City Vibes #10

#10

Φθινόπωρο 2012

Πολιτική | Πολιτισμός | Τέχνες

&

Μνημόνιο 3 και η πρόταση Βαρουφάκη.

Goldfingers Ένα θρυλικό group ξανά στη σκηνή!

Συνέντευξη:

2ο έτος City Vibes

2| city vibes | S. Edition 2012

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

4 Εξώφυλλο του Happy Puppy 6 Editorial 8 Μανιφέστο του Γιάννη Στύλιου10 Η εξουσία και οι μέθοδοι καταστολής της Όλγας Θάνου11 Πορνογραφία της Alice Alison12 Συνέντευξη - Gold Fingers16 Π-οίηση της Γεωργίας Δρακάκη17 Αποσπασμα18 Βιβλίο της Στέλλας Καραμπακάκη19 Θέατρο στην πόλη

http://city-vibes.grΠάνω από 350.000 επισκέψεις μέχρι στιγμής

2.500 περίπου επισκέψεις την ημέρα

Το City Vibes είναι ένα δωρεάν μηνιαίο περιοδικό τέχνης και

πολιτισμού. Διανέμεται σε: Θέατρα, σινεμά, καφετέριες, βιβλιοπωλεία,

παν/μια, σταθμούς metro και άλλους χώρους στην Αθήνα και

πανελλαδικά μέσω internet και μέσω συνδρομητών.

Η ομάδα του City Vibes είναι η εξής:

Εκδότης – Διευθυντής: Γιάννης Χρ. Στύλιος

[email protected]

Σύμβουλος Έκδοσης: Όλγα Θάνου[email protected]

Illustrations: Χάρης Χρυσανθόπουλος[email protected]

Νομικός Σύμβουλος: Νάντια Κωνστάντου

Τσαμαδού 39 & ΚαλλιδρομίουΤηλ./φαξ 210 8833409

[email protected]

Φωτογραφία: Δημήτρης Ζαρκάδας[email protected]

Υπεύθυνος διανομής: Κώστας Παππάς[email protected]

Web Design – Τεχνική ΥποστήριξηΧάρης Χρυσανθόπουλος

Γιάννης Στύλιος

Συντακτική ομάδα:Alice Alison, Γεωργία Δρακάκη, Όλγα

Θάνου, Μάρθα Κοσκινά, Νάντια Κωνστάντου

Νίκος Λακόπουλος, Λευτέρης Μιχ. Πανταζής, Γιάννης Στύλιος, Happy

Puppy, Βιβλιόσαυρος Rex

Εμμ. Μπενάκη 24, 10678, ΑθήναΜαυροκορδάτου 13, 10678, Αθήνα

Πληροφορίες | 2110122124Διαφήμιση | 2110122125

Fax | 2110122124http://city-vibes.gr

http://[email protected]

ΕΞΩΦΥΛΛΟ

Η γελοιογραφία του έλληνα κομίστα και γελοιογρά-φου Σπύρου Δερβενιώτη που επιλέξαμε ως εξώφυλλο δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρη. Σε αυτή βλέ-πουμε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να προτείνει στους Ευρωπαίους «Εταίρους μας» και την Ευρωπα-ϊκή Κεντρική Τράπεζα πως η προφανής λύση είναι να συνεχίζουν τις (περι)κοπές στον ασθενή- σπαλομπρι-τζόλα Ελλάδα... Βρήκανε τη λύση οι αχόρταγοι οργανισμοί και η δική μας δουλοπρεπής κυβέρνηση της τρικομματικής ανο-ησίας όπως ήταν φυσικό αποφάσισε να τους εξυπη-ρετήσει, αδιαφορώντας για έναν ολήκληρο λαό που φτάνει στα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης.Οι Γερμανοί, έχουν πάρει πρό πολλού, είδηση, ΤΙ ΜΑΛΑΚΕΣ είμαστε, και μας δουλεύουν, ψιλό γαζί! Για να μας πάρουν και τα ...σώβρακα (και θα μας τα πάρουν!).Σε όλους αυτούς λοιπόν δεν θα ευχηθώ ¨καλή όρεξη¨ αλλά: ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΝΑ ΣΑΣ ΚΑΤΣΕΙ.

Happy Puppy

4| city vibes |2012

6 | city vibes | S. Edition 2012

EDITORIAL

Τα free-press κάθε άλλο παρά λείπουν από την πόλη μας. Τα events, οι εκδη-λώσεις, οι παραστάσεις βρίσκουν ηλε-κτρονικό και όχι μόνο τρόπο να γνωστο-ποιηθούν. Η παραφιλολογία γύρω από την τέχνη συνεχίζει ακάθεκτη μέσα από συνθήματα, ομιλίες, αφιερώματα. Γιατί λοιπόν ακόμα ένα λιθαράκι «σπατάλης χαρτιού και ανθρώπινου προσωπικού» στον αθηναϊκό οχετό πληροφοριών και διαφημίσεων; Ο λόγος που σαν ομάδα του City Vibes αποφάσισαμε να το ξανακάνουμε χάρτινο και να το μοιράσουμε κατά χιλιάδες στην πόλη από αρχές Δεκέμβρη και σε μηνιαία βάση δεν σχετίζεται με κάποια απόπειρα ανταγωνισμού των γνωστών free-press, πολλώ δε μάλλον με τη φιλοδοξία να γί-νουμε διάσημοι. Θέλουμε, απλώς, να συνδέσουμε τις έννοιες πολιτισμός, πολιτική και πόλη, μια σύνδεση που επιβεβαιώνεται από την απαρχή της ύπαρξης αυτών των ση-μασιών στην Ελλάδα και την Αθήνα. Επιθυμούμε, ακόμα, μια στροφή στην ξε-χασμένη, πια, ελληνικότητα, κόντρα στη φετιχοποίηση της λέξης «έθνος» αριστε-ρόθεν και (ακρο)δεξιόθεν. Πιστεύουμε ότι εν μέσω κρίσης, βλάπτει σοβαρά να μιλάμε μόνο για αυτήν και να της επι-τρέπουμε να δηλητηριάζει την…κρίση

