ตอนท่ี 205 ขจัดพิษดวยไขมุกลูกบาศก

สายฝนตกลงมาอยางตอเนื่อง แตที่ขอบฟาไมไดมืดมิดอีกตอไป แสงจันทรสอง

ผานกอนเมฆลงมา และที่หางไกลออกไป แสงของดวงอาทิตยยามเชากําลังสาดสอง

มา ยามราตรีกําลังจางหายไป และดวงตะวันก็เริ่มทอแสงไปทั่วพืน้ดิน

ขณะที่ดวงอาทิตยแทนที่ดวงจันทร สายฝนก็ยังคงตกลงมา และเมิ่งฮาวก็

เดินทางตอไปดวยสีหนาสงบเยือกเย็น ราวกับวาไมเคยมีอะไรเกิดข้ึนมากอน วันที่ฝน

ตกหนักเชนนี้ ทําใหเขาคิดไปถึงหิมะที่ตกลงมาในแควนจาว

เขาไมมั่นใจวากําลังอยูที่ไหนกันแนในดินแดนดานใตตอนนี้ ส่ิงเดียวที่เขา

สามารถเห็นไดก็คือ เทือกเขาซึ่งยืดยาวออกไปไกลสุดสายตา มีเพียงสายฝนที่กําลังตก

ลงมา และสายลมที่หนาวเย็นอยูเปนเพื่อน

การตอสูกับโจวเจี๋ยไดยืนยันถึงพลังตอสู ของเสาแหงเตาทั้งหาตนของเขา เขา

สามารถสะกดขมเตาจื่อไดอยางไมตองสงสัย เปนผูแข็งแกรงมากที่สุดในข้ันพื้นฐาน

ลมปราณ

“โชคราย ที่ขายังคงขาดเรื่องวิชาเวท” เขาคิด “และอาวุธเวทของขาก็ยังนอย

อยู มิเชนนั้น ขาก็สามารถบดขยี้มันไดอยางแนนอน” เขาเดินไปทามกลางสายฝน จม

อยูในหวงความคิด โลกแหงการฝกตนแตกตางเปนอยางมากกับชีวิตของนักศึกษา เขา

คอยๆ เรียนรูถึงจุดออนของตัวเอง ตองไมปลอยใหจุดออนนั้น ทําใหการตอสูครั้ง

ตอไปจบลงดวยความตายของเขาเอง

“ขาคงทําอะไรไมไดมากนักเก่ียวกับวิชาเวท การเขาสังกัดสํานักจื่อยิ่นนาจะ

ชวยไดมาก ถาขาสามารถหาหนทางเขาไปได แตสําหรับอาวุธเวท …” เมิ่งฮาวขมวด

ค้ิว

อาวุธเวททั้งหมดของเขาไดมาจากการตอสู แตยิ่งเขามีพื้นฐานฝกตนแข็งแกรง

มากเทาไหร อาวุธเวทของเขาก็ยิ่งมีประสิทธิภาพนอยลงไปเทานั้น กระบ่ีไม, หมอก

สายฟา และแหสีดํา ทั้งสามส่ิงนี้ไดเติบโตไปพรอมกับเขา แตสําหรับพัด, ธนู และ

อาวุธอื่นๆ พวกมันคอยๆ กลายเปนส่ิงที่มีประโยชนนอยลงไปเรื่อยๆ

“ขายังไมไดติดอยูในเรื่องนี้มากนัก ขายังมีสองวธิีที่สามารถใชเพื่อสรางอาวุธ

เวท ขาสามารถไปยังโมถู (ดินแดนสีดํา) เพื่อคนหาดักแดหิมะเยือกเย็น ถาขาใหมัน

กินใบตนหมอนแหสายฟา มันก็จะกลายเปนดักแดไรตา ซึ่งสามารถผลิตใยไหมที่ไม

อาจทําลายออกมาได!”

“ขายังมีแผนหยกที่ไดจากบรรพบุรุษของหานเปย ซึ่งสามารถใชสรางอาวุธ

กาลเวลา แคหนึ่งในสองอยางนี้ ก็สามารถแกปญหาตอนนี้ของขาได แตโชคราย…ทั้ง

สองเรื่องนี้ชางยากเย็นเปนอยางยิ่ง และไมอาจจะทําใหสําเร็จไดอยางรวดเร็ว แนนอน

วา ยังมีธงสามแฉกอีกหนึ่งผืน ที่ขาไมอาจจะใชมันไดดวยพลังฝกตนของขา

ในตอนนี้…” เขาสายศีรษะ มองไปรอบๆ ยังสายฝนที่ไมยอมหยุดตก ดูเหมือนมัน

กําลังตกหนักมากยิ่งข้ึน รางเมิ่งฮาวสาดประกาย และเขาก็พุงตรงไปยังเทือกเขาที่อยู

ใกลบริเวณนั้น โบกสะบัดมือ กระบ่ีบินก็สงเสียงแหลมเล็กแหวกฝาอากาศออกไป

และกรีดเปนถํ้าแหงเซียนเขาไปที่ดานขางของภูเขา

ดวยการโบกสะบัดแขนเส้ือ เขาก็โผบินเขาไปในถํ้าราวกับปกษา จากนั้นก็นั่งลง

ขัดสมาธิเพื่อเขาฌาณ พื้นฐานฝกตนของเขากระจายพลังออกมา และความรอนซึ่งแผ

กระจายออกมา ก็ทําใหความชื้นของถํ้าที่ขุดใหมนั้นหายไปในทันที

เขาพนหมอกสายฟาออกมาจากปาก กระจายออกไปปกคลุมทั่วทั้งถํ้า รวมถึง

ทางเขา จากนั้นก็หลับตาลง และโคจรหมุนเวียนพื้นฐานฝกตน หลังจากธูปไหมหมด

ไปครึ่งดอก เขาก็ลืมตาข้ึน ตบไปที่ถุงสมบัติ เมื่อยกมือข้ึน ไขมุกลูกบาศกก็ถูกถืออยู

