Joseph Luis Ejercito G. Cuepo4C

Alamat ng Adik

Isang araw na umaapoy sa kainitan, limandaan at apatnapu't

walong taon na ang nakalipas, naglakbay ang dalawang magkasintahan sa

gubat ng San Pablo. Mar ang palayaw ng lalaki samantalang Juana ang sa

babae. Sa kanilang paglalakbay, silay ay marahas na dinakip ng mga

tulisan.

“Huwag po, huwag po!” sigaw ni Juana.

“Kunin niyo na lang lahat, huwag niyo lang sasaktan ang

aking mahal,” sinabi ni Mar na ginapos ng mga tulisan. Kinuha ng mga

tulisan ang mga gamit ng magkasintahan, kasama na ang pagkain,

inumin, damit at tulugan (tent). Kinahinaan ng loob nina Mar at Juana ang

pangyayari kaya minarapat muna nina Mar at Juana na magpahinga sa

ilalim ng punong Acacia.

Kinagabihan, sila’y naghanap ng kung anu-anong makakain.

“Mahal, tayo muna ay maghiwalay. Maghanap tayo ng pwede

nating kainin pang hapunan.” sabi ni Mar.

Pagkalipas ng dalawang oras at dalawamput-tatlong minuto,

bumalik at nagkaharap na ang magkasintahan. Parehong silang nagulat sa

nasilayan sapagkat parehong walang dalang pagkain.

“Ipagpaumanhin mo mahal at wala akong nahanap.” ani

Juana. “Ganoon din ako. Ipagpaumanhin mo.” malungkot na sinabi

ni Mar. Dahil sa matinding gutom, pati ang mga halaman ay pinatulan na

ni Mar, at inayayahan pa si Juana na tumikim nito.

“Juana, Juana, mahal, tikman mo ‘to. Wala siyang lasa pero

pwede na ring pagtiisan!” masayang sinabi ni Mar. Dinikdik niya muna ito

upang mas madaling kainin, at pinatikim kay Juana.

“Ano ba ito?! Nakakadiri!” sabi ng nadismayang babae.

Iniluwa ni Juana ang pagkaing halaman. Pagkatapos ng ilang sandali,

biglang kinapkap ni Juana ang kanyang bulsa.

“Mar, may posporo ako sa bulsa!” tuwang-tuwang ibinalita ni

Juana. Hindi umimik si Mar. Walang laman ang tiyan ni Juana, ngunit mas

naisipan niyang magsaya at aliwin ang sarili. Dahil dito, ginamit ni Juana

ang posporo at sinindihan ang mga halaman para malibang. Sa ginawa ni

Juana, umusok ang mga halaman. Dahil sa bisyo ni Juana na manigarilyo,

naisip niyang subukang higupin ang mga halaman at maaliw. Ilang sandali

lang, ito’y nahilo at kung anu-ano na ang pinagsasabi.

“Mahal, nasaan ako?” wika ni Juana na tila’y lasing. Nagulat si

Mar. Sinubukan din niyang higupin ang halaman dahil sa pagtataka sa

sinapit ni Juana. Pareho silang nahilo.

Kinaumagahan, pagkagising na pagkagising ni Mar, agad

niyang ginising si Juana at tinanong kung ano ang nangyari noong

nakalipas na gabi. “Aaah, eeeh, ewan ko!” sagat ni Juana na tila walang

kaalam-alam sa nangyari noong gabi. Ganun din si Mar, at walang

matandaan ang dalawang magkasintahan.

Naisipan nanaman ni Juana na maglaro ng apoy. Alam niyang

ginawa niya ito kahapon ngunit hindi niya maalala ang nangyari

pagkatapos. Gutom man, mas pinili niyang aliwin ang sarili sa pagsindi

muli ng mga halaman. Hinigop niya ang mga abo. Nawala nanaman sa

sarili si Juana. Napansin ito ni Mar.

“Maaaring dahil nga ito sa mga halaman. Mukhang

napakasaya ni Juana at parang walang problema! Mukhang hindi rin siya

gutom!” gulat na winika ni Mar. Ginaya ni Mar si Juana at pareho silang

nalibang sa kinasapitan nila. Walang ni isang problema ang pumasok sa

isipan nila. Napakasaya ng mga oras na iyon.

Dahil sa kanilang karanasan at pagkawala ng kanilang mga

problema, patuloy silang naghakot at nagputol ng mga halaman.

Nangayayat ang dalawa ngunit bakas sa kanilang mga mukha ang

umaapaw na kasiyahan. Sa tuwing may taong makikita o dadaan sa

kanila, tinatawag nila ang mga ito at binibigyan ng mga pinausukang

halaman. Araw gabi nila itong ginawa, at dito nagsimula ang mga adik.