ภรรยาขึ้นหิ้ง6

1

หนูชอขนมชนคะ

“เจนคะ เจนคะหนูชื่อเจน มากับนุน และก็มากับโบวนุนคะ นุนคะหนูชื่อนุน มากับเจน และก็มากับโบวโบวคะ โบวคะหนูชื่อโบว มากับนุน และก็มากับเจนลัลลัลลา ละละลัลลา มามามา มามา มาออกมาเตนลัลลัลลา ละละลัลลา มามามา มามา มาออกมาเตน”1

วราลีเมมริมฝปากแนน แลวสูดลมหายใจเขาลึกเรียกสมาธิทํางานกลับมา แตนิ้วเรียวท่ีกําลังพิมพตัวเลขเกี่ยวกับรายละเอียดการเก็บคาสวนกลางของหมูบานลงบนแปนแล็ปท็อปกลับกลายเปนคําวา ‘เจนคะ’

“โอย แมไมไหวแลวนะคะขนมชั้น แมฟงเจน นุน โบว รอบท่ีรอย1เพลง ซูเปอรวาเลนไทน ศลิปน ซูเปอรวาเลนไทน

7นศามณี

แลวมั้ง” วราลีลุกพรวดจากโตะทํางาน แลวปรายตามองไปทางเด็กหญิงรางกลมที่ยังไมไดยินนํ้าเสียงกึ่งดุกึ่งขําของคนที่กําลังเดินตรงมา

“เจนคะ หนูชื่อเจน…” ขนมชั้นยังทั้งรองทั้งเตนอยางสนุกสนาน ทวา เสียงผิดคียท่ีดังอยูนั้นแตกตางจากตนฉบับมากมาย ที่ทําไดดีคือทาเตนที่พลิ้วไหวขัดกับรูปรางอวบกลม และใบหนาอิ่มนาเอ็นดูนัก

‘หมูบานธารรินวิลล’ เปนหมูบานขนาดใหญกวาหนึ่งพันหลังคาเรือน ประกอบไปดวยโซนทาวนโฮมหรู และบานเดี่ยว ที่แวดลอมดวยสิ่งอํานวยความสะดวก อาทิ หางสรรพสินคา สนามบิน โรงพยาบาล มหาวิทยาลัย วราลีมีเหตุใหตองลาออกจากงาน แลวได ‘ธีระ’ ประธานหนุมตัวแทนของหมูบานชวนมาทํางานในสํานักงานสวนกลาง

ภายในออฟฟศนอ็กดาวนขนาดหาสบิคณูสบิสามเมตร เวลาปกตจิะมีเพียงวราลีทํางานอยูคนเดียว สวนเวลาหลังเลิกงาน ธีระและสิตา ประธานและรองประธานของหมูบาน รวมถึงกรรมการของหมูบานคนอื่นๆ จะแวะเวียนเขามาเปนบางคร้ัง แตเวลานี้ หนูนอยขนมชั้น ลูกสาววัยหกขวบของเธออยูในชวงปดเทอม วราลีจึงตองพาแมหนูนอยมาอยูท่ีออฟฟศดวย แลวกันพื้นที่สวนหนึ่งใหขนมชั้นอานหนังสือ วาดภาพ หรือเลนของเลนเสริมพัฒนาการ

ทวา ‘ขนมชัน้’ หรือ เดก็หญิงหรรษา ภทัรปรีดากลุ เบือ่การเลนตวัตอชุดเดมิและกเ็บ่ือวาดภาพแลว เพราะหลงัจากวาดภาพตามจินตนาการหมดกระดาษไปสิบกวาแผน เด็กหญิงก็ละทิ้งทุกอยางขึ้นมารองเพลงสุดฮิตหนึ่งในไวรัลที่เด็กๆ ในหมูบานพากันรองไดทุกคน

“ขนมชัน้ ตอนนี ้สมองแมกาํลงัเตนตุบๆ ตามเพลงของหนไูปแลว”รางเพรียวระหงในชุดเสื้อเชิ้ตสีครีม กางเกงสีสุภาพเดินมาหยุดมอง

ลกูสาวทีย่งัเตนอยางเมามนัราวกบัเมานมเปร้ียวท่ีดืม่เขาไปสองขวดรวดปลายนิ้วชี้ของวราลีเลื่อนไปสัมผัสปดเสียงเพลงจากมือถือ หนูนอย

ขนมชั้นในชุดเดรสสีเขียวเปนชั้นๆ สมชื่อขนมชั้นหันมามองหนาแมแลว

ภรรยาขึ้นหิ้ง8

ชักสีหนาตกใจ“แมลีขา ปดเพลงของขนมชั้นทําไมคะ”เสียงเพลงท่ีดังมาจากมือถือเคร่ืองเกาของวราลีหยุดลง เพลงพวกนี้

เธอเอาไวใชเปดเปนสื่อการเรียนการสอนจากยูทูบใหลูกสาวดูเปนบางคร้ังบางคราว แตดวยความหัวไวของเด็กยุคนี้ แคเธอลืมวางไวใกล เด็กหญิงก็แอบหยิบขึ้นมาจ้ิมๆ เลื่อนๆ หาคลิปวิดีโอเนื้อเพลงสุดฮิต แลวเปดดูพรอมกับโยกยายสายสะโพกกลมๆ ตามไดอยางไมผิดสเตป็

“เพลงของขนมชั้นมันดังทําใหแมลีคียยอดคาสวนกลางผิดๆ ถูกๆ ไงคะ ตอนนี้ สมองแมมันเตนตุบๆ ไปหมดแลวคะ”

“ขนมชั้นรองดีจนสมองแมอยากออกมาเตนเลยเหรอคะ”วราลมีองหนายายตวักลมทีเ่หน็ทไีรกร็าวกบัมหีนาใครบางคนทบัซอน

ขึ้นมา “ไมใชคะ หมายถึงแมลีปวดหัวคะ”เด็กหญิงพยักหนาเศราอยางเขาใจคนเปนแม “ขนมชั้นขอโทษคะ”วราลเีหน็สายตาไรเดยีงสาของลกูสาวกเ็กดิความรูสกึใจออนยวบ รูวา

ลูกเหงาเพราะชวงนี้ปดเทอม สัญชาตญาณความเปนแมทําใหเธอทรุดกายลงแลวจับมือปอมๆ ของลูกสาว

“เหงาเหรอคะขนมชั้น”เนือ่งจากเปนชวงสิน้เดอืนทีเ่ธอเพิง่จะเกบ็คาสวนกลางลกูบาน วลาลี

ตองทํารายงานสรุปยอด และเชก็วายงัไมไดเกบ็บานหลงัไหนบาง จึงไมคอยมีเวลาเลนกับขนมชั้น

“ง้ันเอาแบบนี ้แมลอีนญุาตใหไปขีจั่กรยานรอบสวนได แตหามไปไกลนะคะ”

คนหนามอยที่กําลังกมหนางุดๆ เมื่อครูนี้เงยหนาขึ้นมาทันที พรอมรอยยิ้มแกมปริ

“โอเคคะ แมลี”แมตัวแสบจอมเจาเลหคิดอยูในหัวไวแลว ถาเธอรองเพลงเตนแรงๆ

9นศามณี

สักพัก แมลีจะทํางานไมได แลวตองบอกใหไปขี่จักรยานแทน เพราะทีจ่รงิแลว เธออยากขี่จักรยานเลนรอบสวนรมร่ืน มากกวาทนอยูในออฟฟศน็อกดาวนนี้ แตแมลีมักไมปลอยใหออกไปขี่จักรยานเลนตามลําพัง

“หามไปไกล หามออกจากบริเวณสวนนะคะขนมชั้น เขาใจท่ีแมพูดไหม”

“รับทราบคะแมลี” นํ้าเสียงสดใส ดวงตาบริสุทธิ์ไรเดียงสาวาบขึ้นอยางแอบมีแผนการ

รางอวนกลมที่ขี่จักรยานคันเล็กของเธอเกงแลวหันหลัง และแทบจะพุงตัวไปที่ประตูทางเขา-ออกของออฟฟศ วราลีมองตาม ที่ยอมอนุญาตใหเด็กหญิงออกไปไดเพราะขางโตะทํางานของเธอเปนสวนของแผงควบคุมกลองวงจรปดในหมูบาน เธอจะเห็นวาขนมชั้นเลนอยูตรงไหน

“อยาดื้อนะคะ”ไมมีเสียงตอบรับ เพราะเมื่อยายตัวกลมหนาใสกิ๊กกระโจนออกไป

จากประตูไดก็เหมือนจะติดปกบิน รีบตรงไปยังท่ีจอดจักรยานคันสีชมพูลายคิตตี้ ไมลืมหยิบหมวกกันน็อกที่แมซื้อใหมาสวม กอนจะรีบขี่จักรยานออกตัวไปอยางมีจุดหมาย

เมื่อวานเย็นที่ตามแมไปเก็บคาสวนกลาง แมหนูตาดีเห็นบานเดี่ยวหลังใหญที่สุดในหมูบานนี้ และอยูไมหางจากบริเวณสวนสาธารณะมากนัก มีตนชมพูที่ออกลูกสีแดงดกเต็มตน และกิ่งของมันยังยื่นออกมานอกรั้ว

ขนมชั้นเคยถามแมวาบานใคร แมตอบสั้นๆ วาบานเศรษฐี แตเขาไปอยูเมืองนอกหลายปแลว

แมตัวแสบยิ้มกร่ิม เธอสงสารนองชมพูท่ีไมมีใครเด็ด นองชมพูคงจะเหงา เมื่อเชา เธอพกถุงพลาสติกใบใหญใสกระเปากระโปรงมาดวยโดยที่แมไมเห็น อยากเชิญชวนนองชมพูผลแดงๆ มารวมกลุมกันอยูในนั้นเอามากๆ จะไดหายเหงา

“นองชมพู รอขนมชัน้เดีย๋วเดยีวนะ ขนมชัน้จะไปเกบ็ชมพูมาเลนดวย”

ภรรยาขึ้นหิ้ง10

จกัรยานสชีมพูหวานลายคติตี ้เจาสองลอกลมๆ เปนทัง้ของเลนและเพ่ือนคูใจของเด็กหญิง ขนมชั้นไดมันมาเพราะแมลีเจียดเงินจากการขายขนมหวานซ่ึงเปนรายไดเสริมซ้ือให แลวบอกใหดูแลรักษาใหดี มันจึงวาววับ เพราะทุกวันตอนเย็น แมหนูรางกลมจะใชผาเช็ดถูพาหนะคูใจอยูเสมอ