ในมือ

เมื่อดูเพียงแวบแรก ก็เห็นเปนรูปรางส่ีเหล่ียม แตเมื่อตรวจสอบอยางละเอียด

ก็ดูเหมือนวาจริงๆ แลว ก็ไมใช มันแปลกประหลาดเปนอยางมาก เมิ่งฮาวมองไปที่

ไขมุก และสูดลมหายใจเขาลึกๆ ดวงตาสาดประกายความมุงหวัง

เขาหยิบเอากระจกทองแดงออกมา เพื่อจะผลิตไขมุกซ้ํา แตโชครายที่เขามีหิน

ลมปราณเหลืออยูไมมากนัก หลังจากลังเลชั่วขณะ เขาก็ตัดสินใจลอกเลียนแบบมัน

เพียงหนึ่งลูก

“ขาหวังวาไขมุกนี้ จะสามารถขจัดพิษของดอกปอานได” เขากลาว มองดู

ไขมุกดวยดวงตาสาดประกาย เขาไมมั่นวาไขมุกนี้ทํางานอยางไร แตเขาก็ไมใชผูฝกตน

ที่เขาเคยเปนมากอน เขามีความแข็งแกรงเทากับคนที่อยูในข้ันสุดทายของพื้นฐาน

ลมปราณ โดยไมลังเล เขาสงจิตสัมผัสเขาไปในไขมุก

หลังจากนั้นไมนาน เขาก็ขมวดค้ิว กัดปลายล้ินเล็กนอย และพนโลหิตลงไปบน

ไขมุก เพียงชั่วพรบิตา ไขมุกนั้นก็ดูดซับโลหิตเขาไป จากนั้นก็เริ่มละลายในทันที

เสนใยของแสงสีขาวลอยข้ึนมา ตามดวยกล่ินหอมอันละเอียดออนบริสุทธิ์ ดวง

ตาเมิ่งฮาวเริ่มสองประกาย หลังจากผานไปสักพัก เขาโบกสะบัดมือ และถํ้าแหงเซียน

ก็ส่ันสะเทือน รอยแตกราวกระจายไปทั่วพื้น และทันใดนั้น ตนเถาวัลยก็มุดข้ึนมา

ดานลางที่เมิ่งฮาวอยู เสนเถาวัลยยืดออก ตรงไปยังเสนใยสีขาว จากนั้นก็เริ่ม

ดูดซับมัน เสนใยสีขาวพุงตรงไปยังเถาวัลยในทันที เขาไปดานในของมัน เมิ่งฮาวมองดู

ดวยสายตาที่สองประกาย

หลังจากหายใจเขาออกสิบครั้งผานไป เถาวัลยก็เริ่มเปล่ียนสี ในไมชา มันก็

ไมไดมีสีแดงคลํ้าอีกตอไป แตเปนสีขาวบริสุทธิ์ ความรูสึกพิสุทธิ์สดใสเปลงประกาย

ออกมาจากตนเถาวัลยนั้น

เวลาผานไปอีก เมิ่งฮาวมองไปยังไขมุกที่กําลังละลายอยางชาๆ และเสนใยสี

ขาวซึ่งลอยข้ึนมานั้นอยางครุนคิด ดวงตาเต็มไปดวยความมุงมั่น และเขาก็เริ่มสูดลม

หายใจเขาไปลึกๆ เสนใยนั้นพุงตรงมา เขาไปในรางผานทางปากและจมูก

เขาหลับตาลง และหลังจากหายใจเขาออกสิบครั้งผานไป รางของเขาก็เริ่มส่ัน

สะทาน เสนเลือดโผลข้ึนมาบนใบหนา และดวงตาก็เปดข้ึน ภายในมานตา เห็นเปน

ใบหนาของปศาจที่กําลังหัวเราะรองไหอยู ดานบนของใบหนานั้น มีเสนใยสีขาวซอน

กันอยูเปนชั้นๆ

ดูเหมือนเสนใยสีขาวกําลังพยายามชะลางดอกปอานในตัวเมิ่งฮาวอยู

เวลาเล่ือนผานไป ในไมชา ครึ่งชั่วยามก็ผานไป หยาดเหงื่อไหลออกมาจาก

ตัวเมิ่งฮาวราวสายฝน ใบหนาซีดขาว แตดวงตาสองประกายความด้ือรั้นออกมา เขา

สูดลมหายใจเขาไปลึกๆ และเสนใยสีขาวก็ลอยเขาไปในรางผานปากและจมูกเพิ่มข้ึน

เมื่อเปนเชนนั้น ใบหนาปศาจในมานตาเขาก็เริ่มบิดเบ้ียวและเปล่ียนรูปไป

เสียงกรีดรองอยางเลือนลาง ดังกองอยูในจิตใจเมิ่งฮาว และเขาก็รูสึกราวกับวา

รางกําลังจะถูกฉีกออกเปนชิ้นๆ ดูเหมือนกําลังมีการตอสูระหวางชีวิตและความตาย

อยูในรางของเขา ใบหนาปศาจในดวงตาเขาบิดเบ้ียวมากยิ่งข้ึน ภาพภูติผีปรากฎข้ึน

และกลุมควันสีดําก็เริ่มลอยข้ึนมาจากดานบนศีรษะของเมิ่งฮาว กลุมควันบิดเบ้ียวไป

มา และรวมตัวกันเปน…ดอกปอานสามสี!

ไขมุกลูกบาศกดูเหมือนจะเริม่มืดมัวลง ราวกับวามันกําลังจะปลดปลอยพลัง

ทั้งหมดของมันออกมา ตอนนี้มันมีขนาดเพียงครึ่งหนึ่งของขนาดเดิม ดูเหมือนวาในไม

ชา มันก็จะใชความสามารถของมันจนหมดส้ิน และเสนใยสีขาวก็จะหายไป

ดวงตาเมิ่งฮาวสาดประกายเจิดจา โดยไมลังเล เขายื่นมือออกไป และควาจับ

ไขมุกไว ครั้งนี้ เขาไมไดสูดเสนใยเขาไป แตกลืนไขมุกลงไปทั้งลูก

เสียงกระหึ่มดังกองอยูในราง ซึ่งดูเหมือนจะสอดคลองกับสายฟาที่กําลังฟาดลง

มาที่ดานนอก ดอกปอานบนศีรษะของเขาแหงเหี่ยวลง ราวกับวามันกําลังถูกกระแทก

โดยสายลมอันทรงพลัง ในที่สุด มันก็เริ่มจะกระจายหายไป

เสียงกรีดรองแหลมเล็กดังในอยูศีรษะ และใบหนาของเขาก็บิดเบ้ียว โดยไม

ลังเล เขายกไขมุกลูกที่สองข้ึนมา และกัดฟนแนน ยอมสูญเสียหินลมปราณเพื่อ

ลอกเลียนแบบเพิ่ม

หลังจากลอกเลียนแบบไขมุกลูกที่สอง เขาก็ไมมีหินลมปราณอีกแลวในตอนนี้

ดวงตาสองประกายความด้ือรั้นออกมา เขายกไขมุกทั้งสองลูกข้ึนมา และหยอนพวก

มันลงไปในปาก

เสียงกระหึ่มราวฟาฟาดดังกึกกองอยางนาตกใจ เต็มอยูในรางเมิ่งฮาว ทันทีที่

ไขมุกลูกบาศเขาไปในปาก เสียงกึกกองก็ดังกระจายออกไปทั่วภูเขาบริเวณนั้นอยาง

นาเหลือเชื่อ เสนใยสีขาวผุดออกมาจากรูขุมขนของเมิ่งฮาว หมุนวนไปรอบๆ รางของ

เขา

ดอกปอานสามสีบนศีรษะ ทันใดนั้นก็ส่ันสะทาน ดูเหมือนมันกําลังจะจาง

หายไป ราวกับวามันจะหายไปไดทุกเมื่อ ขณะที่เมิ่งฮาว นั่งอยูที่นั่นลอมรอบไปดวย

กลุมหมอกสีขาว ใบหนาปศาจภายในดวงตากระจายภาพภูติผีออกมาในทันใด และ

คอยๆ จางหายไปชาๆ ดูเหมือนไขมุกจะสามารถขจัดพิษนี้ได

หลังจากครึ่งชั่วยามผานไป ภาพของดอกปอานบนศีรษะของเมิ่งฮาวเกือบจะ

มองไมเหน็โดยสมบูรณ ไรรองรอยวาเคยมีใบหนาปศาจอยูในดวงตาของเขา แต…

ทันใดนั้น กลุมหมอกซึ่งกําลังกําจัดดอกปอานก็กระจายออกไปในทันที จากนั้น

เสนใยสีขาวก็เริ่มเดือดพลาน รวมตัวกันที่ดานบนศีรษะเมิ่งฮาว ริ้วสีแดงปรากฎข้ึนใน

กลุมหมอก ตามมาดวยริ้วสีเหลืองเจิดจา และสุดทายก็เปนริ้วสีน้ําเงินราวทองฟา

สีทั้งส่ีรวมเขาดวยกันภายในกลุมหมอกที่กําลังเดือดพลานนั้น กอตัวเขาดวยกัน

เปน…ดอกปอานส่ีสี!

เห็นไดชัดวา ดอกปอานไมไดถูกทําลายไป ถึงแมมันจะตายไป มันก็สามารถ

ปรากฎข้ึนใหมได ราวกับวามันไดกําเนิดข้ึนมาใหม

สีหนาอันนาเกลียดปรากกฎข้ึนบนใบหนาเมิ่งฮาว ขณะที่เขามองเห็นดอกป

อานส่ีสี ดวงตาเขาสลัวเลือนลาง แตจากนั้นก็เริ่มสองประกายข้ึนมาในทันที

หลังจากตรวจสอบอยางละเอียด ก็ดูเหมือนดอกปอานส่ีสี ซึ่งคลายกับใบหนา

ปศาจนี้ จะมีกล่ินอายที่ไมไดแข็งแกรงมากไปกวาดอกปอานสามสีกอนหนานี้ อันที่

จริง ดอกปอานใหมนี้กําลังส่ันสะทานอยู

“นั่นไมใชสีที่ส่ี!” เมิ่งฮาวคิด ดวงตาหดแคบลง หลังจากคิดกลับไปยังดอกป

อานส่ีสี ที่เขาเคยเห็นในเขตลาขุมทรัพยเซียนโลหิต เขาก็ตระหนักวา ดอกปอานของ

เขาแตกตางกัน

“ถามันเกิดเปนสีที่ส่ีข้ึนจริงๆ ขาก็จะตองสูญเสียสติสัมปชัญญะไป และขา

จะตองกลายเปนดอกปอาน แตขาไมไดรูสึกแปลกๆ อะไรเลย ยิ่งไปกวานั้น สีของ

กลีบดอกที่ส่ีนี้…”

