O ALUMNADO DE SECUNDARIA DO NOSO CENTRO APUNTÓUSE A

PARTICIPAR NO

CERTAME LITERARIO CARMELA LOUREIRO DE MICRORRELATOS E MICROPOESÍA.

DENDE O E.D.L.G. DESEXÁMOSLLE MOITA SORTE NA SEGUIN TE FASE

INTERCENTROS DE FERROLTERRA.

GRAZAS A TODAS E TODOS POR COIDAR A NOSA LINGUA!!!

Ciúmes, sentimentos que aborrezo,Ciúmes, sentimentos que aborrezo,Ciúmes, sentimentos que aborrezo,Ciúmes, sentimentos que aborrezo,

que se inflitran nas entrañas,que se inflitran nas entrañas,que se inflitran nas entrañas,que se inflitran nas entrañas,

e fan ver o mundo doutro xeito.e fan ver o mundo doutro xeito.e fan ver o mundo doutro xeito.e fan ver o mundo doutro xeito.

Que te van consumindo por dentro,Que te van consumindo por dentro,Que te van consumindo por dentro,Que te van consumindo por dentro,

que te enganan,que te enganan,que te enganan,que te enganan,

e case é imposible vencelos.e case é imposible vencelos.e case é imposible vencelos.e case é imposible vencelos.

Andrés Vilaboy Naveiras.

3º ESO-B.

(Seleccionada)

Aquel frase lapidaria:Xa cho advertira!!! resoaba nos seus

oídos...Non podía crer que todo rematase. Era algo no que

nunca pensara, xusto o que escapaba ao dominio da súa

mente, xusto o que na realidade tiña que pasar. Os seus

ollos non aturaban máis, estaban cansos de deixar libres

tantas bágoas. E é que a pena da rapaza era maior que o

cansazo daquelas esferas de azulado iris que tanto amor

contemplaran, que tantas veces o atraparan a el ou que

tanto admiraran ó preso da súa ollada. Aceptou a amargo

fin, pero xa nese momento era consciente de que o seu

máis profundo non estaba de acordo; sabía que máis tarde

ou máis cedo aqueles ollos volveríanse atopar nas agora

tan alonxadas olladas, si, naqueles intres que facían parar

o universo con unicamente dous protagonistas: quen na

vez dunha palabra ollaban cara ó outro como boas metades

dun mesmo ser.

Iria Ramos Mesía.

3º ESO B.

(Seleccionada)

“Iso que teño 14”“Iso que teño 14”“Iso que teño 14”“Iso que teño 14”

-Xa cho advertira… Non che dixen que eras moi pequena? Agora

que facemos? Sempre estás nas mesmas … Ao final teremos que

resolvelo teu pai e mais eu… Esta será a última vez, promételo?

-E prometereino.. Non teño outra opción… Ademais, só a tomei

unha vez, non é para tanto … Podo marchar xa ou vas seguir a

falar ti soa?

-Xa está, estás castigada! Ao teu cuarto agora mesmo!

-Non entendo porque vos enfadades tanto, tódolos rapaces actuais

o fan. E non tan actuais , hai 128 anos xa o facían! E estou segura

que ti e o meu pai á miña idade tamén.

- Segues aí? Non che dixen que foras ao teu cuarto? Se queres

aumentamos o castigo...

-Non, xa marchaba.

“E móntase todo este lío por beber unha Coca-Cola… E iso que

teño 14 anos! Non quero imaxinar que pasará cando lle pida un

móbil!”

Lucía Medín Doce.

1º ESO-B.

(Seleccionada)

Se confiaras en ti…

Xa cho advertira que non todo era deixarse ir, como folla ao vento,

a vida trátase de loitar por ela e seguir sempre cun sorriso cara

adiante, saian as cousas ben ou saian mal, Xoán, pensaches que

todo na vida cho ían resolver e que con facer catro cousiñas de

nada, todo estaría máis que listo, deixácheste convencer e

manipular por calquera, deixaches o teu futuro nas mans dun

descoñecido, sen atender aos consellos dos teus e como non ía ser

doutra maneira, acabou todo polo chan, agora terás que seguir

adiante ti só, sen ninguén ao teu lado para aconsellarte e

axudarche e a disfrutar do bó. Xa nada e un conto de fadas.

Agora mesmo verás todo oscuro e pensarás que e mellor acabar de

tirar todo pola borda, pero non é así, agora máis que nunca loita

por levantarte e sair dunha vez por todas de este terrible pesadelo.

Blanca Díaz Leirachá.