μας για το τι είναι και τι δεν είναι άξιο αναφοράς. Από το βήμα του City Vibes, του «μηνιαίου περιοδικού για τους εντέ-χνως απολίτιστους», όπως θα ονομάζεται πλέον, θα μονολογούμε, τυπικά, περί πολιτικής, ποίησης και ζωής ανοίγοντας, όμως, ουσιαστικά, δρόμους για διάλογο. Θα ντύνουμε την προσπάθειά μας με ψυ-χαγωγικές δράσεις σε συχνή βάση, γιατί δεν θα αρκούμαστε μόνο σε αυτά που θα γράφουμε. Η πόλη πάλλεται ασταμά-τητα….είθε η σκουριασμένη της καρδιά να αρχίσει να χτυπάει ζωηρότερα στους παλμούς του City Vibes. Και να τι θα κά-νουμε γι’ αυτό:Νέοι «Αιμοδότες» ιδεών από το Δεκέμ-βρη στις σελίδες μας, μεταξύ άλλων: Θα-νάσης Χειμωνάς, Δημήτρης Τσεκούρας, Στράτος Νικολούδης, Σταύρος Τασιόπου-λος, Εσμεράλδα Γκέκα, Ακριβή Στραγα-λινού, Λεωνίδας Μαριδάκης. Εξώφυλλα επιμελημένα αποκλειστικά από ζωγρά-φους, φωτογράφους της πόλης μας και όχι μόνο. Ανανεωμένη ιστοσελίδα με πε-ρισσότερα άρθρα και φωτογραφίες. Ανα-νεωμένοι κι εμείς, οι «παλιοί».Το πρώτο τεύχος της…νέας εποχής σκο-πεύουμε να το γιορτάσουμε λίγο πριν τα Χριστούγεννα μαζί σας. Θα ενημερωθεί-τε δεόντως πολύ σύντομα!Καλή καινούρια αρχή λοιπόν!

2ο έτος City Vibes...

Γεωργία ΔρακάκηΓιάννης Στύλιος

6 city vibes |2012

http://city-vibes.grΠάνω από 350.000 επισκέψεις μέχρι στιγμής

2.500 περίπου επισκέψεις την ημέρα

8 | city vibes | 2012

Μανιφέστο του Γιάννη Στύλιου

«Ο ελληνικός λαός είναι ατίθασος (δυ-σκολοκυβέρνητος) και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετιστεί.Εννοώ δηλαδή να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσου-με κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει. Έτσι ώστε να πάψει να μας παρενοχλεί, στην περιο-χή των Βαλκανίων και της Ανατολής, των τόσο σημαντικών για τα συμφέροντα των ΗΠΑ…»

Χένρυ Κίσσινγκερ(πρώην υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ)

«ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» 31-8-97«Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 24-8-97«TURKISH DAILY NEWS» 17-2-97

Στο βιβλίο του Walter Isaacson «Kissinger biography», έκδοση 1992, υπάρχει αυτή η κυνική δήλωση… Αν και διαψεύστηκε από τον ίδιο τον Kissinger, οφείλω να παραδε-χτώ πως ακόμη και αν δεν ειπώθηκε ποτέ, σίγουρα εφαρμόζεται με ευλάβεια. Γι΄αυτό άλλωστε και δεν μου προκαλεί εντύπωση η διακυβέρνηση της Ελλάδας από μια ομάδα υποτακτικών μικρομαφιό-ζων και τραπεζοϋπαλλήλων που εξυπηρε-τούν τα ξένα συμφέροντα. Οι σημερινοί κυβερνώντες αυτοδιορίστηκαν απλά και μόνο για να συνεχίσουν την εξοντωτική πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσε-ων. Μας έχουν καταστήσει πλέον σαφές πως στη «νέα τάξη πραγμάτων» οι Έλ-

ληνες, μέσα σε άλλα, πρέπει να πάψουν να υφίστανται. Οι διεθνείς λιμοκοντόροι και οι κυβερνήσεις-μαριονέτες έχουν δι-ανύσει μεγάλη απόσταση προς αυτή την κατεύθυνση, κυρίες και κύριοι είστε άξιοι συγχαρητηρίων... Η συνέπεια με την οποία εξυπηρετείτε τα αφεντικά σας μας έχει κα-ταπλήξει!

Στα πλαίσια Kissinger λοιπόν η «νέα τάξη πραγμάτων» επιβάλει ένα ακόμη μνημόνιο προφασιζόμενη, μέσω των «πολιτικών» «μας», ότι είναι η μόνη λύση για της σω-τηρία της Ελλάδα και ότι κανείς άλλος δεν έχει προτείνει κάποια εναλλακτική λύση. Ας δούμε λοιπόν μια πρόταση από τον καθηγητή οικονομικής ανάλυσης τον κ. Βαρουφάκη ώστε να διαπιστώσουμε αν υπάρχει και άλλη ατραπός.

