdgeest dat er

blijkbaar enorm veel mensen rondlopen

met dit soort ideeën. Alleen in de U.K. zijn

dat er al genoeg om ettelijke

televisieseries mee te vullen. Series die wij

met religieuze toewijding volgen om te


zien hoe het anderen vergaat en wat de

valkuilen zijn. Welnu, die valkuilen blijken

bijvoorbeeld dat je als stadmens niet op

een berg moet willen zitten geitenhoeden.

Dat is misschien een half jaartje leuk, en

die buurman met drie tanden is misschien

nog iets langer geestig, maar nog binnen

het jaar vlieg je gillend tegen de muren

van je blokhut op en wil je weer terug naar

de beschaving. Gewone winkels waar je

voorgesneden sla kunt kopen, waar je

mensen kunt ontmoeten die gewoon een

keer per jaar naar de tandarts gaan.

Trouwens, geiten stinken ook nog eens

verschrikkelijk. Maar ons klasse hotel dan,

daar zit toch wel toekomst in?

Ruim 90% van de emigranten uit de

televisieseries hebben hun hoop gevestigd

op het toerisme. Ze gaan weg uit de U.K.

omdat ze het gejaagde leven van hard

werken en weinig tijd voor elkaar willen

ontvluchten. Ze willen weer genieten van

het leven en van hun gezin. Ze kopen een

ruïne, schrapen hun spaargeld bij elkaar

voor de verbouwing, en daar begint de

ellende. De vergunningen zijn nooit in orde

en de bureaucratische molen draait veel te

langzaam, de plaatselijke arbeidsmoraal

strookt niet met hun verwachtingen, het

budget is te laag, de tijd is te kort, de

funderingen deugen niet, de telefoon

wordt nooit aangesloten,


kortom: Murphy homerisch lachend mee

over de schouder van alle emigranten.

En als ze dan uiteindelijk -na zich diep in

de schulden gestoken te hebben- de tent

een jaar te laat open hebben en er komen

wat klanten, dan begint het pas goed. Zij

staat om zes uur op om het ontbijt klaar te

maken. Hij rijdt de hele dag heen en weer

met zijn gasten van en naar het vliegveld,

de dierentuin of de skilift. Zij zweet boven

een mislukte stoofpot, boent de wc's,

maakt de bedden op en valt om negen uur

's avonds uitgeput in bed terwijl hij nog tot

diep in de nacht drankjes schenkt en

afwast. Met holle ogen zuchten ze in de

camera dat ze nooit gelukkiger zijn

geweest. Ik herhaal nog maar even: ze

gingen weg uit de UK omdat ze het

gejaagde leven van hard werken en weinig

tijd voor elkaar willen ontvluchten.

We leren veel van die series. Geen

geitenhoeden. Geen druiven kweken.

Geen ruïne verbouwen met te weinig

budget en te weinig kennis van de mores

daar. Geen horecagelegenheid waar je

dag en nacht voor in de weer moet zijn.

We beginnen heel saai en veilig. In een

nieuwbouwhuis, in een toeristenstad met

een grote expat gemeenschap en dus

genoeg mogelijkheden om een betaalde

baan te vinden. En vanuit daar gaan we

dan wel op zoek naar die oude villa met

een wijngaard in de tuin. Vooruit,

misschien wil ik tegen die tijd ook wel een

geitje...

Verhuis

bedrijven

International

De Haan Removals

Derksen Verhuizingen

Dijkshoorn Euromovers

Hazeleger verhuisservice

Jos Steeman Alkmaar

Stoof TopMovers

Tipker World Wide Movers

Doorklikken naar deze Internationale

verhuis bedrijven kan via de hompage van

Emigreermagazine.nl



La Murcia, Spanje Na een moeilijke periode in ons leven hebben we besloten een compleet nieuw leven te beginnen. Ik ben nu 57 jaar en heb besloten nog eenmaal het roer 180 graden te draaien. Afgelopen november ben ik met mijn vrouw Janny, waarmee ik inmiddels ruim 30 jaar ben getrouwd, naar Spanje afgereisd om te kijken of daar eventueel een toekomst zou kunnen liggen. We hadden een bungalow van vrienden gehuurd aan de Costa Blanca en wilden kijken of we eventueel in die regio een "Bed & Breakfast" zouden kunnen starten. Drie weken hebben we rondgetrokken en met diverse makelaars tientallen objecten bekeken. Alleen al aan de "Costa Blanca zijn er honderden immobilien (makelaars) en misschien wel meer dan duizend. Na een week vonden we een prachtige casco woning aan de rand van de stad Pego. Dagenlang heb ik nauwelijks geslapen en was ik maar bezig met tekeningen maken. Ja zelfs over de uitnodigingen had ik nagedacht. Toen we na een week hoorden, dat dit casco illegaal was neergezet stortten onze wereld een ogenblik in. Als je zo bezig bent geweest op zo'n prachtige locatie tussen de sinasappelbomen met uitzicht op zee en het gaat op het laatst niet door dan is het echt balen. Na een paar dagen hadden we weer moed verzameld en vonden in de Jalon vallei een klein pension met volledige vergunningen. Het was wel wat klein: voor maximaal 8 gasten en het lag wat boven ons budget, maar toch overwogen we de week erna een bod te doen. We waren op dat moment drie weken in Spanje en de laatste week van ons verblijf zou onze zoon Maarten-Hendrik zich bij

ons voegen. We hebben hem opgehaald op het vliegveld van Alicante en hij had voor ons een zeer prettige verrassing in petto. In plaats van zijn carrière in de Internet wereld wilden hij met ons meedoen in het opzetten van een B&B. Het pension in de Jalon vallei zou voor ons drieën te klein zijn en daarom hebben we hem een aantal objecten in de regio laten zien, die wij reeds eerder hadden bezocht. Maarten vond de regio veel te toeristisch en ook vond hij de huizenprijzen enorm hoog. Hij had daar groot gelijk in en daarom besloten we de laatste dagen van ons verblijf in Spanje een bezoek te brengen aan de provincie "La Murcia", waar ik via het Nederlandse bedrijf"Azur Assistence" ook aanbiedingen van objecten had ontvangen.

We werden ontvangen door een aantal mensen van Azur en de heer Paco van Stonehouse een Spaanse aannemer en tevens immobilien. Al snel vonden we de streek interessanter; mooier en rustiger. Na een aantal huizen te hebben bekeken vroeg Paco ons tijdens de lunch of we ook interesse hadden om te kijken naar een ruïne. We waren hiervoor in, maar hadden geen enkel idee wat we hierbij moesten denken. De ruïne die we te zien kregen en waar waarschijnlijk de meeste mensen huilend zouden zijn weggelopen vonden Maarten en ik direct top. Vanwege de snel invallende duisternis konden we niet veel meer doen, maar wij waren verliefd. Ik vroeg Paco of hij een hotel wist en na da aanschaf van tandenborstels en schoon ondergoed werden we naar het hotel gebracht. Na een heerlijk diner en een goede nachtrust waren we de volgende morgen vroeg terug in Almendricos, het dorp van de dag ervoor. Paco liet ons nog enige objecten zien, maar wij wilden eigenlijk niets liever dan terug naar "onze" ruïne.