1ºESO-B

(Seleccionada)

Agora

Agora,mírote,e pouco me importa a túa presenza

Agora,cando te difuminas,vou na túa procura

Agora,cando te atopo,non entendo no que procuraba

Agora,cando voltamos,non sento nada ao meu arredor

Agora,volve comezar a historia

Agora

Mateo Vizoso

2ºESO-A

O Duende Máxico.

Nun bosque remoto e cheo de animais un duende máxico aburríase e decidiu facer un libro cheo de conxuros.

Foi á súa cova e comozou a escribir:

1º Para poder ser invisible se necesita:

Unha escama de dragón,tres plumas de grifo e unha cuncha de caracol.

Mesturalo todo e bebelo a media noite dun sorbo.

O duende para inspirarse foise a dar unha volta. Encontrou unha pedra e pensou...

2ª Para poder voar polo espacio e sen afogarse necesítase:

Un anaco de unha estrela, un meteoro reducido, e un trozo de la de ovella albina.

Cocelo todo nuha roca debaixo dun salgueiro chorón e inxerilo o primer martes do mes.

3º Para poder converterse en calquera animal precísase:

Un músculo da trompa dunha bolboreta, o pico dun colibrí e o aguillón dunha abella.

Trocealo cunha rama dun carballo de 70 anos.

Cansado foi á súa casa a descansar.

Mateo Vizoso 2ºESO-A

THABO e o VELLO

Xa nolo advertira Castelao co

seu negriño Panchito...

Dende que Thabo chegara a

Galiza, sempre se esforzou por

falar a Nosa Lingua.

Ao principio castrapeaba cunha

curiosa mestura de senegalés,

castelán e galego que facía rir,

pero resultaba moi rendible á

hora de vender discos no

mercado.

Esto provocaba a curiosidade

dos máis vellos, sobre todo a do

Brais, un profesor xubilado

profundamente galeguista a quen

xa ninguén escoitaba nin

entendía pois o tiñan por tolo.

O vello Brais en tan só tres meses aprendeu a Thabo a

falar un galego que soaba mellor que o da televisión.

Certo día Thabo díxolle ao vello:

- “Grazas mestre, agora sei falar e escribir en galego...

mais o negro Thabo nunca será galego coma vostede”.

O vello respostou:

- “É galego quen lle quere ben á Nosa Lingua; xa quixeran

moitos galegos ser coma ti...

Á tardiña ven a casa que imos preparar a proba de acceso

á universidade”.

Contan as lendas que en Meirás houbo un barco perdido hai moito tempo ,cheo de ouro e xoias.

Un mariñeiro da zona atopou o barco mentres recollía as redes. Subíuse a el, revisou o interior por se había alguén pero non encontrou nada. Cando estaba a piques de marchar descubriu unha porta que estaba ao final dun corredor escuro, tiña un cartel que dicía “non pasar”. Entrou sen decatarse do cartel por culpa da escuridade e de que el estaba un pouco chosco. Dentro había esqueletes dos mariñeiros do barco,ouro e xoias. Estaba moi contento porque dende ese momento ía ser rico pero, de súpet, escoitáronse uns berros e o mariñeiro desapareceu. Dende ese momento non se soubo máis del ata que un rapaz atopou a súa barca de madeira cunha bolsa coas súas pertenzas . De vez en cando escóitanse os berros do mariñeiro cando te achegas a ribeira.

Adrián García

2ºESO-B

A lombriga Maramela e o galo Marameloso son amigos

desde fai a dez anos pero hoxe e a primeira vez que van

pasear xuntos.

O caso é que Maramela ten medo de que Marameloso

intente comela.

Una tarde de inverno,

Maramela, recorda que no

xornal Lombricano do dia

12-10-2013, saíu una

peculiar historia dun galo

máis dunha lombriga , di

así:

``Onte pola tarde, xurdiu

un asasinato no prado

verde da señora Romelia,

un galo matou a una

lombriga porque o penso de maínzo que lle daba a señora

Romelia non lle gustaba e tiña fame.´´

Iso e o que recorda Marmela pero o que ela non sabe é

que o galo que comeu a lombriga o dia 12-10-2013 o seu

amigo Marmeloso e o que tampouco sabe é que o galo esta

a levala ao prado.

Marmela non chegou viva ao prado e o 12-10-2014

volveu saír esa historia.