ทันใดนั้น ดอกปอานส่ีสีที่กําลังส่ันสะทานอยูก็เริ่มกระตุกไปมา กลีบดอกสีขาว

แตกสลายกลายเปนชิ้นๆ จากนั้นก็กลายเปนแสงสีขาว แสงนั้นพุงตรงไปยังกลีบดอกสี

น้ําเงิน และดอกปอานก็เริ่มส่ันสะทานอยางรุนแรงมากข้ึน ภายในไมก่ีอึดใจ เมิ่งฮาว

มองดูตอไป ดวงตาสาดประกาย

เขามองไปขณะที่กลีบดอกสีน้ําเงินเริ่มเหี่ยวเฉาลง และจากนั้นก็หายไป ตอนนี้

ดอกปอานมีเพียงแคสองสี เมื่อตรวจดูอยางละเอียด กลีบดอกสีน้ําเงินไมไดหายไป

โดยส้ินเชิง แตก็แทบจะมองไมเห็น อันที่จริง ดูเหมือนมันจะคอยๆ เกิดข้ึนใหมอีกครั้ง

อยางชาๆ

ดอกปอานสองสีดูเหมือนจะออนแอลง ในเวลาเดียวกันนั้นกล่ินอายอันบริสุทธิ์

ก็กระจายออกมา เห็นไดชัดวา หลังจากดูดซับไขมุกลูกบาศกเขาไป ดอกปอานก็

หายไปหนึ่งสี นอกจากนั้น ก็ดูเหมือนวาพลังในการขจัดพิษของไขมุกลูกบาศกจะไมมี

ผลกระทบกับดอกปอานมากเทาไหรนัก

ดอกปอานสองสีสองประกาย เมิ่งฮาวไรกําลังที่จะกระทําส่ิงใดๆ ขณะที่มัน

คอยๆ จมลงไปในรางเขา ทางดานบนศีรษะ กล่ินอายของมันออนแอลงมาก เมิ่งฮา

วลุกข้ึนยืน หลังจากลังเลอยูชั่วขณะ ดวงตาก็เต็มไปดวยการตกลงใจ

“ไขมุกลูกบาศก คอนขางจะมีประสิทธิภาพ แตถาขาตองการจะขจัดพิษให

หมดไปอยางสมบูรณ ขาก็ไมมีทางเลือก นอกจากตองแฝงตัวเขาไปอยูในสํานักจื่อยิ่น

เมื่ออยูที่นั่น ขาก็สามารถคนหาวิธีกําจัดมันไดอยางส้ินเชิง พิษนี้ราวกับกระดูกที่ติดอยู

ในลําคอของขา!”

ตอนท่ี 206 หาเซียนตระกูลหวง

เมิ่งฮาวตบไปที่ถุงสมบัติเพื่อหยิบเอาหนากากโลหิตออกมา เขามองไปที่มนัสัก

พัก ถาไมจําเปนจริงๆ เขาก็ไมตองการจะไปยุงกับผีโตงอีก

มันชางนารําคาญอยางนาสะพรึงกลัวเปนอยางมาก จากประสบการณที่เมิ่ง

ฮาวพบเจอมาในครั้งแรก หลังจากครุนคิดอยูชั่วครู เขาก็สงจิตสัมผัสเขาไปในหนากาก

ดานในมีแตความมืด ทันทีที่เมิ่งฮาวเขาไป เขาก็สัมผัสไดถึงกล่ินอายของอา

วเฉี่ยน มันกําลังมีความแข็งแกรงมากข้ึนเรื่อยๆ ทําใหเมิ่งฮาวรูสึกคอนขางคลายใจ

อาวเฉี่ยนโลหิตเปนเพื่อนตายที่ทรงพลังมากที่สุด เขาแทบจะรอใหมันต่ืนข้ึนมา

และยืนอยูขางกายเหมือนตอนที่มันยังเปนลูกสุนัขไมไหว มันมักจะเงยหนาข้ึนไปใน

ทองฟา และสงเสียงหอนออกมา

จากนั้น จิตสัมผัสของเมิ่งฮาวก็เคล่ือนที่ตอไป หยุดชะงักชั่วขณะตรงธงสาม

แฉก หลังจากนั้น ก็เคล่ือนที่ตอ เห็นไดชัดวา มันเปนของวิเศษที่ลํ้าคา แตเขาก็ยังทํา

อะไรกับมันไมไดในตอนนี้

เมื่อจิตสัมผัสของเขาเขาไปใกลปรมาจารยตระกูลหล่ี เขาก็จองไปดวยความตก

ตะลึง

ชายชราผูนี้ผายผอมและซูบซีดมากกวาเดิม มันออนแออยางนาเหลือเชื่อ และ

วิญญาณของมันก็ดูเหมือนจะพังทลายลงไปไดทุกเมื่อ ความส้ินหวังเต็มอยูในดวงตา

เมิ่งฮาว ทันใดนั้น ก็รูสึกวาเขาไดประเมินความนากลัวของผีโตงตํ่าไป

ผีโตงนกแกวกําลังเกาะอยูบนไหลของปรมาจารยตระกูลหล่ี ดวงตาของมันสาด

ประกายขณะที่กําลังพูด ทุกลมหายใจเขาออก ปรมาจารยตระกูลหล่ีตองส่ันสะทาน

ไปทั้งราง

เมิ่งฮาวลังเล จากนั้นก็ขบฟนจนแนน และคอยๆ เขาไปใกล ผีโตงมองข้ึนมา

ในทันที รับรูถึงจิตสัมผัสของเมิ่งฮาว มันรองออกมา

“อี๋? เจามาอยูที่นี่! ทําไมถึงไมมารวมกับพวกเรา? เฒาผูนี้และขา กําลังพูดคุย

เรื่องดวงอาทิตยตก เมื่อเจ็ดหมื่นปมาแลว พวกเรายังพูดไมจบ และมันก็สัญญาวาจะ

รับฟงจนกระทั่งจบ” ผีโตงดูเหมือนจะต่ืนเตนเปนอยางมาก เมื่อคาดหวังวาเมิ่งฮาวจะ

มารวมพูดคุยดวย

จิตใจเมิ่งฮาวส่ันสะทาน แตกอนที่เขาจะไดพูดอะไรออกมา ปรมาจารย

ตระกูลหล่ีก็มองข้ึนมาที่เขา ดวงตาของมันสองประกายราวกับวา มันกําลังมองมายัง

ญาติสนิท และมันก็สงเสียงรองตะโกนอยางต่ืนเตนออกมา

มันเปนเสียงตะโกนที่ดูเหมือนจะเต็มไปดวยความไมยั้งคิด

“ขามีนามวาหล่ีเสียเฟง! ขาเปนปรมาจารยแหงตระกูลหล่ี เมื่อเจ็ดพันปกอน

ขาเขาสิงหนึ่งในผูเฝายามศักด์ิสิทธิ์ ภายในเขตลาขุมทรัพยเซียนโลหิต ขาขอรองเจา

ไดโปรดเอานกตัวนี้ออกไป ขาจะบอกเจาทุกเรื่อง ถามขามาไดทุกส่ิง เจาตองการรู

อะไร…? ขารูวิชาเวทของตระกูลหล่ี, ความสามารถศักด์ิสิทธิ์ อะไรก็ตามที่เจาตองการ

ขาสามารถชวยเจาได ขาจะบอกเจาทุกอยาง ไดโปรด, นํามันออกไป, ขา…”

“หุบปาก!” ผีโตงพูดอยางเกรี้ยวกราดไมพอใจ “เจาแสดงความไมเคารพในตัว

ผูอาวุโส! ขานารําคาญมากจริงๆ? จ-จ-เจา, เจาชางไรศีลธรรมนัก! เจาเปนของขา!!”

มันเปล่ียนเปนเครงขรึม มองมายังเมิ่งฮาว “มันเปนของขา! ขายังไมไดนํามันกลับมา

จากเสนทางแหงความชั่วราย ขายังคงมีเจ็ดหมื่นปของ…”

“มันเปนของเจา! ของเจา!” เมิ่งฮาวรีบกลาวอยางรวดเร็ว ดวยเสียงที่หนัก

แนนราวตัดตะปูเฉือนเหล็กกลา โดยไมลังเลเขากลาวตอ “ขารับประกัน มันตองเปน

ของเจาอยางแนนอน!”

