Beelden aan Zee Een impressie van de 10e reünie van de Sociëteit Paschalis in Scheveningen, door Peter Fiévez

Proloog Marijke van Gurp en haar twee trouwe vazallen Wim Goosen en Reinier Muller vinden het telkens weer leuk om de aankondiging voor de reünie zo cryptisch mogelijk te maken. Natuurlijk zijn er dan trouwe klanten die op internet of via een uitgebreide stadsverkenning een gok doen. Met name Elly van Gaalen is er zo een. Ze kent alle uithoeken van Den Haag. Een foto van een achteraf schilderij in een schimmig museum, een detail van een voorgevel, Elly weet hem te vinden en mailt mij triomfan-telijk: ‘Is het ….?’ Ik mag natuurlijk niks zeggen. Ditmaal dus…..Scheveningen. De secretaris had het in de convocatie duidelijk aangegeven: ‘Vanaf Den Haag Centraal met bus of tram X, vanaf Hollands Spoor met Y en met de auto Z. Desondanks zijn er dan toch jongelui die zich van vroeger een beter alternatief herinneren, dus in een andere tram stappen die bovendien precies de verkeerde kant op rijdt. Daar komt de opgewekte reünist dan na enige tijd achter, stapt over op een andere tram maar gokt helaas nogmaals de verkeerde richting. Eén voordeel: zo zie je wel onze prachtige Hofstad vanuit alle hoeken en gaten. Via Loosduinen, Zuiderpark, Benoordenhout en het Zwarte Pad kom je uiteindelijk altijd wel bij het Kurhaus en ben je ‘warm’. Ontvangst Voor de ontvangst had men Sociëteit de Witte uitgekozen. Ja ja de concurrentie heeft een eigen schit-terend onderkomen en men is er niet vies van om dit tegen een leuk bedrag te verhuren aan een ar-me collega Soos. Bij binnenkomst wachtte vooral de dames een leuke verrassing. Secretaris Wim had de oudere lichting ‘44 allemaal een jaartje jonger gemaakt. Zij mochten zich nu 1945 noemen. Leu-ke geste van Wim die weet hoe je mensen met weinig heel blij kunt maken. Van lichting ’44 (toch een van de oudere) waren maar liefst 8 klasgenoten aanwezig. Zo kwam het dat ik reeds tijdens ons samenzijn werd benaderd door de programmaleiding van ‘Klasgenoten’, de ’Reünie’ en het nieuwe programma: ‘Het slimste jongetje van de klas’. Met dat laatste programma ben ik in onderhandeling. De vaste kern kent elkaar nu door en door en het naamkaartjes lezen hoeft niet meer zo nodig. Er is dan weer wat meer tijd voor gezondheidsinfo. Velen van ons zijn al één of meer keren in een motori-sche revisie geweest. Aangezien ons is ingepeperd dat we zijn geschapen naar Gods beeld en gelij-kenis heeft vrijwel iedereen zijn uiterlijk in tact gelaten. Aan een godsgelaat ga je niet prutsen. Voorzitter Marijke van Gurp opende deze 10e Reünie met de mooie woorden die ze altijd paraat heeft. Er werd even stil gestaan bij collega’s die het op dit moment medisch gezien zwaar hebben zoals Karel Stoffels, Ria van Santen en Jaap de Baar. Daar hoort zeker ook Josje Zonneveld bij. Zij voert al jaren een zware strijd tegen een ernstige ziekte maar wilde er desondanks toch, blijmoedig en opgewekt kletsend, gedurende enkele uren bij zijn. Wie zich nog de imposante verschijning van ‘collectant’ Zonneveld (vader van) herinnert zal niet verbaasd zijn over Josjes veerkracht. Uniek! Voorzitter van het eerste uur Piet Mentrop vertelde nog eens hoe het 10 jaar geleden allemaal begon en wat de diepere reden was voor het optuigen van een Sociëteit Paschalis. Piet deed dat alles op zijn eigen openhartige manier.