ไมนานนกั ขนมชัน้พรอมจักรยานคูใจกม็าถงึจุดหมาย เดก็หญงิหวัไวและชํานาญเสนทางทุกตรอกซอกซอยในหมูบานเปนอยางดี เพราะตามแมมาเก็บเงินคาสวนกลางอยูเปนประจํา

‘บานหรูหลังที่แพงที่สุดในหมูบาน’แมเคยบอกวาบานหลังนี้ราคาสี่สิบกวาลานบาท ขนมชั้นคิดวาเงิน

สี่สิบลาน ถาเอามากองรวมกัน มันจะสูงจนทวมหลังคาบานหลังใหญที่แวดลอมไปดวยแมกไมแลดูร มร่ืน แตที่สะดุดตาแมหนูร างกลมผมสีนํ้าตาลเขมท่ีคนเปนแมถักเปยใหอยางเรียบรอยสวยงามท้ิงหางเปยไปถงึกลางหลัง คงเปนตนชมพูอายุนับสิบปที่ปลูกอยูหนาบาน แผกิ่งกานสาขาที่มีผลชมพูลูกโตหอยระยาตามกิ่ง

เด็กหญิงเคยถามแมวาบานที่ไมมีใครอยูแบบนี้ ทําไมถึงไมมีใครมาเก็บชมพูเลย

แมลีตอบวา “เพราะคนในหมูบานนี้มีมารยาท เขาจะไมเก็บของคนอื่นกอนไดรับอนุญาต” และอีกขอหนึ่ง เขาลือกันวา

“บานนี้ผีดุ”ดวงตาคูสดใสบริสุทธ์ิกลอกไปรอบๆ ขอที่วาผีดุ ขนมชั้นไมนึกกลัว

เพราะแมลีเคยบอกวาผีเขาไมหลอกเด็กนารัก ผีมักจะหลอกแตเด็กดื้อ แตขอแรกนีส่ ิถาเกบ็โดยไมขอเจาของบาน เธอจะกลายเปนเดก็ไมมมีารยาท

นิ้วชี้ปอมๆ จิ้มไปที่ขมับราวกับคิดหนัก แลวลวงหยิบถุงพลาสติกที่พับแลวใชหนังยางรัดออกมาคลี่ดู พรอมเงยหนามองกิ่งและผลชมพูทับทิมจันทสีแดงสด ถากัดเขาไปคงจะฉํ่านํ้า หวานกรอบนาดู

11นศามณี

แคคิดทั้งที่ยังไมไดชิม ขนมชั้นคิดวามันตองอรอยมากๆแมหนกูอดอกพลางถอนหายใจ “เกบ็ดไีหม ขนมชัน้ไมอยากถกูแมลี

วาไมมีมารยาท”ทวาผานไปเพียงไมกี่วินาที ขนมชั้นก็คิดวิธีเก็บชมพูอยางมีมารยาท

ไดแลว มอืนอยๆ บรรจงปองปากแลวตะโกนเสยีงใสเขาไปในบานหลงัใหญที่เงียบเชียบ

“ขนมชั้นขอชมพูหนอยนะคะ”แมหนูถอยหลังแลวหันหนากลับออกมาราวกับเปนเจาของบานท่ียืน

อยูหนาบาน คอมหลังลงเหมือนคนแก เพราะไดยินวาเจาของบานคนกอน คนที่ปลูกชมพูตนนี้เปนคุณหญิงใจดีทานหนึ่งที่เสียชีวิตไปแลวใตตนชมพู แลวดัดเสียงพูดตอบรับคําขอของตัวเองใหเหมือนคนแก

“ไดเลยจะหนูนอย เก็บไปเยอะๆ เลยลูก”เดก็หญงิเคยเหน็แมลสีอนคนงานเมยีนมารท่ีมากวาดสวนสาธารณะ

วาใหพวกเขาเอยขอเจาที่เจาทางเสียกอน และพอเลิกงาน พวกคนงานก็จะแวะเกบ็ผักตําลงึหรือโสนทีข่ึน้อยูตามเสนทางเขาหมูบาน ขนมชัน้จงึทําดบูาง เพื่อทึกทักเอาวาเจาของบานอนุญาตใหเก็บได

พอแสดงเปนคุณยายเจาของบานอนุญาตใหเก็บชมพูไปกินไดแลวเสร็จ ขนมชั้นก็เขยงสุดปลายเทา ทวา แมตนชมพูที่กิ่งยาวเลยขอบรั้วออกมาจะมลีกูดกเพยีงใด แตความสงูนอยนดิของแมหนรูางกลม ทาํใหปลายนิว้ทําไดเพยีงแตะผลชมพูทบัทมิจันททีต่ดิผลเปนพวงดกเทานัน้

ขนมชั้นลองกระโดดดู จนชุดท่ีมีระบายเปนชั้นพลิ้วไหวตามสรีระ “อึ๊บ…อีกนิดเดียวเอง”

แตก็ยังไมถึงชมพูสีสวยอยูดี…ขนมชั้นสายหนา ท่ีหนาผากมีเหง่ือเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้น เมื่อกระโดด

หลายครั้งแลวก็ยังควาชมพูไมถึงสักที“ถารูวาชมพูจะเลนตัว ไมยอมไปเลนกับเรางายๆ ขนาดนี้ เราเอา

ภรรยาขึ้นหิ้ง12

ตะกรอสอยมะมวงของแมมาดวยก็ดีหรอก”…ดูทาวาขนมชั้นจะไมไดกินชมพูหวานฉํ่า แตคงไดกินแหวแทน

ร่างสูงท่ีพกความหลอเหลาสะดุดตาในวัยสามสิบตนๆ เดินออกมาจากร้ัวบาน หลังจากเขาเดินสํารวจภายในบานของคุณหญิงยาและคิดวาจะตองรีโนเวตสวนไหนบาง

‘พชร’ ไดยินเสียงเด็ก คราแรกคิดวาหูแววไป แตเสียงเหมือนอะไรกระแทกกับพื้นก็ยังดังใหไดยินอยูท่ีหนาร้ัว ตรงใตรมเงาตนชมพูท่ีเขาคิดวาจะใหคนสวนมาตดักิง่ท่ียืน่ออกไปเสยี กนัเพือ่นบานครหาวาไมดแูลตนไม ปลอยใหยาวเลยออกไปนอกเขตพื้นที่บาน

พอเดินมาดูก็พบตนตอของเสียงเปนสาวนอยตัวกระเปยก ทวา พอแมคงเลี้ยงดีนาดูจึง…

‘อวนเชียว’‘เด็กอวนนี่ลูกบานไหนกัน’“อะแฮมๆ”เสยีงกระแอมกระไอจงใจสงสญัญาณใหจอมโจรนอยท่ีคดิจะมาแอบ

เก็บลูกชมพูรูสึกตัวขนมชัน้หยดุกระโดดกะทนัหันเมือ่ไดยนิเสยีงกระแอมกระไอจากทาง

ดานหลัง พอเหลียวมองกลับไป แมหนูก็ถึงกับสะดุงเมื่อเห็นผูชายรางสูง หนาตาหลอเหลาเหมือนผูชายในจอทีวีที่แมลีเรียกวา…

‘พระเอกในซีรีส’“อืม อยากกินชมพูหรือไงเรา” เขาทําหนาเรียบๆ จองมองรางกลม

อยางพินิจ“คุณลุงเปนเจาของตนชมพูเหรอคะ” ขนมชั้นทําตาโตแทบถลน

ถาคุณลุงไปฟองแมลี รับรองวาเธอโดนตีกนลายแนเลยพชรมองรางเล็กอวบตันๆ แตใบหนานารัก จิ้มลิ้มพริ้มเพรา พอดูไป

13นศามณี

ดมูากรู็สกึคลบัคลายคลบัคลาวาเคยเห็นรูปหนาแบบนีท้ีไ่หน แตกน็กึไมออก เขาเดินมาจนใกลขนมชั้นแลวยื่นมือไปเด็ดชมพูลูกโตท่ีสุดมาถือไว

“ตอนแรกฉนัต้ังใจจะเกบ็ใหหนเูต็มถงุ แตพอเรียกลงุ…เอาไปลกูเดยีวพอ”

ภรรยาขึ้นหิ้ง14

“ลูกเดียว!”สาวนอยเอยดวยนํา้เสยีงประหนึง่ตกใจ หนามอยลงแตไมต๊ือขอเพิม่

พชรเห็นอาการของแมหนูก็ยิ่งนึกอยากหยอกเด็กนอยขึ้นมา ท้ังที่จริงเขาชอบหยอกเดก็สาวๆ มากกวา เดก็ตัวนอยแกมยุยนาหยกิยนืลอบถอนหายใจ แลวคอยๆ เงยหนาขึ้นมองชมพูที่ลุงเจาที่ถืออยูในมือตาเขม็งอีกครั้ง

“คุณลุงเจาท่ีขา ชมพูมีตั้งเยอะ แลวคุณลุงเจาที่จะกินชมพูคนเดียวหมดเหรอคะ”

พชรหรี่ตามองแมตัวนอยจอมเจาเลห“เมื่อกี้เรียกฉันวาลุงก็ตั้งใจจะใหชมพูหนูลูกหนึ่ง แตยังหาวาฉันเปน

ลงุเจาท่ีอกี…” เขากอดอกแลวแกลงถอนใจ “เฮอ…แบบนีเ้อาไปคร่ึงลกูกพ็อมั้ง” ดวงตาสีเขมชําเลืองมองแลวแอบยิ้มเมื่อเห็นวาคนตัวเล็กหนาซีดทันที

พชรใชมือสองขางกดชมพูลูกโตแกจัดเพื่อแบงเปนสองซีกเทาๆ กัน เขารูดวีาบานของคณุยาจะไมใชสารเคมใีดๆ กบัไมผลและไมดอกไมประดบั จึงกลากดักนิชมพูหวานกรอบตอหนาแมหนนูอย ทําใหขนมชัน้มองตาปริบๆ

2

รูแลววาเหมือนใคร

15นศามณี

จากนัน้กส็งชมพูอกีซีกท่ีดหูวานฉํา่ไมแพกนัใหสาวนอยตรงหนา“หวาน กรอบ” พชรยิ้มมุมปากพลางลอบสังเกตสีหนาเศราไป