Terug bij de ruïne hebben we met Inma de assistent van Paco een indeling gemaakt, waarna Paco uit zou rekenen wat zo'n totale renovatie zou gaan kosten. Inma vertelde dat hij daar een paar dagen voor nodig zou hebben, maar na enig aandringen kwam hij reeds in het café onder het genot van een goed glas wijn al rekenend op een bierviltje tot een prijs. Ik zei hem als hij onder een bepaald bedrag zou blijven hij een deal had. Hij dacht even na, stemde in en onder het genot van een extra flesje was de grond en de ruïne verkocht. Dus binnen 24 uur hadden wij de beslissing genomen. De Nederlandse vertegenwoordigers van "Azur" waren verbaast en hadden zoiets geloof ik nog niet eerder meegemaakt.

Hanneke en Constant van Azur Nederland vertelden ons, dat ze benaderd waren door de EO televisie om uit te kijken naar enthousiaste kopers. Ze vertelden ons dit en zij vonden ons de ideale kandidaten. Het leek ons een prima promotie voor het B&B adres, waar we heel snel een naam voor hadden bedacht "Casa Oasis" en stelden voor dat zij de televisie zouden bellen. Een paar dagen later werden we door de EO benaderd en na veel heen en weer bellen waren ook zij er van overtuigd, dat wij de juiste kandidaten die ze

zochten. Er werd besloten om bij ons thuis een aantal proef opnamen te maken om daarna te beslissen of ze wel of niet met ons door zouden willen. Het werd een feest bij ons thuis en ze bleven zelfs gezellig mee-eten. Ze komen nu nog bij ons afscheid van Nederland op 22 februari a.s. om 9.30 uur, waar ook mijn zeemanskoor, De IJsselmannen met een optreden afscheid zal nemen. Dit koor ga ik trouwens geweldig missen. Toen ik zo in de put zat in 2002 waren zij voor mij een geweldige uitlaatklep. Ik denk er nu al aan om bijvoorbeeld in 2007 een festival in Spanje te organiseren, waar "De IJsselmannen" de topattractie moeten worden. Ook zal het afscheid van mijn moeder, die 84 jaar jong is heel erg moeilijk worden. Maarten gaat haar uitleggen hoe ze met een PC om moet gaan, zodat we heel veel E-mails kunnen versturen. Verder hopen we ze in augustus a.s. de opening van "Casa Oasis" te kunnen laten doen samen met de burgemeester van Almendricos. Op 23 februari a.s. hopen we in Almendricos aan te komen en op 1 maart rekenen we erop, dat Paco met de renovatie begint. Ik ga met Janny ook diverse dingen zelf doen en begin juni zal Maarten zich bij ons voegen. Onze andere zoon Daniel gaat trouwens op 24 februari een heel ander kant op, namelijk naar Toscane in Italië. Hij heeft een aanbieding van een toprestaurant met twee Michelin sterren "Arnolfo" om twee jaar in de keuken mee te draaien.

Het vertrek uit Nederland kwam met rasse schreden naderbij. In eerste instantie wilden we heel vroeg vertrekken en de weken voorafgaand aan het vertrek van iedereen, die ons lief is afscheid nemen. Al snel zeiden een paar vrienden, dat we dat niet konden maken: Ze wilden ons graag uitzwaaien. Ik ben toen naar het koor gegaan en Freek Vriens (de kapitein van het koor) was ook direct enthousiast. Freek heeft het daarna aan de leden voorgelegd en er waren direct een aantal mannen bereid om te komen. Vervolgens hebben we toen uitnodigingen verstuurd aan vrienden; familie en de buurtjes.


Woensdagmorgen 22 februari zijn we vroeg opgestaan. In de schuur naast het huisje, dat we de laatste twee maanden hadden een ontbijt klaargezet. De schuur hadden we leuk aangekleed met foto's van "onze" ruïne, honderdvijftig broodjes belegd; krentenbollen; melk; jus d'oranje e.d. Het zag er goed uit en de eerste uitzwaaiers arriveerden rond 8.00 uur. De "IJsselmannen" waren met een grote groep gekomen, Zo vroeg hadden we nog nooit gezongen en dan op een doordeweekse normale werkdag zo'n opkomst dat geeft een geweldig gevoel. Totaal waren er zo'n 100 mensen voor de deur toen "De IJselmannen" hun concert begonnen. Het werd geweldig en toen ik als solist voor waarschijnlijk de laatste keer bij de IJsselmannen "Ketelbinkie" zong werd het moeilijker om het droog te houden. Na het concert werd het zeer emotioneel, vooral toen ik van mijn moeder en al die goede vrienden afscheid moest nemen. Het was een mooi en heel moeilijk afscheid en uren later inmiddels al over de Franse grens hadden we het er nog over. De dag verliep prima en de aanhangwagen hield zich prima. Ik had via "marktplaats" een aanhangwagen gekocht en toen hij meer dan vol zat met een oranje zeil eromheen leek het wel een Eiffeltoren of een van de achterzijde een enorme kabouter met een puntmuts. Omdat we niet al te hard konden rijden en we de volgende dag om 18.00 uur met Willen en Rob van de EO te Alicante hadden afgesproken was er geen tijd om rust te nemen, dus stopte we slechts een paar keer om te tanken. Even snel naar het toilet; wat te eten en drinken kopen en weer door. Om 20.00 uur waren we al in Zuid Frankrijk. Helaas ben ik bij het laatste tankstation mijn credit kaart "verloren" en aangezien we eerst dachten dat hij gestolen was hebben we meer dan een uur gezocht en daarna de kaart maar laten blokkeren. Door dit akkefietje was het pas 23,00 uur toen we bij een hotel aankwamen en schoot er het diner bij in. Met het vervelende gevoel of er misschien misbruik was gemaakt van de creditkaart vielen we in slaap.