Paschalislied Bea Bak en Wim van den Beuken zetten vol bravoure het Paschalislied in. Op de wijs van An der Schönen Blauwen Donau. Al gauw (hoe kon het ook anders) vielen de zusjes Cools bij. Wat zij aan tekst te kort kwamen maakten zij met hun enorme volume ruimschoots goed. Als spruiten uit een oud rooms geslacht wisten zij later luidkeels bij het diner nog wat herinneringen uit een of andere roomse zangbundel op te diepen. Ik raad het bestuur aan de volgende keer voor een karaoke-apparaat zorg te dragen (bij Cools liggen er vast wel een aantal op zolder). De liederen krijgen dan de aandacht die ze verdienen. Later op de avond ontstond er overigens onenigheid over de tekst en de tekstschrijver/ster van het Paschalislied alsook over het jaar van herkomst. Ik meng me liever niet in die discussie. Onze secre-taris heeft inmiddels meer duidelijkheid over e.e.a. Er blijken de nodige echte en fake Paschalisliede-ren in omloop. Bea stuurde mij dezelfde dag nog haar tekst per email. Wellicht zet ik over het lied en de herkomst iets op de website dan kan de strijd zich daar voort zetten. Plagiaat is van alle tijden. In Beeld Jullie weten inmiddels dat sommigen er veel voor over hebben om genoemd te worden in het jaar-lijkse verslag. Frans Timmermans liet zich wat dat betreft niet onbetuigd. Hij, Josje en ik waren in een geanimeerd gesprek toen Frans galant aanbood een broodje voor mij te halen. Ik had heerlijke brood-jes kroket langs zien komen dus opperde hongerig: ‘doe mij maar zo’n broodje’. Komt Frans terug. De kroketten waren op. (er zijn dus gulzigaards die meer dan één kroket hebben gepikt of stiekem in de tas gefrommeld voor de thuisreis). Frans had daarom maar twee mooie sandwiches vlees en zalm voor me meegebracht. ‘Deze is vlees en deze is zalm’. Ik twijfelde niet aan Frans zijn woord en nam een hongerige hap in het broodje vlees. Ik vind vis verschrikkelijk. Sorry Frans dat kon jij niet weten. Echter vlees bleek zalm en omgekeerd. Met die blijmoedige Josje in ons midden kon ik natuurlijk niet gaan lopen zeuren. Met wijn heb ik e.e.a. weggespoeld. Maar goed Frans, het is je gelukt, je hebt zelfs een hele alinea. En terecht.

Dat geleuter over vroeger (toen er nog echte winters waren en per gezin slechts één deken) is altijd het leukst. Met enig schaamrood op de wangen legde Erik Eijffinger uit dat hij het jongetje was met die oenige bretels helemaal links op de klassenfoto (2e klas) van juffrouw Mulder. Nu waren in mijn ogen des-tijds de Eijffingertjes ‘well to do’. Pa stond immers aan het hoofd van de wereldleider in het papier waarmee half Nederland zijn wanden bedekte en waarachter vele anderen hun schoonmoeder plak-ten. Volgens Erik echter was het sappelen. Rian Roosen woonde op een redelijk bovenhuis op de Waalsdorperweg totdat het de woningcorporatie, of wat dan ook, beter uit kwam dat er nog een hele familie werd bij gepropt. Hoewel mijn vader minister was, met auto en chauffeur (jawel!) en wij niet onaardig woonden in de Bachmanstraat, sliep ik met twee andere broers op één kamer, sloegen we elkaar dagelijks bont en blauw en hadden we een tuintje waar je een vinexbewoner anno nu echt niet mee kan opschepen. In toenemende mate zijn er ook vooral dames die mij een leuk nostalgisch verhaal uit een Haagse periodiek toestoppen. ‘Of ik daar niet iets mee kan’. De Gijzeling in Scheve-ningen, Iets over Haagse Bluf en oude mooie kantoorgebouwen. Als boer uit de Gelderse Vallei Ik lees ze immer met plezier. Alice Wilde frommelde me een uitreksel van een stamboom in de hand. ‘Jij bent familie van mij of liever gezegd van mijn man (een telg uit het adellijke geslacht van Len-nep)’. Ze verwachtte dat ik zeer trots zou zijn maar zei er snel en enigszins bestraffend achteraan: ‘Ja maar wel van een bastaard’. Ene van Lennep had in Ned. Indië een buitenkindje verwekt dat later trouwde met ene Fiévez. Nu vraag ik jullie: ‘Wie deugt er nu wel en wie niet. Van Lennep of Fié-vez?...Juist. Colleen van Steensel van de Aa had op internet een complete CV van Paschalis Baylon (1540-1592) gevonden en uitgeprint. Belangrijke passages had ze onderstreept: diepe deemoedigheid, grote offer-vaardigheid, talrijke wonderen. Degenen die sinds de lagere school geen kerk meer van binnen heb-ben gezien (behalve dan tijdens vakanties in Italië of Spanje) zullen nu zeker worden gemotiveerd om hun hand weer eens in het wijwaterbakje te dompelen. (enige stichtende woorden mogen er in dit stukje wel staan)