ถนัดตาแลวกลั้นขํา “รับไปสิ”ขนมชั้นเหลือบตามองชมพูซีกเดียวอยางชั่งใจ สายตายายตัวแสบ

มองสวนแบงราวกบัวาเขาเปนคนใจราย ขีง้กหวงของ ชมพูออกจะดกเตม็ตนแตแบงใหเธอแคครึ่งลูก

‘ไหนแมลีวา พระเอกซีรีสหลอ ใจดี สปอรตไงละ’แตพอเจาของชมพูเอยขึ้นวา… “เอาซีกนี้ไปชิมดูกอน ถาหนูชอบ

ฉันจะเก็บใหเต็มถุงเลย”เพียงเทานั้น แมหนูขนมชั้นจอมแกนประจําซอยแปดก็เปลี่ยนทาที

สงรอยยิ้มหวานปนเสียงหัวเราะแหะๆ ใหขณะมองหนาคุณลุงเจาที่ที่ตัวเองเพิ่งคิดวา ‘ขี้งก’ ไปเมื่อตะกี้

“ออ ซีกนี้ใหชิม” แลวไมลืมทําตามที่แมลีสอนเสมอวาเวลาผูใหญใหของตองไหวสวยๆ “ขอบคุณคะ พี่ชายใจดี”

พชรมองแมหนูตัวแสบดวยทาทางตะลึงงัน แลวสายหนายิ้มๆ “พอบอกจะเก็บชมพูใหเต็มถุง ฉันหนุมขึ้นมาทันทีเลยนะ เรานี่มันแสบเกนิอายุจริงๆ แตเรียกพี่ก็ดีเหมือนกัน ฉันยังไมแก อืม…แตจะวาไปแลวก็คงนาจะรุนราวคราวเดียวกับพอแมหนูนั่นแหละมั้ง อีกอยาง ฉันไมใชเจาที่ แคเปนเจาของบานคนใหม แลวก็เปนเจาของชมพูตนนี้ดวย”

“รับทราบคะ วนัหลงั ขนมชัน้จะไมขอชมพูกบัเจาที ่จะมาขอกบัพีช่ายนะคะ”

พชรมองแมคนชางเจรจาแลวอดคิดในใจไมได ‘ลูกใครวะ เปนงานจริงๆ’

แมหนูนอยยื่นมืออวบๆ รับชมพูอีกซีกเทากันไปกัดกิน ความฉํ่านํ้าและหวานกรอบทําใหคนตัวเล็กยิ้มไมหุบแลวหยุดกินไมได จนตองกินไปชมไป

ภรรยาขึ้นหิ้ง16

“หวาน กรอบ อรอยจัง แบบท่ีขนมชัน้คดิไวตอนขีจั่กรยานผานมาเลยคะ”

พชรมองยายหนูแกมอิ่มชางฉอเลาะตรงหนา แลวนึกเอะใจกับชื่อ แมของเด็กชางต้ังชื่อลูกไดเหมาะสมกับรูปรางจริงๆ เขานึกขํา ถาเปลี่ยนช่ือเปน… ‘ยายขนมสามชั้น’ คงจะยิ่งเหมาะกวาเพราะดูเจาเนื้อเหลือเกิน โดยเฉพาะเอวตันๆ ยิ่งใสชุดกระโปรงสีเขียวระบายสามชั้นแบบนี้ ทําใหเขานึกอยากกินขนมชั้นใบเตยขึ้นมาเลย

เจาของรางสูงใหญเกินมาตรฐานคนเอเชียไดแตมองแลวสายหนาเบาๆ อมยิ้มเล็กๆ ดูอบอุน ใจดีเหมือนยายหนูชมเปะ

“หนชูอบกนิชมพูเหมอืนฉนัเลย” ดวงตาคมแหงนไปมองชมพูตนใหญสงูเลยร้ัว แผกิง่กานสาขาใหรมเงาและผลท่ีดกมาก “ชมพูตนนี ้คณุยาของฉันทานเปนคนปลูก”

เมือ่คดิถงึคนปลกูตนชมพูตนนี ้ เขากอ็ดคดิถงึความใจดมีเีมตตาของคุณยาทานไมได ซึ่งคุณยาของเขาหรือคุณหญิงรําไพ ทานเสียไปไดหลายปแลว คงจะพอๆ กับอายุของแมหนูคนนี้

พชรฉุกคิดแลวจองเด็กหญิงท่ีกําลังกัดกินชมพูจนใกลจะหมด เขานกึออกแลว แมหนตัูวกลมคนท่ีพกถงุต้ังใจมาเกบ็ชมพูของเขามเีคาโครงหนาเหมือนคุณยารําไพนี่เอง ทานมีรูปขาวดําตอนเปนเด็ก คุณยาเคยหยิบใหเขาดูแลวพูดเสมอวา

เขากับทานมีเคาหนาคลายกัน ตางแคเปนหญิงกับชายแตกับยายเด็กแกมอิ่มนี่หนาตาคลายคุณยารําไพมากยิ่งกวาเขา

เสียอีก ชายหนุมท่ีกําลังควาชมพูแกจัดพวงโตใสลงในถุงพลาสติกใบใหญที่ขนมชั้นพกมาก็ชะงัก ยิ่งมองก็ยิ่งรูสึกประหลาดใจ ในขณะที่แมหนูนอยเอาแตกมหนากมตากัดกินชมพูผลไมโปรดจนคําสุดทาย

‘เหมือนคุณยาไมมีผิด’‘ชอบกินชมพูเหมือนกันอีก’

17นศามณี

มองเด็กนั่นแลวก็สลับมองตนชมพูทําใหพชรอดคิดไมได‘หรือวา…คุณยาจะหวงชมพูตนนี้มากจนกลับมาเกิดใหมใกลๆ

ตนชมพูของทาน’เขาสังเกตจากจักรยานคันนอยสีหวานที่เธอขี่มา คิดวาคงเปนเด็ก

ในหมูบานนี้ เจาของดวงตาสีดําเขมยอตัวลงพูดกับแมหนูนอย“ถาชอบก็มาเอาไปกินบอยๆ ฉันไมหวง”เด็กหญิงเงยหนาขึ้นมองเขาแลวสงยิ้มหวานสดใส “ขอบคุณคะ แต

ขนมชั้นเกรงใจจังคะ”พชรนึกขําแมหนูนอยคนขี้เกรงใจ นี่ถาไมเกรงใจสงสัยจะพกถุง

พริกเกลือมาดวย เขาเลยหยอกเลน“ไมตองเกรงใจฉันหรอก มันดกมาก ฉันกินไมทัน ยังไงคงตองให

แมบานเก็บแจกเพื่อนบานแถวๆ นี้อยูดี”เพือ่นบานตวันอยรีบยกมอื “ขนมชัน้บานอยูแถวนี ้กเ็ปนเพือ่นบานดวย

นะสิคะ”“แลวบานหนูอยูซอยไหน”“ซอยแปดคะ”เมือ่ไดยนิแมหนตูวัอวบกลมเอยวาอยูซอยแปดความหลงักเ็หมอืนจะ

พงัประตูเขามาหาเขาอีกคร้ัง ทัง้เรือ่งของคณุหญงิยากบั…ใครอกีคนพชรตีสีหนาเรียบขรึม เขาไปเรียนตอปริญญาโทที่อเมริกา พอกลับ

มาไทยก็ไปอยูท่ีเชียงใหมซ่ึงเปนบานเกิดของมารดานานหลายปเพราะตองไปดูแลกิจการใหคุณแม จนกระท่ังคุณยาเสีย เขาซ่ึงไดรับบานหลังนี้เปนมรดก คดิวาจะทาํการรโีนเวตเอาไวกอน สวนจะทาํอยางไรตอไปคอยวากนั ทวาก็ยังไมมีเวลาจะจัดการกับมันเปนเร่ืองเปนราวเสียที เพียงแตจางใหแมบานเขามาทําความสะอาดอยูเร่ือยๆ แลวปดท้ิงไว

คิดถึงตรงนี้ คนชอบกินชมพูยิ่งมองดูเด็กนอยก็ยิ่งรูสึกแปลกใจปนขนลุก นอกจากโครงหนาที่คลายกับเขาและคุณหญิงยาแลว ดวงตาของ

ภรรยาขึ้นหิ้ง18

แมหนูก็ใหความรูสึกคุนเคยอยางประหลาดสวนคนดีใจท่ีจะไดชมพูกลับบานเต็มถุงเงยหนาขึ้นมองชมพูพวงโต

แลวชี้นิ้วปอมๆ ใหพชรดู“พวงนั้นลูกใหญจังคะ”ชายหนุมหลุดจากหวงความคิด แหงนมองตามทิศที่แมหนูชี้ “แตมัน

อยูสูง”“เสียดายจังคะ”แมจอมแสบทําหนามอย นํ้าเสียงบงบอกอยางที่พูดจริงๆ พชรเห็น

แบบนั้นก็ถอนใจยาวออกมา“ฉันตองปนไปเก็บชมพูใหหนูสินะ”เทานั้น แมขนมสามชั้นในสายตาพชรก็เงยหนาขึ้นมายิ้มหวานจอย

ใหเขา“ขอบคุณคะ”รางสูงสายหัวยิ้มๆ พลางถกแขนเสื้อพับไปถึงศอก พาตัวเองขึ้นไป

บนกาํแพงแลวกาวเทาเหยยีบกิง่ชมพู ปนขึน้ไปบนตนเกบ็ชมพูใหแมหนทูี่ชี้จะเอาลูกโนนลูกนี้ไมหยุดเลย

“ทาํไมฉนัตองมาปนร้ัวบาน เสีย่งตกตนไมเกบ็ชมพูของตวัเองใหเธอดวยนะ” บนแตก็ตามใจ เก็บชมพูสีแดงสดใหทุกลูกที่แมหนูชี้จะเอา

อีกฟากหนึ่ง วราลีนั่งทํางานดวยสายตาจองเขม็งไปที่หนาจอ เธอกําลังทํารายงานสรุปการจัดเก็บคาสวนกลางของลูกบาน ทวาพอนึกขึ้นไดกรี็บหนัไปทีแ่ผงคอนโทรลดานซายของโตะทํางานซ่ึงควบคมุกลองวงจรปดทุกตัวในหมูบาน

วราลมีองไปยงัหนาจอสีเ่หลีย่มซ่ึงจะแสดงผลภาพรอบๆ สวนสาธารณะแตไมวาจะมองไปที่หนาจอไหนก็ไมมีลูกสาวตัวอวนและจักรยานสีชมพูคูใจ

19นศามณี

“ขนมชั้นหายไปไหนลูก!”วราลหีลดุเสยีงสงูดวยความตกใจ เธอทํางานจนเผลอลมืชาํเลอืงไปที่

หนาจอมาเกือบคอนชั่วโมงแลวคนเปนแมเห็นลูกหายไปรีบผุดลุกจากเกาอี้แลวเดินไปท่ีทางเขา

ออฟฟศ ผลักประตูออกไปมองและเดินหาจนทั่วบริเวณสวนสาธารณะอันรมร่ืน กวาดตามองไปรอบๆ สวนก็ยังไมเห็นแมแตเงาท่ีคุนเคย พาใหรูสึกหายใจไมคอยสะดวก ใจคอไมดี

“ขนมชัน้หายไปไหน แมบอกใหขีจั่กรยานรอบๆ สวนนีน่า” วราลรีูสึกโมโหตัวเองที่ปลอยใหลูกคลาดสายตาไปได “บาจริง!”