Om 5.30 uur opgestaan en weer op weg. Bij het eerste beste tankstation even snel een paar croissants en weer verder. Om een uur of negen hoorden we na eindeloos bellen, dat er geen misbruik was gemaakt van de creditkaart en dat was een geweldig bericht en dus moet ik de kaart op een parkeerterrein verloren zijn. De reis verliep geweldig en zo rond 12.00 uur hadden we een uur speling opgebouwd en we besloten rond 13.00 uur even lekker in een restaurant te gaan eten. Wat zou het enorm anders verlopen! Zo'n 100 km voor Valencia voelde ik de aanhangwagen slingeren en ik dacht direct aan een lekke band. Heel voorzichtig kon ik de wagen tot stilstand brengen op de vluchtstrook en toen we gingen kijken sloeg de schrik ons om ons hart. De dissel, dat is het gedeelte tussen de aanhangwagen en de trekhaak was op


twee plaatsen gebroken en we hadden enorm geluk gehad, dat dit zo was afgelopen. Je moet er niet aan denken, wat er gebeurd zou zijn als hij helemaal afgebroken zou zijn. Van de schrik bekomen komt de vraag: "En hoe nu verder?". Heel voorzichtig hebben we nog honderd meter verder gereden, waar we de berm in konden. We hebben alles afgeladen en Janny is bij de dozen gebleven. Maarten en ik hebben heel voorzichtig de aanhangwagen weer aangekoppeld en zijn met een gangetje van 10 km over de vluchtstrook naar de eerste afslag gereden. Daar hebben we de aanhangwagen achter een aantal struiken bij een boer achtergelaten. Misschien kunnen ze hem nog aan elkaar lassen en rijdt er binnenkort een boer met ons wagentje over het land.

Na veel zoeken en vragen hebben we op ongeveer 40 km vanaf de hoofdweg een bedrijf van aanhangwagens gevonden. Na de siesta hebben we om 15.00 uur een nieuwe aanhangwagen gekocht. Ruim € 800 armer, maar een aanhangwagen rijker kwamen we uren later bij Janny, die rillend van de kou nog steeds op de bagage aan het passen was. De nieuwe wagen snel ingeladen en weer op pad. Het was toen inmiddels wel 16.00 uur geworden. Maarten is direct begonnen met het versturen van SMS tjes om zowel Alicante als Almendricos te verwittigen, dat we later zouden komen vanwege een enorme pech. De vertraging was jammer; de € 800 helaas, maar de gedachten er heelhuids vanaf gekomen te zijn overheerste.

In plaats van 18.00 uur waren we om 21.00 uur bij Rob en Willem en om 23.00 uur waren we pas in Almendricos, waar Constant en Hanneke van AZUL Nederland; Robert van AZUL Spanje en Paco de aannemer uren op ons hadden zitten wachten. Na het verorberen van een aantal schalen met worst; vis en salade werden we doodmoe maar voldaan naar het vakantiehuis van Paco begeleid, waar we de eerste maanden zullen verblijven.

We hebben nauwelijks tijd om even terug

te denken aan Nederland, zoveel moet er

namelijk worden geregeld. Gelukkig

hebben we heel veel hulp van Robert van

AZUR en van Inma de secretaresse van

Paco hier in Almendricos. Robert en Inma

spreken beiden perfect Engels en Spaans.

We zouden erg graag in het Spaans mee

willen praten, maar tot nu toe verstaan we

af en toe maar een enkel woord. Bijna

iedereen is vriendelijk en probeert je te

helpen en dat geeft een goed gevoel. Zo

liepen we vanmiddag een telefoonwinkel

te zoeken in Puerto Lumbreras en toen

kwam een oud mannetje vragen of hij kon

helpen, tenminste dat maakten we op aan

zijn gebaren. Met handen en voeten wees

hij ons daarna spontaan de weg. Het zal

best nog wel even duren voor we Spaans

spreken, maar we gaan ervoor.


Kopen in de

grensstreek

Rabobank Grensbanken maken het

makkelijk

Steeds meer mensen kiezen ervoor om

over de Nederlandse grens in België of

Duitsland te gaan wonen. Zij worden

aangetrokken door de gunstige

huizenprijzen, de rust en de ruimte. Maar

een huis kopen doe je niet zomaar en

zeker niet in het buitenland. De Rabobank

Grensbanken hebben zich gespecialiseerd

in alles wat er komt kijken bij de stap over

de grens. Dat gaat overigens verder dan

alleen het kopen van een huis; dat is

begeleiding bij alle aspecten van

emigreren naar België en Duitsland.

Een andere wereld met andere regels

Het gaat vaak om een verhuizing over een

kleine afstand, maar met grote gevolgen.

Er zijn behoorlijk wat verschillen tussen

Nederland en de buurlanden. Kobus

woont samen met zijn vriendin Angélique

net over de grens in het plaatsje Bunde in

Duitsland. Kobus: “Omdat we zo dicht bij

Nederland wonen had ik gedacht dat het

allemaal wel een beetje op elkaar zou

lijken. Maar dat is dus niet waar. Als je de

grens over gaat, ben je in een andere

wereld.” Ook Katja en Paul uit het

Belgische Meer hebben deze ervaring.

Katja: “Overal wordt gezegd dat je als

Europeaan gemakkelijk kunt wonen waar

je wilt. Maar het is toch een echte

emigratie.”

Gedegen kennis is essentieel

De Rabobank kent de ‘ongewone’ situaties

waar mensen tegenaan lopen. Omdat dit

om specifieke oplossingen vraagt, hebben

20 banken in de grensstreek de hoofden

bij elkaar gestoken. Langs de hele

landsgrens van Nederland, van Zeeland

via Limburg tot aan Groningen, zijn de

Rabobank Grensbanken te vinden. De

adviseurs van deze banken weten wat er

komt kijken bij het wonen over de grens.

Of iemand nu naar België of Duitsland

gaat, ze kennen de mogelijkheden in

beide landen en kunnen zo optimaal

advies geven over alle keuzes die

gemaakt moeten worden op financieel

gebied. Natuurlijk wat betreft de

hypotheek, maar ook voor pensioenen,

verzekeringen, sparen en beleggen.

Kobus en Angélique wonen nu een maand

of acht in hun eerste eigen vrijstaande

huis in Bunde. Kobus: “We hebben zo’n

geluk gehad dat we dit huis konden kopen.

Het was een spannende periode want het

ging hier wel anders dan in Nederland.”

Toch is alles goed verlopen en de plannen


voor een zwembad en jacuzzi in de tuin

liggen al klaar.

Hypotheek op maat

Het klinkt allemaal heel mooi, en dat kan

het ook zijn. Voorwaarde is wel dat alle

financiën goed zijn geregeld. Bij de

Rabobank staat persoonlijke aandacht

voor de klant voorop. Het opstellen van

een goed advies en een financiële

planning is maatwerk, dit kost tijd. Tijd die

de adviseurs van de Rabobank en

aangesloten partners ruimschoots en

kosteloos investeren. Zij kennen de

regelgeving van beide landen en weten

waar de financiële regelingen van elkaar

verschillen. Ook de producten van de

Rabobank zijn aangepast aan de

mogelijkheden die het wonen in het

grensgebied met zich mee brengt. In het

bijzonder de hypotheken. Financieringen

tot 125% van de executiewaarde zijn

mogelijk en de Rabobank verstrekt ook

hypotheken op recreatiewoningen, een

tweede huis en panden die geëxploiteerd

worden.