Alba González

2ºESO-B

Un lugar cuxo nome non quero acordarme , viña xente de

alí para aquí , esa comunidade autónoma facíase chamar

Galicia , parecía un lugar tranquilo pero no máis profundo

había persoas que non tiñan sentimentos , e víanse

obrigados a roubar , e roubaron a lingua galega , fixeron

falar castelá , entre tantas manifestacións , folgas e outras

cousas foise recuperando pero no foi por completo , o

dato máis estraño é como se perdeu esta lingua e agora

celebrase o día das “ Letras Galegas” que é unha

homenaxe a lingua galega, tócanos defender a lingua

propia da nosa comunidade para que no futuro os nosos

descendentes a protexan , para que a falen a leven dun

lugar a outro como faremos nós ata a nosa morte ,

levarémola no corazón , que se fale en toda Galicia , e

despois disto , que perdure.

Christian Rodríguez

2ºESO-B

A SOMBRA MALDITA

Un 24 de febreiro na rúa de Valdoviño aconteceron feitos

indescritibles. Eu estaba observando atentamente pola

ventá da miña casa cando de súpeto ao outro lado da rúa

víase unha sombra moi rara, pensei que só era un sono,

refreguei os ollos pero non foi así .Quedeime abraiado do

que andaba a ver ,era unha sombra maldita. Rapidamente

busquei cousas sobre ela en google, non encontraba nada

interesante pero de repente abriúseme unha páxina onde

aparecía o que era aquela sombra maldita. O que poñía era

o seguinte:

Ese espectro só aparece cada 24 de febreiro, faise pasar

pola sombra da súa vítima e ponlle medo con sons como

aullidos de lobos ,gritos… ata que a súa vítima sae

correndo e ponse nun sitio escuro e alonxado da

civilización. Nalgúns casos a vítima sálvase ,pero só se

deron dous, a última persoa que moreu foches ti.

SÁLVATE

Adrián Collado

3ºESO-A

A HORA MALDITA

Espertei sobresaltado por un ruído que proviña do piso de abaixo. Ollei o reloxo que tiña ao lado; eran as tres da mañá. Baixei as escaleiras procurando non facer ruído. Ao chegar abaixo mirei a ambos lados pero non vín nada. Cando regresaba ao meu cuarto volvino escoitar: Era como a alarma dun reloxo dixital. Xireime aterrorizado, fun á cociña que era o único sitio onde había un reloxo dixital e botei un suspiro de alivio ao comprobar que non había nada nin ninguén. Metinme na cama e volvín escoitalo. Baixei as escaleiras e dirixinme á cociña e entón dubidei se entrar ou non. Ao final entrei, e alí estaba ela. A boneca de trapo que me regalara miña avoa estaba colgada do teito. O reloxo marcaba as 3:33 Virei a testa e a boneca xa non estaba. Dei a volta e a boneca atopábase detrás miña. Non puiden reaccionar.

Marcos Dopico Couce

3ºESO-A

Quén fora vento!Quén fora vento!Quén fora vento!Quén fora vento!

Quén fora vento!

Para entrar no teu pensamento

Non quero ser outro elemento

Quero ser vento

e ser o teu complemento.

Non quero sentir afastamento.

Natalia Díaz Doce

3ºESO-A

O reloxo deO reloxo deO reloxo deO reloxo de Carmen Carmen Carmen Carmen

Carmen era a miña avoa antes de falecer.

Sempre xogabamos as dúas no parque, cando os meus

pais tiñan que traballar. Acórdome que polas tardes de

verán soíame levar ao parque e despois a tomar un xeado

e polas tardes de inverno contábame contos preto da

cheminea. Un día, púxose moi enferma. Acórdome que

sempre que viña da escola, preguntáballe se estaba mellor.

Ela sempre me dicía que si pero creo que me respondía

iso para non preocuparme.

Despois de dous días, Carmen, chamoume para que lle

fixera compaña. Recordo que estabamos falando e de

repente díxome que tiña algo para min. Sorprendeume e

entusiasmoume á vez. Era un reloxo moi antigo e precioso

e só me dixo estas palabras: Mariña, garda este tesouro.

Foi da miña avoa, miña nena e agora será teu.

Deille as grazas e marchei. Ao día seguinte os meus pais

informáronme de que a avoa morrera

Sara Lamigueiro

3ºESO-A

Esta é a historia dun colexio moi afastado dos demais. Alí

o tempo era extremo, pero nunha ocasión, estar alí foi un

verdadeiro suplicio.

Un día normal os nenos foron á escola, mais cando chegou

a hora do recreo non puideron saír, pois o tempo era

terrible. Había enormes inundacións, unha gran tormenta,

e outro tipo de fenómenos meteorolóxicos realmente

horribles.

Os alumnos soportaron un día sen recreo. Mais ó dia

seguinte pasou o mesmo, e así un mes... e outro... e

outro...

A maioría dos nenos chegaron a quedar sen fala debido ó

trauma que lles

causou non poder

disfrutar plenamente

dun rato para eles.