“ก็ดี, อืม ดูเหมือนเจาจะอยูในอารมณอันนารัก ดังนั้นเจาไมตองมารวมพูดคุย

ในตอนนี้ ขาจําเปนตองสอนบทเรียนหนึ่งถึงสองอยางใหกับเฒาชราผูนี้” มันพูดอยาง

มีโทสะ “ขาไมอยากจะเชื่อเลยวา มันพยายามจะนินทาวารายขา ขาเกลียดชังการ

นินทา มันชางไรศีลธรรมนัก…” มันพูดดวยโทสะ แตความต่ืนเตนเต็มอยูในดวงตา

ทันใดนั้น หัวขอสนทนาใหมก็ทําใหมันกระตือรือรนมากยิ่งข้ึน

ความส้ินหวังเต็มอยูบนใบหนาของปรมาจารยตระกูลหล่ี มันมองไปยังเมิ่งฮาว

ดวยความวิงวอน ดวงตาเต็มไปดวยความเสียใจ ทําไมมันถึงยืนกรานที่จะหยิง่ยโส

กอนหนานี้? ถามันเพียงแตยอมโอนออนในตอนแรก มันก็ไมตองถูกบังคับใหมา

เผชิญหนากับ ความทุกขทรมานของเจานกที่นากลัวนี้

ชีวิตของมันในตอนนี้เหมือนกับกําลังตกอยูในนรก ฝนรายยังนากลัวกวาความ

ตายมากนัก ทั่วทั้งรางของมนั ทันใดนั้น ก็ส่ันสะทานข้ึนมา

เมิ่งฮาวสงเสียงกระแอมไอแหงๆ ออกมา

เมื่อไดพิจารณาคําพูดของผีโตงอยางละเอียด เมิ่งฮาวก็พูดข้ึน “ผูอาวุโส, ขา

เคยคิดเก่ียวกับการเปล่ียนแปลงรูปรางของทาน ซึ่งจะชวยใหผูเยาวแทรกซึมเขาสํานัก

ได ผูอาวุโสพอจะใหขายืมพลังในการเปล่ียนรูปรางของทานไดทางไหนบาง?” แม

ในขณะที่พูด เขาก็คอยๆ ถอยไปติดขอบที่ดานหลัง

ผีโตงหันหนา และมองมายังเมิ่งฮาวดวยความประหลาดใจ

“เจากําลังจะทําอะไร? เจากําลังวางแผนทําเรื่องชั่วรายอยู ใชหรือไม!?”

“ไมใชอยางแนนอน!” เสียงของเขาเต็มไปดวยความถูกตองเที่ยงธรรม เมิ่งฮา

วกลาว “ทานเห็นหรือไม, ยงัมีคนสุดโฉดชั่วอยูในสํานักนี้ ขาตองการจะแทรกซึมเขา

ไป เพื่อจับกุมคนชั่วเหลานั้น ผูอาวุโสก็จะสามารถส่ังสอน และชวยนําพวกมันกลับมา

จากเสนทางที่ชั่วรายนั้น”

ผีโตง ทันใดนั้น ก็ดูเหมือนจะต่ืนเตนข้ึนเปนอยางมาก “โอ, นั่นก็คือแผนการ

ของเจา ดีมาก, ดีมาก เมิ่งฮาว เจากําลังทําส่ิงที่ถูกตองดีงามจริงๆ คนชั่วเชนนั้น ตอง

ถูกขาส่ังสอนจริงๆ…ถึงแมวา…” ทันใดนั้น มันก็ดูเหมือนจะลังเล

คําพูดตอมาของเมิ่งฮาว ก็ยิ่งพูดดวยน้ําเสียงที่นาหลงใหลจับใจเปนอยางยิ่ง “ผู

อาวุโส, เชนนี้เปนอยางไร หลังจากนี้อีกไมก่ีวัน ขาจะไปจับคนชั่วบางคนมาใหทาน

ชวยแนะนําส่ังสอน”

“โอ?!” ผีโตงดูเหมือนจะยิ่งต่ืนเตนมากข้ึน และความลังเลของมันก็เริ่มลด

นอยลง

ถึงเวลาที่ตองตีเหล็กในขณะที่กําลังรอนอยู! “สองคนเปนอยางไร?” เมิ่งฮาวก

ลาว

ผีโตงตัวส่ัน และกระพือปกดวยความต่ืนเตน แตดูเหมือนมันยังคงลังเลอยู

เล็กนอย

กัดฟนแนน เมิ่งฮาวกลาว “หาคน! ถึงจะทําใหขาใชเวลาหลายวัน แตขาก็จะไป

คนหาคนชั่วหาคนมาใหทาน”

ผีโตงเริ่มเตนแรงเตนกาดวยความยินดีออกมา ทั่วรางของมันส่ันสะทาน และ

ดวงตาก็เปลงแสงสีแดงดวยความต่ืนเตนออกมา มันจองไปยังเมิ่งฮาว หอบหายใจ

กลาวข้ึน “นําคนชั่วมาใหขาสามคน!!” มันรองออกมา มองดูเมิ่งฮาวดวยความกังวลใจ

ราวกับมันกลัววาเมิ่งฮาวจะไมยอมตกลง

“หือ? สาม?” เมิ่งฮาวจองไปดวยความตะลึง ตอนแรก เมิ่งฮาวคิดวาผีโตงจะ

ขอมากไปกวานั้น แตกลับเปนตรงกันขาม

“สาม!” ผีโตงแผดเสียงออกมา “นําคนชั่วมาใหขาสามคน และขาจะชวยเจา

ถานอยกวาสาม ขอตกลงก็ยกเลิก!” ดูเหมือนมันจะรูสึกวากําลังเส่ียงอยูตอขอ

เรียกรองนี้

เมิ่งฮาวรูสึกวาสถานการณทั้งหมดนี้ชางแปลกประหลาดนัก แตกระนั้นก็พยัก

หนา “ตกลง, ขาจะนําคนชั่วสามคนมาใหทาน ไมนอยกวานี้แนนอน!” จากนั้น เขาก็

ดึงจิตสัมผัสกลับมา สูดลมหายใจเขาไปลึกๆ ขณะที่เขามองไปยังหนากากสีโลหิต สี

หนาแปลกๆ ปกคลุมอยูบนใบหนา

“ใชหรือไมวา เจาผีโตงไมรูจกัวิธีการนับเลข? ขาเสนอไปหา แตมันก็เรียกรอง

แคสาม และดูเหมือนมันกําลังเรงใหจบไป…” พึมพํากับตัวเอง เมิ่งฮาวเก็บหนากากไว

หมุนตัวออกจากถํ้าแหงเซียน ฝนหยุดตกไปนานแลว เขากลายเปนลําแสงสีขาวพุง

หายลับตาไป

สองวันตอมา

บนเสนทางเดินของภูเขา บุรุษรางกายกํายําแข็งแรง อายุประมาณสามสิบป

สวมใสชุดยาวสีเหลือง นัยนตาเล็ก และไวหนวดที่มีรูปรางคลายกับตัวอักษร 八

ดานขางมัน เดินมาดวยบุรุษหนุม มันยิ้มและพูดวา “นองเมิ่ง อีกไมไกลแลว ขางบน

ข้ึนไปเปนที่พักของพี่ชายและขา เมื่อพวกเราไปถึงที่นั่น เจาก็จะไดพักอยูสักหลายวัน

เจาและขารูสึกถูกชะตากันในทันที ใชหรือไม? พวกเราไดกลายเปนพี่นองรวมสาบาน

กันแลว เจารูหรือไมวา หาเซียนตระกูลหวง มีชื่อเสียงโดงดังในเขตนี้ พวกเราสามารถ

ใหความชวยเหลือเจาไดจริงๆ!”