Katja en Paul uit het Belgische Meer zijn

zeer tevreden over de samenwerking.

Paul: “We dachten dat we de financiering

van ons huis niet rond zouden krijgen, veel

banken weigerden een hypotheek te

verlenen voor een huis in België. Gelukkig

maakte de Rabobank daar geen enkel

probleem van.”

Rabobank geeft veel nuttige informatie

Naast de eigen adviseurs en partners

heeft de Rabobank een uitgebreid lokaal

netwerk waar iemand gebruik van kan

maken, met onder ander gespecialiseerde

makelaars, accountants, fiscalisten en

juridisch adviseurs. Ook geeft de

Rabobank twee gratis informatiegidsen

boordevol praktische tips aan toekomstige

grensbewoners: ‘Emigreren naar België’

en ‘Emigreren naar Duitsland’. Daarnaast

zijn er de websites

www.emigrerennaarbelgie.nl en

www.emigrerennaarduitsland.eu met

nieuws en informatie, maar ook tips en

concrete zoekopties voor woningen en

beschikbare bouwkavels. Hennie uit het

plaatsje Esterwegen in Duitsland: “Toen

wij in 2002 verhuisden was er nog niet

veel bekend. We waren echt pioniers en

moesten alles zelf uitzoeken! Hadden wij

maar zoveel informatie gehad. Dat had

ons veel geholpen.”


De voordelen van twee landen

beginnen bij uw bank

De samenwerking van de 20 Rabobank

Grensbanken, de opgebouwde ervaring en

expertise van de adviseurs, dat alles leidt

ertoe dat de Rabobank als geen ander de

aangewezen partij is om mee in zee te

gaan bij het emigreren naar Duitsland of

België. Een prima manier om werkelijk de

voordelen van beide landen te

combineren!

Waarom naar een Rabobank Grensbank?

• Financiële maatproducten voor de grensstreek.

• Hypotheekverstrekking tot 125% van de executiewaarde.

• Persoonlijke aandacht en oplossingen op maat.

• Adviseurs met kennis en ervaring op het gebied van fiscale, juridische en financiële grensoverschrijdende mogelijkheden.

• Lokale netwerken van vertrouwde makelaars, accountants, fiscalisten en juridisch adviseurs.

• Samenwerking met gespecialiseerde instanties zoals de Sociale verzekeringsbank (bureau Belgische zaken en Bureau Duitse zaken), Dutch Desk en Stichting Grensarbeid.

• Gratis informatiegidsen ‘Emigreren naar België’ en ‘Emigreren naar Duitsland’ vol met praktische tips.

• Websites www.emigrerennaarbelgie.nl en www.emigrerennaarduitsland.eu voor nieuws, tips, adviezen en bouwkavels over de grens.

Extra quotes:

Jac en Hetty (Turnhout, België): “Toen we voor het eerst ons appartementencomplex zagen,

waren we erg verrast over wat werd aangeboden voor een prijs die in Nederland ondenkbaar

zou zijn.”

Anne-Willem en Monique (Brecht, België): “De verhuizing naar België is echt een proces

geweest van anderhalf jaar speuren en oriënteren. De Rabobank bleek het meest soepel

m.b.t. de financiering.”

Erik (Goch-Kessel, Duitsland): “We gingen niet verhuizen om er financieel beter van te

worden, maar het blijkt dat we hier wel meer kunnen doen. En dat is alleen maar prettig.”

Hennie (Esterwegen, Duitsland): “Als ik in Nederland ben geweest met al die files, dan ben ik

toch weer zo blij als ik Duitsland in rij. De ruimte, de vriendelijkheid van de mensen. Dat voelt

echt als thuis komen.”


Even een terugblik...

We zijn een van de velen die er wel eens van droomden Nederland te verlaten, en naar een zonniger oord te verhuizen. Dat is precies wat we eind augustus ook echt gedaan hebben; met ons Renaultje volgepakt lieten we in emotionele sfeer onze dierbaren achter en reden we de straat uit. Tsjonge, dat was wel een heel raar moment. Hoewel het heel onwerkelijk aanvoelde, hadden we wel door dat er op dat moment echt een ingrijpende verandering in ons leven plaatsvond. “Wie kent het hier nog?” vroeg ik de kinderen om de paar kilometer. Na een half uurtje klonken de eerst zo zelfverzekerde antwoorden steeds minder overtuigd. Tot het magische moment dat niemand precies meer kon voorspellen hoe de volgende kilometer er uit zou zien; Los! Weg! Weg bekende wereld, bekende omgeving, weg ons vertrouwde Arnhem. We hebben ons voorgenomen het eerste jaar niet meer terug te keren. Elke minuut snelden we met 130 kilometer per uur verder de nieuwe wereld in, naar het zuiden, verder van het leven dat we zo goed kennen. Dit spannende en onzekere moment is al zo indrukwekkend dat de eerste kick van de emigratie alvast binnen is. Het is ook de eerste heftige indruk in de rij die nog komen zou, vanaf dat moment is er geen gewone dag meer geweest. Inmiddels wonen we hier geruime tijd. Alles wat er mis kon gaan is tot nu toe goed gegaan, en de hele stap blijkt achteraf minder zwaar te zijn dan we tevoren wel eens dachten. We zijn er nog lang niet, dus we moeten oppassen niet te vroeg te juichen. Wat wil je liever horen; wat we al bereikt hebben of wat er nog moet gebeuren? Beide onderwerpen bestaan uit een lange lijst. Ik ga alleen even in op het belangrijkste, namelijk ons geluksgevoel. Dat belang overstijgt alle lijsten. Nu maak ik het mezelf wel erg