Η πρόταση του κ. Βαρουφάκη είναι να μην εφαρμόσουμε τα μέτρα που προτείνει η τρόικα για τα 11,5 δισ. αλλά να επικε-ντρωθούμε στο να εξοικονομήσουμε 2,5 δισ. μειώνοντας τις δαπάνες του δημοσίου ώστε να επιτύχουμε πρωτογενές πλεόνα-σμα. Με αυτόν τον τρόπο θα αποφύγουμε τα μέτρα των 11,5 δισ. κι έτσι το εισόδημα θα συμπιεστεί πολύ λιγότερο και το σημα-ντικότερο, θα εξαλειφθεί το έλλειμμα μέσα σε 3 εβδομάδες. Χωρίς έλλειμμα το κράτος θα είναι σε θέση να πληρώνει μισθούς και συντάξεις κι έτσι δεν έχει ανάγκη τη δόση. Για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών προτείνει να γίνει απευθείας από την ΕΚΤ χωρίς να επιβαρύνει τον προϋπολογισμό του κράτους. Για να επιτευχθεί βέβαια

Μνημόνιο 3 και η πρόταση Βαρουφάκη.Η

«Μόνο ανόητοι θα πίστευαν ότι αυτά τα μέτρα θα

μπορούσαν να αποδώσουν»

αυτό, πρέπει να το απαιτήσει η κυβέρνηση. Δυστυχώς, όμως, αυτή η κυβέρνηση (τσο-λάκογλου), όπως φαίνεται, δεν είναι δια-τεθειμένη να πάει κόντρα στα συμφέροντα της Γερμανίας και να κάνει το αυτονόητο, αυτό δηλαδή που έκαναν οι πρωθυπουργοί της Ισπανίας και της Ιταλίας. Να απαιτή-σουν την απευθείας ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Επίσης, ο κ. Βαρουφάκης είπε ότι: «Ο μόνος λόγος που ζητάμε να πάρουμε το νέο δάνειο, είναι επειδή νο-μίζουμε ότι μπορούμε να το αποπληρώ-σουμε. Όμως δεν μπορούμε και όλοι το ξέρουν. Η ΕΚΤ το ξέρει, το ΔΝΤ το ξέρει».Σύμφωνα με τον κ. Βαρουφάκη, η ΕΚΤ και τα μέλη της ευρωζώνης θα πρέπει να σταματήσουν την «πολιτική παραφροσύ-νη» και να αποδεχθούν την αναπότρεπτη χρεοκοπία κι όχι «να τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια». Εάν κάτι τέτοιο δεν συμ-βεί, τότε η Ελλάδα θα βυθιστεί σε ένα νέο

κώμα, η κρίση χρέους θα κλιμακωθεί και θα εκδηλωθεί ένα πιο προχωρημένο στά-διο αποσύνθεσης. «Η Ελλάδα θα πρέπει να χρεοκοπήσει αμέσως χωρίς να γίνει καμία συζήτηση για αποχώρηση από την ευρω-ζώνη. Γιατί η Ελλάδα είναι ήδη εκτός αγο-ρών. Επίσης πρόσθεσε ότι «Μόνο ανόητοι θα πίστευαν ότι αυτά τα μέτρα θα μπορού-σαν να αποδώσουν» και υπενθύμισε την άρνηση της ΕΚΤ και της Ε.Ε. να αντιμε-τωπιστεί αποτελεσματικά η κρίση χρέους στην ευρωζώνη.Αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική λύση για το πρόβλημα της Ελλάδας. Αν η τρικομματο-συμμορία δεν έχει τη βούληση να προχω-ρήσει στη μοναδική λύση του χρέους, τότε οφείλει να παραιτηθεί και να αποφασίσει ο λαός για την τύχη του στις εκλογές.Φτάνει πιά! Μη μας σώζετε άλλο «κύρι-οι», θα σωθούμε μόνοι μας!


της Όλγας ΘάνουΗ Η εξουσία και οι μέθοδοι καταστολής.

Στην Αθήνα της οικονομικής κρίσης παρασκευάζεται ένα νέο, φθηνό και εξαιρετικά επικίνδυνο ναρκωτικό, γνωστό στους χρήστες ως «ice», «meth», ή «sisa». Το εν λόγω ναρκωτικό είναι μίγμα χημι-κών συστατικών και υγρών μπατα-ρίας… είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, προκαλεί επιθετικότητα και μπορεί να κρατήσει κάποιον άγρυπνο έως και εικοσιτέσσερις ώρες. Η διεγερ-τική επίδραση του «sisa» αυξάνει την σεξουαλική δραστηριότητα, μιας και έχει παρουσιαστεί κα-τακόρυφη αύξηση της μόλυνσης των χρηστών από τον ιό του HIV, η σύνδεση με το συγκεκριμένο ναρ-κωτικό είναι αναπόφευκτη.

Μέχρι πρόσφατα η κύρια ναρ-κωτική ουσία που κυκλοφορούσε ήταν η ηρωίνη. Τα προγράμματα παρέμβασης και απεξάρτησης ήταν προσαρμοσμένα στην προσέγγιση των χρηστών ηρωίνης, οι οποίοι αποτελούσαν μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα, με τους δικούς της κώδικες ηθικής και συμπερι-φοράς. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η οικονομική κρίση έχει στρέψει τους χρήστες σε φθηνές ουσίες, οποιασδήποτε προέλευσης. Το φαινόμενο αυτό είναι γνωστό ως «πολυφαρμακία» και είναι ιδιαίτερα δύσκολο στην αντιμετώ-πισή του.Οι ναρκωτικές ουσίες συνήθως εμφανίζονται στην Ολλανδία, την Αγγλία, τη Δανία και αργότερα έρ-χονται στην Ελλάδα. Το «sisa» εί-ναι η πρώτη ναρκωτική ουσία που επέλεξε την Ελλάδα για να κάνει την εμφάνισή της στον Ευρωπαϊκό χώρο. Αυτό συνέβη στις αρχές του 2011, όταν είχε ήδη δηλαδή αρχί-σει και η οικονομική κρίση.Σύμφωνα με μια κυβερνητική έκ-θεση, το 2009, όταν δηλαδή άρ-χισε να εμφανίζεται η οικονομική