แลวรีบว่ิงกลบัไปออฟฟศเพือ่โทร. ใหเจาหนาทีรั่กษาความปลอดภยัในหมูบานที่ขี่รถจักรยานยนตลาดตระเวนทุกๆ ชั่วโมงชวยขับดูตามซอย ตามหาวาขนมชั้นหายไปเลนอยูที่ไหน

มือบางเย็นเฉียบหลังวางโทรศัพทแลวก็รีบล็อกประตูสํานักงานน็อกดาวน กอนออกตามหาแมจอมแสบที่เธอเคยคาดโทษแลววาไมใหหนีไปเลนที่ไหนถาไมไดขออนุญาตกอน

คนเปนแมรีบสาวเทาเดินไปยังซอยหก เพราะขนมชั้นมีเพื่อนชื่อหวันยิหวาอยูในซอยนั้น แลวแมตัวแสบเคยแอบหนีไปเลนบานเพื่อนโดยไมบอก แตพอถูกไมกานมะยมตนหนาบานฟาดกนไปสองที พรอมสอนวาไปไหนใหขออนุญาตกอน ขนมชั้นก็ไมเคยปนจักรยานแอบไปเลนบานใครโดยไมบอกกอนอีกเลย

พอจอดจักรยานท่ีใชเปนยานพาหนะขี่ในหมูบานที่หนาบานซ่ึงปลูกตนทองอไุรออกดอกสีเหลืองบานสะพร่ัง วราลกีถ็อนหายใจโลงอกเมือ่ไดยนิเสยีงเดก็หัวรอตอกระซิกดงัออกมาจากในบานเหมอืนเลนกันอยูหลายคน

คงเพราะวา ‘พลอยใส’ แมของหวันยิหวาที่แกกวาวราลีสักสี่หาปทําเบเกอรีสงที่รานกาแฟในละแวกหมูบาน และสงใหแกรานกาแฟชื่อดัง

ภรรยาขึ้นหิ้ง20

ที่ตั้งรานในปมนํ้ามันเกือบทุกแหง อีกทั้งยังใจดีชอบเอาขนมแจกเด็กๆ ทําใหเด็กๆ ในหมูบานชอบมารวมกลุมที่บานนี้

รวมถงึขนมชัน้ท่ีชอบขอลกูชบุฝมอืของวราลทีีท่าํเปนรายไดเสริมขายออนไลนในไลนกลุมหมูบานเอามาแบงใหหวันยิหวา เพราะหวันยิหวาชอบลูกชุบสีสวย รูปทรงประณีตเหมือนผลไมจริงของวราลี

แตใชวาขนมชัน้จะใจดเีสมอไปทกุคร้ัง บางคร้ัง แมตวักลมจอมเจาเลหกว็างแผนการออยเหยือ่โดยเอาขนมลกูชบุมาฝากหวนัยหิวา สวนตอนกลบั ขนมชั้นก็มักจะมีบราวนี เมอแรงก หรือคุกกี้ตางๆ ท่ีแมของหวันยิหวาใสถุงใหเอากลับไปกิน จนวราลีเห็นแลวเกรงใจ ขนมชั้นก็จะทําหนาเจาเลหแลวบอกผูเปนแมวา

“เปนขอแลกเปลี่ยนที่สมนํ้าสมเนื้อ”และวราลีก็จะดีดหนาผากโหนกนูนที่ถูกปกคลุมดวยผมมาของลูก“ขนมชั้น ขนมชั้น”วราลีสงเสียงหวานๆ เรียกลูกสาวแทนการกดกร่ิงหนาบาน เพราะ

วนักอน พลอยใสเพิง่ไปท่ีสาํนกังานใหเธอหาชางมาซอมกร่ิงหนาบานทีเ่สยีให แลวชางก็บอกวาจะมาวันพรุงนี้

สักพักก็ไดยินเสียงเด็กๆ ดังออกมากอนตัว เปนเสียงของหวันยิหวา“มีลูกชุบไหมคะนาลี”หวันยิหวากับแพทริเซียวิ่งตามติดกันมาถึงหนาร้ัวระแนงสีขาว

ตามดวยพลอยใสที่กําลังอบคัพเคกก็เดินตามเด็กๆ สงยิ้มละไมมาใหวราลีที่คุนเคยกันดี

วราลรีีบบอกเดก็ๆ “วันนี ้นาลไีมไดมาขายขนมคะ นาลมีาตามขนมชัน้ ไปบอกขนมชั้นใหนาลีทีวา นาลีจะไมตีถาออกมารายงานตัวเดี๋ยวนี้” แมคนเจาเลหเคยแอบมาบานนี้แลวซุกซอนจักรยานไวหลังบานเพื่อไมใหแมตามเจอ

“นองล ีขนมชัน้ไมไดมาท่ีนีน่ะ” พลอยใสท่ีสวมผากนัเปอนสะอาดตา

21นศามณี

เดินมาเกาะร้ัว แลวรีบเปดประตูตอนรับแมของเพื่อนลูกสาว “นองลีเขามากอน”

พอพลอยใสพูดแบบนี้ หัวใจของวราลีก็ดิ่งวูบ“อะไรนะคะ ไมไดหนีมาที่นี่เหรอคะ แลวหายไปไหน”วราลถีอนหายใจหนกัหนวง เครือ่งหมายคาํถามวาลกูไปไหนลอยชดั

ขึน้มาบนใบหนาสวยหวาน กอนรีบขอตัวกบัแมของเพือ่นลกูสาว“พีพ่ลอย ง้ันลไีปกอนนะคะ ขนมชัน้หายไปจากสาํนกังาน ไมรูหนไีป

เลนบานใคร”วราลีหันกลับไปควาจักรยานที่จอดอยูขางร้ัว พลอยใสจึงรีบเรียก

เอาไว “เดี๋ยวกอนนองลี พี่ยังบอกไมจบ”พลอยใสนึกออกวาเมื่อเกือบชั่วโมงกอน เธอเดินมารับของจาก

ไลนแมนท่ีมาสงอาหาร แลวเห็นขนมชั้นขี่จักรยานสีชมพูคูใจผานมา เธอจึงรีบกวักมือเรียกเด็กหญิง เพราะสั่งซาลาเปาเจาอรอยรานดังมาแจกเด็กๆแตนาแปลกที่วันนี้ขนมชั้นมองเมินซาลาเปาสองกลองใหญในมือพลอยใส แลวตอบเธอวา

“วันนี้ขนมชั้นมีเปาหมายแลวคะคุณปาพลอยใส แตถายังไงคุณปาจะเก็บไวใหขนมชั้นสักสามสี่ลูกก็ไดนะคะ ขากลับขนมชั้นจะเก็บชมพูมาฝากคะ”

พลอยใสเลกิคิว้อยางสงสยั รูดวีาบานขนมชัน้ไมมตีนชมพู แลวปกติ วราลีคอนขางเขมงวด ถาไมไดมาเลนกับหวันยิหวาก็ไมปลอยใหไปเลนบานใคร

แตไมทนัถาม แมแกมยุยรางอวบกช็ิง่หนไีปเสยีกอนจึงไดแตตะโกนตามหลังรางอวนปอมนั้นไป

“อาว เดี๋ยว จะไปไหนลูก ขนมชั้น”วราลีฟงเร่ืองราวจากรุนพี่แลวก็ตกใจ เบาะแสสําคัญที่ลูกสาวทิ้งไว

คือคําวา “ขากลับขนมชั้นจะเก็บชมพูมาฝากคะ” นึกถึงเมื่อเชาที่พาขนมชั้น

ภรรยาขึ้นหิ้ง22

ขีจั่กรยานไปท่ีสํานักงานของหมูบาน เมื่อผานบาน ‘สราญพิพัฒน’ ลูกสาวก็หยุดรถแลวมองไปที่ตนชมพูตนใหญที่ลูกออกดกทุกป กอนพูดวา

“แมลีขา ชมพูบานนี้ดกจัง ทําไมคนในบานเขาไมเก็บละคะ”“เขาไมเก็บก็เรื่องของเขา บานหลังนี้ไมมีคนอยู เพราะคุณหญิงรําไพ

ทานเสียไปหลายปแลว” เธอตอบลูกไปตามเรื่อง“สงสารนองชมพูจังคะ คงเหงานาดู”“ไปเถอะ” วราลีบอกเสียงเขม แลวเห็นวาขนมชั้นยังแอบเหลหัน

กลับไปมองที่ตนชมพู แมจะขี่จักรยานนําหนาเธอไปแลว“ไมตองไปมองของเขา เดี๋ยวแมไปตลาดตอนเย็นจะซ้ือใหสองกิโล

เลย”“แตมันไมนากินเหมือนชมพูตนตะกี้นี่คะ”“พูดมากเหลือกิโลเดียว” เทานั้นขนมชั้นก็ไมพูดอะไรอีกนึกมาถึงตรงนี้ วราลีก็รูแลววาแมตัวแสบหนีหายไปที่ไหน“ลีรูแลวคะพี่พลอย วายายขนมชั้นหายไปไหน”วราลีรีบควาจักรยานแลวตรงไปที่บานหลังใหญท่ีเธอรูดีวา หลัง