บุรุษหนุมมีสีหนาเขินอาย พื้นฐานฝกตนดูเหมือนจะอยูที่ระดับแปดข้ันรวบรวม

ลมปราณ มีระดับสูงกวาบุรุษชุดเหลืองหนึ่งระดับ

“ขอบคุณ ทานพี่หวง” บุรุษหนุมพูดอยางเขินอาย “นี่เปนครั้งแรกที่ขาออก

จากสํานักมา ดังนั้นขาจึงรูสึกวาโชคดีเปนอยางยิ่งที่ไดพบกับทาน”

“อยูนอกสํานัก เจาตองพึ่งพาสหาย เปนคําพูดที่ไมมีการหลอกลวงอยาง

แนนอน พี่ชายและขาใจดีมาก นองชาย เจาอายุยังนอย แตก็มีพื้นฐานฝกตนที่สูง

เชนนี้ได อนาคตของเจาตองไรขีดจํากัดอยางแนนอน ขามั่นใจวาในไมชา เจาตองเปน

บุคคลที่มีชื่อเสียงในดินแดนดานใตเปนแน เจายังอาจจะสามารถบดบังรัศมีผูถูกเลือก

ได เจารูหรือไม พี่ชายและขาคิดวา การมีสหายเปนเรื่องที่สําคัญเปนอยางยิ่ง และ

พวกเราก็มีความสุขที่จะทําเชนนั้น” บุรุษชุดเหลืองหัวเราะเสียงดัง จากนั้นก็ตบไปที่

ไหลของบุรุษหนุม แตดวงตาของมันสองประกายความดูถูก และความโลภออกมา มัน

ชําเลืองมองไปอยางโจงแจงยังถุงสมบัตินั้น

มันไมเคยเห็นถุงสมบัติเชนนี้มากอน เห็นไดชัดวามันเปนส่ิงที่ไมธรรมดาเปน

อยางมาก

แนนอนวา บุรุษเชนมัน ตองไมเคยมีโอกาสไดเห็นถุงจักรวาลเชนนี้มากอน

และบุรุษหนุมนั้นก็เห็นไดชัดวาคือ เมิ่งฮาว

คนทั้งสองไดพบกันเมื่อเชานี้ในปาของภูเขา ทันทีที่บุรุษรางกํายํามองเห็นถุง

จักรวาล มันก็อยากไดในทันที แตเมื่อมันเห็นระดับพื้นฐานฝกตนของเมิ่งฮาว มันก็

ยกเลิกความคิดที่จะขโมยถุงนั้น แตมันไดเขามาชวนพูดคุยอยางมีชีวิตชีวาอยูนาน

บุรุษผูนั้นยิ้มไปยังเมิ่งฮาวและคิดวา “ศิษยจากสํานักที่ออกมาผจญภัยดวย

ตัวเองในครั้งแรกเชนนี้ ตองมีของวิเศษชวยชีวิตจากที่สํานักใหมาอยางแนนอน บุคคล

เชนนี้ตองไมมีประสบการณใดๆ เพียงแคคําพูดสอพลอไมก่ีคํา ก็สามารถชนะใจมันได

แลว” ในจิตใจของบุรุษผูนั้น ไดดีดลูดคิดรางแกวไวเรียบรอยแลว

เมิ่งฮาวดูเหมือนจะเขินอายมากยิ่งข้ึน แตในจิตใจ เขากําลังรื่นเริงอยู เขาใช

เวลาเพียงแคสองวันก็ไดพบกับผูฝกตนชั่วรายนี้ ยิ่งดีมากข้ึน เมื่อบุรุษผูนี้กําลังนําเขา

ไปยังสถานที่ซึ่ง มีบุคคลชั่วราย ซึ่งผีโตงตองการมากกวานี้อยางแนนอน

ขณะที่คนทั้งสองพดูคุยกัน ถํ้าแหงเซียน ทันใดนั้น ก็ปรากฎข้ึนที่ดานหนาข้ึน

ไป ตรงเชิงเนินภูเขา ประตูหลักของถํ้าสรางข้ึนมาจากหินปูนขนาดใหญ จากการมอง

ไป ถํ้าแหงเซียนนี้ ตองอยูภายในภูเขาเกือบครึ่ง ที่ดานขางของประตูหลัก มีสิงโตหิน

สองตัวดูราวมีชีวิตต้ังอยู พวกมันดูไมเหมาะกับสภาพรอบขาง ราวกับวาพวกมันถูก

นํามายังที่นี่จากที่ไหนสักแหง

ยังมีหอคอยสองหลังใกลกับประตูทางเขาถํ้าแหงเซียน หอคอยนี้ถูกสรางข้ึน

ทั้งไมใชทัง้ดิน และไม แตสรางจากกองกระดูก มีทั้งกระดูกของมนุษยและสัตว สุม

ซอนกันเปนชั้นๆ ดูนาสยดสยองเปนอยางยิ่ง

“พวกเรามาถึงแลว นองชาย!” บุรุษชุดเหลืองกลาว หัวเราะเสียงดัง

เมิ่งฮาวขมวดค้ิว “สถานที่นี้…”

“ขารูวาเจากําลังคิดอะไร” มันกลาวตอไปดวยน้ําเสียงหนักแนน “พวกเราอยู

ทามกลางปาเขา ถึงแมพวกเราไมสรางปญหาใหกับคนอื่นๆ ก็ตาม แตพวกเราก็ตอง

หาทางปองกันไวกอน การตกแตงเชนนี้ เพียงเพื่อขูขวัญพวกคนเลวและเหลาโจร

ทั้งหลายเทานั้น”

เมิ่งฮาวไมโตตอบ แตแสงอันเย็นเยียบสองประกายอยูในดวงตาของเขา

บุรุษชุดเหลืองไมไดสังเกตเห็นทาทางของเมิ่งฮาว มันโบกสะบัดแขนเส้ือ และ

กระบ่ีบินก็ลอยออกมา มันกระโดดข้ึนไป และกลายเปนลําแสงหลากสีรอนผาน

อากาศ ตรงไปยังถํ้าแหงเซียน

เมิ่งฮาวติดตามไป ดวงตาเปลงแสงเย็นชาออกมา

ขณะที่คนทั้งสองเขาไปใกลประตูหลักของถํ้าแหงเซียน บุรุษชุดเหลืองก็โบก

สะบัดแขนเส้ือ ลําแสงเจิดจาพุงออกไป หยุดอยูตรงประตู มันเริ่มสงเสียงกองออกมา

และจากนั้น ประตูก็คอยๆ เปดออกชาๆ

เกือบจะในทันทีที่ประตูเริ่มเปดออก ผูฝกตนสามคนก็โผลออกมาจากดานใน

พวกมันมีอายุประมาณส่ีสิบป มีพื้นฐานฝกตนอยูที่ระดับเกาของรวบรวมลมปราณ

สองคนมีทาทางดุราย ขณะที่อีกคนทาทางผอมแหง พรอมดวงตาที่เจาเลห มันถือพัด

อยูในมือ เผยอยิ้มขณะที่มองไปทั่วรางเมิ่งฮาว

บุรุษชุดเหลืองหัวเราะ ขณะที่มันรอนลงไปยืนขางบุคคลทั้งสาม มันหมุนตัว

และหันมามองเมิ่งฮาว พูดพรอมรอยยิ้ม “ทานพี่, ขาไดพบสหายเมิ่งบนเสนทางข้ึน

เขาเมื่อเชานี้ นี่เปนครั้งแรกที่มันออกมานอกสํานัก ขาเชิญใหมันมาพักที่บานพวกเรา

โปรดชวยขาตอนรับมัน!”