κρίση, ο αριθμός των χρηστών ναρκωτικών ουσιών στην Αττική άγγιξε τις 12.000, ενώ το 2008 οι χρήστες ανέρχονταν στους 7.400. Στο κέντρο της Αθήνας πεθαίνουν καθημερινά περίπου 140 άν-θρωποι, κυρίως μετανάστες, από νοθευμένα ναρκωτικά. Η προμε-λετημένη υποβάθμιση του κέντρου της Αθήνας και η μαζική προώ-θηση και πώληση ναρκωτικών, έχει έναν και μοναδικό στόχο, την καταστολή.Στην Αργεντινή είχανε φτιάξει πό-λεις μέσα στις πόλεις και τις είχανε ονομάσει villas miserias, πόλεις της μιζέριας. Εκεί οι χρήστες έβρι-σκαν κοκαΐνη επεξεργασμένη με χλωρίνη και ασβέστη… καθώς και άλλα ναρκωτικά της μιας δόσης, τα οποία παρουσιάστηκαν ξαφνικά όταν ο εφιάλτης της οικονομικής κρίσης είχε ήδη αρχίσει. Οι άν-θρωποι έπρεπε να αποχαυνωθούν, να μην αντιστέκονται, να πεθαί-νουν μαζί με τη μιζέρια τους.Η καταστολή που επιτυγχάνεται με τις ναρκωτικές ουσίες είναι μια παλιά και δοκιμασμένη συνταγή. Μιας και χρειάζεται υψηλός δεί-κτης νοημοσύνης για να αποφύγει κάποιος αυτή τη παγίδα, η υπο-βάθμιση της παιδείας αποτελεί βασική προϋπόθεση για να είναι η συνταγή επιτυχημένη. Η εποχή που διανύουμε απαιτεί αφύπνιση, και εγρήγορση. Πόσο βολικό είναι στ’ αλήθεια, για την εξουσία, μια μερίδα πολιτών να μην έχει πλήρεις τις αισθήσεις της, να μην έχει συναισθήματα, να μην αντιδρά. Πόσο βολικό είναι στ΄ αλήθεια οι άνθρωποι να πα-ραδίνονται και να πεθαίνουν στα σκαλιά της εξουσίας.


CHEMTRAILS: Μας ψεκάζουν και η Πολιτεία, η Greenpeace και τα ΜΜΕ σιωπούν...

Πορνογραφία της Alice Alison

Στη φωτογραφία δεξιά, αποτυπώνεται άλλη μια χρήση των αεροσκαφών. Ποιά είναι αυτή; Ο ψεκα-σμός των αστικών πληθυσμών με επικίνδυνα χημι-κά. Και ποιός δεν τα έχει δεί πλέον. Οι ανεύθυνοι-υπεύθυνοι, όπως και οι θιασώτες τους, προσπαθούν να μας πείσουν πως αυτές οι λευκές ουρές είναι ένα φυσικό φαινόμενο... Η όρασή μας όμως, οι γνώσεις μας για τα φυσικά φαινόμενα καθώς και τα συ-μπτώματα (γρίπης, τσούξιμο ματιών, δύσπνοια κ.α, ανάλογα με τον οργανισμό) μετά την εισπνοή των χημικών αυτών, αποδεικνύουν το αντίθετο. Δεν εί-ναι τυχαίο ότι ο John Holdren, επιστημονικός σύμ-βουλος του Ομπάμα, πιστεύει ότι η γεωμηχανική θα βοηθήσει στη σταθεροποίηση του κλίματος της Γης. Υποστηρίζει δε πλήρως τη διαδικασία απελευ-θέρωσης σωματιδίων βαρίου, μαγνησίου, αλου-μινίου, νανο-ινών, μορίων αίματος βακίλου και άλλων χημικών ουσιών για να αντανακλούν το ηλι-ακό φως μακριά από τη Γη. Επίσης ο John Holdren υποστηρίζει:«Για να έχουμε υψηλή ποιότητα ζωής θα πρέπει να υπάρχουν λιγότεροι άνθρωποι». Προ-φανώς κάποιοι μας θεωρούν χαμηλής νοημοσύνης έντομα, και όχι ανθρώπους. Ας γνωρίζουν λοιπόν αυτοί οι ¨κύριοι¨ πως δεν είμαστε κατσαρίδες.Αυτό που μας κάνει όμως ιδιαίτερη εντύπωση εί-ναι αυτή η ομερτά που ισχύει για το θέμα. Γενικά,