ประตูร้ัวนั้น ภายในบานตกแตงอยางเรียบหรูสวยงามสมฐานะมหาเศรษฐี เธอเคยไปที่นั่นบอยคร้ังตอนคุณหญิงรําไพยังมีชีวิตอยู และมักจะเลี่ยงไมผานมาทางบานหลงัใหญนัน้อกีภายหลงัการเสยีชวีติของเสาหลกัในตระกลูสราญพิพัฒน แมวาจะมีความรมร่ืนของตนไมมากกวาทางที่เธอใชประจําเพื่อไปสํานักงานก็ตาม

ไมนาน วราลกีม็ายงัจุดหมาย แลวตองตกตะลงึ ไมคดิเลยวาเหตกุารณที่กลัวมาตลอดจนไมยอมปลอยปละละเลยลกู ยกเวนวนันีท่ี้พลาดจะเกดิขึน้ตอหนาตอตา โจรจบัเดก็ยคุนีม้นัคงเลีย่งรถตูติดฟลมดําอําพรางสายตา แตใชรถครอบครัวแบบเจ็ดที่นั่งเขามาจับเด็กแทน

ภาพท่ีเห็นทําใหวราลแีทบจะปลอยท้ิงจกัรยานท่ีขีม่า แลวว่ิงเขาไปหาผูชายรางสงูใหญคนนัน้ใหเร็วทีส่ดุคอื มนักาํลงัเอาจกัรยานสชีมพลูายคติตี้

23นศามณี

ของลูกสาวเธอใสทายรถที่เปดออก คาดวาขนมชั้นคงถูกมันจับมัดเอาไวในตัวรถเรียบรอยแลว

“แก! แกทําอะไรลูกสาวฉัน!”คนเปนแมรูปรางผอมบางในชุดเสื้อเชิ้ต กางเกงสีดําเขารูป พุงตัวไป

กระชากคอเสือ้ไอผูชายตวัสงูใหญทีหั่นหลงัใหอยางไมกลวัวาจะเกดิอะไรขึ้นกับตัว

ฝายคนที่กําลังพยายามดันจักรยานคันนอยใหเขาท่ี ซึ่งกอนหนานี้เขาจัดถุงใสชมพูขนาดสิบกิโลกรัมเขาไปเรียบรอยแลว เมื่อถูกกระชากอยางแรงก็หันกลับมามองอยางหัวเสีย

“อะไรกันคุณ ใครทําอะไรลูกสาวคุณ” เขาไมเคยพรากผูเยาว ถึงแมจะมเีดก็มาใหกนิบอยๆ จนอิม่เตม็ทองไมเคยขาดแคลน แตกอ็ายสุบิแปดปขึ้นไปทั้งนั้น

ดวงตาสองคูสบกัน วราลีบอกไมถูกวาทําไมชีวิตของเธอกับเขาถึงเวียนมาบรรจบกันอีก ทั้งที่เขาก็ไปอยูอีกซีกโลกแลวไมใชหรือ สวรรคเลนตลกรายกับเธอเสียแลวสิ

คุณแมยังสาวตะลึงงันเมื่อเห็นเต็มตาวาคนท่ีเธอกระชากคอเสื้อเมื่อครูคือ…

“คุณพชร!”พชรกมมองคนตัวเล็กที่สูงเพียงไหลเขา ไลตํ่าไปถึงเอวบางคอดที่จํา

ไดวายีส่บิสี ่แมจะไมไดเห็นใบหนานีม้าหลายปแลว แตเขาไมมทีางลมืไปได“วราลี!”“เรียบรอยแลวคา พี่ชายใจดี”กอนท่ีคนท้ังสองซ่ึงกาํลงัตะลงึงันในการพบกนัอกีคร้ังจะพดูอะไรตอ

เสียงดังสดใสของเด็กหญิงก็ดังขึ้นพรอมกับเดินถือชมพูลูกโตเต็มสองมือออกมาจากร้ัวบาน เพราะเจาของตนชมพูบอกวา เธอคงขี่จักรยานหอบถุงชมพูกลับบานไมไหวจึงจะขับรถไปสง

ภรรยาขึ้นหิ้ง24

แตเมื่อเห็นผูหญิงรูปรางผอมบางคุนตา ทรงผมก็ใช การแตงตัวเปะเหมือนตอนเชา เด็กหญิงก็กลืนนํ้าลายลงคอ อึก!

‘เออ…ตายละวา’แลวขนมช้ันก็นึกไดวา การท่ีหายมานานแบบนี้ กอนที่เธอจะไดกิน

ชมพูหวานกรอบจนหมดถุง แลวแบงมันเปนถุงๆ มัดหูหิ้วไวเอาไปฝากปาพลอยใสแลกกับซาลาเปาสักสามลูก ตามดวยเอาไปฝากคุณยายชื่น บานหัวมุมซอย 4 ท่ีขายขนมโตเกียว เพราะหวังจะไดโตเกียวแสนอรอยติดมือกลับมาอีกอยาง เธอคงไดกินกานมะยมหวานจากตนหนาบานของตัวเองกอน

“ขนมชัน้…!” วราลกีดเสยีงลงต่ํา ปรายสายตาดจัุดไปมองแมตวักลม“แมลี…” รอยยิ้มแปนจางหายเพราะสายตาแมดุมาก ขนมชั้นรูตัววา

หายมานาน รางเล็กจึงสะดุงโหยงเมื่อแมลีเรียกชื่อตัวเองจบ ชมพูสีสวยลูกโตรวงตกจากมือลงบนพื้น จะกมเก็บดวยความเสียดายก็ไมไดเพราะแมจองเขม็งอยู

พชรปรายตามองสองคนแมลูกสลับกันไปมา ยายเด็กหนาตาคลายคุณยารําไพเปนลูกของวราลีอยางนั้นหรือ

“อยาบอกนะ หนูขนมสามชั้นนี่…ลูกเธอ”

25นศามณี

“กลับบานเดี๋ยวนี้ขนมชั้น”แมตัวกลมสีหนายํ่าแยสลดไปอีก เอามือปอมๆ แอบลูบถูกนอวบๆ

ตาก็มองสิ่งที่แมถืออยู พอเห็นเปนกานมะยมก็รูสึกคันยิบๆ ขึ้นมาทันที เพราะรูแมลีใจดี แตเวลาทําผิด แมลีก็ตีเจ็บมากเชนกัน

แมคนฉลาดแหงนคอมองไปทีเ่จาของตนชมพูรางสงูอยางขอตัวชวย ที่สําคัญ เธอกลัวเขาลืมหยิบถุงชมพูออกมาจากรถเพื่อคืนใหตัวเอง นั่นมันเยอะมากเลยนะ เก็บกันตั้งนานแลวจะลืมเอากลับบานไดไง

เหมือนพชรจะรับรูถึงสายตาเสียดายชมพูของแมหนูขนมสามชั้น ชายหนุมจึงคิดหาทางแกไขสถานการณแลวมองตรงไปที่วราลี

“วราลี ไมไดเจอกันนานเลยนะ ตอนนี้ ฉันจะกลับมาอยูที่นี่แลว เราคงไดเจอกันบอยๆ” เขายื่นรอยยิ้มเปนมิตรใหเธอ

คนหนาสวยหวานทวาเสนเสียงนิ่งเรียบสบตาเขาแวบเดียวแลวตอบหวนๆ

“ใครถาม” กอนจะมองเมินไปยังลูกสาวตัวนอยที่ทําเปนยืนกมหนา

3

สงสย

ภรรยาขึ้นหิ้ง26

แมรูวาวราลีดูจะไมไดยินดีกับการพบหนาอดีตคนเคยคบหากันอยางเขา แตพชรก็ชักจะอยากรูเรื่องของเธอขึ้นมาแลว

“เธอแตงงานไมเห็นแจกการดฉันเลย”“ฉันไมไดแตงงาน” วราลีพูดใหสั้นและกระชับที่สุดเธออยากอุมขนมชัน้แลวว่ิงหนไีปซะตอนนี ้ตดิทีล่กูสาวตัวกลมนํา้หนกั

เกินเกณฑจนคุณแมรูปรางผอมบางอุมไมไหว แลวนั่นอะไร ยายตัวแสบเอามือปอมๆ จับมือพชรไวแนนราวกับวาเขาเปนยันตกันกานมะยม วราลีเห็นอาการนั้นของลูกสาวก็เอ็ดเสียงเรียบๆ

“อยาคดิวาใครจะชวยได หนมีาไกลถงึนี ่ถารถเฉีย่วชนไปจะทํายงัไง”มือก็กํากานมะยมแนน “กลับบาน”

นํ้าเสียงเด็ดขาดและแววตาดุๆ ของแมทําใหขนมชั้นไมกลาประวิงเวลาอีก

“คะแมลี แตขนมชั้นขอเอาชมพูกลับดวยนะคะ”“ไดสิ” พชรชิงตอบ แลวเห็นวราลีมองดุๆ มาทางเขา “ไมเห็นเปน

อะไรเลยลี ขนมชั้นแกบอกวาชอบกินชมพู”“ขนมชั้นชอบกินทุกอยางนั่นแหละคะ แกพูดไปเรื่อย”เขาหางจากวราลีไปหลายป แลวยังตองมาเจอกันในสภาพท่ีเธอ

กลายเปนคุณแมไปแลวทําใหรูสึกกระอักกระอวนแปลกๆ เลยพูดไมคอยออก

แมคนกลัวกานมะยมหวานแตขยันหางานออนกานมะยมแมขยับไปใกลพชร สวนเจาของบานหลังแพงที่สุดในหมูบานไมรูวาเปนเพราะอะไรถึงอยากปกปองหนูนอยที่เพิ่งเจอกันคร้ังแรกนักหนา เขาก็ไมใชสายรักเด็กเล็ก แตสองขาขยับมาบังรางอวบนั้นไว

“เธอยงัใจรอนเหมอืนเดมิเลยนะล ีคอยๆ พดูคอยๆ จากนักไ็ด อยาดุขนมชั้นเลย ฉันเองท่ีกวักมือเรียกแกมาเอาชมพู ไมรูวาเปนลูกเธอ ถารูจะเก็บใหทั้งตน” พชรยิ้มหลอกระชากใจสาวสงใหคุณแมแสนดุ เขายื่นมือ