ตอนท่ี 207 น่ีเปนถํ้าแหงเซียนท่ีดีมาก

บุรุษรางสูงใหญ ทาทางดุรายมองมายังเมิ่งฮาวสักพัก จากนั้นก็ยิ้มออกมา แต

ไมวาจะมองไปที่รอยยิ้มของพวกมันยังไง ก็ยังดูเปนรอยยิ้มที่โหดราย ราวกับพวกมัน

กําลังจองมองมายังลูกแกะตัวนอยๆ ที่ไมอาจชวยตัวเองได

บุรุษที่มีพัดอยูในมือ ดูเหมือนจะเจาเลหมากที่สุดในคนกลุมนี้ และรอยยิ้มของ

มันก็ดูจริงใจมากที่สุด มันประสานมือ และโคงตัวใหเมิ่งฮาว

“ขา, หวง ไดยินเสียงนกรองเมื่อเชานี้ ก็ชวยไมไดที่จะสงสัยวา คงจะมีแขกมา

เยือน สหายเตา, เพียงแวบแรกที่เห็นทาน ขาก็รูสึกถึงกล่ินอายผูกลาแผปกคลุมมา

เมื่อไดยินคําพูดของนองหาเมื่อครูนี้ ขาก็บอกไดเลยวา ทานเปนมังกรในมวลหมูบุรุษ

ที่ออกจากสํานักมาผจญภัยในครั้งแรกอยางแทจริง สหายเตา, ทานคือบุคคลแบบที่ขา

ยอมรับนับถือเปนที่สุด ไดโปรดเขามาพักผอนในถํ้าแหงเซียนสักพัก”

“อืม…” เมิ่งฮาวกลาว ดูเหมือนไมมั่นใจวาจะตอบรับคําเยินยอเชนนี้ไดอยางไร

เขาประสานมือโคงตัวกลับใหบุรุษผูนั้น แตอยางไรก็ตาม เขาก็ดูเหมือนยังลังเลที่จะ

เขาไปในถํ้า ภายในใจ เขาถอนหายใจออกมา เห็นไดชัดวา คําพูดประจบสอพลอของ

มันเต็มไปดวยคําโกหกหลอกลวง ถาเขาเปล่ียนเปนมัน ก็คงพูดบางส่ิงบางอยางได

ดีกวานี้

“นองชาย” บุรุษชุดเหลืองกลาว ดวงตามันสาดประกาย “พวกเราไดมาอยูที่

ประตูทางเขาแลว มา มา, ตามขาเขาไป ตอนนี้เจาก็อยูที่นี้แลว มันจะเปนบานของ

เจา!” มันจับแขนเส้ือเมิ่งฮาว ลากเขาเขาไปในถํ้าแหงเซียน

บุรุษคนอื่นๆ หอมลอมเมิ่งฮาวที่กําลังลังเล ขณะที่บุรุษชุดเหลืองทําทามีน้ําใจ

นําเขาเขาไปดานใน ประตูหินปูนที่ดานหลังพวกเขาปดลงชาๆ ทันใดนั้น ไขมุกเรือง

แสงก็สองสวางเต็มอยูในดวงตาเมิ่งฮาว

ถํ้าแหงเซียนคอนขางกวางขวางใหญโต และตกแตงอยางหรูหรา มีหองตางๆ

อยูมากมาย รวมถึงหองปรงุยา และลานปลูกตนสมุนไพร

พรอมเสียงหัวเราะที่เปดเผย บุรุษชุดเหลืองเริ่มกลาวแนะนํา “นองชาย นี่คือพี่

สอง และนี่ก็คือพี่สาม หลังจากพี่ส่ี ก็เปนขานองหา” ขณะที่มันพูดแนะนํา มันก็มอง

อยางมีความหมาย ไปยังบุรุษทาทางเจาเลหซึ่งอยูในลําดับสอง

“สหายเตาทั้งหลาย สบายดี?” เมิ่งฮาวกลาวอยางเขินอาย ประสานมือใหพวก

มัน เขาชําเลืองมองไปรอบๆ ความพอใจปรากฎอยูในดวงตา เมื่อเขาจองไปยงัไขมุก

เรืองแสง ดวงตาก็สองประกายเจิดจา

“สหายเตาเมิ่ง, ทานคิดวาถํ้าแหงเซียนของพวกเราเปนอยางไร? ไมเลว ใช

หรือไม?” พี่สองหวงกลาวพรอมรอยยิม้ โบกพัดไปมาเบาๆ ใบหนาของมันแตงแตมไป

ดวยความหยิ่งยโส ซึ่งมันคิดวาคนอื่นจะมองไมออก เปนสีหนาที่เห็นไดชัดวา กําลังทํา

การละเลนบางอยางอยู มันจองไปยังเมิ่งฮาว

“มันคอนขางดีทีเดียว” เมิ่งฮาวกลาว “คอนขางดี, สมบูรณแบบมาก ดวยหอง

สวนตัวมากมาย จริงๆ แลว มันดูเหมือนไมธรรมดาในทุกๆ ดาน” เสียงเยินยอของเขา

ฟงดูจริงใจเปนอยางยิ่ง “ไขมุกเรืองแสงเหลานี้ก็พิเศษเปนอยางยิ่ง ดูเหมือนที่นี่จะมี

ลมปราณอยางอุดมสมบูรณ อยาบอกนะวามีน้ําพุลมปราณอยูที่นี่ดวย?” เขาถามดวย

น้ําเสียงแปลกประหลาดใจ

“มีน้ําพุลมปราณอยูจริงๆ” พี่สองหวง พูดพรอมหัวเราะ “นั่นเปนเหตุผลที่

ทําไมพวกเราหาพี่นองถึงไดตัดสินใจสรางถํ้าแหงเซียนอยูที่แหงนี้” ความหยิ่งใน

ดวงตาของมันเพิ่มมากข้ึนกวากอนหนานี้ ในจิตใจของมัน เมิ่งฮาวกลายเปนเหยื่อที่ติด

กับอยูในถํ้าพยัคฆเรียบรอยแลว

พี่สามและส่ีตระกูลหวง จองมองมายงัเมิ่งฮาวทั้งคู รอยยิ้มอันนาเกลียดของ

พวกมันกวางมากข้ึน เห็นไดชัดวา พวกมันมองดูเมิ่งฮาวเหมือนลูกแกะที่อยูในถํ้าสุนัข

ปา!

ขณะที่นองหาตระกูลหวง มองมายังถุงสมบัติซึ่งคาดอยูที่รอบเอวเมิ่งฮาวอยาง

ตอเนื่อง รอยยิ้มของมันกวางมากยิ่งข้ึน คิดวาวันนี้เปนวันที่โชคดีของมัน ที่สามารถ

ลอลวงเจาตัวสมบัติผูนี้มาได

เมิ่งฮาวก็ยิ้มดวยเชนกัน ถึงแมยังคงมองดูเขินอายอยูเล็กนอย เปนรอยยิ้มที่ดู

จริงใจและคอนขางมีความสุข ถํ้าแหงเซียนนี้ประกอบไปดวยโอกาสอันดีอยางแทจริง

ขณะที่บุรุษเหลานี้พยายามไลตอนเขาตอไป

“เมื่อเร็วๆ นี้ พี่ใหญไดนําจิตกรมา เพื่อใหชวยวาดภาพเหมือนของทาน” พี่

สองหวงกลาว “ทานจึงไมสะดวกที่จะออกมา สหายเตาเมิ่ง ทําไมพวกเราถึงไมไปดู

ทานกัน?” โดยไมเปดโอกาสใหเมิ่งฮาวกลาวปฏิเสธ มันดึงเขาตรงไปยังสวนกลางของ

ถํ้าแหงเซียน ซึ่งเปนพื้นที่เปดโลงกวางใหญ เต็มไปดวยไขมุกเรืองแสง ตรงจุดส้ินสุด

ไกลออกไป มีบัลลังกขนาดใหญต้ังอยู

บัลลังกนั้นสรางข้ึนมาจากแกวผลึก และดานบนก็นั่งไวดวยบุรุษรางสูงใหญ

อายุประมาณหาสิบป สวมใสชุดยาวสีมวง และมีสีหนาผ่ึงผายภูมิฐาน ถึงแมมันจะ

พยายาม แตก็ยังคงไมอาจปกปดความดุรายของมันไวได ซึ่งสงกล่ินอายรังสีสังหาร

ออกมา

พื้นฐานฝกตนของมันไมไดอยูในข้ันรวบรวมลมปราณ แตเปนข้ันตนของ

พื้นฐานลมปราณ!