όλο το σύστημα δεν λέει κουβέντα... κυβέρνηση, στρατός, αεροδρόμια, ΜΜΕ κ.τ.λ. Αλλά το να μη μιλάει ο Καμπουράκης ή ο Αυτιάς, δεν μου λέει και τίποτα. Αυτοί λένε μόνο αυτά που τους λένε να πουν, μου κάνει όμως απίστευτη εντύπωση η σιωπή της Greenpeace.Όταν ο Wer ner Alt ni ckel παρουσίασε τα θέματα «χημικές ουρές» και “HAARP” στην Green peace, υποβάλλοντας πολυάριθμα ντοκουμέντα για περαι-τέρω έρευνα, του ειπώθηκε το 2005 ότι «αυτά τα ζητήματα δεν είναι συμβατά με τους σκοπούς της Greenpeace”. Είναι ακατανόητο μια παγκόσμια οικολογική οργάνωση όπως η Greenpeace να πα-ραμένει σιωπηλή σε τέτοια θέματα, που αποτελούν απειλή όχι μόνο για τους ανθρώπους άλλα και για ολόκληρο το ζωντανό περιβάλλον του πλανήτη. Γιατί η GREENPEACE παραμένει σιωπηλή στα CHEMTRAILS, HAARP κλπ; Μήπως αποτελεί κι αυτή ένα πιόνι του συστήματος;

Η αντίθεσή μας στους συστηματικούς ψεκασμούς δεν θα μείνει σε μια φωτογραφία και ένα άρθρο. Δεν θα ησυχάσουμε αν δεν αποκαλύψουμε όσους κρύβονται πίσω από αυτόν τον χημικό πόλεμο.Υ.Γ.Η Σιωπή είναι συνενοχή!


Συνέντευξη

Στα τέλη της δεκαετίας του΄70 ιδρύθηκε το συγκροτήμα των GOLD FINGERS που το αποτελούσαν οι ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΔΙΩΤΗΣ (Κιθάρα –τραγούδι), ΧΑΡΗΣ ΓΙΟΥΛΗΣ (Κιθάρα –τραγούδι), ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΝΤΑ-ΓΚΑΣ (Τραγούδι), ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΝΤΑ-ΖΗΣ (Μπάσο) και ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΤΣΗΣ (Τύμπανα). Όλοι τους σήμερα κάνουν την προσωπική τους καριέρα στο μουσικό χώρο. Η πρώτη οργανωμένη συναυλία τους ήταν στις 30/03/1980. Τράντα χρόνια μετά, οι πέ-ντε φίλοι, συναντήθηκαν ξανά και εδώσαν μια παράσταση, αναβιώνοντας εκείνη την πρώτη τους συναυλία.

Η βραδιά ήταν μαγευτική, το ρεπερτόριό τους ίδιο όπως ήταν τότε, το κοινό επίσης. Τραγούδια των DIRE STRAITS , ROLLING STONES, LYNYRD SKYNΥRD, ERIC CLAPTON, DOORS, και άλλα τραγούδια τις εποχής.Φέτος έδωσαν άλλη μια μεγάλη συναυλία, στην οποία συνάντησα τα παιδιά, και απο-φασίσαμε να κάνουμε μια συνέντευξη ώστε να θυμηθούν οι παλιότεροι, να γνωρίσουν το group οι νεότεροι, αλλά και να δούμε το τί θα ακολουθήσει. Ας δούμε λοιπόν τι μας απάντησαν.


Συνέντευξη στο Γιάννη Στύλιο....................................................................................................................................................

Πότε και πώς ξεκίνησε η μπάντα σας;Λ.Π Το συγκρότημά μας δημιουργήθηκε το 1978. Τις πρώτες εμφανίσεις τις κάναμε στα τέλη τις ίδιας χρονιάς, χωρίς την συμμετοχή του Νίκου, τον οποίο γνωρίσαμε ένα χρόνο αργότερα. Η πρώτη εμφάνισή μας, με τα μέλη που εμφανίζεται ακόμη και σήμερα το συγκρότημα, έγινε στις 22/03/1980 σ’ ένα Rock Festival, με τη συμμετοχή και άλλων τριών συγκροτημάτων από Αθήνα, Κέρκυ-ρα και Ηγουμενίτσα.

Από πού εμπνευστήκατε, και ποιές ήταν οι μουσικές σας επιρροές;Λ.Π Το πάθος και η αγάπη για τη μουσική

μας οδήγησαν στη δημιουργία της μπάντας,.Αν εννοείς τί μας άρεσε να ακούμε, εδώ μπορώ να σου πω ότι ακούγαμε οτιδήποτε καλό στον χώρο της Rock, δεν ήμασταν fan κάποιας μπάντας της εποχής.Β.Ν Από συγκροτήματα όπως Doors, Deep Purple, Led Zeppelin, Rolling stones, Dire straits και άλλα της εποχής. Φυσικά και από τους DEANS.

Πόσο καιρό παίζατε μαζί;Λ.Π Η δραστηριότητα μας διήρκησε πέντε χρόνια από τα τέλη του 78 έως τα τέλη του 83


Πότε διακόπηκε η μεταξύ σας συνεργα-σία, και ποια πορεία ακολούθησε το κάθε μέλος στη συνέχεια;Λ.Π Η συνεργασία μας διακόπηκε το 84 όταν σχεδόν όλοι μεταναστεύσαμε. Ο. Γιάν-νης και ο Χάρης στη Γαλλία ο Νίκος στην Σουηδία και εγώ στην Γερμανία. Η προσω-πική πορεία του κάθε μέλους είναι αξιοζή-λευτη θα έλεγα, ο Γιάννης έχει καταθέσει τρεις δίσκους στη ελληνική δισκογραφία, ο Χάρης έχει δυο δίσκους, ο Νίκος έναν και επίσης και εγώ έναν δίσκο.Β.Ν Εγώ έπρεπε να τελειώσω το λύκειο και δεν είχα χρόνο.