27นศามณี

เขาไปยุงแลวขนมชั้นตองรอดจากไมมะยมสามกานที่กําลังสั่นระริกนั่น“วันหลังไมตองนะคะ ฉันเกรงใจ”คําพูดของวราลีทําเอาพชรนิ่งอึ้ง หญิงสาวยังเปนคนเดิมที่ไมหลงรูป

และทรัพยของเขาเหมอืนผูหญิงคนอืน่ อยากเหน็จริงๆ วาพอของขนมสามชัน้หนาตาเปนยังไงถึงเอาชนะใจคนใจแข็งอยางวราลีได ขนาดเขาที่เปนผูชายคนแรกของเธอยังเอาชนะใจแข็งๆ นั่นไมได…

“หือ”พชรนิ่งอึ้งไปเมื่อไลเลียงระยะเวลาดูคราวๆ ถาแมหนูขนมสามชั้น

คนนี้เปนลูกของวราลีจริงๆ เทากับวาชวงสั้นๆ ที่เขากับเธอเคยคบหากัน‘วราลีคบซอนจริงๆ งั้นหรือ’‘รายลึกนะนี่’ซ่ึงนัน่ดจูะไมใชนสิยัของผูหญิงอยางวราลใีนความคดิของเขา ตอนนัน้

วราลหีวานเสนหเหมอืนผูหญงิท่ัวไปทํากนัไมเปน เธอซ่ือๆ ทือ่ๆ ตรงๆ ขดักบัสรีระที่โคงเวาไดรูปสุดๆ

เธอกบัเขาเคยคบหากนัในชวงสัน้ๆ…กอนท่ีเธอจะเปนฝายโบกมอืลาเขา บอกวาเจอคนที่ดีกวา และมีแผนอนาคตรวมกัน

หญิงสาวตัดสินใจแบบนั้น เขาจะทําอยางไรได จําตองปลอยมือทั้งๆ ยังอึ้ง งง สับสน ไมเขาใจอะไรหลายๆ อยางทั้งของเธอและของตัวเอง

“ทุกคนมีเหตุผลในทุกๆ การตัดสินใจและการกระทําของตัวเอง ซึ่งบางครั้งมันก็ยากจะอธิบายใหคนอื่นเขาใจ”

คุณหญิงยาพูดเอาไวในชวงเวลาที่เขารูสึกเฟลหนอยๆ และมีคําถามวนเวียนในหัวที่ยังคิดหาคําตอบไมไดวา

‘เหตุผลของเธอทีข่อเลกิราไป เปนแบบทีว่ราลเีอามาอางจริงหรือ’พชรตามงอวราลีขอใหทบทวนการตัดสินใจ เขายังไมอยากเชื่อเร่ือง

ท่ีเธอบอกวาอยากไปมีอนาคตรวมกับผูชายคนอื่น เขาอยากรูความจริง

ภรรยาขึ้นหิ้ง28

จึงทาํตวัเหมอืนพวกสตอลเกอร2 แอบตดิตามดเูธอเพ่ือหาคาํตอบใหคาํถามที่คางคาใจ

และภาพท่ีเห็นวราลีไปลองชุดแตงงานกับผู ชายคนนั้นทําใหเขาตัดสินใจบินไปเรียนตอที่ตางประเทศ คนอยางเขาก็มีศักดิ์ศรีและมีผูหญิงดีๆ เขาคิวรอเปนคูควง

เขากับเธอก็เปนแค ‘อดีตคนเคยคบกันในเวลาสั้นๆ’ และ ‘ชีวิตตองเดินตอไปขางหนา’ ในเสนทางที่แตละคนเลือกเดินหรือจําตองเดินดวยเหตุผลบางอยางทั้งของตัวเองและผูอื่น

ทวา ถาเปนอยางนัน้จริง ทาํไมลกูสาวของอดตีผูหญิงท่ีเคยคบหากนัในชวงสั้นๆ ถึงไดออกมามีเบาหนาเหมือนคุณยาเขาเปยบแบบนี้

พชรถึงกับอึ้งไปชั่วขณะกอนจะมองหนาขนมชั้นอีกคร้ังดวยดวงตาลุกวาบๆ สลับกับมองหนาวราลี อะไรบางอยางทําใหเขาอยากยื่นมือเขาไปยุงกับเรื่องของแมลูกคูนี้

“เอาละ ในฐานะคนเคยรูจักกนั เธอกบัขนมชัน้จะกลับบานยงัไง ชมพูถงุใหญมาก เอาใสตะกราหนารถจักรยานคงไมพอ ใหฉนัไปสงขนมชัน้เถอะ สวนเธอจะขี่จักรยานกลับบานเอง ฉันก็ไมขัด”

แมของเด็กหญิงหรรษายังยืนนิ่งไมตอบรับ ทวา พชรรีบอุมขนมชั้นเนื้อแนนท่ีกอดคอเขายอมใหอุมอยางวางาย เพราะรูวา ยังไงแมลีก็ไมกลาตีลูกโชวบุคคลที่สามแนๆ

“ดีคะคุณลุงเจาที่ เอย! พี่ชายสุดหลอ ถาขนมชั้นปนจักรยานกลับ มันเหนื่อยคะ”

“เดีย๋วฉนัไปสงเธอเองจะไดไมเหนือ่ย แตถาอุมแบบนี ้ฉนัเหนื่อยมาก ไปขึ้นรถกันดีกวา ออ แตอยาเรียกฉันพี่ชายเลย ฉันแกกวาแมเธอสองปเรียกวาลุงดีแลว เดี๋ยวพอกับแมเธอจะดุเอา”

2สตอลเกอร (stalker) คอื กลุมคนหรือบุคคลท่ีมพีฤติกรรม ‘สะกดรอยตาม’ หรือตามติดชีวติใครสกัคนมากเกนิไปโดยที่ใครคนนัน้ไมตองการ จนถงึขัน้ ‘รุกลํา้’ ความเปนสวนตัวใหเกดิความเสยีหาย ไมวาจะทางจิตใจหรือทางกายภาพ

29นศามณี

แมจะไมอยากถูกเรียกวาลุง แตจะปลอยใหขนมชั้นเรียกพี่คงดูไมเหมาะ พชรมองแมคนนํ้าหนักยังกับกระสอบขาวสารท่ีเขาอุม แลวแมหนูถือโอกาสเอาลําคอเกยไหลราวกับคนสนิทคุนเคยกันมาซะอยางนั้น

“คุณลุงขา คุณพอขนมชั้นไมวาหรอก เชื่อสิ” แมหนูทําหนาขึงขังวาพอไมดุหรอก “ทําไมรูไหมคะ”

พชรหันหนาไปหาวราลีท่ียังยืนมองเขานิ่งๆ ท้ังที่ความจริงแลว หญิงสาวที่ไมไดต้ังรับมากอนวาจะมาเจอเขาเอาวันนี้ขยับเนื้อตัวไมออก รูสึกแขนขาชาไปหมด ยิ่งเห็นภาพที่ยายตัวแสบไปซบอก เอาคางเกยไหลเคลียคลอท้ังที่ไมคอยยอมใหผูชายคนไหนอุมแกงายๆ แบบนั้น เธอก็ยิ่งรูสึกราวกับถูกกระแสไฟฟาวิ่งผานราง

พชรเหลือบมามองยายตัวกลมอารมณดีในออมแขนพลางเอย “พอเธอไมดุ เพราะเขาคงใจดี ไมตีหนายักษถือกานมะยมกวักเรียกลูกเหมอืน…” เขาเหลอืบมองไปท่ีวราลแีลวยิม้แหงๆ สงให แตอกีฝายไมยิม้ตอบ

“เปลาคะ” ขนมชั้นรีบสายหนา“อาว แลวทําไม”แมคนชินกับการมีแมคนเดียวไมไดมีสีหนาสลด แตยิ้มแลวหัวเราะ

ชอบใจ“พอขนมชัน้จะดไุดยงัไง กข็นมชัน้ยงัไมเคยมพีอเลยคะ แมล ีบอกวา

ตําแหนงนี้วาง ไมตองมีก็ได แมลีเปนใหไดทั้งพอทั้งแม”“หยุด! ขนมชั้นพูดมากเกินไปแลว แมตั้งใจจะทําโทษเราสามที

กลับบานกับแมเดี๋ยวนี้ คราวนี้ไมตํ่ากวาหาทีแน!”“หือ” พชรเลิกคิ้ว สงเสียงเหมือนสงสัยในลําคอ“ฮึกๆๆ แงๆๆๆ”สวนแมตัวแสบที่คิดวารอดพนไมเรียวแลวปลอยโฮสะอึกสะอื้น

ถาโดนหาทีกนตองลาย ทั้งเจ็บ ทั้งแสบ ใสชุดวายนํ้ากระโดดสระยางไมไดไปหลายวันแน

ภรรยาขึ้นหิ้ง30

พชรเห็นนํ้าตาของแมตัวอวบในออมแขนก็ใจออนยวบ“ใจรายกับลูกเกินไปแลวลี”ชายหนุมเขมนตามองหนาแมใจยกัษเหมอืนตาํหน ิ ทาํเอาวราลสีะอกึ

ไปกับท้ังสายตาและคําวา ‘ลูก’ ท่ีออกจากปากเขา ทั้งทาทีเหมือนกางปกปกปองนั่นอีก เลนเอาชาไปทั้งราง

“ฉนัไมยอมใหเธอตขีนมชัน้ขนาดนัน้แน แกไมไดทําอะไรผิดมากมายจนตองโดนตีหาที” วาแลวก็อุมแมตัวกลมเขยาเบาๆ เหมือนปลอบเด็กตัวเล็กๆ ใหหยุดรอง แตดวยนํ้าหนักของแมหนู รางอวบกลมแคสั่นนอยๆ เทานั้น ดีหนอยที่ลดเสียงสะอื้นลงบาง

“ฉันจะไปสงแกเอง” แลวก็จะทําเหมือนที่พูดจริงๆแตกอนที่พชรจะหมุนรางกลับไปที่รถยนต มือเย็นเฉียบขางที่วาง

จากกานมะยมก็ควาแขนเขาเอาไว“เดี๋ยว ไมตองไปสงฉันกับลูก พวกเรากลับกันเองไดคะ…”ชายหนุมหันกลับมามองหนาวราลีแลวอดประหลาดใจไมได ลูกสาว