De CD: ‘Muziek van toen’ Een idee van Wim Goosen. Bij het naderen van de reünie wordt Wim altijd nostalgisch en aan Sche-veningen bewaart hij warme herinneringen, zij het van een iets latere periode dan zijn Paschalis-jaren. Avonden is hij bezig geweest om een muziekpalet samen te stellen met vooral ‘schuifel-toppers’ uit de fifties en de sixties. Op een kille voorjaarsmiddag is het hele bestuur doende geweest om de ‘boekjes’ en de CD’s netjes in de doosjes te doen. Het resultaat kreeg iedere reünist gratis mee naar huis. Tot diep in de nacht zullen tot in de uithoeken van ons land Blueberry Hill, Petite Fleur en andere deunen al of niet onder de warme dekens zijn stukgedraaid. Beelden aan Zee Als een bunker in de duinen verscholen ligt het er: Museum Beelden aan Zee. Ooit een uit de hand gelopen particuliere collectie. Een superslanke Mariëtta op opvallend sjieke bijna goudkleurige schoentjes leidde onze groep rond. Zoals bij vroegere schoolreisjes bleven sommige stelletjes stiekem

achter om, in stilte achter een hoekje, diepgaande intieme gesprekken te voeren. Mariëtte had dat echter direct door en maande hen bij de groep te blijven. Al snel passeerden wij een kleurig aangeklede vos. Els Voss wilde daar natuurlijk meer van weten. Een oud familielid van de arme tak? Zij kreeg nul op het rekest. De vos stond niet op het programma. Dus moesten we door naar het prachtige meisje met het pistool bij haar voet. Grote beelden worden, zo leerden we van Mariëtta, door de beeldhouwer slechts in het klein gemaakt. Vervolgens wordt alles exact uitgemeten en gaat een stel steenhouwers aan de slag om een nauwkeurige kopie op ge-wenste grootte te maken. Michelangelo en Rodin c.s. hebben dus nooit zelf in zo’n steenklomp staan hakken. De enige die het nog allemaal zelf doet moet dan onze voormalige vorstin Beatrix zijn. Al-thans zo laat men het altijd zien.

Daarna een kale zaal gevuld met werk van het collectief Zimmer Frei. Ik werd echt geboeid door dat dubbele filmscherm ‘Nacht-Dag’ waarin op een plein in Rome het publiek 60 maal ver-sneld rondliep, terwijl er daaren-tegen ook mensen waren die op normale snelheid bewogen. Lang bleven we bij beeldhouwer Mendes da Costa (1863-1939), die de gevels van half Amster-dam van beelden voorzien heeft. Ook is hij de maker van het enorme en imposante beeld van De Zuid Afrikaanse Generaal de Wet, midden op de Hoge Velu-we. Tenslotte kwam ook zijn

tijdgenoot Kropholler in beeld. Deze is de architect van onze de Paschaliskerk. Mariëtta, op haar vederlichte gouden schoentjes, overschatte ons uithoudingsvermogen enigszins. Velen begonnen er een beetje doorheen te zitten. Nog effe en het museum was enkele tientallen beelden rijker geworden. Buena Vista De borrel, en voor liefhebbers het diner, was in een enorme strandtent. Buena Vista. Onder het ada-gium ‘ieder voor zich en Paschalis voor ons allen’ werd lui loungend op het zonnige terras, drank besteld en later geduldig individueel afgerekend. Het diner was zoals verwacht. Een ijskoude zee-wind uit het Noordpoolgebied blies de friet van mijn bordje maar desgevraagd sloot men de deur en ontstak men een loeiende kachel. Deze bracht vervolgens vanaf een meter of vijf niet alleen mijn friet maar ook mijn lijf op ongeveer 80 graden. Ja, toen kon ik niet nogmaals klagen. Een van de jongste telgen, Rob Goosen, nam het woord met leuke verhalen over hoe het vroeger ging. Nou is Rob volgens mij van na de watersnood dus wie praat er nu over vroeger. Maar het moet gezegd het waren leuke en herkenbare anekdotes en hij zette terecht ons bestuur nog eens in het, in zee ondergaande, zonnetje. Tenslotte nogmaals Colleen van Steensel van der Aa. Vorig jaar was me duidelijk geworden dat in het verre verleden de herbergiersvrouw Johanna van Steensel het had aangelegd met de adellijke Paulus van Alkemade en daardoor tal van adellijke titels en meer verwierf. Het is dus niet vreemd dat onze Colleen (als zij al afstamt van de herbergiersvrouw) goed is in het brouwen van heerlijke drankjes.

Zij had voor het bestuur een curieus heupflesje eigen gemaakte Paschalislikeur meegenomen. En voor elke dinergast een miniatuurflesje. Bijzonder was het dat ook ik (jullie verslaggever) zo’n ‘grote’ fles kreeg. Ik heb in een van mijn vorige verslagen Colleen wel eens minder netjes weggezet. Zij bleek echter grootmoedig en strooide wat drank op de wonde. Mijn avond eindigde ook nog eens met een warme knuffel van Colleen. Ineens kon ik die Paul van Alkemade begrijpen. Een heerlijke afsluiting van een mooie dag. PS. Met dank aan Wim Goosen en Toos Reimering voor de foto’s. Deze en nog veel meer staan in-middels op de website.