Πώς νιώσατε που ξαναπαίξατε μαζί, μετά από τόσα χρόνια;Λ.Π Δεν ήταν αυτή η πρώτη μας συνάντη-

ση ως μπάντα. Η πρώτη μας συνάντηση ήταν πριν δυο χρόνια και ήταν επετειακή. Σκεφτήκαμε να οργανώσουμε μια συναυ-λία γιατί τότε κλείναμε τριάντα χρόνια από την πρώτη μας εμφάνιση. Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται... σαν να μη πέρασε μια μέρα.Β.Ν Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα, ήταν όπως τότε.

Έχετε σκεφτεί μια πιθανή επανασύνδεση του συγκροτήματος;Λ.Π Ποτέ δεν είπαμε ότι το διαλύουμε γι’ αυτό και παίζουμε μέχρι και σήμερα. Β.Ν Δεν διαλύθηκε ποτέ το συγκρότημα!!! Πάντα υπάρχει χώρος... Ο χρόνος δεν φτά-νει!!!

Θεωρείτε πως το συγκρότημα των Gold 14 | city vibes | 2012

........................................................................................................................................................................................

Gold fingers

Fingers θα μπορούσε να καλύψει κάποιο κενό στη σύγχρονη ελληνική μουσική σκηνή;Λ.Π Πιστεύω πως Ναι... Θα μπορούσε να καλύψει κάποιο κενό που, για παράδειγμα, άφησαν οι «Sokrates». Δεν καλύφθηκε ποτέ και μείς είμαστε μια μπάντα αγγλόφωνη μεν ελληνότροπη δε.

Το κοινό του τότε, με το κοινό του σήμε-ρα, διαφέρει σε κάτι;Λ.Π Ναι! διαφέρει, έχει καλύτερη παιδεία, μουσική και κοινωνική. Β.Ν Ίδιο σε πάθος και εκδηλώσεις απλά με-γάλωσαν λίγο!!!

Η νέα γενιά μουσικών πιστεύετε πως είναι ελπιδοφόρα;Λ.Π Πάρα πολύ, είναι προχωρημένα παιδιά,

φοβεροί εκτελεστές, ερμηνευτές της υψη-λού επιπέδου Rock, δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα κι από κανένα.Β.Ν Πάντα κάτι νέο είναι ελπιδοφόρο αλί-μονο αν δεν ήταν.

Θα σας ξαναδούμε ζωντανά στη σκηνή;Λ.Π Ποτέ μη λες ποτέ.Β.Ν Μπορεί κάποια στιγμή.

Πώς μπορούμε να μαθαίνουμε τα νέα σας; Υπάρχει κάποια σελίδα στο διαδίκτυο;Λ.Π Δεν υπάρχει κάποια σελίδα με το όνομα Gold Fingers, ίσως στο μέλλον να υπάρξει.Β.Ν Υπάρχουν προσωπικές σελίδες και υπό σκέψη να γίνει μία σελίδα .

Τις ερωτήσεις απάντησαν εκ μέρους της μπάντας ο Λευτέρης Πανταζής και ο Βαγγέλης Ντάγκας.


........................................................................................................................................................................................


«Το φεγγαρόφως δεν καταγράφεται δίχως κλισέ. Βι-ώνεται, μονάχα, στο γυμνό πάνω σώμα, στο δευτε-ρολεπτίσιο κοίταγμα. Αυτού του είδους ποίηση όλοι διαβάζουν. Άνθρωποι με βιβλιοθήκες αδειανές, μα με μνήμη να στάζει στίχο ακριβοθώρητο. Αόρατο.»Αυτές τις φράσεις κατέγραψα σε μια παραλία της Εύβοιας κάπου μέσα Αυγούστου. Βρισκόμουν μακριά από την Αθήνα, από τη Νομική. Βούλιαζα στην ελληνική επαρχία με τους απλοϊκούς ανθρώ-πους που κοιτούν κυρίως το φαγητό τους και τον ύπνο τους και το γαμήσι τους. Που ποσώς τους ενδιαφέρει η ποίηση και οι τυχόν ορισμοί της. Απομακρυνόμουν, λοιπόν, κι εγώ από την ποίηση, λόγω αυτού του είδους της συναναστροφής, παρά το γεγονός ότι είχα τα «Άνθη του Κακού» ανά χεί-ρας κάθε τρεις και λίγο. Παρεμπιπτόντως, φοβερός ο Μπωντλαίρ.Όταν απομακρύνομαι από την Ποίηση, τη νιώθω καλύτερα. Διότι, όταν απομακρύνομαι από την Ποί-ηση, πλησιάζω τη Ζωή. Η Ποίηση είναι η νεράιδα, η Ζωή είναι η γυναίκα. Η Ζωή έχει ορμές και ανά-γκες, πιάνεις το δέρμα της, τον ιδρώτα της μυρίζεις. Η Ποίηση ίπταται και μόνο στο χαρτί ξαποσταίνει. Μα όσο απομυζάς τη Ζωή και της ζουλάς τα στήθη, τόσο καταλαβαίνεις την Ποίηση. Κάθε καλοκαίρι, ο κύκλος μου απορεί τι δουλειά έχω εγώ στα φασα-ριόζικα μπαρ με τα εμπορικά τραγούδια, τι σχέση μπορεί να έχω εγώ με κορίτσια που ακούνε Οικονο-μόπουλο και φοράνε μπραζίλ μαγιώ και με αγόρια που παίζουν ρακέτες και έχουν i-phone.Κι εγώ μπραζίλ μαγιώ φοράω,πάντως, κι εγώ μετά το τρίτο ποτό θέλω να χορέψω τσιφτετέλι, κι εγώ βαριέμαι να διαβάζω κάθε μέρα ποίηση. Αδυνατώ, κυρίως, να γράφω κάθε μέρα ποίημα. Όμως, ο κύ-κλος μου, ή το μεγαλύτερο μέρος αυτού τέλος πά-ντων, έχει μια μεγάλη, μια σοβαρή αδυναμία: δεν μπορεί να αντλήσει από οπουδήποτε έμπνευση, όπως εγώ. Δεν πιστεύει στους αόρατους στίχους, αυτούς που είναι γραμμένοι παντού, γιατί τους σνο-μπάρει. Πιστεύει μόνο σε μια βραδιά με πανσέλη-νο, θηρεύει μονάχα τις ασφαλείς και κλισεδιάρικες ομορφιές , ψάχνει τα ρομάντζα και τη συναναστρο-