ของเธอทาํไมหนาตาไมเหมอืนแมเทาไร แมหนขูนมชัน้ทาํไมกลายพนัธุจากตนกาํเนดิเลยเถดิมาหนาคลายคณุยาของเขาไปได แลวยงัไมมพีออกีตางหาก

‘ชักสงสัยแลวสิ’พชรขามนํา้ขามทะเลเพือ่ไปเรียนตอจนจบปริญญาโทดานเศรษฐศาสตร

กลบัมาแลวดกีรีความฉลาดพุงกระฉดู นีห่ากไมมธุีรกจิของครอบครัว บริษัทนอยใหญคงแยงกันซื้อตัวเขาไปทํางานกันใหวุน

“ฉันรูวาเธอกับขนมชั้นกลับบานเองได แตฉันอยากไปสงเธอที่บานซะแลวสิ จําไดวาท่ีบานเธอมีตนจําปกับลูกจัน ฉันเก็บชมพูใหตั้งถุงใหญสิบกิโลได ถาฉันจะแวะไปขอดอกจําป กับลูกจันสักหนอยเธอคงไมใจราย มั้ง” สายตาพชรที่นิ่งเรียบเมื่อครูแปรเปลี่ยนเปนดุขึ้น

ขออยาใหเปนอยางที่เขาคิด ถาใช เขาเลนงานเธอหนักแน“คุณพชร”

31นศามณี

รางสูงที่อุมเด็กนอยอยูโนมตัวลงมากระซิบขางหูวราลี “เหมือนเราจะมีเร่ืองตองคุยกันยาว เธอคิดวาถาปลูกชมพูทับทิมจันทแลวมันดันออกลกูมาเปนชมพูเพชร มนัดผูดิปกติไหม ฉนัชกัสงสยัวา มใีครแอบขโมยตอนกิง่พนัธุตนชมพูของคณุยาเอาไปโดยไมบอกเจาของเขากอนหรือเปลา”

วราลีเบิกตาโพลง ริมฝปากบางเผยอนอยๆ อยางไมต้ังใจ เธอไมใชคนโง ทําไมจะตีความคําพูดเขาไมออก

พชรรูสึกถึงความผิดปกติเมื่อเห็นใบหนาแมหนูตั้งแตแรกแลว ยิ่งพอรูวาเธอเปนลูกของใคร แลวยังขาดพอยิ่งสะกิดใจหนัก พานใหตั้งสมมติฐานวา ขนมชั้นอาจจะเปนทายาทของ ‘สราญพิพัฒน’ ที่ถูก วราลีเก็บเงียบ แตเขาตองสืบเรื่องนี้ใหแนใจ

“ไปขึ้นรถ จักรยานทิ้งเอาไวที่นี่ เดี๋ยวใหนายเขมเอาไปคืน”เขาหมายถึงคนสวนที่คอยดูแลบาน ซ่ึงเมื่อเชา เขาสั่งใหตัดตนไม

ท่ีกิ่งกานมันเลยร้ัวขามไปในเขตเพื่อนบาน เพราะต้ังใจจะกลับมาอยูท่ีบานหลังนี้ซึ่งคุณยารําไพทานยกใหเขาเปนมรดกตกทอด

“จะไปขึน้รถดีๆ หรือจะใหฉนัถามตรงนีว้า เธอปลกูชมพูทบัทมิจันทรทําไมออกลูกมาเปนชมพูเพชร” พชรหันไปมองขนมชั้นท่ีมองเขากับแมของเธอตาแปว

เด็กหญิงตัวอวบสนใจฟงลุงเจาที่คุยกับแมเร่ืองชมพู แลวแมหนูก็มุนคิ้วสีหนางงงวย แมวาแมจะสอนอยูเสมอวาหามพูดขณะที่ผูใหญเขาคุยกัน แตเร่ืองนี้แมหนูไมยุงไมไดแลว

“คุณลุงขา แมลีขา ขนมชั้นไมเขาใจ ทําไมแมลีปลูกชมพูทับทิมจันทแลวออกลกูเปนชมพูเพชรคะ ฟงแลวงงงง กบ็านเราไมมตีนชมพูนีค่ะ มแีตตนมะมวง กับฝรั่งขี้นก”

พชรพูดแทรกทันที “มันเปนการเปรียบเทียบครับ แตความหมาย แมลีของเราเขาใจดี”

วราลีตะลึงงัน พูดไมออก เรื่องที่เธอเก็บงําซอนเรนมาหลายป คิดวา

ภรรยาขึ้นหิ้ง32

ไมมีใครรูใครเห็นเรื่องนี้แลว คนที่มีทีทาสงสัยมากที่สุดก็คือคุณหญิงรําไพ ทานก็เสียไปตั้งแตขนมชั้นยังไมเกิด ใครจะไปคิดวา วันหนึ่ง ตนชมพูที่คุณหญิงรําไพทานปลูกใหหลานชายจะทําเหตุ พาเขากับลูกสาวของเธอมาพบกันใตตนของมัน

“หืม?” พชรเห็นสีหนาซีดจัดดูมีพิรุธ ชายหนุมครางในลําคอรอคอยคําตอบ

ภาพในวันวานยอนกลับมาฉายซ้ําในความนึกคิด เมื่อคร้ังที่เขาผิดพลาด ทําใหหญิงสาวบริสุทธิ์อยางวราลีกลายมาเปนคูนอนชั่วคราวของตัวเอง…

ภายในรถยนตแอรเย็นฉํ่าท่ีกําลังขับเลี้ยวไปที่ซอยแปด ขนมชั้นไมเคยขึ้นรถหรูขนาดนี้จึงต่ืนเตนกับความโออาภายใน เพราะเปนรถยนตครอบครัวท่ีมีการรองรับสรีระเปนเลิศ พอกนอวบๆ สัมผัสกับเบาะ แลวแผนหลังแตะกับพนักพิง มันสบายกวาโซฟาตัวโปรดสีชมพูที่แมซื้อใหนั่งดูทีวี แมหนูอดไมได ยกตัวขึ้นแลวทิ้งกนอวบๆ กระแทกลงที่เบาะ มันเดงๆ นุมๆ ดี

“ชอบเหรอขนมชั้น”เด็กมักจะไมโกหก “ชอบคะ คุณลุงขา ถาขนมชั้นมีรถแบบนี้ขี่ไปซื้อ

ขนมที่เซเวนคงเทนาดู”เด็กหญิงหมายถึงรานสะดวกซ้ือที่อยูหนาทางเขาหมูบานดานขวา

หากเธอทําตัวดี นารัก แมลีจะใหรางวัลดวยการพาขี่จักรยานไปท่ีนั่นเพื่อใหขนมชั้นไดเลือกขนม และถัดจากเซเวนเปนรานขายอุปกรณทําขนมซ่ึงแมลีตองไปซ้ือแปง นํ้าตาล วัตถุดิบในการทําขนมไทยที่นั่นเสมอ

ขนมชัน้เคยเหน็เดก็ๆ หลายคนในหมูบานมพีอขบัรถหรูๆ พาไปเดินซ้ือขนมแลวรูสกึวาเท แตกไ็มเคยรองโยเยเพราะรูดวีาเธอกบัแมตองเกบ็เงินไวเรียนหนังสือ เธอกับแมอยูในวัยกําลังเรียน ถาเธอกับแมเรียนจบคงจะมี

33นศามณี

รถหรูเอง แมเคยบอกอยางนั้น“ง้ันเราไปเซเวนกนักอนคอยกลบับานดไีหม” พชรออกปากตามสไตล

ผูใหญใจดี มีรถขับพาเด็กเที่ยวอีกตางหาก“ไมคะ”วราลีแทรกมากลางอากาศ พชรจึงเหลียวกลับไปมอง “ใครถาม”

แลวหันกลบัมามองแมจอมแสบทีน่ัง่ขางๆ กาํลงัเอานิว้จ้ิมโนนจิม้นี ่ แตไมดุสักคํา

เขาเคยไปสงวราลีท่ีบานของเธอหลายคร้ังจึงรูจักเสนทางอยางดี และแลวพชรกับแมหนูคู หูคนใหมท่ีนั่งหนาแปนราวกับเปนเจาของรถก็ไมมีใครหันไปสนใจคนปนหนาลําบากใจท่ีเบาะหลังอีก รถคันหรูขับผานซอยแปดไปเสียอยางนั้น เชนเดียวกับขนมชั้นที่ปรบมือแปะๆ

“คณุลงุใจดี ๊ใจด ีเดีย๋วเยน็นี ้ขนมชัน้จะปนลกูชบุใหกนิสบิลกูเลยคะ”“ลูกชุบเหรอ” พชรมองหนาแมคนชางคุยอยางสนใจ “ขนมชั้นทําเปน

ดวยเหรอครับ”แมหนูยิ้มหวานจอยเห็นฟนขาว “ทําเปนสิคะ ทําสวยดวย ขนมชั้น

ทําลูกชุบสงแมลีเรียนหนังสือดวยนะคะ”“อะไรนะ” พชรคิดวาเขาฟงผิด“ขนมชั้น แมบอกใหหยุดพูด นั่งเงียบๆ ไปเลย” วราลีรอนตัวขึ้นมา

เมื่อลูกสาวโยนระเบิดใสเธอไมหยุดพชรจําไดวาตอนที่เขาคบหากับวราลีชวงสั้นๆ ตอนนั้น เธอฝกงาน

อยูใกลจะจบปริญญาตรีแลวนี่นา“ขนมชั้นพูดผิดใชไหมครับ ลุงวาแมลีของหนูเรียนจบปริญญาตรี

หลายปแลว แมลีตางหากทําขนมสงขนมชั้นเรียน”แมหนูเงยหนามองเขาแลวรีบคานเพราะกลัวเขาไมเชื่อ “จริงคะ

ขนมชั้นทําขนมสงแมเรียนจริงๆ แมลีเคยพูดแบบนั้น ถามแมลีสิคะ”วราลท่ีีนัง่ตัวเกร็งอยูท่ีเบาะผูโดยสารรอนๆ หนาวๆ อยากจะสัง่ใหเขา

ภรรยาขึ้นหิ้ง34

จอดรถเดี๋ยวนี้ พชรเหลือบมองแมของขนมชั้นท่ีเบาะหลังดวยสายตาเปนคําถาม

“ผมไมเขาใจ ที่ขนมชั้นพูดหมายความวาไง”“คอื…คอืฉนั…กาํลงัเรียนภาคสมทบใหจบปรญิญาตรี และฉนักบัลูก