ที่เบ้ืองหนาของบุรุษรางสูงใหญ นั่งไวดวยชายชรารางผอมแหง ผมหงอกขาว

ยาวเต็มศีรษะ รางที่โคงตัวอยูของมันส่ันสะทาน และพูกันในมือก็ส่ันไปมา ภาพเคา

โครงของบุรุษรางสูงใหญมองเห็นไดบนผืนผาใบที่อยูตรงหนาของมัน

ดวงตาของบุรุษผูนั้นแวบแสงข้ึน เมื่อมองมายังกลุมคนที่เดินเขาไปใกล มันไม

สนใจเมิ่งฮาว เพงมองไปยังบุรุษชุดเหลือง สงเสียงเย็นชาอยูในลําคอ

“ถาเจาไมมีเรื่องสําคัญอันใด ก็ไมตองจากไป” มันกลาว “ขาเพิ่งจะตกใจกลัว

เมื่อเร็วๆ นี้ และรูสึกแยมาก เมื่อเจากลับมาแลวในตอนนี้ ก็นั่งลง ขาจะใหจิตกรผูนี้

วาดภาพเหมือนของพวกเจาทั้งหมดดวย”

ดวงตาเต็มไปดวยความนับถือ บุรุษชุดเหลืองพยักหนาตกลง มันกาวเทาไป

ขางหนา และนั่งลงขางบุรุษชุดยาวสีมวง พี่สองหวง และคนอื่นๆ ประสานมือโคงตัว

คารวะ ไมสนใจเมิ่งฮาวดวยเชนกัน พวกมันเดินตรงไปนั่งลง

ไมมีใครพดูอะไรออกมา และในที่สุด เมิ่งฮาวก็ยืนอยูตามลําพัง และความอึด

อัดก็ปรากฎข้ึนบนใบหนา

บุรุษรางสูงใหญชุดมวง มองไปยังจิตกรและกลาว “เจาตองวาดภาพเหมือน

ของพวกเราใหดี ไดยินหรือไม? ถาวาดไดดี ขาก็จะไมสรางปญหาใดๆ ใหกับเจา” เมื่อ

ไดยินคําพูดที่เย็นชาของมัน ชายชราผมขาวที่กมตัวอยู ก็ส่ันสะทาน และพยักหนา

“นองสอง, อันที่จริงเมื่อเร็วๆ นี้ ขารูสึกไมคอยสบายใจนัก อยาลืมไป

ตรวจสอบประตูเคล่ือนยายทางไกลนั้น ถามีปญหาใดๆ เกิดข้ึน พวกเราก็จะออกไป

จากที่นี่ไดในทันที นองสามและนองส่ี เจาทั้งสองฟงใหดี หามออกไปดานนอก!”

แตละคําพูดที่เปลงออกมาจากปากของบุรุษชุดมวง ทําใหคนอื่นๆ ตองพยัก

หนายอมรับ ไมมีใครสนใจใยดีตอเมิ่งฮาว เขายืนอยูที่นั่นดวยความอึดอัดใจ ใน

ความคิดของเขา อยางนอยที่สุด บุรุษชุดมวงก็ควรจะกลาวตอนรับเขา ในที่สุด เขาก็

สงเสียงไอแหงๆ ออกมา

พวกมันไมสนใจเสียงไอนั้น และพูดคุยกันตอไป บุรุษชุดมวงไมไดมองมาที่เขา

คนอื่นๆ รวมถึงบุรุษชุดเหลืองก็ไมไดมองมาเชนเดียวกัน

เมิ่งฮาวถอนหายใจ จากนั้นก็สงเสียงไอดังมากข้ึน ขัดจังหวะการพูดคุยของ

พวกมัน ในที่สุด ดวงตาของคนทั้งหาก็มองมาที่เขา

“นั่นเปนใคร?” บุรุษชุดมวงกลาวพรอมขมวดค้ิว เสียงของมันฟงดูนากลัว

“นั่นเปนเด็กที่นองหาพามาตอนมันออกไป” พี่สองหวงกลาว โบกพัดไปมา

หัวเราะกลาว “เห็นไดชัดวา นี่เปนครั้งแรกที่มันออกมาจากสํานัก”

“เด็กผูนี้ชางโงเขลาอยางแทจริง” บุรุษชุดเหลืองกลาว หัวเราะออกมา “ถุง

สมบัติของมัน ดูแลวนาจะมีคาเปนอยางยิ่ง ดังนั้นขาจึงไดพูดเลนกับมัน ใครจะไปคิด

วาการออกไปเดินเลนของขา จะนํามันมายังที่นี้ได?”

เมื่อไดยินเชนนั้น บุรุษชุดมวงมองไปยงัเมิ่งฮาว จากนั้นก็พูดอยางเฉยชา “สง

ถุงสมบัติของเจามา” มันมีสีหนาหยิ่งยโส เมื่อมองเห็นเมิ่งฮาวอยูในข้ันรวบรวม

ลมปราณ มันรูสึกวาเขาดูออนแอเกินกวาที่ถูกแจงใหทราบกอนหนานี้

เมิ่งฮาวยิ้มและมองไปรอบๆ ทาทางราวกับวา เขากําลังมองดูบานของตัวเอง

“นี่เปนถํ้าแหงเซียนที่คอนขางดีมาก ทําไมทานถึงไมมอบมนัมาใหขา? โอ, บัลลังกของ

ทานก็ดูดีมากดวยเชนกัน ถาทานไมวาอะไร ขาก็จะขอมันดวย”

บุรุษชุดมวงอาปากคางมองไปยังเมิ่งฮาว พี่นองลําดับสามและส่ีตระกูลหวง

รวมถึงบุรุษชุดเหลือง ทั้งหมดตางก็ระเบิดเสียงหัวเราะอยางเยอหยิ่งออกมา ขณะที่

เสียงหัวเราะดังกองไปทั่วทั้งถํ้าแหงเซียน ดวงตาพี่สองหวงก็หดแคบลง และเพงมอง

มาอยางจดจอ

“อันที่จรงิ ขาจะเอาของในถํ้าแหงเซียนนี้มาทั้งหมด” เมิ่งฮาวกลาวพรอมเสียง

หัวเราะหึๆ เขาเริ่มเดินตรงไป กอนที่เขาจะยางเทาไปอีกกาว พี่นองตระกูลหวงลําดับ

สามและส่ีก็ทะยานข้ึน พวกมันมีรางกายกํายําสูงใหญ ดวยใบหนาที่ดุราย สงเสียง

หัวเราะอยางเหยียดหยัน พุงตรงมายังเมิ่งฮาว

“เจาเด็กสารเลว บังอาจพูดจาเหลวไหลกับทานเจาของถํ้าแหงเซียนนี้!? เจาไม

กลัวตายหรืออยางไร!?” พวกมันอยูหางไมไกลนักจากเมิ่งฮาว และใชเวลาเพียง

เล็กนอยก็มาใกลเขา พวกมันกําลังจะใชวิชาเวท เมื่อเมิ่งฮาวสงเสียงกระแอมไอ

ออกมาอีกครั้ง

ขณะที่ทําเชนนั้น เขาก็ไมสนใจพวกมันทั้งสอง และเดินตรงไปขางหนาอีกกาว

เมื่อพวกมันพุงเขามาหาเขา ก็เหมือนกับพวกมันกระแทกเขาไปในพลังอันแข็งแกรง

โลหิตกระจายออกมาจากปาก และรางของพวกมันก็ส่ันสะทาน กระแทกลวงลงไปที่

ฝาผนังดานหลัง พวกมันกระอักโลหิตออกมาอีกครั้ง และมองไปยงัเมิ่งฮาวดวยความ

ตกใจ พื้นฐานฝกตนของพวกมัน ทันใดนั้น ก็ถูกสะกดขมไว ทําใหพวกมันออนแอราว

กับมนุษยทั่วไป

ทั้งหมดนี้เกิดข้ึนอยางรวดเร็ว กอนที่คนอื่นๆ จะมีปฏิกิริยาใดๆ เมิ่งฮาวก็เดิน

ไปถึงบัลลังกแกวผลึก

“เจาอยากตายนักหรือไร!?” บุรุษชุดเหลืองรองข้ึน รางของมันพุงตรงมา ถัด

จากมัน ดวงตาของพี่สองหวงสาดประกาย มันโบกสะบัดมือ เวทปกษาเปลวไฟก็

ปรากฎข้ึน พุงตรงมายังเมิ่งฮาว แตรางของพี่สองหวง พุงถอยไปดานหลังในทันที

ทั้งหมดนี้ใชเวลาอธิบาย แตจริงๆ แลวก็เกิดข้ึนในทันใด เมิ่งฮาวไมแมแตจะยก

มือข้ึนมา เขามองไปอยางเฉยชายังบุรุษชุดเหลืองที่กําลังพุงเขาใกล จิตใจของมัน

ทันใดนั้น ก็หมุนเควงควาง และรูสึกถึงความเจ็บปวด ราวกับมีพลังอันยิ่งใหญทิ่มแทง

เขาไปในหัวใจของมัน ภาพที่เบ้ืองหนามืดสลัวลง และเริ่มตัวส่ันดวยความส้ินหวัง แรง

กดดันอันนาเหลือเชื่อกดทับลงมา และมันก็ไรเรี่ยวแรงทีจ่ะตอตานหรือขัดขืน

โลหิตพุงออกมาจากปาก และรางมันก็กระแทกเขาไปที่ผนังลวงลงไปบนพืน้

ความหวาดกลัว และความประหลาดใจอยางรุนแรงเต็มอยูในดวงตา รางของมันส่ัน

สะทาน มีเพียงส่ิงเดียวที่มันคิดไดก็คือ ความออนแอ, สีหนาเขินอายบนใบหนาของ

เมิ่งฮาว เมื่อมันพบกับเขาในครั้งแรก ทําใหเขาดูเหมือนสัตวที่ชวยเหลือตัวเองไมได

“เจา…เจาเปนใคร…?” มันพูดข้ึน จิตใจเต็มไปดวยความหวาดกลัวอยางที่ไม

อาจจะอธบิายออกมาได มันจะคิดไดอยางไรวา ที่มันนํากลับมาไมใชลูกแกะที่

ชวยเหลือตัวเองไมได แตเปนสัตวปาที่ดุราย!?