φή αποκλειστικά με ανθρώπους της ίδιας πάστας. Όταν πρωτοξεκίνησα να γράφω ποίηση, έκανα με την Ποίηση μια συμφωνία ιερή: για να με θεωρεί δικιά της, θα πρέπει να θεωρήσω εγώ δικιά μου τη Ζωή πρώτα. Έχετε πάει σε πάρτυ των Ε.Α.Α.Κ; Έχετε παίξει dj σε μπαρ κονσομασιόν; Έχετε χο-ρέψει μεθυσμένοι πάνω σε μπάρα μαγαζιού; Έχετε φιληθεί με άνθρωπο που είναι έξω από τη φυλακή με αναστολή; Έχετε περπατήσει από Γκάζι μέχρι Λυκαβηττό 3 η ώρα τα ξημερώματα; Έχετε χαϊδέ-ψει τράγο και πόνυ; Έχετε κάνει βραδινό μπάνιο γυμνοί; Έχετε κόψει φρούτα από δέντρα για να τα φάτε; Έχετε περπατήσει σιωπηλοί κάτω από την Ακρόπολη; Έχετε βάλει τα κλάματα ακούγοντας τις κιθάρες στα σοκάκια της Φλωρεντίας;Εγώ, ναι και είμαι πιο περήφανη γι’ αυτά από ό, τι για την ποίησή μου. Είμαι περήφανη επειδή αυτά είναι η ποίηση η πιο σπουδαία. Ξέρω ότι αν κά-ποτε σταματήσω να γράφω, θα έχω τόνους υλικού πίσω μου. Υλικού που δεν θα μπορούν όλοι να διαβάσουν, βέβαια. Γιατί, θα πουν πολλοί «μα, τι ποιητικό υπάρχει στη συναυλία των Tokio Hotel ή σε εκείνη τη βραδιά παντομίμας στην Πάτρα;». Κάποιοι, φυσικά, είναι καλά εξασκημένοι στο αό-ρατο. Σε αυτό που δεν υπόκειται στο χρόνο-απλώς συμβαίνει κάποτε και, μάλλον, αιωνίως. Αυτοί είναι οι αληθινοί αναγνώστες της Ποίησης: των αόρατων, αώρατων στίχων.

Οι αόρατοι στίχοι

Π-οίηση της Γεωργίας Δρακάκη

Γλώσσα η ΤρίτηΆκουσα όλες εκείνες τις διαπεραστικές φω-νές ανθρώπων που με δίδαξαν στο σχολείο, που έγιναν οι πρώτοι μου φίλοι και φίλες, που μου μίλησαν για τον εαυτό τους ή για τον δικό μου εαυτό. Η πιο ξεχασιάρα γλώσ-σα από τις πέντε κρέμεται σκουλαρίκι από τ’ αυτιά μου. Τα κατακρεουργημένα ώτα από νότες σε στοίβες θεόρατες, γέλια και φωνές από τους οικογενειακούς καυγάδες, ψίθυ-ρους εφηβικούς, φλυαρίες κυρίων στα λεω-φορεία και στα τηλεοπτικά παράθυρα, τσιρί-δες σπουργιτιών μια ώρα που δικαιούμαι να θεωρώ ακόμα νύχτα, συνθήματα πολιτικά και κραυγές διαμαρτυρίας στις λεωφόρους. Μπορεί και να είναι της φαντασίας μου, μα ακούω πάντα κάτι και με ενοχλεί που πάντα κάτι ακούω και γι’ αυτό διέταξα τα όνειρά μου να σωπάσουν και δε θυμάμαι κανένα μου όνειρο που να μην είναι βωβό. Μα-κάρι να είχα να θυμόμουν από τους ήχους της ζωής μου μερικά τραγούδια, μονάχα, με κιθάρα και βιολί, τη φωνή τη δική του να μου τραγουδά, να μου μιλά, να με μαλώνει, να με αναστενάζει, να θυμόμουν μακάρι μο-νάχα μερικούς παφλασμούς κυμάτων σε ένα νησί και μακάρι όλη η υπόλοιπη ζωή μου να έμενε στη μνήμη μου, ως ξεχασμένη στο mute. Είναι παρεξηγημένος ο κατά τα άλλα υπαρκτότατος ήχος της σιωπής: κασμιρένιος και αχνιστός μου φαίνεται εμένα.Μακάρι να μην ήξερα ούτε τον ήχο της δι-κής μου φωνής, να μου έλεγαν οι άλλοι πώς τους φαίνεται με ζωγραφιές και με ματιές και με χαδάκια. Και πώς θα ήθελα κάποιες ώρες μου να τις θυμάμαι σαν τραγούδια, χωρίς χροιές περιττών ανθρώπων και περιτ-

τών μηχανών και αυτοκινήτων και άλλων πραγμάτων. Να θυμάμαι, ας πούμε, το θά-νατό μου σαν την αγάπη και την αναρχία του Nino Rota. Να θυμάμαι την πρώτη μου χειραψία με εκείνον σαν ένα οποιοδήποτε πιάνο και όλους τους χωρισμούς μας σαν ένα οποιοδήποτε βιολί.

