,,Powiedz mi, a zapomnę,

Pokaż mi, a zapamiętam,

Pozwól mi zrobić, a zrozumiem”.

Konfucjusz

WZROK

SŁUCH

SMAK

WĘCHDOTYK

Czy warto uczyć dzieci języków obcych? W jakich aspektach życia przydaje się

znajomość języków obcych? Czy istnieje optymalny wiek rozpoczęcia nauki

języka obcego? Które metody nauczania języka obcego są

nudne i mało efektywne, a które wzbudzają ciekawość i są skuteczne?

• cel jest dla niego bliski i wyraźny (ma poczucie sensu tego, co robi)• uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania (zadania uznaje za własne)• ma poczucie bezpieczeństwa (prawo do błędu, otrzyma konieczne wsparcie i informacje zwrotna)• działaniom towarzyszą odczucia i emocje• bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji (coś ode mnie zależy)• odczuwa satysfakcję (lubi to robić)ma poczucie własnej wartości (ja to potrafię)• dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt (nauczyciel i grupa dostrzegają jego wysiłek i doceniają go)• kiedy ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów

- jeśli dziecko od najmłodszych lat nasiąka językami obcymi, osłuchuje się, w wieku młodzieńczym i dorosłym łatwiej uczy się nowych słówek;- w dorosłości może pochwalić się znajomością języków obcych np. podczas poszukiwania pracy;

- może wykorzystywać ją podczas zagranicznych podróży;- może czytać w oryginale gazety, książki;- może wykorzystywać obcojęzyczne zasoby internetowe;- w dorosłości może prowadzić korespondencję zagraniczną służbową i prywatną.

-plastyczność aparatu słuchowego i artykulacyjnego (łatwość imitacji)

-otwartość, ciekawość, spontaniczność dzieci-niski poziom zahamowań-duża potrzeba kontaktowania się

- dzieci uczą się szybko, bez wysiłku -dzieci uważają, że nauka jest łatwa i przyjemna

-nie są zdenerwowane, nie stresują się- myślą, że potrafią mówić w danym języku po krótkim czasie nauki-nauka przez zabawę

Hipoteza Okresu Krytycznego (ang. Critical Period Hypothesis)

Lenneberg stwierdził, że jeśli nabycie języka nie nastąpi przed zakończeniem okresu dojrzewania, nigdy nie będzie możliwe jego przyswojenie w pełni funkcjonalnej formie.

nauczanie tradycyjne – nudne i mało efektywne

nauczanie polisensoryczne – wzbudzające ciekawość i skuteczne

- ogranicza kontakty dzieci ze sobą; uczeń siedzi cały czas w ławce, nie rozmawia z rówieśnikami,

- zaspokaja potrzebę kontaktu z innymi dziećmi, uczniowie współpracują ze sobą podczas wykonywania różnych zadań,

- wszystkie lekcje przebiegają wg jednego schematu, nie ma miejsca na nieprzewidywalność,

- współgra z dziecięcą otwartością, ciekawością i spontanicznością, uczniowie wykonują różnorodne zadania

- sprawia, że nauka języka obcego wydaje się być nieustającym uczeniem się słówek i form gramatycznych, co jest nudne i w co trzeba włożyć dużo wysiłku,

- sprawia, że nauka języka obcego wydaje się być łatwa i przyjemna, często przybiera formę zabawy lub gry,

- dziecko denerwuje się, gdyż musi nadążać z przepisywaniem z tablicy i uczyć się wielu rzeczy na pamięć,

- dziecko „nie stresuje się”, ponieważ często nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, że w danej chwili przyswaja nowe słówka,

- nie ma miejsca na spontaniczne wypowiedzi dziecka w języku obcym.

- sprawia, że dziecko w sposób naturalny zaczyna używać języka w mowie.

Nauczanie polisensoryczne współgra z metodą: M. Montessorii, która kładzie nacisk na umożliwienie

dziecku swobodnej aktywności oraz kształcenie jego zmysłów (M. Montessori krytykowała współczesną sobie szkołę, której symbolem była dla niej "szkolna ławka" - wyrażająca bezruch i tłumienie aktywności dzieci);

R. Steinera, wg której we wczesnym dzieciństwie dziecko poznaje świat za pomocą zmysłów, poprzez praktyczne zadania i działanie;

R. Meighana, która zakłada „edukacyjne korzystanie” ze środowiska (uczyć się można wszędzie i od każdego); nabywanie społecznych umiejętności wprost z „prawdziwego” (nie szkolnego = sztucznego) świata.

10 % tego, co czytaliśmy 20 % tego, co słyszeliśmy 30 % tego, co widzieliśmy 50% tego, co widzieliśmy i słyszeliśmy 70% tego, co mówiliśmy w czasie rozmowy 90% tego, co przeżyliśmy, sami wykonaliśmy

83% za pośrednictwem wzroku

11% za pośrednictwem słuchu

3,5 % za pośrednictwem węchu

1,5 % za pośrednictwem dotyku

1 % za pośrednictwem smaku

Wąchanie i kosztowanie owoców: nauczyciel pokazuje dzieciom i nazywa jabłko, gruszkę, pomarańczę i cytrynę w języku niemieckim. Prosi kilkoro z nich o powtórzenie za nim/nią. Następnie, dzieci z zamkniętymi oczami rozpoznają owoce wpierw po zapachu, potem – po smaku. – mogłabym to przeprowadzić Wierszyki, wyliczanki, piosenki-

dzieci lubią poznawać nowe wierszyki, wyliczanki i piosenki. Dzięki temu łatwiej zapamiętują nowe słowa, a nauka jest przyjemnością. Eins, zwei, Papageidrei, vier, mein Klavierfünf, sechs alte Hexsieben, acht, gute Nacht,neun, zehn Auf Wiedersehen!

Brainstorming zwany potocznie ,,Burzą mózgów”

A więc każdy pomysł jest dobry. Dzieci stoją w kręgu, jedno dziecko wychodzi na środek i mówi ,,jestem drzewo- Ich bin ein Baum” i tworzy drzewo z własnego ciała. Występuje drugie dziecko i mówi ,,jestem ptaszkiem – Ich bin ein Vogel” udając ptaka. Wychodzi trzecie dziecko i mówi ,, jestem jabłuszko – ich bin ein Apfel”. Dziecko ,,drzewo” wybiera osobę i mówi ,,Idę sobie i zabieram jabłko - ,,Ich gehe raus und nehme den Apfel mit”. Ptaszek wchodzi do środka i rozpoczyna się następny łańcuch skojarzeniowy. Gra powinna być spontanicznie i szybko odgrywana tak aby opierała się na skojarzeniach dziecka.

M. Bogucka, 2009, nr 4, Wczesne nauczanie języka obcego: dylematy, fakty i mity. W: Języki obce w Szkole.

J. Iluk, Jak uczyć małe dzieci języków obcych, Katowice 2002. J. Krzyżewska, Aktywizujące metody i techniki w edukacji

wczesnoszkolnej, Suwałki 1998. H. Stasiak, 2008, nr 3, Wczesnoszkolne nauczanie języków

obcych- wyzwania i szanse. W: Języki Obce w Szkole.M. Tyszkowska, Aktywność i działalność dzieci i młodzieży, WSiP, Warszawa 1990.K. Rau, E. Ziętkiewicz, Jak aktywizować uczniów, Poznań 2000.

Marta PiechockaBarbara SmuraWeronika Warda