gemakkelijk, want we hebben heel sterk het gevoel dat de verhuizing niet beter had kunnen uitpakken. Er is niet engs aan, je rijdt gewoon naar je nieuwe land, brengt je kinderen naar school, word lid van enkele clubjes, en gaat aan de bar staan schreeuwen zoals de anderen in het café. Zo simpel is het echt! Ik besluit de lofzang over de mensen in ons dorp met de volgende recent gebeurde anekdote. Samen met mijn vrienden van de wandelclub stonden we op een Zondagochtend op een bergflank die we zojuist beklommen hadden. Een werkelijk weergaloos uitzicht gaapte ons aan, en leek te fluisteren: “en, kun je het nog mooier bedenken? Hoe mooi wil je dat ik ben?” Nog buiten adem zag ik de trotse blikken van mijn wandelmakkers, die stiekem zijwaarts blikten om mijn reactie te peilen. “Wat hebben jullie toch een schitterend land!” complimenteerde ik ze. Zonder ook maar een seconde te aarzelen verbeterden drie van hen met verheven stem me enigszins verbouwereerd: “ONS land. Het is ook van jou. Jij woont nu toch bij ons?” Kijk, zo maak je Bassie blij. Het is typerend voor het gevoel dat de mensen ons hier weten te geven. We voelen dat gelukkig alle vier zo. Ja, het is goed vol te houden hier. De schoolrapporten van Lune en Mare van het eerste trimester zijn inmiddels opgemaakt. Met mijn anarchistische inslag zal ik natuurlijk nooit enkel afgaan op hun schoolresultaten om hun succes in het leven te peilen, maar in dit geval acht ik het toch vermeldenswaardig. Na drie maanden zijn die twee kabouters er in geslaagd om beiden een uitstekend rapport te oogsten! Op alle onderdelen, ook bijvoorbeeld Taal, dat bestaat uit Engels en Spaans. Tijdens het Kerstontbijt dat ook hier in Spanje op school genuttigd wordt, met het verschil dat tevens de ouders daarbij welkom zijn, schieten diverse leerkrachten me aan om hun waardering uit te spreken over het aanpassingsvermogen en het verworven nivo van Lune en Mare.


Column

In elke Kiwi schuilt een koe Een paar maanden geleden heb ik in Rotorua echte Kiwi’s mogen bewonderen. Omdat Kiwi’s nachtdieren zijn, was het Kiwi-park ‘s avonds geopend om de vogels in hun gewone doen te zien. Na een bezoek aan het broedcentrum waar vrijwilligers Kiwi-kids grootbrengen, konden we enkele Kiwi’s in levende lijve aanschouwen. Een zeldzaamheid want in het wild zijn ze zeer moeilijk te ontdekken. Bovendien staat deze legendarische loopvogel op het punt uit te sterven. Bij gebrek aan vleugels om weg te vliegen, kunnen de kleine Kiwi’s zich alleen verdedigen met hun dinosaurusachtige, scherpe klauwtjes. En daar hebben loslopende, bijtgrage viervoeters helaas weinig ontzag voor. We werden naar een zorgvuldig afgezet deel van het park gebracht en terwijl het hek zachtjes sloot en onze ogen zich aan het donker aanpasten, hoorden we opeens een hoop gescharrel en gesnuif. En ja hoor, daar zagen we een Kiwi onder de struiken vandaan komen, onaangedaan door de aanwezigheid van een handjevol muisstille mensen want Kiwi’s zijn zo kippig als de nacht. Kiwi’s lijken een lange snavel te hebben, maar hebben technisch gezien de kortste snavel ter wereld. De snavel wordt namelijk gemeten vanaf de neusgaten: bij de Kiwi zitten die vlak voor het puntje van de snavel. En dat is niet bepaald handig als je in de grond moet wroeten om hapklare wormpjes en

insecten te traceren, want de piepkleine neusgaatjes raken verstopt met aarde. Om van de verstopte neus af te komen, snuit de arme Kiwi om de haverklap z’n neus schoon. Het gesnuif, genies en geproest was dan ook niet van de lucht! De Kiwi leeft solitair en heeft - op de behoefte aan voortplanting na - totaal geen trek in andere Kiwi’s, dieren of mensen. Vaak agressief, asociaal en onhebbelijk, is het niet aan te raden om een Kiwi als huisdier te houden. De inwoners van Nieuw-Zeeland, ook Kiwi’s genaamd, zijn niet zo gecharmeerd van hun geuzennaam. Veel liever zouden ze Kea genoemd worden, naar de bruingroene Alpen-papagaai die alleen op het Zuidereiland voorkomt. Kiwi’s vinden de Kiwi maar een braaf, kleurloos, onopvallend vogeltje, terwijl de Kea brutaal, intelligent en sterk is. De Kea die ons in hetzelfde Kiwi-park beloerde, pikte meteen in de lens van mijn camera toen ik een close-up probeerde te maken… het arrogante verenpak! Ik herinnerde me opeens hoe een andere Kea mij, tijdens onze eerste vakantie in NZ, de stuipen op het lijf had gejaagd door hijgerig achter me aan te hippen en mijn rubberen schoenzolen aan te vallen. Kea’s pikken ook het rubber rond autoramen weg en - veel gruwelijker nog - het rugvet van weerloze schapen die daardoor een langzame, pijnlijke dood sterven. Toen we de mensen-Kiwi’s beter leerden kennen kwamen we erachter dat zowel de Kiwi als de Kea maar moeilijk symbool kunnen staan voor Nieuw-Zeelanders. In tegenstelling tot de solitair levende Kiwi zijn de mensen hier uitermate sociaal. In aanloop naar de kerstperiode regende het uitnodigingen voor etentjes en barbeque’s; ik moest er een agenda op na houden om alle gezellige gatherings te plannen. Met de brutale Kea heeft de gemiddelde Kiwi al helemaal niets gemeen. Integendeel, Kiwi’s zijn buitengewoon verlegen en bescheiden. En daar moesten we wel aan wennen. Vooral mannen wisten zich tijdens een eerste kennismaking maar moeilijk een houding te geven en bromden korte antwoorden op vragen die bedoeld waren om iets van een gesprek op gang te


brengen. ‘Zeker met het verkeerde been uit bed gestapt’ dachten we dan. Of: ‘Die heeft het natuurlijk niet op buitenlanders.’ Niets is echter minder waar. Kiwi’s zijn geen open boek maar elke ontmoeting lijken ze aan vertrouwen te winnen en iets meer van zichzelf prijs te geven. Ze willen ook graag alles over nieuwkomers weten en vertonen een ongekend enthousiasme zodra ze vernemen dat we ‘permanent’ zijn. Hun eindeloze beleefdheid levert soms hilarische momenten op. Tijdens een openhartig gesprek met twee Kiwi-mannen - vraag me niet waarom maar het ging over vrouwen en make-up - liet ik me ontvallen hoe het Arjan was opgevallen dat de gemiddelde Kiwi-vrouw grof gebouwd en redelijk onaantrekkelijk is, in vergelijking met de knappe meiden die je in Amsterdam ziet rondlopen. Op het moment dat ik mezelf dit hoorde zeggen, kon ik me wel voor de kop slaan: de twee vielen volkomen stil. Oh nee! Totdat een van de mannen na diep nadenken opeens de loodzware stilte verbrak en bloedserieus zei: ‘I’m afraid... I have to agree with your husband.’ Ik knikte begrijpend, maar stikte zowat in een ingehouden schaterlach! Een sociale kwelling waar Kiwi’s massaal onder lijden is een stilte tijdens een gesprek. Dat vinden Kiwi’s verschrikkelijk gênant. En zo kan het voorkomen dat je aan tafel zit met Kiwi’s, een doorsnee opmerking maakt en - na een korte stilte - alle aanwezigen opeens ‘Hmmm’ hoort hummen. ‘Hmmm’ betekent: ‘helemaal mee eens’, ‘dat is interessant’, of ‘zo heb ik het nog niet bekeken.’ De Hmm-gewoonte om stilte discreet op te vullen is zo aanstekelijk, dat wij onszelf nu ook regelmatig betrappen op het troostvolle ‘Hmmm’. Dankzij hun gevoelige inborst hebben Kiwi’s eigenlijk meer gemeen met de gemiddelde koe dan met de Kiwi of Kea. Onze buurkoeien zijn verlegen maar sociaal, voorzichtig en nieuwsgierig, betrouwbaar en bedachtzaam, maar ook dartel en uitbundig. En wat horen we koeien in de wei vaak voor geluid maken? Een luid en duidelijk ‘Hummm’. Van Kiwi