ένα απόσπασμα από το βιβλίο “18 ντεσιμπέλ” της Γεωργίας Δρακάκη.

Απόσπασμα

«Βαβέλ μου»


«Ή αυτή ή τίποτα»

Το νέο βιβλίο της Βίκυς Γεωργοπούλου κυκλοφόρησε το καλοκαίρι από τις εκ-δόσεις Πολύτροπον με τίτλο «Ή αυτή ή τίποτα». Ένα βιβλίο γεμάτο έρωτα, πάθος κι ανα-τροπές, που ταξιδεύει τον αναγνώστη, κρατώντας το ενδιαφέρον του αμείωτο μέχρι την τελευταία σελίδα.Ο πρωταγωνιστής του, ο Κωσταντής, μοιράζεται μαζί μας τη ζωή του και τις αγωνίες του και μας διδάσκει πως τίπο-τα δεν είναι παντοτινό. Ζει έντονα και δε διστάζει να τα ξαναχτίσει όλα από την αρχή, όποτε τα πράγματα σταματάνε να πηγαίνουν καλά.

Ξεκινάει από το νησί του φτωχός, για να αποκτήσει στη συνέχεια τεράστια πλούτη και φήμη. Γνωρίζει πολλές γυναίκες, άλ-λες τις ερωτεύεται κι άλλες όχι, συνεχίζει όμως να αναζητά τα έντονα πάθη μέχρι το τέλος.Διαβάζοντας το βιβλίο έπιασα τον εαυ-τό μου να ακολουθεί τον ήρωα σε κάθε του βήμα με κομμένη την ανάσα. Ταξί-δεψα μαζί του, μύρισα τη θάλασσα και τα ακριβά αρώματα, είδα καράβια να φεύγουν και όμορφες γυναίκες να μπαινο-βγαίνουν στη ζωή του. Τις αγάπησε και τις εγκατέλειψε με την ίδια ευκολία όλες, όταν η καρδιά του τον πρόσταζε να φύγει. Σε μία μόνο επέστρεψε στο τέλος, για να γεράσει κοντά της και να αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο.Ένα βιβλίο με χαρακτήρες δυνατούς και πολύπλευρους και με συναισθήματα έντονα, που με δίδαξε ότι «το πιο εφήμε-ρο σε τούτο τον κόσμο δεν είναι οι πύργοι στην άμμο, ούτε η φλόγα στο κερί, όπως λένε οι ποιητές που ξέρουν. Παρά αυτός και μόνον αυτός, ο δυνατός, ο παράφορος έρωτας».

Ή ΑΥΤΉ Ή ΤΙΠΟΤΑ

Βιβλίο της Στέλλας Καραμπακάκη

18 | city vibes | Ιούνιος 2012


Ο ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ ΠΑΕΙ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ!!!

Η νέα πρωτοποριακή δράση ΕΚ ΠΛΗΞΗ της ομάδας Κινητήρας Χοροθέαμα (www.kinitiras.com) έρχεται φέτος στα σχολεία με την διαδραστι-κή παράσταση «Το Τσίρκο που Κοιμήθηκε» της Χαράς Γιαννακοπούλου, σε σκηνοθεσία Αντιγό-νης Γύρα , μουσική Ορέστη Τάνη και χορογραφία της ομάδας.‘’Κάποτε ήταν μια πόλη που τσίρκο και θεατές ήταν ένα. Χρειάζονταν το ένα το άλλο και ζούσα-νε καλά και χαρούμενα. Ήταν φυσικά ένα τσίρκο χωρίς ζώα. Όμως εκεί δούλευε κι ένας υπνωτι-στής, ο oποίος σκαρφίστηκε ένα σχέδιο που θα τον έκανε άρχοντα της πόλης και θα μπορούσε να τους ορίζει όλους. Υπνώτισε τους πάντες, έγινε δήμαρ-χος της πόλης και το τσίρκο διαλύθηκε’’…

Η Αντιγόνη Γύρα, ιδρύτρια της ομάδας Κινητή-ρας Χοροθέαμα, οραματίστηκε πριν από χρόνια το χοροθέαμα ως μέσο για την ψυχαγωγία και επαφή των παιδιών στις πρώτες σχολικές ηλικίες. Είναι μια πρωτοβουλία που στόχο έχει να γνωρίσει στα παιδιά του δημοτικού μια μορφή τέχνης που δε συνηθίζουν να παρακολουθούν, η οποία θα τους ανοίξει νέους δρόμους αντίληψης κι έκφρασης: το χοροθέατρο, το σύγχρονο χορό και το σωματικό θέατρο!Οι έξι περφόρμερς-εμψυχωτές σε συνεργασία με μαθητές και δασκάλους στήνουν μια διαφορετική παράσταση για τη συλλογικότητα, τη συνεργασία, το «μαζί» και την έννοια της ομάδας, ανατρέπο-ντας τη σχολική καθημερινότητα, ενώ αναπάντε-χες εκπλήξεις διαδέχονται η μια την άλλη μέσα στο χώρο του σχολείου που γεμίζει χορό, ακροβα-τικά, θέατρο, χρώματα και μουσική από την πρω-ινή συγκέντρωση μέχρι την 4η διδακτική ώρα.

Θέατρο στην πόλη

Documents

City Vibes #10