Un día unha nena

descubríu un ritual

para que o bo tempo

perdurase durante

milenios .Os alumnos decidiron intentalo. Ao final

conseguiron o seu obxectivo e foron os profesores os que

remataron toleando ao ter que aturar a uns nenos con

tanta enerxía almacenada.

Elena Fernández

3ºESO-B

Chega un día no que deixas de odiar durmir e queda

convertido nunha misión imposible e un agasallo cando o

consegues. Deixas de querer ser astronauta, bombeiro ou

estrela do rock para conformarte con ser un calquera,un

deses nos que tanto medo che daba convertérte. Deixas

de contar estrelas e de darlle forma ás nubes, comezas a

ser outro cursi deses que aseguran adorar a chuvia pero

véselles con paraugas pola rúa cando chove. O amor

convértese nunha discusión constante e hai un ‘bótote de

menos’ en vez de lanzar unhas pedriñas á súa ventá para

poder vela. Decátaste de que non todos os ‘quérote’ son

reais, que non todas as persoas que entran na túa vida

quedan e que hai despedidas que non son tristes. Non

medres nunca, é unha trampa da que case ninguén sae,e

quen o fai.. soen chamalo tolo, sen saber que os tolos son

eles.

Gabriela Ramos Siaba

3ºESO-B

Era un día tebroso coma moitos outros cando de súpeto

tiráronme a porta abaixo.Quen era?, Filipe, que fuxía dos

morcegos coma sempre.

A xente de por aquí non teme á múltiple variedade de

animales, seres antropomorfos e mortos viventes que

habitan neste desolado lugar, pero Filipe é todo o

contrario. Dánlle pánico incluso os ratos.

Ese día farteime de ter que amañar a porta cada semana e

decidín axudar a Filipe a loitar contra o seu medo. Para

iso, leveino á carballeira que se encontraba ao norte do

pobo.

Cando cegamos propúxenlle a súa primeira proba; a cal

consistía en facer frente ós esqueletes que vivían

agochados baixo terra.

El sabía que non o deixaría tranquilo mentres tivese medo

a todo…

Pola conta que lle tiña, fixo de tripas corazón e

enfrentouse a eles.

Cando terminou, comprendeu que o seu pánico era unha

tontería que tiña na cabeza dende cativo.

Helena Gesto Castro

3ºB ESO

Estaba a luz acesa cando pasei por alí, aínda así a

escuridade invadiume.

Tiña medo, moito medo.

Debía cruzar a rúa para chegar o meu destino, pero o

temor paralizábame.

De súpeto un gato negro saíu da pensión.

Tiña que entrar pero tiña medo , moito medo.

Decidín cruzar a rúa, así o fixen.

Xa me encontraba na outra beirarrúa disposta a entrar na

pensión cando o medo e o miaño do gato impediron a miña

entrada.

Estaba soa e tiña medo, moito medo.

Finalmente recordei porque estaba alí chantada e cales

eran as razóns polas que tiña medo e decidín entrar.

Abrín a porta despacio, case sen me decatar, o gato

seguírame e estaba xa dentro comigo. Eu seguía tendo

medo, moito medo .

Avancei uns pasos e a vella tarima cruxiu.

Sentín pasos, como se algo ou alguén me perseguise.

Xireime e vin o que ,sen darme conta viña buscando.

Naquel momento comprendín que a miña vida xa non

volvería ser a de antes.

Iria Domínguez

3ºESO-B

Chámome Ximena López García, teño 13 anos, vivo no

interior de Lugo nunha aldeíña, chamada O Cebreiro,

nunca saín do meu pobo agás una vez que fun a casa da

miña tía avoa María Florencia , e aínda así aínda fun parar

a un pobo aínda mais afastado… Que mala sorte a miña!

O meu soño sería ir á praia… só quero ver por uns

momentos o mar, o seu ruxido, oir o son das ondas

rompendo nas pedras… Daría o que fose por iso… Pero

sei que ata que sea maior de idade nunca poderei facelo

xa que son orfa dende os cinco anos, os meus pais levaron

un accidente que lles levou a vida, dende cativa coidoume

a miña avoa Luisa, pero xa é bastante maior…

Mañá é o meu cumpreanos e o meu mellor agasallo sería

ese, pero dubido moito que o poida facer realidade…

Espertei e veu o meu tío Ramón correndo a xunta min,

Ximena queres vir comigo a Valdoviño? Teño que ir

entregar un paquete e como hoxe é o teu cumpreanos

quería agasallarche con isto, esperei uns segundo e berrei,

: Por favor tío vamos xa!!

Lorena Castro

3ºESO-B