naar Koe... ben benieuwd hoe ze hier op dit nieuwe nationale symbool zullen reageren! Waarschijnlijk met een beleefd ‘Hmmm’... Marisa Garau (Delft, 1968) is schrijfster. Na haar eerste boek over mindfulness (Lannoo, 2007)schreef zij dit jaar een boek over haar emigratie naar Nieuw-Zeeland: www.eenjaarmet2zomers.nl

Wonen in België

Werken in Nederland

Door Nick Tax, voorlichter Bureau voor

Belgische zaken.

Verhuizen naar België heeft nogal wat

gevolgen. Andere cultuur, andere school

voor de kinderen, andere kentekenplaten,

maar ook gevolgen voor sociale

verzekeringen. Deze gevolgen zijn

afhankelijk van je persoonlijke situatie:

werk je, werkt je partner of ben je juist

gepensioneerd of arbeidsongeschikt?

Europese regels

Als je naar België verhuist en in Nederland

blijft werken, word je grensarbeider. Je


sociale verzekeringspositie wordt bepaald

door Europese regelgeving. Deze wijst de

toepasselijke sociale

verzekeringswetgeving aan, en dat is in

deze situatie de Nederlandse. In

Nederland betaal je de premies voor je

sociale verzekeringen zoals ziektekosten,

pensioen en werkloosheid en dergelijke.

AOW-pensioen

Het wettelijke pensioen (AOW) bouw je, zo

lang je in Nederland blijft werken, op in

Nederland. Werkt je partner niet, dan

bouwt die geen AOW-rechten meer op. Je

partner kan op vrijwillige basis de

pensioenopbouw in Nederland

voortzetten, maar dat moet binnen een

jaar na datum verhuis uit Nederland. Dat

geldt ook voor kinderen die ouder zijn dan

15. Meer informatie daarover vind je bij de

Sociale Verzekeringsbank of op

www.svb.nl.

Ziektekosten

Een grensarbeider betaalt alleen in

Nederland premies voor de ziektekosten

(nominale- en procentuele). Bij de

Nederlandse ziektekostenverzekeraar

vraag je om een E106-formulier. Die heb

je nodig om je aan te melden bij een

Belgische mutualiteit (Belgisch

ziekenfonds). In België ben je buiten

lidgeld en eventueel de premie voor een

hospitalisatieverzekering geen premies

verschuldigd . De hospitalisatieverzekering

vergoedt bij ziekenhuisopname in België

de kosten die de gewone verzekering niet

dekt.

Een grensarbeider mag in twee landen

gebruikmaken van de geneeskundige

verzorging: in het werken in het

woonland. Gezinsleden hebben dat recht

ook, behalve als zij zelf in België werken.

Werkloosheid

Word je definitief en volledig werkloos, dan

krijg je een Belgische

werkloosheidsuitkering. Deze uitkering is

geheel anders dan de Nederlandse

werkloosheidsvergoeding. Ben je geheel

afhankelijk van de Nederlandse

arbeidsmarkt, dan kan onder voorwaarden

een Nederlandse werkloosheidsuitkering

worden aangevraagd bij het CWI. Verwijs

daarbij naar het arrest Miethe.

Elke maand verschijnt er een stuk van

BBZ over sociale verzekeringen op deze

website.

Dit is een kleine greep uit de vragen die

Bureau voor Belgische Zaken (BBZ) van

de Sociale Verzekeringsbank in Breda

dagelijks krijgt voorgeschoteld. Bij iedere

bemiddeling of voorlichting is de

persoonlijke situatie bepalend. De

voorlichting en bemiddeling van BBZ zijn

gratis. BBZ houdt maandelijkse

spreekuren in de grensstreek. Meer

informatie? Kijk op www.svb.nl/bbz. Bellen

kan ook: 076-5485840.


Een droom of werkelijkheid? Uw tweede huis in Spanje of wellicht voorgoed naar het zonnige zuiden. Voor vele wellicht een droom maar voor een groot aantal Nederlanders is deze droom werkelijkheid geworden.

Al 27 jaar helpt MASA mensen om van een nieuwe levensstijl te genieten met een woning in Spanje. Zowel als tweede huis maar ook mensen die Nederland inmiddels wel gezien hebben en hun levensvreugde in het zonnige Spanje zoeken. Inmiddels heeft MASA al meer dan 30.000 woningen verkocht aan mensen die hun weg gevonden hebben naar de Costa Blanca waar MASA een ruim aanbod van woningen heeft.

Het hedendaagse Spanje blijft een onstuimige combinatie van culturen en rassen, resultaat van de verscheidenheid van zijn geschiedenis, wat naar voren komt in zijn rijke taal, waarin Latijnse en Arabische invloeden zich vermengen, zijn bouwkunst, keuken en folklore.

Lente en zomer wisselen elkaar af aan de Costa Blanca, regen is een onbekend woord. Met 2900 uur zon behoort het mediterrane klimaat tot het beste wat Spanje te bieden heeft. Benvinguts! Volgens onderzoek door de Wereld Gezondheid Organisatie is het klimaat aan de Costa Blanca het meest aangename van Europa.

De Spaanse bevolking, hoewel verschillend per gebied, is overal even beleefd, hartelijk, gastvrij en trots. Spanje is vandaag de dag een van de meest moderne industrie, technologische en creatieve landen is. Of het nu voor werk is, ontspanning of vrije tijd, leven in Spanje is een rijke en belonende ervaring, waarbij u alles van de zonnige kant zult zien!

Hoewel men meestal in de meest populaire toeristen- en woongebieden Engels begrijpt en spreekt, zult u merken dat de Spanjaarden het bijzonder op prijs stellen als men werkelijk probeert hen in hun eigen taal toe te spreken.