ก็ชวยกันทําขนมไทยขายเปนคาเทอม”พชรเบรกรถกะทันหัน แตดวยสัญชาตญาณบางอยางผลักใหเขา

รีบควารางปอมๆ ที่จับคาดเข็มขัดนิรภัยแลว แตก็หวงจนตองเอามือไปกันกลัวเธอจะกระแทกกับคอนโซล

“หมายความวาไง ทาํไมเธอเรียนไมจบ” แตพอมองหนาขนมชัน้ คาํนวณจากอายุแลว เขาอยากจะเอาหัวกระแทกพวงมาลัย ใหตายเถอะ ถาวราลีจะเรียนไมจบก็เพราะ…

“เธอทองตอนนั้นใชไหม”วราลีหนาซีดหนาเซียวไมตอบ เสมองออกหนาตาง พชรก็ยิ่งซัก

ยิง่สงสยั เขาอยากจะลงไปจากรถแลวกระชากวราลมีาเคนถามเอาความจริง แตติดตรงหนูนอยขนมชั้นนั่งมาดวย

“แลวทําไมขนมชั้นบอกวาทํางานสงแมเรียน” เขายิงคําถามไมหยุด และเปนคําถามที่คนถามตองการคําตอบ เร่ืองนี้มันมีกลิ่นโชยแรงมาก กลิ่นเริ่มชัดจนเขาปลอยผานไมไดแลว

“ก็…แกชวยฉันทําขนมขายทุกเย็น เงินคาขนมก็คือคาเทอมของเราสองคนแมลูก” วราลีพูดไปตามที่เปน

“อะไรนะ” พชรหันกลับไปมองแมหนูนารักท่ียิ้มกวางใหเขาอยางภาคภูมิใจ

“เห็นไหมคะ ขนมชั้นไมไดโกหก ขนมชั้นเปนเด็กดี ทํางานสงแมลีเรียนจริงๆ คะ คุณลุงขา อยาดุแมลีนะคะ แมลีบอกวาใกลจะจบแลวแหละ”

“พระเจา” เขาอยากเปลี่ยนเสนทางจากเซเวนไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ เซนสมันกระซิบบอกอะไรบางอยาง เมื่อคืนนี้กอนนอน เขาไหวพระแลวก็

35นศามณี

ฝนเห็นคุณยายืนยิ้มอยูใตตนชมพู เมื่อเชา เขาถึงไดมาเดินดอมๆ มองๆ ดู คิดวาคุณยามาบอกปริศนาอะไรบางอยาง เชน ทานอาจจะฝงสมบัติเอาไวใตตนชมพูก็ได แตตอนนี้ เขารูแลววาคุณยาจะบอกอะไร

วราลีลอบถอนใจ วันนี้มันวันซวยชัดๆ ที่เธอพูดแบบนั้นเพราะนอกจากจะทํางานในสํานักงานของหมูบาน มีหนาที่เก็บคาสวนกลางและดูแลรายรับ-รายจายสาธารณูปโภคของหมูบาน แตเงินเดือนแคเกาพัน เธอจะเลี้ยงดูลูกพอไดอยางไร อาชีพเสริมของวราลีคือทําขนมไทยขายออนไลนในหมูบานโดยไมตองมีหนาราน แตก็ขายดิบขายดี ขนมยอดฮิตคอืขนมชัน้ใบเตย กบัลกูชบุแสนอรอยทีห่วานนอยรสชาตลิะมนุ แลวลกูมอืในการปนลูกชุบก็คือ แมตัวแสบที่บอกวาทํางานสงแมเรียนนั่นแหละ

เพราะเลอืกเกบ็หนนูอยขนมชัน้ไว ทาํใหวราลทีีก่าํลงัจะกาวออกจากร้ัวมหาวิทยาลัยเปนบัณฑิตมีชีวิตหักเห จําตองดรอปเรียนเอาไวในเทอมสุดทาย และหลังจากท่ีขนมชั้นเขาเรียนประถมหนึ่งเมื่อตนปท่ีผานมา เธอเห็นวาลูกโตแลวเลยลงเรียนเก็บหนวยกิตที่เหลือกับคลาสเรียนภาคพิเศษซึ่งเปดสอนหลังจากเลิกงาน

ขนมชัน้ชอบมากกบัหนาทีช่วยแมปนลกูชบุ แมหนมูพีรสวรรค เพราะหลงัจากทีเ่ขาไปยุงขอชวยแมทาํขนม แลวเหน็วราลหียบิถัว่กวนเนือ้ละเอยีดทีอ่บควนัเทียนแลวมาปนเปนผลไมจงึลองทาํดบูาง ทําตามไมนาน ขนมชัน้ก็ปนไดสวยเหมือนผูใหญ จนกลายเปนหนาที่ท่ีตองชวยแมปนลูกชุบขายทุกเย็น จนวราลีเอยชมวา

‘รูไหมคะ ขนมชั้นเกงมาก ทํางานสงแมเรียนไดตั้งแตเด็ก’เพราะเงินจากการขายขนมไทย วราลเีกบ็ไวเปนคาเทอมของเธอกบัลูก

สวนเงินเดือนก็เอาไวใชจายในชีวิตประจําวันของสองคนไมกีน่าทถีดัมา รถยนตคนัหรูกจ็อดหนารานสะดวกซ้ือ พชรปลดลอ็ก

เข็มขัดนิรภัยใหแกสาวนอยที่ดูเหมือนวาพุงลํ้าหนานั้นจะคอนขางอึดอัด พอคุณลุงใจดีปลดสายเข็มขัดนิรภัยออกให ขนมชั้นถอนหายใจพรืด

ภรรยาขึ้นหิ้ง36

แสดงถึงความโลงอกโลงใจจนพชรอดขําไมได เขาเพิ่งเจอกับเด็กนี่วันแรก แตนาแปลกที่สนิทกันงายเหมือนรูจักมานาน

“อึดอัด เพราะมีพุงสามชั้นไง ถาอยากสวยตองลดพุงหนอยนะเรา”แมตัวแสบพงุกลมทีถ่กูหาวาอวนพงุลํา้หนาชอนตามองเจาของรถแลว

ถอนหายใจ ถาเปนคนอื่นขนมชั้นคงทําหนามุยใสเหมือนตอนถูกเด็กผูชายในหมูบานหยอกดวยการแอบเปลี่ยนชื่อใหใหมจาก

‘นองขนมชั้น’ เปน ‘ขนมถังแตก’เพราะเด็กพวกนั้นคิดวาคําวาถังดูจะเขากันดีกับสรีระของขนมชั้น

ถงึหุนจะอวบกลมดตัูนๆ สัน้ๆ แตใบหนาของขนมชัน้เรียกไดวานารักจ้ิมลิ้มจนใครเห็นก็อดเหลียวมองแลวชมไมไดวาเธอนารัก นาเอ็นดู

วราลอียากใชจงัหวะทีพ่ชรเดนิออมไปเปดประตใูหขนมชัน้หลบหนาหายตัวไปจากตรงนี้ แตในเมื่อพชรมีลูกเปนตัวประกันอยูเธอจะหนีไปไดอยางไร สิ่งท่ีทําไดคือการหลบหนาหลบตา ไมสบตากับเขาแลวรีบเดินตามขนมชัน้เขาไป มอืเรียวควาแขนปอมๆ ทีว่นันีย้อมมากบัคนแปลกหนาอยางพชรงายๆ

“ขนมชั้นรีบซื้อรีบกลับ ถาชา จากหาที แมจะแถมใหอีกสองที”ขนาดเธอขูขนมชั้นเบาแลว คนตัวสูงยังหูดีไดยิน แลวรีบทําตัวเปน

อัศวินขี่มาขาวมาชวยสาวนอยขนมชั้น“เอะอะกจ็ะตี ขูลกูแบบนีไ้มดนีะคณุ” พชรอยากจะคยุกบัแมเดก็มาก

เขาคางคาใจมาตั้งแตบนรถรางสงูยอตัวลงไปบอกขนมชัน้ “ขนมชัน้อยากซ้ือขนมอะไรกไ็ดในราน

ลุงพชรเลี้ยงเอง”แมหนูตาโตขยายขึ้นกวาเดิม “จริงเหรอคะ”“จริงสิ” พชรตบกระเปากางเกง “เทาไรก็ได”“ไมได” วราลพีดูขวาง “คณุเปนใคร ถงึไดมาสอนลกูคนอืน่ใหเสยีเดก็”พชรยนืขึน้ ใบหนาทีห่ลอเหลาโดดเดนดวยวงหนาคมดวงตาชัน้เดยีว

37นศามณี

จมูกโดงเปนสัน รับกับริมฝปากไดรูปอมชมพู ขยับยิ้มมุมปากแลวเห็นขนมชั้นหันไปกมมองเยลลีรสโคลาออกใหมที่ชั้นวาง พชรจึงไดจังหวะเลิกคิ้วสูงแลวพูดแบบไมออกเสียง จงใจกวนแมของเด็ก

“ผม-สง-สัย-วา-จะ-เปน-พอ”“คนบา อยามั่ว ขนมชั้นลูกฉัน”พชรโพลงขึ้นเสียงหวน “กับใครไมทราบ”วราลีท่ีไมไดเตรียมคําตอบไวรีบหันหลังหนีเขาทันที แตถึงจะไว

แคไหนก็แพความเร็วของมือพชรที่ควาแขนเรียวเอาไวได“เดนิหนผีมได แตหนคีวามจริงไมได จะสารภาพออกมาดีๆ หรือตอง

ใหใชอํานาจศาลรองขอใหมีการตรวจดีเอ็นเอ”ทีเ่ธอตกใจมากตอนเหน็หนาเขาคร้ังแรกของวันนีก้เ็พราะรูดวีาผูชาย

คนนี้เปนคนชางสังเกต แลวขนมชั้นก็โยนถานรอนๆ มาใสมือคนเปนแมแบบไมยัง้เขาจะไมสงสยัไดยงัไง ลกูใครชางพูดมากเหลอืเกนิ วราลหีนาซีด พยายามจะทําใหดูปกติท่ีสุดแตกลายเปนสอพิรุธอยางแจมชัด ดวยที่เปนคนมีไรผมเยอะแลวเวลานี้ไรผมของเธอท่ีลอมกรอบหนารูปไขมันชื้นแฉะจากเม็ดเหงื่อที่แยงกันผุดขึ้น