สําหรับปกษาเปลวไฟของพีส่องหวง กอนที่จะพุงเขามาใกลเมิ่งฮาว ปกษา

เปลวไฟก็ส่ันสะทาน และจากนั้นก็แตกกระจายไป สําหรับเมิ่งฮาว วิชาปกษาเปลวไฟ

นี้เหมือนกับกระบ่ีของเลนของเด็กทารก

เพียงชั่วพริบตา ส่ีในหาเซียนตระกูลหวงก็ตองตกตะลึง บุรุษรางสูงใหญชุดมวง

ยังคงนั่งอยูบนบัลลังกแกวผลึก ใบหนาของมันซดีขาวราวไรสีเลือด มองเมิ่งฮาวเดิน

เขามาใกล ใบหนาของมันบิดเบ้ียว ดวยเสียงแผดรองอยางมีโทสะ มันพุงทะยานข้ึน

ทันทีที่มันทําเชนนั้น สายตาของเมิ่งฮาวก็จองไปที่มัน

เมื่อสายตาเขาผานเขาไปในดวงตาของบุรุษชุดมวง มันก็รูสึกราวกับมีสายฟา

ฟาดลงมาจนพื้นดินส่ันสะเทือน และเสียงกระหึ่มกึกกองอยางนาเหลือเชื่อก็เต็มอยูใน

จิตใจ ทําใหรางของมันส่ันกระตุก รูสึกอันตรายถึงแกชีวิตกระชั้นชิดใกลเขามา ราวกับ

วาการมองนี้ สามารถเจาะผานพื้นโลก และสังหารมันไดในทันที

“วงจรอันยิ่งใหญของพื้นฐานลมปราณ…” บุรุษรางสูงใหญอาปากคาง เสียง

ของมันออนลา ความไมอยากเชื่อเต็มอยูในดวงตา

ตอนท่ี 208 จะเด็ดดอกไมใยตองถามสวรรค

ความส้ินหวัง และความขมข่ืนพุงข้ึนมา ภายในจิตใจของบุรุษรางสูงใหญชดุ

มวง ทันใดนั้น มันก็สูญเสียความตองการตอสูกลับไปทั้งหมด ดวยการอยูในข้ันตน

พื้นฐานลมปราณ มันไมมีความกลาหาญที่จะไปตอสูกับคนที่อยูในวงจรอนัยิ่งใหญของ

พื้นฐานลมปราณ

ขณะที่เมิ่งฮาวเดินเขาไปหามันอยางเยือกเย็น มันก็รีบถอยไปดานหลังหลาย

กาว โดยไมลังเล มันประสานมือและโคงตัวคารวะ

“ขอคารวะ ผูอาวุโส” มันกลาว จากนั้นก็หันไปบอกคนอื่นๆ “เฮ พวกเจา,

ทําไมถึงไมคารวะผูอาวุโส?!” พรอมเสียงพึมพําและกลัวจนตัวส่ัน พี่สองหวงรีบเดิน

เขามา และโคงตัวลงตํ่าใหกับเมิ่งฮาว

จิตใจของมันส่ันสะทานดวยความหวาดกลัว มันจะคาดคิดไดอยางไรวา ลูก

แกะตัวนอยที่ออนแอกอนหนานี้ ทันใดนั้น ก็กลายรางเปนอสูรรายซึ่งสามารถสังหาร

มันไดนับรอยๆ ครั้ง?

พี่สามและนองส่ี รวมถึงบุรุษชุดเหลือง ก็รีบมารวมกับบุรุษชุดมวงในทันที หาพี่

นองตัวส่ันสะทาน ทุกคนโคงตัวลงครั้งแลวครั้งเลาใหกับเมิ่งฮาว

ผูที่ขมข่ืนและเสียใจมากที่สุดในพวกมัน แนนอนวาเปนบุรุษชุดเหลือง…

มันชําเลืองมองไปยงับุรุษชุดมวง ก็พบวามันถูกจองมาดวยสีหนาเกลียดชัง

อยางชั่วราย ดวงตาของบุรุษชุดเหลืองมืดมัวลง และมันก็เปนผูที่ไดรับบาดเจ็บมาก

ที่สุดในการตอสูเมื่อครูนี้

ไอออกมาเบาๆ เมิ่งฮาวนั่งลงไปบนบัลลังกแกวผลึก ตอนนี้คนทั้งหากําลังยืน

อยูตรงจุดที่เขาเพิ่งจะยืนมาเมื่อกอนหนานี้…

จิตกรชราจองมองมาดวยความหวาดกลัว

จิตใจบุรุษชุดมวงเต็มไปดวยความกังวล และหนังศีรษะของมันก็ดานชา

“ทาน…” มันกลาว ตอนนี้มันเพิ่งจะมองไปรอบๆ ถึงส่ิงที่เกิดข้ึน รางของมันส่ัน

สะทาน

เมิ่งฮาวมองไปยังมนั และพูดวา “ขาเห็นวาทานมีปญหาบางอยางกับพื้นฐาน

ฝกตน ทานไดติดอยูในเสาแหงเตาตนแรกมาหลายปแลว เชนนี้เปนอยางไร ขามีเม็ด

ยาที่สามารถชวยทานไดอยางมากมาย” เขายกมือข้ึนมา ที่กลางฝามือมีเม็ดยาอยู

มันเปนเม็ดยาทั่วไปสําหรับข้ันพื้นฐานลมปราณ แตประสิทธิภาพของมันก็

คอนขาง…

“ทานจะใชหินลมปราณจํานวนเทาใดเพื่อซื้อมัน?” เมิ่งฮาวถามเสียงราบเรียบ

“อือ…” บุรุษชุดมวงกัดฟนแนน จากนั้นก็หยิบถุงสมบัติออกมา ยื่นสงใหเมิ่ง

ฮาว เมิ่งฮาวขมวดค้ิวเล็กนอย ทําใหบุรุษชุดมวงตัวส่ัน หันไปจองอยางดุรายยังบุรุษ

อีกส่ีคนที่ดานหลังมัน แตละคนยืนขาส่ัน ทีละคน ทีละคน พวกมันหยิบส่ิงของทุก

อยางที่เปนของพวกมันออกมา สุดทาย บุรุษชุดมวงรวบรวมส่ิงของทั้งหมด ที่พวกมัน

ไดเก็บสะสมมาหลายปในถํ้าแหงเซียน รวมถึงถํ้านี้ดวย สงมอบใหกับเมิ่งฮาว ทั้งหมด

นี้เพื่อแลกกับยาหนึ่งเม็ด

ใบหนาเขาสงบนิ่งเหมือนเชนเคย เมิ่งฮาวรวบรวมของมีคาตางๆ จากนั้นก็

ชําเลืองมองไปยังบุรุษชุดเหลือง ซึ่งมีใบหนาบูดบ้ึง จากนั้นก็มองไปยังพี่สองหวง

“ขาไดยินทานพูดวามีประตูเคล่ือนยายทางไกลอยูที่นี่?”

“ใช, ใชแลว” พี่สองหวงตอบ ไมกลาปดบังขอมูลใดๆ มันรีบบอกรายละเอียด

ออกมา “อันที่จริง พวกเราไมไดนําประตูมาไวที่นี่ มันเปนความสามารถของถํ้าแหง

เซียนนี้ ซึ่งพวกเราบังเอิญคนพบ มัน