MASA International heeft een aanbod van honderden woningen, zowel nieuw als bestaand. Of het nu gaat om appartementen, villa’s, eengezinswoningen, maisonnettes of chalets er zijn woningen naar ieders smaak en begroting die passen bij uw behoeften en financiële mogelijkheden.

Een veilig gevoel is dat Masa International een van de weinige makelaars aan de Costa Blanca is met het ISO 9001 certificaat wat staat voor uw garantie voor de kwaliteit van Masa. Daarnaast is Masa Nederland winnaar van de Mondi Award 2006 en 2007. Een prestigieuze prijs die staat voor een doorzichtige markt van buitenlands onroerend goed. Criteria voor nominatie zijn; het nakomen van afspraken, begeleiding bij aankoop, kennis van zaken, service en algehele indruk.


Het fundamentele voordeel van het kopen van uw woning via MASA is de uitmuntende service die wij steeds bieden, vanaf het eerste bezoek tot de betrekking van de woning. Wij geven onze klanten een ongeëvenaarde klantenservice na de koop.

Wij doen ons best u alle nodige hulp te verschaffen tijdens en na het aankoopproces. Dit houdt in dat wij advies geven over scholen, inschrijving bij een dokter, ziekenhuizen, werken in Spanje, testamenten, belastingen, enz. Wij helpen u met bankrekeningen, verzekeringen, wettelijke adviezen, aansluiting van elektriciteit en water, woninginstallatie en verhuizing. Wij maken een overzicht voor u van de extra kosten waar u rekening mee moet houden, zoals de kosten voor notaris, eigendomsregister en advocaat. Er bestaat zelfs de mogelijkheid om de bouw en voortgang van uw droomhuis online op internet te volgen

Samengevat - wij gaan er niet van uit dat ons werk klaar is als de verkoop tot stand is gekomen, aldus Ton Bolink van Masa.

Wilt u ook kennismaken met Masa, kom dan op zondag 11/1/9 naar;

Van der Valk Hotel Den Haag –

Wassenaar ( v/h Bijhorst )

Zijdeweg 54

2245 BZ Wassenaar

Van 12.00 tot 17.00 u (gratis parkeren)

Kijk op www.masa.nl voor verdere informatie.

Stelt u na het bezoeken van de website prijs op een geheel vrijblijvend informatief huisbezoek neemt u dan contact op met Telefoon: 0165 – 59 99 93.

De redactie van www.emigreermagazine.nl sprak met Ton Bolink, van MASA .



Heimwee 'Are you ever homesick?' wordt me

regelmatig gevraagd. En hoewel ik weet

dat het misschien niet aardig overkomt,

nee, ik heb geen last van heimwee.

Natuurlijk mis ik familie, mis ik vriendinnen,

mis ik het om even snel op de fiets te

stappen, mis ik kaas en melk en de taal,

maar heimwee? Daarvoor is er teveel

hetzelfde, denk ik.

Er zijn zoveel dezelfde winkels, het eten is

op wat specialiteiten na niet veel anders,

je ziet dezelfde reclames op tv, kortom, ik

heb geen cultuurschok meegemaakt toen

ik hier kwam.

Er zijn best wel wat verschillen. Ik mis het

gemak van de strippenkaart, steeds losse

kaartjes kopen vind ik behoorlijk onhandig.

Maar daar staat dan weer tegenover dat je

hier in de straat de bus gewoon kunt

aanhouden, en ook kunt vragen om voor

de deur te stoppen, ondanks dat er een

straat verderop een bushalte is. Er zijn

heuse heuvels, al vindt Tyronne dat ik ze

zo niet mag noemen want up North, daar

zijn de echte heuvels. Rotondes hier vind

ik nog steeds niks. Als we rechts afslaan

maakt mijn lichaam zich klaar voor de

bocht naar rechts, maar dan moeten we

dus nog driekwart rond. En als je wat gaat

drinken met vrienden dan bestel je je

laatste drankje op het moment dat mensen

in Nederland zich staat op te tutten om uit

te gaan.

Afgelopen weekend waren Tye en ik in

Nederland, om familie te bezoeken. En nu

heb ik een redelijke hoeveelheid

stroopwafels, mergpijpjes, bokkenpootjes,

drop, Haagse hopjes (wilde Tye ze laten


proberen, dus hebben we dan maar

meteen twee zakken gekocht) en

peperkoek. Heimweevoer. En als klap op

de vuurpijl heb ik ook nog wat Sinterklaas

snoepgoed gekocht. Taai taai en

strooigoed. Maar dat moet natuurlijk tot

eind November achter in de kast blijven...

Bureaucratie

Vandaag ging ik mijn National Insurance

Number, een sofinummer, aanvragen.

Twee weken geleden ben ik naar een

uitzendbureau gegaan, want daar zou ik

het nummer kunnen aanvragen. Daar

echter gaven ze me een telefoonnummer

waar ik een afspraak kon maken. Er

werden allerlei vragen gesteld, en

uiteindelijk kreeg ik een datum door. Twee

dagen later lag er een brief op de mat met

die datum, en een lijst met wat ik mee

moest nemen. Gelukkig had ik alles wat ze

wilden zien.

Voor de zekerheid liep ik gisteravond het

lijstje nog even na. Een geldig

reisdocument, check. Bewijs dat ik woon

waar ik woon, check. Bewijs dat ik op zoek

ben naar werk, check. Mooi zo. Voor de

zekerheid nam ik ook mijn uitreksel van

het geboorteregister mee en mijn rijbewijs,

en nam Tyronne zijn paspoort en rijbewijs

ook mee.

We waren er zo'n twintig minuten te vroeg.

Achteraf gezien maar goed ook, want er

was geen parkeerplaats, en we moesten

ergens in een straat verderop parkeren.

Gelukkig was het droog.

Toen we net zaten, kwam er iemand om

mijn documenten te kopiëren, en precies

op de tijd van de afspraak werd ik aan een

tafeltje geroepen. Het eerste wat me werd


verteld was tot mijn stomme verbazing dat

ik een envelop mee kreeg, om de

ontbrekende documenten op te sturen.

Pardon? Tja, ze vond 't prima dat ik me

ingeschreven had bij het nanny bureau,

maar dat was niet bewijs genoeg. Ik moest

nog minstens een vorm van bewijs leveren

dat ik op zoek ben naar werk, of al aan het

werk ben. Een loonstrookje, een contract,

zelfs een email waarin gezegd wordt dat

mijn sollicitatiebrief of -email is

aangekomen zou genoeg zijn, en ik heb

maar liefst vijf dagen om dat bewijs te

leveren. Fijn!

Het formulier werd verder ingevuld alsof ik

alles wel had ingeleverd, ik moest zelfs

vertellen wanneer ik voor het eerst in

Engeland was (ik geloof dat dat in 2002

was, maar heel zeker weet ik dat niet), en

toen werd me nogmaals verteld dat ik vijf

werkdagen de tijd heb om alles in orde te

krijgen.

Ik vond het zo belachelijk! Niet dat ze

bewijs moeten hebben, maar noch aan de

telefoon, nog op de website waar ik

gevonden heb waar ik überhaupt moest

zijn, nog in de checklist die ik van ze kreeg

stond dat ik minstens twee bewijzen moest

leveren. Als ze me dat hadden gezegd,

had ik er voor gezorgd dat ik dat had

gehad vandaag. Maar nee, nu moet ik dat

even snel regelen, en zit er daar op

kantoor iemand die straks mijn envelop

krijgt, mijn spullen moet gaan zoeken, en

daar dat extra bewijs bij moet doen. Het

duurt al een belachelijke zes tot acht

weken (!!) voor ik het nummer krijg, en het

plastic kaartje waar dat nummer op staat

krijg ik nog eens twee maanden daarna...

Pfff...

Wat zei ik ook alweer over dat Nederland

en Engeland niet zo heel veel verschillen?

Bureaucratie is duidelijk internationaal.


Wereldschool

moeder en juf.

Sinds de Wereldschool is opgericht

hebben al heel wat leerlingen in verre

landen achter de boeken van de

Wereldschool gezeten. Hoewel al onze

leerlingen les hebben via dezelfde school,

volgen ze de lessen allemaal op een

andere plek, op een andere tijdstip en in

een andere omgeving. In deze uitgave van

Emigreer Magazine vertelt het gezin De

Goeijen, vanuit de USA, wat les hebben

en les via de Wereldschool voor hen

betekent.

Hetty: Wij zijn op drie verschillende

manieren betrokken bij de wereldschool.

Ten eerste zijn onze kinderen, Stephanie

en Sebastiaan, leerling geweest bij de

Wereldschool tijdens hun

basisschooljaren, toen we in de USA,

Florida woonden. Ten tweede ben ik

daardoor dus Wereldschool moeder

geweest. Dat was een hele bijzondere

ervaring, moeder en juf zijn: Wat een


leuke tijd. Onze keuken was destijds echt

een klasje; voor beide kinderen een eigen

laatje met boeken en schriftjes, een klein

schoolbord en een waslijn door de keuken

met letter- en woordkaarten. Ik moet wel

zeggen, dat ´s middags na thuiskomst van

de Amerikaanse school de keuken ook wel

eens werd gemeden. Ze hadden er niet

altijd zin in, want het is best pittig om

Nederlands naast het vele huiswerk van

de Amerikaanse school te doen.

Ik moet er nu even bij vermelden van mijn

dochter Stephanie, dat ze een soort

Nepgeld konden verdienen (dollars en

guldens in de vorm van Amerikaanse en

Nederlandse vlaggetjes) en dat ik ze dus

eigenlijk omkocht volgens haar. Maar we

kijken echt terug op een hele gezellige

Wereldschooltijd.

Wat is dan de derde wijze van

betrokkenheid? In 2001 kwamen we terug

in Nederlanden ben ik als begeleidend

docente gaan werken bij de Wereldschool.

Ik zit nu dus ook aan de andere kant van

de tafel. Mijn allereerste leerlingen, die in

groep 3 zijn begonnen, hebben de

basisschool inmiddels al afgerond. Mijn

leerlingen wonen in alle uithoeken van de

wereld. En om het verhaal af te ronden: ik

ben nu een begeleidende

juf op afstand, want we wonen weer in

Amerika, ditmaal dichtbij New York. De juf

woont dus ook in het buitenland. Ook dat

kan bij de Wereldschool, geen probleem.

En Stephanie en Sebastiaan volgen nu

Nederlands in het voortgezet onderwijs via

de Wereldschool. Stephanie 5 VWO en

Sebastiaan 2 VWO. Dit maal hoef ik ze

niet meer om te kopen.

Ik hoop nog jaren voor de Wereldschool te

kunnen blijven werken. Heerlijk, die

kinderen die overal ter wereld Nederlands

kunnen blijven volgen of zelfs alle vakken

kunnen doen, al is het in het oerwoud, op

zee, of in de woestijn. Het kan echt,

vaders en moeders zijn heel geschikt om

juf of meester te zijn met hulp van de

Wereldschool!:

Groeten uit Norwalk (USA) van

leerlingen Stephanie en Sebastiaan en

hun juf/moeder Hetty de Goeijen


Verzekerd naar het buitenland

Door je werkgever uitgezonden worden,

emigreren, een ontwikkelingsproject opzetten

of een eigen bedrijf beginnen?

Emigreermagazine raadt JoHo Insurances aan

voor iedereen die op zoek is naar praktische

verzekeringstips, achtergronden en een goed

overzicht van emigratie- en

expatverzekeringen.

Regel je (expat)verzekering voordelig,

deskundig en efficiënt via

www.wereldwijdverzekerd.nl

Kijk op wereldwijdverzekerd.nl voor

� Ziektekostenverzekering en reisverzekering

� Financiële planning: pensioen en sparen � Arbeidsongeschiktheid � Lokaal verzekeren?

JoHo Insurances biedt:

� Internationale ziektekostenverzekeringen en aanvullende pakketten

� Collectieve verzekeringen voor bedrijven en organisaties

� Aanvullende verzekeringen � Doorlopende reisverzekering in het

buitenland www.wereldwijdverzekerd.nl

www.verzekeringeninhetbuitenland.nl

www.emigrerennaarhetbuitenland.nl

Record aantal immigranten In 2008 kreeg Nederland er per saldo 76

duizend inwoners bij, bijna 30 duizend

meer dan in 2007. De sterkere groei komt

vooral doordat er voor het eerst in vijf jaar

meer mensen naar Nederland kwamen

dan er vertrokken. In 2008 kwam een

recordaantal van 140 duizend immigranten

naar ons land. Vooral het aantal

arbeidsmigranten uit de Europese Unie

nam sterk toe. Het aantal emigranten was

met 120 duizend iets lager dan in 2007.

Ook de stijging van het aantal geboorten

droeg bij aan de snellere bevolkingsgroei.

De dalende trend die in het begin van

deze eeuw begon, is daarmee

omgebogen. In 2008 zijn 185 duizend

kinderen geboren, 4 duizend meer dan in

het voorgaande jaar. Het saldo van

geborenen en overledenen was met bijna

52 duizend iets hoger dan in 2007.

De natuurlijke aanwas droeg in 2008 voor

twee derde bij aan de bevolkingsgroei, het

positieve migratiesaldo voor een derde.

Geboorte, sterfte en migratie


Documents

Emigreer Magazine Januari 2009